Observationes criticae in Iliadis librum alterum [microform]

11쪽

rupta sit, egregis Boiimannus in Lexit. I. In seqq. demonstravit. Cuius hae ex tremo sunt verba: Mas aber in grammatischer ichter Wie Apollonius, ῆδυμος Manchi, undisicht νήδυμος, si in Beweias, das in de alioren Aus ben deam me die ariante δυμo wirklie nichi nur existirie, sonder auch vor de aristare his Phen ei ten vo de geIehrteren OrgeEoxen vard recte quidem, qui νηδυμος non est, quod Aristarchus Acogitavit aliorum placita silentio praeterire licebit , ανεκδυτος, qua quidem interpretatione linguae leges laeduntur, sed νίνδυτος, non intrabilis, ut μιφ δυμος ab omni parte in traicit L est. Inopia igitur eum sit connexio νήδυμος πνος ad ιδυμος redeo. μυς autem et γλυκυς υπνος

oλεσα finxerunt Hermannus tamen ipse in Opusc. u. p. 28 seq. exempla profert, quibus eoninnetivi huius loci defendi possint, atque in pusc. V. p. 56 ad vulgatam ieetionem redit Ac nulla sanε mutandi causa est Nam in sententiis iis, quae extempore praeterit pendent, conjunctivus non raro usurpatur etiam in re non ad pra

sentiam pertinente. Vide II IV. 230 486. V. 524. 567. III. 5. XI. 474. III. M.

XIX 206. XX. 286 Qui usus non Homeri peculiaris, sed communis Graecorum est. Conse Matthiae Gramm. f. 5I8, 4. Ceteris vero gravius Spitanerus est lapsus, qui nesciebat, terminationem et non decurtari apostropho. Nam iniqua in editione WoI- sana exempla istius elisionis deprehenduntur aut conjecturae eae sunt iterum removendae, velut Il. IX. 386 πεiσε Barnesii, aut singulorum librorem lectiones, ut II. V. In τευσεr in uno cod. invenitur Consule hierach. Gramm. I64 4 p. 245. Πολεet pro πολεας scribendum esse ad I 559 ostendi. 8 Oerhardius hiatu Ilegitimo, qui in lectione vulgata οὐλε ονεrρε est, insensum Leet Apollon. p. II ino' Ομεω ut Iegatur, suadet allato ex Apollon Argon.

12쪽

I2. Vulgata est πανσυδity, eademque Il. II. 29. o. XI. 7M. 24 redi

Aristarchi antem hane lectionem suisse, Schon ad h. l. et a v. 2 testantur. Nam Aristarchus propter ανστυσον, ἀνστησεoΘσι, ἀνστήτην assimilationem repudiavit, Latia analogia inductus, cum anto στ omnino nullus sit assimilationi loeus. Sed an o istarchum πασσυδis vulgatam et doctioribu viri probatam fuisse Dotionem, indicio est, quod Apollonios Rhodius ubique πασσυδix utitur. Conser Gerhardi Leet Apollon.

p. 4 et ollaneri ad Argon. I. 323. Apud Callimachum h in Del. I59 et Ar tum cons. Voss. p. Ira alii libri πασσυ6ist, alii πανσυδio offerunt. Apud Eurip.

Tro. 92 πανσυδία, p. Xenoph. Heli. IV. 4 9 Ages. 2 I9 πασσυδip Cyrop. I.. 18 πασσυδὶ legitur. Inter posterioris aetatis viros doctos alii Aristaretia sunt obsecuti, alii ab eo dissederunt Apollonius enim in lex Hom. p. 36 πασσυδέν habet silentio praetermittens alteram lectionem Eustathius vero . IM, I , πανσυδυν inquit, καὶ 6t των δυο γρώφουσr ο παλαroi, ω τὼ συσσrrΟς, συσσαγμος - τὰ Ομorre. Hesychius II p. 854 πανσυδi et p. 889 πασσυδέν , tvm. . p. 650, 5 πανσυδέν assert. Hoc vero loco codd. Mori, Baroco. Iari. Elon a sec. m. Mosc. 2, ed. AId. 2. atque D. XI. 70 ε 724 codiees longe plurimi et editiones Veterea πασσυδi servant. Ae eet hoc Thiersellius in rarum. p. 72, 2. But mannus in Gramin. II. g. Ita ann IZ Lobeckius ad Soph. i. 36 et in aralipp. p. 364 seq. praeserunt. I5 Aristoteles de Soph. elench. l. 66 ed. Bevher. ιον inquit, icci τον

ευρος δρέ orer ἀλλὰ τα ἐνυπνia ἐνετελλετ δrδο-r. Idem de Poet. p. 446 κατὰ δὲ πρωωδiαν , σπε π ας λυεν ὁ Θ σrος το , oiδομεν δή i, καὶ τὼ μἐν ΟυκαταπυΘετα ομβρν. Quibus ex verbis duae res colligi possunt: primum, IIIppiae aetate i. e. sexto a Chr. n. saeculo iδομεν δε ο ευχος ἀρεσ, unicam suisse huius Ioel lectionem, alteram Vero, quae hodie vulgata est: μαγεσσι δε πηδέ ἐφῆπτα non dum AristoteIis aetate extitisse. Nam si extitisset, quid impedivisset homines religio-aos, quin ea substituta Iovem mendacio poetamque impietate liberarent Deinda eamdem ob causam, propter quam Hippias rδομεν, infinitivum pro imperativo, aeripserit, ab Alexandrinis demum criticis quin ρωεσσ δε κηδε ες vino in v. 32. - tra Iatum sit, vix potest dubitari. Aliam difficultatem, quam invenisse sibi visi erati 'iridovii, ab eodem Aristotele nobis conservatam, Il. X. I, eadem erilleoriam Alexandrinorum diligentia sublatam esse probabile est. Quod iam Hermannua ad Aristor Poet. p. 18I indicavit. Reduco igitur antiquissimam illam lectionem, quam etiam Bentisius

13쪽

M. VIR. -τtδεἐσταλτα γαρ πρὰ τον Αχιλλέα H τ προπισα του ηματος τωνυμ re Taetae in Exeg. II. p. so 28 edd. Aldd. I. 2. Argenti. I. 2 3. Baias. 3. 2. ος σευ aexhibent Iis Spidinem et obsecutus est et in gratiam Scholiastamni II. VI. 409. XVIII. n. XIX. Ira estat, quorum Iocorum alia est ratio. Nnua enim in mIaris vis sermonis in prenomine h. I. at inaneque hoc opponendi studium grammaticorum. Confer Lehraii Quaest. Epp. p. 2 seq. Accedit, quod ex II. XXIV. Ira,

Bb hἱ verso repetitur, veram esse vulgatam Iectionem perspicuum est. m. in εο-

XXIV. Ira quo Meo Wolfius vulgatam immerito omisit , Ia κέλευσα d. XIII. 274,3 ἐκέλευσε. d. VII. 304 ita edd. veri omnes, vulgata ante Wolfium ι ἐκίλευε, Isus ipso με κιλευε nesei unde , δ' ἐκἐλευσα d. IX. 326 δ' ἐκφλευσε D. VIII. 3I8. XI. 6 I. XVI. 727. d. V. 384, ε κέλευσεν Il. XXIII. 568, ρ ἐκέλευσε d. XXI. Ira. Porro μ' ἐκέλευε I. V. I99. XXII. 0I. Od. VI 304 ita vulgo ante Wolfium , ' κελευε Il. V. III ita vulgo ante Wolfium , τ' ἐκήλευον Il. Vm 3. d. XII. 93. . Alia et augmenti et Iisionis exempla ad VI. 324 asseram. 29. Vulgo πανσυδi Iegitur Codicea complures πασσυδω offerre, Munnistastis est Conseri ann. II. I2. D: 34. Lectionem vulgatam αμην licet ab Aristarcho prosecta esse videatur, serendam non esse, jam hiemeh. in Gramm. I. 224 ann. But ann. in Gramm. LI. 10 ann. 33 demonstraverent. Ipse de hac salsa productione, qua cinis mutatum est,

evi in ad III 436. 1. 432. VII. 340 disputabo. Thierschius ἀνεi' legendum haud male quidem eonjeeit, sed sumet ανist, lectio codd. Vindd. rati. Ab Lips. Verbi isti ἄν

oompluria sunt apud epico certa exempla EUHον II. I. 273, Mola II. II. 752, ανέ-

14쪽

sed omnes, praeter onum, codices omnesque veterea editiones, i nisi quod in . Iur. MAId. I, para rogicum additum est. Haec suit Zenodoti lectio est Sehol. Imλλενδο Ζηνοδοτεro ροαφη δr του , o de ro του o. Alteram hanc lectionem μελλον etiam Schol. 4. commemorat, quamquam in lemnia v. illesa. μελλή habet Pomo pluralem praebent in tan et Eustath. p. 168 39. Sed iam Homerus singularem praedicati nuinerum inrali subjecti neutrius generis persaepe adiungit. Quod cum parum cognitum videam, huius usus exempla sat multa asseram Il. I. 53 2I3 300 573.

XVII. 32. XXII. 405. XXIV. 87. Facile haec exempla augeri possunt. Unum, II. II. 87, Propterea reliqui, quod corruptum esse suspicor. Cons. ann. d. II 87. Si qua Tis , a quo pluralis numeras ἔμελλον inductus sit, ab Aristari:ho inductum esse ex Schol. A ad VIII. 3 c iσταρχος φυγον, αλλο δε φυγεν , et ad XIII. 28 'Aoi-σταρχος ήγMoiησαν. αλλο δε γνοiησεν discimus. Male vero pluralem ab Aristaricho substitutum esse, vel ex Il. XIII. 28. patet, ubi plurali tum ingularis αταλλε XII 27 , tum digamma voeis ανα adversantur. Wolfius autem et h. l. et VIΠ.I3 Aristarchi signa seculna est, ΙΙΙ. 28 ab eo defecit. Nos tamen et h. L et V. 205. et VIII. 37 ad singularem redimus.

39. Quamquam libri nostri hie et Il. II. 356. 590. XXIV. 5I2 696. d. XIV. 39. XUI. 44. XXI. 237. 383. XXII. MI. XXIV. II in στοναχν consenti dicuntur, in priscis tamen exemplaribus et hominibus doctioribus ante Aristarehtim στειωχ' probatum fuit Schol. A ad II. XXIV. I Ζηνοδοτος στεναχῆ διὰ το εγρώπεr. Schos. Pal. etiari ad Od. V. 3 6r του ε στεναχθοδ α 'Aser oc νους. Cur vero στεναχ' a posterioribus erilicia in στοναχ commutatum sit, ex verbis Seho Iiasis A ad XXIV. I diseimvs εκπix τε δε α et του 'I-τα ἐν sic νομα- ων εἰς το , λεγα λογος, μενα Ῥον λ' O ως στενὰ σι στοναχ' At quod possit seri, non oportere idem seri, his exemplis evincitur: στεγο στεγ' τε κν, στεφωστεφῶν', λεομα ἀλεα, γενεοα νεκε γενεMV, φεiλω φειλή, λεπτα κλεπτης, 6 πω δρεπῶν', εἴρω εων σεrseri, πεiμα πειρα. Sed ut de στεναὲλ et στοναχν interae veteres critiei dissiderunt, ita de στεναχησα στεναχήεr et στοναχοσα στον Ddεzν. Ac praestantissimi quidem codices, in his Venelns, sermae στεν irar supp-tias fierent, quam merito Wolfius Homero restituit. Conser ann. I M. Quamobrem eum de στενώχειν nulla sit ontroversia, eum στεναχ Zenodoti et Aristophisis, σε ναυφr optimorum odierim auctoritate gaudeat, atque στεναχ' r Verbo magnum exeoxnalis Illis vocibus praesidium oriatur, στενὰχειν, στεναχ', στεναχVσσε, στεναχiorν

ab Homero prosecta esse Censeo.

15쪽

, 4 40. Sehol. r. et Interpres gr. ap. Behher. κατα offerunt, quod recipiendum est, cum Homerus ubique κατα κρατερὰς σμiνας, non διὰ M. σμ dicat, nec ausa sit ulla, cur hoc no loco variaverit sermonem Drepsit vero vulgata exies Theog. 631. 12. Item Il. ΙΙΙ. 583 cod. Ven. perpellam δr κρατερῆν υσμ iVVV. 48. Vulgata est προςεβνσατο. Sed eodd. Ven Lipa is pr. m. oWnt. Mosc. l. 2. duoque Oxon. προςεβησετ offerunt, quod a Spitanem recepit. Cons. ann. I. 428. HI M. 53. Codices omnes, SchoII. ABL. in lemm Eustath p. 72, 10. Iviarch. ἐπρεσβ. πολrτ. p. 789. E. Stob. περ βασrλ. atque omnes ante Wolfium editiones in βουλην consentiunt. Hane Zenodoti Iectionem fuisse testantur Scholi ABLV. Ahera, βουλη, Aristarchi lectio fuit. Confer SAML ALV. Eustath. p. 72, 3. Correpta enim videntur, quae apud eundem Schol. A et p. Schol. B leguntur: βουλ' aio νπλεέου καὶ amiserεστεμ a risiχα του ' φουσIν, 'Aρ σταρχος δε και 'νδδοτος δr του . Lege ' et οφώνος In verbis vero Schol. Λ σὲ πλεDυς καὶ a αρrἐστατωδio τω ν βουλη. - Aser στ οφώνους, Aristarchi nomen substituendum via detur. Nam ne persequar omnia, idem Schol. A subjungit: στεroτερα ν χωρὶς τοί et , non ' χστρορχεrος Aristarchus enim negavit det etiam transitive dici eos locos, tibi transitiva vis deprehendebatur, commutans. Sed Aristarchi manus effugit unus I cus II. XXIV. 553 μη με πω ἐς μονον de Wolfius male leε). Succurrit poli nivs in Argon. I. 36 eo εους ix πὰντας ἐν ψαμ Ροrσrν ταiρους, atque Verbi καDido analogia. Compara etiam locum simillimum: l. X. 299 seq. Recte igitur posteriores eritici ab Aristarcho defecerunt. Omnia enim testimonia, quae ad nostram aetatem pervenerunt, iaciunt cim Zenodoto, praeter araphr. p. eineri et Osc. I. ab ali. m. licet Schol τὰς πλεiους καὶ χαρtεστερας, i. e. ab Aristarchi auditoribuaeon et exemplaria, βουλῆ obtulisse tradant. Iniuria igitur olfius βουλην recepit.

67. Vulgo πανσυδi legitur. In codd. quibusdam πασσυδir esse, Heynius testatur Conser ann. II. 42. 73. Vulgo p Si ut εστ legitur Cod vero Ven. ubicunque haec formula in Iliade est, et exhibet, semel IX. 33 4 Apollon in lex. p. 344. et Eustath ad Od. p. Ira , I si tradunt, quod revocandum esse eum alii viri docti laerspexerunt, tum Spitaneres, errante tamen quod si pronomen esse putabant. Adv0rbium est i ut φη, δ' M'. νη, πῆ . Docet hoc Schol. A. tum ad h. l. tum ad IX. 34 η ἐμες ν ά πων πελεr τὼ η δασυντεον εστ γὰρ ἰσοδυναμουν ν ως th κα ὁ τε προ iri-

16쪽

76. Vulgo ne αρ ἐετο. Equidem κώ Ndaro legendum censeo. Conserann. I. M. M. Apollonius in lex Hom. p. 485 o cui tradit eum alias tum si pro υτος sit Eustath. p. 23 I de o demonstrativo idem refert. Uterque hoc exemplora γαρ βασrλῆς χολωΘεὶς utitur. Cuius placiti mentionem ego non fecissem, quippe quod a But anno in Gramm. I. p. 60 et p. 299 satis sit resutatum, nisi Spitanerus eo peris ductus esset, ut hoc loco aliisque v. 00. 4 etiam pluralem o et re accent ornaret, id quod-nemini ante Spitanerum in mentem venit. M. BeniIej μΘνε ζωσr pro ἔθνεα lar scribenti adsentior non solum quod ita hiatus illegitimi tolluntur, sed etiam quod εθνεα vel si Θνεα semper eum plurali praedicati numero connectitur. Fide II. I. M. M. 462. ubi conser ann. 465. XI. 724. o. XIV. 73. Adversatur unus locus Od. XI. 32. 'i , , M. Heynius, ut hiatus tolleretur, ibo pro δέ τε legi iussit. Sed Homerus o particula non utitur nisi in sermone. Quamobrem δε καὶ legendum censeo. M. Vulgata ante Wolfium δ' ἐστον ieετ suit, eadem est Eustathii lectio p. 80, 3. Cod autem C. p. Benti. Γ στεναχidετο, codd. Lips Mosc. I. Elon Schol. br. δε στον idετο , Ven et Schol. Λ δἐ στεναχidετ offerunt. Item libri inter se discrepant, ubiubi locis decem et septem hoc verbum reperitur, sed ita ut praestantissimi codices formae στεναχidε et aut στεναχieεσθα suffragentur. Wolfius igitur στεναχiZεr aut στεναχἱῆεσθα ubique recepit h. l. δἐ στεναχ ετο , Veneti potissiamum auctoritate, quantum videtur, ductus, quo in codice semper haec sorma reperitur. Idem tamen στοναχεi et στοναχν ubique retinet, quamquam non solum στενα-χε i libri optimi offerunt, in his ipse Venetus Il. XXI, 79, et στεναχλ Zenodoti et

Aristophanis auctoritate gaudet, sed etiam στενώχεa et στεναχidειν ut στεναχεi et oτεναχ praeserantur, paene cogunt. Qua Wolfi inconstantia jam uitiannus Rsensus in exit. I. p. 2I seq. propter τοναχ et στοναχε i Postulavit ut στοναχέ-Zειν restitueretur. At minime eonfiat, στοναχὴ et στοναχε, Homericas formas esse. Spitanerus vero Exc. III. Wolso auxillio veniens στενώχεr στεναχidεr et τίνος

ναχidεr Homericum esse iudicat, στεναχεi repudiare ei non licet. Ac si certum est, στενώχεrν, στεναχεiν, στεναχidειν Hsmem dixisse, quis, quaeso, de στεναχο

17쪽

potest dubitaret Conser an ad II. 39. Hoc igitur loco olfium sequor, ita tam nut augmentum retineam, quod aliis locis no ossius quidem aspernatus est. Vide Il.

εδωκε id. IX. 36 μεν δωκα, D. X. 255 codd. Vindd. μεν δωκε offerent. Similia sunt Od. XV 243. XVIII. 322 με ετrκτε, Il. II. 52 444 μεν κηρυσσον.I05 I07. Vnlgo αλὰ h res τε legitur, in quo illegitimus hiatus inest. Sed ap. Iulianum Or. II. p. II. B, ubi his Iocus inde a V. 0 recitatur αυτὰρ γ με extat. Atque υτὰρ γε Homero familiare est Il. II 667. III. 328. V. 308 327. 585. VI. 474. ΙΙ. 40. XIII. 399. XV. 479. XXI. 550. XXIII. 896. XXIV. 50. d. ΙΙΙ. Ira. XI. 599. XVIII. 398 XX. U. XXII. 480. Etiam ret- τονγε vide D. XXIII. 35. Quapropter o recipiendum duco. iatns autem auctor, si quid video, Aristarchus fuit Nam Schol. A ad XIII. 399 α δ ον ἀσπιανένωνJ iσταρχος ω-

του δυσκλὰν ς. Recte isti δυσκλε scripserunt, in quod etiam Benilejus incidit. Vide Heyn ad X. 22. Ita enim hiatus illegitimus tollitur. Item Il. IX. 22 scribendum, et O IV. 728 ἀκλεβ. atque Il. XVII. 330 υπερδεῶ, quod per syniEesim pro- notitiandum. orro κλεα l. IX. 80 524. d. VIII. 73 , κερα Il. IV. 09. XI.

23 natura longum sed vocali proxima hiatuque correptum re habent. Cons. Butt- mann Gramm. I. g. 54. ann. 3. Thierach. Gramm. g. 93, 36 40. De uoire cons

224 tum maxime Od. XXIV. 433. ubi λωβ' γὰρ αδ γ εστ in εσσοριεμ rσε πυ- ΘεσΘret comprobetur, atque αἰσχρον interpretamentum vocis λῶβ' esse videatur, quod in genuinae lectionis locum irrepserit Zenodoliam lectionem restituo. 33. Ante Wolfium volgata . I et Il. . 164 ευναχομενον, II. XVII. 572ευκαtos ανν, sed II. X. 402. XIII. 380 ε -rομενον, D. III. 400 εὐ retoμενώων,

18쪽

plurimi si optimi alioriim testium huic codici plerumque adsenti intur. Quamquam 4. plurimi in vulgata consentire videntur. Vidi tamen ευ ναroμενον in Ven atque ap. Seholl. ABL. Plus vero quam codicibus et Scholiastis poetae ipsi tribuo, qui Od.

IV. 96 εὐ-λα rerεταοντα aperte ostendit, male ευνσχετώων a Wolfio seribῆ. Quodsi ευ πιεταων genuina est seriptura, quis audet ευναroμενον defendere 3 Ita etiam do ευφρονέων dubitare licebit. Unicum est enim participium, cui et conjunctument, et dubium, num ευφρονεω unquam exstiterit. Conser Stephani hes. in III et Dammii Lex. h. v. Hoc tamen certum, inconstantem sibi fuisse Wolfium et ἐυφρονέων et Od. VII. 74 ευ φρονἐνσr edentem. 37. Heynins ad I 245, ubi ipso προτὶ praeseri, alios ποτὲ habere nuntiat, saxe entiesque reperiri hanc arietatem. Inde hoc quoque loe alios codipes προ-τrδέγμεναr, alios ποτrδἐγμεναι quae vulgata hodie lectio est praebere, suspiuari lia est, etsi silet Heynius Accedit, quod in Ven. προτrδέγμεναι esse certe scimus. Hoc Freytagius recepit, olfius vero ποτιδέγμενα retinuit. Sed Frenacius recte fecisse

videtur. Nam ' cum primitivum sit, Vide sed, προς, προτι, πρiν, προτερος , πρω- τος , pro, prior, primus eli8um 88 . Poeta non Videtur nisi metro cogente, ut Il. XIV. 398 τοσσον γε ποτὶ δρυσiV. itaque ubicunque longa vocalis diphthongusve auteonsonan Iitera antecedit, προτὶ aut retineo aut restituo. Quod Zenodoto et Arist

80 Zenodotum et Aristophanem μαχησομενοι προτὶ στυ legisse, traditum est. Qua in es Wolfi mira est inconstantia. Ne omnia persequar, ea exempla, quae Iliade eontinentur, satis est enumerare. Post longam vocalem πρηὲ Wolfius praeinlit Il.

VI. I 3. VII. M. M. I3. XIl. 273. XVII. 20 442. XX. 418, sed G08 ἐγω stor edidit Post diphthongum ori decies: IlI. 3I3. VIII. 295. X. 336. XL 683. XV. 455. XVII. I9I XX . 607. XX V. III. 80 33o, ποτι quinquies Vll. 337. 436. IX. 629. lv. 394. XVlII. 74. Porro post literam consonantem προτ bis et olea VII. I 429. VIII. 499. X. 348. XII. 4. IIS. 276. XIII. 657. 24. XIV. 6. I46. XVI. M. M. 376. XVII. 3I. 93 396. XVIII. 266. XX. 20. XXII. I. 356. XXIII. 64, ποτὲ vero semel et vicies: I. 245. 26. u. 37. IV. II2. V. 408.

VII 4 5. IX MI X. 23. 347. X I M. V. 295. VI ID. XIX. 234. 336 395. XXI. 438 505 56I. XX l . 29. XXIII. 869. XXIV. 353.

39. Vulgata ante Wolfium ἐγώ suit. Eam omnes testes confirmare videntve. Vidi erte ἐγω in Ven. ap. Schol. A., p. Eustath. p. 88 8. in edd. AIdd. I. 2. Amenti. I. 2 3. 4. Steph. Basili. . . nam ob rem eyesus et olfius nono libris ἐγώ desumpsisse videntur, sed ociis locis, quibus hic versus repetitur.

Illis enim locis vulgo ἐγ- legitur Il. IX. 26. 704. XII. 75. XIV. 74. 370. Od.

XIII. 79. Sed in hoc certe versu perexigua eius sormae est auctoritas cod. Ven. semper ἔγω praebet, praeter XII. 75. Hoc loeo, quod dixi, omnes in m consentia

19쪽

ν is auguror. IX. 04 codices longe plurimi, in his en et Vind. quintus, editiones an es ante Barnesium ras ineratur, eodices Vindd. praeter quintum γων Terent. XII ra rno otio doti fuit lectio, eique codices omnes praeter Venetum E Mailia p. 93, 24, editionesque anto timebum adstipulantur. XIV. 4 et 370 in plurimis eodicibus utrum ἐγώ, an ἐγα insit, propter Heynii silentium parem innotuit. Sed en Eustath. p. 967, 49. edd. Aldd. 1. 2. Argenit. I. 2 3. 4. Steph. Basili. I. 2. ἐγα praebent. Etiam Od. XIII. 79. ἐγω in antiquis libris esse vidi. e dissenti-- Seboll. LV., qui adest. I. I λχ γε F, ως αν εγαλ εχπω , et Θῶμιε Θα πών- τες asserunt. Accedit, nod itera illa Aeolica, quae olim verbo ἐπεi praefixa era forinae ἐγω suffragatur. Quo cum ita sint, in hoc certe versu ros restituendum cenisaeo. Atque anto digamma semper restituendum videtur, idque bonis libris non raro suadentibus. Altior quaestio est, num γῶν prorsus ex Homeri carminibus sit experulendum, quae Heynii est opinio. Atque adeo Aristarchus ita erasisse videtur. Nam ad II. IX. 167, ubi vulgata est: ἐγων ἐπrοψομα Schol. A annotat ἐγων' ἱσταρχος ἐγώ, αλλο δ ἐγχυν. Quo loco ena Aristarcho faciunt non modo Scho A, sed etiam eodd. Ven Vind. n. Schol. . p. achmann E m. n. p. 362, 36. l. 44. Cum aliorem tum enodoti lectio φ' pro obo fuit, quaerat. XIV. 499

redit. Quam particulam Ioann. Alex. I, 2 bene explicat: ν' ἀντι του κα--περ. Cognata sunt partieulae ν et πη. Conser ann. II. 73. Adjuvatur x etiam

Antimachi et Callimachi testimoniis. Conse Schol. A. ad h. l. SchoIl. ABLV ad

XIV. 499 500. Eustath. p. 99, 24 seqq. Sed Aristarchus , archaismorum adversarios, γ' expellere eum studeret, hoc Ioeo oo aut ex coniectura aut ex libris det riorinus recepit. Id quod in libros nostros transiit. Verum com enodoto Laetunt

Behkern in Con. . d. Wolf. p. 43. Butimannus in exit. l. p. 236 seq. hiis hius in Gramm. I. 58 I4. V s. in Schia criti I p. 24 seqq. Bothius ad . . A starcho et olso propugnat Spitaneriis Excursu XXVI. qui H κυματα abmons

usu non esse alienum reet contra Buumannum demonstravit, in ceteris propositiunnon assecutus. Sed de hae re ad XIV. 499 copiosius est disputandum. Ρ- Θαλώσσης comma ponatur oportet, quia ποντο 'oastior appositio est.

Ea enim pars, quae praestat, toti rei additur explieandi gratia. Vide l. II. 395ἀκτὴρ ἐφ ψηM, προβλη=τ σκοπελι a. Conser B II. 48 seq. XIV. 227 284. d. V. 236. IeaHum autem mare prae ceteris proeellostia esse vel pueris ex Horat. Od. I. I, II notum. 48. hierachius in Gramm. s. 322, 3. 3μυν scribendum conjicit. At in

lecto mutato, nam ad yμυε ληων subaudiatur etesse est, mutatur etiam modus.

20쪽

50. Vulgo ante Wolfium νῆας ἐπισσευorio legebatur Wolfius 'a ἐπ' ἐσσευorio edidit, quae lectio est Veneti et Schol. A. Idem tamen Il. u. 43. V. 395 τεtχος ἐπεσσυμενους, d. VI 20 ἐπεσσυτ διμνtre, XIII. Is νῆα δ' ἐπεσσευ- orio parum constanter retinuit Spitaeneras et edidit contra grammatisorem vetarem praeceptum, qui retrahi vetant praepositionis decurtatae accentum, nisi aut amphiboliae avitanda gratia, ut Il. IV. 7. XV I9I, aut si vorbi compositi potestatem praepo

sitio induerit. Conso Sehol. A ad L I. et ad IX. 583. N. 273. XVIII. I9 .

60. Buttmanno auctore Gramm. II. g. III ann. 4 καδδέ , vulgatam ante Wolsum lectionem, reduco. Quod olsus scripsit, γὰδ δε , nullo in libro extare suspicor. Apud Aristot Rhet. l. 6. p. 1362 d. Behh. tym M. p. 400, 38 Soholl. BL καδδε , in eod. Ven et Schol. Λ καδδεκεν reperituri Conser ann. IF. Ire. 65 et 8 . Bentleius μηδ' iare , hierschius in Gramm. I. 220, 6 anu: 2. μησδεμ conjecit hierschi conjectura praestat. 68. Hunc versum, quia in Ven et sex aliis codicibus abest Wolfius nessinclusit Sed accurate et verbos omnia enarrare , Momericum est. III. Cum ceteris omnibus uocis imper et verbi πτομα augmentum addi

iis sit c l. VIII. I. I. M. V. 3Is. XVI. 78. XX. 468o, meo causam inveniam ullam, cur hoc uno loco absit augmentum, ῆπτετο scribendum censeo. T6. Wolfius ut v. 60 vid anti. λ contra librorum auctoritatem D κα δέ κεν Cod. Ven. καδδεκεν Quod ante Wolfium vulgo edebatur, καδδε κεν reducimus.

79. Spitanem ex eodd. Townt Baroco et Schol. L suus ετ recepit lan datis II. III. 407. Od. I. 289. II. 220. Sed Il. XXII. 85 tum omnes libri tum iutius loci ratio μ'δε ἐρῶε tuentur. Itaque ne hoc quidem loco a vulgata lectione

recesserim.

80. Vulgatam ante Wolfium lectionem OH δ' ἀγανοi codiees editionesqne omnes, Schol. A. h. I. Scholi BL ad II. I99. Eustath. p. 97, 45 Interpr. r. ap. mkker tuentur diecto tamen olfius δ' expunxit. Primum enim ex Scholl. ALVad II. 64 Iucet, non solum illo sed etiam hoc loco τὰς ria ρχεστατας ἐκδh et et

Aristophanis editionem exhibuisse ot ἀγανοi deleto Deinde saepe in imperaturis asyndet Homerus utitur Il. 1. 334. 363 III 82. 432. V. 09. XII 343. XVI L74. 70. XIX. 347. XXII 646 u καὶ etiam est XXIV. IM. d. X. 320. X l . 362 XV. 46. XVI. 436. XVII. 393 508 29 544. XXIV. 54. 357. Deniquo ira iis additum apparet, qui usus Homerici parum gnari connexionem desiderarent. Quod Spitanem quoque accidit. Nam quod praecedat μηδ' e vel potius μηδε τὶ ἐρωεr, negat δ' abesse posse. Idem tamen . IM Wolfium est secutus, etsi illo quoque loco omnes libri nostia δ' tueri dicuntur. - I8I. Thierachius avs I legi iubeto Mont ann. IL I65. I92 Vulgo Aτρεέω legitur Sed Sehol Mola νοος -'εMao ola νδος 'Aroelωνος κἀν at δrορθώσεσr καὶ ἐν τοr υπομνημασrν ουτως ἐγεγραπτο, 'Armia