Observationes criticae in Iliadis librum alterum [microform]

21쪽

I95. Vulgo μητ legitur, quod eum sit alit nihil aut nullo modo, inlienum ab hoc loco est. Cod. Ven Schol AL Enstath. p. 99, 5. edd. Aldd. I. 2. Argenti. I. 2 3. Basili. I. 2. μη et Osserunt, quod ammeynius, Spitarierus, Freytagius reduxerunt Ita saepe ur/τ et μῆτr vitiose pro se iis et Tr editum est

vulgo, etiam 'a Wolfio Vide II. III. 07. V. 316 345. II. 567. Ill. 95. X. 26. -- XI. N. 704. XIII. 52 649. XIV. m.

I96. Schol. A.' iοτρεφεος βασrλῆος sinco ενὶκῶς rei' et iaρχου καὶ Πτολεμαῖος δε ὁ πrΘετης ν τω mcίτω περὶ Iariaδος ' et ia χεrον μολογεῖ την γρα- φvw uo δε καὶ rei reseri στατα OUτως , μευ θ ZVVOδOTOU , o re φε δIoγε- φεων βασrληρον επὶ δ τδν' αμεμνονα ἀναφερεται ὁ λογος det φ'σr , piλε δή μ'τiετα εος Schol. L. zοτρεφέος βασιλ θος ουτως- πῶσor. λ ην τῆς 'Mo- δοτου. ore suo Scholiastes A lectionem enodoti ita commemorat, tamquam μα- ieetura fuerit Zenodoti sed sui ea ante Aristarchum vulgata lectio, quod ex Arist telis Rhet. II. . p. 379 e Behker discimus, ubi est: et εὶμVται , Θυμος δε με - γα εστ δiοτρεφεων βασrλήων. Nec post Aristarchum omnes singularem praetulisse codicibus Vindd. duobus et Mosc. 2 a r. m. docemur, qui codices pluralem offerunt. Idem testantur et ipsi Scholi. L. qui una cum Scholi BD ad II. I. II huno vo sum sic citant: Θυμυς δε μεγα εστ δzοτμεσεων βασ4λ- ων. Inde mihi erio constat, redeundum esse ad pluralem. Iurali enim singularis Ioco Graeci non raro utuntur propter orationis affectum, ut, quae singillatim accipi volunt, eloquantur gen ratim atque universe. Ita II. II. 250 βασrλθας iterum ad Agamemnonem reserendum, v. 32 δεtν πελωρα de uno portent dicitur. l. III. 49 Helena νυος ἀνδρωναθμηταων dicitur, quamquam unius Agamemnonis amnis est. IX. 326 Achilles apud Agamemnonis legatos, Uti em et Aiacem, sic queritur: νματα δ' α=ματοεντα δrεπρη σον πολεμidων, ἀνδρώσr μαρνώμενος ἄμων νεκα σφετε μὰ ων, i. e. He

22쪽

el Wols. in ποτ. Equidem eos sequor, qui in nrδέ seribunt. Vide Bullinaruit arravim. I. f. m. p. IN. m. D206. Hunc versum codd. Ven Lips Townt Mos. Vincla duo omittunt, ne commemorant Scholi nec Eustath. Ceteri codices, Dio Chrysost Orat. I. p. s. Interpri p. eLher atque omnes editiones anto olfium servarunt eum, additum tamen in plerisqne est o Θος, riχος νοΘος. Cuius damnationis causam recto indicavit et explicavit ossius ad h. in Cer. p. 5 seqq. et in Seliedd. eriit. II. p. I9. Adde quae a nobis ad 1. 393 dicta sunt. ejectus est enim hic versus a veteribus criticis, quia σφiσt pro πιιt dici posse negabant. At restra negaverunt. Accedit, quod, iversum expungis, abrepta admodum praeter Homeri usum fit oratio. Immerito igitur Wolfius eum uncis inclusit. 'Vulgata ante Wolsum fuit: σφiσt εμβασrλευlv, quam Barn tu ex Od. Cant et Dion Chrysost Orat. I. p. 47 receperat. In aliis libris est σφior timet, aut σφiσr βασrλευν. Wolfius ad σφiσ βασtλευ metrum pessumdans rediit. Vide

sθσet σκοπιή τε πολλώ τε μiδεr. Bentlej ος επεα, eynii φρεσὶ θσr eo jectura est Schol. B ad II 2I t δε exhibet. 216. Cum versus huIus pausa inter primum et alteram sit pedem, δε ἀνήρ hiatum intolerabilem efficit. Quod cum Bentlejus animadversisset, duas coniecturas, δ' ἄρ' ἀνηρ et δ' ἀνδρων, proposuit. At δ' ἄρα Homerus non dicit nisi in narratione, atque δ' ἀνδρων vers 67 rejicitur. Si quid equidem video, omerus δέ, ἀνέγρdixit. Nam δε τε persaepe in descriptione surpatur Il. I. 403. II 2Io. 456 463.

8I4. m. I4. IV. 77 277. 278 400 425 455. V. 306. 74I. I. I27. IX. 5Is. X. 226 362. XV. 624. Od. II. I8I. 277.

230. Moynius ἐκ italo Iegendum vidit. 232. Vulgo γε seribitur. Sed ex grammaticorum Ueterum Praecepto υε reponendum, tum hoc loco tum multis aliis. Iam Il. I. I924 ubi Scholi AB ro ν ἐν

γώ ἐστ η συνταErς. Inra de hoc accentu congessit Lebreius in Quaest. epp. p. 50

seqq. Quibus adde Scholi ad II. 252. XIV. 2 quem Ioeum nec Heynius intellexit, nec Spitanerus , XVI. 436. Conser ann. II. 252. 233. Bentirius ingeniose o σε ε sorκεν legendum conjicit. Vide ἔoiκεν Il. II. I90. Od. XVI. 202. 238. Omnium librorem Iectionem Do x μεις bene Xplicant Interpri p. miser. - , αυτο καὶ μεΗ προ- ρΘΟυριεν, atque Eustath. p. 2II, 34 α κα t

23쪽

θμεις προωυιυνομν. Etiam mos, non solum Mycenenses. Agamemnoni subditi. - Ηos enim, Agamemnonem ut deserant, Thersites non hortatur. Atque a libris stetit

Wolfius nonia liti. I. I. p. 434. retinuitque i i ' μεi prioribus in editionibus Sed in reeentissimam editionem ri V ῆμε i Thierachii conjecturam Gramm.

l. 64, I recepit, in quam conjecturam incidisse aliquem mirum est, quia κε particulae in interrogatione nullus est locus, nisi eum optativo conjunctae. ingui vero

Minorva Spiignern in hierachii et Wolfi gratiam Excura. XIII. p. 36 Od. IV. M. VIII. 336 XV. 43I. XVIII. 357 allegat, quorum locorum longe aliam esse rationem,

unusquisque facile intelligit. Νec ulla est necessitas a libris deficiendi, quoniam recentium demum eriticorum est opinio praeiudicata, crea particulas eras Homerum abstinuisse. Quam opinionem ut quasi stabiliant, omnes locos , qui obstant ei, mutatos volunt. Vido Thierach. I. c. Voss. ad h. in Cer. v. 226. SpitEnerus Exc. XLII. seiunt enim isti viri, quotiens crasibus Homerus usus sit, qua de re vide ann. II. I.

- . Vulgo mi legitur . Sed γ' legendum esse ad II. 232. 253 demonstravi. 239. Vulgata lectio o est Zenodoti lectionem eo insipienter Sehol. A vituperat Ζηνοδοτος γρὰφει ἐου τουτ δε συν Θρον και Modo τω λογα . Nescivi enim onus Scholiastes, ου antiquis Graecis dictum esse pro εο et υ, ut horet pro Det ε. Doctior ilIo Apollonius in Argon. IV. 803. ἐου, et I 1032. II 6. III. I 5. 335. IV. 782. olo servavit. Confer Gerhard Leci Apoll. p. 93 atque Ilauer ad Argon. I. 032. IV. M. Aeolibus ἐου pro insive o tribnit Apollon. de pronom. p. 358 B, ipsi Homero Maximus lanudes Bachmann Anecd. r. II. p. 60 , euin haec sunt verba ἐκ δ τω oc αυτου καὶ io remo circi αυτον οὐχ συνΘετόν ἐστ τι ἐου, ως ο ἐαυτου, - ὰπλουν ουδε ποτε γὰρ Ομορος συνΘέτιν δντωνυμί ἔχρησατο. Confer ib. p. 70, 2 Maximus vero lanudes ad II. XIX. 384, respicit, ubi vulgo quidem εο αυτου legitur, sed illegitimo hiatu, ibiquo iterem in onodotia editione o αυro suisse testis est Schol. . Quo ex loco magnum nostro loco oritur subsidium am cum l. XIX. 384 εο α o vera nequeat esseleetio propter hiatum vitiosum, atque antiquior lecti hiatum tollat, hoc quoque loco,

ubi per se o tolerabile est, antiquiorem lectionem praeserendam esse, apparet. Vide doniquo analogiam harum sermarum εο, ἐου ἐους, si et τεο τεου, τεους, τεοχ.

De quibus d te quidem sed minus sagaciter Butimannus Gramm. I. g. 2 disputavit. Num etiam o Homericum sit, ad V. 300 videbimus. Quod qui ab Homero ab- indieaverent, eandem ob causam sormae ἐου insesi fuerunt, quippe quam ex ου de

24쪽

v. Heyn. iisdem de causis duos versus 254 et 255 spurio esse existimant. D ediatoribus primus Wolsus versus 254 255. 256 uncis incluεit, a reeta di elabaehi

duarum recensionum Festigia agnoscit, quarum in iter. V. 250-253, in altera τα254 255. 256 fuerint. Ceterum s ῆσα errant interpretes veteres, quo Verbis, .uem ludo animi depingitur, ut Il. I. I34 ησΡα δευομενον. Tu

262. Schol. A iδῶ vulgatam lectionem, eandem Aristarchi et amphili, αἰδῶ Dionysiorum et Sidonii et Thracia fuisse, testatur. nightius vero ido hiatu offensus recte conjecisse videtur. Vida Il. XIII. 568. es. p. 73I. Frustra enim, mea quidem sententia , Gerhardius in Leet Apoll. p. 57 aeq. hiatum molestum in quarti pedia sns tueri studet. Nam quas similia exempla Teruntur, in aliis Aeolica illa itera tollitur hiatus, velut Il. I. 45. II. 269. IV. 164. I. 96. XIV. MI. XVI. 226. d. XVII 254. In aliis interpunctione aut vocum transpositione hiatus excusatur, velut II. V. II. VIII. 20. XV. 23. XXI. III. Od. XII. 75. XXII. 386. Porro ut v in thesi saepe producatur, propria huin particulae vi efficitur Il. I. 27. III. I. 23 I. III 24. V. M. V. 6I 2II. Od. I. 296. I. 3IT XI. I20. XIV. 330. XVI. 356, quibus locis non in quarti modo pedis thesi v ante vocalem pro . duci ostenditur. Qui restant pauci loci , an ex libris aut conjectura corrigendi m- dentur. l. V. 809 enim e cod. omni ἀνωγεtW XXIII. 44 ορκου γ e eod. Vrat. restituam. II. Ι. 554 et XVII. 663. Unius τριε Iegendum vidit. De Odysseae locis videant alii. 269. Bentlejus ἀχρε- ριδων egendtim enset. Vide l. I. 148. II. 245. I, 349. II ποδρα ἰδών, t. XIII. M. XVI. 610. X II. 30 ἄκτα ἐδων, t. XVII. 334 d. XV. 532 εςώντα ἐδων.

278. Schol. . p. mkker. ἀμὼ δ' 5 o oo ' iσταρχος τrνἐς δε χωρις του ἀρυου, κακῶς. Eadem Scholiastae L. Villoisonius et Bachmannua tribuunt. In articulo vero adgentiuntur Aristarcho non olum Scholi. AL. h. l. sed otiam Seho . . ad ΙΙΙ. 440, codices omnes praeter rat a , in quo articulus abest, omnes editionos ante Wolfium et synium. Uterque enim articulo infestior quam Aristarchus concanti. II. I. articulo ita ut Homerum negat. Sed salsam esse hanc opinionem ex his

32 o κλυτος 'Maλλευς XXIII. 205 div την ' αμεμινονἐν τον ον υ Ποδ νον v. X. 363 ex optimis plurimisque libris id o Nouam to 'Oδυσσευς restituendum. Quae ne hoc quidem Ioeo ad librorum sero omnium Ieetionem dubiis redire.

25쪽

ἐπε χρονον sermonem Homericum sibi postulare affirmat. Id tamen cave eredas.

sed etiam eum τλητε conjungendum sit, Zenodoti lectioni optiniantur etiam hi loci: Od. . 288 ετ δεα ρος νrαυτον , et II 2I ετ τλαi' ενrαυτον Atque ut hoc Ioeo τλῆ τε καὶ μιεiνατ ετr, i Il. XXI. 608 τλαν μεiνα ετ ἀλληλους similiter dicitur. Rem iam manifestam alii scriptores insuper comprobant, in his Soph. Phil. 075 Herm. ομως δε μεiνατε μονομ. Trach. 44 D re Ojνας ιενεr. ur Med. 334 Elmst. Ozia με uerint τηνδ εσσον Ἱμεραμ. 367 τονδ' ἀφῆκεν /μιερα με iνα με. 383 μεεκαδ' υκ τ Murvo χρονον In eadem quidem fabula v. 349 libri videntur omnes praebere: ε μενε et δε , aiμ ε ρ ὴμέραν μεαν, sed recte orgonus et ElmsIeyus in substituerunt, et propter eteros, quos attuli, Iocos, et quod aliis quoque locis codd. plerique επὶ pro ετ offerimi. Quos locos si cognovisset SpitEneres, vix Zenodoto opposnisset Od. XIV. I93. XII. 409. XV. 494. es. p. 324, quibus quidem locis επὶ χρονον reperitur quod diei posse quis negabit 3), sed με rVσr ari Oo- νον quamquam hoc ipsum Spitanem amrmat , aut τλῆνα επ χροκον non reperitur. Accedit, nod sententia ipsa huius loci enodoliae lectioni admodum favet. Nam eum per novem jam anno Graeci bellum gesserint, quid aptius est, quam Ulixem dieerer, Perseverat adhuc aliquamdiu Necesse est igitur ετ reduratur. AE 302 aenodotum strioτυρες pro μὰρτυρο h. l. atque Il. III. 280 XIV. 274. XXII. 255 legisse Scholl. B tradunt. Itaque enndem I. I. 338 item μώρτυρες Iegisse verisimillimum. Obloquuntue Scholiastae Zenodoto Iris ιias τυψος et μῶρτυρος

et ἄρνες , 'Miοχος et ηνrοχηες , ἔρiηρος et ἐμiηρες dicerentur, quid obstitit, quo ianus etiam μἄρτυρος et μώρτυρες diceretur Λ suffragantur Zenodoto antiquissim rem poeiamm testimonia. Vide enim Om. h. in Merc. 372 ιὰ τυρας. in I. Ol. I. 34 μὰρτυρες. em. ΙΙΙ. 22 μἄρτυρας Aesch. um 318 ιὰρτυρες. Quae cum

ita sint, Zenodotia lectio vera et genuina videtii esse, Vulgata autem ex errore illogrammaticorum originem traxisse. 314. Vulgo τετρrγίτας, in codd. Cant Vrait. h. c. A. d. Flor. ετρυγαλπας

legitur. Aptius complures vetern m cs Schol A ad IV. 4 2), in his enodotus Sehol. A et Eustath. p. 220, 22 τrrfξοντας legerent. ipilant enim passerculi etiam moribundi, non stridunt ut spectra et Vesperiitiones 1l. XXIII. 0I. d. XXIV. 5 seqq. , aut ni terga luctantium Il. XXIII. ΙΦ). Dissentit quidem Seho .

26쪽

ant τετριγοτας dixisset, aut metro cogente τε iγοντας, ut et κεκληγδτες et κεκλη-

γοντες dixit, non κεκληγαπες Sed Aristarehuc et Sohou IL XVI. R Od. XIV.

30 κεκληγαντες ausus est acribere. Ergo iacile est divinare, qui τε inrγῶτας in hune Ioeum induxerit. Confer Thierachii Gramm. I. II. p. 344. Memorata tamen dignum est, Eustathium de Zenodoti lections minus sibi constare. Nam eum p. 229, 22 idem plans quod Schol. Λ tradiderit p. 490 4 haec refert: ora τεττteclo γραφε Ζηνοδοτος ἐν τῶ τους ἐλεεr---χiσΘr τεττHοντας κα το κατὰ πινας r-τidοντας ἐκεiκος γρώφει et του , o Iuri det του . Noli dubitare, quin iridori τας enodoti Iectio suerit. 3I8. Vera si est omnium sane librorum lectio seidvλον, valde eonspicuum draconem a Iove redditum esse ex B. XIII. 244. XIII. 2I9 22I. I9. XXII. v. d. XII. 453 elucet; quod criticorum veterum para bene intellexit. Conser Schol. . . . Eustath. p. 220, 5. Interpr. r. p. Behher Elym M. p. IM, I9. Hesych. I. p. 29. Quo autem modo Iuppiter vald conspicunm reddiderit draconem,

Ulixea accuratius exponit proximo versu λα- μμ 4rν Θν κε Κρονου παi ἀγκυλο- μητε; . Non audiendi igitur sunt ii, qui praejudicata opinione decepti e conspectu sublatum esse draconem opinati sunt, atque, ut opinionem suam probarent, tum versum proximum expunxerunt, tum MidVλον pro ἀδολον dictum ess affirmaverunt. Conis

De Scholi A. Vict Elym M. p. 42, 25 seqq. A quibus paulum recesserunt, qui ἀρid'λον negantes esse ἄδηλον sive φανθ Variis coniecturis tentabant hunc locum,iardvλον Hesych. I. p. 50. E m. m. p. 3I, 54 , ἀεidvλον Apollon lex. p. 43, 4rδηλον Hesych. I. p. 44. Eiym. . . I, 44 scribentes. Quid legori Cicero,ineerium, sed eandem huius loci interpretationem amplexum esse, servato tamen proximo versa ex ejus conversione de Divin. ll. 30 perspicimus is Qui luci ediderat genitor Saturnius, idem abdidit, et duro firmavit teginina saxo. Etiam utimannus Lexit. I p. 252 seqq. abditum esse draconem arbitratus conjecturae lδηλον patrocinatur, eamque Aristarchi lectionem fuisse censet. Cum ipse tamen utimaunus admodum dubius haereat, atque extremo ad seid λλο paene redeat, non est, quod multis verbia eius opinionem resutem. At potest alia ratione vulgata lectio impugnari. Nam cum Oidvλο a θλο profectum esse oporteat, si recte Mid λλον scribatur, quaeritur, cur nusquam 'λο reperiatur inde suspicio oritur ἀρiδυλον , Zeno doti Iactionem, veram esse lectionem, Mid1λλον autem excogitatum esse ab iis, qui de vocalis prodiistione, ea nimirum ars efficitur nimis solliciti essent. Cuius sollicitudinis alterum luculentum exemplum asseram. l. XXIII. 792 εριδ 3σασθαι legitur,

et tota arseos vi producitur. Sed fuerunt, qui ἐρreri σασΘα scriberent. Porro ἀρiδο- λον iam antiquissimi poetae usurparunt Simonides, Epigr. 59 ἀριδαλος Oσσα , oi--λον nemo ante Callimachum, isque ρidvλον a 'λος caemuIalio derivans pro μι- Ζῆλααον dicit Apollonius Rhodius secundum vulgatam lectionem hic iδηλον Α

27쪽

emn III. 958 varia lectio αμέδπλον inveniatur atque etiam alias enodotum Apon nius semulatone γὰρ dηλον tum ex Homeri tum ex Apollonii carminibus relegandum censeo.

ga v. ἄνε yy Veterum malistrorum plerique omnes ἄνεως adjectivum declin tionis Atticae esse statuerunt, pro ναος, αναυος, quod est elinguis, obmutescens.

Conse Seholl. ABDL. Apollon de adverb. p. 554 seq. Elym M. p. I 05, 6. Hesych. I. p. 373 nitim adjectivi pluralem omnibus fere locis reperiri vide praeter h. l. II. III 84. IX. 30 695. Od. II. 240. VII. IM. X. II adverbium uno Ioco Od. XXIII. 93 , δ' νεω δην ῆστο . Cui tamen adverbi Od. II. 240 πταντες η σου νεν adve satur Quamobrem Thierschius Gramm. g. 484 , I 8 ann. x Od. XX II. 93 νεως

egendum censet Contrariam vero viam ingressus utimannus Lexit. I l. p. I smq. adjectivum ανεως esse negat atque ubique ανεω serihendum et pro adverbio dueendum esse opinaturi Mone sequitur SpitEnerus, qui insuper accentum mutavit, nil monito leviore Scripsit enim ubique ανεω At νεα ne dicam νεω scribi non die quoniam hoc adverbium nec originem habet sunt Vero adjectiva in a derivata nec anaIoiam. Conser Thiersch. d. c. ntimannus pendet innimi et quamIibet admittit derivationem, dummodo adverbium admittatur Veteres autem ανεα ab adjectivo νε- ως deducunt, non reputantes ex adjecit via in o adverbia in o non descendere. A cedit Apollonii Rhodii auctoritas, qui cum ανεν καὶ ναυδο ΙΙΙ. 503 967. IV. 693 conjunxerit, haud dubie adjectivum ανεως esse censuit Flacet igitur hierschii ratio. 328 Meynius τοσσαυτα ετε legendum recte conjecit, Jἐτεα enim Per synoephonesim hisyllabi mensuram habet Confer Thierachii Gramm. IM II, e. De digamma vero huius vocis, cuius testimonia etiam extra carmina Homerica reperiuntur, vide Thierach. Gramm. g. 453 34.

μευ volgo lectum est, ac maxima sane gaudet librorum auctoritate. am hoc Ioeo omnes et Seholiastarum lemmata in κεiνος ' ως consentiunt, et suspicor etiam Odysseae loco Tertio autem loco certe plurimi. Adde tym M. p. 508, 26 idem Iectioni Herodianus patrocinatus esse dicitur. Quapropter Spitan ero id reponenii non refragarer, nisi suspici esset, τανς, quod Il. XIV. 48 codd. Ven Lips. Hari. Mori et Sehol. in lemmate offerunt, ab iis mutatum esse, qui cum Apollonio de adv. p. 582, 7. Sehol. A ad XIV. 48 τῶς negarent locum habere, nisi a responderet. Quae re- uilla d. X X. 234 refellitur. Quamobrem Wolsum τίς recte praetulisso indico. Alii legerunt, in quibus Ptolemaeus Ascalonita suisse videtur insidoris aechus jogerit, incertum. Nam Schol. Λ τως Aristarcho tribuit, Scholl. LV. ' ως Elm.

v, 332. Heynius εἰσοκε ἄστυ scribendo facile digamma restituit. In fine vero versns Bentlejus hiatu offensus λν proposuit, eris λων debebat. At ελε i in iis verbis est, quae digamma modo retinent, modo abjiciunt. Aique abjecit quidem dugamma exemplis, non est, quod colligam Servati vero haec in promptu sunt II. V.

28쪽

347. Schol. Λ βουλευ-ς ori βουλευωσt αὶ ' rστ ρχου. Quae verba non intelligens SpitEnerus, alios indicativum dedisse suspicatur. Poterat tamen jam ab Heynio discere, ei lectioni, quae nobis in codd. rati A. a. h et in edd. Flor Ald. I. servata est, βουλευσωσ' opponi Aristarchiam. Atque Oribtus conjunctivi, suturi exacti munere . . fungens, est paulo aptior. Quare βουλευσω, reducendum esse censeo. - Licet αυτον et plurimis et optimis libris commendetur, cum genitivus displiceat magnopere, inois ex Vrat. C Lips. quo in eod. UToua superscr. , Ior Ald. I restituendum esse arbitror. ide l. VI. 462 ot δ' αὐγέον εσσετα ἄλγος. IX. 249 α ρ or μεroiretσΘ' io εσσεταr. I ἐπὶ γυ- ρον ἐοιο rela μ εσσεταr. X. 213 rei ol dor εσσεταr Gad. XVII. 232 ro δέ o κλέος εσσεται, σσον εμο περ. 56 σοὶ κατVφεir και νειδος σύεταr.

Porro Il. XX. 349. XXI. 92. XXII. 54. XXIII. 342 4I . d. II. I36 93. VI 277. XL 444. XVI. 87. XXII. 345. XXIII. 257. XXIV. 93. Sicubi vero genitivus reperitur, Objectivus est, neque quidquam ad Oro tuendum confert. Conser t. XIV.

349. Comma, quod non solum in editionibus omnibus ante Wolfium, sed vitam in cod. Ven et in lemm Scholiastarum B post γνώμενα vidimns, necessarium plane a Volsio tamen deletum, restituo. Dua in re Spitaneri levitas notanda, Thierachium Gramni. g. 353, 3. p. 697 eam interpunctionem re et divinasse, nuntiantis. At si vel Ernestianam editionem Spitanerus insperiisset, non divinitus sed ex editionibus vuIgaribus illam scientiam hierachium sibi omparavisse, didici

set. IVGC3 ω Vero non modo hic cum genitivo construitur, verum etiam 1. IV. 357.

Od. XX l l . 09. Antiptosim enim, quam vocant, poeia adhibuit, cuius exempla haud rara apud Homerum. Vide l. l. 409. XX. I seq. d. XIX. 2 8 soq. Matth Gram m. I. 296. - Vulgo η καὶ of κ legitur Sod eum lineo partieularum connexio is .... vel per se vituperabilis, nullo alio loco redeat, hoc autem Ioeo

29쪽

codioe Fen Baroco. Ioriis pr. m. cant. rati. . . Schol. A. p. Villois. Interpriap. Behheri, ed. Flor. D pro 'Lofferant, atque Irε ... εis usitata Homero sit eo noxio II. Iio65. li. 23 seqq. d. III. - etiam II XI. 4 o εἴτε .... εἴτε ex honia libris restituendum est , non est dubium, quin ο quoque loco Immeruε lae .... eis dixerit Spitanero tamen aliter visum est. Posteaquam enim Bekkeri et hiemse i eonjecturam ν τε ψευδος .... η merito refellit, ipse miro quodam animi sempulo stimulatus, quod lae .... εω καὶ - nullo alio Homeri exemplo stabiliri posset, κεν ψευδος ποσχεσrς, ἡ καὶ λὶ Iegendum conjecit. At cum lae ... εω Homero miliare esse viderimus, nec ulla ait causa, cur negationem adjici non licuerit, atque eum Sophocles, gravissimus prosecto inguae arbiter, Aj. 6 πως ωνς, ε ενδον, εἴ f - ενδον adjunxerit negationem, nihil ei rei tribuerim , quod apud Homerem non altero laco υκ additur. Nam si omnia, quae semel apud Homerum dicta sunbpropter id ipsum, quod semel dicta sint, expelli portet, quam multa, hercle mmi expellenda i Quid quod pitEner eoniectura sensus huius loci pervertitur estor enim si γνῶμεναr, ν κεν ψευδος π δ εσrς, vel potius ' es. ann. II. 232 καὶ diseret, Iovis promissum mendacium lare speraret. Confer Od. I. 268. I. 493. l.

I . 238. 300. X. 445.

35I. Quod vulgo legitur: νηυσὶν ε ρ ῶκυπ5μοrσr εβαrνον , vertendum aut in navibus ibant, sis ingen au de Schisse umher II. IV. 443- ανω ἐστηρrE καρ' καὶ π a Ρον βαενεth, aut ad naves ibant' l. XVII. 06 επὶ Πατροκλμ βεβηκεr. Confer t. XI. 460 Quod utrumque cum ad nne Iocum non quadret, Vel conjectura reponendum esset, quod Veri suppeditat: ἐν pro ἐπ . Nam εν νηυσὶ rei μεr est proficis ei, vehi navibus. Confer II. II. 509 6I0. I9.

ἐενα εν νηυσὶ Od. II. 226. Ill. 287. atque νέεσΘα εν νηυσὶ l. II. 453. III. M. XI. 4. XIV. 505, quo loco συν hodie legitur sed in enodoti et Aristophanis editionibus εν nit 352. sus eontra omnium librornm fidem θρα majore liter exaravit. Quod quam inepte Deerit, vel ex φονον perspicitur. Idem tamen permultis oeis

30쪽

376. Ubique βαλλε scriptum video. Sed eum praesens partim amum ut,

Hlu Ἀμαλλε legendum suspicor. 377. VnIgata ante Wolfium Iectio μιαχεσσαριεΘ' a pitEnero restituta est, Wolfius vero Aristarchi lectionem μαχησαφ F receperat. Conser Schol. A ad I 304. et ad h. l. Sed non modo Aristarchus verum etiam Zenodotus duplici 1 longam voca- Iem praetulit in oristo Conser SehoI A ad . 60 70. Ac videntur quidem priacae quoque illae editiones, Massiliensis, Argolica, Sinopica porro Antimachi, Aristophanis, non solum suturo, ubi longa syllaba opus est, x tribuisse, sed etiam oristo. Conse Scholi ad I 298. Vostri tamen codices in futuro quidem v sed in aoristo εσσ semper sero tuentur. Quam ad inconstantiam SpitEnem rediit, eam in aliis etiam verbis deprehensam ad I 298 eoque bene commendatam esse arbitratus. Sed fallitur Spitanerus. Nullo alio in verbo ea inconstantia deprehenditur. Prudentius igitur Wolsus enodotum et Aristaretium est secutus. 384. ἀμφὶς ἐδωκ , quod in omnibus libris est, correptum videtur, non solum propter digamma, sed etiam quia nec αρματος ἀμφiς, non enim cum genitivo ἀμφὶς construitur, si circa significat, nec αρματος ἰδαν coniungi potest. Recto igitur Heynius μφὶ saδαν egendum existimat, cui utimannus, Lexit. II p. 227 et Megelsbachin adstipulantur. Hoc enim Agamemno ait et , Benis unusquisque cum

vn circumspiciat, numqua resectio opus sit. nis Q.

388. Vulgo στν Θεσσεν legitur Codd. vero en Elon Vrati. b. c. Nosc. I. Viridd. mplures edd. Aldd. I. 2. Argenti. I. 2 3. Basili. I. 2 r'Θεσφιν offerunt, quod reducendum duco. Item II. XII. 40 σrθΘεσφν, vulgatam ante Wolfium lectionem, quam codices en Vindd. praeter unum omnes, aliique Iurimi tuentur, revocabo. Wolfius ihi ex Lips Cant Mosc. sem Vind. uno, Eustath. p. II, 8στυΘεσσr recepit. 39 seqq. Aristoteles Eth. icom. III. I. p. III ed. Behher. Miamiaeoυσ1 γὰρ inquit, ο κ ror, ωσπερ ὁ Εκτωρ , οὐδἐ κ άγων πώνευΘε μιάχυς πτῶσσοντανοήσω , o oi ἀρκro ἐσσε rear φυγiεr κυνας. Sed Aristoteles aliud agens Εὐco scripsit, eum Myre ut μνων seribere deberet. Nec enim ad II. V. 34 seqq. haec verba pertinere, ipse Aristoteles olit. Is I. I p. 284 indicat αυτη ut οὐ est