De Ciceronis De officiis librorum codice Palatino 1531 [microform]

21쪽

DQiungere studet, ut dicat eam in removenda deformitate positam esse. g 130 ad formosi tutem redit, sed nunc vocabulo pulchritudinis utitur et hanc cum ornatu ad actio nomapto coniungit, D tua in re satio illud riud actionem aptum

ευ ratici, cum qui ordinem DI 26 commemoratum, sed liost neglectum conectit Hunc ab ordine si vo sententiarum sive verborum, qui in oration in servandus ist ad litum translutum esse, Cicero Ipsu demonstrata Sumnio illo rao-cepto, quod Di 44 in dat isTulis est igitur ordo actionum adhibendus, ut i quem ad modum in oratione constanti, Fac in vita omnia sint apta inter se edi con-vonientia l43 otium ordinem I verecundiue pro qua hic quoquo melius nominanda erut is pudicit iu et up probationi hominum subiungit. ID singulis tantum dicendum a est Ciceronum non τὴν ε αξίαν, sed et ii ευκci ιριαν tractare δ), qua D I 42 solun in transcursu commum orari

videtur, ration liubila et pudicitia uta approbationis log l 50 lol addit do artificiis ot quaestibus qui liberales habendi, qui sordidi sint

Iam ut universo dicam quid sontium Panaotius et, ν-φροσυνην et quatuo Virtutes huic subicetas tractavit, Cicero autem huius Oxplicationis paululum tali tum ratione

habita de decoro ogit Aee odit hoc. Orat. MD70-74 Cicero xponit, quid sit illud πρέπον, quod oratori servandum sit, et similiter atquc in libro I oss. et id, quod poetis, pictoribus, i histrionibus, Det id, quod in vita tenendum sit,1 g 143 'oe' ornatus ' ponitu liberalis species et dignitas . 2 g 131 sq. Cieer imitatur partigraphum I 00 sq. - Etiam ς' 41 init. τῆς ἐγκρατείας illud praeceptum repetit. a Cis 3 144 ex. hinscitia temporis καιρία.

morumque decorum intellegat, cognoscitur ex g 73 ex. 74, ubi didit multum intoressu inter docere odi oportere; Oportor enim a persectio non declararo officii, quo ut semper utendum sit ut omnibus, decoro quasi 4ptuni Sso consontaneumque tempori et personuo. Luco clarius os hic το τέλειον καθηκον vol Gεὶ καθιῆκον signiscari, quibus natura opposita sunt ro μέσον καθνηκον vel τ' ar περίστασιν κα κον Eodem quo modo accipiendum est, quod Cicero a dicit uno locum longo o luto patentem philosophos solor in officiis tractare, non cum din recto uros θωμα - τέλειον καθῆκον ipso iis-pulcnt Cicero igitur id πρέπον quod ad vitam pertinet, genus quod dum officii isso ius avit; πρέπειν autem it καθνικειν eo fucilius inter so confundere poterat, quoniam utrumque latino est seducere Et sentcntias lio loco ratoris expositas respiciebat cum libro I ff. explicationem do decoro in Soreret. Restat ut pauca suppleamus, quae supra praetermisimus g* b. 8. 126 Cicero statuit similitudinem quandam intercedere inter ducorum et pulchritudinem corporum vel formarum et decorum ita fero servari, ut illum pulchritudinem imitaretur δ): cum his of r. fin II 4 et OT I 14. Et sortasse ad eundem fontem revocare licet, quod 96 Cicer id decorum, quod generi subiectum est, ad singulas partes honosti portinere dicit ), cum tantum ad quartam Virtutem pertineat et ipso statim post ad hanes solum id

2 Quod et oti καθηκου non semper est τελειου καθηκου neque τ μ.c Ov abi κο Semper κατα πεῖ στασtu καθῆκοv, hoc nihil ad rios. 3 Inde go 26 etiam vocabulum se formositatis , cuius loco POSt pulchritudo nominatur, originem duxisse videtur nec non adiectivum, ,deformis . 4 Etiam g 98 diei do decoro, quod spectatur in uno quoque genere virtutis .

22쪽

Ail propositiani aestudit Cleuro ubi possilia uni dixit, do qui ro hoc libro dissi ero in animo iubi set, addit honestato in ab utili tuto SDeerit Iton liOSSO. Hanc Sont ni in iii hoc modo DXprossum 'unu et ii isse eredi poti St, non illurnalium, qua in Ciecro in delietis Ilutitit o III 34 otium t 'uti uotio Lattribuit, honestiani Ct utile idem Des SD- . Quae irido ut sic ro Oxponit, homines plurimum hominibus t et prodesse ot obcsso, in univcrsum Puti actioni tribuenda PDSSunpparot l6. Si a laeeuratium muni:

iiugondum utique honestandum, mut boni volentia cirratia su-ciunt aut honoris aut quod ei fidem liubent aut metii ui j cussi uia si quid iromissum expectant i ut ni OStremo mor- cedo conducti In sequentibus indo 23 usque u 29 exponit Cicero is omnium aerum nec aptius CSSO quicquam ui otio tuendus ac tenendus quum diligi nec alienius quam

timori Opponuntur igitur hi es inter se id, quod primo, et id, quod quarto loco in illa partitione ς 21 nominatum

erut I 'orro ea, quae tribus i prioribus locis commemorabuntur, et g 29 ex ut ad unum finem spectantia inter soconiunguntur Gl gloriae notionc comprehenduntur. Rutio nec igitur eae, quibus homines a commoveri possunt, ut ii omini prodesse velint, in duo genera discedunt, ita ut tres probabiles totidemque improbabile evadant. .

I Oil . I 14 hae verba tantuni ieglegeiatia omissa esse videiaturi

selitentia eadem est.2 V. infra p. 38.3 Sed ordinema rationum probabilium Cicero I IL neglegentia quadam perturbavit: secundae et tertiae rationis Ioel inter se mutandi

Porro eandem partitionem, quam 3 2l protulit 3 22

repetit, sed his vorbis incipit: -Αtque otium subiciunt soli ominos imperio alterius et potestati do causis pluribus . Atqui 3 30 in e cap. 9 in diserinun statuit intor boni volentiani singulorum o multitudinis, ut 3 24 internoscit inter res privatas ot rom publicum, inter incolumitatem ' et isopos potentiamque . Partitionem igitur 21 lirolatum pertinere Vult in ad hominos privatos, qui satis habunt ii paucis diligi po Steriorem Vor ad eos, qui ullos sibi subicore opes potentiumque adipisci studunt, quibus hanc ob causam benivolentia, fide, adin iratione multitudinis opus est. Et ut haec gloria notione comprohenduntur, Sic illa tria, si a paucis tribuuntur, notioni familiaritatis ot amicitia subiciuntur g). Omissa igitur amicitia Cicero indo a capit 9 agit dogloria et quidem S 32-38 exponit, quibus rebus benivolontiam, fidem, admirationem multitudinis comparare sibi quis possit j. Et cum illa tria omnia iustitia conficiat,3 39-42 dumonstrat, quam late haec Virtus pateat. Iam postquam de gloria quaerenda dictum est, de eadem couocanda agitur i. e. praecepta dantur, quae ad institutionem vita communi Spectant. Ergo usque bl dispositio anto constituta ser-Vatur, quamquam non diligentissimo. Sed indo do beneficentia ot do liberalitate agit Cicero, quamquam harum virtutum in illa division nec vola nec Vestigium St. Di S- cedit igitur liber II in duas larios p videamus dua priore. Eaedem igitur quasi partes, ex quibus Vera amicitia

Sunt, ut etiam cap. 9 sqq. demonstrant. Tum bene respondent inter se rati I et 4, 2 liuiae 3 et 5, 3 nunc 2 et , cum 2 et 5 ad res suturas, ad res praeteritas vel praeSentes pertineant.1 Sed v. infra P. 32.

3 gra in transcursu rationem suam ad populares opiniones adaptatam defendit.

23쪽

composita esse dicitur, iam ita libro, qui inscribitur Laelius, in Ventiantur: v. c. cap. t in benivolentia, 30 admiratio

oaudem rationes improbabiles opponuntur si vel ut Didi motus, spes mercedis saepissinu autem praedicat Cicerotiori lucri causa voram amicitiam iniri. uuaro per so credi potest eas sententias, quae quasi standam sentic explicationis ς 2I-5I ossont, Ciceronem l ox Laolio desumpsisse. Sed dispositio ς 2 l. prolata, tuamquam iam ad amicitiam volui res privatas pertinere vult scriptor, tamen re Vora Potius ad rem publicam spectat; ch. ea Verba, tuae quinioloch oXStant: , , cum rogus a popularos ves homines

turgitio nos aliquiis proponunt in indo it ut illa dundamenta fluxerint ex aliquo libro, qui esset do gloria et qui gloriam eisdem robus niti demonstraret alitiae Ciceronis Luolius amicitiam. Proelius est de Cicoronis duobus libris de gloria cogitare quos paulo post Laelium et paulo anto libros do officiis compositos ipse is . II 3l commemorat. Ad iliano spinionem l confirmandam inccodit quod cium cini actio codem modo atque ost . II ab ramicitia in il gloriam transit esse. 60 ox. uaritas vulgi ), ). Haec pars igitur in universum non fluxit o Panaetii libro Etiamsi autem nescimus, quid ille philosophus libro II περ του καθνηκοντος exposuerit, id suspicari licet eum hunc Iibrum quo de utilitate egit, aliquo vinculo sententiarum cum antecedentibus, qui erant de honestate, coniunxisso. Iam videamus do altera parte libri II do oss.

significat id, quod nos dicimus odio reuo illic semper de fide Iaabeiida HVertranen dicitur, ita ut in altera partitione s 22 pro deponiitur is spes sibi id utile futurum, si imperio alterius se subiecerint . 2 Quin etiam singulae sententiae, quae oss. II ad gloriae notionem illastrandam proseruntur, miritie cum libro de amicitia consentiunt. Cis. Lael. 82 m eum off. II 37 in.

52 igitur Cicero eiusmodi verbis incipit, quasi ordinem

in antecedontibus constitutum aequatur. Beneficentia autem et liberalitas in prior parte libri tantum g 32 commo- morantur, ubi haec sunt: siquae benivolentia quidem capitur boneficiis maxime secundo autem loco voluntato benefica boni volentia movetur, etiamsi ros sorte non suppetit; Vehementer autem amor multitudinis commovetur ipsa fama ut opinion liberalitatis, beneficentias, iustiti ac fid si omniumque earum Virtutum, quae pertinent ad mansuetudinem morum a lacilitatem . Has tres rationes, quibus benivolentia hominum capi posse dicitur, conseras cum g 45 sqq. libri TRII. l. vidimus i Panaetium in beneficentia

praestanda tres res spectandus esse statuisse, virtute eius, in quom beneficium conferendum sit, praecipue leniores, benivolentiam, beneficia ad nostras utilitates ante collata.

Ergo Ois. II 32 ipsa quoque ex Panaotii libro fluxit η .

Porro haec paragraphus arte cohaeret cum eis, quae ς II 16 Panaetium exposuisse vidimus homines hominibus plurimum prodesse, vel potius cum eis, quae ges in ., I in. 20 ex indo concluduntur animos hominum conciliandos et studia eorum ad utilitates nostras allicienda atque eXcitanda esse. Aliena autem a Panaetii proposito est ea explicatio, qua homines hominibus plurimum obesso

dicuntur hanc addidit Cicero Dicaearchi, isdeliciarum suarum δ), libro commotus, quom g 16 affert ε). Item gg17 usque ad 20 Ciceronis sunt ).1 V. s. p. 16. 2 ordo inversus et loco benivolentiae notio isbeneficae voluntatis POSita est h. l. non benescentia praestandae, sed benivoIentiae INOVendae praecepta dantur, non de honestate, sed de utilitate prae- Scribitur. Benefica autem voluntas a benivolentia eo dissert, quod haec tantum animi habitum significat, illa autem simul id exprimitur eum habitum faetis quibusdam ostendi.

24쪽

Restat, videamus, quomodo Panaetius sententias Da propositas accuratius explicaverit. Eius nomen affertur o I p. m. ), i m. 76. 76, ubi Panaetius absit nuntiam Africani laudus se dicitur ad tertium partem divisionis g 32 pertinet. De Di 0 v. s. p. 3 sq. Etiam haec ad tertiam partem spectare videntur praeeipitur, quae aedificia ad liboralitatem ostendendum apta, quae non apta Sint. 5l Cicer tostatur Panaetium dixisses iudicis esse sena per in causis verum sequi, patroni non num quam Verisimile, etiam si minus sit verum, defendero. Eodem capite a monomur, ut comitato adfabili tuto ius sermonis hominum animos conciliemus, et uostimoniorum loco Philippiud Alexandrum Antipatri ad sussandrum it Antigoni ad Philippum filium epistulit commemorantur Haec quO-que ex Panautii libro fluxisse per se veri similo ost nemo enim iutabit Ciceronem ipsum legisses has i pistulas ). Ergo et g 48 et g 5l id exponitur, quomodo oratione hominum animi ad benivolentiam allici possint. Haec secundu parti Panaetii subiungenda esse putaverim; nam Oratio illa aequidem non est perfectum beneficium, sed iusticit ad beneficam a voluntatem significandam. Et P οὐ fuisso Panaetii suntontia videtur in defensionibus suscipiendis non

do ea re haesitandum esse, Lutrum suscepta causa felicem exitum habitura esset necne, neque ita multum interesse, num causa Prorsus certa et id, quod defenderetur verum esset, sed satis esse id non a probabilitate abhorrere.

Indo igitur Cicero do beneficentia ac de liberalitate agere vult benigno autem fieri aut opera aut pecunia. Haec partitio Panaetii 4st Antipator inimi Quod nonnulla selitentiae Paliaetii in ea parte libri II inveniuntiir, quam iii universum ex eius libro non fluxisse putamus, non iiii rari debemus, quoniam etiam in primo libro eam suisse Ciceronis rationem vidimus, ut suas ipsius et sontis sententias inter se com

misceret.

Tyrius in utilitatum praeceptis duo praeterita esse a Panaetio censebat, valetudinis curationem et pecuniaesi). Atqui apud Diog. L. VII 128t haec sunt: is O si ἐν τοι Παναίτιος καὶ Ποσειδωνιος ου αυταρκὶ λέγουσι τὴν αρετὴν, αλλα χρείαν δε α φασι καὶ υγιείας καὶ ἰσχυ0ς καὶ χορχηγίος. Antipater igitur putabat Panaetio, postquam περὶ ρετῆς egisset, υγιειαν καὶ ἰσχυν καὶ χορηγίαν tractandas misso ut omnia praecepta, quae ad beate Vivendum opus essent, complecteretur; tantum τῆς ἰσχυος cum rationem habuisse. Intellegobat igitur τλὶν ἰσχυν Vim, gratiam, auctoritatem, quam quis habet apud hominos, hac in re Panaetii sententiam recte interpretatus. Sod quod aliquid ab eo omissum esse putabat, non plane intellexit, quid Panaetio vi

deretur. N enim ita comparatur, et in ea paranda

et opera et pecunia consumatur Atque ut pecunia ad τνην χορηγίαν, ita opera et I γιεία ad eundem finem spectant, ad salutem vel corporis vel animi, cui nocet opera o labor ). Id igitur statuebat anaetius rem utilissimam, quana τὴν ἰσχυν esse exposuerat, ita quaeri, ut eae duae res, qua minorem utilitatem afferrent, aliquatenus offunderentur ).

Paragraphos autem 52-8b hoc modo dividit Cleoro: hBenigno fit aut pecunia aut opera 52-55). Qui pecunia boneficia dant, sunt aut prodigi 55-60 aut liborales s6l-64). Ea autem beneficia, quas opera dantur, aut in singulos cives conseruntur 65-71 aut in rem publicam 72-85 maeo divisio eius ipsius esse Videtur. Quae sentontiae in hac parte prolatae singillatim praeter eas, de quibus iam vidimus, Panaetio attribuendas

2 Fowle p. 44.3 CD supra P. 15. 4 Ceterum valetudinis ipsius curatio sine hominum opera nulla esse posse go dicitur. De pecunia autern quaerenda non erat, cur Panaetius familiaribus Scipioliis praecepta daret.

25쪽

sint, diiudicare non possum. Tantum affirmare posse mihi

Videor eas, quae ς 53 ex epistula quadam Philippi ad Aloxandrum et g 56 ex Aristotelis uliquo deperdito libro

ad Verbum expressae asseruntur, itemque eas, quae inde pendent, ex libro III περὶ του καθηκοντος 1luXisse.

Pars II.

Dolabro de officiis ΙΙΙ. Primum quaerendum est, num sumere liceat Ciceronem in hoc libro componendo ex uno eodemque fonte hausisse ).

34 igitur ipso dicit se nullis adminiculis, sed Marte Suo

partem a Panaetio relictam eXpleturum esse et causam addit, quod post illum de hac parte nihil explicatum sit,

quod sibi probaretur. His verbis non est cur fidem toti habeamus Accedit quod nullo loco vestigia meditatas dispositionis apparent Sed gravissimum argumcntum hoc est: 89 sqq. enim exponitur, quid de compluribus causis, in quibus utilitas honestati repugnaret, senserit Hecato; sed no haec quidem omnia ad hunc unum philosophum revocari possunt De eis enima causis, qua g 91 tractantur, Diogenes et Antipater inter se dissensisse dicuntur. Αtque similis horum Stoicorum dissensio etiam g 50 sqq. et 5 sqq. commemoratur. Unde conclusum est hos locos omnes ex Hecatonis libro fluxisse. Sed causas g 89. 90 propositas minutissimo tractat accuratissimoque diiudicat Hecato, g 91, 50 sqq. 54 sqq. satis habet Ciceronis auctor Diogenis et Antipatri sententias inter se opponere proprio iudicio non addito. Quare Cicero ipso suo arbitrio rem diiudicat Porro verba quae eXStant g 56 ex. cauSaSante tractatas non ideo se Ciceronem exposuisse, ut quaereret, sed I ut explicaret, suspicionem movent Ciceronis

auctorem consulto illas quaestiones iniudicatas reliquisse. Quid secutus sit et quis fuerit, apparet ex rep. III 29.

Hoc enim loco non solum aliqua ex parte eaedem causae tractantur, sed etiam divisio causarum eadem est atque in

libro III oss. Nam primum de eis causis agitur, quibus venditori, deinde do eis, quibus emptori inter utilitatem et honestate diiudicandum est Atque etiam ossi III quaestiones g*50 o b prolatae et tros priores para- graphi 9 ad venditoris, ultima ad emptoris iudicium

spectant. Proposuerat autem illas quaestiones nec Diogenes nec Antipater, sed Carneades, et quid secutus sit, demonstra rep. III 3 in. isIta ergo iustitiam cum in duas partos divisisset alteram civilem esse dicens, alteram naturalem, utramque subvertit, quod illa civilis sapientia sit quidem, sed iustitia non sit, naturalis autem illa iustitia sit quidem, sed non sit sapientia. Et cum hac sero dissensio esset inter Diogenem iusque discipulum Antipatrum, ut illo civilem iustitiam, hic naturalem probaret , SubVertit etiam Diogenis et Antipatri doctrinam moralem, qui ut Stoici erant eius praecipui adversarii. Sequitur, ut ossi III 50 54 91 fluxorint ox libro cuiusdam Academici ) Verbosior autem illa altercatio, quae gra2 53. 55 inducitur, a Cicerone ipso excogitata esse vidotur . .

uuantum autem valuerit carneadis censura ad seriorum Stoicorum praecepta moralia conformanda apparet

2 Ciceronem, cum scriberet g 1 in ,,Quaerit etiam , iam non nominis Hecatonis, quod aliquanto supra allatum erat, meminisse credi poteSt.

3 Cumara eis ossi I 51 52. Diogenis argumentatio nititur aliquo praecepto romani iuris civilis: Digest XVIII 1, 43 Μueller adn.). 52 sq. Cicero dicit se Respondebit Diogenes sortasse Sic .HInquiet ille .

4 Quaestionem Carneadis de duobus naufragis rep. III 30 ao- euratissime tractat Hecato oss. III 8 sq.

26쪽

ves ox Panaetii libris περι του καθήκοντος. Ille quidem

utile et honestum idem esse affirmare non potuit, quippe qui virtutem ad bene beatoque vivendum non sufficere statueret. Sed cum Carneades iustitium et utilitatem vo-hementissime inter so pugnare dixisset, Panaetius eas ita quasi reconciliavit, ut exponeret vi mutua eas cohaerere i). Quamquam haec utilitatis notio, quam Panaetius sibi ossin-xit nimis angusta est. Et Drtasse eo ipso, quod intellegebat satis multas causas in eidere posse, cum vel vilissimae res plus prodessent quam homines in commotus est, ut tertiam operis sui partem qua repugnantiam honestatis et utilitatis δ tractare sibi proprofuerat, relinqueret, quamquam triginta annis vixit, postea fluam libros περὶ τουκοθνή νυ odiderat ).

II. De libri do officiis I gh i52-161.

Totam hunc partem Hirgelius ad Posidonium revocare vult. Sed non licet oi plura tribuere quam ea, quae Cicer g 159 ad eum refert. Nam g 153 - 158 spectunt ad eam quaestionem, quam diversis rationibus eXpresSam Cicero in deliciis habet, utrum vita contemplativa an a tiva vori cognitionis an communitatis officia pluris aestimanda sint magnitudo animi enim g 157 tantum in transcursu quasi extra causam assertur Singulae vero sententiae fere omnes eae sunt quas Cicero iam in libris antea compositis protulerit. Hos locos hic breviter colligo: Cum paragraphi Io priore parte conferenda est Laol. 87. Sapientia eadem definitio invenitur fin II 37, paulo accuratior Tusc. I 57 et oir. II Cum soquentibus sis.1 Ciis oss. I 45 sqq. II 32 et supra p. 33. 2 V. c. Panaetius ipsas eas quaestiones, quas Carneades rep. IIIa proponit, sua doctrina dissolvere non poterat. 3 Quod Cicero ubique de utilitate dicit, non quae sit, Sed quae esse videatur, doctrinam Panaetii non satis diligenter cognitam habebat. Ilo vidit iam Uirgelius.

rop. I 2. Sententiari ob prolata ipsa quoque est variata

quaedam forma eius sententiae Archytae, quae Laol. 88 commemoratur. Porro cum S 155. Ob cla fila II 65, cum S 156 otiam rop. I 12 Lysim magistrum Epaminondae et Platonem magistrum Dionis nominat Cicero etiam do orat. III 139. Cum S 157 D. 15 a. ex. Denique 158 demonstrat scriptor societatem homines non imbecillitate coactos iniisso similes locos asserre non opus est.

m. Do libri do officiis II S 88 89. 89 dictum aliquod Catonis praedicatur. 88 ir-

gelius ad eundem Antipatrum Tyrium revocare Vult cuius senteritiam aliquam Cicero in antecedentibus S 86 6 87 respicit. Sed hoc nec demonstrari potest nec per se est veri simile.

27쪽

semper summa benignitate adiuverunt. Postquam hiem 1886 8 examen pro facultato docendi sustinui, inde a vero 1887 in eodem gymnasio, cuius fueram discipulus, candidati probandi munere functus sum.

Natus sum Paulus ololio Stolpae, in oppido Pomeraniae, a. d. III Kal. April. anni 1863 patre usus Ernesto, matro Paulina o gente Ηοrlii g. Fidei addictus sum evangelicae Litterarum elementis imbutus indo ab a I 871 usque ad 1880 gymnasium eiusdem oppidi frequentavi. Omnibus qui his temporibus me docuerunt praeceptoribus ex animi sententia gratias ago Auctumn anni 1880 Jenam me contuli, ut iuris prudentiae studio mo darem; sed cum iam antea studia philologica mihi valde placerent, aestato sequentis anni in philologorum numerum receptu Sum. Inde a. 1882 Berotinum transmigravi ibique annum moratus GryphisWaldiam me contuli. Docuerunt me VV dd. Danet, Delbmech Gaedechens, Golger, Gostg, Meyer Pier-

logici Reifferscheid, ut seminarii germanistici essem sodalis ordinarius. Quibus viris omnibus gratias ago quam maximas nec non Maassio et Susemilitio, qui benivolentissimos erga meo se praestiterunt, primis Vero Jenen-

28쪽

l. Polyb fragm. VI cap. II Huli seli ad historiam Numae regis roman pertinet Cis Cic. de re p. II

2. Cic oss. I 3 92 ex verba corruptam, hominum amice nata osse videntur ex his sero verbis: , ,h. e. minime saltacem , quibus vocabulum, quod est severo , aliquis illustraVerat. 3. Ibi d. II verba, quae sunt is in quo tum quaeri maxime utile , non recte Spuria esse putantur. l. Henrici do Morunge D stropha MF. t 37, 34 sqq. non eiusdsm carminis est utque cetera tres, quarum idemost metrum. 5. Eiusdem politae in versu MF. 126 18 pro verbo, quod est segeVangen cum cod. scribo segeWalteo .