장음표시 사용
11쪽
propter nivit similius veri mihi esse videtur, n0n longo ante Euripidis aetatem illam vocem aut aliunde receptam aut in ipsa
Graecia formatam esse. Quis primus Graecorum hac voce usus sit, nemo scire potest, pariter atque omne ignorant, unde loci procella exorta sit sed quis primus inter auctores Servatos litteris mandaverit, grammatici conquirere possunt. Verbo auteniet λεγος saeculo demum quinto in usum recepto antiqui granimatici saepe utuntur loquent0s de p0etis, qui ante Echembrotum vixerunt, ubi semper sere modus tibiis decantalus significatur, sicut in Echembroti etiam versu, quare, qui istud epigramma pro genuino habent, carminis lugubri notionem hinc elicere non
possunt. De arte musica ero non agam, neque unde pentameter exortus sit quaeram, cum eius Origo cum artis musicae incrementis artissime cohaereat. Nonnulli carminis lugubris primordia, vel omnes lamentationes hexametris et pentametris c0nditas suis censent sic viri doctissimi, quorum nomina reticere quam proferre satius duco, mulieres Troianas Hectorem deplorantes heri λε, , era λεγε , vel με λεγε, 'ara, cecinisse sibi persuaserunt, unde forma pentametri totiusque carminis appellatio nata sit, et antiquissimo iam temp0re poeta elegiaco Vixisse putant. Linus autem non homo sui certus, neque Oeta, Sed naturae tantum hieme morientis imago, qualis apud Phrygios Lityersus, apud Aegyptios Maneros, apud ipsos Graecos arcissus et Hyacinthus arminibus lugubribus celebrabantur. Quem cum postea hominem et poetam fuisse arbitrarentur, eiusque nomen carminis lugubris notio assequeretur, Heraclides Ponticus L τ συυαὶ sal
dixit, quem ad modum Plutarchus in libro de musica cap. 3 0- statur. Unde Phylarchus apud Natalem Comitem p. 352, Linu ui elegiae inventorem nominavit. Quem eraclides ux Eub0ea
Τheoclem Eretriensem elegiae inventorum appellavit, quare el-ekerus utrumque coniunxit. Verum de cino poeta elegiaco loqui non possumus. Olympus quoque tibicen tantum fuit, qui teste Aristoxeno in primo de musica libro modo lydico carmen Pythonis ab Apolline intersecti mortem lugens consucit. Neque Arist0phanes. Plato, Aristoteles poetam tum mominant, raed
tibicinem. Suidas demum 6 ητ' ἔλεγε ω eum vocat, qui unde sua laesumpserit ignoratur. Percenseamus iam, quae de historicu constant. ot vixere sortes ante Agamemn0na multi nobis obicitur. rante Callinum et quae praeterea movimus nomina, elegiae cultores vixi SSupossunt Quamquam igitur eiusdem Horatii verba sequi tamen exiguos eleg0 emiserit auctorgrammatici certant et adhuc sub iudice lis est nunc etiam era sunt, stantinum oeckhium sequamur, qui . . Gr. I. p. 63 scribit nec facile intelligo, mu0 modo quisquam carmini elegiaco tantam tribuere antiquitatem possit, quum ante Callinum elegiacum distichum aut notulum aut nuperrime in Ventum fuerit. Callinus Ephesius, qui circa Olympiadum initium floruisse videtur, olim iam pro antiquissimo poeta elegiaco habebatur, etsi nonnulli Archilochum vel Mimnermum antiquiorem e SS Pularunt Sic Terentianus Maurus v. 72 dicit: -Penta metrum dubitant, quis primus sinxerit auctor: quidam n0n dubitant dicere Callinoum.
Quo tempore igitur urbes Ionicae maximu floruerunt, primi Iones elegiam coluisse videntur, luem ad modum pica poeSi quoque apud eos nata est. - Callini elegia n0n sui lugubris, sed quantum ex perpaucis vestigiis cognoscitur, politica. Quodsi hinc in universum de antiquior elegia Suspicari poSSUmus, prima poesis lyricae species fuit, quae ab epica poesi prosecta est. Pentameter quoque hexametro iunctus simplicissima et prima strophae forma est. Unde suctum est, ut omnibus seruanimi motibus describendis adhiberetur. Quare paullo post iam elegia amatoria atque lugubris exculta est. Quis primus post Callinum elegiam coluerit, non patet. ysium Samo oriundum huc rettulerim, cuius aetas quidem nusquam commemoratur, sed qui inter antiquissimos poetas resertur. Ipse, sicut Callinus, elegiam politicam coluisse videtur, sed ex fragmentis nihil ossigi potest. Archil0chus Parius etiam clarissimus poeta elegiis gloriam nactus est, quare nonnulli eum pentametri et elegia inventorem crediderunt. Quae opinio indunata est, quod Archilochus, omnium antiquitatis poetarum paene
12쪽
ingeniosissinius, nova naulta in arte musica et poetica invenit. idem elegia genus excoluit, quod Callinus, et Asius, et Tyrtaeus, qui aequalis Archilochi circa vigesimam tertiam Olympiadem oruit. Unde natus sit Tyrtaeus, non constat sed Lacedaemone plerumque eum vixisse atque Lacedaem0niis carmina secisse scimus Tyrtaeus poetarum, quo no imus, elegiacorum primus praeter bellica carmina pacis etiam artes Lacedaemonios Versibus docere studuit, unde carmen de bonis legibus ευυυμ, α Ortum est. Alia etiam virtutis praecepta carminibus
intexuit, qui mos inde a Tyrtae dilatabatur. Quadraginta seruannis post Tyrtaeum Mimnermus C0lophonius vel Smyrnaeus
vixit, qui primus, quantum nos quidem cogn0Scere OSSumus, elegiam amatoriam excoluit, quare ipse etiam omnino elegiae inventor nominabatur. Hermesianax iam lenes penta metri sonos a Mimnermo in amatorium carmen adhibitos esse apud Athenaeum
atque Propertius ileg I, 9,ll iis versibus carminis amatorii eum principem declarat: -Plus in amore valet Mimnermi versus Homero: carmina mansuetus lenia quaerit amor. Quae elegiae per totam antiquitatem clarissimae habebantur, et cum amantium suspiria imprimis versibus mollibus mandarentur, Mimnermi elegia prima lugubris appellari potuit: quam postea plerique Alexandrinorum imitati sunt, ita ut, quo temp0re grammatici de notione elegiae quaererent, carminis lugubris notio elegiam assequeretur. inmerinus Vero non Sollim poeta suit, sed quem ad modum paullo antea Clonas et Polymnestus, paullo post Sacadas, tibicen etiam ipse carminibus modos adiunxit, neque dubium esse potest, quin Mimnermus modos flebiles tibiis cantaverit, etiamsi non ipse invenit. Secuta est aetas septem Sapientium, qui vocabantur, quorum Omillibus haud exigua copia dictorum brevium, quae vitae virtutisque praecepta continebant, circunisurebatur. Non mirum igitur esse potest, quod versibus etiam elegiacis praecepta talia condebantur. Thilo, Pittacus, Periander potissimum carminibus gloriani
sibi pepererunt. Neque Mimnermus, qui illorum aetatem attigit, a sapientiae et bene beateque vivendi praeceptis abstinuit.
Inter omnes autem sapientes summam gloriam nactus est Solo Atheniensis Execestidis filius. Qui non legum conditoris tantum, Verum etiam poetae gloria prae ceteris eminuit omnis sero generis permulta carmina Scripsit fragmentorum autem pars maxima versibus elegiacis continetur, quorum nonnullos in cives suos, nonnullos in se ipsum composuit. Haec carmina imprimis complectebantur, quae ipse de ita humanae rationibus cogitaret, quomodo i Vendum esse censeret Carminum etiana ad amicos, ut ad Critiam et Philocyprum, scriptorum fragmenta PerpaUca nomarum, Ut praeceptorum nomine Graeco utar,
vestigia produnt. Λ Solone igitur potissimum derivanda est ethica, quae nominari potest elegia, cum politica, quam ipse quoque excoluit diu iam antea floruerit. Sed non Sol poesin
gnomicam, . . nomas numero tantum et orationis cultu poetico ab oratione pedestri diversas condidit, sed carmini elegiaco sententias tantum morales intexuit. Poetarum, qui post Solonem vixerunt, elegiacorum Theognis maxime praecipuus est, cuius res mihi non indignae visae sunt, qua denuo percenseam, PraeSertim cum omnium poetarum elegiacorum vix t0 fragmenta servata sint, quot unius
I heognissis. De Theognidis ita perpauca memoriae tradita sunt, quare
viri docti coniecturis saepe memoriam adiuvare luduerunt. Neque ipsius quae seruntur carmina usurpari posse, Unde poetae res exponantur, nisi antea eorum fides investigetur, satis apparare arbitror. Quo aegrius serre debemus, quod antiquorum auctorum testimonia nulla sere exstant quare quae Suidas compilavit, summi momenti sunt, apud quem haec leguntur: -0ῖ07, es Mazαρευς et u Σικελια Ῥεὶαρωυ raro Os b '0λυμπια6t. Quae sequuntur, nondum aespici debent. Unde Suidas sua descripserit, non patet. Primum de patria poetae quaeramus, quam non Omnes
auctores Megara Siculorum, ut Suidas, nominant. Plato primus
13쪽
Theognidem Siculum esse contendit, qui in libro de legibus l. p. 630 ab Atheniensem hospiti Lacedaemonio hunc in modum
quin a grammaticis lexandrinis heognidis quoque res expositae sint, quamquam eorum commentarios prorsus ignoramus. Didymum autem, qui omnium sere ait liquitatis grammaticorum princeps existimandus est, libro, quem de poetis scripsit, heognidis etiam res tetigisse contendere debemus, cum pauca de Τheognide servata nusquam plius referri possint, quam ad illum de poetis librum ain scholion hoc Ialonis loco adscriptum est, . 448 d. 0kk , rase ὀυPHῖ0 καὶ τῆς κατ αυτ0υ
circa, cum dubitari nequeat, quin Didymus serio in hanc rem inquisiverit, et cum non mediocris ille acuminis fuerit, Platonem errasse statuendum esset, nisi alia dissiculiatis expediendae ratioi illi' se offerret Atheniensis, quem lato coll0qui participem fecit, Lacedaemonio I heognidis ut sui civis, ut poetae Attici, testimonium opponit, eodemque modo heognidem πολιτη, Megarorum Siciliae fuisse dicit, quo Tyrtaeum Lacedaemoniorum civem Tui tetri, appellat, unde Theognidem Megaris Siculorum, quae Megarorum Λtticorum colonia erant, civitatem nactum esse colligere possumus. Accedit, qu0d grammatici etiam, quibus Harpocrati usus est, nisi Didymum ipsum exscripsit, heognidem Megaris ilicorum oriundum fuisse perhibuerunt: legitur
ὀλιr6L Provocat igitur Harpocatio ad . 783, qui inter Τheogni deos legitur, unde poetam Siculum n0n suisse apparet. Stephanus etiam Byzantius . Mirαρα Didymi auct0ritatem sequitur: quapropter Camerario, Platonis assectae, caligerus, PaSSomius, Velckerus non accedunt. Odostedus autem Mulierus Siculum
suisse heognidem arbitratur ipse vero in libro de oriensibus,
vol. 4. l23. not. 3. OSilem homines et coloniae et metropolis cives nominatos esse exempli docuit. Inter versus etiam he-οgnidis nomine inscriptos nonnulli Graeciae potius quam Siciliae civitatem designant. Nominavi iam . 83, ubi poeta sese in Siciliam venisse, sed patriam amicis illic degentibus multo cari0rem sibi fuisse dicit. V. 23 Megarensem se nominat poeta, sed utrorum Megarorum civis sit, non addit. V. 24 nominatur Graecia atque insulae amprimis autem, qui hanc sententiam antea iam proposuerunt, urgendos esse ali sunt x. 73. 774:
Pelopis enim filium, Alcathoum, urbis Megarorum conditorem Apollo in exstruenda arce adiuvasse sertur Megara igitur Atticorum nominantUr Graecia etiam paullo post v 78I: καὶ στασι Ελληυιου 207θυρ0 commemoratur. s. v. 805. 879 89 I. 997. 087. Cum Graeciae igitur non cum Siciliae poeta nobis
Postquam de patria poetae quaesivimus, quo tempore ViXerit, in estigandum est. Suidas Olympiade undesexagesima a. 4 la Chr. Theognidem natum esse narrat serero, o iv τῆ F'0λυ s.tαὐ . Eadem temporis designatio apud Suidam iterum
nico patet Ol. 8, i eum clarum habitum fuisse' narrat, quocum Cyrillus c. Julian. . . t 3 7. p. 25, consentit Syncellus etiam atque chronicon paschale Ol. 5 nominant. Quare suerunt, qui loruisse l. 59 Theognidem a Suida quoque dici contenderent. Sed si alios examinamus auctores, maiore dedignus videtur Suidas. am in chronico paschali Ol. 60 demum Ph0cylides subsequitur, quem Cyrillus quoque cum Theogni de coniungit. Quos auctores illi secuti sint, non scimus Suidam autem nonnulli quid 'in antiquis grammaticis debere postea comprobabo. Porro, cum Omnes non satis accurate in his numeris atque in VocibuS, ubi 3 sunt, vixit, storuit, A versentur, equidem n0n perspicio, cur iton eadem fides Suidae tribuatur apud quem Ferbum 'Itrvεσθα ' praepositione 'l adiecta, plerumque tem-
14쪽
pus, quo qui natus sit, designari mihi animadvertisse videor Welcherus Theognidem eo tempore non natum esse, Sed soruisse, una eris istis comprobat, Bergkius vero alterum argumentum esse putat v. 76 - 768, atque v. 23 782 scribit enim in adnotatione ad . 903. 0et lyr. r. p. 43l ed . isDe heognidis aetate multo rectius iudicant Velere grana uitaetici, quam nostri homines quae v. 766 et 75 leguntur, ad Harpagi expeditionem reserenda sunt, sed dicitur de hac re alias. V. 764 quidem de hac Harpagi expeditione intellegi potest, quae c. a. 44-540 instituta est. Sed quomodo hoc bellum in Asia gestum poeta bellum Medorum vel Persarum appellare potuerit, non apparet, cum Megaris metus eorum non fuerit, etsi Cyrus minitatus esset, non solum, morte modo ne auferretur, se Iones, sed Lacedemonios quoque bello subacturum esse helli autem adversus Graecos postea mentio non fuit.
Alter accedit locus v. 775, qui nos cum Bergkii de Harpagi expeditione cogitare vetat Megara hoc loco significari alta Alcathoi urbe A iam commonui: et anquirenti nullum aptius huc reserendum videtur bellum, quam expeditio Mardonii anno Olympiadis T altero 470 suscepta unquam praeterea tanto periculo Megara exposita erant, quanto quo tempore Mardonius
in Attica castra collocaverat. Nam cum Xerxes anno superiore in eadem regione cum exercitu versaretur, classi Graecorum ad Salaminem insulam coacta erat, quare Atticae sines Xerxes egredi non potuit; avecta autem classe metus erat, ne Xerxes
Salamine et Megaris potiretur, sicut Themistocles etiam Grae- eos edocuit Herod. 8 60, 3. Hanc ob causam ad Salaminem Persis resistendum esse praeter Themistoclem duces navium Aegineticarum et Megarensium soli censuerunt Herod. 8 74. Duncker. 4. p. 7893. Xerxes victus ipse fugit, exercituique ex Attica regredienti Mardonium praefecit, qui anno insequenti rursus Atticae sines invasit, cum apud Salaminem nullae a VeS SSent. Cleombrotus, Lacedaemoniorum rex socios dimisit, et sola Peloponnesus a Persis defendi potuit Athenienses auctore Aristide Cimonem, Miltiadis filium, atque Myronidem Plut Arist. 10. oll. . legatos Spartam miserunt, qui Lacedaemonio ad- mearent. Una cum his Plataeensium et Megalensium legali
Spartam missi sunt, quibus periculum propius etiam quam Athenis imminebat Herod. 9, t.). Tunc Theognis Apollinem, patriae
patronum, invocare potuit, cum alius non esset tutor tune Persarum exercitus 'τρατος ἶρ treth ς' nominari potuit, meliusquam quo tempore ipse Xerxe aderat, ne arp3gum memorem.
Quamquam Chilous Tegeata Lacedaemonios oravit, ut Atheniensibus auxilia mitterent, hi lamen ex urbe Salaminem se recipere coacti sunt Mardonius urbem ingressus iterum animis devastari iussit Herod. 9 l. 3. Sed neque in Attica, neque in Isthmo Lacedaemonios appropinquantes opperuit in Boeotiam rediens mille iam armal0 Isthmum egressos esse c0mperit quapropter equites ad occidentem versus prodire iussit, qui Pegas venientes certiores saeti sunt, Megaris Lacedaemonios sese inclusisse, et ad Mardonium reversi in Boeotiam properarunt. Megarenses autem Dianae adiutrici tam egis quam Megaris statuam aeneam collocandani curaverunt uero d. 9 l . PauSan. , 40. , 44 . Omnia igitur optime in Mardonii expeditionem quadrant. Alia etiam proferri possunt argumenta, quibus temporis designatiosi matur. V. enim 89 - 894 reserendi sunt ad bellum quod Athenienses anno Olympiadis sexagesimae octavae tertios506 eum urbe Chalcide in Euboea gesserunt. Herod. 5 77. ii, 00. Diud. Sicut excerpt. Inti c. lib. I 0. p. 40. d. Dind. . Cerinthus Chalcidis portus suit, quae urbs olim mari praepotens fuit Thucyd. l. 5 campus elantius, uberrima insulae pars, quam nobiles. equorum domini,' possidebant, civibus Atheniensibus dabatur, ipsique nobiles fugerunt. Sed de interpretalione illorum versuum nihil certi constat, quapropter neque quidquam pro certo Onlenderim. Suidas denique inter The0gnidis carmina primo loco recencet:
ξλRεια εἰ τυυς σωθευτας ut Συρακουσι i, ἐυ τῆ πολιορκια, ' cuius elegiae ero nulla restant curia vestigia, neque quemquam praeterea ius lentionem inicere memini. Grammatici igitur potius, quam libri manu scripti eius memoriam conservasse censendi
sunt. Quem Suida locum non minime argumentationi nostrae 3pponendum iudicavi. erba autem, quamquam nihil aliud significare posse videntur, nisi carmen elegiacum in eos Syra-eusanorum, qui in obsidione Syracusarum servati sunt, in du-
15쪽
bium vocala sunt. Et dolaedus quidem uellerus in egregio de Doriensibus libro, 2 p. 509, non Syracusas, sed Megara Siculorum obsessa dici putat, itaque et , , Συρακουσίω, genitivum esSusubiecti qui vocatur, quae verborum collocatio ab omni, etiam Suidae, sermone ἰraeco abhorret, qua commotus dissicultate Welcherus in commentatione editioni praemissa P. XV. Veri sane simile esse, Tlieogia idem in cives uos elegiam scripsisse,
at Suidam errasse potius' statuit. Cui opini0ni qui accedunt oportet ut cogitent de Gelon Syracusarum tyranno, qui Megara oppugnavit, atque incolas inde Syracusas traiis duxit id quod ex uelleri coniectura haud dubia, . c. l. 9 22, cui elekerus protegomenon p. XV accessit, factum esse nequit ante Olympiadis sep agesimae quartae Ianum alterum. Teste autem Herodoto, ii solus 7, 156 hanc obsidionem enarrat, quam Thucydides atque ii, 94, 2 obiter tantum commemorat, urbs obsessa stati in in deditionem a Geliri accepta est, qui neque nobiles neque plebem trucidavit, is ut hengnis vix in eos, qui ex hac obsidione servati sunt, carmen elegiacum conscribere potuerit. Schnei devinus in delectu, p. ii, Suidae verba coniec
tura non felicissima prorsus invertens αυαλ ωiu: τας Scripsit, Theognidem non servatos, sed necatos carmine celebrasse ratus. Quod
cur secerit, ipse rationem non addit. eckerus denique, tacito suam faciens uelleri et cherique opinionen , liam ingressus est iam qua expediret dissicultates Scribit in pistola critica Schneide in philologo inserta, vol. 3. p. 73: Verbis ευ ἐπολιορκία significatur haud dubie obsidio Megarorum coloniae Megarensium, de qua huc ii 4 6, 94 E quibus locis titulum carminis he0gni dei ita relingendum putab3m ali 0b η τη-
θευτα τῶ Συρακουσι0, ἐυ τὴ πολιορκια ut carmen fuerit flebilo et lugubre, quo urbem captam a Syracusanis ci es M Q X torre sac
to luxerit et deploraverit. Sed dubitationem, An non υθέ - τας Sanum, reliqua depravata sint, inicit Herodoti locus T. 5 id Gelone. Si priori accedimus coniecturae eckeri, 30 est sententia in eos, qui a Syracusanis victi sunt in obsidibne sud
haec non sunt Graeca alteri coniecturae, cetera SSe depra Vflla,
nihil argumenti simile apponi potest. Quare Omnino non cogitandum est de obsidione Megar0rum Siciliae, sed Suidae verba.
ut nunc leguntur respicienda sunt. Necessario igitur de Syracusarum obsidione quadam cogitamus; sed una tantum conventicum universa temporis ratione, quem ad modum et ex Suidaelestimonio et ex eis, quae Supra disputavi, apparet. Summo enim iure ulcherus iam animadvertit, Ol. 72, 2 vel 3, 4 Gelonem Gela tyrannum Syracusis politum quidem esse, Sed non per vim potiliani esse, ita ut de Gelone quaestio moveri nequeat. Itaque nihil restat, nisi ut cogitemus de Hippocrate, qui Gelami rannus ante Gelonem obtinuit. Qui Traeus an is ad Helorum numen pugna devicit, urbemque Ol. 22 oppugna ii, quae ipsa Corinthiorum et I ircyraeorum auxilio atque opera Servata est ni hanc obsidionem sitne Theognis armen legiacum componere potuit, cum Syracusani vix summum discrimen effugissent. Narraverunt hanc obsidionem Herodotus , 5ι Diodorus Siculus, excerpi de virtut et Vit. lib. 6-l0. Ol. 2. pari 2 pag. 90 d. Dind. Meyerus in diario pia liquit. a. 84 i. p. l3 seqq.- Constat igitur, sivi hanc, sive illam obsidionem designari putamus, Theogni deni pugnae Pluta uel Si tempore adhuc vi
a uic ero aliisque Theognidi adscriptum equidem n0n incensum venire posse ostendam, veri similius est, The0gni demnatum demum esse l. 59, i. e. circa annum 540 a Chr. SiculSuidas tradidit, quam hominem viginti vel triginta ann 0rum tum floruisse. Quamquam insolitam eum aetatem attigisse n0n
Praeterea de lite igni dis vita nihil certi compertum habemus ex caruit num fragmen lis quidem nonnulla suspicari possumus, Sed cum nondum in fragmenta inquisiveri inus , his durebus nobis agere non licet. Neque Versus istos, quibus Sussum, in rem nostram adhibui, quo certi eos Theognidi ribit endos esse censeam, sed quia illi auctores iam qui in eodem re studia collocaverunt, eos usurpartuit Dist te illima liam haec quaestio est, quem di modum ea coinprobant, quae Od is redus rivulturus ut ison sus Hoc erus do rheognidis vita e nonnullisi ei Silius si hi visi sunt elicuisse. Id tantum constare videtur. sitisse Theognidem unum ex optimatibus, qud Propter, qud P. Plutarchus et Aristoteles memoriae tradunt de Megarorum civi-
16쪽
tate hoc tempore multimodis turbata compar3nda sunt cum eis, quae certo ex carminibus consequuntur. Quem laborem eum et cherus iam susceperil, ut res iterum pertractetur, non opus est. Neque de Cyrno milii agendum est, quoniam multo potius interpretatio versuum talis disputatio est, quam Ommentali de rebus Theognidis eiusque carminibus. Quae Theognidis nomine nunc inscribitur versuum elegiacorum collectio carmen integrum P continuum esse nequit fragmenta etiam singula tam diversum praebent adspeetum, ut suo iure dubitalio oriatur, an unius poetae opus sit. Collectionem talem a poeta esse prosect in nullo pacto crediderim. Et
re era non unum esse horum versuum auctorem fragmenta
quaedam no edocunt, qua ob untiquis iam auctoribus aliis tribuuntur poetis. Qui primus in Germania Theognidem interpretandum sibi proposuit, Joachimus Camerarius iam accurate perspexit, carmina Megarensis poetae nomine inscripta non unum atque in logrum I 0rmare libellum itaque recto usus iudicio scrip
nte rarius ipse quae saga iter senserat non ubstrius persecutus e St, Sed aliis , in ligendam relii luit. Neque qui post eum in Theogni de explicando studia collocaverunt, has parte pes Sectili Sunt, nisi quod, quae manis sto aliorum Oetarum Sunt, h0rum nomine inscripserunt. Ordini cuidam enim potius Tlis o-gni restituundus plerisque idebatur, quam versus SUO Uetori reddendi. Sic non magni moinenti sunt, quae Brunckius, Was-Fenhergilius, Epkema protuli iunt, ut pauco lanium nominem, sit Drum conatus modo id agebant, ut versus, qui malui iam consimilem tractarent, iuxta ponerentur neque Caspar Barthius
verum assecutus St, adversariorum 5, 4 scribens: illud qu0que addendum arbitr0r, uni et Sum, quod Theognidis restat. truncatis sententiis et hiantibus a variis compactum videri in unum codicem, nec plane dissiculter ordini alicui restitui posse, si quis laborare non abnuat. uic erus denunia, insigni usus doctrina atque sagacitate, quum ad modum medici cadavera dissecare solent, quo melius quae sit universi corporis natura et quo quodque modo institutum sit cognoscatur, sic he igni deorum corpus in artes dissecuit, ut partibus non sanis atque ab ipso Theoguide alionis uiissis corpus priore melius QSti
Λnte omnia igitur opus est, ni renio eantur quae ab Illiquis iam auctoribus aliorum poetarum nomin assuruntur, e0ntra quorum testimonium collectioni nostrae ne tum quidem, si omnia maiorem integritatis et unitalis speciem haberent, si des adiungi 0sset, elckeri vel his utar. 0lonis potissimum Atheniensis haud exiguus versuum numerus inter Theogni deos surtur, sed aliorum quoque poetarum versus inveniunt Dr. Suo iure igitur dubitatio oritur, an ipse Theoguis liviusmodi collectionem instituerit id quod per Se iam noli veri simile videtur verum quo cognoScallar, qua nam dimina Theognidis nomine olim inscripta suerint, colligenda esse arbitror, quaecunque ab antiquis iam auctoribus de carminibus poetae Megarensis memoriae tradita sunt. Λ Suida incipiundum esse existimo: nonnullos eiusdem generis Scriptores, Ut chronicorum auctores, prorsus neglego, cum nihil inde lucremur. Suidas igitur haec in I xi e suo habet se Ea γα νευ ἐλεγε τυ ἰς ους τ υθε -
ἶιος. Cuius testimonium quorum grammaticorum auctoritate nitatur, prorsus incertum est quamquam quae de Theognidis patria et aetate ipse Suidus vel quum ille exscripsit exicogra-plius, memoriae prodidit, ex ntiquorum grammaticorum com mentariis derivata sunt, quin immo Alexandrinorum aetatis ve-
17쪽
stigia apparent, vix tam ui adduci po, Atini ut arbitrer a grani Inatico tuo lani peritiore sententias istas confusas atque abruptas dispositos esse. ii pecunque Suidas coni pila xii leniere undique collecta atque in unu ni coacta sunt, neque ordini consuluit, qui compilavit. Singulas autem catalogi partus iam examinandas arbitror. Disputavi uni de elegia in Syracusano Servatos, quani primo loco commemoravit Suidas cuius nulla supersunt Vestigia. Cognoveritne ipsi lianc elegiam necne fortasse postea apparebit. Tum exicographus Theognissem scripsisse dicit: I, A p. ciet tis ἐλε latας, P c et in 10 . u non illiu ursu elegiaci, qui vitae praecupla conlinent, quas sententias reves , o et Graeci appella Uerunt designantur. Uuamquam non quaecunque Theognidis n0mine loguntur, noniarum ut araecam vocem in Sermonem latinum transferam notione. uJlis apud Xenophontem, a Socratem. usi lii noni, ri, ut 'lum Obtinuit, continentur, pars Sdne quae Iunxi me eminebat. nomis adnumeranda est, ita ui nomen a potiore desumptum sit. Versus Pliani Superstites eo- dum nomine in seruum, signantur: sex codicos solam hanc habent inscripti rinem: Hi , , 60 4 υm: γ in codice . additum
Suidam igitur nostram coiteo i in in illo non uni signissicasse arbitrarer, nisi versuum num rus obstaret, qui apud Suidam prorsus litis est dique in collecti , ne nostru Legitur deinceps
Eodem iure, quo antea Suidam nostram collectionem significasse arbitrati sunt hoc nomine versus superstites designari putari possunt Talis enim sententiarum collectio tam ium: .et quam i, o:10λ07t nominari potest Cyrni autem nomen totiens in distichis legitur, ut sane universa farrag ad Cyrnum scripta Ocitari possit et re vera interduni 0 modo n0minatur: sic codex
plutarchus quoque rv 0:10/.6rtet: numero plurali usus, Theognidis earmina pellavit. Unde mihi non dubium esse videtur, quin Suidas eiusdem rei duo nomina apposuerii, quae sive ipse sive
quem exscripsit alio loco invenit. Sed quid Suidas sibi volit
Vel cher accedendum esse urbitror, in pro legumen0n p. LXXIV scribit: Tertio igitur eadem res perhibetur, nomas vocat primus, altu gnomologiam, quo nomine Theogni dea etiam a Plutarcho citantur, tertius Paraeui sus, ut etiam apud Stephanum B FZ etaphthonium appellantur.' Thucydidis etiam scholiasta lL47.
Theognidem nominat τυυ 0t ταυτα et υπ0θήκας, neque dubium est,
quin Lucianus eo quod scripsit de sollat. 67: καλὰ γαρ ἡ ποιητικa
Multo maiorem etiam dissicultatem verba quae insequuntur com
ipsis iam antiquis auctoribus u versibus elegiacis, de distichis, usurpatur, tamen ne apud Serioris quidem aetatis grammaticos et Ompilatore unquam πικυ, pro λεγειακως dictum inVenitur. Sed hanc rem non pro certissima iure iurando assirmaverim: exempla neque unquam anno tala inveni, neque ipse simile quidquam legere memini. Dissicultatum istam, nodum non tam disputatione accurata dissolvens, quam temere rumpen Schnei- devinus, delect. p. 46 adnot. scribendo ἐλεγε ακ ac removere eo natu est. Sed quamquam librarii oscitationem' huius difficultatis rationem esse contundit, vereor ne ipse non satis prudenter egerit. J0annes , alentinus Franckius, in libro quem supra iam laudavi, p. 87. transponendo locum sanare luduit: sed neque transpositione quidquam efficitur. Nonnulli nume
rum hic later suspicati sunt, ut sit: τὰ παυτα επη. . . , quae
coniectura, etsi a veritate non tam procul abesse videatur, quam Schneidemini, defendi tamen nequit cum numerus Versuum semel iam nominatus sit, neque nominibus istis diversa carmina Suida designentur, nisi quis sorte eundem numerum temers repetitum atque corruptum esse censeat. elcherus parum
apte Suidam hac voce uti scribit. iniewskius praeceptor
egregius ἐπιεικως legendum esse se suspicari humanissime me eum i0mmunicavit quam vox in cin κωὐ facillimes depra-
18쪽
vari potuit, alque optime Sensus convenit cum eis quae sequuntur. Rem non liquere libenter confitendum est aut ineptiit Suidas, aut ipsius vel librariorum error subest Quae postremo de he0gnidis carminibus adnotantur, ab ipso Suida prosecta sunt Quae spurcitiae et imores pueriles in nostra quoque Theogni deorum collectione leguntur, ita ut aursus dubitatio oriatur, innon Suidas nostra usus sit 'arragine. uapropter de iumero versuum mihi tunc quaerendum videtur qui nisi obstat, cum cetera optime quadrent. Suidam tempore iam Theognidem nostrum hac suisse conditione suo iure arbitrari possumus. Numero, quem Suidas assert, si des haberi
potest. cum plerumque numeros aut ex antiquiorum grammaticorum voluininibus sumpserit, aut ipse adhuc carmina eo-
gnovisse videatur. Olim igitur 2800 versus lectitati sunt. In
libris autem nostris I 389 tantum versus exstant qui numerus non convenit distichis quare aut 38 aut 390 versus numerandi sunt, cum v. 382, quem Bekkerus in duorum pentametrorum partes dispescuit, aut pro uno tantum Versu numerandus sit, aut hexameter etiam, qui inter duos pentametros, quos in unum coaluisse probabile est, excidit, numerari debeat. Sed
libri manuscripti non omnes eundem versuum numerum complectuntur cuius rei exemplum maxime conspicuum in libro
Mutinensi apparet, inde Bekkerus demum I 60 versus edidit qui ante eum prorsus ignorabantur. Tasu factum est, ut liber Laurentianus plut Il 20. a Belixero L. littera insignitus ter
quadragenos senos, semel autem quadraginta Octo Versus mitteret lalia vicenorum ternorum vel quaternorum distichorum
aut in ipso hoc libro aut in eius archetypo exciderunt. Tasu quoque in duobus codicibus M. et F. versus 369 et 37M in
unum coaluerunt, atque Parisinus ille versum l60 misit. Hi non casu sed consulto disticha quaedam in nonnullis codicibus omissa sunt sic v. 937. 8 atque l85. 6 decem codices omittunt, septem tantum agnoscunt, duo codices x. 877 8 v. 08 l. v. 1155 . omittunt Nonnulla etiam disticha in collectione nostra bis leguntur, quorum pars in omnibus libris, ut adnotarunt editores, iteratur, pars in uno tantum vel in paucis. Cum,
qui vulgatum versuum numerum instituerunt, neque omne ne-
que optimos codices cognoverint, leges adhiberi in distichis
recipiendis non potuerunt, quae nunc etiam valeant, sed quas lex tum videbatur, nobis arbitrio non dissimili videtur. Quam ob causam illum librum in recensendo versuum numero quoquo imprimis aestimari, qui in universum antiquissimus sit et optimas lectiones praebeat non absonum est. Quotquot nostris temporibus in poetis elegiacis graecis studia collocaverunt, in eo conveniunt, Mutinensem librum, a Bekkero A littera nominatum, longe pr0estantissimum esse in formando textu, quem
ad modum grammatici loqui solent. Quem insigui scripturae et elegantia et antiquitatu excellere eLkerus dicit. Unus tantum Oli Schneideriis huius libri auctoritatem impugnare ausus est quem illo, iudicium serens de Schneidewini delectu simulque nonnulla huius materiae momenta attingens, in diario antiq. a. 838. p. 33 sqq. graviter Medatum esse interpolationbbus contendit. Neque Bergkius verum plane perspexit, qui in dissertatione de risi heognideo museo rhenano elckeri Rischeliique svol. 5. inserta disputationis summam p. 207. his verbis complectitur is ius iner Olchen recensi in ines grammati kers berulit aber an sic her dei texi, welebeia dur cod. A. darbiete l. Omnis ceteri codices potius quam Mutinensis grammatici manum redolent, qui ab homine diligenti m0gis quam prudenti ex antiquiore libro descriptus est. Antiquas autem et genuinas uius lectiones postea depravatas esse tribus iam exemplis, quibus addi possunt sexcenta alia, satis comprobatur. Et v. 02 quidem plerique libri habent: et ο&τ ελυ κεῖ υς plλυς ωυοῦ quod deo languet, ut tolerari nequeat. Unus Marcianiis codex S.), qui inter deteriores numeratur, κακός habet, quod adiectivum metro respuit, licet sensui satisfaciat. Simile autem aliquid requiritur; nam in nomicis sententiarum Oppositio magnum critico subsidium est , sicut Scho ius in Stobaeum p. 227 iure monuit. In codice . legitur: ruetτα,', quod omni sensu caret multo melius iudicium monstravit qui codicem . scripsit, qui libur totiens cum K convenit, ut dubituri nequeat, quin ex eodem codice uterquo descriptus sit spacium Vacuum in codicem relictum est, quo archetypi verba non legi potuisse comprobatur. Coniectura igitur nova opus
19쪽
esset, nisi Mutinensis liber δειλός praeberet, quae lectio et sensu et metro lavet. Ceteri libri non ex Mutinensi vel eius op0grapho descripti sunt, sed ex alio libro, qui eundent quem Mu- linensis sontem habuisse censendus est Similliniam in pleris quo
eodicibus corruptelam V. 63 passu est, ubi A. 8S λ 0', habet, Κ. et O. contra metri leges κακω', libri ceteri ραυλω', quod vocabulum fortasse non ante eschyli tempus invenitur certe usus huius vocabuli circa bellum Peloponnesiacum demum latius propagabatur neque optime sensus huius vocabuli convenit loco nostro, cui δε λω propter oppositionem potissimum et ob v. 6 multo aptius est. V. 75 unus Mutinui Si βαθυκητεα πο,του habet quod adiecti tum hic tantum legitur formatum est ad similitudinem vocis Homericae :1 2Rci ZΥ tro', limaria Oeabuli signi licatione dudum obliverata, quod adiectivum Agis usitatum ceteri libri habent: at loruin insolentior satis ii matur Luciani codicibus, qui saepius hoc versu utitur neque raris formis vulgatas expellere consueverunt illi grammatici, qui potius rariores formas et ruriora vocubula removerunt. ViX Opus videtur ut commoneam Mutinensem ex urchetypi litteris quadratis Scripto derivatum ideri, quem ad modum ex corruptelis interdum apparet, ut v 352 400 593. ii 5 049. illi J. Mulinensis igitur libri auctoritas prae ceteri, respicienda est, cum et antiquior sit illis et ex libro antiquiore descriptus unde ceteri per rivulos demum complures deducti sunt. Unius autem ex aliis libris bonae lectiones non magis ast, limandae Suni, quam egregiae nostralium coniecturae. Codex Mutinensis, ut dispututio unde profecti est, re Pi latur, non 390 sed 420 versus continet. At neque hunc numerum integerrimum esse, compluribus e incitur blionibus. Disticha enim nonnulla iterata sunt, quorum tria tantum A. 0-lus habet, tria in omnes aeque codices pervenerunt quindecim disticha in . atque in ceterorum librorum parte leguntur, quae omnia editores omittunt his ad inmieranda sunt, quae, cum in
omnibus aeque libris legerentur, ab edit 0ribus in textu posita sunt Qui librarii illa disticha lemure repetita censerent. suo Marte ni iserunt. Nonnulli etiam versus, qui in Mutinensi non leguntur, ab aliis auctoribus servati sunt Sic Elias Vinelus
ex Athenaeo et Stobaeo quinque disticha Theogni deis adiunxit, errore autem extremum huc relatum est. Apud Stobaeum enim , il
ubi cum mulatio M 11υερνιυ Satis tu promptu atque necessaria sit, quo quis pacto heoguiduis h0 distich0n inserere potuerit et qua ratione error per omnes aeque praeter el-ckeri editiones propagatus sis, equidem nescio. Tum v. li θῖ.llo Adrianus urnelius e Stobae 9l, 26 deSumpsit, ubi conjuncti leguntur cum di Sticho insequenti quod Theognidis codices quoque exhibent: at utrumque coniungendum St, culnpriore avuls alterum Omni Sensu cure ut Versu autem, qui desiderantur ante v. 383 nemo subministrat, ubi uno saltem disticho malorum hominum rationes poetae describendae eruiit id quod re vera eum secisse prima vel Siculi Verba: - πηοῦ 'υλ'ου χουσι απήμουα demonstrant. Quaenam praecesSurit sententia, neminem latere potest.
Itaque priusquam Mutinensis liber describeretur, vel certe Stobaei et Athenaei tempore plures versus pro Theogni deis habitos Sse, quam nunc seruntur, satis manifestum Sse puto. Quare nihil obstat, quominus arbitremur, Suidam non cognovisse alium Theognidem, alque n0 legimus, sed nostro fortasse ampliorem numerus vero, quem ille habet, ex antiqui0ris grammatici opere desumptus esse poteSt. Cum nihil sere lucremur ex Suidae verbis, altu untiqu0rum auctorum testimonia adeunda sunt, quae pretii cuiusdam videntur. Et Stobaeus quidem mulios Theognidis tersu usseri, unde fortasse quaedam c0guitu non inutilia elici possunt. Uberius nostris eius exemplar fuisse iam de Suidae testim0niis disputatis
commemoravi. Sed suisse eius collectionem non plane dissimilem nostrae, inde apparet, quod Versus quosdam, quorum auctorem alioqui Solonem Domi iuuiam invenerat, inter Theo
gni deos legit, quos et Solonis et The0guidis nomine in 0rilegium rettulit. Cognoveritne tubaeus carmina maloria in Mutinensi solo servata, qua Suidam respexisse suspicati unus - . in incerto est, eum nullum eorum versuum laudet bt non opus suit, ut hos versus, quorum pars longe maxima ab eius propu
20쪽
sito prorsus aliena esset, lati daret, quare hinc certi quidquam colligi nequit Etsi Mutinent, antiquius sui exemplar, quo Sto-baeus usus est, melius non fuit eo, cuius nos vestigia in Mulinensi habenius, quem ad modum inde efficitur, quod nusquam vel raro lectiones meliores assert, quam quas Mutinensis exhibet. Coniecturis autem, quae interdum pr0bandae sunt, ut ipse, aut alter iam quem exseripsit compilator aut librarius deniquo saepius grassatus est, multaque, quae abrupta et inconcinna videbantur, removere studuit. Quae omnia sere a Bergkio iam mUS rhen. . p. 96 Seq. Salis aecurate exposita sunt. IVelcheriaulem opinio, qui prologo me non p. X scripsit: Stobaeus an vel integro vel certe n0n interpolato Theogni de usus fuerit, dubium est paullo timidior videtur Cyrillus deinde nominandus est, qui Theoguidem comparans cum Phocylide hos poetas scri-
alρακια. c. lulian. T. p. 224 d. panti. Iulianus etiam Theognidis, hoc ylidis, si cratis sententias longo se praeserre Proverbiorum libro Salomonis profitetur, Quae conveniunt omni dprobe cum sarragine nostris sed Cyrillus carmina maloria, quae uti uensis servavit, non heognidi nomine cognovit, qui, ut verbis far et chori, rem curatissimo perspicientis, quas pro legumenon p. LXXlli leguntur: Theogni di si obscoena aderant carmina, amoris ius amiam profecto obiecturus suisset. Qualia carmina thenaeus rheognidis nomine cognoverit, cum
mina praeceptiva tantum ante oculos habuisse videtur. Quae suspitio augetur etiam, si Plutari hi testimonium de Theogni de com
υ:γξυῖ υτ υ. Neque prosus a veritale Plutarchi iudicium recedit: nam re vera omni sere cultu p0etico destituta sunt praecepta,
quamquam nonnulla interit in igore e poetico sermonis colore excellunt. Gnomologiae nomine collectionem nostram a Suida iam appellatam fuisse vidimus nihil enim refert, numerus pluralis an singularis adhibeatur. Quare non dubito, quin Plutarchus quoque non integra Theognidis carmina, sed sententiarum tantum collectionem hinc exerptam versaverit, unde veri simile sit, Athenaei tempore collectionem talem cognitam fuisse. Quod si ergkius i. c. p. 22 Athenaeum nostra usum esse collectione suspicatur, si uberiorem hanc nostra suisse largiatur, non invitus assentior. Sed neque eum carmina amatoria Theognidi tribuisse contenderim perversissimi enim ingenii homo fuisset, si hos versus non Theognidi opprobrio vertisset, T. p. lina seri
- 996 qui n0n lascivissimi habendi sunt, pro argumen loassert. Quae de tutarcho et thenaeo dixi, eadem sere de Dione Chrysostomo valent qui Theognidis carmina, quibus adiungit hoc ylidis, vulgi institutioni pia esse censet. Scribit
in altera, quae de regis Ossui O gii, rutione . . uec ,,oeti
Sententias Theognidis n0 milie inscriptas imprimis respectas suis Se 3pparet sed non patet, quomodo sententiae illae disp0sitae neque cuius generis suerint. Antiquiores nonnulli auctores reSlant, quorum testimonia examinemus inter quos Aristotelem primum nominandum censeo, qui Theognidis sententias interdum laudat suspicari possumus, non cognovisse eum collectionem, in quam aliorum etiam auctorum versus relati erant. Nam distichon, quod nunc inter Theogni de legitur, v 255. 256: