Emendationum Aristophanearum decas altera et tertia

1쪽

45. EMENDATIONUM ARISTOPHANEARUM DECAS ALTERA ET TERTIA.

cf. annalem 1876 p. 33-48.)

XI. Equitum 546

Jahrbiicher fur class. philol. 1877 hst. 5. 19

2쪽

OSchneider: emendatione8 AriStophaneae. fieri iusserit, non paucioreS aut plures. nam isto numero Graeei non solent incertam aliquam multitudin0m indicare. atqu0 de isto quidem numero cur dubitemus eo maior causa est, cum non lateat

cur poeta hac imagine a remigibus petita uti hic voluerit. aperte enim Aristophanes de plausu cogitat, quo spectatores collisis decem manuum digitis poetam prosequi iubet. hoc adeo manifeStum e8t,

ut EDiuis in Musuo Rhen. XXX p. 136 sq. quacumque fieri posset

ratione numerum denarium restituendum esse putarot. Sed is dum commendat Trupta Πεμ pauTεc bεκα K 7rcuc, nimis contemptui

habebat librorum et grammaticorum auctoritatem, qui ετ' εVbεκα κ Irinc mordicUS tenent. quamquam levis de isto numero dubitatio etiam Eustathii animum subiisse videtur scribentis επι κ rruic bεκα τυχου ' καὶ Πλε ioci TrinovTεc, qui vel sic tamen prodere Videtur in libris scriptum se invenisse εφ' ε v b ε κ α Rumuic. quid igitur 3 nego equidem in illis verbis vel unam litteram depravatameSSe, Sed neglectum esse με9icμον, qui ita instituendus erat: εφ'ευ bεκα κ uic. ita iam habebimus κελευclaa aliquod, quod ad degum digitorum plausum indicandum AristophaneS adhibere potuit, et commode accidit quod non iam cogimur εm K uic coniungeΓe,

ubi quid sibi velit praepositio nec in Aristophanis loco nec in

celeugmate illo quo utitur perspici licet: utrobique enim Solus dativus instrumentalis rei unice accommodatus erat. putabimus igitur κε- λευ clua fuisse εφ' ευ bεκα κ uic sse. ε9εccεTε), quo pro Se quiS-que remeX admonebatur, ne remigandi intercapedinem ullam faceret nisi postquam decem continuis pulsibus mare VerberaSSet, et ut tum demum paululum intermitteret laborem et clamorem tolleret. itaque εφ' ευ ad unum illud bεκα pertinet, quo indicetur decem illos pulsus tam celeriter nullaque intermissa mora faciendo S eSSe, ut quasi in unum coniuncti decem pulsus Videantur. ac ne quiS dicat hanc interpretationem Graecorum consuetudine parum Commendari, nos admonebimus de similibus, εic ευ Eq. 854. Lys. 58b. Eccl. 674 coli. Sch aufero ad Bos. p. 488 et Hermanno ad Eur. Hel.

grammaticorum maxime Scholis celebrabatur υφ' ευ, tum de επὶ Πολυ, επι μεTu, Em pyuxυ, εΠ' Oλbsou, operaeque pretium eStetiam εφ' TaE saus einmal: cf. Lobuchius ad Phryn. p. 47) commemorare, quod Sententia sua proxime ad nostrum illud εφ' ευ accedere putaVerim. praeterea in ipso illo celeusmato audiebatur sino dubio VOX K m1l, non Κ Πηλα lui, quod scholiasta habet usus interpretatione minime inepta aut longius arcessita. nam Graecis non inuSitatum erat, Si una aliqua re saepius deinceps uterentur, tot dicere

eaS Te S, quot erant unius rei usus. ita Homerus p 151 de aquilis duabus, quibus, Si quis hoc forte nesciat, binae cuique alae Sunt, dixit Tivaetic0rlv πrεpa πολλα, quod ab novissimis editoribus spretum similibus firmavi exemplis ad Callimachi hymnum III 251. quoeum convenit quod in Eur. Hel. 679 Menelaus fiλioυc μυpio uchiελθ v dicit tot intellegens dies, quot fuerant solis ortuS OeeaSUS-

3쪽

OSchneider: emendationes Aristophaneae.

que, atque eadem ratione Vergilius in Aen. III 203 cecinit: tris adeo incertos caeca caligine Solis erramus pelago, totidem Sine Sidere noctes, et Euripides dicens Alc. 431 cεληvac d bεκα, Hel. 114 πολλaccελ ηυ ac tot significavit menses, quoieni erant acceSSUS receSSUS-que lunae, ut nostrates quoque in sublimiore dicendi genere vulgari monate praeferunt monde. non mirum igitur erat vel in plebeio sermone, Si qui S remigem navis quemque unum suum remum deciens in mare inmittere iussurus imperaret ut decem quisque remiS uteretur. apparet autem remigibus εφ' ευ bεκα Rumalc naVem propellere iussis fuisse solito celerius intentis viribus remigandum ut plausus quoque non sunt nisi celeriter manibus collisis), unde fortasse corruptis scholiastae verbis κελευ clua vaυTiKOu λεγεTui εφ' εVbεκα κ Πηλuesulc εκTεὶνομευη, quibus non succurrit Suidas it. li., Leut- schius autem l . l. ita succurrendum putabat, ut Scriberet . . λεγεTulεipε ci ci ii εφ' ευbεκα κ ηλaciaic εκTεIVOμενη, emendatio eSt petenda, quae sic fieri videtur facillime, ut scribatur κελευ μα . . εκ -Tεὶ VOV με uni. e. tendens vires remigum). sed ad ipsius Aristophanis locum ut redeam, etsi de verbi TapcnTεμψαTε significatione dubitari p088it, nolim tamen quemquam ex Suidae verbis I 1 p. 638 ToΠεμ aT' εω εubεκα κ Πcuc eqs.) colligere aliud olim hic verbum lectum fuisse. ubi in ipso lemmate positum v Π Ο ΠεμψαTE possit cuipiam diversa scriptura videri pro TrapaΠεμψαTε. at illud cum metrum non Qdmittat, veri simile est Suidam vel in scholiis hoc inveni88e, quae interpretatio esset, vel in codicem fabulae incidisse, in quo non raro erroris genere cf. BaStii comm . palaeogr. p. 831 et uv. ll. in Pluti v. 596) rrap- erat in uΠ- depravatum. sed tametsi frequentius in hac re simplici verbo usi Graeci dicebant ΠεμΠεlV ε Πη, phluuTu, NIKχ V, φθεγμα, μύθουc, notum tamen

gelin mal in einem

atque hic quidem usi sumus emendandi genere, quo nullum facilius eSSe nemo negaVerit, videturque idem genus etiam aliis Aristophanis locis profuturum eSSe, Velut

4쪽

OSchneider: emendationes Aristophaneae.

XII. Lysistratae 1249

auri Tos μελλοVTac opχεic0ui. nam quod Engerus affirmat SehOliastam legisse dativum, dum explicat 6plura cou Tvi εφhil TRV chvμου Cau, Sine causa hanc inconstantiam scholiastae tribuit, qui altero loco nihil nisi interpretem agit. quoniam enim Aristophanem credibile est dixisse: Gesta et issenes ad saltandum) et musam tuum ad saltandi modos illis indicandos), recto scholiasta interpretari poterat: iuveni sic) tuam musam ercita, figuram illam adhibitam putans quam ευ diu bυOiu vocant, et dum Singulari εφηβ φ) utitur, inter-Pretem, non criticum prae Se serens. quod si mutatio Mointhii nam ab hoc Dindorfius suum illud Toic κυpcauioic sumpsisSe videtur)certe a Scholiasta probabilitatis speciem non habui tenerique debet accuSativus Tinc KU9cavi c, videamus quid de copula omissa statuendum sit. quam a librariis male omissam esse etsi per8uasum nobis est cum Engero Berghio Westphalo de re metrica Graec. II 'p. 582), tamen non probamus quod peiorum librorum Scripturam Tau T' εμαυ amplexi aut hoc dederunt integrum aut, ut Engeriis fecit, Tuu εμαν TE correxerunt Spreta Ravennatis Scriptura quae est Tau TεaV lutotaV. at tamen ex hac videtur sine ulla litterarum mutatione verum restitui posse, dum modo concedatur litteras ita disiungendas esse: Tau Tε au tu hau vel Tau TE Fuu tu uV. nam pronomen pOSSeSSivum tertiae personae Oc digamma apud Dores hab0bat cf. Ahrensius do dial. Dor. p. 262), qno etiam Alcman Laco utebatur fr. 99 Tu fa Rubεα. statui autem pronomen tertiae serSOnae eSSe pro Secundae ut apud Homorum a 402 κTquara d'uUTOc ἔχOic Rui binluuctu Oicis auaccoic et Hesiodum op. et d. 381 coi b' εi Πλουτου θυμoc εελbεTai ευ *pεciu rictu coli. Moscho IV 77μηdεV cε χε9MOTεpoV cppεctu rictu cTε9Υεiu. auet. Batrachom. 23.

The 0crito XVII 50 et v v. ll. ad X 2. XXIV 36. Callim. III 123.1 r. 566. Apollonio Rhodio II 634. III 140. 511. 1041. Diotim. in antli. Pal. VI 267. VIII 92. anonymo ibid. XI 297, 4), non quo

alteri pronomini alterum Graecos substitui88e credam, Sed quia quod ΡOStea pronomen possessivum tertiae personae fuit, ab initio certam PerSonam non Significabat, Sed demonstrativum fuit, ut de prima

quoque et Secunda persona dici posset cf. Sehoemannus de partibus orationis p. 96 c0ll. p. 109 nihilque nisi quod proprium esset alicui significaret cf. Vossius ad hy. Hom. in Cer. p. 49. Wolfit proleg. ad Hom. p. CCXLIX adn. 23 exfr.), quem admodum nos dicimus fruedas figene hera i. e. dein). hanc autem pronominum p OSSe8SiVorum confusionem liceat enim sic appellare cum grammaticis veteribus)ab Atticorum quidem sermone abhorruisse constat, nisi quod hi quo que εαυTO0 dixerunt pro εμαυTOυ et cuυTO0. at a Laconum Ser-

5쪽

OSchnoider: emendationes Aristophaneae.

Sed qui Aristophanis verba interdum corruperunt Scribae coniungentes quae separanda erant, iidem alibi a vero aberrarunt disiungentes quae coniuncte scribi oportebat. luculentissimum eius rei eXemplum habemus in XIII. Equitum v. 26 cΠε9 bεφομεν Oc νυν ΛT9εμα Π9 TOV λεTεTO μολ μευ, εiTu b' uUTO, KuTεΠuT V ΠυKVOV. 25ΔH. μολυυμευ GUTO μολωμεν uUTOμολωμεν. N l. HV, OUxndo: aperte vitiosa oratio est. quo modo enim Nicias, dum Demosthenem iubet μολυυμευ et tum aUTO primum tardius eloqui, addere potuiticuTεΠuT V ΠυKVOV praesenti tempore usus tamquam in eadem TO0ὰTpεμα λε εiu actione 3 ita aperte sibi contradiceret Nicias, quod ne facere videretur primi effecerunt coniectura si qua umquam fuit certissima Engerus in hoc ann. 1851 p. 356 et Meinehius Vind. p. 50, quam iure receperunt Kockius et Velsetius, KUT' εΠuT V Πυκνον, Sc. λεTε. sed restat aliud vitium nondum a quoquam quod Sciam deprehenSum. nam nemo facile perspiciat cur Demosthenes Niciae priuS praeceptum Secutus μολαμευ auro dixerit divisim, sed post repetitum μολωμεν item pausam faciat, quod iuSSUS non erat. immo dixit luoλ μεν uUTO μολ μεVuUTOμολ μεν - Νl. RV,

sine dubio saepius Demosthenes hoc repetitionis genere uSuruS erat aliter enim cur in μολ μευ desierit, non in αυTO γ), nisi repetitionem Nicias interrupisset, qui tunc iam a DemOSthene clare pronuntiatum audiverat quod audiri volebat vocem αυTOμολωμεν. itaque etiam aposiopesis signum addidi, simul autem accentus omisi, etiam in fine, ubi Κochius retinuit sine iusta cauSa. nam ReeentU, quo vox fiebat ille syllabarum complexus, elatam Syllabam λω spectatores audire sibi videbantur, quae elata erat ictu VerSUS. Aliud eiusdem vitii exumplum habemus XIV. Equitum V. 89αληθεc, OUTOc K9OUVOxUT9Oλη putoc ε l. sic ab omnibus nunc editur e duobus codicibus Γ et O, in quibus secunda demum manus paenultimae Versu S syllabae Superscripsit Oc: nam a prima manu habent - λη puiOV εi cum reliquis libris omnibus, item cum scholiasta ad h. l. st Suida ΙΙ 1 p. 41 7 et quem Dindorsus addit schol. Demosth. vol. VIII p. 133. sed praeter neutrum genus

6쪽

OSchneider: emendationes AriStophaneae.

alia quoque dubitatio est. recte enim Meinehius Vind. p. 52 docere videtur a λ'poc adiectivum fingi n0n posse. nam qualia multa eiusmodi leguntur, ακpatoc, lcaioc, λαθμαiOc sim. cf. Lobechii paralip. p. 319 et elem. I p. 410), ea ab adiectivis deScendunt Omnia. nec sententia totius vocis quae sit ab omni parte perspici potest. nam etsi concedendum est recte explicare scholiastam auri To0 φλυ apocεi, tamen in iis quibus hanc interpretationem probare studebat K9OUV0c Tu9 TO χυbηV Kcti uKpur c Km α09Otac pεOV. λrjpou

Verum enim Vero voce χυTO in verborum ordinem recepta nisi egregie fallor ne una quidem littera mutanda est, dum modo coniunctim omnia scribantur:

uληθε c, OUToc K9OUVOχυ Toλη stat OV εi in hac enim compositione nihil videtur inesse, quin firmari vel certe eXUUSari pOSSit. primum enim non iam opus est ut adiectivum λη- putoc agnoscamus, sed licebit intellegero substantivum λη poc et Verbum a lova V, quod cum compositis suis et derivati8 εEuio uuV,εΠulo UuV, καTulOVuV, alouημα, alOVη cic) satis usitatum est medicis cf. Stephani Thes. s. vv. et Elym. m. p. 348, 26 Coll. ZOnara S. V. et Polluce onom. IV 180). quamquam ex Attico aliquo scriptoren0ndum prolata vox est. at non plane inauditum in Attica vocabulum fuisse neque ab Aristophane prorsus repellendum non tam colligo ex verbis Elym. m. p. 422, 54 alovημαTu bε Tu καTuVTλη-μαTα puctu oi 'ATTtRoi facito enim concedo Gaissordo ex altero Etymologi loco coli. Gudiano p. 238 restituendum esse Oi iuT9 Oi), quam certo scio ex Moeridis verbis p. 73 alOVau 'ATTiK c, καTuVTλεiu 'ελληviκ c. nam temerarius fuerit, si quis statuere Velit capitalem errorem Moerin commisisse. quid enim impedit quominus Statuamus eum aliquotiens aiovau in Atticorum libris legisse talibuS locis, ubi rem aliquam tractantes, quae ad artem medicam pertinebat, is Sum quoque artis vocabulum adhibuerint 3 ita fecit certe Cassius Dio LV 17 oi larpoi . . Tac Ruυcεic . . TOic ulOVημuci μαλ

7쪽

OSe eider: emendationes Aristophanea0. 2950accouTεc 0εpuΠευου ei, eodemque modo etiam in Atticam intrassu vocabulum crediderim et arte Sua defensum mox altius radices

egisse, ut Aristophane8 quoque non indignum haberet quo uteretur, qui in ipsa hac fabula v. 1150 item RaTaμηλ V debet m0dicorum arti . nec vereor equidem lateri εξηOVh0ηV, quod Elym. m. p. 348, 24 profert, videri mihi ex comici alicuius trimetro desumptum esse. hanc autem formam Stephanus Thes. vol. III p. 1216' ad thema εξaioVεω rettulit, suo quidem ille iure imperans: nam Etymologi

locus non minus quam Veterum consuetudo εEcuouau flagitabat.

quamquam autem in libris mouε , καTmoVεω tam legitur saepe cf. Stephanus et Din dorsius in Thes. Par. I p. 10 19 β, Κ00nius ad Greg. Cor. p. 97. Iacobsius ad Aeliani var. hist. II 43, MSchmidtius ad Hesychii ΙΙ p. 424), vix ut 908Sit errore natum videri, tamen in compositione, qualem hic habemus, vel flagitat sermonis lex vorbum in -ε , quem admodum θη pctu quidem habemus, Sed λσs00ηpεivin Ar. Lys. 789 legimus, etsi in talibus et libri saepse nutant ut vero etiam usus ses. Lobeckii Rhem. p. 170). - Ρostremo dicendum designificatione verbi, quod plerique explicant καTαVTλεiv cf. Elym.

m. p. 37, 28. 348, 24. Hesychium I p. 83. II p. 284, bb et p. 424.

vel ut hic quoque patrio Sermone utar:

comparo ΑV. 1047 αληθεc, OUToc: επι Tap ευτα00' 'c0a cυ: ad mutandum autem Vocabulum invitaru poterat librarios versus Ran. 496d popoc πλαγχυ Oc εi, et ipsius huius fabulae v. 276 TRVελλoc Ei, ubi tamen Meinuhius Anal. p. 54 item coniunctim scribere malebat TRVελλticεi, qua coniectura non magis opus est quam Κochii Th-υελλu COl. nam nec per Se improbabile est poetam ab interiectione Tnυελλα, quae victoribus acclamari solebat, substantivum fecisse

quod signifiearet victorem, ut ευioc et in ioc vocabantur ii quibus acclamari solebat ευoi et illi, i. e. Bacchus et Apollo, nec qui mutabant vocem memores erant Hesychii IV p. 153 Thuεβλoc' εφυluuioV, o p' ου b viκ v Thvεβλoc, qui locus vel Ribbochium fugit uius modii estimonia laudabili diligentia conquirentem . nam sine dubio ad

8쪽

OSchnoider: emendationes AriStophaneae.

hunc ipsum Equitum locum Hesychius respexit, quem quivis concedet sic emendandum esse: TRVελλα ' εφυluui OV, ὰφ' ου b viκαυτηνελλο c. Iuvat autem alios quosdam addere Aristophanis versus, quibus μεpicluoc Vel plane neglectus vel secus adhibitus cladem intulisso videtur. Velut

XV. Equitum 707

dubitationem probans Moinuhius Vind. p. 60 sq. certe leniorem medelam proposuit hanc: εm Tua spins Olc hc0εic uVI lenem autem medelam numo dixerit Angii l. l. p. 21 esse conatum, qui Cleonem

putans ab isiciario cum cane mordaci comparari ossa obiecta ut solemus ad placandum, dum commendat em Tin buKOlc ηκic T' au: diva critica non videtur usus esse, sed abuSus. miror autem criticos quos diXi omnes a recta via aberrasse, postquam semel Brunckius ad h. l. rectissime docuit εm signifieare cum cf. cum sane edere aliquid) et iungi ei rei quae praeter obsonium ad edendum datur, cuius usus ipsum Aristophanem testem Brunckius fecit laudatis Pac. 123ot Ach. 835, aliique alibi testes plurimi sunt, ut Xenophon comm .

III 14, 2 εc0iOυci ritivTεc εm Tta ciT oψOV. Aristoph. D. ine. 75εm TUI Tupiχεi TOV Υέλ Tu KuTεbolaul. ita autem aliquanto magis lepidus isiciarii locus est, qui ex Cleone non quaerit solum quid edendum ei det, sed etiam quid comedendum pulmentarii vice. non est igitur dubitandum quin recte cum εm TUI iungatur UT Olc. quamquam Vel Sic manebit offensio. mirumne enim est, quod ist-ciarius eX Cleone quaerit, quo cum pulmento cibum aliquem lubentissime edere velit, eum ipsum autem cibum non indicat 3 nam nisi hoc indicato cibo dici non poterat, quale pulmentum Cleon lubentissime ederet. at eius cibi mentionem nunc desideramus, ut coniectura restituenda esse videatur. sensit hoc ni fallor etiam Berghius, qui

coniecit εrri T poeso ic Tητε i' at quid illud sit quod Cleoni sodare incTε καταφαTεiu velle isiciarius simulat, certissimum est: nam

hic V. 693 veretur ne ipse ab adversario epotetur καTumVOμεVOCμε , ille autem apertis verbis isiciario minatur v. 698: εξ μῆ c 'εκφαT . loquitur igitur nunc isiciarius ac si velit se ipsum tradere Cleoni edendum, ut versui TOT reddundum sit pronomen με. id autom facillimo fiat versu sic correcto:

9쪽

OSchnoidor: emendationes Aristophaneae.

ergo totius esso loci sententiam hane putamus:

post v. 706 paululum subsistit quasi cogitabundus de re difficillima, tum ista profert, quibus et ad illud respondet quod prius quaerebatur , ut aliud quaerit ad quod statim respondet εrri βαλλαvTicu:

monendum autem in interrogationibus Optativo non necessarium eSSe comitem uu particulam, quam omissam videmus etiam Pluti 374

et codicis I ultimae versus voci superscriberet iVOV. ferendam autem hanc inconcinnitatem dicerem, nisi prorsus nulla vel mutata vel addita littora offici posset ut concinna esset oratio. ScripsiSSe enim Aristophanem putamUS: Mouox, d cibηpO0 'uc Ti Tεixoc καὶ ξυλων, quod nescio an magis placiturum sit quam quod Angius volebat: OMOVOV cibηpου γ' εcTi Tεixoc mi ξυλ V. in illo ευε Ti significat est in oraculo, ut AV. 974. 976. 980. 989. praeter haec autem nihil in hoc versu contra librorum fidem mutandum cenSeo. nam quod Cob0tus pro relativo 6 necessarium putabat interrogativum OTi TO MOVOVSubstituens ultimae antecedentis versus voci εκ V quam delevit, in quo eum secuti sunt Meinelitus Ribbeckius Volsonus, nisi quod Vol Senus servavit εκ V, sed delevit laOVOV), n0n Video cur non putem nomen ad quod relativum refertur in ipsam enuntiationem relativam retractum esse pro eo quod proprie ita dici debebat: TO Tεixoc ci-dηp00 κui ξυλ υ , δ ευεcTi Tub xpη clavi). totam autem enuntiationem interrogativam poni debuisse nec suffecisse Solum nomen quis

10쪽

praefractu affirmaverit 3 an minus graecum illud sit quam hoc est

germanicum: nur eins in dem spruche deutet er dir ab sichtlich nichi, die mauer voti holg und eis en, Welche vor drin hommi.

saepissime autem vox monosyllaba aphaeresis ope ad unam redacta

Syllabam turbas movit, postquam aphaeresis signum intercidit. ita enim residuae con8onanti interitus imminebat vix evitabilis, ut factum videtur in XVII. Ecclesiagusarum V. 800 AN. A. OlcΟUctu, in TuV. AN. B. flV bε Mil KOμicvici, Ti; AN. A. δμελε i κομὶOUci V. AN. B. 'V bE κωλυctuci, Ti; ubi καλυci uci Dind0rfius cum Meinuhio edidit ex Dobraei coniectura. libri enim habent μη κομictaici, quod quis non assentiatur criticis eorruptum eSSe, cum Sine ulla vi ab interroganti repetitum sit illud 'u bε vii κομic ci, Ti3 nam cum alter indicasset dubitaturos esse cives bona sua in forum comportare snam hoc eSt Olcεiu: cf. V v. 774. TIT. 786. 804. 806), sed alter hoc affirmasset, deinde cum ille veritus esset ne in forum comportata bona etiam traderent, de quo alter non dubitare se dicit - sane ille iam novam dubitationem proferre debebat nec poterat eandem iisdem verbis repetere, certe non poterat sic, ut non adderet saltem particulam aliquam velut Oμ c), qua causam e8Se indicaret cur idem denuo quaereret, nimirum quod alterius responsio saμελε i κομioυci) sibi non suffecisset. certissimum igitur videtur alterum μ' κον ictu ci in v. 800 mendo- Sum esse. at quis libenter probet Berghii remedium, qui totum versum tamquam dithographiam aliquam e Verborum ordine eliminandum censuit 3 quo certu modestiores Dobraeus Mein0kius Dindorsius, qui flu de κωλυ cinci, Ti; scripserunt e v. 862 petitum, quod ibi quidem multo aptius positum putaverim quam hoc loco. ibi enim idem subiectum manet, hic autem illud R λυ cinci subito do aliis cogitare cogit, qui resistant bona sua in aerarium deferre cupientibus . nisi forte de ipsis illis hominibus bona sua afferentibus cogitandum est, qui mutata sententia alios abrepta illis bona vi deferre conantes prohibeant ne hoc faciant, in qua interpretatione non minus

desideramus certam aliorum mentionem. contra si iidem qui bona Sua apportant novam aliquam dubitationem proferunt, haec vix iam alia p0test esse quam quod non omnia quae apportaverant bona Sua tradere conantur, Sed partem tantum aliquam. hoc si conceSSeris, faeillimum habebis vitii remedium. una enim repetita litterula prodibit statim quod aptissimum sit: riu bε Mil 'κκομic ci, Ti; quod

eum reliquis sic interpretor:

praepositionis εκ in compositione ea vis est, ut significet actionem aliquam sic perfici, ut Solitus modulus expleatur nec iam reliquum