장음표시 사용
11쪽
haec non est coniectura probabilis 3 Jam vero utrum εο ῖ6υet dativus Sit u accusativus, dissentiunt li0mines docti. Ego quidem existimo adhuc valere Hermarini iudieiuna, qui dixit )de elisione vocalis quaesti0nem n0ndum esse perductam ad certum finem. At quid, quaeS0, lucramur, si ponimus dativum ess intellegendum Eandem habemus anacoluthiam; nam p0st genetivum p0SSeSSivum 'm - non 30 est traditum, quod Sehueletius maluit seribere, exspectatur genetivus
Quid autem impedit quominus τρυο διυet suppleatur In Aes 'hyli tabulis nullum deprehendimus locum, qui nos cogat elisionem litterae t statuere; certe participia, quae extremam litterum habent elisam, intelleguntur Suppleto accuSativo; itaque non dubito hic quoque litteramis supplere in hanc sententiam eo magis adducimur, cum alia exempla XStent huius loci simillima accusativum participii exhibentia non elisum, de quibus modo disputavimus. Haec sunt ea exempla, quae in nostram cadunt quaestionem. Quibus quid doceamur, iam consideremuS. Tres hi loci inter se simillimi sunt; omnes exhibent animi quendam affectum qui verbo exprimitur non simplici, quale est ρ6j65μα vel simile quid sed hae assectus notiones circumscriptionibus Xornantur uberioribus, id quod ut maxime idoneum ad concitationem animi depingendam, ita apud tragicos poetas inveniri consentaneum est. vii affectus singuli
, Mein0kius Philol. vol. XIX p. 239 Sehiller-Conrad ad h. l. I 29. in adn. ad O. C. 436 cui iudicio adstipulatur Lobeckius ad Αi34 294.η complura eiusdem generis exempla congessit rueterra. L pari. II. de eis locis, qui ad elisionem litterae ι confirmandam ex tabulis tragicorum sum utitur, disseruit obeckius i. p 29 l.
pertinent ad loquentem quamquam haec persona non tenetvicem subiecti, sed alio in casu posita est; duobus locis El. et Ch. occurrit larma μοι - non io Scripsit Aeschylus, quem animadvertit Sehenkius formam a ut modo ita usurpasse, ut saceret ex verbo aliquo pendentem aut absolute ponereth0 est in constructione genetivi absoluti, nusquam autem attributive nomini adiungeret. In Persarum versibus exstat sorma μυ, . Sive hac sive illa sorma adhibita omnes sunt loci ita comparati, ut plena exstet Sententia, quae habeat subiectum et praedicatum. Ad hanc autem sententiam primariam novum applicatur rati0nis membrum participium enim, qu0 vim habet animadvertendi universam Κλυε sive Resu), causam adnectit, qua loquens Vehementer se commoveri profitetur, eo modo, quo Si Sunt persaepe Scriptores, velut Mimnermus r. 5, 2:
h Αρschylus ipse, ex cuius sabulis hic afferre nonnulla satissest sic dicit Alossa Per 826 .:
Similiter loquitur chorus in Ag. 1196 .:
Similes sunt loci rom. 248 . 438. 693. 56. 897. Sept. 185. h. 218. alii. Sed his omnibus locis participium, quod adiungit causam assectus enuntiato primario pronuntiati, praecepta doctrinae grammaticam non violat, Sed casum
12쪽
accipit eundein atque n0men suum id quod n0 fit in tribus illis exemplis et Choeph. t Pers et Electi . etenim participium, etsi nominis genus et numerus Servantur, alium in
casum abit. Si sequitur Choeph. 399 et lecti . 479 aecusativus participii κλυ6υοα dativum n0minis 16t, Pers. 894genetivo si , iungitur accusativus et uath Meta. Ergo participium videmus a nomine s0lutum. Quid autem excitavit hanc casuum discrepantiam Eam n0nnulli viri docti tam mirameSS atque inusitatam Hensuerunt, ut Graeco sermoni eam tribuendam esse negarent, et sic corrigere studuerunt, ut
anacoluthia illa tam propria plane evanesceret. Sic iudicaverunt imprimis Her sti denus, D laydesius,' Paleius, )Reifferscheidtius.' Alii autem, quae codice traduntur, pro sani habere non dubitaverunt, sed quasi illa casuum enallage
in tralaticiis rebus esset numeranda, aequieverunt in eo, qu0danaeoliatii iam esse statuerunt, eum non investigarent, quidanaeoluthon movisset. Si e sentit annowskius hanc esse rem notam vel tir0nibus, ut in ea recensenda morari eum pigeat. δ)Alii explanare conati sunt, unde casuum enallage illa tam singularis originem duceret imprimis Brunckius,' Et insteius, y)Hermannus sunt nominandi quorum varias explicati0nest iu sed Soph. ed. R. ad . 259. - compluribus locis Soph. subularum, imprimis ad El. 479. ad Soph. l. 479. in ind. lect Vrat. 876. - cf. SyntaXeos nomalae graec. 835. 36 idem iudicat en-loewius de Sophocleae dictionis proprietate 847 p b. ' in compluribus et tragoediarum se comoediarum editionibus, imprimis in adn. ad El, 479, quo legentem sere semper remittit de
I de hac re dicit saepius, imprimis in adn. ad ur Heracl. 693. O. C. 436 de eius sententia v. ius. 9 13. 14. adn. 4. in adn. ad Vig. p. 869 aliquantum autem temporis Hermannus Elingle opinionem secutus erat, cuius errore postea cognito ad Suam sevientiam priorem Vig. l. l. prolatam revertit c s. adnot. eius ad .
O. C. I 436J. a plurimorum assensum tulit, velut robelii de generis numeri casuum anacoluthia p. poset trag. r. 8724 22 b Campbelli ii introd. os language of Soph. et in adn. ad i. 479J. Lobeckius Ail s), qui audem ea plicationem sequitur, recte intollexit hunc licentiam
hic me afferre pus non est, qu0niam postea dea si dabitur ea exp0nendi atque simul docendi, quam perverse illi viri docti iudicaverint. His autem omnibus id maxime accidit, ut ad opini0nem suam firmandam multa, quae Sunt prorSuS aliena, compararent atque diversissima diversissimis explicarent.
Quae res atque Sententiarum varietas magna me incitaverunt ad hanc quaesti0nem denuo instituendam. Itaque
meum SSe ut secernere, quae Secernenda Sunt, ut asseu Sativi participialis proprietas tribus his locis inventa clarius perspiciatur. Hoc saeilius fieri non p0test quam examinatis
generatim ei exemplis, quae participium cum n0minis casu non congruens praebent, qua in re ea praecipue respiciamus necesse est, quae iniuria collata Sunt; nam nenl0, pin0r, mihi vertet opprobrio, quod non omnia ex innibus Scriptoribus pr0seram. Deinde videamus, uin, ut adhuc putabant
viri d0cti, his exemplis, quae participii usum habent liberiorem, illustretur illa proprietas, quae inest in tribus l0 eis, quos Supra attulimus ex Aesehyli et 0ph0elis sabulis.
CH P. II. δεν I. Discrepantia, quae saepe intercedit inter participii casum et nominis, Sane est Sermonis Graeci propria, sed n0n tam singularis, ut illa quomodo orta sit non intellegatur.
Participium, cuius natura verbalis efficit, ut liberius adn0men praecedens applicetur, tum cum a nominis sui casu recedit, solet in genetivo p0ni, ita ut hic casus magis minusve arte cohaereat cum enuntiat primario. Inde riginem ducit construetio' genetivi qui vocatur absoluti, ad quem usum hic
soli esse poesi tribuendam item underus A l006ὶ Grammaticorum Κu0hnerus solus gr. gr. II 496 attigit hanc proprietatem - ruegerus et advigius tacent et Hermanni opinioni adstipulatus egi. i id quod Classenius l. l. recto demonstravit, qui habet assentientes Delbrueckium synt Graec. p 25J magmannium. ΙW. Militer, Hundb. d. lass. AlteriumsWiss. II QT5 multos alios.
13쪽
casus e natura sua maxime idoneus est; sed is disceptatur, utrum in lac constructi0 ne statuendum Sit genetivum esse genuinum necne, id manifestum est eum quasi absoluti vice fungi idque imprimis aetate post Homerum. Hic autem usus, quo participium abit in genetivum nomine alium casum habente, 0ra infrequens est, sed pervagatissimus inde ab Homeri temporibus atque invenitur apud omnes sere scriptores Exempla memorabilia ex Homero sumpta collegit Classenius ), ex quibus velim attendas ad unum et 155: p αλα τυ ορtat θυμὸς
Qui locus etsi cum illis, quos nobis proposuimu iraetandos, similitudinem habet magnam, tamen aliqua ex parte ab eis differt Etenim hic quoque exstat participium vim videndi habens, quod causam addit, cur perS0nae, quae ignificantur voce σε at gaudio assciantur idem, etsi praecedentis
n0minis usui non est accommodatum, n0n aecusativum Sicut
in exemplis, de quibus agitur, accepit, Sed qui XSpectatur, genetivum hic casus autem eo facilius serri p0test, quo magis pendet ex nomine θ 9:16 et Quid intersit pra0terea inter Homeri locum et inter illos ex Aeschylo et Soph0ele sumpt08 qualis est Ch. 398, perspicuum est; nam apud H0merum de tertia per80na aliquis narrat, apud tragicos poetas loquitur de se ipso idem, qui audit vel videt et simul animi motu perturbatur. Omnium autem scriptorum, qui post Η0merum hanc sibi licentiam permiserunt, ut genetivi absoluti structuram adhiberent, ubi participium constructum postulatur, exempla afferre omnia longum est ). Id est notandum participii genetivo modo nomen peculiare iunctum SSe, ut Persona vel res bis significaretur, modo defuisse. Quodsi iteratum est nomen, script0r 30luit id quod participio continereturi Classe l. l. pQ74. omnia huius generis exempla non esse in anacoluthis numeranda recte iudicavit Melander de anae Herodote is acta univ. Lund. 868ὶ l adn. 9.
maxime efferri i); si minus, etsi nomen ex sententiae nexu facile p0test subaudiri, participium notionem nonnumquam accepit generalem. Ut quod modo dixi, firmem exemplis, in Aeschyli Agamemnone Clytaemnestra coniugem suum appellat
Haec leguntur in codice Med. sive seruia 10, ω Sive 1υλου antefertur, genetivus abs0lutus non tollitur isque ponitur, etsi nomen non deest, quo referendum sit participium Sed hac structura apte significatur atque describitur magnum illud gaudium, etiamsi fictum, quod gamemnon d0mum reversus excitavit. Qui vero, velut Harigius δ), affert ex Aeschylo illud Ag 137b: ii is ci aut
i vituperandus est; hi versus, quamvis multis sint mutationibus temptati, sani sunt neque ille versus 1376 est delendus cum Engero et indorso' . Genetivus παρεzκευαzμευ cautem post verbum uo, positus ostensionem habet nullam, etsi ad unam eandemque personam duae Spectant notiones; nam participium sententiae Secundariae e verbo εio pendenti adnexum est. Quae igitur alia p0test forma exspectari nisi genetivus, quoniam ad verbum daariSi non λε, sed σε
quasi subiectum est supplendum 3Illius autem alterius generis, quod exhibet participii genetivum absolutum n0mine non repetit0, exemplum legimus apud eschylum nullum quale est Eur. Hel 56:
14쪽
ubi quam quant a b αυδρ praecedit genetivus υουetu positus ρst facile quidem αυ 6 subaudiri potest, sed cum nomen n0n Sit eXpressum, participium υο tua generaliter accipi0ndum HS in eundem sensum, quo est si compertum est', id quod cum Sententia convenit, quoniam n0n modo Menelaum, Sed etiam reliquos Graecos Helenae inn0eentiam cognoscere
magni interest. Nihil sergo qu0d offendat habet haec
Structura, quae participium in genetiv positum exhibet, nomen alio casu indutum, quam dicendi rati0nem possumuS praecipue in prosa oratione depreh0ndere; conferas velim exempla x Herodoto* v0 Thueydid0 v0 aliis seriptoribus collecta. lam Ver quaeramus nec0Sse est, num eteri quoque casus absohite positi sunt eodem modo, quo genetivus. DativuSeerte videtur initium cepisse huius usus liberi, quantum colligere licet ex nonnullis X0mplis Homericis hunc casum videlicet invenimus, ubi propter praecedens nomen altu Spostulatur. 0 non est mirum dativus enim, ut rationem, quae intercedit inter enuntiatum primarium et partiet pium, significat universam, etsi restrictiorem tuam genetivus, ita Stilon minus idoneus qui abSolute ponatur.' Sed hi usus non tam longe lateque luxit in serm0ne Graeco quam Structura genetivi abs0luti; nam praeter pauca exempla H0merie K. 187:
Non est idoneunt, quod hic anseratur illud Euripid0uin sed l0:
praeter haec pauca igitur nullum dativi tam inusitato adhibiti
inventiariis testimonium. Numquam autem absolute usurpatus est aecusativus deh0c casu quoniam maxime agitur, accuratius est diSSerendum, praeSertim cum sint qui accusativum absolutum in Graeco
Sermone suisse distant, id quod defendit imprimis Eluasleius.' Hanc opini0nem salsam esse et rati aecusativi demonstrat et docent ea exempla, quae ad talem usum firmandum asseruntur, quae aliter explieari p0ssunt ae debent. Multa quidem disputata sunt n0stris semporibus de huius casus 0rigine atque vi primitiva ambigitur enim, utrum ceu Sati Voprimitus loci rationes an grammaticae subsint terminatio sane ipsa huius casus ansam non dat primitiva notionis
en ueleandae. - Ego vero e0s puto recte iudicare, ilia accu-Sativum grammaticas rationes solas sequi neque vim habere localem arbitrantur, ' quae sententia nunc maxime valet; nam quotqu0 accusativorum exempla l0ealem huius casus vim comprobare identur, omnia possunt rati0nibus explanari grammaticis neque sunt eiusm0di, ut vim in eis inesse localem Statuendum sit. sed mittamus hanc quaestionem, quam diligenter persequi hoc loco longum est; quae mea sit de hac re sententia, dixi. ensendum est igitur accusativum inservire')ad notionem verbi Supplendam atque eam SSe eiu naturam, ut per Se Stare non possit, sed habeat necesse sit, unde regatur; quamquam negari non licet quosdam accusativos velut αρ' posteri0re etate fungi vice adverbiorum, ut ita dicam, quem usum ex accusativo pendente isses derivatum
15쪽
magis minusve perspicuum est.' Sed qualia sunt ea exempla, quibus accusativum participii absolute positum demonstrari censent viri docti ΘAc primum quidem afferamus notissima. Neutra participii velut παρυυ, ξου. ip s ευ0 etc. pro accusativis absolutis nonnulli venditant. - Ea autem, nondum apud Homerum haec inveniuntur Sed occurrunt demum posteri0re aetate non absolute posita sunt, sed appositive iuncta alicui rationis membro aut toti enuntiato similiter atque substantiva, velut Eur. r. 1105:
Hunc participiorum usum appositivum Heli elius' firmavit exemplis Herodoteis cum aliis tum hoc luculentissimo III, 65:
modi participia, quippe qu0rum numerus sit exiguus, Speciem certarum sormularum nacta esse, ut ratio appositiva fieret liberior atque ea usurparentur etiam ubi genetivus absolutus exspectabatur, ad quem Sum id maxime valuit, qu0d neutrius generis Sunt. Neque eis caret Aeschylus:
Deinde talia sunt exempla memoranda pro accusativis absolutis perperam venditata, quae participii accusativum perparticulam , introductum habent. Sed laec sunt aliteri Delbriich. syni. gr. 9 34. Goister, o nominativo . . absoluto 855. cap. III alii a participia per nominativum absolutum explicanda esse existimant, velutidsm Geister.' de participiorum apud Herodotum usu 8844 26. Huiusmodi exempla praecipue lingleiuni adduXerunt, ut accusativum absolutum esse Statueret; cf. eius adnotationem ad ur. Heracl. 93, cuius auxilio loci qua re genetivus absolutus differret ab accusativo, enucleasse sibi videtur. Non recte. Nam quod dicit inter genetivum et accusativum absolutum hoc sere interesse videtur quod genetivus ipsam rem, accusativus alicuius de ea re sententiam exprimit' perspicuum est, quam salsa sit eius opinio; nam particula ος v. supra)sentontiae talem attribuit notionem, qualem voluit Elmsteius quae non
explicanda, non per accusativum absolutum. Particulam 'vel οπερ ab initio esse comparativam inter omnes constat,
ut primitus ea solis participiis quae vocantur coniunctis app0sita sit; deinde genetivus absolutus eadem est particula ornatus denique cum haec pateticula et cum participio conexa quasi in notionem verbi sentiendi abire videretur, saetum est, ut Sicut verbum Sentiendi tractaretur, hoc est ut accusativus participii sequeretur. Qua in re recte sentire mihi videor idcirco, quod hunc usum accusativi participialis cum cui coniuncti nondum Homerus, Sed demum posterioris aetatis Scriptores exhibent, velut Sophocles Oud Reg. 1001:
qui usu n0n invenitur apud Aeschylum, quantum iudicari licet ex fabulis superstitibus. - Iam vero apparet, quid iudicandum sit, Si H cum accusativo participii scribitur, quamquam in una eademque sententia praecedit vel subsequiturn0men ad quod sit referendum participium, velut legimus
participio neutrius generis iungitur, potest minime ubique necessarium est, hoc quoque participium pro accu-
est repetenda ab accusativi naturit. Hac igitur opinione dec0ptus Eluasluius cum usum accusativi absoluti multo tutius utere quam ulli viri docti demonstrare studeret, ei accidit, ut exempla inter e lune disparia c0nfunderet; quin etiam locis luamvis id librorum stabilitis accusativum pro casu tradito inferre non dubitavit.
16쪽
- 16 sativo haberi sed perversum est ex ea re colligere talia participia sine i particula posita nihil esse posse nisi accusativos. Ergo ne haec quidem exempla dem0nstrant accusativum absolutum fuisse in Graeco Sermone. Qui autem ad talem usum stabiliendum l0cos* sumit, qui infinitivum accusativo participii iunctum habent velut Xen.
modi deis infra disputabo. Neque talia exempla sunt adhibenda, in quibus accusativum participii per veram esse unacoluthiam explicandum videmus, ut in Eurip. versibus Troad 1209:
Hi enim locis accusativus υtκ Ια et Ia - 1 υ0I0bυzα ea re i tu eSt, quod pro obiecto ace0mmodatus est ad verbum finitum, quod ineunte sententia p0eta in animo habebat; sed intermissa structura hic posuit in sequentibus aliud verbum cum praecedente accusativo non conveniens, ut hic a SuS non habere videretur, unde regeretur' . Porro nemo c0lliget accusativum absolutum suisse ex eis locis, ubi accusativus participii resp0ndet nominativo soluto, qui erat p0nendus ratione directa adhibita, ut in Thuc. V. 79, 1:
' eiusdem generis est unacoluthia o I 275, ubi nominis accusativu8 μητερα, participio quidem carens, eadem ratione ortus est te Lan de anae. Hom. 83l. 9 2 irchhois Odyss00. Xc. I.J
καetet Turptu quo de loco V. p. 20. Haec Sunt exempla, quae specie accusativum absolutum habent, re vera n0 habent.
Genetivus igitur Solus, nam dativus, etsi certe is quoque singillatim sic usurpatus est, mitti p0test, absolute p0Situ est, cum nihil fuisset, quod eum excitaret. Quid vero est tandem, qu0d eam an ae0luthiam essederit, ut participium cum nomini casu non 'Ongruen n0 genetivum, Sed alium acciperet casum, id quod non raro apud scriptore Graec0ssactum esse videmus. Unde autem repetenda sit discrepantiae caSuum causa facile intelleget, qui accuratius contemplabitur eos l0008, qui participium habent s0lutum hoc enim n0mine dixerim ea participia, quae cum n0minis casu non c0ngruentiali 0 genetivum exhibent, Sed alium casum. Conformatio sententia ipsa sere adduxit istam nac0luthiam, ut participium Sequens quasi cogeretur alium casum accipere atque nominis eius quamobrem ea structura appellatur nomine ciet συνεatu; qua ignis eatione ne abutamur cavendum St. Haec ana-00luthia maximam partem ritur aut e perspicuitatis studio aut X 0quendi neglegentia, quae causae cadunt magis in orati0nem pedestrem quam in p0esin quocirca c0n Sentaneum est plurima eXStare exempla apud Script0res prosaic08. Omnes
autem easus sic Surpati Sunt, ut καz ουυεat ponerentur:
ticipium sequens in dativo p0neretur, cum hoc Verbum dupliciter c0niungi liceret et cum casu tertio et quarto atque e magis ferri p0test haec casuum enallage, quod erbum κελεσθα interiectum est inter pronomen et participium; quae 2
17쪽
quamquam concedendum est hic quaesti0nsem esse impeditiorem e0, qu0d ea cum altera coniuncta est, quae si de elisione pr0 nomini S 10 ; nam ab verbis et πελθ et Zizελbes dativus
quoque suspendi potuit. Apud Homerum eri liuod elisio nihil habet quod mirum sit, es. II 20T A 10T.' Alii censent crasin esse aciendam, velut Mei nekius,' i sui seribit Med. 7:16υπηλθε, et Si Xempla non inveniuntur, quae compr0bent crasin ex diphthongo ut et sequente vocali , actam. Accedit ver0, qu0d dissicile est disceptatu, quas l0ges Graeci obServaverint in adhibenda cras et elisione; nam modo Script0reSipsi erasin et elisionem secerunt modo lectori id faciendum reliquerunt, ut non sit ne redibile putare Euripidem quidem ipsum formam 16l sine cras vel elisione posuisse, posteri0res librarios demum elisionem dativi 16 effecisse. Sed id quomodo expediendum sit, aliis relinquo diiudiandum. Qu0dsilarinam 1 non potest intellegi nisi accusativo supplet0, tamen offensio discrepantiae casuum, quae est inter nomen et
participium, multo lenitur vel t0llitur, quod, ut iam dixi,
praecedens verbum et dativum et accusativum secum habeti Fleiscliser, o primordiis Graeci acc. c. in s. ac peculiari ius usu Homerico l870 pol. cui videtur alienus dativus orbo εισεχθειν iuncius, is conseruiuslim . . . 372 similiter εμβαiνει, coniunctum est cum i Xen. CFr. II. l. ibi. 3 Christ, Metri de Gri ch. . Rom. 9 36 eandem elisionem diphthongi o nonnulli sibi videntur invenisso apud Soph. i. 9l, quo loco forma tu nihil aliud est nisi με cf. TraWin8ki, de accus e Phra- Sibus apto p trag. gr. 86 p 32. M otiger, de singulari quadam verbi periphrasi ap. Soph. 879. 23. fragm. comic graec. IV. P T. I Wilamovitet, quaest philol. X. P .
atque in isti sertum est inter nomen et participium. Studium autem perspicuitatis quanti fuerit momenti, ut Scriptor casuum discrepantiam admitteret, elucet ex illo Soph0cle Oed. Reg. 353:
10n licet quidquam mutare ambigituitatis causa evitandae participium in aecusativo n0n esse positum, quis non intellegit 3 Praeterea praecedens verbum με tu, structuras patitur duas; p0rr discrepantia casuum inter n0men et participium intercedens videtur me iudice minus dura esse particula caddita. - pr0sa ratione p0test unum afferri Xemplum dativum participii exhibens praeestilente n0minis alio eaSu; scribit enim Thueydides I 62 ' δε M: Li 0 'Aγlzzz0 c. 0
Ab υα tibet qui locus variis mutationibus 80llieitatus est,
velut a Reisset Seheidtio,' qui dativum participii Γλυ et p0Si genetivum raptata uet intervallo n0n magno positum serri p08Se negat; idem iudicavit advigius. Et pr0secto exspectatur participi0
recte coniungi p0sse participii dativum cum enuntiato primari0, quod St ηυ 60 Aptatem: υ 0:1'. Alia Xempla, quibus hic dativi participii usus dem0nstretur, non inveni.')
18쪽
participii habemus accusativum dυα:1t: V IZ0: Ξυ0υς , nomini Spraecedenti genetivum eti0υ 1αὶ 6 et ψυ). 0d scriptorem hoc ipso l0co consili qu0dam hanc una coluthium appetivisse perpicuum est. Quam obscura enim ut pie difficilis int0llhetu evaderet nuntiatio, Si eundem accepisset participium casum quem nomen praecedens Participio a nomine s0luto qui casus e Sententia magis aptus fuit quam quartus Num
sunt de Suo pSo mem0res, quasi isticiant obiectum sententiae verbo finito Xpressae itaque haec discrepantia casuum non serri non p0teSt, qua admissa accusativus non m0d apte eonvenit, sed vel e X igitur. Praeter hoc unum X emphim deprehenditur nullum, qu0d Sit eiu Silem generis; nam cum e n0n sunt conserendi ei loci, qui liabent accusativum ob orationem obliquam, ut ratione directa posita nominativus
Neque admirationem movent eiusmodi exempla, quale est S0ph. Ant. 1001:
comparaveris Xempla, quae breviter attigi His 0ph0eleis versibus sunt illa v0rba similia X sylli Epidaurii earmine sumpta, quae legimus apud Nil am0vit gium quaest.
sima, sed io steri0res demum aetate l0nge lateque pateat )idque in prosa rati0ne. atque id st 0nsentaneum. haec Struetura est aptissima, ubi qui a severis legibus grammati eis re est dit simplici b00diens e0git audi rationi maxime subiectuml0gicum qu0d dieitur respieit idque imprimis vult esterri, quod
Antigona cum l. T comp08uit. vorsum quartum decimum etsi a scriba postea additus sttamen a Dei esse prosectum ei SiaaSum habe0, quippe qui sit sententiae accommodati Ssimus; sin autem is versus purius est, similis existit casuum nullage, cum ad πολιήτcti reserendum esset participium σεβονοις; quue anacoluthia non est comparanda cum Ch. 409. id quod vult ilamovitgius, sed cum Plat Phaedr. 275 A. R Hethel, do pari apud Herod. S P 30.
19쪽
in n0 minativo posito verbuni finitum est ita comparatum, ut facile subaudiatur verbum eiusdem Sane n0ti0ni S, quocum n0 minativus participii recte coniungatur, aut fit transitu proclivis e structura passiva in activam, ut n0 minativit Sequens nihil habeat offensionis. Propterea hic casus exstat vel p0st accusativum nominis Eur. Hee. 970:
euu Syraeusan eorumque Socii perterreantur aspicientes. Cuius proprietatis exempla p0SSunt asserri permulta. tamensere omnia e prosa oratione petita Nam Classent ex H0meri eurminibus sumenti l. l. p. 135J
qui l0ei et ipsi inter se dissimiles sunt, non possum RSSentiri. 340 nim transit oratio obliqua in directam, ut illae n0tiones, quibus subiectum accusativi c. ins determinatur, non in aecusativo, Sed in nominativo ponantur, euiu generis exempla sunt sine ulla offensi 0 ne alter loeo T 258 nomen
iam ipsum aee 'pit primum eas una, qu0m si parti ipium tuoque induit, mirum non est. Eiusmodi autem usus n0 minativi participialis qualis est Eur Hec. 70 et Thuc Vll. 42 2 neque apud H0 merum invenitur neque apud Pindarum neque apud S0phoclem. EX Euripide modo attulimus unum Eur Hee. 70); quod autem segimus Hel. 28T:
mihi persuad0ri non potest sanum ess liune loeum. um Aeschylus hune usum exhibeat, Si quaerimus, negandum Si cuius si sabulas perlustraverimus, qu0ad 40di eis observabitur fides, exemplum inveniemus nullum Unum btrusit Aeschylo Hermunitus aecepta Tricliniana emendatione seribens rom. 561 .:
O mi SS VOce ρυδυυμα , quam eo de exhil, si post tu.* Haec autem mutatio mihi quidem videtur n0n pr0babilis, quippe qua me iudice sententia parum adiuvotur. Verbum λεύω enim, ut aliis l0eis Aeschyleis, ubi legitur, vim avertendi habens h0 qu0que loco quadrat aptissime in Sensum, ut regatae ii Sativum εξξ0,λ6 7 7296ibet. Nam qu0modo participium exa0ρ ma ad F at possit ad neeli, ego sate0 me non intellegere cum his verbis ὀυ 1υρ mTὐ a Iupi ba δυυTu causa non contineatur actionis, quam exprimunt Verba χρ et με let Uzzρ0c. Si recte senti0, desideratur orationis membrum, e qu pendeati Nonnulli id quod odice traditur defendunt velut uehnerus,
qui dicit in gr. r. nominativum participii esse Ortum structura passiva in activam transeunte, quasi poeta ScripsisSet μ' A γοιεν αν. Huic iudicio non adstipulor non ideo, quod me offendit aguum nullage, Sed quia ne per80na quidem expresSa est, quae participi doκουντες significatur. hane coniecturam permulti secuti sunt; postremo ussmub ly Beobachiung. 2 Prom. Pr. 8884 2.
20쪽
participium la6ρ uaci non quod tauq ua ad la reserri non possit,
Sed quia sensus enuntiationis postulat. Quod autem requiritur, codex exhibet. Sic enim verba in e0die tradita vertenda Sunt uterum me miserum excitat 6 set uet aliquis effigiem Argi ex terra geniti prohibe, o terra in terr0rem adducor aspiciens illum past0rem mille oculis ornatum. Quam grave Sunt illae breves sententiae non e0pulatae Perspicuum Sit, quantalo exagitetur concitatione. Quod ad metrum attinet, ne id quidem pr0hibet, qu0 minus, quod traditum est, P0j0υ:1ul retineamus, ut de nominativo participii 0luto non possit cogitari. Qui autem e Prom affert v. 20 sqq:
ut usum n0minativi soluti post nomen ali in casu positum compr0bet, eum relego ad a, qua Harietius exposuit.' Nam Gi 1ευ θελουeta: 0n potest non adiungi ad praecedentia fiuvet δα μουες, ut quasi h d poeta interpositum sit aruas: et ευ ἀλληλοlai ωροθθυεetu; et hue accedit, quod in his versibus ineSt appositio quae vocatur partitiva de qua v. insta I 28. Apud Aeschylum ergo, ut repetam, non exstat eiusm0di usus, ut participii nominativus subsequatur, eum praecedat nomini Salius easus apud prosat eos contra hic usus latissime manavit,
Platonem' alios perleg0rit; quorum exempla huc Spectantia
b. At erunt, qui contendant exstare nominativos absolut0s vel solutos qui dicuntur apud Aeschylum. Sane exstant; sed hi, etsi eodem appellantur nomine, aliter sunt comparati neque apud Aesehylum solum inveniuntur. Sed apud omnes
sere seriptores rasteos. Pra0dedit nominativus participii, n0 minis alius easus sequitur, neque raro participio praemisso iunctum est n0men, ut id bis exprimatur, id qu0d non fieri in priore genere n0minativi absoluti videmus. Huius strueturae uSum, quo liberior est, e magis poetici serm0nis proprium esse iudieandum est; quae autem Xempla in prosa oratione legimus, videntur esse laxioris dicendi generis. Hi iam nominativus participii, qui in X0rdio nuntiationis positus est et quasi eam incipit saetio X peditur. 0 minativus nimes casus subieeti atque tamquam imperium totius enuntiationis tenet itaque est non mirunt, sed consentaneum Sententiam a prim casu incipi ubi autem non sequitur praedicatum, quod desideratur, c0mmune exstat anaeoluthiae genus. Eius modi dicendi generis, quod ne Homerum quidem respuisse
videmus e0nseras velim I 356, ubi participia ni uc et V 'aucnon eandem significant personam quae continetur verbo
Sequente ruri, Xempla illustrissima atque audaeissima inveniuntur apud eschylum, qui identiam in hae struetura adhibenda sibi permisit summam. Saepe enim nominativum partiet pii praemissum equitur ap0d0sis, quae plane aliam
habet 0rmam atque quae XSpectatur: Saepe ne nomen quidem est expressum, qu0d pra 'cedente participio ignis eatur, ut interiore e0pula paene carere videantur set praemis Sum participium et apod0Sis Sequens. Unum autem vinculum Operspicitur, quod utraque Sententia ad anilem p0rsonam pertinet, id quod ii in raro prorsus in universum indicatur; Sic, ut exemplum p0nam loquitur Clytaemnestra Eum 95 Sqq.:
ii x hac anaeoluthia colligere perversum si in Gra0eo sermone suisse nominativi absoluti constructionem, quae Similiter esset comparata at tuo gensetivus absolutus Sic ei Steri de nomin. q. v. absolito cap. III sententia improbanda est, cuius tota, ut addam, ratiocinatio posita est in undamentis non veris. Quod si vero dum sibi vid0tur repperisse, quid discriminis intorsit inter genitivi se nominativi absoliis i Structuras, nititur eis exemplis, quae alia ratione Xpli eunda sunt.