De verbis potioribus, quibus opera statuaria Graeci notabant text : dissertatio inauguralis philologica, quam ... publice defendet

21쪽

cilius e significatione, qua de artis monumentis vocabulum iam adhibebatur nasci poterat. Neque desunt diserta testimonia, quibus r. a tabula picta distinguitur Aristot Polit. p. 336, b 15 επιμελε ia Ου εστο τῶ αρχουσι ληῖ

Postquam varietatem usus e primario sensu ortam exp Suimus, accuratius de voce nostra in simulacra notanda adhibita disputemus necesse est Primo verbum in quamvis materiam aeque patere videmus, unde sequitur, quod iam memorarimus, T. generalem simulacri notionem in se recepisse, cum primum pro ξοαvov, cuius semper limitatior usus erat, locum obtinuit Saepe obcurrunt ἀ7άλματα ξυλου, sive diserte indicantur ligni genera, e quibus ἀγάλματα acta

Rexcenties M. et ξοαvo de eodem signo usurpata inveniuntur, ut hoc modo ἄγ ligneum esse notetur, o g. 2, 23, 1;25, i. 3, 16, 11 9, 3, 2. 10, 26, 3. De operibus aereis:

ebore auroque fabricata adserre supersedeo. - Forma operis idem valet: . 8, 32, 2 35, 6 extat αγ. de hermis 3 19, 3. 8, 48, 4 de anaglyptis item de anaglypto in ratione de Erechtho aediscato Stephani Ann. d. Inst. 1843 ab L, nunc Schoene olech relies p. in ubi singularum ophori

22쪽

figurarum pretio enumerato tota summa indicata est verbis: κεφαλαιο αὶαλtametroiκou. Neque v. per se constare opus

est, usurpatur enim de eis quoque figuris, quae totius signi partes modo sunt Paus. 1, 33, 3 r. Νεμέσευ, in capite coronam gerit, quae Νικης Ιαλματα sustinet et 5, 11, 2 de Iovis Olympii throno dicitur αὶαλματα laeti etρὶ μέvα. Cis. 2, 3, 1. 3, 19, 3 alia. γαλμα non solum de simulacris deorum, qui proprie dicuntur, sed de cuiusvis numinis signis adhibetur. Siclaus. 2, 3, 6 de caprae, stellae scilicet, 3, 20 9 de planetarum signis, ad quod illustrandum Optime inservit Ovid. Mi. 3,

111 libera currebant et inobservata per annum Laidera: --

atabat ae tamen esse deos Callistrat. Stat. 6 Lysippi Καιρουαr appellat constat enim, tales personas a poetis vel artificibus e meris notionibus fictas inde ab antiquissima aetate ut divina repraesentatas esse e g. Aaιμος Φυδος Epicyὶ Λιτα ' Homeri Κραeto et B α Aeschyli deinde Ilειθ ΗΝ Νικη, quae ex attributo deorum ipsa dea facta est Ῥὶ, Κλεος, qui μαλιστα θεω oz ω ρέλιν oc sicut Alois ΦΥ. υρν ara in foro Atheniensi honoratus erat 3j. Quod con firmat Paus. , , , ubi Εἰρην et ii λουτος dicuntur ατα νυατα aio ' quod ad Καιρο attinet extat diserium testimonium timeri eclog. XIV, l: Lysippusὶ Πράφει τοῖς θεοῖς το Καιρυ καὶ is op*ωaας Ιαλματι υ φυσι αυτῆ

23쪽

conlocatum erat, ubi Penelopae proci initium cursus secerunt cis. 3, 2, J. - Terrae quoque in pereonas redactae ut numina αὶαλiiciet habent, . . . 10, 8, vαικος άγ. nrλιο vetis, et Alauiat ὀτ'av urbes sub notionem To- Tti cadere notum est. Neque minus I. usurpatur de heroibus, quem u8um 8OBUBARTUS I. I. p. 562 seq. non concedere vult nisi de heroibus inter deos relatis, sive ut ipsius utar verbis ver-g0tteris heroen. Videamus, quos heroas a Schubarto deis adscribere iubeamur, Pausaniam solum spectantes 1, 35 3Macem 2, 0 4 Antiopam 3 19 6 Alexandram, quam Amyclaei Cassandram esse credebant; 4, 31, 11 essenam, Polycaonis essenae conditoris, uxorem cf. . , i init. J;6, I, 9 Theagenem, Herculis filium; 9, 38, 5 Actaeonem; l0 9 6 eatlystonem, quae cum aliis ab ipso Pausania χωριος vi ηρώ o dicitur 10, 1, 1 Triopam, enidi conditorem. Ad totam sententiam refutandam tamen satis est adserre . 2, 11, 7 et i, δε Αλεξαvορι κα Ευα-ptum και

couotv Ευα-ρι- δε ις εφ uouatv. Graecorum certo theologia non tam subtilis erat, ut diversas numinum cla se certis cancellis circumscriberent: Amphiaraus G dicitur a Pausania 1, 8, 2 34 2 Lycurgus 3, 6 8 Agamemno non semel cognomine ipsius Iovis honoratus obcurrit Ζευς 'Aγαμέμvuis xi , nedum ipsos heroas superiore et inferiore1 P LLEcgrioch mythol. II p. 457. - Certe expeetes Agamemnonem tali cognomin 1nsignem a Schubari in primam heroum classem admissum esse, ut et M. concederet. Qua re tamen salteris, nam l. I. p. 563 locos Pausania coniecturi mutandos esse censet, ubi Agamemnoni dic iam tribuuntur certum quidem duco 3 19 6 nominativum, Diuitias by Cooste

24쪽

gradu distingueront Ubi heros aliquis dei nomine insignitur, non alius generis atque ceteri fuisse, sed eius cultus modo

prae ceterorum ita floruisse indicatur, ut deorum aequaret.

Quae igitur designatio aliis locis heroibus aliis, ut magis

minusve in honore erant, tribui aut denegari poterat, omnibus vero rάλμπια suisse locus Pausaniae 2 1l, 7 modo exscriptus clarissime docet. Ac sane mira esset ratiocinatio, quae αγαλματα fictae personae ut μεται i concederet, contra heroibus negaret. De hominum quoque imaginibus4v. infima aetate usu patum esse, infra luculentius ostendemus, ubi de Voce q. e. αvδριας agemus. Ne tamen ausaniam non sibi constare putes, paucos locos accuratius respicere opus est. 1, 37, 3

εστι τραI φδια intoκριvαliavo et t. καθ' αueto αριστα αIαλματα δε επὶ et i, ποτανι se, vησιμαχης et δε ετεροv v θημα κειpotavo o riv olsori του παιδος ἐώ etu, Mi*ta p. Quibus verbis quomodo Mnesimachae sepulcrum cita enim interpretati sunt indicatum es, possit, equidem non video. Verba q. s. et δε ετερo clarissime mon8trant, otia ante v otuinciet excidisse ij, quibus insertis iam omnia plana fiunt. Dicit enim ausanias duo sunt in u- minis ripa simulacra, alterum a Mnesimacha quadam, alterum ab eius filio dedicatum, qui in anathemate ad flumen adstans comam sibi landit. Quid nesimachae anathemate reprae8entatum fuerit, aus non narrat, verisimile quidem est, fluvii ipsius effigiem ab ea dedicatam esse, ut ei gratias ageret, quod filium tuitus esset. In fluviorum enim tutela iuvenes fuisse, notissimum est iam ex Homerομὶ itaque πλοκα

5, 25, 9 dativum librariis deberi, sed ausa Schubarti, quae nulla est, non indigemus, cum priore loco αrαλμ. sensum turbet, altero, ut recte observatum, rosim dittographia ortum esse verisimillimum sit.

11Vidit hoc iam Schubari Philolog ves. XXIV p. 562. I, 141 seqq.

25쪽

νιο θρυα piovi fluvio obserentem adolescentem in altero anathemate Paus videbat, quo cum iuxta puerum verba tradita Bil τῆ Κη ρισῆ, clarissime indicent ipsum Cephisum

deum repraesentatum esse - anaglyptum autem fuisse certis- isne conicere licet in non opus est cum ΒΕΚΚΕm alterum

sest in i me mutare. - 5, 11, 3, ubi in thron Iovis Olympii παλμιπια, quibus vetera certamina repraesentarentur, suisse dicuntur, multa verba sacere non opus est. Non enim homines pugnantes intellegendi sunt, sed heroes exemplum praebentes certaminibus humanis, quae Olympiae celebrari solebant, multae enim tabulae apud Eleos pervulgatae erant, de deis heroibusque, qui hic pugnaverant. D. Pau8. 5 7 6l8, 5. - 10, 8 6 Pausanias, postquam serreum Tisagorae pus, Herculem cum Hydra pugnantem, memora

ratum opus leonis et apri capita Pergami extantia summopere se admirari dicit, quod tamen haec monumenta sub ἀrαλ- ματω notionem cadere minime indicat cum enim ad laboris dissicultatem nihil reserat, utrum de an homines an bestiae repraesentati sint, . vere q. e. αὶαλμαοι generaliter artis opera designat, ad quae proprie indicanda, ut supra iam diximus, nullum vocabulum suppeditabat ).

26쪽

Edoc. Ad illustrandum verbum . e. εῖο uberrimam materiam conges8erunt DAV. RUGΚENIII ad Timaeum Soph. s. v. et WΕLORERUS, sylloge epigrammat. Bonnae 828 p. 3 seqq.8 eam huius vocabuli significationem spectas qua ad artis monumenta notanda in8ervit, non dubitari potest, qui de rum simulacra eaque sola denominet. Ut tamen diiudicemus, cum qua notionis diversitate iuxta tria illa, quae iam tractavimus, hoc verbum Graeci adhibuerint, generalem vocis sen

Proficiscimur a verbo derivato de stirpe ΕΔ, cuius quae forma activi obveniunt, conlocare valent, Sic Herod. 3, 6 :etoueto tu αvδρα vαIvωσα ὀ 1Moc Πατι at is . . toeotrio ἐς eto βασιληio θρovou Soph. Oed Col. 12: υrαρ ι ἐς Petoo εισας γλ P, Μαξ Ποσειδαv, quod pluriabus exemplis, quae iam Homerus praebet, illustrare non opus. Formam mediam ἐζεοθαι sedere significare notissimum est, qua re efficitur, ut ἔδος ab antiquissimo teste Homero et in sensum sellae A 534. 581 1 194 et sedendi et otiandi Λ 648. 405 usurpetur. E primaria activi significationeis usus mihi quidem ortus esse videtur, secundum quem ἔοος sedemi indicat, ut propria notio sit quod conlaearum

est, ita quidem, ut a loco suo moveri nequeat. Huc ducunt exempla, quae urbis nomen casu genetivo adiectum pra

suberhaupi legi die vermutun nahe, das Pausan das mori in diesorbedoutun mi vortiebo ei relies vermendet cet. u 2, 3, 1. 3, 19, 3.

8, 47, 3 48, 4. 1, 33, 3.

27쪽

165, quamquam chorus Minervam Oncam orans tat απυλovπολε- εδ ἐπιρρυο in sensu habui88 potest serva sedem, quam habitamus et V 24l: αvδ ες κροπολιv, ilato εῖος, ἐκυμα ad venerabile deorum domicilium, tamen simplicius

σθαι, αλλα μητρι ωυτῆς πιλ. Sic plerique recte accipiunt

Aesch. ers. 404 ω παῖδες Ελληveo via, ἐλευθερουτε . . παιδας Iuvαικας, θεῶν δε πατρε νω ἐδη Unde iam nobis via patet ad verbi vim intellegendam, qua ad simulacra notanda adhibetur: est enim ἔδος simulacrum, quod, ut cultui

inserviat, secundum ritum religiosum eonio eum est j. Ac certe,

28쪽

ubi ἔδ templa et simulacra indicat, eum, quem supra e posuimus, Sensum non mutari, sed acui tantum adparet quid enim tutius conlocatum est, quam aedes et signa deorum, quae laedere aut ut κ Μητα loco movere, nefastum erat

Εd igitur sere in locum obsolet v. βρέτας successit, ut, quod iure expectaveris non defuisse, verbum proprium sit ad simulacra, quoad cultui inserviunt, designanda, cum notatio . e. ωαvo e fabricatione pendeat neque in παλμα quidem puram rei cultae, sed potius splendidi anathematis

notionem inesse viderimus.la sententiam plane diversam incidit WELcmos, qui l. l. p. 4 ἔδος sacerdotale esse credit, mysticam Gom- signis suis aeque ae in templis praesentiam et quasi habitati nem indisans. Quod sere iterat OVERBECRIUs l. l. p. 250, cuius verba valde certa haecce sunt: ἔδ charaliteristri das

culto ec . . ias sit de gottheit, und dieser ansdruch, man wende od versisti iunisi man mill is den Deilio im igenuichsten und eminente sinne mystifc undhieratista, en e machi das culto ec gum Mhalinis . . des dulichen numen, der eistig edachien otthei selbstu. Ut hanc, quam mysticam V ant, considerationem apud Graecos pervulgatam suisse certis testimoniis probari possit quis, quaeso, si simplex via ad aliquod Verbum explicandum patet eamque monstrasse mihi quidem videor contortam ingredi malit E mystica enim contemplatione non credo verba, quae universe usurpentur, oriri posse, sed unamquamque linguam a simplicissimis notionibus prosectam pauli tim demum verborum sensum ita variare certum est, ut ad subtiliora quoque designanda apta fiant. Atque sane vituperandum, quo Welcherus primarium sensum verbi e stirpe ΕΔ derivati plane neglegens medium solum respexit neque tamen aoristi medii vim consideravit Mystica tamen ignoscendum aliquem adamasse, antequam istum in scientia grassan-

29쪽

tem morbum LOBEcΚm praeclare sanavit ij, hodie ab ver-beckio eam sententiam iteratam esse certe mireris. At quomodo iudices, si testimonia, quae desideramus, plane deesse atque qui mystica captant, quod ipsi somnient, Veteribus imputare videris Atqui dicas: en ingens locorum acervus, ab Overbecki p. 251 seqq. conlectus, haud dubio ad omnem dubitationem tollendam idoneus. Est quidem acervus, sed cuius ne unus quidem locus monstrat, quod monstrare iubetur, exceptis mod scriptorum ecclesiasticorum testimoniis, quae tamen in aetatem, qua Graeci florobant, nihil valerem ipse concedit p. 252J. Docent enim quae adfert, simulacris acultates quasdam tributas esse, quae revera deorum ipsorum sunt, quod cum in religionis cuiusque natura, quae deos imaginibus repraegentat, situm sit, sine testimoniis crederemus, quibus tamen extantibus gaudemus. Nam quod simulacra hastam vibrant, udant, lacrimant, quis, nisi mystic sensu praeditus est, unquam

tale quid domicilia hbeblllinisse. facientia vidit, ut his

sabulis probet, in simulacris deos ipsos sedisse, qui cum ρει ζωοvra pulcherrima aedes in Olympo summa arte exstructas habitare mallent, laedam signorum interiorem

partem muribus libenter concedebant Luc. Iup. trag. in . Sunt autem loci, qui nisi pessima interpretatione huc trahi non potuerint is potissimum, cuius auxilio diesen glaubena di mystifche inheh de mites in sein bild. p. 259ὶ usque ad momerum persequi posse dicimur, est enim Z 92 πέπλο . . θελα Αθηvα' ἐπὶ Ουvασι huκο1ιοι καιοὶ latuουέοθαι Ουοκαίδεκα δους Ni et up . . ἱερευσέμεv j.

30쪽

Sed satis superque do hac demonstrandi ratione, vident, si tanti est, ipse lector neque multis verbis probare pus esse cognoscet, etiam alio locos, quorum Aristot metaph. p. 017, G, cum huc trahatur, perperam intellectus est ij, nihil ad rem sacere. Vir summus m. OEcΚΗui alium in modum de hac voce erravit is quoque sedendi notionem inesse censens, quamquam a genis mystico, ut par est, abstinuit. Ait enim ad C. 1 Gr. I 155 ἔδος nota non unumquodque signtim Get est id untum de simulacro in sesia sedentis dei vel deae: i rurn. 44. 45 utrique ἔδει, et ' ρχαtti et u 'thtv v bonistiret αγαλμα et opuov. Ad quod confirmandum cum poeio

quadam veritatis adferre possis Philostrat vita Apollon. 4, 3S: et ἔθος ori Dλυμ t et de eodem Iove Olympio Cassius

Di LIX 28, 3, ac certe verum videtur, si eam solam inscriptionem spectas Tamen dubitari non potest, quin δος promiscuo de simulacris sedentium et stantium dieatur, uti iam mc ma observavit. Nam ut ἔδη sedentes deos r praesentare cognoscatur, disertis verbis id indicare opus est, s. g. s. Luc. De Syr. 31 ε δε et νοε ip i, etατα et χἔδεα καὶ μ*ω covται pluries autem de stante signo vocem adhibitam invenimus. Apud Xenoph. hist. gr. 1, 4, 12

hel voti hil undisottheltu. - Itaque si vernacula lingua de Magno oloetore disserens ita foro incipis: aut de langen brucho et Berlinstetit vo Sehlliter' han in de ganZen Mestat seine erscheinungde grosse ursiust. lam is lede Deutscheisum grossis danko ver-pssitate cet. caveas ne mysticae unitatis suspiciunt addictus increporis.

sραμ.μ' καὶ auro eto iachrior opo l. e. Μereurlus, qui nondum simulacrum, υv'ut tamen iam lapide continetur, ut tota linea dimidia parte cet. - Aristoteles, qui hoc exemplo simulacri nondum consecti pluries utitur cfr. BONITg. in I. I.), sano mysticum opprobrium minimo