Iterativorum graecorum vis ac natura ex usu Homeri atque Herodoti demonstrata [microform]. Dissertatio quam ... publice defendet auctor Augustus Stolpe ..

21쪽

tem le esse Nestor assimnabal, quoties lui a nobis mentio lacta esset. Conser praeterea d. Xl. 306. XlV. 32l XVll 114,ata, 191. t V, 75, 270. Ac quum verba non sint, nisi cogitata O-

cibus expreSSa, P zκ o saepe etiam adhibetur, quum quis pinionem vel consiliuin animo conceptum verbis pronuntiat, Sic in Od V, 135 ηυ εαασκ' lii ει α θανατο και αδ γαo lis Izα πάντα,

dicebam saepe me immortalem eum reddituram, i. e. id consilii animi volutans mihi ipsi saepe dicebam etc. lyssi enim hoc consilium, postquam Calypso a Jove eum dimittere jussa est, demum aperuit, quod patet e versibus 205-220. Eandem rem Ulysses narrat Vll. 255 cs. XXlli. 335 al. XIll. 100 6εt969, αυ

Explicata verborum, quae in κω exeunt, Singulorum signifi-iatione, si quaerimus, quid omnium commune habendum sit, id dici posse videtur, alii omnium esse nuturum et indolem, ut actionem per se longi iis tempus explentem contineant. Sed actionis diuturnitas non est continua quaedam vel iners atque immobilis, sed eam speciem praebet, ut res, quae agatur, aut pedetenti in evolvi successuque quodam progredi aut aliis rebus simul faciendis contineri ac perlici videatur, ita ut ubique in actionibus vices quaedam ac momenta conspicua et Varietates deprehendantur. Ac nonnulla Verba, quae per Se breves ciloque perseclas actiones continent, meram iterulionis significationem in plerisque locis prae se serunt i γωσκω. tκλησκει). uam verborum illorum notionem atque indolem quod nos non ubique lalim animadvertimus atque sentimus, nostram ipsorum cogitandi et con-

siderandi rationem aliquanto diversam ab ea esse, quae sui Homeri et hominum, qui primi verborum Ormas condiderunt, reputandum est Illi enim, qui verba rerum clarum simillima si-

dissimaque simulacra esse volebant, Priam notiones non mente concipiebant, Sed speciem imaginemque sensibus impressam apprime vocibus reddere ludebani Neque ita, ut nos sacere consuevimus, o Singularibus rerum munis ustalionibus communem quandam ni tionem quasi abstrahebant, sed singulas nolas conspicuaque momenta, e quibus comprehensis communis actionis cujusdam noli efficitur, animo observantes habebant et verborum conformalione simul repraesentabant. idcirco pleraque verba Tllaba κω terminata varietatem quasi imaginum, quas universae actionis notio complectitur, vel iterationem aliquam in ipso u lionis circuitu positam conlinent. Si enim uomerus dicit Itrv υοκε Simul modum significat, quo alicujus rei cognitio em-citur; 'ηοτοκε pronuntiat, non modo senectulis notionem percipimus; sed simul etiam singulorum senectulis indiciorum prodeuntium cogitati excitatur; si vero θνῆσκε eloquitur, quasi singulas in aliquo homine mortis manifestationes animadversas voce significat Ilaque verborum in σκω exeuntium notione simul involvi variam vel iteratam sensuum assectionem dicere licet. - Jam si actionum indolem, quae in hoc Verborum genere litteris cindicatur, cum earum actionum natura, quae vulgo ab Homero formis iterativis Xpressa est, accuratiu comp3ran US, nihil sere discriminis intercedere inter eas, atque idem esse in utroque verborum genere litterarum o verborum stirpi adjectarum ossicium intelligimus Nam forma μαχεσκετο poeia teratam pugnandi animadversionem, Verbo I pvσκε iteratam senectutis manifestationem designat, et verbo ρλέεσκ non significat

aliquem nunc amasse nunc non amasse, sed obversantur poetae

eae singulae res, quibus quis animum benevolum atque amicum declaravit, sicuti verbo 'νωσκε e singulis quibusdam nolis atque indiciis deducta cognitio nolatur. Itaque vel ex hac comparatione elucet, ex una eademque cogitandi ratione duo illa Erborum genera originem ducere, eandemque in utroque esse Iitterarum a significationem. Atque ita neque ea Butimannni argu menta, quae ab extera iterativorum conditione petita sunt, neque id, quod a signisicalione verborum in σκω desinentium dω

22쪽

sumptum est, quidquam impediunt, quominus ulriusque Verborum generis eandum indolem atque naturam esse persuasum habeamus. Duam opinionem usu atque significatione iterativorum diligenter accurateque excutiendis et perpendendis magis etiam probatum iri spero.

superiore quaestione palesaelum est, Verbis, quae in σκοι desinunt, subesse aliquam iterationis notionem, neque eam modo,

quam nos saepe Verbo sepssegen indicamus, sed etiam illam, quae in ipso alicujus verbi notionis complexu inesse potest, atque in eo Versatur quod actio quaedam plures quasi singulares actiones continet vel quod ejus noli e singulis quibusdam indiciis documentisque patefactis deducta ac derivata est At haec duplex quasi species iterationis non diversa cogitandi ratione nititur, sed e nostrae linguae natura proficiscitur, priorem modo iterationem propriis oculis altera in vero nunquam significantis. Idcirco Butimannus in plerisque quidein il erali vis iterationis notionem, quae noSirae dicendi rationi consentanea esl, reperit, satis vero ulla ei repugnantia habuit sua re Thierschius commotus illis formis non modo iterationem verum etiam diuturnitatem vel majorem actionis immolari opinabatur. uod tamen vel ita pleraque ierativa requenlationis vel iterationis, quam vulgo dicimus, significationem prae se serunt, id eo estici videtur, quod in orisiorum sormis iterativis nulla praeter hanc locum habere potest. lenim a0risti actionem aliquam ut faciam aliquando et cito quasi praeterIapsam denotant diuturnitalis autem vel ito rationis' vel omnino earum conditionum, quibus actio mani-

Qua ratione oristi in enuntiatis, quae vocantur, frequentativis ad tempus praesens spectantibus locum habere possint, demonstravit r. d. Wenixe in quaest. de praep. tmesi, quae apud Herod invenitur sil Prog.

festatum vel Misertius i describitur significatio is, iis abest. Iam riuum rerum matura et vita hominum Multae res ita eveniant, ut per se quidem cito praetereant, eo autem, quod Saepe accidant animo ac memoriae se firmius imprimant, Graeci augmentum, quod sit per litteras σκ, quod proprie praesenti et imperfecto aptum erat, etiam adisoristos detulerunt, ita tamen, ut hi aliena significatione accepta, non ampliusaoristi quasi remaneant, sed in imperfectorum ordinem transponantur et cum augmento illo simul terminationem ov-otiri accipiant.

Neque vero oristi notio evanescit, sed cum imperfecti notione consociatur Sed quoniam actionis persectae et imperiectae, cito praeterlapsae et durantis notiones plane contrariae sunt, has nullo modo posse uno verbo conjungi liquet. At impersectum etiam iteratam actionem denotat, et haec sola est significali 0, quae cum oristi notione consociari potest. Ἀοristorum igitur ornaue iterativae talem rem iteratam et repetitam exhibent, quae per se celeriter persecla fuit aut certe memoriae se obiter impressit. - Jam quamquam eam indolem atque naturam, quae in verbis Tllaba κω terminatis invenia est, omnibus quoque iterativis subesse reor, tamen illa verba, quibus Thierachius diuturnitatem polius et majorem vim quam iterationem denotari arbitratur, e reliquorum verborum, in quibus iteratae actionis noli aperta est, numero Ximenda et segreganda sunt, quo lacilius inter se comparari et quanto quodque ab ea, quae inplerisque obtinet, significatione deflexerit, perspici possit. Atque ab hac verborum parte quaestionis initium facientes sedulo tenere debemus, omnes sormas litteris σκ in sine stirpis adauctas vocibus quasi expressa simulacra earum imaginum esse, quae e rerum agendarum adspectu et manifestationibus sensibus receptae animo loquentis obversantur. laluit autem e qua stione supra instituta, hoc esse litterarum collicium, ut Variam vel iteratam sensuum ass ectionem rerum conditionibus procreatam singnificarent. Inter ea verba, a quibus ejusmodi significaram pol is s). Lmph. illine Gramm gr. 442, 1 Bernhard Wissen-schant Syntax d. griecti. Sprache p. 380 seqq. Apud Latinos persectum non raro hae significatione adhibetur; Lmor Epist. I, 2, 48 sededuxit :Satir I s, in dedit vide adnot. 0rellii adah. n.

23쪽

ti plane abesse videri potest, principein locum obtinent sormae

Vis et indoles verbi εσκε, quod apud Homerum in quadraginta locis legitur, nisi unus et alter me fugit, aliquantum apparebite comparatione Iocorum, in quibus eadem sere res alio verbo nolata est Rusmodi locus est in Od. XVIII. 5. Apuato 6 6υυα

dis indicata sunt Alterum, quod justum ac legitimum erat, diction ovola ὀοκε, alterum, quo juvenes per lasciviam utebantur, verbo κικλησκo indicatur Hoc quidem verbo itera luna ac requentatam uppellationem significari quisque intelligit: illis vero verbis res indicatur, quae illi homini ut proprium aliquid atque

legi limum firmiter inhaerebat, atque hanc nominis conditionem aliquis sorma σκε disertius desiniri dicat At haec res non solius verbi ἐσκε larma iterativa, sed tota dictione 696 1' σκε designatur neque minus illa sentiretur si vulgarem formam lε Ηο- merus adhibuisset Formae ἐσκε alia rati et eadem atque alteri verbo tκλησκου cogitalio subest Quoties en in juvenes illum appellarent. Irum Vocabant; quoties 'erin parentes, cognati, familiares, omninoque alii 'uam juvenes eum voearent. Amaeum nuncupabant; qua re iterum iterumque animadversa, hocce Verum et justum ejus nomen esse, alterum vero per lasciviam ei tribui Homerus conclusit atque has conditiones diversis quidem dictionibus indicavit, propter id autem,

quod utriusque nominis cognitio ex eadem animadversione orta est, in utroque enuntiato sormam iterativam relinuit Similis locus cst in Il. I. 402. 6 ρ' 'Eκet o καλέεσκε Σκαμανορ tDv αυταγο αλλ Aaτυαυακτα. uamquam hic eadem est atque supra nominum conditio, tamen ea non diversis dictionibus indicatur, quum id nomen, quo Hector pater utebatur, neque Vero alterum, quo reliqui Hectoris silium appellabant, Verum ac genuinum ejus

Raph. Euhne in gramin. gr. 5 442 adn. 4 horiam verborem significationem his verbis indicat: n manehen Stellen salit die dure die iterative Imper hisorin ausgedruckte Bedeutun de Wiederholun mi de ei gent- lichen Bedeutun des Imper his usam men, indem ei de die Fortdauereine Thatigkeit, .elche aut in andere in de Vergangenheit legende

nomen suisse acile quisque sentiat. - Simili ratione ac supra larina σκε adhibita est in Jl. XIII. 695. 4 11D 9όθος υ R '0 ληος

batoto σκε εῖωv, in quo loco Verto σκε neque diu vel semper ac sine intermissione animo obvers ins sed iterum iterumque excitata confirmata rei, quae motatur cogitatio simulatur.

Quamquam enim conlinuo et semper Medon Oilei filius erat, tamen 'an existimalionem momi poterat quisquam nisi ex ea re percipere, quod, qu0liescunque Medontis riginis ratio habebatur ac mentio fiebat, mihi reperiebatur quo illum vere Oilei filium non esse probaretur Ad hanc variis quasi et singulis quibusque occasionibus excitatam et probatam cogitationem, edontem esse ite silium, sorma verbi εσκε iterativa reserenda est Comparari potest locus, qui est in II XV. 338. υἱις εἰρυ 0t καλεοκaz0, silius Spheli vocabatur, si non ab omnibus, at certe a plerisque Neque lamen minus dubilare quis potest, num vero ille Spheli filius fuerit vel ab Homero habitus sit. Facilius, quam in hujuscemodi conditionibus signiscandis, vis et indoles sormae aκε in locis cognosci potest, qualisi si in l. V. 536. res duo ἔσκε αετα π=ωzolat μαλεabat, quia celer erat ad pugnandum inter primos ac sortissimos, i. e. quia, quotiescunque Occasio data erat, Summam sortitudinem et viriu-lem praestiterat. d. II. 59 οὐ Id i ἀγηρ, λς 'O6υο ab ἔσκεν, α0M o κου ἀμυναt, qualis UlySses fuit, i. e. qualem se Ulyssespi aebebat O XVII. 308. κυων-ε ον καὶ ταχύς σκευ blat i ἀδατ ῆυε, num praeter pulchritudinem etiam Velocitatis virtute praeditus fuerit. Il. VI. 19. etυθ' προω ἔσκε υ ΨηH0χος, quilunc aurigae munere ungebatur d. X. 304 si με μέλαυεσκε Sermo autem Si de herba Ἀῶλυ, quam Hermes Ulyssi adversus Circa potiones magicas dedit. Radix ejus nigra fuit, i. e. tune erat atque semper est, quoties aliquis eam adspiciat. Est enim in natura illius herba positum, ut radicem nigram habeat. Jam ejusmodi virtutes alicujus proprias esse non cognoscimus nisi speciminibus exemplisque variis temporibus odilis d. XIV 222 670 6 110 0υ ρλo ἔσκεν, Ουο οἰκω ρελιχ etc. Non diuturnitatem vel majorem vim forma σκε notari ex eo, quod illi Oppositum est, enuntiato ἀλλά μ ot kὶ γ ac Let paet 10 7ίλα la , elurere videtur. Indicata ratione reliqui loci omnes facile explicari poterunt Conser d. IV. 270, 689 IX. 508, XIV. 227,

24쪽

XIX, 247, XX. 288, XXI. - 145, 283. Il. III, 180, VII, 153. VIII, 224, XI, 6, XIII, 695 XIV, 124, XV, 47, 334, XVI, 225, 550 XVIlI, 18, XX, 409 XXIV, 7 258 739. Iliam in verbovataetαασκε vel vatεσκε forma iterativa habitalionis externis ac sortuitis rebus motam et excitatam in mente cogitationem vel recordalionem repraesentat. Il. XVI. 19 AI 6ς ῖς Φρυr η γαίεσκ pol parit ΣαIIαρtoto. Asius non diu vel semper in Phrygia habitasse verbo αiεσκε perhibetur, sed cogitatio habitaculi lenim iterumque injecta redditur. Il. II, 841 et ovis' Λαγtσα ἐγ δ υ- λακα α Στααακov, e quibus alii Larissam incolebant. Il. XI, 673ῖς Ἐλttit et aetαατκΞv, qui in Elide habitabat Simili ratione adhibitum est σχε in Jl. VI, 153 ἐπ' eti6λt 'Εἴθρη - ευθα δὲ Σισυ ρος Ἀκεν. CL Jl. XVII, 308,id XV, 385, hymn. in Apol. 279, inteph. 4. - Verbo ριλέεσκε Homerus non amorem significat, qui fortasse porpelu Viget in pectore reconditus, sed eum, qui se ebris benevolentiae documeniis atque indiciis prodit. Gl. III, 388 1αλtaret 6 latv ρ λίεοκεν, i. e. magnum morem luculentis ac frequentibus documentis et pignoribus ei praestabat. Eadem ratio est verbi, et αα εοκ in Il. X, 450 ηυ αυτος

tλεεσκ v. Tt ια Ξσκε 'ακ0tet v, in meretricem crebro amoris et benevolentiae suae, in uxorem vero multa contemptionis testi

monia edebat CL Il. VI, 15, d. XVII, 257, I, 263, 25, VII,

171. Eadem indole praeditum est verbum tέσκaeto in l. IV. 46τά uv 10 rapi κηγt tiaκΞzo 'lλtoc pri e quibus plurimi faciebam Ilium. CL di. XII. 46 Od. XXIII, 65 Aptaetaυεσκε in Jl. VI, 460 υς ἀρlaetabazκε μάχεσθα Tρ om irritosάμοι, qui Se inter Trojanos sortissimum pugnatorem praestabat, Scilicet, quoties Occasio data esset Conser sistat. XI. 627 746, XVI 292 551, XVII 35 l. EetzκΞυ, Jl. II. 833 obo ους παιοας Σασκε aetEt Et ἐς πυ- λενιου, neque siliis suis in bellum proficisci unquam permittebat. Fuit autem hoc firmum et immobile patris consilium, qui divinabat eos, si ivissent, interfectum iri Hoc autem consilium ma nites tuba denegando semper, quum filii proficiscendi veniam ab

eo postularent. CL Jl. XIX, 295, XX, 408, XXIV, 17 V, 802, XI, 125 Od XXII. 427. 'Eθέλεσκε 'Il. IX, 353 Φρα ὀ'ird, μετ'

quamdiu ego inter Achivos pugnabam, tamdiu nunquam illum subibat voluntas etc. CL Jl. IX, 486. Ἀαiρεοκου di. XVIII, 259

verbis νυκτα et καὶ tμαρ. Κήδεσκο 0d. XXIII, 9 μυκφραζοεκzatvε - olet οἱ οἶκου κήδεσκου καὶ κυ,ατ' ἔδ69, 9 Αω Ἀπαιοα, qui domui labem atque infamiam intulerant. Verbo χχω o omnia comprehenduntur, quaecunque proci nefanda . turpia in domo Ulyssis per longum tempus patraverant, e quibus diserte duas significat injurias: et μαet ἔθου βιόω9: δὲ ζαχα

iεμευ69 6αασκον ἐμης ἀπὸ πατρῖος α'si Iupiter et alii dii momagnopere cupientem a patria retinebant, i. e. quotiescunque reditum parare conabar, dupiter laboribus obstaculisque oppositis conatus Vanos reddebat. - Videmus haec verba magis magisque ei iterationis notioni, quam vulgo intelligimus, appropinquare atque etiam alio locos sat mullos laudare poteram in quibus diuturnitatem quis adjecto adverbio Ut signiscari ni-netur; sed hac V0cula modo continuam et brevibus intervallis conspicuam iterationem Homerus significavit. Idcirco os ei verborum generi, de quo deinceps agemus, adnumeraro salius

mihi visum est.

Transimus ad ejusmodi verba consideranda in quibus iterati nis, qua Vfg dicitur, noli addubitari nequit et e locorum universa conditione a verborum constructione intelligi ot oxplorari potest. Significantur autem his verbis vel consuetudo quaedam ac mos vel munus et Osticium, vel talis actio, quae quamquam non in consuetudinem abiit, tamen est ab aliquo interdum acta et frequentata. consuetudo vel mos describitur in Il. V. 788 6 4 9 Δαροαν tetua o νεοκov. quamdiu Achilles pugnis interesse solebat, tamdiu nunquam Trojani ultra moenia longius progredie

bantur. Eadem si alio loci l. I, 90, ubi ' ikiiii Idiis

25쪽

Jl. II, 22 Thersilis Achillem lyssemque conviciandi mos d

κε ε κa, maxime Achilli atque lyssi invisus erat hos enim conviciis increpare solebat Paulo infra 224 de singulari Objurgatione dictum est νεικεε CL Jl. XIX, 86. - Si arma, quae quis gerere, Vel robur et animi larii dudo, quam quis praestare consueverat, indicantur, saepissime ab Homero sormae iterativae adhibitae sunt: ρορεεσκε in JLXXIII, 372 6υ6 ῆρκεσε θωρηξ χάλκευοῦ GV P0γέεaκε, quem tunc gerebat et semper gerere solebat;

cs ibid. 398 el 407 XXI, 31, XV, 646, Od. XXII, 185. Gl. II, 770,

popidaκ0 de equis dictum, quibus Achilles vehi solebat. Verbum petiΣοχεν in Od IX, 429 exstat, atque iteratam quidem actionem notat, sed non idem consuetudinem Narrat enim ibi Ulysses, quemadmodum in antro Polyphemi ternas oves colligaverit, et medius quisque hoedus unum e sociis Suis ex antro deportaverit: συντρε ςαtυυμ υος ὁ μευ iv iam ανυγα fpazκεν. Licet ex hoc discrimine simul Observare, quam subtiliter Homerus in illis locis, in quibus alicujus rei iteratio, quae vel in consuetudinem abierit, intelligenda est, diuturnitalis notionem mulata stirpis Vocati γερ- ρορ nolaveri l. De qua re egregie disseruit Dr. Ed. Wenige in qua est. d. dict. Homeric susc. II, p. 4 et 5. - Od. X, 108, i 12 αρ' ac

σκ69 Polerat in hoc loco poeta etiam Verbo popatu uti, quum consuetudinem aliquam indicaret, sed salis habuit dicere crebro soni Artacia aquam in urbe in portulam esse ex universa enim

loci indole quisque illud vulgo factum esse lacile sentit CL hymn. in Apoll. 356, ubi piρεσκε in enuntialo, quod vocatur, De-quenlativo legitur. - Κλεσκου in Jl. XIII. 257 et v I arχος

sortitudinem Tydeui habebat et occasione oblata semper praestabat, L ibid. 72, XXll. 458 d. Vll 99 Eadem

ubi mitra religata esse solebat Il. X. 33 Achilles Agamemnoni iratus UlysM narrat, quo modo ille se in praeda dispertienda

Hoc loco oris lorum et imperfecti consociali rerum, quae de- Scribuntur, conditioni ex lini convenit; praedae enim brevis erat traditio atque elium ejus divisione Agamemnon cito ac levissime perfungebatur, quia pauca tantum dispertiebatur id vero, qui avida ejus ac vehemens avaritia perquam conspicua siebat, quod firmissime in Achillis memoria haerebat, id dico, quod sibi ipsi mulla relinebat, aptissime imperfecti sorma iterativa εχεσκε ab Homero nolatum est. l. IX. 540 ε γοεσκεν, sacere salebat, s. d.

Xllt 350, hymn. in Apol. 355, 303. ε εοκ09 Il. Vlli. 250 49cra sacere consueverant; s. Od. XXll. 46, 209, XVII, 211, Jl. XVI, 225, XVII, 409, ubi Homerus dicit, matrem Achilli Jovis consilia indi

torium, quod Myrmidones Achilli exstruxerant, cujus januam unus obe continebat qui a ternis Achivis obdebatur, itidem terni quoque magnum anuarum repagulum revellebant; Achilles vero claudebat etiam solus. Il. XXlV. 472 Qεσκε, cs.

Od. XVll. 33s, ill 409. - d. ll. 104 describitur dolus, quo Pe-

26쪽

209. In d. XXlV. 209, aeriis domus describitur et vitae

Cf. hym. in Apol. 346, in Burin. 58, in Apli rod. 55, in Demel. 240 seq. In multis locis agendi ratio vel consuetudo alicujus praeter verbi oriniim iterulivam etiam lolius loci comparatione vi rborumque constructione indicatur, quod eo potissimum si enuntiatorum genere quae viilgo enuntiata frequentativa. quae ad tempus praeteritum spectant ), nuncupantur. Ruserenda autem

Est enim et cenus eiiunt iii toruin frequentativorum, quod ad tein pus praesens reser ur, ita comparatum ut in protas conjunctivus cum coniunctione alis 'et cotiditionali vel temporali lcrumque cum υ compositu in apodosi praesens exstet vel oristus. Indicant, autem aliquid fieri, quandoquidc res prolusi notata eveniat vel evenerit. Exemplum supra habu-mus quod legitur in Dd. XV 409 4Hγε τηρά, vim πέλευ κύ- ω ὰ, Tua αρτυγοτογὸς In λλω οις ἀταυοῖς δελ&zzi irou : υος accretis υευ. orum enuntiatorum indolem et constructionem expi sui Dr. Ed. enige indiss de praepos tmesi, quae apud Ilerod invertitur, g 10 seq. Progr

'ia, ut e prolusi plativo cum particula conditionali vel coniun- lone temporali eorrelativa prolata et apodosi imperseel :mnum tala constent. Pro particula conditionali εἰ etiam pron en

Ilerodotum disseretur, commemorabuntur. Commune in au omnium eam prae se ferunt ind0lem, ut actionem apodosi nolutam semper vel vulgo, plerumque, si quidem apodosici adie- 'ut est accidisse perhibeant, quando vel quotiescunque res protas prolatae actae sint. In ejusmodi nuntialis Homerus formas iterativas adhibere amat, ut vecta actionum condition bus presse conveniunt. 0uoniam in enuntiatis id genus nemo cu0num natura et indole ambigero polosi, non qui ubiq exstant, loco reseram, sed nonnullo modo ipsis verbis afferre plerosque autem versuum numeris indicare placet Il. l. 189 si τινα ua δασιλῆα καὶ ὀξοχιν νορα κελε ris eth, '

regem et virum egregium conveniebat, eum blandis malisque

cunque ero Virum de plebe videbat vocis eranteinqui deprehendebat, eum sceptro seriebat increpitabatque Verbis. Insignis locus est in I l. ll. 2l6, quo in os quidani corporisque habitus sucii Ulyssem quilii in concione vociferaturiis surgoret, prae se ferre solebat Q πιλύα et ς' cibet clari '0ωb a r

0ci sunt in Il. V. 233, 240 Vlli. 270 seqq. XV. 23 745 XVill

merus Ulyssem depingit, qualem se praebebat, dum in consessu Phaeacuti Demodocus res ab Achivis ante Trojam gestas cane

bat. d. l. 511, 515 59 ubi Tantali, 597 ubi Sisyphi labores describuntur; d. XIl. 238 seq. Mi. 330, lv. 220, 52

27쪽

χλαῖγα δαλε et ueto o παρεκίοχaet' sut ιὰς Τυυυ fleti oeta Ticyzilii ἐκπα7λ0, poteto, injecit ei laenam, quae ad induendum alius vice parata jacebat, quando turbulenta tempestas oriretur, i. e. quae, quum Vestis tempestate orta madehicla esset pluVia,

ejus loco indui posset. Liceat hic simul locum Od. XXI. 41 com

quem Thierschius in gram. f. 210, a, ita explicans sede Bogenia lange, vertag salso interpretatus est. Nam et hic iterationis

quitur: 0γε ῖ με τὶς ἐπιδεα ης, quibus essicitur hic sensus: quotiescunque Nysses in patria sua versabalur, arcum illum gestabat, quoties vero ad bellum exibat, in domo sua illum recondebat, et quoties redux factus esset, eum denuo protractum gerere solebat. Ranc vero agendi rationem propterea videtur ob servasse Uysses, quod permagni arcum faciens αυημα ξε voto t-λ0to cavere volebat, ne, si quid sibi in bello grave atque in faustum accideret, ille simul perderetur. - s. od XVI, 140,

XVII, 316, XXII, 315, XIII, 65. hymn. in Apoll. v. 356 D,

Saepe sormae iterativae reperiuntur in enuntiatis, quae connectuntur particulis Hoeta ita inutiet δὲ bald bald ut in Od. XXIII, 95 Il. XVIII 159Tκτωρ - αλλ6et ἐπαεξα κε κατὰ με-00v, αλλυτε 'citura aetασκε μέ7α αλ ων. ector modo irruebat in

turbam modo subsistebat. s. Jl. XVIII, 599 seq. XXllt 369. XI, 566. Od. V, 331 R. XXlV, 752 seq.

in iis locis, quos hactenus consideravimus, actionem aliquam ab uno eodemque subjecto deinceps repetitam cliteratam sorinis iterativis describi vidimus, sed potest variatio vel frequentatio etiam e modo effici, ut actio una inter plura subjecta distribuatur et ab unoquoque eodem tempore peragatur. Rusmodi frequentatio vel actionis distribuli notari videtur trila illa dictione: Ἀδε M t atria κεν Ticin laIibus enuntiatis colleclivum sensum habet et verti potest per hic ille, quispiam 4lque eum sensum facile adipisci potest, quum omnino non certum quendam, sed quemcunque ex omnibus cogitare velis, significet. 26 6έ

Rusmodi nuntiata frequentativa in quibua iterativa non XStant, reperiuntur in Thierschi gramm g 222 12 6 et g 325, 6, a.

eti εἴπεσκε est igitur dixit aliquis, sed vel hunc vel illum vel plures simul dixisse cogitare potes. Ac pronomine τίς plura subjecta contineri et indicari vel illud comprobat, quod nonnunquam aliud verbum sequitur in numero plurali positum, ut in Od. XXIlI 152 ς, αρα t εἴπεσκε τὰ ο'ου ἴσαv, vi letετυκτο idem est

uti o τις εἴπεσκε et deinde Verba ipsa Sequerentur, non, ut assolet, illa dictio repetitur, sed ejus loco sequuntur verba ac Σωσα τὶ πληθύς. s. l. ill 324 VlI, 181 206. Pro Verbo εἴπεσκεν, quod frequentissimum est, nonnunquam alia quoque similia vemba exhibentur, ut in Jl. XVII, 420 λ δε τε α δ ρω o μεὶαθύi16,9αυῖ σασκεν, interdum εἴπεσκε cum alio Verbo consociatum est, ut di. XVlh 423 ς αρα τις εἴπεσκε μένος δ'υρσασκε Ezαtρου Il. XXll, 375 δ αρα τις εἴπεσκε καὶ ουτήσασκε παρασet . Eadem ratione etiam αλλος positum reperitur in Od. l, 331 H6ς δ'αJet' TEzκ vfω υπερηνορε0vτων, rursus alius quis dicebat antecedit υῖε tot εἴπεσκεν, ita ut in universum sensus existat alii illo sit hoc modo loquebantur. Il. l, 36 Hoc ita 167ευ, ἀπο-χtνήσασκε τραπέζης πλει0 ἐῆν, alius quis aegre poculum, quum impletum erat, e mense tollere poterat Nestor vero senex sa- cito tollebat: αλλος est quilibet alius, sive hic sive ille, omnino quilibet praeter Nestorem. - Ab his locis non alienus est cui

aκεν bonus quisque bona arma induebat, deteriori autem cuique pejora dabat. muc eliam referri potest locus d. XIll. 194, ubi narratur Ulyssi, quum Ithacam appulisset, omnia ignota et aliena visa esse ἀλλοειδῖα Pettvaσκετο πειτα ἄνακτι. AEnumerantur deinde singulae res, semitae, portus, rupes, arbores, quae per se quaeque ei adspicienti alienae visae sunt. Supersunt sat mulli loci, in quibus actionis repetitio e loci conditione vel per se patet, vel aliis notata est oculis adjectis, ut GHὰ πολλάκtς, Ut, quod apud verba iterativa aliquid non semper ac sine intermissione actum, sed, quam fieri potest brevissimis intervallis per longum tempus frequentatum esse indicat. l. Vili. 363 dicit Athene Vot πολλάκες μάλα thv etatρε- μενον σώεσκον ' Ευρυσθηος ἀέθλωw 96 6 1ὶ κλαιεσκε πρhς

28쪽

quoties pugnam ad laves proferre volebant, vehetnenter retinebant. l. Vlli. 289 παντες μυθεσκoveto, omnes dicebant, ac pro se quisque dicebati t. XXIV. 393 755 4υατπιακεν, Od. Ill. 26 πολλα θελτεοκεν. d. V. 480 sis 11δρος περαασκε titetu-περες, neque imber penetrabat per arbustum usque ad terram, i. e. quand unque pluebat, imber non penetrabat. d. Vill 374 376ριπῖασκε, μθέλεσκε. l. XXlV. 607 σαακam Dde Latona adhibitum, quae se Dianae parem faciebat. ymn. in Aphrod. 0αοκε. Egregius est locus, qui legitur incit. XXlV. 10 17, ubi poeta venustissime adspeetum Achillis describit, qui propter dilecti

Patrocli moriem vehementissimo dolor et iracundia percussus variis rebus lentandis animi saevitiam atque exacerbationem prae se serebat.

Enucleuia itera livorum natura et signiscalioneis singulis locis Homericis, reliquum est, ut e proposito nostro eorundem usum,

3 Derivandum hoc vertium est ab seάω. sed haec forma usuuam exstat

ex zoχ ετ contractam esse tutare velit, duas sormas laesis et lauM aliquando simul in usu suisse, atque alterius formam praesentis obsolvisse quidem, sed in imperfecti forma iterativa i Meet superstitem esse. Fortasses mili ratione etiam formae Hetetetram, ρ-ααov. ot απε explicandae us-

qui Herodoti est, consideremus uamquam enim vel illorum signiscationem diutino usu ac linguae provecta aetate aliqua ex parte Iariatam vel amplificatam vel coartatam esse et poetam alia ratione iis, quam historiarum scriptorem usum esse a vero non abhorret, tamen primam ac nativam illarum formarum indo- Iem vel apud hunc scriptorem via ac ratione indagari posse consentaneum est. Nuod antequam faciamus, quaestionem, num Homerus et Herodotus iterativis augmentum concesserint an prorsus denegaverint, instituere commodum videtur Grammaticorum enim de hac intricata et dissicili re nobis editorumque praecepta et sententias explorantibus dissensio, ambiguitas inconstantia obviam sunt. Veleres quidem grammatici omnes docent, formas augmento onico instructas augmentum in initio non accipere. Initymol magn de hac re haec leguntur sub Voee 1ιοκλησασκεν HIM 'AR8ρων, set εἴ et προσλαμβ at

t ταῖα τοιαῖτα ποδῶλ00atu Qv lv αγχαις κλιτtκν ωαatu. Sed haec non admodum severe stricteque esse praecepta sentimus, et videntur ii, qui legem istam constituerunt, eam ex eo, quod vulgo et plerumque aclum ess videbant, deduxisse neque vero ipsi nusquam exstare hac lege exceptos locos persuasum ha-Duisse Phavorinus . Voce γαλοκε, prorsus salsa, si quidem erus sententiam recte assequor, docet, verbis barylonis augmentum denegans, reliquis vero concedens 'Iωυες ac θασε χρηματιζει τὰ τριτα πρόσευπα 6 παρατατεκ6 καὶ 6 8 466toettit, εγερrmiet κοὐ ποδ0HI Ur συλλαβtκῆς αὐξήσεως καὶ προσθήκτὶ γέ σκε συλλαδῆς is τοι βαρυτόvoici 11αοtw49 6 in ion6, 96 ί χα ε τυις εἰς- t υτοις ἐβόα ἐ' Ἀσκε συντολὴ ολα, antitat, isti εσκε, χρυσου, χρύσ0οκε etc., quae lalia sunt, ut nos monere debeant ne nimis creduli veterum grammaticorum praeceptis obediamus. - Recentiores grammatici magis minusve veleribus

obsequentes partim soncedunt, partim denegant citeraisvis augmentum. Inter priores est Thierschius gram. 6 210 23 et Mathiaeus f. 19M ab altera parte stat utlmannus Iram ait ipl. . p. 392 adn. 2 qui veteriim doctrinae admodum conssus

Eandem sententiam Mathiaeus in gram gr. g 160 adno i protulit.

29쪽

apud Homerii in quidem propter metri necessitatem augmentumniannunquam admissum palitur, in Herodoti vero historiis ubique sine augmento formas illas scribendas esse censet. -- ProrSusci assentitur Baph. Κuline in gram gr. g 110, 2, adn. 1, qui in duobus modo locisioni crici sui XVII, 423, ωρ απκε et Od. XX.

merum quidem salis mulli loci exstant, in quibus boni codices

augmentum tuentur Praeter formam εἴπετκε et εἴασκον quod

in Od. XXI'. 427, . V. 803, XI. 125 legitur, cujus lamen et

praesentis forma εἰά ab Somer usurpata ist. Dequenter Rugmentum in Verbo αIκ abjectum non est immo in tredecim locis exhibetur, in tribus modo abest) Praeterea est in Od. XX. 7 'taIfaκ0veto, Od. XIV. 52 παιεκέσκaeto, Od. Xll. 23 ἀγε- 10γμυγεοκε i. XI. 104 αγξ Θαοκε in hymn. in Ap. 133 εἶ οκεν. In l. XVll. 423 codices variant; ollius e cod. 0 vnley recepit os aetaκεν, quod a Spi igner et Beckero et aliis denuo ejectum si atque etiam in Il. XXlV. 24 olim legebatur Ozγύνεσκ6v quod etiam Thierschio probatur ab aliquot codicibus et Eustathio commendalum. In Jl. XlX. 13 3 HeFnius o cod. Veneto, ToWnleΥ. et alicano recepit formam λεοκεν, piigneriis e Vindit aliis et

sit, quod, quit inrauci conditio imperfectum postulare videatur, Bullinonnus inar ampl. l. p. 19 magnopere commendat.

Ac si quid juvat Apollonii Rhodii usum respicere, eadem apud eum variatio deprehenditur'), et in scholiis Parisinis ipsis forma

eum locum p. 175ὶ Id certe constat Homerum in nonnullis locis augmentum formis iterulivis adjecisse, neque cum hoc sola

Major etiam, quam apud Homerum, de hac re oblinet apud Ilerodotum dubitali O. Bullina ianus . . ex eo, quod Herodotus nusquam augmentum Illabicum abjecerit, in plerisque vero ite-

ralivis non exhibuerit, concludit et eos locos, in quibus codices

Ruginentuni praebeant, sine eo esse scribendos. - inus Severe

Mathiaeus judicat, et inlc editores Schweighaeuseriis, Gaissordius, schaesurus in n0nnullis locis auginenluin serunt vissimus Her idoli editor G. Dindorsius eis. Paris apud Firminii-d0 1844 augmentum prorsus exstirpavit ejusque rei in suimentatione de dialeclo Herod. g 17, a, editioni illi praemissurationem reddidit, mihi quidem non probatam. Suuimum enim P0ndus atque nomenium in iis ponit, qua de hac re in Elym.

magno praecipiuntur et quoniam erodotus εχπεν. πεο ῖ Scripserit, ni in potuisse ei in mentem venire eodein loco taetris I αε-

σκ0 scribere aliocinaturi Vides quanta lovilalo ille in hac re egerit. Neque ex ea ro, quod Herodotus augmentum syllabicumn0n adjecerit, salis intelligo, quo quis jure concludere possit, informis iterativis quoque eum ubique augmentum respuisse. 0uid quod in plerisque augmentum non admisit. propterea in nullis cum admisisse censes ioluit sane ita ager Herodotus, sed argumentum inde petere non ausim. Amant quidem Jones sormas dilatatas et propterea sorsitan augmentum quoque syllabi- cum non abjiciebunt, sed quoniam formae loralivae per se sunt dilatatae et amplificatae, quidni propter id ipsum in iis a vulgari

consuetudine ille nonnunquam deflexerit Enimvero ejusmodi rationibus, quibus Dindorsius utitur, non videtur cerium quidquam ac probabile constitui posse, quia tum omnia ex opinione nostra pendent, et id, qu0dj0n adeo spernendum era P), codicum plane auctoritas negligitur uos si consulimus, in octo certo b cis unus Vel alter, vel una omnes augmentum praebent: I, 36 6 2pi ε ρεσκε, Paris quint.' habet tapbεψεακε, ibidem π6tέzσκου Paris. quint istisi κ6v I, 100 Gεπε πεσκον sine varietate in omni- .l φη Ti mnsi si i in J xinum aucu riuueni sacere videatur, ex eo

apparet, quod in comment. d. diat Herod. p. III extr. professus esia semoneremque tirones ut ab superstitiosa sibi caverent reverentia codicum quomin auctoritate sol qui regi judicium suum patiuntur, perinde sa-eiunt, ac si quis tesserarum actu decernendum esse contendat quibus quoque in loco Vocabulorum Ormis usus esse putandus si Herodot Sed in contrarium ipse vitium incidit, quum contempta codicum auctoritate solio moni suae a Veterum grammaticorum dubiis obtemperaret praeceptis. at quae Herodote exhibe ea e probatissimo vetere codice descripta sunt

30쪽

bus legitur. I, 186 meta γεσκε, Ald exhibet πετεtυε κε Iu 119 δουρεσκεeto, S. habet δῖυρέσκετο IV, 78 καταλελσκε, in F a etat Iegitur κατελλεσκε IV, 130 ελαδεοκ6 sine varietate. VII 41 τεκβαινε ε in paris. b. μεα αθυεσκε. Eliamsi in plerisque his augmentum sive negligentia et incuria librariorum sive emendandi aliquo studio in uno alterove codice ortum esse concedimus, tamen in verbis ἐσεροί-ε κε et ita 8ε κου nullo modo adduci possum, ut omnibus repugnantibus codicibus augmentum exstirpandum esse censeam. Nani si incurii librariorum addeclum esset, nemo intelligeret quomodo in omnibuslidris id pariter fieri potuisset, quum diversorum generum eos esse conste ); et cur in aliis locis, ubi idem codices Omnes consentiunt εχπεμπεσκε I, 100 λα Θεοκ6v IV, 78, in iisdem sere Verbis, ne unus quidem lapsus esse librarius. Iam quod in iam paucis locis augmentum superest, id vel veterum grammaticoruni praeceptis, quibus magis consuetudinem frequentem, quam legem nullis exceptionibus obnoxiam signiscari arbitror, et universo Herodoti dicendi generi convenit, qui, ut recte veteres doceant, nunquam ones augmentum his sormis addidisse, non adeo dialectum Onicam sectabatur, ut nusquam sibi paulum de ea permitteret deflectere ) uae quum ita sint, sacere non possum, qui ab iis dissentiam, qui sprela Omnium codicum au

ctoritate, vel duobus illis verbis ἐσε-ε Ἀπεοκον et ελά82οκn augmentum esse demenduin censeant.

Quoniam, quae apud Herodotum exstant, iterativa non adeo multa sunt, Omnia in conspectu propono rotarzκο l, 36 IV, 73,

3 conser do hae re editionis Sehweighaeuserianae aceuratam insignemque recensionem in Diurn liu denens anni 18l7 mens Septemb. num. 161 p. bi a Vir in hae Universitate florentissimo Dr. Chr. Selineidero, ni sal-IO editam. Et Dr. c. L. Siruve quaest. de dialecto Herod spec. II, p. 2, 3. 'T 'εςh eighReu. in adn. anteo Iaudatam p. 352 Endite beweis die schon beruhrto Einmischun epischer Formen, die sie in

kl, T ..aaη Vll, 10 bis, tetaυεσκον oli 119 ἔνεοκ69 Vll 119, απελαυνεσκον ibid. βαλλε σκετ lX, 74, tαφθε ρεσκε I, 36, 9 i ovet ill 17. Pleraque horum verborum Herodotus in enuntiatis, quae requentativa appellantur, adhibuit, in iis dico, quibus non unum ac simplex actum enarratur, sed quibus aliquid semper vel vulgo evenisse perhibetur, quoties aliud quid actum sit. Constant igitur e protas et apodosi conjunctis, quae quibus Variis modis ab Herodoto composita sint, non ad rem ea ut sustus nunc explicetur potest autem prolasis aut indicativo et quidem imperfecto vulgari vel onica forma in σκ69 exeunte auoptativo, 'podosis autem vel imperfecto simplici vel onica

citur Protasis vulgo inducitur particula conditionali εἰ vel pronomine si vel adverbio ὁκου, vel verbis esti , ὁκόσα vel Dκυτα, κου, κs, τε - Nonnunquam prolasis non diserte indicata est, sed participio aliquo continetur. adhibitum est, nisi ubi e loci conditione facito iterativa signi cali appareat. 196 e legitur 6 bt με δὴ σκου ευοαι-