Herculanensium voluminum quae supersunt 9

4쪽

O V A E SUPERSUNT

6쪽

UTRIUSQUE SICILIAE REGI

PIO FELICI AUGUSTO. IVO N s Herculanensium Doluminum Tomus, munificentissime Princeps , qui Tuo Augusto Nomine insignitus nunc in publicum

prodit, Philodemi xui Θαν-α, sise de morae Pannum exhibet. In hoc sane scripto licet Auctor doceat, Epicuro duce ac magistro, nihil eorum, quae post mortem contingunt, nos Sentire, neque Omnino nos existere s non pauca tamen reperiuntur Epicurei n

7쪽

stri dogmata, quae seperioribus celebriorum Philosophorum pD- citis , quales fuere Platonici et Stoici, haud indigna existimari queunt. Quare haudquaquam dubitandum Didetur, quin hoc Phialodemi opus Ces gae nostri Antonii octaxiani cipera ac studio illustratum, pluris habituri sint rauditi Lectores. Te, Feresnande

Rex, bonarum artium et disciplinarum omnium alatorem, et Uin dicem Deus a M. cum optima Tua Conjuge, totaque Augusta Familia diutissime semet incolumem.

8쪽

. I. INT n practi pila effata, quibus orian Philosophorum scholae personabant,

illud imprimis reconseri Oportere, mors m non esse timendum , e veterum monumeralis satis ost compertum , atritio exploratum. Nec mirum profecto

vidori debet. Cum enim priscis Sapiontiae cultoribus id potissimum osset pr positum, ut qua via homines beatitatem , ad quam natura seruntur, adipisci

possent, docerent; simulque animadverterent, nullam pomo vitas tranquillitatem, nedum solicitatem in eo reperiri, qui mortem tamquam rem malam, imo ex Aristotelo πων καλων φρικο δισπασον omnitim malorum maxime formia in m Oxhorrescerent; hinc e mortalium animis istum motum expellere,

aut certo imminuere omni ope adnitebantur. Sod et alia nec minus gravis iis agondi accedebat ratio: siquidom mortis formido apud sapientos viros veluti indecorum quid habebatur, ac rationi ipsi adversum , quae ut Val. Maximus lib. IX cap. 13 ait, Ouam ἀI ere, mortem non tintere Ara epit.. II. In hae autem ro probanda drvorsa via incedobant veteres Philosophi. Nam qui immortalos animos existimabant, ut Platonici, Stoici, aliique majori sane numero , ac piis, iustisque homi hus ingentia gaudia, et praemia in sutura vita pollicebantur, quemadmodum ex Platono in P Mones, ex Tulliano somnio Molonis , et ex Senecae ConsoL aia Marsuram prae ceteris colligore licet; ii facito quidem arguebant, haud esso pertimescondam mortem : quin otiam addebant Meundum Meratem in Gorgia Platonis , hanc vitam, quae in terra ducitur , mortem potius appellari debere. Epicuri vero sectatores ,

quibus mortatra esse animos placebat, quo mortis timore homines liberarent, humanam mentem una cum eorpore e tingui , millumque post obitum superesse alicujus rei sensum contendebant. Id sano lueuienter ostendit notum

illud Epicuri otii hymema, quod ex Italia ipsius sententiis excerptum apud

enim dissestitiun est, sensu cares; quod atium sensu caret, ita nilat aes nos Pentari. III. Porro poeuliare opus de Mone in plures libros distributum conseripsit Epicureus Philodomus, in quo magistri vestigiis insistona demonstrare aggreditur, haud mortem florei esso iaciendam; ae non semel inculcat vita nanctos omni sensu earituros , imo et non amplius futuros. Εjus vero operis postremus videtur lihor , quem nune damus, litera Δ notatus , idest quartus. Verum illud dolendum, non modo hoc volumen initio carere s si exeipias fragmenta, quorum plura nullum commodum sensum suppeditant); sed a viginti quoque, et una pagellis, quin scilicet volumen constat, undecim adeo mutilas, et truncas ad nos pomenisso, ut singularum vix tertia pars legi queat, aegro licet ob parvas laeunas saepius interiectas: quod vero reliquum eat, vel nullam plane literam contineat , ves pauca solum elementa , vocesque hac illardispalatas , e quibus nequaquam idoneam sententiam elicere datur. mindo

9쪽

quod ad decona alias σΔιδας niti not, quamvis sint pleniores , magnas lan erilaeunas sive in media, sive in ima parto exhiboni; quao quidem non omnes suppleri possunt, ac propterea saepe, quid sibi Aucior voluerit, ignorare ii sereunt. Ceterum, ut isthaec vera sint, non pauca tamon sunt, noe sp rDPDda, ut infra vi lobimus, quae hoc vetustatis κειμχλιον Eruditis eommendant. praesertim cum in eo Philodomus nonnulla Epieuri d stinata elarius, ae sustus explicet, voramque, ac germanam illius mentem nobis a portat. IV. Sed ut paucis cognoscas, Loctor, quaenam in isto volumine Epicurei nostri mens sit, sic plane advertas illum Deio non id spectare, ut sex instituto probet moriona contemni oportere; hoc onim praestitisso prioribus libris

omnino putandum est : sed totam Orationem oti convertere, ut Ostendat despicatui esse habenda , neque ullo pacto metuenda celera Omnia , quae ab hominibus in ala ducuntur , quaeque mortem ipsam vel comitantur, usi s quuntur ; eujusmodi sunt ab inimicis illudi , litisi os Don relinquore , extra patriam terram, aut in maris fluctibus mori, non condi splondido , magnis quo sepulcro, violsentam mortem subire, atque id sonus alia. Quod quidem argumentum ideo diligenter, et copiose periractat, ut declaret non posse mortales tot molestiis, atque angoribus inac ratos summum consequi bonum , seu beatitudinem , quam in voluptate , omnisque doloris vacuitate constituebant Epicuri discipuli. Deinde Observat, etiamsi innumeris malis, oi perieulis sit humana vita obnoxia, Ptisso nos tamen iucunde vivere, si dispulsis molestis euris, sublatoque diutissime vivendi deficierio, iis bonis, quae intor tot mala nobis suppetunt, fruamur et delectemur. Deniquo concludit pos, qui diuiu nam cupiunt Vitam, mortemque horrent , instante jam morte adeo muste nari , ut desipiant, stupidique sant; vontra vero sapientos viros nil admodum porterrefacios pacate, et tranquillo mortis impetum sustinere. Ex quo facile apparet hane papyrum totius Operis partem postremum , ac vetiti

quamdam αναπι λαιαψιν esse agnos enuam.

. Ut autora, quidnam in singulis eolumnis Philodemus persequatur, se Vola ordinis ratione, dilucido exponamus; primum illo statuit, hominem qui aliquandiu vixit , remque familiarem adquisivit, summum bonum iam os adeptum. Quod sano eum non probet, sed quasi alibi prohatum ponat, verisimillimum est hoc iis plagulis demonstrasse, quae Columnam ordine primam

tecedunt, quarumque fragmenta tantum sexstantia id ipsum indieare videntur. Hoc constituto, subdit, postquam quis saeuitates suis usibus pares, et ad Nato vivendum accommodatas cons it , haud illi licere ipsas in immensum augere, avaritiae explendae caussa. Totuin voro id ex Magistri doctrina hausit, qui in epistola ad Moon eum apud Laertium cit. libro diserte ait, nou vitae

χρονον μηκισσον umptis longissimum , sed αδ σσον jucundissimum optandum ;et paullo post αὐταρκειαν mediocritatem, ιυγα αγαῖον horarim muratim appellat. Idemquo Laertius hanc Epicuri sententiam refert: δ πινειρος χρωμ ισννεωιι πην , και ὁ πεπερασμενος ; quam quidem ita explicat Cicoro lih. i.

de Fis: non majorem Desuptialem ex in rio ten ore aetatis percipi msae, quam ea hoc percipiamr , quoti Oidemtis se se inni tim. VI. Tum eo ons huic Epicuri doctrinae facile illud obiici, posse hominem,

qui mediocritate sit mutentus, facultatos acquisitas amittore, atque ita ad

egestatem redigi , hoc pacis r pondet : ou si desciet is haec felicitas .

minime descies ipsa bonorum communio frma , ac Memeitio sta tisia 9 Bdditque -- co tinionem non fuisse micuri discipDdis. Quibus prosecto

verbis commendatam vult colebrom illam amicitiam, sincerique amoris conspirationem ab Epicuro intor suos asseclas institutam, qua in robus angustisse mutuo iuvabant; quemadmodum lion solum hoc loco narrat Noster, mox-

10쪽

quo repolii O,l. IX huius voluminis; sod si iam tostatur Col. XXIII libri GDitiis, et o positis Dirrisius, quem Toin. HI. Voliam. Herculan. oditum

VII. Heio voro inpons prohibet lacuna, quominus orationis nexum adsequamur. Sed fortasse tum Epicuri, tum aliorum exemplis domonstrat minimo inter amicos honorum communionom esse desecturam. sub sinem inmon Col. 1illos roprohondit , qui valdo animo anguntur , quod de sua moris gavisuri

sunt inimici : id enim procul dubio eruitur ex Col. sequentis initio , ubi ita loquitur: Sed ob sea, quase palim , ex piaris dolere formase i miti di timest; dolere ausoni , quod inimici nostra morso Iae ab stir , sitititim est, nee Denia digniam. Simulque rationem affert , cur do ea re dolore non sit venia dignum; quod scilicet post obitum omnes non sentiem instillantes Uel incini studuo. Deinde notat, tune profecto molestiam assorro irridentem , et

insulta litem inimicum, cum adversus viventem, ac sentientem ita so gerit:

at subiicit id superbis aecidoro: quoniam inro hono ex animi rassectione nemo Immirantor in eum ci ci hastis inimicus feres VIII. Aiquo holo rursus ingens lacuna, quid deinceps exsequatur Auctor, intelligore nos non si Diti nisi quod admodum sit probabile , ut e priorihias Col. III. vortiis coniicere datur , eum postquam dixit neminem viro bono inimicum fieri, id ipsum deinceps argum tum latius pertractare voluisse, ut iude colligoret superbos tantum et malignos homines , qui nihil boni agore sunt parati, in vita vexari, et post morioin ludibrio hahori. Ac profecto Col. sequenti sic pergit: VIoumqtivi aliquid miali exercuerunt, si suis sati ad carie hic est quasi Rati m des aliis , qui a malis sunt illo rasa. Nobis otiam optimo iste instilulis ali is , eo quota honis operi a caruimus , si qui uiti est malarum omnes quidem, at ni ii aliud in nosis λυρῶρωr. Tuin adjicit hane poenam scelestos mancro, ut scilicet ipsis et viventibus, et

mortisti insultent omnes.

IX. Sequitur indo alia non minus spati a lacuna , quam certe exploro nisi divitiando non possumus. Verum ex verbis , quae lacunam praecedunt , nimirum molestiam eri mutios, es bonos in os, sat arguore licet Philodemum, postquam 3uperbos, et maleficos ut plurimum exagitari, odioquo haheri dixerit, statim subnectere viros etiam honos aliquando ab improbis molestiis a Dlici. Quum in rem fortasse clarorum virorum exempla profert , quos ultro advorsarii insectari sunt ausi. X. Iam porro priora Col. soquentis verba suspicionem nohis injiciunt, voluisse Epicureum nostrum extrema superiore pagina , et sequenti eos parenies. qui ob liberos immatura morte ereptos nimio dolore macerantur, primo arpere, deinde hoc argumento solari, quod illi puerilibus annis deeedentes id anticipant, quod non multo post ipsis necessario sit eventurum , ac praeterea pluribus parentes liberant molestiis, quas maturiore aetate asserre possent.

Quapropter prosequitur: El joricisso da ipsis pias mus moistiros saueienses Oiros, Vtioci non iam litis eos GHens, a Vtilatis in Disci reses ineommodis

Imferunt, ac perPestio Asersiarbari. XI. Postea ad eos redarguendos gradum facit , qui morituri animo se angunt, quod liberos post se non relinquant, ipsosquo stultitiae osse aecusandos pluribus se ostondero velle profitetur. Ac primuin tradit, non licere nobis, υιλῖhos metimur, in utramoue arar mire ; hoc pacto aperte signis acans , multas et magnas sollicitus ines Meuin serro lihemrum curam, a quibus mirum quantum abhorrobant Epicursi , qui in iucunda , et imperturbata vita felicitatem ponebant. Ouae profecto vortia ita universe do liberorum Mucatione prolata sat manifestum iaciunt Epicuri discipulos , oisi nuptias , lilio-