장음표시 사용
21쪽
quum absit Polydorus, adsit Polamma jam quum liae amm, quale futurum sit, ex Aehillis flagitat satile erui posse illa promerio habeat, quid magis naturali uidam sensui respondet,
quam quod postremo de Polyxenae salute summo angore perculsam vides miserrimam p Quare hac duorum somniorum onsociatione, quae, quum ex praesenti rerum statu simpliciter emanare videatur, nihil sane offensionis praebet, et in medias res satis indueimur et, remoto omni ex rerum eonnexu arbitrio, facilis ad Polyxenae res statim proponendas aditus transitusque esseetus est. - poetae judicat G. Hemannus p. 6), quum estne is a Polydori nee Morsu esses omnino mittenda fuisse omnia, quae ad Polyxenam pertinerenti Verum quid sibi illud commentum vult Ut poeta quivis complures res, quas propositurus est, ineunte tabula data opera indicet, num signifer Hermanno, revera n tantum et ea quidem, quae primo loco commemoratur, proponenda erit, reliquae, quamvis non minus quum illa poetae consili inserviant, omitteudae Nullo pacto sequuntur deineeys res, quaequae sunt,
eo ordine, qui quidem maxime respondeat ipsius poetae proposito dam id ipsum num nobis probari possit, neene, alia quaestio est, quae haud sane ex primis sabulae Menis sed ex totius aetionis deeursu dijudicanda sit. An putaverit, ut exemplum addam, vir summus, eam heausam, quod in primis effingianae miliae aloila seenis primum quae ad Orsinam, deinde quae ad miliam pertinent res indieentur, statim sequenti aetione Orsinae sortem proponendaci fuisse, reliqua prorsus dieienda - Sed pergit Hermannus p. 6 , uri-yides quum sensisast . negligentius se duas res in unum eonstare, prologi munere Polydori umbrae attributo ci--58 ab eo autum esse, ne prorsus inexpeetatae venirent res proponendae. Gravis haec eriminatio, modo sit vera, neque laudandus muratus quod prologi partibus nimium tribuit Hee prs 11 . At id erte eonstat modo recte ipsa actio me a nil valere ad aestimandam sabulae alleuius compositionem, prologus num ipsi actioni pra seriptus sit ne ne Atque, quum modo indieaverimus, ipsius aetionis initi de rebus ante Oeηlos exponendis satis verba fecisse Euripidem, gravius jam injungere et premere lieeat, etiamsi prologum deleveris, quippe qui eum ipsa tragoedia nullo ineuio Oriunetus sit, argumenium fabulae perbene intelligi atque percipi,M ut, si deesset, minime requireretur. Jam vero, si de poetae consili supra reete diximus, rerum ompositi ita instituta est, o in Hecubae ultione ardo atque finis tragoediae ematur neeesse sit. AEa igitur, quae
Coni Lessing. Dram. amb. 48. De prologis Euripideis, quum a viris doetis multifariam disputatum sit, unum, quod, licet gravissimum videatur, tamen non satis quantum video, iis prohatum est, aueis monuerim. Nam in eo reete sensisse putandus erit Lessinglus, quod Euripidem, quum prologos inveniret, id praeeipue sibi proposuisse Ohseritat, ut his ipsis se non tam labulae argutriento, quam rerum expositione, tractatione compositione vim vere tragieam sqeetu indiearet speetatorihus. Cui quidem sententiae gehlegetium Dram. Vori. I, p. 2I5 notum est obieeisse, expectationem ipsam in quavis fabula haud levis esse momenti. At ne hoe quidem praeniet negavit Lesaing, qui, quum reeis iudicaret veram expeetationem adere in rerum isaetationem, non in ipsas res, egregie observat, tale quid prologis indieare nosιmm,
22쪽
eat principalis sabulae auito, ut probabilitate aliqua eri possit, noster, q-m recedat ab
antiquae tragoediae Milonis simplieitale, in recensiorum tragicorum modum aetioens vel potius faciorum, quae in eundem sinem conspirent, varietate utitur. Quam ita disposuit poeta, ut, quum duplici malo Hecuba obruatur, utroque, Polyxenae et Polydori nee Milonis implicatio δέσμ sive triboliab, posteriore maxime solutio ἀν- emeiatur dam quum Polydori ae audii eorum, quae aguntur, mutatio tu contrarium flat, ipsam solutionem per peripetiam institui adparet: etenim ea mulier, quae quum ut infirmissima Graecorum deereto cedat, miserrime su umbat nec tamen aequum atque tranquillum animum deponat, accedente novo malo eoque longe iatero graviore, quod tamen ansam ei expiandarum omnium riuriari praebeat, in summam ulciscendi cupiuitaten et ageadinavitatem abripitur: quail, ut postremo obiiueat atque alterius inimis ope et proditione alterum, illius socium et amicum diro supplieas pessumdet. - Quod quum de fabulae oeconomia moneamus, ne id quidem negare licet, Polydori necem per se prorsus alleuam Me a Polyxenae immolatione attamen, quae est res maxima, ea inter utramque sabulae partem inieresse videtur ratis, ut, quum dei eis ex actionis, quippe quo Heeliba injurias ad unum innes expiet, Polyxenae immolatione mera matris calamita eontineauir, qua summopere offendamur, Polymestoris vindicta et foeda sune omnino, qui steriis si perspiciatur, sublata priore sabulae par4e. Ut autem immeritum illud malum, quo Graecorum injustitia amigitur Hecuba, compensatur terribili Polymestoris vindicta ut qua vindex illa exsilieri laesae justitiae, si mulieris insania onspeet Polydori corpore orta atque imuin Oeeisoris supplicium satis excusatur ei explieatur iis, quae reueidas filii agnitionem antecedunt itaque, poetae quum id ante omnia agendum esset, ut ostenderet mulierem, quam tanta insania vellet iam dira patrare, quin tragi mea dignitatem miliere revera secus agere non potuisse, priore fabulae parte Memur, haud sane meram Graiste, nam esse monstri illius Polymestoris diritin supplicium, contra id ipsum tanto surore imitaque maehinis patratum simplieiter eonsequi ex vera ea injuria, quam modo post inanem tuidem, sed sortem coniuntiouem mirum quantuin aequ0 animo pertulerit misera. ' Quae tanta jam perpessa sit ianta gravitate et dignitate eam excusalmi habemus, quod novi saeinoris imae nitate in furumam ulcisce i cupiditatem abrepta eadem constantia ultionem unice appetit, hane inita subductaque Mione mediinuar, hane quam erudelissime eonlisere ninibus viribus contendit tanquam unum, quod supersit, sanctissimum dicium; porro, quae in averruncanda
iis, ut aperto jam ante aeuonem ipso eius argumento, sere nullam vulgaria expoetationis vel potius euriο- silaus rationem haberet. Sed mirum sane cuique videri potest, quo sunt intor viro doctos, qui eo Liam popularium auram Euripidem allectasse, quod novi et inexpeetali quid iis proponeret, contendant. Mirum ne etenim hoc si revera voluisset, nonne eo magis prologia sese abatinuisset, quippe quibus, Scul e lium si sequimur, Peetatorum expectatio non augeatur, sed de Mintur.
23쪽
mis inmolatione, o he illis agitatum oris specie quadam justi nisa, fortiter viro durissimo
ei allidissimo, Ulixi, restiterii, quae vel e processerit insania ut manibus suis ontra eum defensura esset iam, ea haud sane miraberis quod in expiando immani illo scelere, abjecta subito omni, si qua erat, animi infirmitate, excitat omni, quo ardet, agendi vigore atque immis, iterum gravi eontentinae eonsivi eum alter Graecorum principe, Agamemnone, quem tamen lare vi facilius commoveat jure aliquo speret. Sic qui prioris partis eum reri mgravitatem tum mulieri naturam atque indolem reputaverit, facillime Hecubae ulciscendi ardentissima cupiditas unde orta sit, explieisit neque extrinsecus omnia, ex lege illa anti-.quissima, ex qua sanguine sanguis, eaede caedes expianda pendere putabit. Jam vero aliares si ultumis consilis m, alia psa ultio. Atque ne haec quidem quomodo omnino fleri possit, elucet, nisi ad prioris fabulae partis res recurreris. ecnbam, si Graecoi'um peeareat, nil perlicere posse consentaneum est; at, ut jam supra monuimus, neque satis ipsa probare potest Polymestorem neque alium quemquam evidisse Polydorum neque tales mores Agamemnoni a poeta attributi sunt, eum ut Polymestorem, regem potentissimum Graecorum
foetum puniri in servae gratiam eoncessarum esse verisimile sit v. 850 sqq. -- v. 12:or M. ταλαινα, or a me γεις ποδα. - . 880 . Nihilominus Heeubae quod statim de filii
Ocelsore eonstat, jam Agamemno quo vel in re tam ancipiti servae, quam flocci saeiat, socium prodit, id unde laetum esse statuis A miserae ipsi trid amplius opus est alia rationis quod, quae de Polyxena territalia somniarit, eventu jam satis Omprobata sunt Et Ag memno vix vidit Trojani eorpus laniatum, audiit lamenta mulieris infelieissimae, reputavit, quantis miseriis catervatim et uno tempore irruentibus obruta sit illa, quum gravissime admonetur, pariem malorum immolata Polyxeua suae piaus animi inertiae deberi. Quare, quamvis angusti et pusilli sit animi, non potest non admittere saltem et pali socii vindiciam, non illa quidem indignatione, non visis precibusque servae instigatus, sed sua ipsius culpa ad miserationem quandam erectus. Sed objiciet fortasse quispiam, sunt enim, qui, nisi digit omnia monstravit poeta, indignabundi clamitent inserri in personarum verba, quae minime insint, ne verbo quidem Agamemnonem indicari opinatum esse, ita se Optime, quae ipse peccassei, expiare, ut scelus illud matrem vindicare sineret. Sit aperie id non
dixit poeta, licet, illud quod de Polyxenae immolatione furtim assiicere videtur Agamemno
rim aliquam habere vix quemquam ingrat. At id ipsiim constillo instituit Euripides eum in finem, ut in tanta rerum mutatione quae sentiat Beeuha, sentia Agamemno, non tam ex accurata quadam praesentis rerum status perscrutatione manare, quain quasi ex nimia illa e timprovisa rerum jam propositarum vi ac gravitate emuere videantur nulla ala opera: in vero quis miratur, ust in priore sabulae parte Vlixem, in posteriore Agamemnonem Masseeub eonfligentem indueit poeta, is nune sane intelliget, Polyxenae immolationem fleri non 3.
24쪽
posse nisi in Ulixis alliditate et Onstantia, contra Beeuhae ultionem cogitari non posse nisi in Agamemnonis timiditate et neonstantia, quippe qua quid justum sit, qui injustum mirissee perturbetur. D Sed id ante Omnia teneri velim non sine iusia Musa poetam in exponenda priore implicatione, quae quidem, quum justa solutione areat, i. e. ea, qua mera illa Heeubae illata injuria expietur, huic ipsi solutioni undique viam aperiat, tam diu eommoratum tamqueaeeurate perseeuium esse.
Itaque, quum duplici mal duplex quaedam implieali parata sit, priori posterior, quae Polydori nece enteitur, si tantum inservire videtur, ea ut rerum ommutationis μεταβολῆς copiam praebeat et tanquam remedium atque instrumentum sit, quo adhibito ea, quae Polyxenae immolatione praeparata et eumulata sint, enodari, atque ad justum finem perduei possini oratque eorum quae asportat in scenam Polydori Orpore aguntur prineipalis ausa quum ex iis repetenda sit quae modo ante terribilia saeta sies, externo quidem ineulo ex Polydori neee, i intern et Polyxenae immolatione fabulae solutionem nexam esse adparet. dam autem, si, quae diximus, habent, quo suleiantur, non ita aegre feremus, quod primo aspectu ipsa μεταβολή ex Polydori eo prosecia extrinseeus videtur ex antecedentibus religata esse. Quamquam eam seeundum probabilitatem quandam fieri quis negabit De Polrdoro diris se insomniis exagitatam esse, de Polydoro, quippe sol domus suaerarmamento, vel maxime se angi questa est Hecuba ineunte sabuIa de Polydor gravissime mentionem jeeit filia moribunda. Ei Polydoro horrendi quid aeeidisse, ut Heeuba, ita spectatores praesenserunt, quoniam alternm de Polyxena visum revera evasit. Nec sane quod in ipsam Polyxenae sepulturam incidunt res Polydori, mirabitur, qui, quanti justa funebria seeerint Graeci, reputaverit. Quare quo quis gravius offendi possit, id solum in eo est, quod Polydori Orpus in
maris littore reperisse anelliam nxii poeta. Attamen ne viti vertamur nostro, quod videtur eas laetum esse, meminerimus interlaetum esse Polrdorum inexpeetatum prorsus non evenire. Quodsi constat, quum non sine causa os .di, res fortuita eveniat non excusandus, Sed landandus poeta, quippe qui aptissime ea usus sit. Atque laudat Stagirites quidem ut pul-ehriores eas ipsas tabulas, in quibus eas flani, ἐσα ςπερ nίτηδες φαμετενε γεγονέν
Fabulae solutio quum ex eo maxime pelideat, quod Agamemno patiatur Heeubae ultionem, in gravissimo errore versalii Gruppius, qui Graecorum principis partes per totam ahulam plane otiosas esse censet. rvpp. Ariadn. p. 37, Agamemno spiel vollend die mussigste nolle; im ganae Stoe hat r.eder eiden noch handein de reohten Antheil. Neque ab Agamemnonis magis quam Ulixis niorum notatione Aristoteleum illud υαλον sibi eonstans, poeι. e. Io ab ridicalis. Nam eum principem, qui semel Polyxenam a morte frustra defenderit, vix opineris sortiore animo Hecubae postea subventurum, ne majorem ream exerritus invidiam thi paret.
25쪽
poei. X, 2): si enim statuam Mityis Argis oppressisse eeisorem Mityis contemplanti illapsam. Nam alia, inqllit, non temere videntii fleri. Quid igitur multa Ut in aliis fabulis si in Sophoclis Oedipode rege haud absimile ne opinaii casus habes exemplum. Quid enim, quod eo ipso tempore Polybum poeta mortuum esse fluxit, quo in suum consilium ex hae re fortuita summum fruetum rapere possit Denique ipsius lacerati orporis eonspeetum flagitii ianta impietate patrati gravissimum esse Oeumentum atque tale quidem,
quo vix arere possit Euripides, non est, quo moneam.
Aetionis decursum si recie explanasse adhuc censendi sumus, aut jam concidit nostra de uno poetae consili ratio, aut admissa per Agamemnonem Polymestoris vindicta, diram ultionem Hecubae expectabis neque jam multis resulanda sunt ea, qua ab Hermanno Schi gelio aliis viris sagacissimis de rerum personarumque morum laeditate mira sane indignatione in medium sunt prolata. Qui viri quum ex actionis connexu summo arbitri segregarent fabulae tristissimum exitiim, nimirum hune foedum esse sibi facile persuaserunt, quasi nihil propositurus fuisset poeta summus nisi crudelissimum maleste cujusdam supplicium, quoquam maxime horrore persunderetur iustma plebes. ' Verum lamen quae iis laeda, immania, detestabilia visa sunt, ea haud secus ab idoneis consiliis abhorrent, haud secus rationi repugnani, a quae si initis generis in optimis aliorum tragicorum fabulis non modo aguntur, sed in ipsa scena spectatorum oculis proponuntur. An sorte negabis, si quid per se tetrum jure aliqv dicas, id tamen ipsum, modo excelsi quid innatui sibi atque admistum habeat, vel ab ipso essectu tetrum esse desierit, in tragica eri poesi admittendum esse 2 vidigitur, quum consequatur Beeesse sit ex ea contentione, quae ad summam acerbitatis cacumen haud sane temere, sed vel maxime considerate a poeta perducta sit, Pola mestoris dirum supplicium, quid dico improbemus in Euripide, quo antiquorum tragicorum in perspiciendanalitra seminarum nem fuit acutior, quod in Angi celeberrimo summis laudibus ornamiis, is quum atrocissima quaeque feminarum consilia laetaque, ii in ear rege, exhibet Nee sane, ne alia amplius asseram, in Hecuba quidquam durius invenitur quam horrendum illud
παῖσον,- σθένεις διπλῆν Electrae Sophocleae summa in matrem ferocia saevientis. Quamquam si quid in his rebus nobis quidem durius, atque ab omni humanitate alienum videtur, probe lenendum erit, apud Graecos inimicum inexorabili odio prosequi vetus esse bonae existimationis praeceptum eorumque moribus penitus infixum, quod quidem, ut tragieorum
26쪽
subulis vel maxime insemisse palat, iis a nomieis qui dicuntur poetis gravissimo saepisseommendatur, quata habes Solonis fragm. I Dergh :
et longa acerbius Theognidis v. 363 :
Quare quidquid molitur et machinatur in vindictam, quam sibi solam expetii, hominis perditi, ista mulier, quae tanta patienter perpessa jam summe concitata cum justa dignitatis suae opinione ium materna liberorum pietate eo insaniae propellitur, ui in dio et uleiscendi studio tota defixa sit, quae porro eodem tempore, quo ea eonstantia, quae fleeti quidem posse, frangi nunquam posse videatur, acerrima justitiae vindex evaserit, praevidit suum suaeque domus inevitabilem eumque horrendum interitum futurum, haec ui ab omni humilitate aliena ita vere tragica persona est Hermannus, quum oculi eruantur homini scelerato
filiique innocentes trucidentur, id facinus esse queritur, quod quaevis sera bellica patret. quasi minus hoc ferri possit quam Medeae illud flagitium Quae dira perpessa est, diram insiliuit ultionem quae ipsa liberis destituta est, Polymestorem liberis vult destitui, quo magis ipse occaecatus, quid illud sit, si quis aliorum crudeliinis liberis careat, penitus persentiscat. Sed idem . . quum dieat tragica Euripidi visa esse, quae nihil aliud sint nisi detestabilia, magis etiam ejus, qui plectitur, Polymestoris moribus quam ipsius Hecubae
offensus est. Sit concedimus nos tragica miseratione hominis moribus non commoveri, immo cupimus eum puniri, gaudemus paratam vindictam. At numquid omnino opus est ea erga Polymestorem miseratio, quam sibi voluit Hermannus Minime, etenim Hecubae quum primariae partes sint attribulae, secundae Agamemnoni, quocum maxime illi agendum est, teritae Polymestori, qui patitur magis quam agit, quid tandem desideramus amplius, quam quod erga Hecubam, in quam ingentem irruere videmus malorum injuriarumque molem, revera summam miserationem tragicam excitatur Quare etiam Hermannus quod vi aliqua pronuntiat, non supplicia sontium, sed mala insontium videre velle, qui in theatrum tragoedias specialum veniant, dum accusat, nonne fulcire potius nostram causam pulandus est Alia quidem ea est quaestio, placitum illud num omnia nobis probetur necne de qua hic unum indicare liceat, quod, si exempla, ut aiunt, optime loquuntur, ex celeberrimis petita tragoediis, saei lequis demonstrabit, et utrumque steri posse neque in una sabula ui in nostra, alter alterum prorsus excludi. Verum tamen ristoteles quod non debere malos homines ex adversis rebus in seeundas deduci docet, id ad principalem personant, in cujus rebus proponendis vel unice vel maxime alicujus fabulae argumentum versatur, solam reserendum esse, minime ad omnes quaslibet, qui in scenam prodeunt, personas, in aperto est. Atque jam satis videtur esse quod bene a poeta provisum est, ut homo nesarius, quem dolo circumventum sine ulla
27쪽
praesidii et salutis spe in pernielem ruere videamus, habeat revera quiddam, quod humanitatis quodam sensu nos corripiat, nisi quis obloquitur Stagiritam eadem ratione, qua honestos mores xρηστον ἐθος ad unum omnibus personis tribuendos censeret, illa φιλανθρωπον poet xl l l 4 omnino ab ma arte tragica excludi voluisse. De quibus rebus quid senserit summus philosophus quum eri dijudicare haud ita faeile si neque hie eerte tribus verbis expediri possit, eonira tantum monendum erit, si quid ipsorum poetarum, imprimis linimi, quem terra tulit, tragici Shavsperii avetoritas valeat, revera locum suum in tragoediis habere vel seeleratissimos homines. Quodsi fleri potest, ut erga Ricardum tertium vere tragica exeitetur miseratio, cur illum humanitatis sensum erga hominem, qui ne principales quidem partes agat, a tragica poesi alienum dicamus Et proseel non in majus rudis populi gaudium tales Polymestori mores a poeta tributae sunt, sed quo magis Hecubae, uertae jamuleiscendi onsilii animus exaeerbetur neve ulla omnino dii remissio possit cogitari. Quare poeta, qui non arbitrio Polymestoris mores malos repraesentat, laude aliqua dignus est, quod miram hominis eum aviditatem tum contumaeiam egregia arte depinxit dam vero ne in eo quidem adstipulemur Hermauno, quod longas illas orationes, quibus tanquam in forensi certamine litigantes ausas suas rani Beeuba et Polymestor, laudibus suis ornavi vir acutissim . me enim revera, ultione semel patrata, cum longiores sunt et argumentis pleniores tum maxime sive Hecubae sive Polymestoris uuimae animi commotioni parum aucomodalae quam quae, si ex nostr quidem sensu iudieaudae sunt, ab omni parte possint probari. Attamen causa ipsa ab Agamemnone instituta habet sane aliquid exeusationis neque solum in eo id positum esse arbitramur, quod talia ei adamasse nostrum neque displisuisse Atheniensibus leunt. Res enim, accurrentibus undique Graecis, ut qui, utrius partes studiis Sustentandae sint, neerii haereant, in eo jam merimine versantur, quod sic quidem ferri vix possit. Quid, quod Polymestoris vindiet non potest non speciem et erudelissimi et injustissimi facinoris iis prae se erre videri Eue accedit, quod, quum Bellerophon, quamvis deos esse negarit, postrem tamen de justo rerum ordine sententiam mutet, contra Polymestoris vel ipsum supplietum perpessi tanta videtur nesaria contumacia, ut in omnium eum contemptumineidere necessarium paene habeas. Quare, ne in tanta re quidquam ineerti remaneat, ipsius Graecorum principis judicio quasi ommuni omnium opinione, prorsus damnari Polymestorem, triumphare Hecubam finxit poeta. Atque jam ex Polymestoris dira ferocia dira etiam exse-erati illa Hecubae et Agamemnonis satis opportune videtur redundare, quae si recte intelleximus poetam, revera nihil aliud est nisi non vulgare quidem, sed necessarium indicium supremae ejus justitiae, quae, quod ipsi illi riuriae vindiees pro sua quisque partese arint, justa ire ratione exsolvat.
28쪽
Jam his expositis de iis breviter monere ierat, quae inprimis ab Hermanno de laesa in Hecuba fabula actionis unitate tamquam de re satis explorata allata sunt. Is igitur vir praestantissimus quod dicit, et Polymestor interemisset Polydorum, si ne nata quidem esset Polyxena, Polyxenam autem sibi saerisscari poposcisset Achilles, si nullus unquam Polydorus
suisset, id nemo non statim concedet; attamen duas actiones vel duarum tragoediarum argumenta continere sabulam tempore quidem, sed non re conjuncta, aut negabit aut quae diximus, plane abjicienda sunt. Inde enim elucere patet, ex ceria quadam tragica sententia, qua quidquid proponitur, constringatur, universam actionem ita nexam atque Suspensam esse, ut neque
Polyxenae immolatione totum metatur detracta Polymestoris vindiet neque haec quidem recte procedat sublata priore parte. Et, si quid video, non ea vis est primariae illius ariis tragicae legis, ut actionis unitas cogitari possit nulla nisi in actionis vel potius argumenti. simplieitate obstat quidem Horatianum illud denique sit quodvis si ιμ dumtaxat et tiritim quod praeceptum quamvis in antiquorum tragoedias quadret, tamen recentiorum sabulis prorsus diluitur; neque Aristoteles quum necesse unam einheiuleh esse argumenti tragici compositionem γοθον, es poet. VI, 8 esse doeeret, rerum arietatem, quasi inde una nunquam oriri posset actio, a tragoediis prohibuit. Quamquam Hermannus in eo ipso Stagiritam secum taeere gloriatur, quod ponit, rationi repugnare conjungi in unum, quae non sint unum, atque ut partes rei afferri, quae non sint partes. At hac ratiocinatione, quae quidem magni quid sonare videtur, ad unum omnes poetas, qui multiplieem rerum varietatem proposuerunt, eapitis damnare ausus est, quasi hi omnes, in quibus sunt celeberrimi, ut ratione orbati, prineipale illud praeceptum gravissime violassent. Quidni duas, quidni complures res in unam actionem eonjungere liem unicuique poetae, modo omnes in unum ηnem ut conspirent, ipsa ingenii arie et disciplina metatur ideoque partes evadant, quae per se quidem partes non suerint Et sane in hanc quaestionem alicujus momenti sunt quae Aug. Schleget, qui est inter acerbissimos nostri vituperatores, de actionis unitate egregie exposuit. Cujus verba assero haecce Dram. Vori. li, p. 79 die inretnen Thelle ines unst erk dienen insgesammt inem aligemeinen Mech, amlic einem Gesammteindrue aut das Gemiiih Die
haben o te schon eiss, das viete de Stagiriten o verstehen. Den das unsistite .lire thm a Woh hald abgetem und de Stumper, de bravisurgen und morde und cetne einer Personen geheno oder obendi vo de Bulino hommen asst, urdo te eben a tragisch diinhon ursen te Euri dea. Et prolaeto illud, quod de tristi Eurip. fabularum exitu dieiant, satis decantatum videιur. Tanquam omnino fieri possit, ut exitus alterius fabulae, cuius paris antecedentes nullo modo hunc in finem conspirent, vere tragieus sit Quare etiam philosophum verbis vexatissimis ε καὶ α ιλλα μὴ ές 'κονομεῖ non tam universam sabularum compositionem, sed singula quaedam, prologos dico, chori cantica, deos ex machina, alia, poetae vitio verusse intuerim.
29쪽
Jam igitur, ut eum Hermanno late internum vinculum sive nullum esse sive stoeci habendum opineris inquiras quaeso in Shavspearii ve aliorum dieam tragoedias luculentissimam invenies materiam, qua Hermanni rationem si probaveris, iis ipsis otianis unitatem abrogare debeas. Sed licet Hermanno duee eum Leari regis vesania nihil videatur commune habere Glosterioreaeeatio ab Edmundo stlio patrata, nihil eum Tellii acinore oriuratio illa in Ruellio monte inita, tamen non tempore quidem, sed re etiam has res inter se junxerunt, non temere inerti ingeni indulgentes, sed satis onsiderate omnia unius actionis finibus eireumferipserunt istu que posuerunt poetae. Quare, quia non absimilia di as πραγματα illa, quibus nostrae fabulaeneisti emtitur, aveas, ne in Euripide inani rerum novarum studio soli imputes, quod potius haud leve considet alae eluusdam audaciae et inventionis et eompositionis praebeat
lis vero, qui actionis deeursum prae se ferre epime potius quam dramaticae Ompositionis speciem lamitant, reputandum erit, eum rerum ordinem, quem institui poeta summus, satis excusari ipso poetae consilio ipsoque rerum proponendarum egregi connexu. 'linque, quum ni huic seriptioni faciendus sit, in aestimanda fabula ne errores nos evitasse nee materiam propositam ad finem perduxisse eonfidimus id tamen hae nostra opella est tum arbitremur, erium consilium in eoinponenda Hecuba constanter persecutum esse poetam. Jam etiam a tem quadam nostri admiratione Berm prael. p. 7 alieni nobis idemur. Quamquam, quum ad certas quasdam regulas, ex quibus erium iudieium satili negoti eo tituas, haud sane exigi possint summorum poetarum monumenta, ii nobis melius laeere videntur, qui primum pietate aliqua in ea animum intendant, quae sive laudanda sive elle anda inveniantur, quam qui aeriore quam oportui studio ea statim aecipere et seetari Prae telli, quaequae sint vituperanda. Quam alionem quum feeutos nos esse libere lateamur, eo majore jure pro viribus nostris exiguis defendendi a criminibus metae perieulum Mimas, quo severius et iniquius eum detreetasse nobis quidem persuasimus nostri temporis viros eruditissimos.