장음표시 사용
11쪽
Errare igitur videntur Grotemeyer et Nagelsbach, qui de his rebus locupletissime et diligentissime disseruerunt, quum carminibus Homericis unam et eandem inesse velint opinionem de rebus, quae natura Sua non comprehensibiles aliae aliis temporibus et locis percipiebantur, ita ut eas multum inter se discrepantes adeo omnino contrarias deprehendamus. Quare tenebimus hoc, antiquis suiSSe persuasum, animam humanam quam per Se pSam viventem non O-terant mente complecti sed aeriam putabant in corpori esse superstitem atque umbram factam sempiternam vitam degere. st autem haec umbrarum vita manca et imperfecta, inscia quaedam prioris vitae rationum actionumque repetitio. Mortuorum enim animae vocantur
apud Homerum umbrae, σκια Od. X. 49b3, simulacra inania, ειδωλα, εἴδωλα καμονειον Il. XXIII. 104. d. XI.
21. II. XXIII. 723, νεκυων αμενηνὰ κάρηνα od XI 29), vanae somnii imagines, σκιῆ,κελον, καὶ νειρω Od. XI. 20 cs. 222), similes sunt fumo Il. XXIII. 100
φυχη δ κατά χθονος ηυτε καπνος εὐχετο τετριγυiα, Quibus e locutionibus patet animas vita propria ac Vera amissa aliam degere quasi umbrae vel somnii vitam, ut
tenue Sine corpore vitas admoneat volitare cavae sub imagine formae. Similes animae omnino sunt veris hominibus, quale antea erant adeo quod attinet ad vestitum, ut Il. XXIII. 6b ηλθε δ' ἐπι ψυχὴ Πατροκλγῆος δειλοιο
πάν αυτεμ, μέγεθος τε καὶ φιματα κάλ' εὶκυια καὶ φωνην, και τοι περὶ χρο δειματα ἔσro. es. 107: Dro δἐ θεσκελον αυτω. Itaque quodammodo priorem vitam agunt, quamvis ob-gcuratam et vagam. Nam cognitio, quae mortis mo-
monto hominibus maior humana est, adeo ut sutura res
divinare possint Ιl. XVI. 843 sqq. XXII. 3583, apud inferos dominuta et debilitata est, ita ut mortui in stupore SenSus versentur cf. Il. XXII. 389. d. XI. 4763. Soli Tiresiae vati Proserpina mentem servavit integram Od. X. 4933, ceterae autem animae sanguine gustato scs. Od. νεκυia mentem recipiunt. Aeque mortuorum lingua debilitata est, et dicitur
Stridens, τετριγυicidi. XXIII. 101. d. XI. 60b. XXIV. 6.
Sic animae mortuorum quasi in somni vitam inter umbras degunt. Carent vigore: τὰ φρενες υ - παμπαν Il. XXIII. 104 cf. d. XI. 393, ubi Agamemnonis umbra vigore exuta frustra Ulyxem brachiis amplecti conatur so γὰρ Ο Η ἐν ς ἔμπεδος). Simili modo pergit etiam stupore sensus affectus in rc Orion in venatione Od. XI. 572). Neque Minos apud inferos alius est ac vivus fuerat, quippe quum sapientissimus disceptator etiam mortuus esset Od. XI. 538). Achilles autem et Hercules heroes iidem apparent, qui in vita erant
Quae huc pertinent opiniones quamvis inter se discrepent, tamen ex iis, quae proposui, satis intellegi potest, esse in universum unam de hominum defunctorum condicione sententiam vulgarem atque communem. Non autem huic obstare videtur, ut antea dixi, quod legitur, animam non comprehendi posse quum evanescat Il. XXIII.
99. d. XI 2063, quamquam alio loco anima mortuorum gladio stricto arceri videmus cs d. XI. 4 sqq.)Sic quoque interdum defuncti maiorem ostendunt quam hominum est, scientiam Il. XXIII. 80, d. XI.
693, quamquam plerumque proponitur et Omnino sere X- stat opinio, animas sine mente animoque vivere. Haeco alia eiusmodi quantopere inter se discrepent, neminem effugere potest, sed si qua ratione Homerica carmina orta Sint respicias, res non mira est Accedit quod has dis-
12쪽
crepantias in omnium gentium de his rebus sententiis deprehendere conSuevimuS.
Anima corpore relicto in lutonis domum descendit, unde illae usitatissimae elocutiones reperiuntur, nimam δυναι δ αυν ido εἴσω, vel hi 'Aldcto otioυς, idoςδε, aliae, quibus . Di vel quod deprehenditur nomen Arδωνευς Il. V. 190. XX. si inserorum rex esse dicitur ' ἱδης frater ovis, quum summi dii orbem terrarum mundique imperium inter se dividerent, sorte nactus est ζοφον ηεροεντα Il. XV. 19s), Oeatur ni/ς καταχθονιος Il. IX. 457 atque rex est omnium, qui apud inseros sunt υπενεοθε αναξ otio Il. XX. 6s XV. 1883, apud quos cum coniuge Πεοσε λονεια eandem habet potestatem dignitatemque, quae in Olympo Jovi cum Uxore Junone est, quam ob rem Vergilius Proserpinam unonem infernam dicit Aen. I. 138). Regem inserorum eiusque coniugem tristes ac terribiles esse persaepe in Iliade et Odyssea idque sustus enarratum videmus. Nam Aldni dicitur πελ ριος Il. V. 39b , φθιμος Od. X. 343, s εHQχος δ' δάμαστος Il. IX. 1b8). 'Atδης est crudelis mortis deus, qui nullo sacrificio, nulla libatione placari potest, quare perraro ab hominibus invocari solebat cf. schol. l. IX. 58 3.
Eadem est immitis natura coniugis eius, quae saepissime ἐπαινη Περσεφονεια nominatur regina umbrarum Od.
XI. 13 38b). enet Medusae caput sibi d. 33 sqq.)quod qui intuetur in lapidem convertitur, est in sta vitae sc Horat Carm. I. 28 19 nullum saeva caput Pr serpina fugit cf. II. 13. 21. Verg. Aen. IV. 698) Quae
Proserpinae crudelis natura continetur antiquissimo nomine Ιερσε Io νη, quod nomen mortem atque perniciem significat cf. Prelier . . . Itaque Proserpina eadem immitis dea inferorum est quae Hel apud maiores noStros. Sic regnant πιυς τε καταχθονιος καὶ ἐπαινx Περσεφονεια Il. IX. 4b7 insatiabiles atque implacabiles, diis hominibusque infesti puniunt animas hominum periurorum Il. III. 2783, percipiunt perficiuntque per Furias, quarum domini Sunt, XSecrationem, qua parenteS liberos assiciunt Il. IX. 4b4 sqq. 569 sqq.). Quos deos si quis invocabat, terrae solum pulsare solebat Il. IX.
XX. bi, referta terribilibus rebus Od. XI. 343, lata Od. XI. bis ευρυπυυς tardo dω , quippe quum est γης sit ποὐ δεκτνης, ἄναξ πολυδήγMων hymn. in Cer. . . 17. cf. 376). Nonnunquam domu portae pro domo ipsa itaque pro regno inferno commemorantur Il. V. 397 646. IX. 3s 2. XXIII 1. Inde Αἱδni ipse dicitur ostiarius, πυλάρτη Il. VIII. 367. XIII 41b et depingebatur cum clave Paus. V. 20. ), quam clavem, ut poSterior erat fabula, Pluton Aeaco tradiderat Apollod. III. 2. 6. ). Domus portas custodit canis Il. VIII 3683, quem Hercules sub lucem protraxit Od. XI. 6223. Hic canis, Cuius nomen postea notiSSimum Νερβερος et uberiorem posterioris aetatis notionem ex Hesiodi theog. 310 perspicimus ne mortui, excedant e domo velat ac prohibet. Nam si quis semel ingressu est, excedere non
licet sc Verg. Aen. VI. 126 sqq.). Domus igitur illa omnino lugubris et tristis regnum-
13쪽
que infernum in obscuritate et tenebris est. Conferas
que Γρεβος, tenebras dico. Nomina ipsa Aldης et 'Arδωνευς derivanda sunt a radice anscr. id cum . privat composita, indeque principem regni invisibilis significant. Signum autem huius obscuritatis galea illa sane memorabilis est, quam ιδης gestat, Ardo κυνεγγ Il. V. 4b quam in nostris quoque tabulis deprehendimus nominatam tarnhappe Vel nebethappe. Quae galea nebulam significat, qua si quis opertus et involutus est, videri non poteSt, quam ob rem Minerva quoque eam sibi induit Il. V. 845 et Morcurius in pugna cum Gigantibus saeta et heroes Perseus o Hesiod scut Her. v. 226 et Hercules δ)Sic quoque regis domus Κρεβος esse dicitur Il. VIII. 367 sqq. XVI. 327 hymn. in Dem. v. 350 d. XX. 3563,
quae vox tenebras significat eandemque stirpem habere videtur ac Sanscr. Has, goth. iqvis. )Hanc domum domicilium omnium animarum destinctarum in ima terra esse multis locis elucet, L. Alba o
satis patet inde quod inseri νεροι nominantur et mortui homines et dei, quorum in potestate animae sunt Il. III
Inde igitur luculentissime apparet antiquitus Graecis fuisse persua8um, animas mortuorum apud Plutonem et Proserpinam vergari in ima terra, unde oritur et quo redit omnis vita Sed tamen si accuratius Homerica car-
mina pervestigaveris, facile erit intellectu, etiam hanc opinionem do loco, ubi regnum infernum tutandum sit, non semper eandem suisse. Duplex enim erat omnino de hac re sententia, quarum una eademque Sitatior, animas sub terra versari, praecipue in Iliade occurrit, altera vero, ex qua domicilium mortuorum in regione
occidentali est, in insula quadam Oceani, ubi sol occidat et nox versetur, imprimis in Odyssea proponitur. Omnino in Odyssea mitior quaedam opinio de hoc regno apparet Deest ille servor, quem in Orco describendo in Iliade inesse videmus, sedes manium inic est sine gaudio, iners, ita tamen ut satis eluceat, quantum in opinionibus de regno inferno prolatis ab hoc remissiore dicendi genere sermo ille vivax et fervidus, quem in Iliado inesso videmus, abhorreat Umbrae quidem in Odyssea quoque in tenebris sub terra vitam dogere dicuntur, sed huic opinioni immixta est saepissimo altera illa, umbrarum domicilium trans oceanum in occidente nebuloso situm esse. diam Eoεβος sub terra, M prope ad occasum solis esse putebatur 'εβος et υξ sunt primi Oceani liberi cs Hesiod. h. 123 significantque regiones omnis et originis et mortis Hae notiones igitur, rebi in ima terra siti noctisque in extrema mundi parte semper inter se cohaerent et coniunguntur, imprimis apud Hesiodum, apud quem omnino duae haesententiae aperte et distincte non prolatae sunt ). Itaque Ulixes navigat trans Oceanum, qui est in remotissimo occidonte, in finibus terrae os t. XIV. 200. hymn. in Ven. 228), ubi nemora Proserpinae et domus Plutonis sunt Od. X. 508 sqq. 3. Quare quum sententia de animarum Sede non aperte et clare distinctas esse intellegamus, quum haec sedes et in ima terra et in remotissimi Oceani regione esse
14쪽
putaretur, tenebinitis certe hoe, 0gnum infernum Semper in obscuritate ac tenebris esse antiquos putaviSSe. Hae autem tenebrae mox Κρεβυς dicuntur, mox ἡ φος, quam vocem Saepissime de noctis et solis occidentis tenebris
USurpatum videmus ut Il. XII. 240. Od. XII. 1. XIII. 241. Quin etiam nomina Κρεβος et cocho promi Scue
usurpata suu hymn. in Dem. 336 sq. Nec minus quantopere huiuscemodi de regno in serno opiniones inter se discropent, ostendunt antiquissimae notiones, quae ad αρταρον pertinent. Γου Ἀταρος quoque significatio est regni inferni, haud sane eius regni, in quo ' ἱΘης dominatur cf l. VIII 16 τοσσο ει εοθ' Αἱδεω, σον υ γανός ἐστ απο γαίης Sed proprie et genuine Sedes priorum deorum, qui ab Iove pugnis illis tam copiose pulchreque a poetis enarratis devicti in Tartarum missi sunt ibique sempiternam vitam degunt. Hane Titanum sedem et in occidente extremaque terra et Subterra SSe itum, ita ut semper hae notiones artissime coniunctae sint, sermultis Homericorum carminum locis dilucide et aperte legitur, cf. l. VIII. 13 sq. . . . Dii osi Tliorctoo P . εουεντα τηλε έ Ἀρχι βάθιστον πο χθονός ἐστι λοεθρον us bd. 478 sqq. XIV. 20 sqq. 274. 279. XV. 225. hymn. in Apoll. 335, hymn. in Herc. 256:
Apparet igitur ex iis, quae disserui, antiqui Graecis aetate, qua Homeri carmina decantabantur, observatum fuisse, animas defunctas apud Plutonem et Proserpinam in regno inferno vitam degere empiternam,
et rognum hoc Subterraneum atque in nebuloSa tenebrosaque terrae parte itum SSe. Quod regnum, in quo animae Stupore SenSuum aD
sectae priorem quasi repeterent vitam Graeci variis signis quae ad noctem tenebrasque et ad empiterna claustra pertinere videbantur animo sibi exornare et depin-
gere solebant. Ibi erant ut in priore vita, horti, lucus άλσεα Ιερσεφονείλης, repleti tristibus illis et steribilibus arboribus quae ad mortem Spectant, Salicibus et populis. Ambulant mortuorum animae in prato illo quod dicitur ἀσφοδελος λειμων, Sed omnia qua in describendo ore deprehendimus tristia et inertia sunt ut sterili quoque vacca diis inferis immolabatur Od. X. 522).
Imprimi vero notiones grave quaeque praecipue poSteriore aetate summi momenti fuere, do fluminibus inseriai commemorandae sunt omnium horum fluminum vetustissimum maximeque memorabile est Styx, quod antiquissimis temporibus unicum regni infiti fluuio fortasse putabatur. Est terribilis et infostus fluvius Il. VIII. 3693, per cuius aquas dii iurare solebant Il. XIV. 271. hymn. in Merc. 519 quod ius hirandum summum et gravissimum est Il. II. 755. XV. 38 . Etiam Styx est flumen remotissimum in extremo occident tibi nox t solis
Occasus est os Hes theog. 78 sqq. Alia deinde fluminum nomina exhibentur primum Od. X. 513, Ἀχέρουν, LIυρμ λεγε γων, λωκυτυς, quorum iam nominum Significatio ad regnum infernum spectat. Haec quum flumina, quae a poSterioribus Oetis aetatibuSque copiosius et fusius enarrari et describi solent,
regnum infernum Separent a regno Supero, Opinio poStea invalescebat, anima trans aqua eSSe traducendas a Charonte, cui ob eam rem pecunia Solvebatur, quae mortui
corpori apponi solebat. Sed Homerica Opinio genuina et vulgaris sine dubio est, anima per se ipsas in rcum proficisci, a qua alieni sunt soli loci Il. XXIII. 71, ubi animam Patrocli sumen transgredi oportere narratur et Od. XXIV. init quo loco ercurius anima procorum ad inseros deducere dicitur. Sed ut totum Odysseae
librum vicesimum quartum posteriore t nipore additum esse iam satis inter viros doctos constat, Sic quoque illa
15쪽
de atrocli anima narratio interpolata esse videtur, de
qua re conferendus est Lauer ).
g. 4. De poenis ac praemiis, quibus mortui assiciuntur.
Quamquam opiniones Graecorum de morte Ortuorumque Statu antiquissimae erant iniucundae et tristes, tamen aliae quoque pulchriores de beata quadam post mortem vita invalescebant. Naturae conSentaneum erat, quod putabant homines eos, qui bene vitam egissent, aliam eandemque feliciorem post mortem acturo eSSevitam, quam qui minus recte in hoc mundo vixissent. Infitiandum autem non est, sententias de his rebus praecipue aetate posteriore usitata esse, apud Homerum contra et iam inde ab initio non pervulgatas fuisse. Errare mihi autem ii videntur, qui Homerum omnino non nOViSSe poena ac praemia quibus homines mortui afficiantur, contendunt et probare conantur. Nondum sortasse aetate quam Homerica secuta est, hominibus persuasum erat, deos punire defunctos et haud scio an poena
qua homines afficiebantur a diis antiquissimo tempore sola fortuna adversa et mors fuerit. Nam illi, qui sempiterna post mortem poenas dare feruntur Od. XI.b76 sqq), Tantalus, Sisyphus, ityus, iam vivi diis infesti erant, ita ut vivi videantur affecti esse poenis a quibus ne mortui quidem liberati sunt' . Sed tamen vestigia nonnulla illius postea vulgaris sententiae, defunctos aut beatam aut tristem vitam agere, iam in Homericis carminibus occurrunt. Consentaneum autem St,
priorem esse notionem de poenis in regno inferno dandis, quam illa altera de praemiis secuta esse videtur 3.
es. Quaestiones Homericae p. 23. relle l. c. p. 512. es idie x. d. m. p. 31 sqq.
Α primum commemoratio Tartari, de quo supra dixi sententiam mihi demonstrare videtur antiquam, X qua iis, qui scelerate vixerant, poSt mortem propter Ommissa poena danda erat. Nam saepenumero in Diade et Odyssea legimus. Jovem, Summum deum prioris aetatis deos, Titanes in Tartaro clausos et abiectos habere. Quo factum est ut posteriore tempore quum accuratiore et stabiliores quasdam, quoad fieri poterat notione de mortuorum statu concipi coeptae essent et communis iam vulgarisque de poenis ac praemiis futuris opinio exsisteret,
Tartarus omnino sceleratorum hominum OS mortem Sedes, Elysium contra beatorum domicilium putaretur. Summi autem et gravissimi momenti ad hanc sententiam confirmandam sunt deae illae quae dicuntur 'Eρινυες, administrae Philonis et Proserpinae Il. IX. 4543, quorum liberi postero tempore habebantur ''. Sedes earum in regno inferno est Il. XIX. 259 s. IX. 571 ubi' ινυς νηεροφοιτις dicitur, puniuntque homines sceleratos Praecipue periuros L Il. XIX. 260:
Il. III. 278 cf. XV. 204. Od. XVII. 475.
Audiunt porro parentes liberos exsecrantes Il. IX.
454. d. II. 35. XI 280 atque vox ἐρινυες ipsam hanc exsecrationem significat Il. XXI. 412. Ratio harum dearum et cognatio cum Orco Il. XIX. 418. apparet, quo loco retinent vocem equi Xanthi, qui Achilli mort0m vaticinatur et Od. XX. 66, ubi Harpyiae ad eas andarei filias interituras afferunt. Quibus ex locis iam satis mihi intellegi videtur, harum dearum naturam artissime cum diis inseris regnoque inserno coniunctam 88e Plane id autem demonstrant nomina, quae iis his locis indita sunt, et εροφοῖτις, μείλιχον χητορ ἔχουσα δασπλῆτις qua-
16쪽
cum Oee confera υρης τειχεσιπλκὶτης I. V. 313, στυγε ocii, quod vocabulum Il. VIII 368 cognomen lutonis est. Itaque Loινυες affines sunt deabus fatalibus, quae
VOeantur μοιραι, quippe quum satum atque mors antiquitate Semper communi quodam vinculo coniuncta SSevideantur. Sic 'Gινυς est dea irascens, quo enSu au- Sanias verbum ἐρινυειν in Arcadia usitatum affert, ubi
mentionem Axiui reo irascontis facit cf. VIII. 25. 43; ινυς ut ait elehor ' est et sceleratorum hominum mala conscientia et regni inferni dea, quae homines iniuria affectos ulciscitur. Cf. Verg. Aen. IV. 469. VII. 324. XII. 45. Quamquam igitur in Iliadis et Odysseae genuina et
primigenia forma has poenarum notiones non distincte expreSSa videmus, non tamen eorum opinio probanda esse videtur, qui negant ex veterum Sententia exstitisse omnino seelseratorum post mortem poenam. Nam aepissimo ut supra exposui, dii inferi in suo regno eos puniunt, qui grave aliquod peccatum in priore vita commiserint, quod munus plerumque comites et administrao eorum χοινυες Suscipiunt. Quibus opinionibus de poenis futuris factum esse uidotur, ut notio illa Oxsisteret de beatissima eorum, qui bene recteque vitam hane terrestrem degissent, in Elysio vita, de qua primum Od. IV. 60 sqq. sermo est. Ibi Proteus vaticinatur Menelao, qui diis imprimis vero Joviaeceptu et carus erat, deos eum ducturos esse in lysium prope ad Oceanum, ad fines terrae, ad pulcherrimam beatissimamque vitam. Quare quum Monpluus vivus in lysium perventurus esse dicatur, hoc initio quidem domicilium animarum defunctarum plane non putatum esse videtur. Hunc locum, quem vocat insula fortunatas, Hesiodus quoque norat in Vita quam animae agunt in
Elysio, ubi ξανθος Γαδάαανθυς dominatur, haud multum discrepat ab Olympiorum vita Od. IV. 4s), eadem
est ac vita quam homine primae sive aureae aetatis in terra degebant. Quamquam igitur vetustiores Graeci plerumque, quum mortem imminentem intuerentur, terrore ac metu implebantur, tamen pulchrae quoque et iucundae quaedam exstant eorum opiniones de beata vita, quam mortui locis amoenissimis acturi essent. Quare recte fortasse censere videntur, qui enarrationem praeclaram illam, quam in Odyssea de Phaeacibus eorumque beata vita prolatam invenimus referri volunt ad hanc beatam vitam Phaeaces άκαρες vocantur qui vita hac terrestri persaepe molesta feracta quietem lacem quamcunque voluptatem
adepti sunt avibus Rhadamanthum ducunt Euboeam: ἐποψόμενον Τιrvo γαρήιον Od. VII. 324) odes huius beatae gentis ibi sunt, ubi insulae ortunatae putabantur
in sabuloso occidente, ubi no atque tenebrae Sunt. Maxime autem pertinent ad hanc de poenis et praemiis futuris sententiam a posterioribus uberius descriptam magisque tum pervulgatam notiones de mortuorum iudicibus, quorum nomina Minos, Rhadamanthus, Aeacus sunt Homerica quidem aetas has notione omnino ignorat,
id quod facile in aperto erit, si locos, quibus haec nomina
commemorantur, accuratius perveStigaverimus. Quare
vehementer ii errant, qui d. XI. 570 inoem iudicem dici mortuorum volunt, nam e verbis ibi prolatis: o di μιν ἀμφὶ diκας ιροντο ἄνακτα hoc Solum patet, mortuo quas inter se gererent lites ad eum deferre eiusque sententiam equi. De qua verbi είρειν significatione cf. D. I. 13. d. XI. 54 al. Apparet igitur Minoem eodem quo antea inter mortales de-laugi munere nec alio modo atque Orionem aliosque apud
17쪽
inferos vitae prioris rationes sequi. Est igitur rex ille sapientissimus et clarissimus qui antea fuerat, id quod patet quoque e verbo δε ιιστευειν cf. Ιl. I. 238. II. 20 a)hoc loco usurpato, Whicli signifies ather o iv lawthan to administer it: or, at least, to exercis the functiono a in rather than o a judge ιιτωρ Il. XVIII. 0 . XXIII. 436 μδ). Postea vero usitatissimae erant nΟ-tiones de his apud inferos iudicibus, quibus mortui aut poenis aut praemiis afficiendi tradebantur, quare hi iudices semper deinde iusti comites et ministri Philonis et Proserpinae habebantur. Minos filius est ovis, qui eum e semina mortali
procreaverat Il. XIII. 450. XIV. 32 l) Erat semper
Jovi summo carissimus, a quo ut fama fert, novem annos natus sapientia instructus est Od. XIX. 1793, quare Sapientissimus Cretensium rex erat Od. XVII. 23 cf. Hesiod apud Plat Min. p. 350 βασιλευrατος ἐνεro θνητῶν. Rhadamanthi ter fit apud Homerum mentio. Dicitur Il. XIV. 322 frater Minois, deinde in lysio habitare commemoratur Od. IV. b64, postremo d. VII. 23
Patere videtur ex his locis Rhadamanthum, qui cognomine orai ιος apellabatur cf. Ibycum p. Athon. XIII p. 603 BD eadem potestate et auctoritate usum fuisse qua frater Minos excellebat, quare sententiam amplector quam Gladstone affert ): Rhadamanthus en to punishTityos as an offender Od. XI. 80 within the realmos Minos, ad id his o the par an in te os Minos himself. Tertius horum iudicum Aiακος, filius Jovis et Aegi-
y verba sunt quibus utitur Gladstone, Studies o Homer and the Homeri Age I p. i58. l. c. I. p. I76.
nae Il. XXI. 189, Apollod. III. 12 6). Insignis erat
sapientia iustitia pietate ita ut eo regnante Myrmidonum gens beati SSimam ageret Vitam et Aeacus ipse post mortem apud inferos iudex animarum defunctarum fieret quin otiam Plutonis claves teneret cf. Apollod. l. c. Ρaus. II. 29 2 et 7. . Τonobimus igitur hoc, haud ita multo post Homericam aetatem exstitisse has de mortuorum iudicibus opiniones, quibuscum artissime cohaeret sententia, homines vita bene honesteque peracta alio melioreque versari loco quam qui gravia peccata commisissent. Ut enim illos Graeci ad pulcherrimum celebratissimumque perventuroS Elysium sic ore ut hi in tristia Tartara removerentur putabant.
q. b. De diis numinibusque, quae cum morte regnoque inferno rationem habent.1 De Apolline et Artemide. Varia et multa numina ad mortem regnumque infernum pertinere iam antiquitus Graecis observatum erat. Ρrimum huc referendi sunt Apollo et Artemis, qui in Homericis carminibus persaepe auctores et subitae o mitioris cuiusdam mortis Od. XV 410 dicuntur. y Quod de Apolline narratum invenimus D. I. 0. XXIV. 737.
Od. III. 279. H. 4. XVurabs. 494. Et Apollinis so
ror, Artemis eodem modo auctor mortis feminarum ha-bobatur. l. VI 205 428. d. XI. 72. 324. XV. 478. Falso autem alii his locis, quo commemoravi, Sagittas, quibus Apollo in interficiendis hominibus utitur, a poeta radios solis dici volunt, quam allegoricam interpretatiOnem iam multi viri docti protulerunt i Neque semper
in s. Gladstone l. c. II. p. 102. CL Leo Meyer Bemerkunge g. ait Gesch. d. gr. Myth. P. 26. 2.
18쪽
his locis mortem radiis solis ardentis adduci potuisse apparet, neque omnino hoc unquam apud Homerum relatum legimus. Nam Homerica aetate omnes dii humana specie induti apparent, ita ut priorem eorum vim iam
Nomen xi et quod ad huius deae naturam et ad vocis formam attinet recte mihi Leo Meyer' cum indico vocabulo ala, deo quodam inferno comparare videtur. Mi est distincta mortis species singulorum hominum ), cui oppositus est θάνατος μοuo. Od. III. 236) Inde plurali sorma Κῆρες sunt deae quaedam mortis, ita tamen ut proprie varia illa mortis genera significare videantur Adsunt Κῆρες quum homines morituri sint Il.
IX. 411. XII. 326. XVI. 687. XXIII. 783, itaque Κηρες
Κηρ θανάτοιο dei morti administrae apparent, quae mortuos in eius regnum serunt Il. H. 302. XVIII 53 sqq. Od. XI P. 207 sq. Hesiod scut Her. 24 sqq. Quare
quum imprimis mortem cruentam, cui in pugna viri Succumbunt, inerrae putarentur comparandari sunt illis mortis deabus quaes in Germanica antiqua mythologia Valhyron dicuntur Cognata autem Rho est θανάτω cf. Hes theog. 201-3), quare etiam Homerus haec nomina coniuncta profert et promiscue usurpare solet. Mucpertinent variae locutione Saepenumer repetitae.
Κηρα ριiλαιναν Dυατο υπDφυγε φονον καὶ Κῆρα φεροντες, κῆρ' ἀλεεένων. Inde efficitur, ut Κηρ sit dea lato cognata atque idcirco cum alia quadam coniuncta et mortis et sati dea, cui
Variarum huius vocis significationum quae in Homericis carminibus nobi occurrunt, ea imprimis commemoranda est, qua mors Significatur De qua re collegas
bus cognomina quae conStantia ac stabilia Sunt κραταιή, κακκὶ, λον Sati demonStrant, quam artam coniunctionem haec dea ex Graecorum Sententia cum morte habuerit.
Ita fit ut Molore sit mortis dea ut ii is mortis dei administra, quare etiam Moiραι Il. XXIV. 49h filia6 noctis putabantur Hes theog. 217h eaedemque fatales
Denique hic non praeterundus esse videtur Θάνατος qui et apud Homerum et apud Hesiodum saepius deus humana specie indutus est. θάνατος est frater Υπνου et filius
785, qui narrat, ambo cum matre nocte in subterraneis tenebris habitare. Et Υπνος quidem mitis hominum amicus Super terra mariaque Volat, at frater eius est crudelis atque implacabilis. Quamquam hae tristes de morte notiones postero tempore mutari magisque mitigari solebant, ita ut duo fratres saepissime et plerumque coniunctos apud poeta commemoratos deprehendamus. Ita Homerus iam de mortuo Iphidamante dicit: ως ὁ μεν αυδι πεσὼν κοιμησατο χάλκεον πνον II. XI. 24s), quocum loco consera Od. XIII 80. υπνος. . . 1διστος, θανάτω ἄγχιστα ἐοικως. 3. Demercurio.' μείας apud Homerum imprimis Jovis est nuntius, quo summus deus ad difficillimam quamque rem perficiendam utitur. Comitatur homines ita ut hi videri nequeant Il. XXIV. 337), gestat in pugna cum Gigantibus acta Apollod. I. 6 2 ' πιδος κυνενην Il. V. 45),
19쪽
quae ut supra ostendi, proprie et genuine signum noctis mortisque St. Eum una cum Minerva Herculem in r- cum duxisse Od. XI. 626 narratur. Quibus rebus apparet ercurii naturam ad deos et superos et inferos pertinere, id quod hymnus in Merc. v. bi testatur:
οἰον δ' εις Λέδην τετελεσυενον αγγελον ναι. Quam huius de naturam aliis quoque rebus demonStratam videmus. Imprimis huc pertinet, quod ercurius dominus somniorum habitu est, quae Omnia Semper cum nocte morteque aliquo modo cohaerent. Somno Argum,
custodias Graecorum opprimit Il. XXIV. 343 sqq. 44b),
et quum omnia mittat dicitur 7γηrooo νειρ υν hymn. v. 14 vel PMooπ0urro cf. ustath ad Hom. p. 1574, 36). Itaque etiam somniorum deus ab hominibus colebatur cf. d. VII. 137. apoll. h. IV. 17323 3.
Unde factum est, ut ρυῆς iam inde ab Homerica aetate e vulgari Sententia i Draorros πυς haberetur, qui animas defunctorum in regnum infernum deduceret. Cuius notionis initia iam in ea carminum epicorum parte, quae vulcro et optimo iure recentiore aetat 3 Orta OSteaque addita esse putatur, inveniuntur cf. d. XXIV. init. Gestat autem Mercurius ob hanc rem Signum huius naturae, αβδον, τλῆτ' ανδρων sit cir i iλγει Od. V. 47. Il. XXIV. 3433, quo baculo in animi mortuorum Oercendis utitur Od. XXIV. init. f. Hor Carm. I. 10. 18. Verg. en IV. 242). Inde vocatur χρυσόooam Od. H. 87. X. 277 331 hymn. 39). Qua virga quum inerva quoque ad permutandum Ulixem utatur Od. XIII.
gula divina quadam natura e8Se videtur. relle griech. 3th. I. p. 255.
Ex antiquissima Graecorum opinione, animam mortui in regno inferno nequaquam omnino vitae priori rationum et eorum, qui in vita cari fuissent, oblivisci, sactum St, ut Super8tite et animae defunctorum vinculo quodam pietatis semper inter se coniuncti essent. Quam pietatem primum magna illa cura testatur, qua vivi su-nera instituere solebant; nam sepultura rite peracta et summus honor mortui eademqu solatium relictorum propinquorum est od Ι. 236). Huc multae elocutiones pertinent, quibus extremi honore appetuntur, atque res summi momenti esse apparet iuSta sacere, κτερεα κτε-
ρεέζειν, d. I. 219. II. 222. cf. Il. XI. 4bb. XVIII. 334. XXII. 33. 3, sicut is summa ignominia afficitur, qui honorem iusti funeris non naneiscitur. l. XVII. 271. 58XVIII. 178. XIX. b. s. XXII. 335.
Mortui quidem Homerica aetate plerumque igni cremari solebant f. l. I. 2. VII. 79 sq. 377 408. XXIII. 165. d. XII. 3, sed tamen verba απυνειν Il. VII. b. XVI. 6743, θάπτειν π χθονος Od. XI. 2 demonstrare videntur Graecis antiquissimis temporibus morem sepeliendorum mortuorum non iam sui8Se ignotum, prae- Sertim quum corpore cremato SSa colligerentur collectaque terra conderentur Il. XXI. 320). Dum corpus flammis consumitur, in animae honorem vinum libatur animaque mortui advocari videtur B.
XXIII. 220. 221. f. d. IX. 653. In sepulcro tumulus exStruebatur, qui dicitur ros βος Il. VII. 336 43b. d. IV. 84. XI. 77 vel Lisci Il. VI. 419. H. 86. XXIII 2b7. d. I. 2913, in eoque columna - τηλ, collocari solebat Il. XI. 37s. XVI. 457 67b. d. XII. 14 ad memoriam defuncti posteris servandam Il. VII. 7 sqq. d. XI. 76) Hoc tumulo reliquiae corporis cremati colle
20쪽
tae atque adipe et pretiosis vestibus involutae conduntur
Il. XXIII. 1. 252. XXIV. 793 sqq.).
Qua cum iusta fierent luctus planetuSque eorum, qui superstites mortuoque cognati et propinqui erant, honor Praecipuus mortuorum habebatur qui pertinet ad
γερας θανόντων Od. IV. 19b sqq. XXIII. . f. Il. XXIL386. XXIII. 9 16.153.224. 252. XXIV. 664. 720. d. III. 260. XII. 3093.
Quamquam igitur caerimonias in instituendi funeribus officiisque mortuo prasestandi paucos admodum apud Homerum reperimus, initia tamen multorum varioriamque rituum, quo poSteriore tempore Graeci observabant, occurrunt. Uxori enim esse mortui mariti oculos claudere ex iis carminum partibus, quae postea ad primigeniam Odysseae formam additae Sunt, cognoscituros. d. XI. 425. XXIV. 296 Lugentes amici crines tondebant, detonsisque mortuum opperiebant Il. XXIII. 33b), et Achilles crines detonsos in manum Patrocli dat ib. 192). Ita quoque atroclus mortuus in Achillis tentorio iacet ανα προθυοον τετραυμένος Il. XIX. 2123,
quo ut Orpus mortuum converSum 8Set, postea Graeci semper diligentissime curare solebant. Praeterea iam Homerica aetate vulgari consuetudo erat corpora lavare
Funere peracto caerimoniisque rite observatis epulum unobro instituebatur cf. Il. XXIII. 29. XXIV. 665.
ους Il. XIX. 22b cs. XXIV. 601 sqq. Et in funere quidem Patrocli, quem amicum Achilles eximiis affecit honoribus, etiam ludi funebres aliiquo honores describuntur.
Quibus ex rebus apparet, quanta sanctimonia Graeci vetustiores mortuos honoraverint. Etiam Niobos liberi, quos dii ira inconsi trucidaverant, decimo die a diis on
mus, cyatho aureo eorum, qui procul a patria mortui erant, ossibus reserto domum ad liberos reportari Graecis usitatum suisse. Denique huc pertinet locus Od. XXII, 4ll, quo praecipi videmus, ne quis de morte eius, qui aliquid commiserit, XSultet.
De sacrificiis in honorem mortuorum institutis.
Quamquam Graeci Homorica aetate cum vita omnia sibi erepta lugebant, tamen exstant carminum epicorum loci, quibus patet, opinionem suisse antiquissimam mortuos dignos esse, qui a Superstitibus honoribus afficerentur. Quae opinio si non distincte et aperte proponitur, tamen in Homericis carminibus fundamentum quasi et principium inesse apparet illiu ubserioris mortuorum cultus qui posteriore aetate e multis variisque sacrificiis, opulis ludis unebribus aliis honoribus constabat et Semper summi momenti graviSsimaque religionis pars habebatur. Itaque vestigia huius cultus Il. XXIII. 22 sqq. inveniuntur, ubi Achillos per totam noctem atroclo mortuo vinum libare animamque amici defuncti invocare dicitur. Et Ulixes quidem ut in Orco cum animis Olloquatur necesse Si mortui potum e melle et laeto commixtum m λίκρνητον libet et voveat, Se inseris, quum domum reverterit, sterilem vaccam atque Tiresiae nigram
ovem immolaturum esse os d. X. 5s P 530. XI. 23sqq.). Imprimis vero haec sacrificia, quibus animae do- iunctorum ab inseris excitantur, ut hominibus ignotas re aperiant, ad Odysseam respiciunt. Nam Circe dea Ulixi eiusque sociis praecepit os. d. X. 4923, ut in regnum insernum descenderent: φυχῆ χρη Miνους ληναίου πειρεσίαο quod quomodo factum sit in Odysseae parte, quae νε-