장음표시 사용
11쪽
habetur, ita ut ruωοσασκε simplici o scribendum et secundum analogiam formarum ' ozαvet Jl. XII. 337, πεδωσ6 12 Od. I, 578Π. 143 cs Mathi gramin. I 51 contractum esse putandum sit. Quam quidem speciosissimam opinionem sunt quaedam, quae
dubiam suspectamque reddant. In libris enim omnibus 'υο ο- σασκ dupliciis exaratum est, cujus causam quum non perspicerent, Thierschius Ium aetaχε scripsit, utina annns rem in medio relinquens hanc saltem scripturam ut maxime probabilem commendat. Deinde etiam velerem discrepantem lectionem 4υ ua-σεσκε exstare utiniannus ipse confirmat, e qua, cujuscumque auctoris est, sormam αIυ ozσασκε pro imperseel potius quam proaorisio habitam atque habendam esse concluserim. Idcirco iis assentior, qui aliquam praesentis larinam Iu ozz o accipiunt, quae quamquam apud Homerum non exstat, lamen ustathium habet tutorem et in nonnullis posteriorum scriptorum locis reperitur. Adnotavit enim ille ad locum, de quo agimus, haecce:
- In Musaei Her et Leandr. 249 exstat ἀIv ozzStet, in Nonni Di--rs libr. I, V. 4354 iv ozamu idemque incoluth rupi Helen. v. 8. Conseras, quae de hac et similibus formis obeckius ad Phryn. 607 disseruit. Simile verbum Ip ἄσσο est in Hom. d. V. 53. Ac denique loci et rei, quae deseribitur, natura et conditio imperfectum luetur. Licet enim, quum in priori totius
aorisius positus sit, etiam in altero ἄλλοτε 'ἀPmaaα κε oristum adhibendum fuisse aliquis dicat, lamen si rem subliliter ponderamus, exquisilissime priori membro oristum alleri imperfectum tribulum esse intelligimus. Neque enim Pen 'lopa lyssem adspiciens cognovit, sed nonnunquam quidem subori ei opinio est ac si verum Ulyssem conspiceret, sed haec nunqnam diu durabat, et alteri celeriter cedebat, quae firmiter lenaciterque ejus animo inhaerebat. Itaque eam Penelopae pinionem, qua Urssem ignorabat, potiorem allera atque alidiorem imperfecto, contrariam Vero, nonnunquam subortam sed adspectu lyssis cito repressam aoristo commodissime nolatam habemus. Similis temporum variatio in eadem membrorum structura adhibita
Iam corroboratio jonica verbis sere non nisi in forma activa et media tribuebatur; neque tamen certa causa, cur non etiam passiVa forma eam accipere poluerit, ulla potest intelligi immo sunt nonnulla, quae etiam passivi formas iterativas exstitisse arguant. Sic in Il. XV. 338 verbum καλεσκετο passiva significatione adhibitum est. Deinde etiam sorinam φάνεσκε, quae in B.
XI. 64, d. XI, 586, XII, 241, 242 exstat, non habemus, unde
derivare possimus, nisi ab aoristo pass. H Pάγη v. Conser. quae
de hac re Bullinantius in gramin ampl. II, p. 245 et in adnot. ad Soph. Philoct. 119 1 exposuit.
Formae iterativae modo indicato factae imperfectorum instar flectebantur et per omnes personas decurriSse Videntur, quamquam nunc quidem tertia prae reliquis apud Homerum longa frequentissima est Primae personae haec habes exempla: ελ
210 docet, oristorum non superesse nisi numeri singularis secundam vel tertiam personam, nonnullis formis ex Homero
petilis rejicitur; primae enim iersonam numeri singularis sunt: υοκον Il. IX. 331 Πεσκον d. XIV, 220 tertiae personae numeri pluralis sunt: α ρελατκ0 XVIII, 546 θρεξαοκον II XVIII, 5set, idemque XVIII, 603 Secundaemoris torum quidem personae nullum, imperfectorum Vero haec exempla habeo: βουκολε-
πελεοκε Il. XXII, 433, ρυσκε Il. XXIV, 730. Primae ac secundae perbonae numeri pluralis hae solae formae exstant: istκάσκομεν in od XL 512 et ἐράοκZet in Od. XXII. 35. Iam augmentum num his formis concedendum necne sit, infra quum de harum formarum apud Herodotum usu disseretur, ratio reddetur.
12쪽
De horum verborum significatione veteres grammatici nihil docent e recentioribus hierschius potissimum et Bullinannus, qui de hac re copiosius egerunt, nominandi sunt. Ille in grammat. I 21 haec habet: Nachst de Beduplikation, homini eine andere Vernaehrun am Sehlusse de Stanimo durch I gubelracliten, dere Bedeulun ursprunglicii die de Wiodorho- Iung, Verstarkung, grosserer raft und lungere Anhallens in violen Formen erloschenbs etc. - Contra Buli mannus inar ampl. g 4, 3 ubique iis formis aclionis iterationem vellaequentationem notata in esse dicit, atque ila eam significalionem, quam Thierschius in secundarias sere notiones referre Videtur, principem vel unicam esse confirmat, quamquam ipse non omnia parile verba hac ego comprehendi posse concedere cogitur. Sed ejusmodi verbis nihil sere momenti tribuit, et σκE, ItSTI-αaκΣ. ρtλlazκ et Simit non refragari sontentiae suae dicit, sed esse ea talii quam documenta Veteris non satis stabiliti et exculti
sermonis habenda. Quodsi concedendum est in plerisque verbis iteralivam significationem manifestam esse, illud Thierschii praeceptum nimis incertum et indesinitum esse intelligitur Bult- manni vero sententia, quia in sat multa Verba uo quadrat justo angustioribus sinibus circumscripta et coercita esse videtur, ita ut, quae vera et genuina Significali fuerit, a neutro salis demonstratum atque distinctum esse intelligas. In qua re exploranda, quum quaestio haec tota fere Versetur, circumspiciendum primo est, num quid praeter ipsarum sormarum usum se nobis offerat, unde illa res aliquid sorte lucis accipiat. Nequo tale quid frustra desideras. Est enim genus qu0ddam verborum, quod vel solo adspectu cognatum cum formis iterativis arbitrere, ea verba dico, quae Tilaba κε terminantur. Attamen, si gram-niaticos consulimus, etiam in hac re dissentientes eos habemus. Bultinantius enim, quod Thierschius I. I. certo contendit, non minus firmiter negat in gram ampl. g 112 adn. 11 his verbis: das ubrigens die gri echischen Ilerativa iis κου vo diesen verbis, quae in κο exeunt volli verschi eden sinit, ista 94, 3I, inreichen dargethan. Gravissimum autem argumentum inde pellit, quod nullo verbo, quod in κω desinit acli iterata notetur. At hoc ipsum, quoniam praeceptu ejus nec salis demonstrata de iterativorum significatione sententia nititur, debile atque infirmum est, nec magis reliqua, quibus sententiam suam sulcire et stabilire conatur, dubitalione Vacant. Consueverunt autem graurinalici verba, quae in σκοι desinunt, inchoativorum nomine appellare, quamquam inchoativa notio in plerisque evan
erit, sic Bullinanii l. I. g 119 not. 16 Math g 22 II adn. qui tamen g 199, 1 etiam frequentativa illa verba nuncupat. Est
igitur et haec res anceps et dubia eoque magis digna, quae ac- curulius expendatur. Neque enim, si eveniat, ut possit aliqua illius Verborum generis et formarum iterativarum reperiri cognatio, quemquam arbitror dubitaturum, qui ex indagata illius Verborum generis significatione aliquid emolumenti ad iterativorum notionem recte desiniendam capi possit.
Fuit mos quidam veterum grammaticorum jure vituperatus et nunc obsoletus, ut sormas verborum in σκ0 exeuntes sere semper a Verbo syllaba κω terminal derivarent, licet ipsum in usu non esset. uod illos secisse Verisimile non est, si terminationem κω et κυ diversae naturae esse judicassent. Quibus vero argumentis utimannus praeter signisicationis, quam obtinere putat, discrepantiam, minitatem inter illas verborum formas non
statuendam esse demonstrare conetur, accuratius perpendamUS.
Dicit autem in gramin ampl. g 94 4 adn. eam rem, quod sormarum iterativarum nusquam neque infinitivus neque conjunctivus etc. in usu exstet, pro argumento habendam esse, illas sor-
13쪽
mas non fuisse nisi narrationi directae destinatas ). At modos ille desiderat et requirit, qui omnino imperfecta deficiunt; etenim orisii intulatque terminationem σκου acceperunt, in numerum sero imperfectorum transeunt, id, quod forma et significatio mulata probant. s. g l. Quid, si haberemus infinitivum
ρευIεσκεtu, num quemquam indica livi quoque formam ρευ7εσκοι accipiendam esse non dicere pulas Iam si alicujus verbi in σκω exeunti praeSen exstat, imperfectum ejusdem verbi non inter iterativa, quae vulgo dicuntur', reserendum est. Nihilo tamen minus in Verbis, quae Bullinantius ex iterativorum numero non poterit expellere, SuperSunt nonnulla eorum modorum, quos
ille desiderat, vestigia. lenim sorma δαοκε unde derivanda est, nisi a praesenti aliquo δαοκω, quod tamen neque apud Homerum neque apud recentiores Scriptores invenitur. Rationem Vero, qua imperativus illo δασκε ab Homero in dictione et Etht adhibitus est, ab usu et igni sicalione iterativorum non abhorrere, vir doctissimus Ed. enlget in qua est de dictione Homer lasc. I, p. 18 adn. 5 sagacissime exposuit et demonstravit. Forma enim δάσκε in dictione Θαοκ'ιbt, quae sexies exStat, nunquam Homerus utitur, nisi quum Iupiter deorum nuntios Irin Mercurium, Somnium alloquitur, quorum munus erat ut irent et Jovis jussa ad aliquem deserrent, qui vulgo ibant, Vel ire consueverant. Atque hoc illorum commvno ac proprium munus aliis locis di
cat, alio modo eum exhortatur, ut Il. XV, 22 Apollinem evocans: ερχεο uv. ρλε b6ῖδε, t. XIX, 347 Minervam alloquens αλλ' ditotc. Jl. XX, 24. - Neque infinitivi exemplum frustra requirimus; in Il. II, 23 Thersiles Agamemnonem his Verbis increpat ou
cet te, quum princeps sis Achivorum filios in mala inducere.
tuum utpote principis agitat, ut Achivos semper ad bonas et
prosperas res ducas. c Verbum παγεδασκε eadem plane ratione atque iterativa adhibitum est in Jl. XI, 104 ὀ 129 6bo ηvt0χευε Avett ρος α παρεδα κε Neque enim acti singularis Verbo παρεβαπκε notatur, sed talis, quae saepe repellia suerit; nam in lο- ta illa pugna, quae hoc loco describitur, alter aurigae alle pugnatoris munere fungebatur. Jam verbi ασκω, cujus apud Hon erum modo forma ρασκε Vel ε ρασκε legitur, et infinitivus et participium apud allicos scriptores reperitur; praesen Pάοκ0uot,
quod olim in Plat Phaed. .H3, 6 legebatur, ab Heindorso ejectum est. Quid igitur Butimannus Habet enim sormarum iterativarum et infinitivum et imperativum et participium. Denique
eandem aut certe simillimam rem nunc verbo aliquo in σκω exeunte, nunc forma iterativa denota iam cernere licet, cujus rei exemplum est locus Od. IX, 366 coli cumul. IX, 562. Ac nonnunquam in eadem enuntiatione verbum in σκω desinens et forma
iterativa reperiuntur consociata, ut in Jl. VII, 139 d. XVIII, 6 γ.
Priusquam significationem Verborum, quae in κοι exeunt, in eXamen Vocemus, operae pretium esse videtur, augmentum illudo et illius Verborum generis et larinarum iteralivarum commune diligentius perscrutari et, unde originem duxerit, indagare. Scit autem dictionis Homericae peritus quisque eum mullis modis Verborum stirpes corroborasse, variisque quasi sulciminibus stabilivisse, neque id temere sibi concessisse. Etenim hic tamquam pict0rem se praebuit et imagines e rerum Veritate sen-
14쪽
sibus oblatas neque vero mente receptas et quasi reficias ingere et describere consuevit, atque ila tenuissinia rerum discrimina propriis electisque coloribus denotavit. Quod quum ad universum dicendi genus tum ad singulorum verborum sormas perlinet, quae tam multisariae deprehenduntur, ut notionis di crimina nostris sensibus vix ubique assequi possimus. De quare egregie disseruit r. d. entae l. l. asc. l. p. 3 Progr. Glog gymn. a. 1840 Ad tenuissima notionis cujusdam discrimina distinguenda et ad variam unius ejusdemque actionis naturam desiniendam atque ad multiplices Variosque asseclus agentium subtiliter discernendos, haud raro una eademque Vox abaculi Ssimo sono usque ad gravissimum recepta est ab omero; tenui radice enascebatur gracilis stirps quae interno incremento corroborata multis ramis dissundebatur, qui et ipsi ramulos millebant stirps et rami non coelibes erant, sed aliis stirpibus et ramis maritabantur. Illa ver corroborali in praesenti et imperfecto locum praecipuum habet auristi simplieem sibi et integram stirpem plerumque relinuerunt'). EXAEUO patet imperseclis potissimum et praesentibus maxime Varia OSSenotionis discrimina contineri. Id autem horum duorum temporum commune St, quod actionem imperfectam et nondum absolutam significant et aliquam diuturnitalis notionem continent, quae quidem et ipsa variis modis sese manifestare potest. Natura enim sua actio talis esse potest, ut pedetentim in lucem prodeat, aut per se brevis singulis momentis repetatur, aut etiam flatus alicujus continui adspeclum praebeat. Hanc notionis varietatem Homerus, si quidem rerum conditioni hoc aptum videbatur, Variis quoque formis distinguere consuevit, atque ila rerum imagines verborum sorma sere repraesentavit. lenim simulatque corroboratas et dilatatas formas audimus, oboriuntur animo nostro illae noliones, quae simplici forma posita sola aestimatione et consideratione earum rerum, quae circa poSilae sunt, estingi possunt. Quam vero quoque corroborationis modo actionis speciem et naturam potissimum significaverit Homerus,
cujusque verborum generis usu accurale perscrutando colligendum est. laque nunc Verborum, quotquot apud Homerum exstant, in κω exeuntium indolem et notionem e singulis locis eruamus D. 1 Γηρα κω senesco, Werde ait, altere. Significat autem η- ραπκω rem, quae non certo quodam tempore absolvitur, sed continuo qu0dam successu procedit, singulisque indiciis paullatim prodeuntibus manifestatur. Il. ll. 663 Πηπολεμος μήτρωα κα ζέ- κτα ηοη γηράοκ0vet Atκυμvt0v, quem Si Homerus 7ηρ uvet dixisset, eliam in extrema senectule versari eum putare possemus ῆqu niam Vero 7ηρα κovet dixit, excessisse quidem eum ex aetate virili et senectutem ingressum esse audimus, omnino in ea vitae aetate versari, in qua senectutis indicia in hominibus magis magisque aperta fiunt. l. XIV. 540 υο νυ τό 7 7ηρασκοντα κο- μι va, neque eum magis in dies progredientem in senectute so-veo. Jl. XVll. 324 Ilερ αvet cotκως, oro παρα πατρὶ τερovet κηρυσσω 'αρασκε, discernuntur aetate Anchises senex, qui jam prope sine senectutis constitutus erat, et Periphas, qui, quam quam superata aetate Virili tamen non ita ut ille aetate provectus
scunt, Apollo gratis suis telis eos interimit. Neque in hoc loco abscondita est vera verbi ηραοκει significalio Tamquam laus enim et eximia virtus insulae Syriae id praedicatur, quod homines non ad extremam senectutem pro ecti et omnibus molestiis, quas comites senectus habet, obruti ac depressi lenta quasi morte
Francisci utineri do horum verborum origine sententiam assere Iiceat, qui in libro Ursprun und Urbedeutun de sprachlichen omen Munsier 831 4 2 et 27 do inchoativis latinis, de verbis graecis in nraudesinentibus et de iterativis disputans illud c g et' in syllabis sco σκω, σκου pro radice aliqua habendum esse opinatur, quae ire significet et in linguae, ut nomen anscriti est, vocula ga, in Britannorum 4 et in Ger
15쪽
obeunt, sed in prima vel media senectute versantes, ingraVescente virium desectu cito vita defunguntur. 2. v σκω, cujus radix θα adjecta syllaba σκω in θανε ramet per metalli est litterae v in θυαεσκοι θυησκω transiit, est morior, proprie in moriendo versor ina lerben tegen vel moriem paullatim obire. Plerumque enim non uno momen loquis vitam amittit, sed singuli artus ac membra pedetentim morte corripiuntur si flerben ab Il. I, 243 6 a VP et 2 6υ-
mulli cadent morientes ab ecloro homicida; qui simulatque
Hectoris hasta transfixi sunt, non statim vita defunguntur, sed pe- delentim sanguine e Vulneribus prosluente animam exhalant. l. I. 383 6 o v λαο θυησκ0 ἐπασσύτε00t. Moriis p cies, quae in Achivorum castris passim atque in lania hominum multitudine iterum iterumque sese offerebat, bene describitur. Simili modo comparatus est locus II. I, 56. l. XXIV 743 6υ αγ 16 09 σκωγλεχέων ἐκ χειρας ρεξας neque moriens mihi e lecto manus porrexisti. 3. 'Aλοή κω, quod notione sua contrarium sere est verbi θυν - σκον, eandem atque hoc rei, quam Significat, speciem imaginemque praebet. Est autem ἀλκοκε apud Homerum Saltem, augeor, cresco, ut Il. XXIII 599 ως ει et πεγ α αλ t εο tu ἐερ γ ληto ἀλ' movetoc. Singularum spicarum Virescentium majusque semper incrementum capientium conditio et adspectus terminatione σκ odenotari videntur. 4. 'HλαIχω ab ἀλαζονια ut νασκω a 'άua laclum proprie significat vagari, circumvolitare, et luna potissimum ab Homero usurpatum esse videtur, ubi genus animalium notatur, quorum Vagari et volitare proprium ac naturale est, quae Vulgo plerumque agantur vel vagari solent.' Sic Il. II 470 V et μυtαων titυα ov
ptv u Velut frequentes muscarum lurbae, quae tempore verno perstabulum pastorale vagantur. l. XIII 104. Tρ υSO et παρος
vis timidis similes erant. quae luporum pardaliumque praeda sunt
5. 'Aλυσκω proprie est huc illuc se vertere, ab una re ad aliam declinare eoque aliquam rem est ligere et evitare studere. Iam qui aliquid cum studio facit, is rem iterum iterumque ac variis nio lis tentat. d. XXII 363 εο υ πεπeti A Iὰρ κεtto 6πι θρῆνυν, αμ*ὶJa ξγμα εστ δυυς ευδαρτον, ἀλύσκων Κὴρ μῖλαtvetv nigrum salum evitaturus' atque id non solum eo, quod subsella sese occulebat, sed etiam pelle sibi injecta consequi conabatur. Iam objiciat sorte quispiam, hoc verbum huc non fuisse reserendum, qui ad verbi stirpem pertineat, quod e futuro ἀλύξονια uisorisio 'et appareat. - uod quomodo se habeat, infra exponetur,
quum de Verbo tetυσκομα disseretur.
6x'Eισκε vel ἴσκ o tritissimum apud Homerum et ab adjectivo a zo vel ao derivandum Varias quidem sed ex eodem sonte prosectas signiscationes prae se fert Prima suit similem facio, ut Od. V 24 ἀλλ ,, 'αυettivo uet καzακρυπt ovo taκε δέκτη Se Occultans mendico similem se secit. Iam si unam rem alteri similem reddimus, id eo sit, ut comparata una cum allera id, quo maxime dissserunt, quantum seri potest, dematur alque ila ambae exaequentur Res igitur plerumque non unius momenti est, sed talis, quae comparatione iterum iterumque facta variis tentaminibus si essicienda. Atque propterea Verbum εἴσκω ipsam
comparandi notionem sibi ascivit. Neque, si quem alii similem pulamus, id ullo poles alio modo sieri, quam utriusque adspectu et virtutibus strenue collatis. Il. V. 181 Tυῖε ZI 11 9 7 ora
tππους et ataopti ov. Roc loco indoles verbi εἴσκ bene notatur adjecla voce siet et enuntialis, quae deinceps sequuntur, participio prolatis, s Il. XXIV. 371 III. 197, d, VI. 152. Denique
accepit verbum taκ o Significali0nem opinari putare. E singulis enim indiciis, qualia se sensibus Vulgo si erunt, comparatis, veri quidem aliqua species et opinio enasci potest, neque vero certi quidquam ea nobis persuadere possunt, nisi cuncta testimonia comparata reique naturam ipsam perspectam habemus d. V. 14 0υet o νυ καt Ia νοέω, γυαt m ab Et Sic sic nunc et ego sentio, uxor, ut tu conjectas. Eodem modo atquo
loci allati reliqui fere omnes, qui praeterea apud Homerum te'
16쪽
guntur, comparati sunt, ita ut iis facile possim citandis supersedere. Restant duo loci d. XIX. 203 XXII. 31, in quibus sormae ἴακε significali loquendi, dicendi, tribuenda esse videtur, qua quidem reperitur praedita pud Apollon Rhod et alios recentiores poetas. At in priori loco Eustallitus et scholiastae
salso illam formam per λε7ε explicari monent, alle vero lolus suspectus et spurius habetur. Et quum prorsus aliena esse significatio dicendi a primaria verbi zκ o notione videatur, ult- mannus in priori loco taetra Sinatu scribendum esse ratus est, quam sententiam copiose exposuit in Lexilog. II. p. 83 seq. D7. Ηροκοι ), pasco, proprie est pecudes ad pascua agere, a praestantiori pecudum genere, a bobus desumium deinde in universum Si pascere SiVe alere, non solum de pecudibus verum etiam de aliis animalibus, de avibus et bestiis in mari habitantibus ac de ipso venire adhibilum. Atque ipsum pascere res est, quae non cit praeterlabitur, Sed longiore tempore conspicitur; neque vices in pascendo desunt. Bonus enim pastor pecora non uno loco continet, Verum ea loca iis permittit adire, quae copiosissimum jucundissimumque pabulum praebent. In multis locis hoc erbum iterativorum instar adhibitum est. Il. XV. 548 6 6 Fρα νι υ εἰλ πι υτ δυυς νυ ' ἐν Περκωτη oritω απονοσ*tvativet o per illud tempus, ubi hostes aberant, Melanippus Hectoris frater pecudes pascebat, Vel pascere consueVerat; cs. Od. IX. 188, ubi in simili re iterativum tot μα νεακε adhibitum est. d. XIl. 97, καὶ ε Tobi Ξῖ o DINU χητος θ 1υptu 'o Et IIaetovoc'Aμ piet=tetri, quae innumerabilia alit Amphitrite i. e. quibus alimenta praebet. Est ea talis res, quae mari ut proprium aliquid ac naturale convenit. Similis locus est in Od. l. 365. - Od. XVlli. 364 6 p θ εχ ri 'tizκat o v απτερ αγαλτον, ut habeas, quo ventrem possis insatiabilem pascere. Plures hujus verbi locos reperieson Lex. Dunc sub voce 'υ--δυοκω. -
Ornam ira cu: significatione dixit 'defendit G. Curtius I. l. p. 105 eamque ex trat Ortam esse existimat. curtius l. l. p. 1 3 verbis in ruto desinentibus inchoativam aut causativmi simit sicationem tribuens tamen nonnullis vel hanc denegat p. 114 haec dicens: - so findet sicli den docti ei ne edeu tende Zalii vo Verben, in denen die Verstarkungisce in blosses lautii ches Element ist, E. B. Sa ua, δυσκto, αυαλίπω, θρῶ ua, tetρω m. Quae sententia locorum Homericorum saltem conditione confirmari non videtur.
8. ρώσκω plerumque non de singillari quodam saltu laclo abhibetur, sed rei vel personae iterum iterumque salientis imaginem vel consuetudinem exhibet. Il. ill 589 ῖς 'λ' ἀπδ
'tubo et otii et: λ γρη καὶ λικμητηγος ἐρωῆ, velut quum a talo ventilabro fabae nigrae vel cicera magnam per aream salu stridulo et ventilatoris impetu subsultant. In c0mparationem autem ejusmodi res solent vocari, quae quum eodem modo semper vel vulgo stant, omnibus notae sunt. Il. XV. 684 6 6' πεδον ἀσααλ si σκυ, αλλορ et αλλον ἀμείδεταt, sermo est de equite, qui quatuor equos junctos habet et in medio cursu ex alio in alium transsilit. Il. V. 470 loraliva significatio adjecto adverbio θαμὰ diserte indicatur: θαμὰ ρ ωοκυντα ὀ οτούς. Il. XXl. 126 adhibetur de pisce, cujus uti omnium piscium naturalis ac propria per undas subsultandi easque celeriter perlustrandi consuetudo Verbo d=ωσκεt notata esse videtur Il. XVI. 748 9γὸς
aestuosum esset irridet Patroclus Cebrioni, qui ejus hasta transfixus velociter de curru erat delapsus, eumque cum urinatore comparat perii et alacri, qui, quum saepe ostrea quaeritaturus in mare sese dejicere consuerit, vel aestuante aequore cupide et minime haesitans in fluctus e navi prosilire solet. d.
lientem cernere gestiens, mori desiderat. Videtur autem sumi hic illic nunc tenuioribus nunc crassioribus nubibus surgentis et per aerem sese Volulantis species Verbo ἀπο ,γο , σκεt significari. ll. XV. 314 ορτο 'ἀυet E ri 176zέρωθεν αρον νευρη p δ'ὀtmol0ρωοκ0v, clamor autem utrinque Vehemens oriebatur et a nervis arcuum sagitiae prosiliebant i e a multis utriusque partis sagittariis frequentes sagittae emittebantur. Il. V. 177 καί κέ et cuiῖ' ἐρέε Tρ ὁ ο υπερηvopεovet o τυμ' o lettilip si σκω uενελάου κυδαλ uoto. Hoc loco non de uno ac certo quodam homine, sed de quolibet, quemcunque e Trojanis sumere vis, sermo est, et ichabet collectivam vim, quispiam, de und ener, mancher. Similis locus est l. Vill 515 conseras dictionem V Mett εἴπεσκεv, cujus alio infra exponetur. l. X. 95 κραῖtri δέ 10 ἔξω στηθέων Ξκθρωπκat, z90'fat ' an tacitot 1 Iula cor mihi e pectore exsilit 2
17쪽
i. e. de melus ac soli cillidinis cliis et impetus cor meum pungunt ac sii inulant, ut ipsum e pectore paene exsilire velle videatur. Aple respondet Verbum turroz00 12St, quod Stalum ejus, qui remit, continuum notat; ita ut verbo arat, Auzκε iteratos sere exsiliendi conatus describi arbitrere. l. l. 702 69 llo Ozazi-
Λλαt ου hunc ex omnibus Achivis qui et ipsi in terram prosiliebant longe primum navi desilientem homo Dardanus percussit. 9. Hoc D ,ακοι compositum verbi λ οσκοι, quod apud Homerum non ex Sint, frequentulam prodeundi actionem indicat neque ab Homer adhibitum est, nisi in ancillarum notanda consuetudino, quae, quum domestica negotia demandata habeant, frequenter e cubiculis prodeunt et in ea soris revertuntur Od. MX. 25 ovo, ro' υκ am πυο ιλωτκξαευ ancillas enim e cubiculis exire vetuisti. Dum enim Telemachus cum patre ea, quae si procorum necem, quam propositam habebant, utilia es Se Videbantur, adparabat ancillas, ne quid ab iis animadversum proderetur, Per edes, luod antea sacere consueverant, curSilare nolebat, idesque, ne qua prodiret, Omnes cubiculis inclusas relineri jusserat. Eadem rati reliquorum
locorum est Od. XXl. 239, 385.10. Εὐγεσκε senio ab Homero adhibitum in Od. XlX. 158, est
aliquid quaerit undo e circumspiciendo invenire. Duet etiυ αλλVγμγ eti ei, ευγtaκοι dicit Penelope, quum omnes dolos et artes periclitata nullam jum excogitaret et inveniret sallaciam, qua procis deceptis diutius elium proferre nuptias posset. 11. 'ΕπαυγlIκ0:1cit, cujus praesens apud Homerum in Iliade Xlli. 732 legitur Significat autem commodum vel damnum ex aliqua re percipere, frui aliqua re αλλωα iv et θε Iat ii ει 669
autem in pectoribus posuit dupiter animum sortem ac prudentem, coquo multi ruuntur homines, i. e. quo qui praedili sunt, magnum inde commodum percipiunt.12. 'lλα κομα placo et propitium reddo, actionem indicat, quae vel continuo quodam ludio sit, vel aliis rebus simul agendis e licitur, velut sacris aciendis, precibus, allocutionibus suavibus
quomodo laetendum esset, Calchas ante indicaverat s. v. 98
dit Persephone. Pulubal enim lyssos a Persephona se decipi
neque Verum matris animam, sed scium modo et simulatam imaginem ante oculos sibi obversari atque hoc ex eo apparere, qu0d illa, quum ter eam manibus comprehendere conuius esset, ter quoque umbrae similis aufugisset, L V. 215 Seq.14. 'Aγαρ Iκ is est liquam rem cum alia ita conjungere, ut
huic apta sit, itaque omnino piare, applicare aliquid alicui rei. Semel imperfectum apud Homerum in Od. lv. 23 exstat: -γζ
a Ἀλγ0fς, ipse autem pedibus suis crepidus applicabat, quae quum loris alligandae essent, major diligentia adhibenda erat, ne laxius pressius v ligulae incedenti moles liam crearent. 15. I Iv ozκ u.' cognosco, cujus est ea indoles, ut non de eo adhibeatur, qui alicujus rei cognitionem habeat ab omni parte ac plane persectam, sed de eo dicatur, qui in eo est, ut scientiam rei ex indiciis et adspectu, quem praebet, consequatur, et Lennen,
M De redii plicationis vi Melit hornius in grani stra 75 in universum haec dicit Dei Anadiplasiusmus erishren Verba uni Nomina, betis una uber-haup einen turiceren orthorpor ii rhullen, theticum die Emplindvngsu Auge und h materis cher argustellen Copiose probabilis si meque de hae dissicili et intricata ro disseruit G. Curtius in libro laud. variis Ioeis. P. 1 et 5 de repuplicatione, quae in praesentibus exstat p. 50 Seqq. de ea, quae in oristis reperitur, ubi sp 153 de universa reduplicationis vi praeter alia haec habet: In de Woribit dun homini die Reduplication ais edeuiungsvοIles prachmitte mehrsach 4uroiiwendung. Wasis naturii cher undisinsa cher, is dure die Wiederholhinide ani autendenSylbe de Bede uiuii des 'erbum eine gewisse Sturhe in vertet heia' P. 17 dicit: ir salien das die Verdoppelunibal intensive bald imitative, bal hausative und desiderative Geltun hat. Attamen p. 162 ipse confitetur in dimidio oristorum numer nullam se reduplicationis vim reperisse. P. 171 seqq. de persecti reduplicatione disputat , Sed quoniam in multis verbis, ut in ti, iret, ἔσο lat,et oiolat illa reduplicationis vis prorsita evanuit, veri non dissimile est, nonnunquam, ut verborum forma significa-
18쪽
10t0, nosco e dea. uamquam virilem ac pugnatoris habitum induerat, lamen Diomedes ex aliis indiciis conjectabat opinionemque capiebat, eam esse Minervam. Il. Xlli. 223 6 'ta ἀυηρ
pam fert, quoad ego res perspicio, quantum e rerum conditione concludere possum Il. Vill 140 ID. V si κEt ὀ 6 L. Athz6υ Ha ' ἀλκὴ an non intelligis, an te rerum non docet conditio l. V. 12 6 γ' a 7 790 τ . et fui triti ηυ καὶ 960st. ut possis agnoscere sive quis deus sive homo sit. Elenim Minerva Diomedem exhortatur u sortiter pugnare pergat Sed quoniam ipsi de lum pugnis intererant, suadet ei, ne quem deum deam Veaggrediatur praeter Venerem, si sorte in eum incidat. Quod ut fieri possit illeque homines et cos discernere ac dignoscere possit, se nubem oculis Diomedis obduciam dempsisse confirmat;
tio tribus quasi terminis distinguitur. In ilium quasi vel inchoalionem sciendi significat verbum ItI, Oaκοι erkenne, quae dixisti mente assequor deinde verbum p=6υξω est, Verba lua mente concepta et intellecta habeo denique verbo vulti, is animi assectus ac Voluntas n0tatur, quae e re aliqua cognita et perspecta nasci solet, gesonnen, geWilli se in cf. Il. XXlV. 56046έ uri καὶ α , ὀ Faκetos, etotctu retia et ipsi milii in animo est, Hectorem
solvere. Illa dictio praeterea legitur in Od. XVll. 193. 281. Quamquam ex allatis locis actionis imperfectae et per singula momenta progredientis noli apparet, lamen per se quisque intelligit, quam lacile potuerit illa in affinem nosse 'ennen, transire Neque nos ubique subtiliter distinguimus verba ken-nen, et rhennen. Et is, qui diei se aliquem novisse, id eo pacto dicit, quod nolas, quibus a quovis alio discerni potest,
animo obversantes in eo omnes simul con SpeXit. Itaque Civivax iationis indolem accurate significaret, novas corroborationes adhibitas suisse. Atque hoc verborum, quae in σκω exeunt, reduplicatione praeditorum consideratione probatur, quae omnia iterativam vel validiorem saltem notionem Prae se serunt, ita ut, quum reduplicati sola ad issam significandam jam non sufficere videretur, eam disertius etiam augmento a denotatam
nonnunquam per nosse vertendum est, utut XXll, 3564 o ευ t-
16 etυοκομα huc advocare non dubilo, quamquam ult-mpnia derivatio ab uor. l. Στυχε is in granam ampl. ll. p. 237 probabilior esse videtur, quum quae a tet; Lo, a Dunkano in I EX commendatur Licet enim e syllaba κ u litterais jam ad radicem verbi reserenda sit et Bulim annus propterea in gr. ampl.
112 adn. 12 divorsum lio verbum esse ab iis stirmet, quae litteris a aditu cla apparent, tamen nimis anxium et dissicilem eum in huc re esse arbitror. Etenim illos, qui primi verborum formas ingebant, non certis rationibus firmisque legibus ubique, sed soli aurium asseclui saepe obtemperasse, quum alia mulla' tum hoc docet, quod elium Verbi ot6ασκω, quod 6άω prosectum' est, suturum et Oristus non ab integra radice, ut assolet in ejusmodi verbis, sed tamquam a stirpo toet sormantur, quod idem sit in verbo αλυσκω, quod e Bullinania sententia ex λεύ611α na tum est atque in verbo δυοκω suturum ita sormalum videmus ac si esset forma aliqua δοοκέω quibus id certe essicitur e rare eos, qui contendunt, tam considerale et prudenter in formis verborum ingendis Graecos egisse, ut ubique incrementa verborum ab integris stirpibus subtiliter consultoque distinguerent 0uum similem naturam et indolem simili forma reddere vellent et Jam adesset in Verbi stirpe, solius litterae u inserti,sumciebat si cui levior haec alio videatur, quidni e aetυκ vel eti-etu adjectis litteris o ettetυκ-aκ sactum et quum hoc intolerabile auribus esset tetυσκω inde ortum esse pulare liceat )8 Simile quid videmus in verbis, quae in ὀο ineunt, in quibus, quum in futuro syllaba adjicienda sit, propter ingratam consociationem litterarum o ubique o ejicitur. His causis commolus satius
bitalio moveri potest, hoc loco asserre, quam Bulimanni rationibus non prorsus sussicientibus obsequi Verbum tetυσκομα duabus significationibus, quae eaedem in Verbo ξυλεο apparent, apud
19쪽
uomerum reperitur prior est tria ere, parare, quae in il uobus locis deprehenditur, Jl. XXl 342Ἱl ρα taet et Oh et τυ I aeto SI'tτυες-ὐ γ, Hephaestus ignem Reeendit; sed non solum accendit, erunt antea ligna apparavit, iisque comm0de structis flammam admovit. Similiter usurpata sorma aetυκέ adcit exstat in Od. XX l, 42 9ὐυ
sen) Nola enim tri σκ0 1τt, tendere, dirigere ad aliquum rem tres en ollen, telen) ). In universum de eo dicitur, qui eum studio quodam et alacritate aliquam reni langere et sagittis aliisve jaculis serire conatur, quod ut esticiat, aculum ipsum accuralissime dirigere scopumque oculis quam firmisse eum lenere
cula conjiciebant et sagittis eum tentantes et lapides emittenteS.IL I, 350, Od. XXll 117 τυ ρρα μνηστηρων γα T'αtΞ m ut lati δάλλε tetυσκομενος, unum Semper e procis agilla accurate directa percutiebat Ab hac jaculorum accurata et studios directione Verbuin tet υοκομα et ad ullus cujusvis rei faciendae acre studium consiliumque animo Volutatum translatum est, ut Jl. Xill 558. tetis σκaeto D ργεοὶ latv ῆ τευ χ'Vetto II Tia λευον ὀρνιτὶ driveti mente autem Sua Vehementer id volutabat, ut aliquem hasta seriret et c. Simili ratione de navibus dictum est in
luc te naves studio alacri Seduloque properantes deducant. 17. Stoiσκομαt. De derivatione s. Bullin. l. l. li 102, adn.2 et quae ipse de hac re in pag. antecedente exposui. Proprie est ostendere, praebere Sive manum SiVe poculum, eoque aliquem salutare, sive dextra praebila sive poculo oblato. In universum adhibetur, quum quis hospitem aliquem praecipuo quodam amore
et mansuetudine recipit laetitiamque suam amicis familiaribusque verbis prodit Od. ill 41. v d tuo εχευε χρυ atm - 'GEto Iκ μῖνος VTγo IV o li αλλαῖ 'Abrivetiri γ in aureum scyphum vinum in sudit, offerensque eum ita Minervam allocutus est. 0uod Dunlian in Lex. sub alti σκομα hunc locum ita interprelatur et manum dextram applicans dextra ejus mihi non probatur. Primum enim verba ipsa poculum a Pisistrato, Nestoris silio, MinerVae oblulum esse verisimile faciunt, deinde etiam paulo ante idem ille utriusque o Telemachi et Minervae dextram apprehendisse perilibetur, V. 36. πρ ueto, aazoptori, iat Itorpeteto i 7υθεν ξλὶ ho V:1 P0zέγ u ελε ε α κα δρυσε παρὰ ociteti. mac peracla salutatione poculum vino implet et Minervae ut pol aetate prο- vectiori offert, verbisque noniinllis additis in manibus ejus ponit,
ex poeulo propinabat ei manu dextra ala ; sed simpliciter mihi esse videtur propinabat ei, quod sit plerumque motu poculi versus aliquem acto, quo simul benevolentiam animumque propensum significare volumus d. XV, 150 tυ6 εχ ovis χε ρ μῖλt-
Veni significatio ostendere, porrigere. Menelaus enim poculum manu dextra tenebat et verba, quae sequuntur, adjiciens poculum iis propinans porrigebat, ut ipse Telemachus et Nestoris si-lius libant os biberent e lum decederent.18. Mi:1νήσκω est alicui aliquid in memoriam revoco, vel imaginem alicujus rei animo paulisper obli loratam renovo clivum semel legitur in Od. XlV, 169 αλλα et γεξ 1a:1v 0:1ξ τ. 1ηυῖμῖ 0 z υγ μίμνηοκε ad alias res mentem advertamus neque harum rerum mihi revoces memoriam i. e. ne pergas illa commemorare. Vulgo forma media in usu est, quae significat sibi aliquid in memoriam revocare eaque firmiter tenere. Od. XV 54. z00 αγ a alvo μιμνήσκεet; ψ :1etet παυτα ανυγυς ξΞtv000κ0υ υς Su*lλυτητα παγαπHi viri enim hospitis, qui amiciliam praestiterit, hospes nunquam non recordatur. Jl. XXll, 26 Tαγz0tri αγετηέμllivae: κῖ0. Omnis sortitudinis memor sis i. e. omnis, quae in te est, sortitudinis memoriam sedulo studioseque revoca eamque firmissime retine, vel sortitudinem, quae in te est, omnem nune
20쪽
adhibe et praesia Verbum illius κερὶ bene concinit noli0ne sua cum adjectivo παντ0θὶς. R. Xlli 722 P ci et χαρνιης pios latileti oveto, non diutius ad pugnandum Trojani animum advertebant. 19. Attiet κο ab radice αω, oetuo, dividere discernere, disponere, notionis Suae indolem et conditionem bene habet forma sua declaratam. Vulgarem enim notionem docere, si accurate expendimus, optime convenientem habemus illi, quae est radicis δαο, oettio. u enim alio modo aliquem docemus, quam eo, ut rem in suas partes distribuamus singulusque illustremus atque ita discipulum singulas quasque partes deinceps perspicientem ad totius rei cognitionem perducimus Quum igitur in universa docendi conditione vices animadvertuntur et successus quidam, tum eliam singulae res iterum iterumque repetendae nonnunquam et ab hac et illa parte sunt a magistro explanandae. Od. l. 384 Tηλεμαλ μάλα os σε otoασκου at θεοὶ αυτο υμα ,γηvet' -γα etc. Telemache, profecto dii ipsi te docent oratorem
propterea pater me misit, ut in his omnibus rebus te erudirem etc. 20. tκληοκω plerumque iteratam vocandi actionem designat et tum potissimum adhibetur, quum nomen alicujus personae Vel rei resertur, quo non semel illa sed semper et ab unoquoque sere
cs. Jl l 562 ubi odem plane modo forma καλεεσκου adhibila est. d. XV, 4024ηους t Συγlη tκλa zκazeti, est insula, quae Syria appellatur. In aliis locis iterata vocandi actio aliis etiam
a 'et liαναχα Oav in Sequentibus enumerat Homerus eos, qui ad convivium vocabantur. Denique tκλ σκω etiam tum adhibetur, quum quis deum Vel mortuum sacra aciens invocat precibusve
χλη lIατγ0κλ80, 2tλεto. Describitur hoc loco, quomodo Achilles Patroclo mortuo per lotam noclem lanebres exsequias
secerit et vis verbi κικλ σκω eriola loci conditione manifesta est. Jl. IX, 569 πολλ' ἀχεουο ρ ρατο κεκλήσκουa' 'Atδη καὶ επαtvriv. Περσεφρόνειαν, multum precabatur invocans Hadem et Persephonen. 2l. I It*αυσκω cognatum cum ράσκω, quorum communis radix est αω, in praesenti modo atque impersecto ab Homero usurpatum proprie est illustrare, luculentum sacere, quod saepissime accurata descriptione vel narratione sit, ita ut crebro adhibeatur pro exponere, narrare, indicare, ostendere. Sic IL
xiliala, quos nobis Dolon significabat i. e. describebat, s. v. 435 seq. d. Xll. 165 leto dita et Hetret u ruburaethotat ti*α σκου, certe ego ista singula enumerans et proponens, nota sociis sa- ciebam. Bene elucet noli e loco d. XI, 442 μηδ' οἴ γυναtκ0itubo ἀπαντα it*αυσκεμε ὁ κ' εἶ εἰ οἶς, ἀλλὰ et iiDi θα et δὲ
κα κεκρυμ 12v0v lvat, ne uxori totam rem aperi et ab omni parto
didisse, ille quidquam sumpsisse negabat BiXabantur autem coram populo, et quod uterque contendebat, id populo multis verbis et omni contentione persuadere studebat. Gl. XXI. 99.
vfarta μὴ 10 Ez0lv Tt ραυσκε μηδ'ἀγόρευε, stulte, ne mihi liberationis pretia ostende et enumera neve loquere.
22. Φάσκευ, quod quum apud Homerum modo imperfectum exstet, proprie inter iterativa reserendum est, sed quoniam apud alios scriptores et insinitivus et participium legitur et notione lineomparatum est, ut transitum a verbis in σκω desinentibus ad iterativa aptissime videatur sacere posse, in horum Verborum extrema serie collocare non dubitavi. bάσκω est idem, quod ψί notat tamen maxime asseverationem certam et liquidam: et existimationem e certa ratione ductam. Dunk in exic. Proprie est aliquid iterum iterumque dicere indeque accepit notionem contendendi, asseverandi. Ul. XIX, 297. θῖ με οὐῖεμ'εασκῖς-χλαtatu, ἀλλά μῆτασκa 'Aχtλλ80ς-ἀλοχον θήσatu, saepe dicebas, asseverabas me uxorem Achilli te daturum. Dicendi repetitio nolatur in his locis: Od. X. 331. v et μοι αἰέ φάσκεν