장음표시 사용
11쪽
uerna Sauppius cum in epistula critica ad God mor-
manuum scripta omnes codices Lysiacos ex codice alatino descriptos esse Behherumque, qui in Lysia recensendo codicem Laurentianum C cpteris Lysias libris omnibus praeclaro arbitratus erat, errasse demonstrata argumentis certissimis e suasisset viris doctis, lectione codicis illius acriter invistigatae sunt a Vfero, cuius collatione adiutus Scheibius orationis edidit Lectione autem a vaero prolata multis
locis correxit S. Ρ. Lampros, qui anno 1875 codico illum diligenter inspexit, vitiaque, in quae Vserus inciderat, affert inranobner ind. phil. Ol. . pag. 257-276.
Nequa minus mota sunt studia critica quaestionibus historicis, antiquariis, grammaticis, rhetoricis per doctos interpretes Lysiacos, Rauchensteinium et rolibemerum et institutis et inauguratis, cum ex iis ad rationes melius intoli gendas et emendandas multa redundaverint. Quae cum ita sint, loci nondum si itis xplicati ii movidentur, quibus medicina adhiberi paene nequit. Itaque me haud sine cunctatione eo ductiam e se, ut emendationes meas
12쪽
Facito nim a librario e post δη positum neglegi
potuisse apparet. Deinde particulam, quae ante ἐκet δωσι, in libris exstat, ab alio, qui, cum verba δη lxελοντες salso cum antecedentibus coniungeret, coniunctionem desideraverat, additam esse opinor, qua ratione corruptela Saepe XOrt esse constat Structura autem ηδη δε usitata est, quod elucet his ex locis: iusd orat g 17. r. XVI. g 20. orat. XVII.
10. Andoc. r. IV. 4 10. orat. IV. Libri hunc raobout titulum: ΠΕΡΙ ΤΡΑΥΜΑΤΟΣ ΕΚ
Quihus ex verbi sensum idoneum elici posse nullum cum aylorus vidisset, coniecit addendum esse ΔΗΛΟΝ. At etiam hae probata coniectura verba Obscura manent et
13쪽
impedita, cum pro praepositione ΠΕΡΙ posteriore loco desideretur ΙΠΕΡ, quam restitui voluit obreus. )Facilius autem me quidem iudice additamento Taylori omisso Verba tradita mutantur in:
ΠΕΡΙ ΤΡΑΥΜΑΤΟΣ ΕΚ ΠΡΟΝΟΙΑΣ, ΠΕΡΙ ΟΥ ΚΑΙ
ΠΡΟΤΕΡΟΝ, quae ad superiorem orationem eandemque deTΡΑΥΜΑ ΕΚ ΠΡΟΝΟΙΑΣ habitam apte congruenterque
14쪽
quod desideratur, afferant momentum, παλα eorruptam esse lectionem contendo neque video, quo alio modo Lysiae scripturam restituamus nisi legentes: mihi co αρ mu Qv tmespou uoum, Ouffcit πολλαὶ vhII lxOριαt, D α δικαto, catllitob θαι. Nunc enim singula verba optime inter Se respondent. Α -
eodit quod odem modo in dicitur: επιστασθε apriv
Is cui Lysias hanc scripsit orationena, hoc loco demonstrat, improbabile esse, se conamisisse facinus, quod neque profuisset sibi neque impune confici potuissset. Exhibent autem libri manuscripti haec: ueto ii veto ou α εχο αποδεῖξαι, D c
ἔπραττον iure comprobasse mihi videtur, cum haec usitata sit dicondi ratio. Deinde hoc loco aliquid desesse, quod verba πολλαις vel quae sequuntur cum antecedentibus coniungat, perspicuum est, quare varie viri docti hunc locum temptarunt, ut corruptelae medicinam adhiberent. Coniecturas autem, quae mihi occurrerunt, Omnes sere iam ob eam rem non me probanda puto, quod codicum lectionem nimis contemnunt Scribit enim Hamahorus' haec: ἐIo, δὲ ouυα to πολλα α και μεIαλα ἐlLα ii Pila ιας γε licvας αποφηναq1 αν. Verba autem Iob δε ouυαvetio propter similitudinem,
quam inter exitum verborum Ouvα io et 4πραττου exstare 3 cf. Quaestiones te nonnullic Lysiae irationibus Lugduni- Batavorum 1843. pag. 13.
15쪽
putat Batavus, a librariis neglecta esse censet. Qua rationeVix cuiquam persuasit. Vserus autem legi vult ira δὲ πολλαις V, ..., quam emendationem Rauchensteinius amplexus est. Facilior Emperii est coniectura: πολλας δ' . . . At in utraque loci sanandi ratione particula δέ mihi displicet, cum sensum adversativum non aptum existimem. Probare enim mihi videtur reus illud: ἴθ' u ri α-ρoc τω παρ' υμ vκtudi,vων, εἴ et totoueto ἔπραWov. Magis igitur me quidem iudice ad sensum quadraret particula ταρ, quam iam etinius )excidisse suspicatus est. Sed ne huius quidem emendationis natura ex librorum condicione cognoscitur Scheibius xigitur
ante πολλα inserendum Me v coniecit. Quam coniecturam
etiam pronomen uis adici pone πολλαι et voluit, ni hic exsisteret sensus: ille non facile possit demonstrare me eorum periculorum fuisse ignarum, quae a vobis mihi imminerent, si tale facinus ausus essem, ex quo ipSe demonstrare Omem multa et magna in me redundatura detrimenta c. Sed iam minus iacili iacta emendati, Scheibiana. Restat, ut FrOhbergeri proseram coniecturam P . . . OuFo,cl io, Hrtat=oc πων παρ' ulli, Ἀλυωγ se ει at ποιουτον επραττον, πολλα α καὶ is εIαλας μα rei, ζημιας Ιεvola νας ποFη ip. cuius sensu minus probabilis mihi videtur, cum nihil antecedat, quo particula ala fulciatur. Deinde satis accurate explicata arbitror, quae ayserua de oppositione inter reum et accusatorem ab oratore instituta disseruit. Quas cum ita sint, scribi volo . . . ὁθ' ως ἐτοὶ παρος - παρ' ulsi ra
f. Orat Graec. Ol. V. p. 273. Vindicias Lysiacae p. 20.' Lectiones Lysiacae.
16쪽
Quae verba uiti etiam in si 2 pronomine misso tradantur, idem vir cedit illic quoque cu1tωσα με scribi voluit. Quam coniecturam Ranchensteinius probavit et in textum ipsum recepit. At iam Mart Schantgiua y usum esse Graecum, quo pronomina rariuS, quam in nostra lingua fit, inserantur, demonstravit. Attamen Rauchensteinio duritiem. loco nostro intolerabilem reperienti non persuasit. Nullum vero id quidem argumentum est. Eadem enim duritie cum aliis quoque locis huius ipsius orationi inveniatur, non est removenda. raditur enim in g 39 . . . Ouχ νς αδικου αελπι ω ὰnoδειξεis; et in 43 ἐξι αuetolic τοις proti Mimu ααποωξαt. Quare neque locos a Meuigner temptatos mutari licet.
editores Omnes pronomen i a quod in codicibus est, cum nullam admittat interpretationem, neglexeruiit. t mihi sub hoc pronomine latere videtur genetivus his ob P tponitur autem IIbc genetivo etiam in si 14 oὁθ ό,c o,tας ὲII R.
17쪽
cum tota vero structura sententiae conferri potes or. XIX. 65, ubi exstant . . . Ol- της Ioρας . . .
Offenderunt viri docti in verbis: καὶ ἔτotμος ω iv, cum aut formam lari inusitatam iudicarent aut aliam desiderarent
At non habemus, quod in forma fl144 Offendamus, cum non solum hoc loco, sed etiam alibi consentientibus libris legatur, quod obeckius 3 optime demonstrat. Quae cum ita sint, neque retermannum ), qui intεzotlLOc iv μη Scripsit, equi volo, neque erileinium, qui καὶ mi ocri proposuit. Jam inspiciamus coniecturas virorum doctorum in ipso imperfecto offendentium. Dobreus enim lanti mutavit in ιηυ, idque TuricenseAreceperunt. Jam eatermannus recte iudicavit: docondum erat non hoc, λέγω oti tollLoc tot per Se recte dici posse, id quod nemo dubitat, verum quo iure post indicativum optativus inferaturi et Seheibio' vero is iv non corruptum videtur, Sed male invectum a librario, in cuius auribus resonaret verbi proxime praecedentis ἐκεκτηp. iv exitus. αContra recte reterm annus: At accuratius inspecto loco sex vocabulorum intervallo duo ista a se distare reperies. cIn ipsum textum cheibius aliam recepit coniecturam, quam eodem loco prolatam priori illi rationi postposuerat. Scribit
18쪽
enim καὶ Rot116c allu, in quam emendationem etiam ΚΜserus incidit. A me quidem iudice haud recta est. Nam iam ante rem agendam testes isti actori a reo praebiti sunt, quod
cum ex ipsa rerum natura, tum ex verbia insequentibus perspicitur. Dicit enim orator in 35 oumi δ'οὐκ θελεν, nequo ἐθελα, deinde in gra haec nobis occurrunt tragiitoim elabo παραδιδουτος ueto παραλαβεῖ ou θέλε. ea igitur sententia orator quae antea dixerat: μαρτυρας Ια ἔχων αυτ ρ προσηλθον iam accuratius exponit. Quare mihi persuasum est, hoc loco praeteriti Ormam postulari. Atque cum ritu, quod libri praebent, imperfecti formam esse connet, lectionem codicum retineamus oportet.
Περὶ hi106 1ε ταμ ε SHIov, our υ πολυγηοαοθαι μοι εξετένετο etouet i, 'ε μη op.OλOIOuυ, α ueto ἐβουλετο, u&p. ca lixtos ἔνοχος iv. Reus, cum ipse servo suo torquendos actori obtulisset, hoc loco ostendit, in hac re sibi fuisse periculum, Nicomacho securitatem, cum Si culpae se arguissent servi, nullum defensionis locum habuisset. Omties recentiores editores additamentum aliquod desiderantes in voce HIo offenderunt, cum vix cuiquam eiskius persuaserit, mente ad auro addi posse κακου vel δυσχερές disserens. Itaque euiguerus et Froh-bergerus scribi voluerunt εἰ et auro, qua ratione locus non Sanatur, cum Servorum DStimonio reus etiam potuisset purgari, quod in hac re futurum fuisse elucet. Neque verba ει λεγον αut u VSer propositu rem explanant. Quod Schoibius coniecit et in textum recepit 'λεγχον ipse' reiecit. Behheru autem, quem Rauchensteinius Secutu est, verba utoc ἐβουλετο, quae ante ουδεν.ti ζημ' ἔπιχος hyleguntur, transponi voluit post λεγον. At cum verba totato epouueto eo, quo nunc leguntur, doco optime intelle-
19쪽
gantur, transponi vix possunt. Accodit quod etiam trant positione accepta aequabilitas enuntiationum membrorum non restituitur, eum prior nuntiatio condicionalis additamentum haberet, posterior non haberet. Quae eum ita sint, in lections tradita lacuna statuenda mihi videtur, ita ut in prior enuntiatione condicionali post naeso nonnulla missa esse putemus. tque concinnitas totam mihi videtur poscere sententiam, quae illi . O Oclpouum respondeat. Quare Lysiam tale quid scripsisse puto: περὶ lixo pavoαρ ἁ λετου, - ἐξ--v v ηκ6v δ' αvακολοτησασθαf Lot ἐξεγλεeto' ouet i, νεξ μη o,p.oλ6I oumcἐβουλετο, u&p. Q l lxtos λοχος v. Sic enim sententiae inter
Atque verba ἐξέλοπτο τι σηκ6v sumpsi ex g 15. De lacunis autem, quae in Lysiae libris inveniuntur, recte iudicasse mihi videtur Westermann xi his verbis: Quae lacunosa librorum nostrorum condicio si fortasse explicanda est, ut libri eius, ex quo fluxit Palatinus vel archetypi illius margines arrosas partim et attrita fuisse, librarium autem tantum, quae legi adhuc poterant uno tenore inque e tremis versibus lacunia non indicatis descripsisse credas
Omnes viri docti verbum, unde Ora et quae sequuntur, suspensa sint, deesse intellexerunt. Quamvis re inter se concinant, do loci emendatione valde discrepant. Jam librarius codicis C locum sanare studens scripsit: Ista ab p. MO M. Dixi ειν, ora, quod nullo pacto probari potest. Vserus autem aut umπα tu aut 'soθυθα, aut inoθα addi voluit, cum Hamaherus ἐν- in ante linc a librariis omissum esse
y commentat in scr. Graec. v. P. 11.
20쪽
ratus sit. Quam coniecturam Schoibius' non solum comprobavit, sed etiam imitatia est in or. XXIV. g 10, quem locum infra tractabimus. euignerus omissis verbis trii iuvscribi vult TvωMvαt. Sed pronomen suo iure positum mihi videtur. Itaque, quamvis facilem eme coniecturam concedam, lacuna exstare Lysiasque haec mihi videtur scripsisse eritilia εἰδέναι ut1ας Ioui1α , . . cum hae dicendi ratio Lysiae usitatissima sit. Eodem senim modo εἰδένα cum ipso verbo DIεῖσθαι coniunctum est X. 15. XXI. 18. XXI 2. Etiam cum verbo otioθα coniunctum Ecυα legitur Ι. 28. X. 7. XIX. 4. 5. 52. XXI. 7.
Sententia haec sere est Antea quidem, Thrasymachum per me pellectum vobis coiitumelias inferre dixistis, ut iniuriae mihi illatae iustae viderentur. At nunc iam sine causa me offenditis. Veterem corruptelam, quae in verbis κακωIIcurritδι utivexstat, iam codicis C librarius, qui ingenio, quo valebat, et linguae Graecae peritia adiutus permulto loco corruptos Sanare studuit, removere cupivi scribens: κακωσα λειπετεουδέv. tquo Scheibius eum secutus est, nisi quod post ut-πετε ex vestigii codicis Palatini ηδη recipiendum ei videbatur. Ac primum quidem persuasum habeo, exitum enuntiationis haud aliter legendum esse nisi e b&v, ut oppositio Gratur ad verba: προγαIεic προφασιζον εvot. Itaque syllabam i ab auctore codici Laurentiani plane neglectam atque iniuria a Scheibi in ηδη tutatam retineo. De ceteris autem verbis