[Quaestiones Aristophaneae alterae] [microform]

21쪽

nari quod non vident Dionysum cum iuberetur remis agero, o μὴ φλυαρμεις χων ' λWαν-ας ἐλ*ς προθω Moci respondisse quod eis erat qui potero remigar cum sim

imparitus remigandi scilicet, maris navisque plane ignarus γ' Nam πιιρον liquido apparet et hanc vim habere ut illo diei τὸν πιιρον του κυβερναν) et tam appositum

esse huic sententiae, ut vel per se solum satisfacere posset πως δυνήσομαι ἐλαυνειν ἄπειρος ων , huto autem egregie adnecti, illa ἀθαλάττωτος, σαλαμινιος, quae graviora sunt, quoniam remigandi imperitus esse possis, etiamsi maris navisquo ignarus non sis'. Maeo tria vero pariter ex alpha privativo sermata scite unam seriem essciunt,

plane de more quo poeta vel in hao sabula seribit 838

Quae qui contulerit, intelliget, quanto opere illi versui offecerint, qui pro απειρος re ponere aut δει, aut heno animum induxerint. Nos admiramur poetam quanto scitius orationem formaverit quam philologi qui quae fingunt plerumque impediti nec satis libero animo nimia saepe non sentiunt poetam non decer . De Hesychio diximus et exemplo patefacere studuimus quae cautela esset in ossis eius ad scriptorum emendationem reserendis Sed haec res non unius est Hesychii, verum serpit longius et ad plures grammaticos pertinet, quorum testimonii confisi Cobetus imprimis et post eum alii multa in multis scriptoribus suo arbitratu novanda duxerunt Nos de Aristophane loquimur, et exempli causa unum etiam locum proponemus, cuius integritas probe expendenda alius grammatici fido continetur. Sunt verba

Aeschyli in Ranis 1083

και βω-λοχων δημοπιθήκων 1086 ἐξαπατωντων τον δημον ἀει, λαμπάδα δ' οὐδεὶς Ac τε φέρεινο Vruμνασέας ε νυνι. De versu 1086 Berghius primus iam tum cum primum Aristophanis comoedias edereta. 1852 tu praelatione breviter adnotavit 'sori subditius est . idque iterata oditione a. 1867 repetiit, versum ipsum nec loco movit neque obelo notavit. Quo auctore ebnehius confidenter versum sua sede proturbatum in imum marginem relegavit. Eademque mente Volsonus versum utpote iam ἐστιγμένον uncos trahero iussit. ochius quoque et Blaydesius, qui istam sententiam memorandam duxerunt, nonnihil ei probabilitatis dare videntur. Sed nequo hi qui ἐπέχουσι neque illi qui reum condemnarunt, quicquam rationis, quo iudicium factum confirmaretur, attulerunt ut magni critici solent, sibi credi upiunt, argumentando convincero nihil curant. Unus Leeumenus, novissimus Ranarum interpres, versu item in adnotationem reiecto originem quidem additamenti

Ex tra qua mulier didit in Eoeles 37 . γαρ ἄνερ, Σαλαμινεος γαρ ισον, ε ξονευε ἐγώ, την νήχθ' oλην μασνε ' ἐν τῶ στρωμασιν, in ambiguitate obscena, de vera vi voeis non multum

22쪽

bet exemplo aperuit, cum ita diceret ' versum, quem peperit glossema quale Behh. Aneod. p. 34 legitur Mimns aeo o ἐξαπατῶν τὸν δῆμον, deserit Borgh. Phrynichi quod dicit testimonium, uiua integra verba hae sunt δυισπιθηκος ὁ ἐξαπο-- δεμ ν καὶ θώπευων κολακικῶς, non praeteriit na Ruperiore quidem interpretes, Friisschium, indoinum, sed eo si non sunt in hune modum, non magis quam quae interpres Graecus ad illum versum adnotavit, quem Ruthersordus in odie Ravennati super βωμολοχων posuisso συκοφαντων, ad versum autem 108 ων - δῆμον - - κενον - καὶ πειθοντων adiecisse testatur; qui et ipse ex Mela qua adnotatione scholiastae spurium quem dicit versum 1086 ζαπατώντων - δῆμον μει fluxisse opinatur id quod nobis valde ossa ambiguum videtur, quoniam ex istis scholiastas verbis is versus ossingi non potuit et quae praeterea fuerit adnotatio sciri non potest nisi sorte vir doctus in contrarium ratiocinatur, quia versus spurius sit, eo non posse fieri quinsius verba fuerint in scholiasta adnotatione quo magis appareat libidine agi, non iudicio ac ratione. Illud vero speciosum eat, quod qua verba sunt in versu 108 iisdem paene Phrynichum δημοπιθηκον videmus interpretari. Ut si is versu Aristophanis non est, habeamus certo undo ea verba in motam translata dicamus. Sed sitna Aristophaneus an non ait, haud facilis diiudicatio est Phrynichus eum haec duo ponat o ἐξαπατων τον δῆμον et θωπευων κολακικως, hoc agit aperte, ut utrumque declaret et ad δῆμον quid pertineat δημοπιθνος et cur πιθανως appelletur, plano ad Bum modum quo

paulo post δεπινοπιθηκος definivit ὁ δειπνον ἔνεκα - κg- καὶ ὐποθωπευων κολακος τροπον. In quo consilio ut prius exsequeretur eum nihil magis idoneum esset, quam quae orba sunt in illo Vorsu ἐξα-τώντων τον δῆμον αει, amo iis usurum fuisso grammaticum negabimus, si ea in versibus poetae legisset, quibus glossam suam acceptam serebat Id nos minime cadere in hunc grammaticum asseveramus Vel - eo exemplo confirmati, quod p. 43 Anecd. Behh. legitur

Nimirum quae ambo coniuncta legerat apud Eupolin eorum altero utitur ut declaret alterum. Quo testimonio supra nobis uti licebat cum do verbia AHatophanis pura odirυλας καὶ ξυστρέφας et Hesychi glossa alterum eorum per alterum interpretantis verba iaciebamus. Itaque si statuimus testimonio Phrynichi, quod explicando δημοmθηκω eadem paene verba adhibet quae huic voci adiecta sunt apud Aristophanem, tantum abesse ut is versus in dubium vocetur, ut ei aliquid fidei accrescat Sed nos nescimus quo maxime argumento ducti viri docti versum istum damnaverint, qui sortasse, omissa grammatio notatione, in ipso offenderunt quod eum intolerabilem et ho posta indignum reddere videretur. A quibus ita dissentimus, ut videamur nobis huius poetae consilium et rationem in hoo versiculo non levibus expressam

vestigiis animadvertere. Qui quod illis βωμολόχων μι-mθεκων subiecit has canα-

τωντων τον δημον αει, quibus illorum vis et sententia apertius etiam et explicatius sim, ficatur, Δnum eius agnoscimus, cui vel hae probata sunt, in Vespia 111

23쪽

in Avibus 271

αλλα λιμνατος et in Ranis 36μετακυλινδειν αντον αει προς - εν πραττοντα οῖχον

ριαλλον ὴ γεγραφομένηνεικον εστάναι, λαβον θ' ἔν σχῆμα, vel in adsm 11 πρά-τω μὲν γαρ να-ν αν καθισεν ἐγκαλυφας, Ἀχιλλέα τιν' oβην, τὸ προσωπον ουχι δεικνυς; sententiam autem ipsam imprimis appositam dicimus, quia nihil est quo magis illorum quos δημmθῆκον appellat pernicios popularis prodatur quam quod ἐξαποgῶν τον Oημον didicerint et consueverint id quod cum multis intelligitur tum vel his in quitibus quibus Chorus uis accusat 111Mαλλ ευπαράγωγος iactωπευδριενός τε χαι- ρεις παξαπατωμενος, προς του τε λέγοντ' αεικιχ νεις. Sed de Aristophano disputare infinitum est, nos autem opora iam alibi occupata finem

disputandi sacer iubet. Scr. m. Aprili a MDCCCXCVIII. 3