장음표시 사용
31쪽
- 46 versum applicatus est ad sententiam praecedentem non r6specta forma, quam ea acceperat. In eandem opinionem adducimur eo quoque, quod illa verba, quae antecedunt, saltem apud Aeschylum, non sunt eiusmodi, ut proclivi transitu in alia abeant, qualia viri docti poetam in mente habuisse arbi- trantur; 3 cuius quidem generis est Plat Phaedr. 275 Α, ubi verbum finitum facile ita verti videmus cs p 20), ut accusativus participii sequens quasi vide obiecti sungatur; sed histribus l0eis res aliter se habet. Nam prorsus alia verba sub
formae, vi accedunt ad gravitatem eius periphrasis, quam posuit p0eta. Nam quam exile St, qu0d fieri ueli nerus, λελυκε με m et pro λελυzut μω iuro, =0 33 3 Quod autem circumlocutiones, quas statuunt viri d0et anae0liathiam effecisse, proseruntur diversissimae, id iam d0cet poetam omnino non cogitasse de certa periphrasi, sed in generalem modum addit0s esse accusativos participii Atque ad id ipsum maxime idonea Sunt verba, qualia Sunt κλυε υ, aptia δε υ, cum notionem sentiendi universam habeant. Haec dicendi rati quodammod est consimilis ei mori, quo poetae sententias inceperunt nominativo participii 0sito non reSpicienteS, quomodo apodosis Sequens esset 0nformanda es p b). Nam ut ibi, imprimis apud Aeschylum cs p 25), generaliter praecedit n0minativus participii sequenti sententiae, ita tribus l0cis Choeph. 399, t. 479 Pers. 8 praecedenti sententiae accusativus participii subiungitur plane
Haec eadem explicatio, quam proposui, admonet hanc proprietatem accusativi participialis apud neminem inveniri nisi apud poetas, sicut ille usus audacissimus praemissi nominativi in poesi 0la exstat. Itaque exempla, quae eam ra-
tionis insolentiam comprobant, frustra investigabimus in prosa oratione ac prosecto inveniuntur nulla. g 3. Quam lain autem patet haec proprietas apud poetas 3
Homerus, cuius temporibus participium ob verbalem naturam nomine suo quoad c um perSaepe solvebatur, accusativum
participii tantummodo solutum habet, ubi iunctus est infinitivus, sed nusquam ita, ut Plat Phaedr. 275 Α, nedum, ut Choeph. 399. Quamquam posteriori quoque aetatis poetae carent ea dicendi proprietate. Neque Pindarus neque alii praeter eschylum et Sophoclem exhibent eiusmodi exempla Sed in hunc accusativi participialis usum referuntur ab aliquot viris d0ctis duo loci, etsi neque memoria codici sunt certi neque eundem habent tenorem atque illi, quos m0d tractavimus Hermannus enim scribit Eur Baech. 1018 3)ῖθ' u Βακχ - θηραὶ=ret ἰακχαυ
At primum accusativus πεοιυet post dativum θηραὶρεῖα memoria librorum non est traditus deinde si traditus esset,
tamen is esset aliter explicandus atque tribus locis Ch. 399, pers. 890. l. 479; periphrases enim περ δαλε ροχου 0test dupliciter c0nstrui, ut sacile accusativus participii, quippe quod quasi obiectum intellegatur, nominis dativum sequatur, id quod tribus illis locis non fit. Alii, velut ecklinus, ut casuum discrepantia inter nomen et participium tolleretur,
Scripto θηρα speet dativo posueriint τεIόvet pro ettea vetet. Sed cum neque Si Scribimus θηρα spetet πεσι et neque si legimus θηγαIρξI TEIoveti, textus epodi, cuius metrum est turbatum, restituatur neque codex exhibeat dativum θηραὶ retet. Sed
θηραὶ a correctore etα, hic est locus minime id0neus, qui comparetur cum tribus illis locis, velut El. 479.
32쪽
qu0 Burgestus recte restituit pro ευο η):
hic qu0que dativum 16 habemus, deinde accusativum θαυουet' nam quin in serina αυο et littera et sit elisa, 0 dubito; apparet delictum librariorum multaque multorum sunt emendandi conamina' Sed minim vera restituitur lectio, Si versus 1436 totus deletur,' aut si idem versus alium in locum transponitur.' Quid ver movet dubitati0nes 3 0 accusativus αυὴ et dativo 16 iunctus 3 - etsi neminem effugiet hunc l0cum ad ten0rem, quem El. 479 vel Ch0eph. 399 inve
citer positum. Quid enim vult poeta v0ce αξ significari 3 Reifigi quidem αξ ad verba praecedentia 1η 1 ET IIIc v. 1432 esse referendum opinanti n0n est a8Sentiendum. Nihil aliud intellegi 0test, nisi hon0res, quibus ut 0rtuu Sasiiciatur Polynices ex0ptat. Verum cum Polynieis plurimum intersit, ut sorores extrem0 sibi tribuant honores, permirum est, si poeta Simplex etαῖε posuit, qu0d brevius dicitur quam ut quid significari velit, c0ntinuo perspiciatur. Id vero eo difficilius sit, qu0 iam multis ante versibus de eisdem honoribus dictum est, interea autem de aliis rebus sermo fuit. An putas Polynicem tam obscure l0qui x0luisse tristis minis causa Id 0n 0test mihi persuaderi, praesertim cum idem ingenue fateatur se mortem esse biturum v. 1437). Post etαῖε, si recte sentio, aliquid intercidit itaque adstipul0 Her- manno, qui p0Suit lacunae signa p0s v. 143b Quae eum
i complura congessit Rassseid, de versibus suspectis et inter
polatis fabula Soph. ed. 0l. 8834 24.r id quod deserunt indorsus, sine ius, Rassseid.' id quod feeit advigius adu crit. I 225), cum poneret hunc
quod permulti opinantur, velut obeckius, qui in versia 436mendum verborum traiectione tolli arbitratur es ad i. 802J, s. sin. ad El. 433 rari sunt in Soph. libris errores verborum transp0sitione nati.
-- 49 ita sint, in lacuna ut aliquid fuisse, unde accusativus regeretur haud scio an infinitivus. Itaque hic locus non est asserendus, quippe cuius ten0 prorSu alius generis Sit, ut vix comparetur eum tribus illis l0cis velut El. 479 vel Ch. 399.Η0s igitur l0e0s du08, qui ne sane quidem traditi sunt, videmus n0n esse similes illis, unde disputatio pr0fecta est. Sed ex Aeschylo aliqu0 exempla p088unt uini, quae etSi magis minusve librorum fide sunt incerta, existimo quidem depravata esse ob eam causam ipsam, qu0d hic aestu sativi participialis usus, quippe nimis singularis, librariis non fuit
notus. Quibus ex exemplis est certissimum Sane, qu0 legimus Prom. 145:
Haec exhibet cod. Med. habemus igitur eam an ae0luthiam, non raram ut 0men ta praecedat, SubSequatur
nominativus participii nam nihil esse potest aliud formasia δουπα salso accentu i nata, sed hic usus movet dubitati0nem quandam, qu0d attinet ad metrum. Si enim ei Sum
spectetur syllaba. Hunc locum n0n esse anum putare eo magi cogimur, quod omnium Aesehyle0rum carminum Strophae et antistrophae plerumque tam accurate inter Se con-
Sentiant, ' ut ubi productae syllabae in str0pha ccurrunt, ibi antistrophici versus easdem habeant produetas. item, ubi
33쪽
- correpta0, eaedem sint in antistropha correptae quae ratio eadit imprimis in Promethei sabulae armina. Cum autem non sit, cur Strophicum versum esse iti08um censeamus, iure ambigitur, num nominativus participii et athodo a poeta ipso prosectus sit. Haec vero dubitati e augetur, quod Aeschylus nusquam habet nominativum absolutum participii alio casu nominis praecedente es p 23). Quodsi hunc locum Aeschyleum cum ceteris, de quibus Supra diSputavimus, comparabimus, inter h0s et illum Similitudinem quandam intercedere nemo non perSpiciet. Nam hic quoque loeus invenitur in lyricis sententiam primariam efficit circuml0cuti0, quae assecti0nem quandam exprimit, atque i qui l0quitur, quodamm0do est perturbatus, eum Promethei miseram condici0nem ad saxum asti X adspiciat. Praeterea verbum, quod larinam induit participialem, im Sentiendi habet universam. Ergo simillimus est hic l0eus illis, quos ex Aeschyli fabulis deprompsimus. Nonne igitur iure en Se restitui accusativum parti-eipii ε ο διυσα 3 Nam h0 casu 08it pr0dit responsi pedum accuratissima, cum terminatio α producta fiat ob duas e0nsonantes sequentes. Quid ver0 haec c0niectura firmatur illo testimonio, quod legimus apud Uecklinum in mantissa ad h. l. ubi Vitellius dicit M. scripserat nisi salior εἰσιδ6ύο h. e.
Duobus aliis qu0que l0ci eauSa corruptelae 88 repetenda videtur ex eo, qu0d librarii non perspeXerunt hanc accusativi participiali pr0prietatem, quam indagavimus. Vnus locus exstat in e ch0ri carmine, ex quo iam Sumpsimus
VerSetur qui l0quitur, iam supra vidimus p 43). Sed illa
casuum discrepantia, quam cernimus ineunte stropha inter nomen et participium intercedere, 0 loco evitata videtur 08Se, quamquam enuntiatum pariter est sormatum atque sententia prorsus eadem. Haec autem aequabilitas inter nomen et participium non exstat, si codicem Sequimur hic enim exhibet genetivum 10υ, quem casum in tertium mutavit
Sehuelgius idque n0 impr0babiliter secundum Sehenkii Observati0nem p ). Deinde dubitari licet, num participii
forma κλυουσ*, quae adhuc vulgatur in editi0nibus, genuina sit. Exsistit enim hiatus non serendus, eum V0 Subsequensa v0eali incipiat. Praeterea haec Suspici ea ratione augetur, qua κλυοba dativum in codice traditum esse videmus adn0tat Vecklinus ad h. l. κλυουοα vel αυ M. κλυυυaut . Itaque nescio an praeferendus Sit accusativus κλθυυzαυ, praesertim cum hic l0cus sit praecedenti simillimus. Alter l0cus invenitur Sept. adv. h. 46:
Verba v. 49 non esse sana elucet ex versibus anti-Str0phicis quaeritur autem, quomodo ea in Sananda, nec facile est emendati0nem prop0nere probabilem neque p0SSum. Sed nescio an illa proprietas, qua Aeschylus SaepiuS Sus St, hoc quoque l0e causa fuerit, quae librarium a vera lectione aberrantem saceret. Nam item hoc l0c is qui l0quitur concitatione animi vehementi est c0mmotus seminae, cum nuntium narrantem et Eteoclem quid sit faciendum praecipientem audiant, animo n0n medioeriter perturbantur, item exstati es Henso hilol. XXIX l870ὶ.
34쪽
verbum universam qntiendi noli 0n0m liabens quod formam
accepit participialem item praecedunt circumlocutiones, quibus affectio quaedam significatur. Ergo hic l0eus est similis illi:
etiamsi in enuntiato primario pronomen ei Sonale non Stexpressum, tamen perfacile subauditur dativus 16 , ad quem accommodandum Si participium κλο 09. Propterea iam proposuit Hermannus elem docti . metr. I 279 κ/ buba Scribendum, quae coniectura non est probabilis propter hiatum n0nserendum, qui ut evitaretur Vellauerus ad h. l. λυ6baa pro κλυ6υσα legendum duxit. Sed hac emendati0ne sanatum esse totum locum non contend0; nam plenum assequi emendationem
eo est difficilius, quia idem versus antisti Ophicu Sanu n0nest id quod non impedit, ne emendatio κλυ6υσα recipiatur. Qua recepta haud scio an aliquis verum s0ssit investigare
Restat unum exemplum, quod eandem duco praebere accusativi participialis pr0prietatem, etsi idem etiam alio modo posse expediri n0n instior legimus Ag. 1581:
Sunt erba Aegisthi, qui gaudio exultat qu0d miserrimam obiit Agamemnon mortem. Hic 0eus, etsi legitur in diverbio, accedit ad ten0rem, qui est partium lyriearum. Simili ratione qua ceteris l0cis, sequitur accusativus participialis δή, α dativum pronominis 16 ; at intercedit aliquid diseri minis inter hunc locum et illos alios infinitivus se. καeth αυε υ enim adiunctus est, ad quem licet accusativum δουet reserri cs. p. 1). Cur hunc locum tamen cum reliquis velut Ch. 399 0mp0ni probem, cauSae Sunt complures primum quidem quod infinitivus cum articul0 0niunctus abit in vim substantivi deinde qu0 pronomen aliter collocatum videmus atque in eis exemplis, quae accusativo participii infinitivum habent iunctum cs p 31 sqq). Eis enim locis cum s0leat pron0men sive nomen ante infinitivum poni, apud Aeschylum in Agamemnonis versibus dativus n0minis inter inlinitivum et participium interiectus est, ut continuo dativus a ui exeipiatur accusativo it Metu. id qu0d
tantum attulit siqnsionis ut nonnulli mallent . 60 et pro h υῖα
Scribere.' Denique notionem sentiendi universam habet Verbum hai,), quod participiali forma indutum adiungitur Sententiae praecedenti, ut hic locus totus pr0pe absit a ceteri S, qu0s ex Aeschylo deprompSimu S. Alia exempla non deprehenduntur, in quibus accusativus participii nominis dativo tam singulariter adnexus est Restat ergo in Sophoclis tabulis unum, quod habet illam anaeoluthiam hoc un0 oeo excepi tantummodo apud Aeschylum inventam. Sed qua in tabula exstat hic unus l0cus S0phocleus in ea, quam S0phocles ita comp0suit, ut respiceret ad eschyli Ch0eph 0r0s, dic Eleetram sabulam, quae fert vestigia ad Aeschylum spectantia,' etsi non tu in perspi qua quam quibu Sintelligitur Euripides in sua Electra summum p0etam tragicum
recensuisse atque reprehendiSSe.
Itaque me non peccare existimo, si contend0 0phoclem, cum id canticum e0mponeret, quod hunc accusativi participialis usum singularem habet, illius dieii , nis esehyleae meminisse atque eandem sibi licentiam permisisse ita tamen, ut eam aptissime usurparet. De imitatione autem e magis p0teSt 0gitari, quia Sophoeles deteroquin non tam libere quam alii scriptores participium usurpavit. Nam ne illum quidem usum requentem saepe exhibet, quo accusatiVuSparticipii exstat infinitivo iunetus. Deinde si hunc locum Sophocleum El 479 eum ceteris Aeschyleis comparamus,
perspicuum est Aeschyle08 quasi speciem atque imagines 0btulisse huius pr0prietatis. Praeterea minime est mirum, Si Sophoclem ad ali0s scriptores respicientem videmus, id qu0d saepius fecit; nam ne ill0s quidem l000 ad Her0dotum pus spectantes a S0phocle esse abiudicand0s existim0; ' huius
enim p0etae fuisse videtur h00 modo suos amic0 et 0S, qu0 magni faeiebat, colere atque venerari. P0rr est notan
35쪽
- 54 dum antiquissimis illis temp0ribu eum morem latius patuiSSe, quo seriptores singuli singul0s imitati sunt imprimis tragici
in exprimendis aliorum l0cis n0n ita religi0s suerunt. )Itaque redit ad Aeschylum s0lum haec proprietas, quae Speciem prae se seri nimis singularem, nam ea cum apud hunc poetam sere in unaquaque XStet sabula, n0n invenitur nisi uno l0eo Soph0ele0. Neque hae dicendi rati est aliena ab Aeschyli dictione; nam ea e0ngruit cum eo m0re, quo hic p0eta n0n est curiosus in coniungendis Sententiis, Sed eas adnectit non e0pulatas huic rationi respondet is Sus, quo Aesch Ilii perSaepe ac tam audacter quam nullus alius Scriptorenuntiatum aliqu0d a nominativo participii incipit, tum autem ap0d0Sin, quae XSpectatur, n0n ponit huic rati0ni 0n est dissimilis is m0s, quo idem p0eta perSaepe accuSati Vum par ticipii unet infinitivo ponit, ut attractio, quae Vocatur, neglegatur. Tantum de pr0prietate Aeschylea, quam mihi illustrandam prop0Sueram. Quae Simul de participii natura et usu in universum me conStitui SSe spero, haec sunt. Heusativus participii, si praecedens n0men alium casum habet, rarou Surpatus St, praeterquam quod saepe p0situs est iuncto infinitiv0; sed in eum singularem m0dum, quem Xp0Sui, accusativus participii solutus adhibitus n0 est, nisi ab Aeschylo ibique, ubi Verba occurrunt, quae universam sentiendi imhabent, velut κλυε υ vel f δε υ. Haec autem proprietas, quae est in anacoluthi numeranda cum grammaticae lege n0n Severe ObSerVentur, eSchylei serm0nis gravitati maiestatique perapta est neque t0llenda.
Cap. I sui loci proprietatem tractandam exhibent qualis est illa proprietas' ACap. II parses:
l: De participio absolute posito num participii accusativus exstet vere absolutus d 2 D participio soluto, κατα συνεσιν O8ito IT 3 io participio propter orationis aliquod membrum soluto 30 pars II: l: Num proprietas illa illustretur exempli participii sol uti in priore parto tractatis 39 2: Proprietas illa quomodo recto explic0tur 43 3: Proprietas quam late pateat in Graeco sermoti AT
1 Aesch. gam versus 1373 - 1378 irelib., quales legimus in cod. Med. Sani Sunt. 2. Plaut. Epid. versus 363-37 a Plaut profecti sunt neque c0ntaminati0nem aut retractationem declarant. 3. irchh0m assenti0 Aesch. um 104 q. n0n 'SSe Suolue iudicanti. 4. 0st laut Epid. v. 355 0 est lacuna Statuenda neque inveniuntur retractationi vestigia.
36쪽
Ricardus aeuster P0snaniensis a. d. XIII ut Febr. natu Sum patre Henrie0, matre Emma e gente l0se, qu0Sparente benignissim0s adhuc Vivos pio gratoque animo vener0r. Fidem proste0r evangelieam. P0stquam parentes Berotinum transmigraverunt, in ludo quodam qui vocatur privato primis litterarum elementis imbutus autumno anni 1874 in sextum
ordinem gymnasii qu0d dicitur Luisenstaediisehes Gymnasium', quod Th. 0ekii, viri humanissimi, auspiciis floruit, receptus sum. Maturitatis testimonium insense Oetobri 1883 adeptum
me cum A. ireti hostius, vir praeclariSSimus, numero civium
universitatis Friderieae Guielmae adscripsisset, quattuor deinde ann0s philologicis et histori eis peram dedi. Atque in sch0lis me docuerunt Bressiau, Curtius, Dieis, Dilthey, Hirschfeld, Huebner, teperi, A. irehh0ii, 08er Robert, Seherer, de rettselike, aliten, attenbaeli, ei Ss, ei ZSaecker, Zeller. Praeterea ad exercitationes phil0l0gidas Huebner, ad epigraphicus ii chli 0ss, ad historicas Hirschfeld, atten bach, Keigsaeelier aditum benigne mihi e0ncesserunt; quibus omnibus de studiis meis optime meritis gratias ago Semperque habebo