De verbis potioribus, quibus opera statuaria Graeci notabant text : dissertatio inauguralis philologica, quam ... publice defendet

11쪽

bebant, iam evanuerant, quippe cum vocibus obsoleti solemnis et augusti species quaedam insit, qua poetae libenter Sermonem Ornant. Non igitur clarior summae vetustatis indici indigemus idem sero est, quod tragici attici antiquius , quod sermo vulgaris in i mutaverat, in partibus lyricis conservant, ut gravitati et maiestati sermonis consulant. Quae ros ex ipso linguae usu observata Optime congruit cum etymologia, quam GEORG. CURTIUs grundetuege p. 18 exponit is enim radicem ρε eandem ess veri si millimum ducit atque uar, e quo ereri risereri deriVata Sunt, ita ut βρέτας sere quod olim significet ij. eonicias igitur hae voce, a cuius significatione omnis notio abest, qua ce tu labricandi modus aut aliquid artificiosi designetur, Graecos Sos 8Se, cum non iam simulacra, sed lapides', ligna in arbores colebant, evanuisse autem e prosa oratione,

antequam signa alia atque lignea fabricari coepta sunt. Certo ubicunque obvenit, lignea simulacra designat, qua de causa etiam equum Troianum Eurip. Troad 12 ρετας Jappellare potuit, quippe cum verba, quae simulacra significant sere omnia et de anathematis usurpentur βὶ - Ligneam materiam quoque in prosa ratione retinet schol Platon.

Eutyphr. p. 328 et iis προ κε vou Daedalum dicit usi βεβηκοτα τα 'pera ἐρIα oluvωv, non vero retinet Clemens Alexandr. Protrept. IV 48, qui notum illum Serapis simulacrum a Bryaxe consectum ' βρ appellat, quod eodem loco multis variis metallis lapidibusque fabricatum esse dicit. Sed

1 Suldas et esych. s. v. 'ρέλας interpretantur παρα et ii poetii,

12쪽

Clementem, qui, ut rationem variaret, idem signum ξοα- uti et παλμα et, quod non rectius quam βρέτας, Μοριας vocat, de principali harum vocum significatione cogitavisse

ξοαvov, derivatum e verbo Uatu recte dicit O RngcRIus l. l. p. 249ὶ deorum simulacra ut ab hominibus fabricata designare. Hanc vocem locum antiquissimi βρέτας occupasse pro certo habeo, cum lapidum et cultu obsoleto primum

deorum moes eaeque ligneae confici coeptae sunt, neque iam aliud quid arti religionis legibus constricta fingere licebat in Quare significati et deorum simulacri et vetustatis aeqne huic verbo multis locis manifesto inest neque unquam de hominum effigie usurpatur. Prior vincitur eo, quod persaepe simulacrum dei alicuius in ipso eius templo notat, cuius rei pauca exempla adferre satis erit: aus 2, 25, 10 30 1 et 2 32, 5. 3, 4 4 23, 1 et 3 25 3.7, 26 6 altera, quod piato non raro diserte additur, ut aus. 1, 23 7 de sim Dianae Tauricae, quod Braurone extabat) 33 l. 2, 2, 3 10 1 12, 1. Strabo XIV p. 640 C. Cum qua vetusti notione inculti non poterat non coniungi, itaque Paus 1 36, 2 ξοαvα ἱν ἔκαστο Duo πεποtημά, obponit simulacro, quod 7αλμα ου τεχv dicitur. Aetatem, quam huic significationi oriundae supra adsignavimus, concludimus ex eo, quod . praecipue de ligneis simulacris adhibetur, a quo usu Pausanias numquam deflectit, qui , 17, 2 de materia, qua ad ξοαv conficienda homines lim et αρχαῖοv usi sint, disserens ligni modo generai Μasurius Sabinus ap. Serv. ad Aeneid. 2, 225 delubrum emt-gies a delibratione orticis, nam antiqui felleium arborum ramos eortice detracto in nigies deorum formahaia, unde Graeci ξό o dicunt. h. ibd. 4 56. BOBTTICHAR. Mumcult. p. 220.)Diuitias by Cooste

13쪽

enumerat et ξοαv ut lignea diserte interdum memorat, e g. 1, 2, 5. 2, 30 4 3, 4, 7. Clarissimo autem, quam arte lignei notio cum verbo . e. ξοαvo coniuncta suerit, elocis eis adparet, quibus materia non nominata . signo marmoreo sive aene obponitur: . 2, 11, 8: αυτ sev

quoque Lucian. Prom. 12. Immo obcurrunt loci, quibus cum . aperto e signo fabri tum significet, simulacri notio plane evanuit, ut , 23, 5 ξ πλη προσο-ου τε κα χει- ρω ακρω καὶ ποδωv, αυ- δε mo Iε-ελησὶ λ iduoetemtot mi, similiter , 25, 4 7, 26, 4: προσωπο et ηαtακραι χειρες ἐλέηραvetoi καὶ ot πυδες et δε αλλο ξοαvov. quibus locis intellegitur, quomodo Sophocl. hamyr. r. 227, notionem artificiosi et lignei modo retinens, dicere pos-8it πηκτα - λυρα κα μα i αδιας lv I λλησι ξυα,' ηδυμελῆ. - aullisper aliud est, quod signa ea, quorum modo maior pars lignea est, acrolitha dico, ima ξοαv vocantur: . 2, 4, 1. 8, 31, 6. Notandum enim apud Pausaniam huius signorum generis certum termiunm omnino non inveniri, sed singularum partium materiam semper explicate

nominari.

Si igitur signi e nominati materia a Pausania non diserto indicata est, semper ligneum intellegere necesse est,

atque 2 19, 3 de Danai aetate dicens: ξοα,α ὰρ δὴ τοτε

εtvαι πείθομαι παvet notare vult spersuasum mihi est, tum lignum unicam signorum materiam fuisseu, sicut secundum

Lucian Philops 19 Daedali opera lignea repraesentabantur ij.

1 Quod revora signisseat, antiquissima simulacra omnia, quae ad huc extabant, lignea fuisse. Diuitiae by Cooste

14쪽

Tamen usus vocis ξ non intra lignei smulacri significationem plane coercebatur, quod exicographi confirmant: Hesych. S. V. αγαλαατα toωλα ρδια, κορων δε et ἐκ

adfert. Quod certe non mirum, cum usus Verbi quoque q. e.

nubb. 508 ὁ ρο uino enevem λιθοξooc αριστος. - Certa exempla, quibus ξοαvo de signis non ligneis usurpatur, adponere possum haecce Strab I p. 396 C de Agora- criti Nemesi, quam marmoream suisse notissimum est e s bivia relata p. avs. 1, 33, 2 quod confirmant Hesych. s. v. Ραμvouot et Plinius, eam in libro 36 17 memorans. Scopae Apollo Smintheus . vocatur a Strabone XIII p. 604 et Eustast ad Iliad. A 39. De signis metallicis adhibetur a Luciano Alex. 8: ραραί τε les του , κα εἰκovες καt ξοαvα et με ε χαλκου, ut δ' ἐξ-ρYυρου εἰάαο v et a s Luc. de dea Syr. 39 ξοαvα μυρια χαλάέα. οπ. Inscr. Gr. III 4380 m: παvκρατιο ν αυδρω volvo Auxutivumεπειτα Ἀραμεvo πατρο iri κ' ἐρατοὐξοαvov, cui pancratiastae quae statua collocata est, ligneam fuisso, plane inepta suspicio foret, haud secus enim pro aenea habenda est atque ea, qua idem puer honoratus est einou χαλκελαυρὶ ij. bd.

1 ξι 6, statua homini posita diei potuit, quod tali modo hon

ratus heroibus adseribebatur. Quamquam metrico titulo, praesertim inama aetatis, licentia quaedam concedenda erit. - De materia statu

15쪽

4697 in lapido Roseuano l. l ἱδρυσασθαι dia βασιλει

n λεααλ ... ωαvo et καὶ αo rimatiuv. De illustrissimis simulacris ex auro et ebore abricatis e. obvenit M. Strabonem VIII p. 354 C de Phidia Iove Olympio p. 372 C de Polycleti Junone Argiva. - Quibus exemplis demonstratur, errasse QUAT MERUM DE QUINc contendentem Iup Olymp. p. 324j οξ est o propre our sisi errae figures en bois et celles u genre do a statuaire chrysenephantineo. ξοαvo igitur, ut summatim comprehendam, primum cum nondum alia extabant, de ligneis simulacris adhibitum, quamquam de hac materia semper praecipue usurpabatur, tamen generalem simulacri notionem paullatim adsumsit. γαλμα derivatum est e verbo αrαλλεtu, cuius princi palem significationem DAV. ΠΗΝΚENIUs ad imae Soph. lexic. s. v. esse censuit nitidum reddere, se aliquid erornare, ut octilo gratu mi specie exhilaret, quam sententiam ita correxit AGIus in editione legum latonis, Lips. 18 14 vol. II p. 32, ut et uo proprie venerari, colere, celebrare esse diceret, unde significati illa Originem duxisset in Quam rem confirmavit GODOFR HERMANNUA ad Aeschyl. erg. 461 pag. 207. 20Sὶ secundum quem Verborum familia, qualia sunt Ια ω a αμαι Iαωμαι cua I i aso ἄrto et ruός α7ηλατω πιαλλομαι λὶ manifestum prodit admirationis uel horroris et omnino motus cuiusdam et gestu signiscationem. Certe de venerandi significatione vocis q. e. rαλλεν dubi-

16쪽

tari nequitii, o qua ornandi notio tacito evadere potuit, cum ea, qua nobis cara sunt, quantum possumus, pulchra re dere studeamus neeesso sit. In Voce rαλμα utraquo signi ficati eo modo ooniuncta est, ut quamque rem OrnMamindicet, quae magni aestimatur. Quae autem exornata sunt, ipsa exornant eum, a quo possidentur, itaque uno verbo

in ut ornammeum . decus explicandum est. Hoc sensu

17쪽

στρα i. e. confec-a uaso e praeda Phrygia ornamenta Enea,Mrvula purFures, quae Clytaemmestrae doma sint Electra v. 871 ad Datrem victorem oronandum ou.ης Ιαλμα adserre

vult Helen. 1433 dona nuptialia ανιω αIαλματα disuntur, quippo quae festum diem illustrent Memorabile est Eurip. drom. D. 124 ορῶ, παρθέvου et εἰκα, et v εξ αυ αυρ ρ ovλαtum τειχισμα γv l o ρυ I. χειρος i. e. Nam video e ysen virgis , sculptum e nativo sa , Nae illuum sapientem arti is mam Z CD. orgon ad Eurip. Phoen. 466 ij. primaria Verbi q. e. μαλλει ueneraridi significatione 0ruiuom duxit usus, secundum quem rαλμα ea re notat, quibus oblatis homines deos venerantur, ut ad anathemata designanda adhibeatur. Ad quod illustrandum BogcRHIus e. I. Gr. I p. 7 praeter grammaticorum tesumonia e g. Timaeum Soph. S. V. I. πα αυαλὶμαὶ adsert inscriptiones apud Herodot 5, 60 61 et Pana. 10, 7 6, ubi tripodes de dicati et p. aua. 6, 9 6, ubi Amaltheae cornu, iltiadis anathema Olympium, Pr dicuntur. Quibus addo Hom. 7 438, ubi in sacrificis Nestoris: Νέστωρ Ἀρ-o εδ' ὐδ επειταμος κεραοι περιχευε ἀσκησας, NAEI. θεα κεχαροι tu δο- et 409, ubi Troiani dicuntur deliberavisse equus 'igneus transfigendus an de saxo deiciendus esset i ἐάα μή r. θεο, θελκτηριο atvαι, qui Ioci laudati sunt a JAC BERNAYMos Theophi Schr. ub. d. ladiutara. Meres 1866 p. 179, cum egregie, ut semper, tractavit et ingenioso emendavit versus Empedoclis hosce ap. Porphyr de abstin. 2, 2i: P Κυetiphulo Q ευαεδέεω ἀ i δεμ ασι αλκoveto στακτοις et ζωροισινυροισί τε Οαιo eoapviti: - itulus Milesius e medio aut e

1 In eundem sensum usurpatur 'αῖονια, et ipsum ab μάλλεivderivatum e. g. Aesch. Choeph. 93, ubi Electra irrum limbusto

18쪽

no. 66. aus 2, 25, 10 in inscriptione anathematis Achaeorum, quod Nestorem et Viros de certamine cum Hectore subeundo sortientes repraesentabat; neque aliter M. accipiendum in titulis stimulacrorum dedicatorum ut rius. 5, 23, T 24, 3. - Qui usus, quem antiquissimum esse exempla nostra docent, tamen nescio an latius quam in ipsorum anathema tum inseriptiones et in poeticum sermonem patuerit; non enim perspici potest, qua re commoti scriptores voce ambigua quam distincta, αλὶν, dico, uti maluerint. Haec, quam modo exposuimus, anathematis significatio praecipue effecit, ut α7αλα usurparetur de simulacris de rum, ad quae indicanda longe usitatissimum vocabulum est. Cum qua tamen fieri non potuit, quin splendidi notionem, quae haud minus antiqua erat, coniunctam Graeci sentirent. Sicut, cum primum deorum effigies aliqua arte e ligno labricari coeptae sunt, nomm signorum genus novo verbo ξοαvo, designabant ita, cum locum vetustorum ξοαvu, artificiosa opera e nobilissi a materia, auro eboreque consecta oce

19쪽

pavissent ij, tanta admiratione splendoris et pulchritudinis. evin quibus simulacra nunc culis viciebantur, animi assecuisunt, ut id solum verbum, quod proprie decorum aliquid, idque decoris causa honoratum, significabat, ad ea notanda dignum esse crederent. Quod vocabulum cum aequo modo ad opera marmorea atque aenea designanda idoneum esset sactum est, ut ξοαvo praecipue de vetustis ligneis monumentis adhiberetur, quamquam generalis simulacri notio utrique voci ita inerat, ut et taαvov, quod supra monstravimus, de aliis signis et, quod monstrabimus, rαλα de ligneis usurparetur. Significatio simulacri clatissimo adparet ex eorum locorum magno numero, quibus signum in templo conlocatum αT. Vocatur, ita ut v ς καtor et apo καὶ ἄr paene sormulae instar apud Pausaniam persaepe obcurrant se. g.

8, 2 l, 4 23, 1 30, 7 32 4 35, ω 39, 5 44 5 53, P; 4 5. 9, 19, 3 22, 5 23 7 33, 5 38 6. 0, 32, i 37 84 38, 5 neque minus certe de simulacris in sacro loco constitutis adhibetur , 9, 3 21 84 22, 5 et 7 23, 14 24, i et 3 27, 2 34, 11. 3, 2, 4; 9 7 4, 35 8. 6, 26, 3. 7, 4 4 5 5 2I, 1. 8, 13, 2 30 1 31, 4. 9, 16, Q 7, 1 20 4. 10, 35 10. Si sorte quo casu

templum sine simulacro est, Pausanias semper αὶαλμα deesse dicit, qua re demonstratur, id vocabulum proprium et usi latissimum suisse ad deorum signa indicanda: 2, 1, 1; 2,2.; 3, 4 15,2 36, 2 3, 22, 10 5, b, 6 20, 9. 7, 22, 11. 8, 41 10 9, 19, 1. 10, 33, 12. AEuripid. Hecub. 560 de Polyxena ante immolationem vestimentum discin

undit mammas, herrima luinquam simulare deae cis id. ΡMen. 220. Saepe diserto additamento r. ut simula crum notatur, o. g. Aeschyl. Eumen. 55 προς θεῶ πιαλ-

20쪽

Postquam de simulacris verbo . . usi sunt, acile fieri potuit, ut notionem rei cultui destinatae modo retinentes ad id quoque designandum adhiberent, quod mera non dei effigies, sed eius symbolum est. Siclaus. 6, 26, 5 του 'Εplio o m tr. . v o ταμ περισσ- ενουσιv. ρ vlmι αδῶο in του βαθρου. Alio modo vis verbi mutata est, ubi sola imaginis significatione servata in tabulas pictas transsertur Eurip. Hel 262 ειθ' ἐξαλειφθε - ς I. αυθις παλι αιπιο ειδος ol o καλου 'λαδov. lat legg. p. 56 ν θειοτατα δε δωρα opvιθες τε κα αIαλματα οπα-

sunt, ex imaginis notione id tantum retinentes, ut I. contrarium sit vero et solido Eurip. elen. 219 subposita Helenae figura ε ρέλγὶς h. e a re confectum simulacrum dicitur, Troad. 93 Hecuba se ipsam εκυ---vrivo Uus.

i. e. debilem umquam mortuae umbram appellat. - anctabulae picta significationem e primaria ornamenti, quae tamen adcedebat, riginem duxisse multo minus veri similo est, cum rarissimo, neque omnino in pedestri oratione, ut videtur, obcurrat, ad quod redarguendum lato inservire non potest, quippe cuius sermo poetico colore indutus sit. Itaque hi usus translatus potius est, atque certe multo sa