Series chronologica patriarcharum Antiochiae

41쪽

pas situm, ingressus, monachi habitu induitur In sapientiae et gratia ibi apud Deum et homines ita profeci ut Monasterii cura ipsi demandata fueris. Neque litterarum studia neglexi quin plures libros composuit, quorum seriem ipse Abed

Iesci in supradicto poemate retulit, istas numerans 1. o iuventutis directione eiusque educatione. 2. Sermones sub dialogi forma.3. De septem oculis Domini. . De vinculis. 5. Sacrosanctae Missae sacrificii, et rubricarum explanatio,

cuius in suo fractatu Abraham Eecchellensis meminis. 6. Sacra Bibliae explanatio, de qua Bar-mbraeus loquitur in libro de mysteriorum fide. T. Professio fidei contra Nestorium duas in Deo personas admittentam, e confra Petri Fullonis blasphemias in quatuor sanctificationibus. 8 Epistolae de Iesu Christi humana et divina natura, et duabus eius voluntatibus. Eaec scripta non solum in Syria sed ei in Persia e Graecia agnita fuerunt, et plures ad veram fidem revocarunt.

Sibi ipsi Maronis nomen , a monasterio in quo Monachus erat, acceptum, imposuit, ut Bar-Ηebraeus in libro, miraculorum sese eum appellat Ioannes Maro dictus, seu quod S. Maronis monasterio tribuitur, idcirco plurimi eum absolute,

Maronem vocabunt.

Cum autem S. Maronis monasterium prope Antiochiam e sex frequens fervebat disputatio inter Ioannem Maronem, et orgii Patriarchae Antiochiae et Macarii eius successoris discipulos, circa duas operationes et voluntates . . Iesu Christi quoniam ipsi unam in Christo voluntatem praedicabant, Patriarcharum Const. auctoritas fulti Ioannes e contra, duas operationes e duas voluntates in Christo docebas iuxta Romanae Ecclesiae fidem. Interim Cardinalis a Pontifice missus, Constantinopolim venis, et Concilium indixi ad fidem confirmandam. Tunc omnes Ecclesiae duas in Christo naturas et voluntates esse admiti

tendas, professae sunt.

Macarius Antiochenus Patriarcha iunc Constantinopoli manebat, et numquam Antiochiae fuit. Qua de causa Princeps

42쪽

Eugenius cum omnibus Latinis qui in civitate erant simia convenienses Episcopum Romanae Ecclesiae fidem profitentem eligere stafuerunt, ad propagandam duarum voluntatum doctrinam confra illam Graecorum qui posse Melchisae sunt appellati . Omnes una voce Ioannem Maronem Episcopum dixerunt, qui Cardinali propositus, Episcopus Boirensis e montia Libani est consecratus, ut Libaniosas in fide Romanae Ecclesiae confirmarei, fatensibus ipsis Iacobilis in Catechesi Episcopali dignitate auctus illico in Phoeniciae oras profectus est Praedicationibus, missionibus, e visitationibus, nec non et iam nitionibus optimae indoli es precibus coniunctis, illos populos obedienses reddidis, ei in vera fide roboravit.

In excolenda vinea Domini se totum impendit, eo sum cessu, ut ad veram fidem plures Monophysitas atque Mono-fhelitas sum longe dissifos , sum finitimos, tum convenissservos , sum in indigenas perduxeris. Illa natio non tantum animo , sed etiam viribus fortis, brevi sempore, non solum omnes moniis Libani provincias subiecit, sed etiam omnem regionem, quae aruierosolyma usque ad Armeniae provincias

pertingit, ut Cedronus in historia Constantini Pogonati narrat, et Zonstras et Paulus Samosatenus es alii historici graeci Ex

quibus narrasionibus agnoscitur quomodo Ioannes Maro ad Montem Libanum perveneris, quomodo vicini et longinqui, servi et liberi , undique ad eum convenerint , ut armentum ad Pastoris vocem, quod omnem Syriam occupavit. Efenim duodecim millia militum, sub Ducis imperio pugnabant, Persiae et Arabiae regiones, absque uti timore invadentes. Quis de causa, omnes timor accepit, et ipse Saracenorum Princeps Mahantias, cum aliis ducibus, Imperatorem Graecorum Divina Providentia adiutum , cognovit, ei submissus pacem ab eo quaesivit, et annuum tributum , decem millia scutatorum

aureorum, nec non servos et equos promisit. Constantinus precibus annuis, et maxima pax tunc in Oriens et Occidente confirmata fuit. Tranquillitate et pace tali modo assequuta Imperator, Concilium I. Oecumenicum, Constantinopolitanum III. indixi contra Monothelitas, ut civili, Religiosa etiam pax adium geretur. Eo Concilium, quod amorem di s Novembris incepit, e sequenti anno fuit absolutum, sub Agathone Papa celebratum suis.

43쪽

Macarius, qui definitionibus e constitutionibus huius Synodi obedire renuis, excommunicatus fuit, et in eius locum Theophanes vir incorruptae, et immobilis fidei, electus fuit. Ann 685, populus , ingens cum ingravescere ciborum penuria, ei cholera etiam saevires, in maximis supremisque angustiis versabatur. Eis duobus malis etiam milites, bello occupati, assiciebantur nostri Sancti gelus ab his miseriis in-

Qensus, eum magis clarificavit. Nam ipse, urbes et Castella circumiens orans et dexteram super aegros imponens, sanabat eos. Ex e tempore, usque ad nostram aetatem, Sacerdotes Missam

celebrans ab ipso compositam pro his qui hoc morbo laborabant, et pro his, quibus suis precibus a Deo sanitatem obtinuerat. Interea Constantinus moritur, cui Iustinianus II eius filius

sexdecim annos natus successit, cognominatus absque naso, quia

tuo mutilatas fueras Summa Imperii potitus, debilitate iuvenili, Regni conditiones potius quam restituere, deturbavit. Exercitum namque misit contra Ioannem Libani Principem, in populum e contra proferens, confra Arabes, illam expeditionem fuisse peractam Malignitatem etiam, et perfidiam adhibuit; nam exercitus rem donis splendidis fributis, et datis epistolis amplissimis Pro Maronitarum Principe, secreta instruxit, ut cum Principe Eab Elia solus cossoqueretur, ibique eum interficeret. Exhortationibus et consiliis factum respondis; nam infelix ille Princeps Proditus in mensa ipsa cui considebant, interfectus cecidit. Tanta crudelitate Maronitae exacerbati, unanimiter insurrexerunt et statim alium Principem elegerunt, Simeonem, interempti con- brinum; idcirco Libaniosae appellati sunt Marediti ides re-helles, quia ab Imperatore defecerunt. Ex hac rebellione, non Maronitae sed Graecorum Imperator, damnum accepitus historicus Cedrenus notat; nam Maronitarum exercitus Arabum ferror eras, a quibus Imperium defendebant ut fe- afatur historicus Pictavius. Insipienter ad hoc bellum indicendum, Imperatorem adduxerunt quidam Episcopi Constantinopoli commorantes, sectatores doctrinae iam a Concilio VI. proscriptae, ad quam profitendam, prius ipsum pertraxerunt, ex quo factum est, ut Patris sui sententiam confra illos, deleres, contradicendo decisionibus Concilii. Canidi illi Episcopi tanto favore adiuti, quasdam salsa regulas composuerunt ad haeretica dogmata confirmanda Inferim

44쪽

Constantinopolim pervenerunt elegati Pontificis Cononis, quos Imperator ad illas regulas approbandas, adegit. Eodem anno, sancte ex hac vita migrabat Antiochiae Patriarcha Theophanes, unde Imperator, Antiocheno Clero epistolas misit, ad novum Pastorem eligendum. Simul convenientes, Patriarcham constituerunt Episcopum Ioannem Maronem, qui primus post Theophanem, Patriarchalem Sedem ascendit. mee omnia sub Cononis pontificatu evenerunt, quo defuncto Romanam Sedem, foto orbe plaudente Sergius Antiochenus iusinuit. Primus huius Pontificis actus suis, Legatum in Orientemmiffere, ut illas Ecclesias ad unionem es obedientiam revocaret Maro statim Tripolim venit, ubi Legatus manehat, et

propria voluntate, una cum illo Romam profectus est, ut cognoscitur ex festimonio Episcopi Gabrielis, Aloholchi filii, in

sermone de Conciliis. Summus Pontifex Sergius magna laetitia concivem suum excepit, summo honore es prosequutus, eiusque in gratum Consistarium coegit Coram Pontifice et venerabili consessu, conceptis verbis Patriarcharum propriis obedientiam e Romanae Ecclesiae subiectionem, iuravit. Sedis Antiochenae Patriarcha confirmatus fuit, et Pallium, ad supremam iurisdiactionem significandam in Ecclesias, recepit, necnon mitrum et

annulum pastoralem, cum omnibus iuribus ad Ecclesiam Antiochenam regendam , eiusque gregem gubernandum, quae habuerant antecessores , cum debito ea successoribus suis

transmittendi. Deinde a Pontifice discedendi facultas habita Antiochiam rediis. Cum illuc pervenisset, statim ad Macarii

haeresim repellendam fotus incubuit, omnes eius sectatores expulis, in Iesu Christo duas naturas cum una voluntate confitentes Iacobitas simul defexit, unam faniam naturam praedicantes Populi illico eius doctrinae obsequentes, humiliter duas naturas et voluntates profitebantur, ut appares ex confessione Maronitarum, e Iacobitarum usque ad nostram aetatem. Cum

haec Constantinopoli divulgarentur, moleste Monothelitae Episcopi fulerunt, e Imperatori suaserunt ut epistolas miriere Romam Papae Sergio, e Ioanni Maroni Antiochiae Patr. adfirmantes regulas ab ipsis compositas me in epistola pertinacibus exilium e mors minabatur.

45쪽

ius epistolis responsum eorum pravis desideriis conforme expectare non poterant Strenui defensores Fidei, Pontifex scilicet et Antiochenus afr exilium et mortem libentius se

Passuros rescripserunt, quam denegare duas naturas et v

Iunisses in Christo. Furore captus Imperator, duobus ducibus Zachariae et Leoni iussit ad illos pergere, et vinculis alligatos Costantinopolim adducere mestamen lapidem angularem invenit Italia, e praecipue Romani feri ei minantes, hac consumelia moti, ad arma concurrentes, validum exercitum coadunarunt,

et unanimiter contra Caesaris militas ita dimicarunt ut faciliter eorum Ducem Zachariam interficere possent, si hic apud Sanctum Pontificem non aufugisset, ut se in Pontificis cubiaculo occultaret. Perpetua si illis frenuis Romanis gloria, qui semper Iesu Christi Pontificis partibus non vero Caesaris

favent.

Sergius , Ducem Zachariam periculo subfractum, statim Imperatori misis. Maro fugam arripere melius duxit, et in Coenobium ubi educatus fuerat, sese recepit Litteris suis praedicationem duarum naturarum e voluntatum renovans, eas cum sui monachis ad Libanum misit, ut in illarum initio legitur. Imperator, eius fuga cognita Leoni duci iussit in Orientem ad illum convolare, ei in vinculis alligare Afriste re sui voluntati ipsius obtemperare non posse, quia Patriarcham diligebant, et venerabantur Libaniosae, et se meminisse ait, pluries eum ab Arabum furore defendisse, e friumphum obtinuisse. Iratus hoc responso eum in carcerem inclusis. Postea Muricum ei Merachia in Syriam a Costantinopoli misit cum exercitu, contra Arabes expeditionem simulans. Antequam Constantinopoli discederet exercitus, Patriarcha id iam resciverat et statim nepos Abraham iussi ad defensionem , suos confrahere Incredibili celeritate, duodecim millia hominum collegis, et in eius auxilium accurrens eum in Sanar-sabai duxit , anno nono Patriarchasus sui ei ultimo verni temporis. Duces autem Muricus et Merachian Graecos in Syriam duxerunt vix ac ad coenobium S. Maronis pervenerunt, quingentos monachos interfecerunt, ipsumque Nonasterium everterunt. Exinde Lauserin et Alvarem abierunt, ubi nemine excepto, omnes illos necarunt, qui duas in- Christo naturas et voluntates confitebantur, depraedantes vel

46쪽

disperdentes omnem substantiam eorum Issae depraedationes perdurarunt usque dum Duces Tripolim ingressi sunt Montes ascensi cum exercitu, incolas Alcvrah terrore affecerunt, et sumiectos, vi e minis Monothelitarum doctrinam amplecti, coegerunt. Deinde Atha Atha transierunt, quae regio est infer A- mih et Novum, ad radices montis Illuc advenientibus, quidam ferrae nobiles doctique divites obviam fuerunt, quos summo honore exceperunt. Isti ante omnia, pacem, deinde colloquium cum Principibus es Ducibus relata ad obedientiam et subiectio. nem, postularunt Admittitur petitio, et ipsi obedientiam Deo et Imperatori profitentes, responsum dederunt. Exercitus ad montis Libani pedes, castra posuerat, quare populus ignorabas quid esse agendum, ut mulierum e natarum saluti prospiceres ius in angustiis, corde ad Deum conversi, intercessione B Virginisus eos benigne et placide aspireres, exorarunt; neque eorum Preces, Deus sprevit. Nam Leonis epistolae una cum Legatis afr. Ioanni Maroni et Libani Principi missae, pervenerunt, quibus significabat quid Iustiniano acciderat , nempe eum apprehensum, et naso mutilatum e frono fuisse deiectum, et eius loco Leonem ipsum Imperatorem fuisse electum exinde potestas illis facta ad exercitum profligandum, eos exhortans , et suadens, ipsos Duces ab eo rebelles non esse pertimescendos. Laetitiae voces statim, et laudis hymnus, Deo in omnium ore personuit Postea sortes illi Libaniosae, arreptis armis Graecorum exercitum aggressi sunt tamquam forrens inundans, maximam caedem fecerunt, eorum Ducibus etiam interemptis; incolumes tantum illi evaserunt, qui ignominiosam fugam arripuerunt, ut habetur in libro fidei Iacobitarum. Ex hoc bello, in Alcura et Giubet-Besciari habito, inter Maronitas et Mel--itas divisio exorta est. Quoniam Imperatoris assecla Melchisae sunt appellati Regalissae Maronitae autem sunt dicti qui Patriarchae I Maronis partes fenebant. In hac pugna Muricus interfectus fuit, quem Melchisae in pago Emiun sepelierunt, ubi eius nomini dicatam Ecclesivinaedificarunt, et quovis anno die 22 Iulii eius sessum, militis laetitiae signis, celebrant Merachian autem in eodem bello vulneratus, a militibus in pagum Scev si in provincia Ehecar, ubi spiritum emisis, auatus est, et ibi etiam in Ecclesiis ipsi

orecta, eius fessum agunt As Ioannes Maro, cum ex perse-

47쪽

cutione quies et pax fuit, montes e Libani vicinia perlustrans in fide Sanctae Ecclesiae, suos confirmabat, haereticos autem ad veritatis semitam revocare conabatur. Coenobia et Ecclesias erigebat, et in illis Sacerdotes et Clericos ordinabat Episcopos et Metropolitas consecrabat, eis Dioeceses dividens, et ad

vitam necessaria disponens. Marchion et Nerico Graecorum exercitum usque ad S. Maronis coenobium , cum duxissent , illud everterunt ei

Montis:his interfectis, possessiones et substantias distribuerunt, ut eius memoriam omnino delereus. Tunc Ioannes Maro aliud Coenobium aedificavit prope vicum Chelar-Ηa in provincia Batrun. Fertur huc ex Apameae monasteriori franslatum fuisse venerabile S. Maronis caput es etiam in eius honorem die 5 Ianuarii solemne festum fuisse peractum, in quo in ejus honorem dicata fuit Ecclesia II autem celebrior huius Sancti memoria evaderet, et perpetua haberetur eius in Syria mansionis recordatio, Maronitarum nomen Libani incolis impositum fuit ab ipso Marone deductum Annois Graeci ab Imperatore Leone desciscentes, naso mutilatum in Dalmatiam exulem miserunt, et eius loco Tiberium assumpserunt. Ηoc evenit, quia eodem anno Arabes in Africam transierunt; tunc eo Imp. navalem exercitum disponere iussis, ut eis bellum inferref.,ac pugna confecta, Graeci cum profligati essent, Constantinopolim redeuntes, gravem ab Imperatore reprehensionem, timuerunt. Hac de causa eum exulare coegerunt, e Tiberium Imperatorem acclamarunt, qui, stipendiis auctis, militum animos

erexit. Anno tertio Imperii ad Damasci direptionem, et contra Arabes eos misit. Interim Simeoni Principi Libani, ut Maronitarum exercitum eis coniungeret, liferas dedit. Tunc, undique milites convenientes, bina centena millia Arabum occiderunt.

Ea victoria laetus Imperator Tiberius Principi Simeoni, dona et honores tribuit Patriarchae autem Ioanni in amicitiae signum, regalem florem una cum nobili epistola, misit, in qua eius Beatitudinis, et suorum fortitudinem laudat, eum deprecans , ut illi concedas tres viros fidissimos, et instructos, ad velarium proprii capitis deferendum, sicut in eius historia notatur. Tunc Patriarcha eius petitioni annuit, et ex

48쪽

istis viris plures , pro Maronitis, Principes exierunt. Maximo, isti gelo es potestate erant praediti Patriam e maris littora defenderunt, ferra promissa usque ad sanctam civitatem sunt positi es ad eam invisendam homines secum du- hant. Propter hoc, invidiam Graecorum subierunt, qui Patriarchaeruierosolymitano per epistolam renuntiarunt, absque eius assensu dioecesim cum aliis, istos introisse Ast Patriarcha, has contra Maronitas accusationes non admisit, quia satis ei nota erat Patriarchae Sanctitas. Inter haec, Iustinianus absque naso, exilii sempore, per epistolas Bulgariae Regis auxilium quaerere non cessavit, usque dum Constantinopolim repetens anno Tob Leone e Tiberio interfectis, denuo inperio Graeco potitus est. Exinde Graecorum invidia augebatur, ut ex historia colligitur, e Maronem materiali vi persequuti sunt As Deus ab istis barbaris, totius vitae tempore, eum incolumem servavit. Nam viri invidi, adversus Patriarcham, et Maronitarum gentem Imperatori accusationes obtulerunt: quarum prima suis eos Graecorum Principum fuisse interfectores Sed Imperator Constantinopolim rediens, resipuit, et Ecclesiae Romanae fidem iterum suscepit. Et quoniam Constant Patriarcha pacem inter Rom. Pontificem et Imperatorem dirumpere volebat, effossis oculis , et vinctum Romam misit Cum func temporis Romanus Pontifex Syrus esset, Patriarcha Maro magis fidens, uipsius et Antiochiae fatum , neo non es habitationem in monte Libano, sub Simeonis et Mar nitarum profectione, in epistola exposuis. Pontifex, adhuc in Libano consistere, in responsione eum adhortavit, et frequentes ab eo epistolas accipere, gratum sibi esse demonstravit. Dum Patr in Libano erat, rituales libros, et Sacramuntorum administrationem eo modo disposuit, qui apud Maronitas usque ad nostrae tempora viget Ideo autem hoc egis, ut ab aliis distinguerentur, et magis Romanae Ecclesiae adhaererent. Postquam Deo, gelo et fide, servisset, et populum suum, ut bonus Pastor , viginti e duobus annis gubernasset, ex hac misera et mortali vita, ad aeternam et gloriosam migravit, ab Illo praemium accepturus a quo spiritalis vineae cultores uberem mercedem Iahoris recipiunt eius mors fuit dies Februarii an Tot in S. Mar nis coenobio in pago Chelar-hai S. Patriarchae sessum Maronilao die transitus eius celebrant. Post eius mortem Episcopi, Presby-

49쪽

teri et Monachi, cum ingenti Populi multitudine, undique convenerunt, ut venerabile corpus sepulchro conderent, et ab ipso benedictionem acciperent. Collacrymantes, corpus cum canticis et psalmis, hure et luminaribus , reverenter sepelierunt in eodem coenobio, ut aperte conigitur ex eius historia, in qua habetur, sancte ipsum decessisse es in Chetar-hai sepultum fuisse. Non ab eius morte die, iterum Episcopi et Abases cum populo, ad iusta ei persolvenda convenerunt et antequam sacrificiu in offerrent, eius Nepotem successorem elegerunt, LXIV. surim Patr. Antiochiae Constantino Syro, Pontifici Romano Patriarchae mortem, et Curii electionem signatis epistolis annuntiarunt. Tunc Pontifex pallium, auctoritatis et i risdictionis signum, ei misit quod his verbis in . Ioannis Maronis historia narratur a Post ipsum afr Antiochiae fuit Curictius quem Pontifex Romanus confirmavis, et pallio donavit nEx eo tempore Maronitarum Patriarchae iuxta Rom. Ecclesiae morem. Anulo, mitra, et pallio utuntur. Curio defuncto Antiochiae afriarcha eligitur.

LXV. abriel, qui in Coenobio Chelar-hai manebas, post

ipsum

LXVI Ioannes C aro, qui in . Maronis coenobio, iuxta

Orontis flumen, aliquanto mansit in monasteriora Virginis inpago anuchi morsi proximus, Sacerdotes et Superiores, ad sevocavit, qui eius consilio, Successorem elegerunt, LXVII. Ioannem ex pago Demias Deinde Patriarcharum Antiochiae successio hoc ordine fuit.

50쪽

LXXIX. afr. Is Eous. LXXX atr. Ioannos. LXXXI. atr. Simeon. LXXXII. afr Ioseph Algirgeat Eoo tempore Saraceni iterum Antiochia expulsi discesserunt anno Christi ii , et L

fini Damascum occuparunt, ubi Regem et Patriarcham constitu

runt Patr. Ioseph Algirgesi in pago Januchi morabatur, et tunc Episcopus Thoma Refariabensis apparuis qui duas in Christo

naturas et unam voluntatem praedicabat Patr. Ioseph eum damnavit, et omnes discipulos eius excommunicavit Euic successit.

LXXXIII. Patr. Pstras anno 1121, qui in Monasterio B Virginis alta in Bosri provincia, manebat. Deinde electus fuit LXXXIV. Pafr fregorius ex pagorualat, anno 113 sedit

11 an postea electus fuit LXXXV. Patr. Iacobus ex Ramat, pago in provincia Bo-fri. In pace mortuus es an ii 1. Post hunc fui electus

LXXXVI. afr Ioannos Lehfidensis, qui in S. Eliae monasterio, in pago Lehfed Bibliae regionis, domicilium habuit, deinde fransivit ad Monasterium Midatiabit seu B. Virginis vici Babit eiusdem regionias aliud ibi coenobium erexit, in quo etiam habitavit. Eo in loco Annaphoram Missam ipse composuit, e celebravit. Ηuic successit LXXXVII. Pafr P res, qui in eodem monasterio Saldamia morabatur, cui successis alius

LXXXVIII. Patr. Petrus, deinde alius LXXXIX. Pafr. Petrus. XC. Patriari mersaeias Athamcisi Euius Patriarchae electio in Monasteriora Virgini Januchi anno tres, evenit. Ipse

Rom. Pontifici confirmationem petiit; sed antequam pallium reciperes, ad Lateranens Concilium anno 1213 venit, ibique usquaad annum 121 permansis De hoc Patriarcha fertur, quod dum Romae esset S. Petri Apostolorum Principis confessionem ingressus est, ut ibi sacrum faceret Sacrificii tempore Sacrosancta Ηostia supra eius caput suspensa tempore Elevationis stetit, ad eius fidem, et sanctitatem declarandam Praesens aderat Papa Innocentius III,cum Cardinalibus. Ηoc autem refert Episcopus G briel Bar-Achelachi in Carmine de Conciliis ita, u Romae, dum Missam celebraret supra eius caput suspensa Eostia steti tempore Elevationis, dum Pontifex, qui aderas, in Smum Sacra-