장음표시 사용
11쪽
Impero autem, ut celentur haec consilia mea, ut et illi, qui honestum virum oeciderint dolo, dolo etiam pereant iisdem laqueis capti', ut Lorias quoque praedixit, Apollo gubernator, fatidicus antea minime lallax Peregrino enim similis persecta armatura armatus cum viro hoc, Pylade, ad portas domesticas perveniam, ut domus hospes et ami-eus bello consociatus. Et uterque emittemus vocem arnasiam, Phocensis linguae sonum imitatites. Fac, neminem janitorum laeto animo nos velle recipere, quum malo numine teneatur domus: manebimus ita, ut aedes praeteriens aliquis conjiciendo rem intelligat dicatque haec: hquidnam supplicem portis excludit Aegisthus, siquidem domi versans certior factus est 3μ Ubi autem domesticarum portarum limen transgressus illum in patris solio sedentem invenero aut obviam quoque mihi postea iens culos sustulerit et, ne dubita, dejecerit, ego eum, antequam dixerit: CHas advena 2μ interficiam celeri ferro circumjecto. Et Furia nequaquam caede carens meri sanguinis. bibet tertium potum. Nunc igitur tu quidem bene custodias, quae intus fiunt, ut haec optime eveniant vos autem jubeo linguis lavere et justo tempore tacere et dicere opportuna. Cetera Vero, ut intueatur, impero huic, qui gladii certamen mihi constituerit. Quibns dietis Orestes cum sine ad consilium praeparandum digreditur et Electra sola ad aedes regias regreditur, chorus autem remanens canit carmen respiciens
Sed jam loci nostri singula perlustremus, et sequatur dissertationis altera pars, qua contineatur
12쪽
Verborum ,,αλ ευχομαι γῆ τῆδε και πατρος ταφωτουνειρον εἶναι του ἐ/ιοι τελεσφορον.
et scriptura a codicibus praebita est integra et sensus bonus. Somnium, inquit Orestes, quum sese habeat, ut tu modo dixisti, bene eveniat. Nequaquam inusitata est particulae αλλα significatio igitur h), ut Orestis nutrix
Adjectivum autem τελεσφορος ellauerus in lexico Aeschyleos' tantumm0do sensu transitivo sumens non bene Verbis,finem afferens , initum adducens , optime viri docti, qui lexicon asso anum retractaverunt, et sensu transitivo had finem perducens aliquid , ut rom. V. 11. - α dicitur τελεσφορος, Moera, quae aliquid ad finem perducit, Homericumque illud τελεσφορον εἰς νιαυτον, Sque dannum finem i. e. maturitatem adducentem i. e. per totum annum Τ), et sensu intransitivo ad finem perveniens sumentes explicare mihi videntur, ut v. 212 n. r. ευχαὶ dicuntur τελεσφοροι, preces, quae bene evadunt; Sept. v. 655 Eteocles de minis a Polynice jactatis a nuntio certior factus Oedipi patris αρας dicit νυν τελεσφορους et
' De qua particulam αλλα significatione exponit artungris,pp. II. p. 35. 2. ' Α. Nellauer. Hexico Aeschyleum. L. 1830. of Ameis. ad Hom. Od. IV, 6.
13쪽
Soph. n. v. 33 ed. under.): εἰ μὲν πέφηνεν ἐσθλα, δος τελεσφορα neque aliter verbum ελεὶν sensu intram sitivo usurpatum est Soph. l. 1397 τελους αραῖ' et Pers. V. 217 αἰτο τωνδ αποτροπὴν τελεῖν. Ita nostro quoque loco τελεσφόρος sensu intransitivo dictum esse mihi videtur. Quare νειρον τελεσφορον est Omnium, quod ad finem pervenit, quod non Vanum est, sed bene evenit evaditque Ceterum ad hunc locum neque scholiastes neque interpretes quidquam adnotaverunt interpretes autem omnes, quorum quidem editiones mihi praesto sunt, conjungere videntur: αλ ευχομαι γῆ θει καὶ πατρος ταφέν, τουνειρον - τελεσφορον, i. e. imprecor igitur hanc terram et tumulum patris, ut eveniat mihi hoc somnium , nisi quod viri docti jam laudati, qui Iericon assο-Wianum retractaVerunt, Verba του νειρον εἶναι τουτ εμοὶ τελεσφορον recte censent significare, non, ut eveniat mihi
hoc somnium , sed das dieser raum duro ruic in
Ersulun gehe , ut hoc somnium per me ad finem pedi veniat. Nam τελεσφορον θω pro re ἐριου dicitur, ut notum illud ταυτα πέπρακται ἐριοὶ Pro re μου, i. e. Pro
praepositione cum en Graeci conjungunt cum passivo dativum personae. Itaque diceret Orestes precor a patre insero diisque inseris, ut e tumulo terraque manes mittentes o somnium reddant ratum. Ubi de Agamemnonis occisi ultione agitur, quum aliis locis, tum ab Oreste in extremo illo comm v. 456:s τοι λέγω, ξυγγενου, πατερ, φίλοις es a choro . 476 sqq.:
14쪽
παισὶν προφρονως ἐπὶ νίκη - - iternmque a choro . 722 sqq. ω ποτνια χθων και πότνἰ πιηχίω Ἀατος si νυν επι ναυαρχω
patris inseri atque deorum inserorum auxilium haud sane incommode invocatur; nostro autem loco, ubi de Clytaemnestrae somnio, ut bene eveniat, igitur, Orestes hane terram latrisque sepulcrum parum commodes imprecari mihi videtur Neque somnia, quamvis apud inferos versentur, ut legitur apud Hom. Od. XXIV, 12 sqq.: παρ δ' ισαν - c. Mercurius procorumque interfectorum animae, quas ille ad inferos deducit
a diis inseris mittuntur hominibus rataque fiunt, sed a Jove deorum superorum maxime rege ac patre, ut Hom. B. I, 63: καὶ γαρ ν χνα ἐκ Λιος ἐστιν et Il. II, 26 ουλος νειρος v. 6.), quem Jupiter Agamemnoni misit: Λιος δε τοι - inquit - αγγελος εἰμι. Quae quum sic se habeant, non dubito, quin sit conjungendum:
15쪽
ita ut post verbum ευχομαι commate sit distinguendum; verba autem significant imprecor igitur a diis vel a Jove, ni huic terrae patrisque sepulcro hoc somnium per meratum fiat, ut hoc somnium per me bene eveniat evadatque. Dicit igitur Orestes deos invocans utinam somni hoc mihi licitum esse portendatur, ut patriam e Servitute, cuju8jugum et διπλῆ τυραννις χώρας - . 973 - ciribus imposuit, in libertatem vindicem atque ab interfectoribus pro patre occiso poenam petam, ut Orestes V. 302 seqq.: τὸ μὴ πολkας - inquit
et chorus v. 1046 1047:ῆλευθέρωσα πῶσαν Ἀργεων πολιν,
De dativis commodi γῆ τῆδε και πατρος ταφω non est, quod dicam. Verbum autem ευχεσθαι precari , preceη sacere conjungi quidem solet quum ab aliis sive cum dativo sive cum accusativo sive cum praepositione προς c. Re . personarum sis aliis modis tum ab Aestano, ut mihi videtur, non nisi cum dativo personae, . . Pers.
non raro tamen quum alii tum Aeschylus hoc verbo, quoniam facile cogitantur dii, ad quos aliquis precatur, sine persona quidem, sed cum Sequenti accusativo eum infinitivo conjuncto utuntur, ut v. 212. 13:
et Sept. v. 266 ευν τα κρείσσω, Φροχους εἶναι λεους.
16쪽
Ut in proximo versu κρινε δε τοὶ ' νιν, c. νειρον, hinterpretor omnium , ita Aeschylus erg. v. 20:
loquitur semperque loqui videtur Homerus non nisi
γερων ἐκρινα ονειρους. odice δ' deinde praebent υρ- κόU.ω M. R., δυσκολλως G. Ald. δυςκολως um. συγκολ- λως Vict. ad cujus emendationem spectat scholiastae interpretatio: συνη/ιJ νως τῆ αληθεία , imo potius τοὶς γενησο/ιένοις, congruenter cum iis, quae re vera sunt eventura , ut interpretatur lausenius U); similiter Suppl. V. 10: καὶ ταυτ Ἀλεξας παντα συγκόλλως stoi In proximo autem versu pro librorum scriptura ἐκλείπων scribendum esse ἐκλιπων recte viderunt lomseldus, er- mannus λη), elliust δ). Versus, qui sequitur, codicibus
corruptus et mutilus traditur sic: ουφεισεπασασπαργανηπλείζετο, adscripto in margine ἐπυιελεέας ηξιουτο ., Ου φειπε, Πασα σπαργανη πλείζετο ob. sic prorsus, Sed
commate mi880 G. in quo tamen ad initium ultimi verbia recentiore manu supra adscriptum est, cum signo, quod anteis inserendam esse hanc litteram indicet. Hinc
17쪽
σπαργανοις ὁπλίζετο urn. in etiam Viet. sed ut λέ- ζετο scriberet, ut Hermannus ad hunc versum adnotarit. Κlausenius conjicit υφις ἐπ αμα σπαργαν ηδ οπ ιζετο. Non premam neque formam ἀμα, quae quidem legitur
ω πανδακρ-ον ἀμιὰν Οἰδίπου γένος -, nullo autem, quantum equidem Video, alio loco, neque
tribachynon ἀμὰ, qui quidem haud raro in dialogo
invenitur, quem tamen, ubi locus corruptus emendetur Oportet, in textum recipiendum esse non puto num autem οπλα de omnibus instrumentis, quibus cohibentur et armantur infantium membra sic apte dici
possit, valde dubito verba denique re ἀμὰ σπαργαν γνδα scito, ne de triplici elisione verba faciam, non proxime accedunt ad libros, sed procul abscedunt a libris. Bambergerus λε deinde conjecit: υ ς ἐπάξας aptius
sortasse ἐπεις ς σπαργαν ἀ/ι ηυλίζετο, Ahrens: ουφις ἐμοIσιοπαργάνοις ωρμ=ίζετο, et alii alia Hermamus, quem fere omnes recentiores sunt secuti, emendationem orsonioυφις θιota et Turnebi Victoriique σπαργάνοις ωπλίζετο in textum recepit scribens: ουφις hiοὶσι σπαργάνοις πλίζετο. nae artungus dicit quum accusans verba ἐμοχισπαργάνοις hWen Orest de Mutteriei und die Mutter-brus sein rige ne en ann so passi dasselbe doch
18쪽
hali ergestiat, das e die namlichen, de Synonyma derselben lederholt, o mussi schlechterdiu in πασα - αις ως techen, etches dem παιδος δίκην entsprache, soWie ait et dem αρμοσαι - im potius ορμίσαι und ουφις dem δρακων entspright s , haud incommoda esse mihi videntur. Sed quum ουφις τε παις ως, quam particulam, insolite positam defendere conatur, ulterum secutus conjiciat, ariungus cogitur, ut praecedens participium ἐκλιπων in verbum finitum ἐξέλειπε permutet quae mutatio necessaria non est, si scribimus
Addita autem particula γ substantivum i φις, quod non sine usta causa primo loco secundi Versus positum est, apte premitur. 3' Sed ut in versu sequente eodices praebent μιασθὸς, ita V. 31 ιαζον et V 897 ιιαστὸν et v. 531 et nostro loco Blomfieldus ellioque aliisque probantibus bene restituit μαστον Aptissime autem dicitur μαστον α ιμ εχασκεν - Verba enim, quae Robortellus tradidit μιασθον α/ι pinu nequaquam sunt respicienda de insante lactante, quod maternae mammae papillam ex omni parte labris circumfusam exsugit. Omissum deinde articulum, quem Verbis εμον θρεπτηριον additum exspectaveris, monet lausenius laudans emhard Synt. p. 316.
Ceterum θρεπτήριον, quod V 6 πλοκα/ιον γναχε θρε πήριον, ciITum, qui Inacho a me nutritus est , passiVO, activo gens nostro loco positum est: mamma, quae me
nutrivit f. Libri deinde praebent θρόμβω M. Sed quum verba μιιξεν φίλον γαλα θρομβω ιιιατορ somnii, ut ita
dicam, momentum sunt, bene emannus τε emenda emihi videtur Librorum deinde scripturam ριφιταρβίτωδ'
19쪽
M., mpιταρβὰ δ' G. Ald et sui ιταρβisus ae ob corrigens conjecit Blomfieldus, quem Kellauerus et Bambergeres sunt secuti ' ριφααρβει, sormidolosus quod adjectivum apud Aeschylum non invenitur ; Orsonus, quem secuti sunt Hermannus, Dindoctus Uin Keilius aliique, emendavit α/ιφὶ ταρβει, prae more , ut V. 35 περὶ φοβω, prae tim0re , Pers. V. 696 αερι ταρφελη); eodem
respiciunt ad verba v. 535 δ' ξ υπνου ἐκοῦ γενἐπτοηst ἐνη. Accusativo deinde νιν, pro quo M. νυν praebet, a Victorio restituto careri non potest; - εκπαγλον τέρας similiter dictum est, ut Ag. v. 862. Clytaemnestra εκπαγλον κακον dicit, γυναῖκα αρσενος δίχα σθαι δομοις ἔρημον. Hujus autem versus verbis scholiastes adnotarit ouσπερδι ιριατος θρεφε τον δρακοντα, δε α ὴν θρίηναι - ἰδιε γαλακτι. ἐστι δἰ αῖματος τὴν ἐμήν ἐπιθυμίαν πληρῶσαι. lausenius recte explicans: δε τοί νιν θανε νβιαίως, ω βιαέως θρεφεν , scholiastae verba δἰ 0ιατορ
respicere ad βιαίως adnotavit; sed ad quae scholiastae verba in a ni θρέ ναι is δἰ ' γαλακτι respiciant quisque significent, me non intelligere prosteor imo potius scholiastae pergendum fuisse judico: δε αυτην δἰ αιματορθανεὶν Nam tertium comparationis, quod dic mi est τοα ια, sensu autem hic: mater mea, ut sanguine nutrivit Laeschyli Tom. I. II. III. G. indoes. Ox. 1851 o Aeschyli
tragoediae reo. . indor . d. V. Lipa. 1865.
20쪽
draconem, ita sanguine moriatur portet, G. e. matri morte violenta moriendum est, non ei licebit morbo naturae debitum reddere. Verbum deinde ἐκδρακοντωθεις bene explicat lamentus: in draconis partes succedens. raepositione εκ declaratur transitus a moribus filii in moresseros. Ita ἐξηνδρωμένος M. Suppl. V. 703, ταυρουροενος
Aesch. Choeph. v. 274 275 ed. Dind.)μ. Α librorum
autem scriptura κτείνω, pro qua τενω scripserunt ume-bus et Victorius, nostrae aetatis Virorum doctorum Η -
tungus, ellius, indorsus nequaquam recedendum esse mihi videtur. Nam praesens pro latur positum, quod a Graecis usurpari solet in enuntiationibus, quibus quis summam animi fiduciam prae se seri δ'), si ullo, hoc loco aptissimum est. Oresti enim, quamvis Apollinis maxime jussu matris interficiendae consilium inierit, tamen hoc consilium nequaquam est firmissimum atque certissimum. .are in initio tragoediae nostrae sese matrem esse Occisurum plane dicentem ac perte loquentem non audimus; imo ero eo ipso, quod tormenta ac supplicia, quae Apollo deus ei minetur nisi acinus fecerit - . 27, 297 -, diligentissime ac disertissime enumerat, animum sortem non gerentem, sed simulantem Se8 praebet Orestes, qui, si ullo modo seri possit, malit, ut liber sit ab inaudito lacinore. Ad quem demissum animum spectant quoque, quaecunque Verborum in priore commi parte ille saeit, quibus auditis chorus v. 414:
και τοτε μὲν δυσελπις, - inquit σπλαγχνα δε μιοι κελαινο-αι προς nO Hυουσα.
Rost. gr. gr. p. 584. Mn. 8. -- Scheuertein tant gr. p. 340 exempla autem hujus praesenti pro futuro positi congessit Wellauer ad Ag 126 1, quibus lauaen addit Prom. 171.