장음표시 사용
11쪽
Nimirum aliud esι ἐρημα rem,' aliud ἐρ ιι ν κατερρορ , et hoc quid sit breviter licet movit vectia devirare ita scribentis ἐφωη μονοειρῆς μιν, ταν μὴ ἄπαν-ας ο - - o Ba -- - διαι Sed tamen in hae differentia usus της ἐρημα notio
plania eadem est siva RG πησιν Pro ad κατηγορέαν refertur, si quidem hac voco hoc indicatur, non adesse eum qui adesa potuit aut debuit Quamo stem in Socratis oration non unu abundanter ad4 3 ν κατηγορουντες Miicitur απολογουμένον Μενος, quam ob 1 ρο- ς ἐμον ad ἐρημα τρυγήσειν in veraibus Blaesesi usarum. Itaquo mirum non est, quod ni in I. I. Harimanus iis libello eleganter scripto, quo emblemata in Platonia textu obvia aut ab alii aut, a primo patefacta, per quaedam genera dis . posita, ollωι et illustravit, Socratia orationem, quam multi ineptis additamentis conspicuam habet, in hac quoque parto manum interpolatricem perpossam esse Hirschigio auetor Rrbitratus verba ἄπουρον - οὐδενος utpote Atticismo funesta' removeri
iussit. Qui quid de eclosi usarum versu iudicaverit nescimus nos ita censemus, Aristophanem non minus Attice laqui quam Platonem, et de sermone si agatur, quod illi non displicuerit in familiari oratione iambicorum versuum, ne Socrati quidem Platonico indaeorum suisse, cum praesertim haec α-λπια, etiam demptis omnibus quae demi cupiunt Batavorum critici, non tam angusto dicendi genere utatur quam largo et quod exspatietur lativa o quadam amplitudine se iactet, ne quid de numero di-
eamus, cui veremur ne sublata verba sistiρονμέν- ουδενος detrimentum afferant. Non minus nos, nisi Min opinio, adolescentula Aristophanea adiuvabit in altora
ea a quam diximus Nam quod translato sermoni quamvis per se plano ac perspicuo idem propriis verbis adiicitur, quod erat illud alterum genua abundantiae, eo exemplo videmur nobis quaedam quae sunt apud Platonem a criticorum iniuriis tutari posse. Etenim haud rara sunt in Platonia libri simili modo formata sententiae, quarum
bonam partem Harimanus imprimia, superiorum comment eum suis Complexus, probatum ivit importunae magiatallorum sedulitati Meeptam serri, qui a Platone venusto expositas imagines metaphorasque scito selectas, Perspicuitatis ausa additis quae do-aiderari viderentur, deformaverint deturpaverintque Non possumus persequi omnia quae in hoo genero vir doctus, sagax ingenii obeliani aemulus, temptavit. Sed specimina quaedam danda sunt, quo magia genus ipsum declaretur, imul patefiat coui bimo fuerit a nobi ascit eomparatio versus Aristophanei. Ergo primum hoc asserimus de Gorgia, quod Harimanua p. li proposuit, idem rursus p. 76. Cuius verba haec sunt. 'Miserrimi ait Soerates ii sunt qui mivinis maleficiis perpetratiam poenas iustas darent obtinuerunt. 479n σχεδὸν ames in ovisa --ἡιδ διριπε ar iam εἰσιν, - αν ετ υς τοτ --οις νοσει-σι συνεχομενος διαπράξαιτο μὴ διδονα δίκην τῶν me τι ex uin me' -- τας ι τ Q. Potuitne venustius aliquid dici quam hoc: poenas non dare modicis''2 Malo ergo ait magistella qui illam venustatem pessumdedit addendo
ιι ει ιαπενεσθαι maeo ille Neque dubium est quin Plato, quos dicit malle poenas
dare in eis Eocatorum eo oris,oniale, a sanari a medicis dicat, nec quo magia intelligerentur ad translata illa μὴ διδοναι δι' ou Meteor necosa erat addi haec pro
12쪽
pria mμνια ενεσθαι Veram ho quid aliud est quam quod in E Iesiamsi adoles n-tula seci oum ad μου ἐρι- πονήσειν addidit moena Mincia ονα Et huius orationi
quoniam pars nulla abscidi potest, nonne unctabimur Platoni eripere quod pari eo silio institutum ost Si no sentiebamus dum quae proposuit mrimanu perspicimuso ad vomum Aristophanaum reserimna. ad vir docta haud raro partieula x --pliore Platonis oratione delibata, in ea quid nimium fuerit e marique oporteat d monstrat, saepe non in probabilitato id quidem, sed ut eam nullam esse appareat ubi librum ipsum volveri et totum sententiarum tenorem persecutus lueris. Velut
καὶ τὸ τέμνεσθαι hi enim sunt, quod ex Gorgia ipso cognoscitur 456b. 52Ia , tralatici modi quibus sanare medici solent ut aut haec eum illia damnanda sint aut noilla quidem, quae a sola exemeris copulabuntur qua una sententia omplecti non potuit. Nam ad illa quae dicit m διωνα διαν των περὶ τὸ ωρκνα re μαων ore
ἰατρο , simili a delictorum poenis, de quibus agitur 47sa , deprompto in morbosque
oorpori translato, hae quae addit φοβούμνος τὸ καεσθαι καὶ τὸ τέμνεσθω non peditinent, quae ad verba μηδ ιαπενεσθαι relata, ut par est, cum hia unam et integram orationem efficiunt. Sed vel sic hoc exemplo apparet, Platonem non refugisse eum translatia coniungere propria, et haec quidem etiam latius explicata: qui quae in raseribit in eadem disputatione 479 H νων ποιοπισιν iam Me ν μὴ διδονα ρεμ απαχλά-
τεσθαι τον - στον κακου et ipsa possunt doeumento esse, illa verum Platonis morem, non magistelli ineptias, prae se ferre. Verum quem nos lamandae orationis modum Ecclesimusarum exempla eo
firmaro studuimus, eius ibi Plato ipso testis a vindex exstitit quamquam in ea reho mirifico accidit, ut si qua condemnata et proiecta desensitare velle ineipias, quae similia putabas, ut eorum testimonio uterere, saepe et ipsa iam quaa intercepta ossendas a doctis, qui quo plura salsis additamentis deformata probaverint, eo certius vestigia interpolatoria agnosci sibi persuadent. Verum tamen sunt quaedam imilia, adhu non vexata a criticis, quibus fidentius utare, velut hae quae seribit dea
13쪽
quae eo tutiora videntur, quod si quid inde decerpi velis ambigas, in utram partem saleem immittas, figuratamne in orationem an eam, quae eadem proprie effert. Hae autem si temptare non hoot nihilo minus invehemur in has quae in Symposio Ieguntur p. 177c
et καὶ melanis a verba violentias avellemus eum Harimano Quod nobis vetare etiam exemplum Aristophaneum videtur. Aut ex hae praeclara pictura, quam de republicam 553. exposuit' 'χ- λ -ν amomo τοτε εἰς μὲν οὐ θρονον ἐκπνον - ἐπιθυ- μνοκον του και φιλοχμματον ἐγκαθιγιν καὶ μ/γαν βασιλέα mur ἐνεα---αρας τε καὶ στρεπιον καὶ κινάκας παραζωννυντα - δέ ελπι-κον τε και --ειδὸς χαμαὶ ενθεν καὶ ωθεν αρακαθ ώτας πἐκεινε καὶ καταδουλωσάριενος - μὸν τειν uo ἐλλογίζεσθαι oves erismis ἄλλ' ἐν ποθεν ἐξ ἐλαττονων χρημά ων λειω σται, λειαν θατι - καὶ τιμα μενδι αλλ musmo τε και πλου πονς eiiciemus cum eodem Verba καὶ καταδουλωσάμενος, quae, si nihil aliud aequabilitatem partium in hae luculenta amplitudine orationis non leviter adiuvant An recte scripta esse putamus, quae nemo addubitavit, de republica in p. 389. αν αρ αλλον ον λαμβάνη φευδη ενον ἐν τῆ που τῶν οἶ δημοεργοι
εασι, μάντιν et Ηρα κακων η τέκτονα οπων, κολάσει ολεπιτ δευμα εἰσάγοντα πολεως ἄσπερ νε εος ανατρεπτικον τε καὶ λέθριον,
non recte in comparem modum Armata qua in Euthydemo 2754 leguntur ἔστι δἐ νέος φοβοτμεθα δὴ περὶ,-- οῖον εἰκὸς me νέω, μή - μῆ-μῶς ne αλλο τι ἐπιτήδεομα τρέφας τὴν διάνοιαν καὶ δια
φθειρέ, et quas in Protagora 313.
ει μιν - σν τυγχάνει -- μον τουτων τι χρημον καὶ πονηρ- - να λές - ωνεωθαι μαθήματα και -ρα Πρωταγορον . ., εἰ δὲ μη, οραμεν - τοτ φιλτάτοις οβενης τε και κινδονε usc. καὶ γαρ δὴ καὶ πολ μειζοον κινδονος ἐν τῆ τῶν μαθημάτων ἀνθ ἐν τῆ των σιτων in quibus Harimanus a nobis unois notata sustulit' Ut mittamus quae in principio Gomae posita sunt, σωλιμον καὶ μάχης φασι χρφαx ovτω μεταλαγχάνειν. an. υπή λεγομεν- κατ- Degῆς ῆκομεν καὶ στερουμεν; AA. Καὶ μάλα εαστεέας ἐορτης, quorum καὶ - ρουμεν non tulit eum Hirachio Harimanus, quamquam ho verbum'
14쪽
desiderari non posse ve ad ἄστεως additam ireque bunal, quod quia iraesugitu
non fugit no pedem retraheret, hanc vocem una cum illi resecuit. . . Sed raprimam Gain no et non insoquemur longius, eum satia exemplorum
habeamus, quibus et late patere ho onus emendandi in Platonia Ebria edoceatur et non inutiliter a nobi adhibitum aso exemplum alienum, quod quia mutari ipsum non potuit, certius videretur Platoni periclitanti a currere. Nam criticam lacero in Platone noluimus nunc, de gun alias saepius disseruimus, neque vero libellum Harsemanianum imprimi locupletem percensere ponitus. Itaque ad Aristophanem revertimus, si ut aliquid salatia si possumus afferamus. Et quoniam emblemata in Platonia scriptis quae esse creduntur attigimus, genua quoddam emblematum, quod doeti eritie sibi visi sunt in Aristophania comoediis agnovisse, disceptabimus paucis Etenim quod supra diximus, in ii qua versibus e seripta essent non tam facile aliena additamenta socera quam sermone pedestri, quamquam verum est, tamen non ita accipiendum, quasi metrum exori instar sit aut habitum fuerit, quo tutant nihil alieni addi aut demi potuerit: certo critici nostri minimo se deterreri passi sunt quominus in comoediis Aristophania nonnulla sino sed versuum mensura incolumi adiecta statuerent, quorum fraudo poetam necesse esset octua liberar Velut in Equitibua quae Ieguntur Paphlagoni v α
αν Mnιον - - λάβης, in iis qua uncis cinximus numeris quidem illaesia sed prave esse inserta obeti fuit opinio, qui a. 1852 in nemosyne vol. I p. 417 hos versus in istum modum notat exhibuit, nullo verbo addito in causa aperta quam habebat nullique dubitationi obnoxia. Cobotique magna auctoritas fidem iacit posterioribus, quorum nemo dubitavit in eximii viri sententiam pedibu ire Meinehium quidem, oehium, . Bibbochium, lud sium, Misenum donique Zacherumque, omnes videmus ea fiducia veri duci, ut ne ipsi quidem quam probant opinationem rationis ope stabiliendam consuerint: unus Κochius haec breviter adnotavit tertium hanc sabulam interpretatus a. 1882, quia constaret omnes τρι ραρρονντας amuσκειν τὰ ιαντων, ideo et propter v 91 illa verba iure obetum a poeta abiudicasse. Quae vix valere tantum credimus, ut redargui non possint. Sed orte desensitare cum nescias quae aut qualia aecusentur, hoc estv λανα ιώσω ἐν σουδαει. Itaque tantum ponimus brevi. Dicere quod quivis noverit, idcirco non iam ineptum est, sed quaeratur oportet, quo id consilio fiat sactumva ait. Neminem posse τρε ραρχεω, quin bonam partem sua re ismiliaria impendero cogor tur, non erat prosset quod poeta Athenienses suos doceret, sed Paphlago Cleo, qui hoc agebat, ut omnia mala minitando perterrefaceret allantopolam, eur ita loqui .nsen
15쪽
potuerit, dissicilius dispicitur, qui cum diceret, θω o. ποι πω τριηραρχει, ne quis de honore muneris cogitaret, quod nisi πλονσιοι recipere non poterant Ran. 106b), addidit ipso quod maxime spectabat et qua parte imprimis premi cuperet alterum, αναλισκονzατων σαντον, hoc ea mente qua infra in gemina minations dicit δώσεις ἐμοὶ καλὴν δικην, ἐπουρον ταχ εἰσφορα .92, 4γω me εἰς τους πλον--ω- -ως- θν ραφῆς. Et quamquam hae et illae mina ridiculae sunt in altantopolam iactae et ab hoe iure
ridentur et exploduntur, tamen hae minitantis animo et ingenio conveniebant egregie. Itaque ex hac parte ambigimus quam iusto tollantur Verba αναλισκοντα των σαυτον. At tamen haec quamquam apte et utiliter adnect superioribus videntur, cum quibus in unam et orationem et sententiam coales uni poterant enim haec per se constare nullare amplius addita θω σε -M- geu ραρχευ--λισκοντα των σαντον), quid iuvat hoc, si quae insequuntur nihilo minus illa esse reiicienda evincunt, παλαιαν ναῖν πον εἰς ἡλαναλων ν ἐφέξεις Sic sensisse Kockius videtur, qui ita iudicat, si recto intelligimus, quia subiiciantur hae εἰς ν αναλων σου ἐφεξεις, his non apposite praemitti paene eandem in sententiam αναλισκοντα τῶν σαν D. Qua in re nos ita quaerimus quae mala sunt suapte natura, an possunt certis condicionibus etiam peiora fieri Si τρW- ραπια non potest esse sine gravi rei familiaris impendio, possuntne rationes excogitari, quibus hoc impendium necessarium etiam gravius et perniciosius evadat τω πινν- eareo ra Quod si est, quid impediebat quominusaeaphlago, quem hoc agere videmus ut torribilissimis minis in terrorem coniiciat altantopolam, postquam rem universam significavit quam se perfecturum profitetur, ποε ω σε γεραρχευ αναλισκοντα των σαυτον, subiungeret rationem multarem, qua se quod semper horrendum erat etiam horribilius redditurum indiearet, παλμα ναυν ποντα εἰς Ἀναλων os ἐφέξεις 2 thaeo qua dicit ναλῶν οὐκ ἐφέξεις quoniam ne possunt quidem satis intelligi nisi memineris τριηραρχιας hoc esse, αναλισκειν τα εαντων, cur adeo reprehendimus, quod hoc quod non potast non simul cogitari expressis verbis additum legimus, ac nos quidem ita sentimus, ab illi qua sunt να-κοντα των σαυτο commodius orationem progredi ad hae αναλων οὐκ ἐφέξεις, quam ut hi positis illa malis abesso ). Sed eator neque enim diutius in his versibus exigendis immorabimur, quos tantum non praetermittere volebamus, propter ea quae deinceps similia exsecuturi sumus. Sunt enim versus Lysistratae
' Ne insimulemur rem gravissimam praetermisisse, hoe addimus in adnotatione perbreviter, duorum aruelpiorum quae ait ratio obscuram non esse et cumulare partieipia Aristophani perquam familiare talasa.
16쪽
in quibus eadem nobis quaestio agitanda est, sintne haec motro videlicet non turbato, salsis additamentis aucta an non sint. 4n qua ro ordimur ab iusdem obet disputatione in Variis Lectionibus a p. 375 exposita. Qui posteaquam oratorum Atticorum, Damosthenis, Isocratia orationes Aedia quibusdam glossematis levavit, o prassatus 'Nihil est oetis in metro praesidii adversus eiusdemmodi eorruptelas illis exemplis Aristophaneia sententiam confirmare aggressus est Nempe sublatia demum verbia insiticiis, quibus uncos addidimus, sinceram poeta orationem prodire sibi persuasit, in Lysistrata hanc μεγαλω τυφω ξυγγογγολας
οἴχοιο φέρων in Thesmophori usis autem κατα - θριγκον σνγγογγυλας τουτὶ τὸ πέος χοανεψαι. Ac sive recto sive pravo iudicavit, tantum apertum est, numeros nihil prohibuisse quominus illa adderentur quae demenda censuit ab eoque excluderentur. Sed quid verum sit in hac causa, quae est complicata admodum eius rei aliunde petenda argumenta sunt. Atque ut hoc praemittamus, quod cum nostra quaestione coniunctum non est, in eo Co-betus vero videtur iudicare, quod quas librorum fide vulgabantur omae porrorruakτας et Orruum borruio Thesmoph. 56 nihil esse ait, veram somam mestorum analogia probat esse non orrvagae sed rorrvius, ut ξογοπώλας et I Hrorrviae in Lysistrata et hesmophori usis roniatis hesmoph. 56 emendandum esse appareat id quod iam anto fuerunt qui scribendum proponeront ). Sed ei participio quod utroque loco oognata significationis verbum ξ- έφας adiectum eat, explicandi gratia a nescio quo adscriptum p per καὶ particulam, ut assolet, orationi insertum Base, Hesychium antestatur, apud quem cum haec legantur γογγυλλ.ιν' crvcnρέφειν glossae Rusam apparere. In Lysistrata hoc plus addidit, ut simul cum verbo nomen alterum καὶ πρηστῆρι ex stingui iuberet. Quod qua ratione instituerit, non dicit aperte, et metrum non obstabat quominus omisso Verbo nomen servaretur: μγάλω τυφῶν και πρηστῆρι ξοποπυλας. Sed Cobetus, nisi quid aliud eum, quod nos fugit, in coniunctis nominibus male habe- Vide praselyn doetam . Enger adnotationem ad Thesmoph. M.
17쪽
bat, fortasse aequabilitate quadam orationis adductus est, ut cum unum verbum relinqueret, ne duo quidem nomina esse vellet. In utraque re obetus Moinehium assentientem habuit qui et Lysistrata versus et Thesmophoriagusarum prorsus ad Cobet mentem edidit. In Lysistrata quidem obeto diserte adstipulatus est'. Ruthersordus qui 'scholia Aristophanica quas sunt in eodice Ravennati utilissimo instituto et magna diligentia describenda curavit et erudite interpretatus est Londini a. 1896); qui quo evidentius sit, Aristophane aucta glossematis esse, haec oculis proponit μεγάλω τυφῶ πρ σνῆροξυγγογγυλας συστρέφας ). Nobis primum indo dubitatio oborta est, quod haec duo reg)ωκά πρηστῆρι non minus commode comparari putabamus quam quae in quitibus leguntur 511)και νεοαίως προς - Τυφῶ χωρε και ι ἐρι-λην
πλοκαμυς θ' ἱκατογκεφάλα Τυφω πρημαινουσα τε θυέλλας,
quorum do neutro quicquam detrahi potest et quod ibi Ἀνώς sabulosus dicitur, cui nomen alterum similis sed propria significationis adiicitur, tamen haec non vi alia componuntur quam in Lysistrata duo propria
Ha άλω τυφω καὶ πρηστῆρε. Et si haec duo necesso est ipso vindico Aristophane obtineamus, nonne vicissim bina nomina videbuntur binis verbis suppotias serre, ne aequabilitate neglecta alterum eorum
abiiciatur Sed verborum alterum Hssychii testimonium proscripsit: qui quae scripta sunt in codice, rorrv λετν συστρεφεω, non scripsit, sed aut quod Cobetus proposuitro a rvλλειν συστρέφειν aut minus probabiliter M. Schmidtius γογγυλσιν συστροφην. Sed hoc utut est, Hesychius nunc quidem non eandem verbi sermam quae est apud Aristophanem posuit, id quod illo persaepe iacit et originem glossarum prodit, sed verbum ipsum vel si tamen nomen do verbo derivatum cum explicatione adscripsit. Quocirca haec redire ad Aristophanem non tam fidenter affirmare licet, quam in multis Aristophaneis quae Hesychius recenset Sed nos damus hoc, Hesychii glossam posse sumptam esse ex Aristophane. Quid tum postea ' Cobetus negat fieri posse, ut duo verba coniuncta apud Aristophanem suerint, quorum alterum alteri explicando Hesychius adhibuit, sed necessario concludendum esse, Aristophanem uno verbo defunctum, alterum ex ipso Hesychio primum interpretamenti loco appositum, dein cum a particula textu receptum esse. Sio illo et similiter multi domesychii usu iudicarunt. At nos quo saepius et intentius Hesychi lexicon versamus, eo magis dubitare coepimus, quam iusta sit hae conclusio, cui corte multa videmus adversari. Non nostrum eat, fila penitus dissolvere, quibus hoc opus contextum sit id quod spes est propediem a do
v Idem τειρωνα in adnotatione eompluribus dongestis explicuit; sed in scholiis enm ad . 973haeo axi adscripta sint --φως, ἡ ἐκ ἀναθοώασεως τῆς γῆς, στροφε πριν ianvρωθῆκα τον ἀερα, deinde ad 97 Int. μεγαλήν καουσωνι, hae nobis nam Ruther ordus ambigit probabilius videntur ad πρηστῆρε quam ad a. rivs pertinere. t. Soholia in A. Lysistratam d. M. Sisin sottingae 1891 .
18쪽
tioribus institutum iri. Sed nobis satis sit paucis exemplis selectis declarasse, non eas esse huius exicographi rationes ut ex eius glossis, in hac re quam agimus, quid scriptum fuerit aut non scriptum in oriptoribus, quorum verba refert, cum fide liceat colligere.
19쪽
Sophocles Aiac. 414 πολυν - δαρον τε - χρονον Hesyohius διανλον ς' στενους τοπους Euripides Troad 435 στενον διαυλον κιωται Hesychius διοικησις δε ανάλακτι των χρηματων Xonophon emor. IV 6, 14 ἐν μιι, χρημάτων διοικησει Hesychius io ινα ἱερά, τὰ καὶ νηφάλια Aeschylus umen. 107 χοας, ἀοίνους, mpάλια μιλιγιλατα. Hae nos elegimus ex multo pluribus et sic nuda nulla nostra adnotatione aucta proponimus, quamquam eorum rationes non usque quaque eaedem sunt, sed hoc non fugiet intelligentes, qui praesertim teneant quid probatum eamus. Maec igitur qui studiosius reoognoverit et perspexerit, fatebitur, opinamur, ex iis quae sunt apud Hesychium γογγυλλειν συστρέφειν colligi non posso Aristophanem non ea duo verba connexuisSe, qua non semel sed bis apud eum in libris quidem composita leguntur, ξυστρές ας καὶ ξυγγοπολας vel contrario ordine σπJrοπολας καὶ συστρέφας, sed Hesychium, quam quam γογγυλ λειν interpretari συστρέφειν etiam ultro ei in mentem venire potuit, sicut saepe in similibus συστροφάς appellat cf. ἀελλα, ἐρι-λαι, εἶναι, al.) ), tamen credibilius esso eo interpretamento uti quia haec ipsa apud Aristophanem coniuncta legerat. Itaque Hesychii causa nihil erat quod moveretur in verbis Aristophanis, ne tum quidem si ipsas sormas posuisset, οπυλας σνrror. ' συστρέφας, nedum nunc cum quae posuit γογγυλλειν συστρέφειν habeant id incerti quod diximus. Quare sic rationem concludimus, Aristophanis verba, recepta nimirum a Cobeto correcta verbi forma ξυγγογγυλας συγ- γπντλας ceteroquin recte scribi sicut librorum memoria tradita ante obetum circumserebantur, in Lysistrata
μεγάλω τυφω καὶ πρηστῆρι ξοστρέφας καὶ πονγτλας οἴχοιο φέρων in Thesmophoriagusis autem κατὰ του θριγκου b rJrorruis και συστρέφας -
τουτὶ - πέος χοανενσαο. Dconferri possunt etiam στρομβοῖ συστρέφεν στροβησαν --ρi-ε στρομβος -- στροφὴ ἀνεμοο, multa milia. Dan Oholiis Ravenn quod a v. 61 ext adseriptum est συγκαμ- συγκάφας videatnrpropter σοσπωας appositum esse: nam quod Rutheriordus putat hane esse glossam dis γογγύλας, quod olim aeripiam tuerit pro eo quod nune est in eod. γογγνώσας, probabile non est.
20쪽
Nisi qui aeris hae duo verba synonyma utpoto inutiliter eumulata fastidit et hanc
scabritiem poetae eximendam duoit. Quamquam vel si de monti Hesychius opem serre non possit. Sed hoc par verborum et sorma et notion similium, ξνεστρέψας καὶ ξυγγογγυλας vel inverso ordine copulatorum, quid est quod minus idoneum aut minuatolerabito iudicetur quam vel haec in eadem sabula 85 ξυναγειν καὶ συναθροι ιν εἰς ἔν 577 τολ γε συνκσταμένους τουτον καὶ τους muνντας ἐαυτους, ubi tralatum verbum proprio adiungitur, aut in Vespis 601 Iων αποκλήεις καὶ κατερνκεις, vel Rani 703ει ὁ του που-mριεσθα καποσεμνυνονμθα, B in Me 38 ει si τετορη - αντα και λακήσοριαι cf. Achare. 579 , alia multa. Nam in his pauci subsistimus, quae maxime comparabilia videntur illi qua suo poeta vindicamus. Universum enim genus ubertatis vero poetam decentia latissimo patet otiam in Aristophanis sabulis, si ut praetereundo tractari non possit sed propriam sibi disputationem requirat. Sod ab his Hesychii glossis toties pravo consilio ad mandationem poetarum scriptorumve Graecorum adhibitis non discedimus priusquam alterum exemplum Aristophaneum breviter perstinxerimus. In Ranis enim a V 202 Charon et Dionysus haec
In quibus πειρος displicuit olfeno et quia apud Hosychium legi viderat θαλάττωτος ἄπειρος θαλαττων πλου, et rursus ασαλαμινιος ἄπειρος θαλάσσης, inde suspicatus est hanc glossam ex Hesychio in versum Aristophania illatam primitivam vocem extrivisae, poetae vero fortasse reddi posse αει τις pro ἄπειρος Quam coniecturam ebseni cum I. LeeuWenus memoratu dignam habuit Ranis a. 1896 editis, tum Kockius ita
secutus est, ut pro πειρος mallet ἀγρετος h. e. agrestis reponi. Qui cum Hesychii mentionem non faciat et ex απειρος efficere studeat quod apicum similitudine commendetur, Velseni rationes fallimur aut non recte taxavit, qui obetIanam rationem aemulatus Hesychii glossa plurimi socii, ex quibus subditivam vocem originem duxisse voluit. Nos si quid exemplis supra collectis effecimus hoc statuendum Oxistimamus, Hesychium
potuisse illum quidem sua sponte in istam explicationem vocabulorum αθαλάττω-ς ),ασαλαριινιος incidero nihil erat enim simplicius, velut αφιπποι dicit οι ἀπεψως πονrες ἱ-ικῆo sed probabilius esso ἄπειρος in isti interpretandi glossis posuisse, quia hoc ipsum nomen in versu Ranarum legerat. Quare Hesychii glossa si quid tribuendum sit, stabilivisse potius istam vocem videatur. Sed omissis his nugis Hesychianis si quaeritur, quid sit quod ἄπειρος criticis non uni sed pluribus improbetur ut pro purio aut depravato habeant, quid respondebimus ' Quid, nisi mirifico videri doctos aluoi-
Kockius θαλάμουτος, quod ut non negamus prohabile esse, ita ambigimus quam reora