장음표시 사용
601쪽
EPISTOLARUM AD Q. FRATREMI 2. 83 ut occideretur. Ex hoc, qui sit status totius rei
publicae, videre potes. ostrae tamen causas non svidentur homines defuturi mirandum in modum profitentur, offerunt se, pollicentur. Equidem quum spe sum maxima, tum maiore etiam animo, spe, superiores fore nos, animo, ut in hac re publica ne casum quidem ullum pertimescam. Sed tamenae res ala habet: si diem nobis Clodius dixerit, tota. Italia concurret, ut multiplicata gloria discedamus; sin autem vi agere conabitur, spero fors studiis non solum amicorum, sed etiam alienorum ut vi resistamus. Omnes et se et suo amicos clientes, libertos servos, pecunias denique sum pollicentur. Nostra antiqua manus bonorum ardet studio nostri atque amore si qui antea aut alieniores fuerant aut languidiores, nunc horum regum odio se cum bonis coniungunt. Ompetu on apollicetur et Caesar, quibus ego ita credo, ut nihil de mea comparatione deminuam. Tribuni pl. designati sunt nobis amici consules se optimos ostendunt praetores habemus amicissimos et acerrimos cives Domitium, Nigidium, Memmium, Lentulum; bonos etiam alios, sed hos singulares quare magnita fac animum habeas et spem bonam de singulis tamen rebus, quae quotidie gerantur, faciam
te crebro certiorem. . 2, 16. res si se halbe λ)' An res se Hera. M.)'- notis Cladi- disera C L . . . RI B. - amis
602쪽
ser Thessalonicae Idibus Iuniis a. i. e. 69ε.
MAMUS QUINTO FRATRI SALUΤΕΜ. 1 in frater, mi frater, mi frater, tune id veritus es, ne ego iracundia aliqua adductus pueros ad asino littoris miserim aut etiam ne, videreo tu rim Ego tibi irascerer tibi ego possem irasci 2 Sollicos, tu enim me afflixisti tui me inimici tuam invidia, ac non ego te misere perdidi. Meus ille laudatus consulatus mihi te, lih ros, patriam, fortunas, tibi velim ne d eripuerit praeter unum
me. Sed eris a te mihi omnia semper honesta et iucunda ceciderunt, a me tibi luctus meae cui mitatis, metus tuae, desiderium, maeror, solitudo. ,,Ego te videre noluerim2 Immo e ro in a te videri nolui non enim vidisses fratrem tuum, non
eum, quem reliqueras, non eum, quem noras, non
sum, lusin flens flentem, prosequentem proficis nadimiseras, ne Vestigium quidem eius ne simulacam sed quandam effigiem spirantis mortuis. Atque utinam me mortuum prius vidisses aut audisses utinam te non solum vitae, sed etiam disinistis,sas avorstitem reliquissem Sed testor omnis de
me hac una voce a morte esse suo tum, quod omnes in mea vita partem aliquam tuae vitae r
positam esse dicebant qua in re peccavi scelerateque feci; nam, si occidissem, mors ipsa meam pietatem amoremque in i faine doso oret: -- commisi, ut m Vivo careres, vivo me allis indigmres, mea vox in domesticis periculis potissimum occideret, quae saepe alienissimis praesiis fuissα Nam, quod ad te pueri sine litteris venerunt, quoniam vides non fuisse iracundiam causam, certe
603쪽
EPISTOLARUM AD Q. FRATREM I. 3. 585 pigritia fili et quaedam infinita vis lacrimarum et
dolorum. Haec ipsa me quo fletu putas scripsisse seodem, quo te legero certe scio. An ego possum aut non cogitare aliquando de te aut umquam sine lacrimis cogitare quum enim te desidero, fratrem solum desidero ego vero suavitate prope aeqn
lem, obsequio filium, consilio parentem quid mihi sine te umquam aut tibi sine ius iucundum fuit' Quid, quod eodem tempore desidero filiam qua pietate, via modestia, quo ingenio effigiem oris,
sermonis, animi mei. ' Quid filium venustissimum mihique dulcissimum quem ego serus ac ferreus complexu dimisi meo, sapientiorem puerum quam vellem, sentiebat enim miser iam, quid ageretur. Quid vero tuum filium, imaginem tuam, quem meus Cicero si amabat ut tinem et iam ut maiorem Davom verebatur Quid, quod mulierem miserrimam, fidelissimam coniugem, me prosequi
non sum passus, ut esset, quae reliquias communis
calamitatis, communes liberos tueretur Sed in amen, quoquo modo potui, scripsi et dedi littoras ad te Mogono, liberto tuo, quas credo tibi postea redditas esse, in quibus idem te hortor et rogo, quod pueri tibi verbis meis nuntiarunt, ut Romam
protinus pergas et properes primum enim te praesidio esse volat, si qui essent inimici, quorum crudelitas nondum esset nostra calamitate satiata; deinde congressus nostri lamentationem pertimui; digressum Vero non tulissem, atque etiam id ipsum, quod tu scribis, metuebam, ne a me distrahi non posses. ruis de ausis hoc maximum malum, quod
604쪽
586 M. TULLI CICERONIS te non vidi, quo nihil amantissimis et coniunctus, mi fratribus acerbius ' miserius videtur accidere
potuisse, minus acerbum, minus miserum fuit, quam fuisset quum congressio, tum vero digressio nostra.
β Nunc, si potes id, quod ego, qui tibi semper fortis
videbar, non possum, erige te et confirma, si qua subeunda dimicatio erit spero, si quid mea προ
habet auctoritatis, tibi et integritatem tuam et amin rem in te civitatis si aliquid etiam misoricordiam nostri praesidii laturam; in oris ab isto periculo Vacuus, ages scilicet, si quid agi posso do nobis putabis. De quo scribunt ad mo quidem multi
multa et e sperare demonstrant; sed ego, quod sperem, non dispicio, quum inimici plurimum valeant, amici partim deseruerint me, partim etiam prodiderint, qui in meo reditu fortassis reprehen' aionem sui celeris pertimescunt. Sed ista qualia sint, tu velim perspicias mihique declares. Ego
tamen, quamdiu tibi opus erit, si quid pinouli subeundum videbis, vivam diutius in hac vita esM non possum; neque enim tantum virium habs ulla aut prudentia aut doctrina, ut tantum dolorem possit sustinere. Scio fuisso et honestius moriendi tem' pus et utilius; sed non hoc solum, multa alia prae
termisi, quae si queri velim praeterita, nihil agam, nisi ut augeam dolorem tuum, indidem stultitiam meam. Illud quidem ne faciendum est ne fieri potest, me diutius, quam aut tuum tempus aut firma spes postulabit, in tam misera tamque tua vita commorari, ut, qui modo fratre fuerim, liberis, coniuge, copiis, genero ipso pecuniae beatissimus,
605쪽
EPISTOLARUM AD Q. FRATREMI. s. 587 dignitato, auctoritate, existimatione, gratia non imferior, quam qui umquam fuerunt amplissimi, is nunc in hac tam afflicta perditaque fortuna neque me neque meos lugere diutius possim. Quare quid ad me scripsisti de permutatione quasi vero uno me non tuae facultates sustineant, qua in re ipsa video miser et sentio quid sceleris admiserim, quum de visceribus tuis et filii tui satisfacturus ais quibus debes, ego acceptam ex aerario pecuniam tuo
nomine frustra dissiparim. Sed tamen ' si indo Antonio, quantum tu scripseras, ει Caepioni tam fundem solutum est mihi ad id, quod cogito, hoc, quod habeo, satis est; sive enim restituimur sive desperamus, nihil amplius opus est. Tu, si forte quid erit molestiae, te ad Crassum si ad Calidium
eonDIas censeo quantum Hortensio credendum sit, nescio. e summa simulatione amoris summaque
assiduitate quotidiana sceleratissime insidiosissime-qus tractavit adiuncto Q. Arrio; quorum ego Onsiliis, promissis, praeceptis destitutus in hanc calamitatem incidi. Sed haec occultabis, ne quid obsint illud caveto, et eo puto per omponium fovendum tibi esse ipsum Hortensium, ne ille Versus, qui in to erat collatus, quum aedilitatem petebas, de lego Aurelia falso testimonio confirmetur nihil enim tam timeo quam ne, quum iurabligant homines, quantum misericordiae nobis tuae
preces et tua salus allatura sit, oppugnent te vehementiva. essalam tui studiosum sas arbitror; Pompeium etiam simulatorem puto. Sed haec runam ne experiam quod precare deos, nisi meas proces audis desissent; verumtamen precor, ut his
606쪽
infinitis nostris malis contenti sint in quibus non modo tamen nullius ines peccati infamia, sed m-nia dolor est, quod optime notis poena maximai os constituta. Filiam meam ει tuam Ciceronem-qus nostrum quid ego, mi frater, ita commendem2 quin illud maereo, quod tibi non minorem dolorem illo in orbitas asseret quam mihi; sed te incolumi A non erunt. Reliqua, ita mihi salus aliqua dein potestasque in pati iis moriendi, ut me lacrimae non sinunt scribere etiam erentiam velim lusis mihique do ominbus rebus rescribaa sis sertis, quoad rei natura patietur. Idibus Iuniis, Thessalonica. IV.
Sor messalonicae mense Sextili R. u. e. 6s6.
Amabo te, mi frater, ne, si uno meo siset et tu et mnes mei in ruistis, improbitati e sceleri meo potius quam imprudentiae miseriaeque assignes: nullum est meum peccatum, nisi quod iis redidi, a quibus nefas putaram esse me decipi, aut etiam, quibus no id expedire quidem arbitrabar. Intimus, proximus, familiarissimus quisque aut sibi pertimuit aut mihi invidit ita mihi nihil misero praeter
fidem amicorum cautum meum tonsilium fuit. Quod si te satis innocentia tua et misericordia hominum vindicat hoc tempore a molestia, perspicis profecto, ecquaenam nobis spes salutis relinquatur: nam me omponius et Sestius et is noster adhuc hemiaonicae retinuerunt, quum longius diac
607쪽
EPISTOLARUM AD Q. FRATREM L 3. 4. 589doro propter nescio quos motus vetarent; verum ego magis exitum illorum litteris quam ape eris exspεctabam: nam quid sperem po-tissimo inimico, dominatione obtrectatorum, infidelibus amicis, plurimis invidis De novis autem tribunis L stallis quidem in me officiosissima Sestius es, spero, Curius, inlo, Fadius, Fabricius, sed valde diversant Clodio, qui etiam privatus eisdem manu PO- terit conciones concitare deinde etiam inimessor parabitur. Haec mihi proficiscenti non propone obantur, sed saepe triduo summa cum gloria dicebar esse rediturus. Quid tu igit γ' inquios. Quid 'multa convenerunt, quae mentem exturbarent meam: subita defectio Ompeii, alienatio consulum, etiam praetorum, timor publicanorum, arma Lacrimae meorum me ad mortem ire prohibuerunt; quod
certo et ad honestatem et ad effugiendos intolerabiles dolores fuit aptissimum. Sed de hoc scripsi ad te in ea epistola, quam haethonti dedi. Nunc tu, quoniam in tantum luctum laboremque detrusus
es, quantum nemo umquam, si levare potes communem casu misericordia hominum, scilicet incredibile quiddam assequeris; sin plane occidimus me miserum ego omnibus meis exitio fuero, quibus ante dedecori non eram. Sed tu, ut ante sad te scripsi, perspice rem et pertenta et ad me, ut tempora nostra, non ut amor tuus seri, Vere perscribe: ego vitam, quoad putabo tua interesse aut ad spem ervandam esse, retinebo. Tu nobis amicissimum Sestium cognosces credo tua causa velle Lentulum, qui erit consul quamquam sunt
facta verbis difficiliora. Tu et quid opus sit et
608쪽
590 M. TULLU CICERONIS EPISTOLARUM M. I. 4.qvid sit videbis. Omnino, si tuam solitudinem coni--inemque calamitatem nemo despexerit, aut evis aliquid confidi aut nullo modo poterit; sin equoque inimici vexare coeperint, ne cessaris, non enim gladiis tecum, sed litibus agetur. Verum haec absint velim. To oro, ut ad me de omnibus rebus rescribas si in m animi aut potius consilii
minus putes esse quam antea, amoris vero et os fidi non minus. Ep. 4 d. aut scutu eo usi Guile . . i. aut e MBI.,
609쪽
MAMUS QUINTO FRATRI SALUTEM. Epistolam, quam legisti, mane dederam; sed i fecit humaniter Licinius, quod ad me misso senatu vesperi venit, ut, si quid esset actum, ad te, si mihi
videretur, perscriberem. Senatus fuit frequentior, quam putaramus esse posse mense Decembri sub dies festos. Consulares nos fuimus et duo consules designati, P. Servilius, . Lucullus, Lepidus, Volcatius Glabrio, praetores. Sane hequentes fuimus omnino ad Cc. Commorat exspectationem Lupus egit causam agri Campani sane accurate; auditus est magno silentio. Materiam rei non ignoras nihil ex nostris actionibus praetermisit. Fuerunt nonnulli aculei in Caesarem, contumeliae in Gellium, expostulationes cum absente ompeio. Causa sero perorata sententias se rogaturum negavit, ne quod onus simultatis nobis imponeret: ex superiorum temporum conviciis et ex praesenti
silentio, quid senatus sentiret, se intelligere. Dixit Milo. Covit dimittere. Ium Marcellinus, oesi
610쪽
592 M. TULLII MERONIS inquit, ex taciturnitate nostra, Lupe, quid aut prinbemus hoc tempore aut improbemus, iudicare quod ad me attinet itemque arbitror, ceteros, ἁ- circo taceo, quod non existimo, quum ompeius absit, causam agri Campani agi convenire Tum ille se senatum negavit tenere. Racilius surrexit et de iudiciis referre coepit Marcellinum quidem primum rogavit is quum graviterras Clodianis incendiis, trucidationibus, lapidationibus questus esset, sententiam dixit, ut ipse iudices per praetorem urbanum sortiretur, iudicum sortitione facta comitia haberentur; qui iudicia impedisset, eum contra rempublicam esse facturum. Approbata valde sentemti C. Cato contra dixit et C. Cassius maxima acclamatione senatus, quum comitia iudiciis anteferrenι Philippus assensit Lentulo. os a Racilius de pri-Vatis me primum sententiam rogavit inulta feci verba de toto furore latrocinioque P. Clodii tamquam reum accusavi multis et secundis admurmurationibus cuncti senatus insiti inem meam collaudavit satis multis verbis, non mehercule indiserte, Vetus Antistius, isque iudiciorum causam suscepti antiquissimamque se habiturum dixit. Ibatur in eam sententiam tum Clodius rogatus diem dicendo eximere coepit furebat a Racilio se contumaciter
urbaneque vexatum Deinde eius operae repente
Graecostasi et gradibus clamorem satis magnum sustulerunt, opinor, in Q. Sextilium et amicos Milonis incitatae eo metu iniecto repente magna que rimonia omnium discessimus. Habes acta unius diei reliqua, ut arbitror, in mensem Ianuarium
reiicientur. De tribunis l. longe optimum Raci lium habemus videtur etiam Anti stius amicus nobis