De duplici recensione orationis Demostenicae quae est De falsa legatione [microform]. Dissertatio inauguralis philologica quam...in publico defendet scriptor Rudolfus Busse..

21쪽

τυγχανων Tum ardore non nihil refrigerato in codo dicendi genere perseverat, ut brevibus atque praecisis enuntiatis Aeschinis argumentationem praeoccupet Και τίς μου καταμαρτυρεῖ, φήσει, δῶρα λαβειν κτλ. Deinde etiam si Demosthenes haec postea addidit, aequum est Aeschinem quoque in oratione sua talia dixisse. Sed apud istum resutationem eam non inveninius omisitne ortasse hoc argumentum in retractanda oratione Id quidem veri specie caret, cum tam

graVe argumentum eum ex commentario delevisse vix credibile sit. Adde quod suspicari licuit Demostheni hoc ab

Aeschine opponi posse eum ea in parte argumentatio eius roVera infirma sit. Itaque mihi non persuasi verba G20 orationi postea iddita SSe. Contemplemur iam verba posteriora S 121 - 133. Cum Aeschinem pecuniam a Philippo accepisse orator certissimis argumentis velut testibus confirmare non possit, coniectura ut supra illud colligere atque comprobare studet. Diserte enim exponit, quomodo iste tertio ad Philippum prosectus se gesserit, quotiens se iturum esse negaverit, quam subito nulla morbi ratione habita ad Philippum proficiscundi consilium ceperit. Inde pliarere Aeschinem usque quaque u commodo, non patriae nec civium saluti paruisse. Quin etiam cum Thebas venisset, istum epulis, quas Thebani et Philippus in honorem deorum instruxissent, non solum intersuisse sed etiam cum Philippo et paeana concinuisse et familiariter potavisse.

Quibus ex indiciis iuro concludi eschinem a Philippo mercede conductum esse ergo iudices istum capitis damnareno dubitarent. - Ηuius partis colorem sensumque cum Verbis quae praecedunt optime conVenire negari non potest quare eam iam in priore commentario elaboratam suisse libenter concedas. Accedit quod ex Aeschinis oratione cognoscimus oratorc iisdem fere verbis in dicenda atque in conscribenda oratione usum esse Demosthenes enim dicit S 124 αρρωστειν προφασίζεται, ci λαβιον Ἐξηκεστον τον ἰατρον δελφος αυτουκα προσελθων τῆ βουλν ἐξώμοσεν αρρωστεῖν τουτονὶ καὶ αυτος ἐχειροτον iθη - et 3 126 . . . τηνικαυτα ό σοφὰς και δεινος ουτοσὶ και ευφαονος Ῥυτε βουλῆς Ῥυτε δημου χειροτονγὶσαντος

ἐξωμοσάμην ἀλλ' υπεύχομεὶ πρεσβευσειν, ἐὰν ὁ δυνατὰς προς ὁ τὴν βουλ=ὶν ἀπιόντων τιον συμπρεσβεων τὸν Ἀδελφον Πονἐμαυτο και τον ἀδελφιδουν καὶ τὰν ἰατρῖ- ἔπεμ να, Ῥυ ἐξομουμενους κτλ. adde quod Aeschines 4 139 assert πρεσβευοντος ήμου τνην τρίτην νηδη πρεσβείαν, β γ ῆν τολμας με λέγειν Ἀος υ χειροτονηθεὶς ωχοὶ ιην. ἐχθρὰς χ' ων ουπω καὶ ταὶμερο ηθέληκάς με εἰσαγγεῖλαι παραπρεσβευσασθαι - Nec minus inter se conspirant utriusque oratoris verba de triumphalibus ipulis Demosthenes inim hae 4 128: Ῥυτος εἰς

ταπινίκια ων πραγμάτων καὶ του πολεμου Θηβαιοι καὶ Ριλιππος θυον ειστιῶτο ἐλθων και σπονδων μετεῖχε καὶ υχων, ας ἐπι τοῖς τῶν συμμάχων των μετέρων τείχεσι καὶ χώρ κοὶ οπλοις ἀπολωλόσιν ηυχετο ἐκεῖνος, καὶ συνεστεφανουτο καὶ συνεπαιάνιζε Φιλίππ' καὶ φιλοτγησίας προυπινεν De hac re Aeschines Pl62 sq. . quas paragraphos integras exscribere longum est Persitici igitur potest quantopere verba utriuSque ratoris inter se congruant, mi vix dubitari possit quin Demosthenes priorem commentarium in dicenda ratione hoc loco

ad verbum Secutus it.

Atque ut complectamur, quid adhuc quaerendo assecuti simus, omnis haec prima pars orationis primo enuntiato excepto ante causam dictam a Demosthene scripta esse nobis visa est. Nunc ero partes quasdam orationis aggredimur, quae magitum interpretandi difficultatem praebent.

Initio proxima partis S 134-149 haec inveniuntur

verba τάχα τοίνυν σως καὶ τοιοίτο ῆξει τις λογος παρα του- των κτλ. quae sine dubio ad priorem partem spectant. Sed

quid sibi volunt illa: καὶ τοιουτος ηξει τις λογος Vidimus Demosthenem proxima parte, quae haec ferba τάχα τοίνυν

22쪽

Dως και τοιουτος κτλ. praecedit, de legatione quam Aeschines subierat disseruisse, tum iudices breviter admonuisse, ne istum, qui tanta flagitia commisissotis salutem Atheniensium Philippo Vendidisset, absolverent cum leges extrema supplicia pro istis Sceleribus postularent. Quibus rebus expositis subito ita dicere pergit fortasse iam et talem ab illis praetextum allatum iri thenienses pacis interpretibus damnatis inimicitias cum

Philippo subituros esse uuae transitio non Solum non ae- commodata Verum etiam prorsus inepta videtur Sse. Intueamur autem eas quae sequuntur anteoccupationes. Quod ad-Versarii dicere possint Athenienses Aeschine condemnando inimicitias Philis,pi denuo suscepturos esse, pluribus O 134-I46 Demosthenes resutat. Docet, quam turpe sit neglecta iustitia videre, qua re Philippo gratum faciant. Regem, Si consecutus esset ut amici quidam in civitate singulas res sua Voluntate gubernarent, a civibus quidquid vellet facile impetraturum esSe. Verum etiam tale aliquid Aeschinem dicero

ausurum esse, haec enim est altera anteoccupatio, non licuisse praeclaram sacere pacem, cum duce rem male gessissent. Quomodo tandem factum esse, ut eadem pace Thebani,

qui bello victi essent, et sua reciperent et hostium opes adiungerent, Atheniensibus etiam ea, quae bello SerVata Ssent, pace acta perirent Nimirum quod legati Thebanorum opes civitatis suae non vendidissent, theniensium legati commoda rei publicae prodidissent. Sentis quam iustis argumentis haec adVersariorum argumenta refutet. Utri autem recensioni has anteoccupationes tribuemus Ac primum quidem quod Demosthenes sibi opponi videbat esse periculum, ne damnato Aeschine bellum cum Philippo oreretur, apud Aeschinem nihil de ea re invenimus. Neque enim veri simile est istum talia dixisse, cum illud argumentum innocentiam eius non demonstraret. Fieri potuit, ut socii consortesque Aeschinis talibus verbis iudices ab eo condemnando deterrerent. Inde igitur, quo tempore pars illa hanc acceperit formam, nihil corti colligi potest. Tum etiam de legatis Thebanorum deque eorum abstinentia apud Aeschinem nihil scriptum Videmus neque

quod Aeschini atque Philocrati pace acta magnae opes obti

gerint in oratione Aeschinea resutatum invenimus Mirum

enim in modum Aeschines qua argumcntatione hac in re adversarius usus sit diserte non exponit, sed in transcursu tantum hi illi se inutiora aecepisse argui commemorat. Dixerit quis oschinem hoc opprobrium refellere non potuisse et ob eam causam reicere non conatum esse. Tamen miramur, qu0d Aeschines neque refutavit neque excusavit ullo modo ea quae

Demosthenes contra cum protulit g 14 sq.): Aeschin et Philocrati aedes, ligna, frumentum, possessiones undosque plurimos in soluorum qui periissent regione a Philippo data esse. Ex iisdem verbis lassius l. l. p. 320 colligi voluit Philocratem nondum poenam dedisse. Hoc loco ego illi assenti non possum contrario verba ea 4 14b is uni ' πω nάυθ', σα ορακαθ' ,ει ς, ἰά, κα significare mihi videntur Philocratem opes quas acceperit iam non possidere. uuid enim orbi tompus perseetum σα ἐορακαθ' aliud leor vult ZFortasse autem Philocrates ante damnationem has res amisit, ut Demosthenes iam ante causam dicendam haec verba scribere potuerit. Quare cum haec verba tam ambigua sint, nihil itido do damnation Philocratis colligere velim. - Sed videamus posteriora verba quae tum prioribus optime cohaerent, 147- Οὐ τοίνυν θαυμα6αιμ' , εἰ πιαι τοιουτο τι τολμησει

ποινσασθαι κακῶς τω π0λέμ τῶν στρατ ηγιῶν κεχροενων. Et revora Aoschinos ducibus belli culpam turpissimae huius pacis

imputat. id enim quod diei l 70 sq. . ubi bellum male gestum breviter describit, et potissimum quod in fine S 73 addit . . . καὶ τὴν - ην οὐ τῶν πολέμων η μονας, μαuri τοῖς πρέσβεις πτωτειτε Respice etiam quod dicit S 80:,o, ὁὲ, ὁ ἄνδρες, οὐ μεν πρέσβεις θεωρειν προς το καιρον θ' bis ἐκρέσβευον, Λοῖς δὲ στρατηγοῖς πρὸς τας υναμεις,

g Myo puto. et oinde εἰ ὁ ἔσονται τῶν πολέειων αἱ με ευθύναι τῶν πρέσβεων, αἱ δὲ δωρεαὶ τῶν στρατηγῶν σπονδους καὶ ἀκηρυκτους οὐ πολέμους ποιησετε. Diserte igitur dicit leuatis rationes non reddendas esse earum rerum quas non ipsi commiserint, sed ne verbo quidem attingit Demosthenem hoc argumentum resutaro conatum esse. Quin condicione

23쪽

Thebani pace acta fuerint, non exponit. - Iam vides fieri

potuisse, ut Demosthenes hanc orationis partem post litem conscriberet. Sed cum facile suspicari potuerit Aeschinum pacem illam turpem ea qua secit ratione excusaturum CSSO, nondum pro certo utarmaverim haec verba commentario priori post iudicium inserta esse. Nullum igitur certum argumentum ex Aeschinis verbis eruimus, quo diiudicetur, utrum Demosthenes hanc partem S 134-l49 ante litem an Aeschinis

oratione audita domum conscripserit. Fortasse certiora X compositione orationis Xquiremus. Demosthenes enim postquam duas has anteoccupation 'spraemisit, subito ad confirmationem reversus posterioribus Parographis S i50-I76 fusius enarrat, quantum temporis legati iterum ad Philippum profecti consumpserint atque perdiderint, quae mandata ita neglexerint ut Thracia periret, tum quomodo ipse se gesserit, quantopere Atheniensibus pro-Viderit, cum collegae a Philippo corrupti fuerint. Apparet

totam hunc narrationem cum prioribus verbis non bene O-

haerere. Sequitur autem narrationem illam, qua quid legati in Macedonia persecerint demonstratur, recapitulati earum rerum, qua adhuc attulerit orator, 177 181. Ab initio capita accusationis colligit, ut se omnia ea qua in principio orationis pollicitus esset praestitisse ostendat. Demonstratum enim esse Aeschinem primum non solum nihil veri renuntiasse verum etiam persecisse, ne Athenienses vera ex Demosthene audire vellent, tum prava consilia dedisse, tempus contrivisse multa alia atrocia in itinere commisisse, omnia et prodidisse et vendidisse, munera accepisse, nihil improbitatis omisisse. Quibus expositis simplicem fore orationem. Cum enim constaret istum omnia contraria legibus et decretis in legatione fecisse, iam duabus de causis, quod et Phocensos et Thraciam prodidisset Philippo, iustis iudicibus capitis damnandum 8Se.

Quae tamen sequuntur Verba longe absunt, ut conclusionem aliquam Simplicem praebeant, contra OVas anteoccupationes

continent. Ac primum quidem praedicit,4 182-186, eschinem indigne laturum esse, quod sibi soli ex omnibus qui apud populum contionati sint ratio reddenda sit. Tum S 187

istum id, quod omnes qui corrupti essent adversus bonos proferrent, dicturum esse, scilicet Philippum a Demosthene prohiberi. quominus rei publica bouesaceret Deinceps S 188-191 adversarium conquesturum isse, quod collega ipsum accusaret. Se vero istius socium non fuisse, sed cum isto in legatione multa et non ferenda egisset, se potius ea secisse quae essent rei publicae utilissima Sequitur narratiuncula

illa, g I92-I98, qua docet quam aequo animo iste mulierem Olynthiacam verberari passus sit. Postremori 199-200

dicit Aeschinem, quamquam talium facinorum sibi consciussit, tamen iudices intueri ausurum esse et clara Voce, quam in asitionibus theatralibus excoluerit, Vitam a Se actam praedicaturum, quae qualis fuerit breviter iam ipse exponit.

Nonne mirum est quod talia recapitulationem illam S 177

18l insequuntur Sed hic subsistamus in dispositione orationis contemplanda. Ut omnia quae a paragrapho 134 usque ad 3 20 conscripta sunt paucis complectamur, insunt hi paragraphis primum duae anteoccupationes SL 134-I49 tum marratio earum rerum, quas legati in Macedoniam iterum profecti por-

post tres anteoccupationes S 182-l9I , denique narratiuncula illa de muliere Olynthiaca I92-l98 quam subsequitur Mentio vocis atque vitae aeschineae SDI99-200 .

Inde facito intellegitur, quantopere ordo singularum partium, quae vix ullo iuculo inter se conexae sint, legibus artis rhetorica recedat. uuare si coniecturam facere licet, cum ex verbis Aeschineis certa conclusio fieri non potuerit, dispositionem partis paragraphos 134-200 complexae duplici recensione turbatum esse contendo. Vidimus paragraphis 134-149 nihil inesse, quod verba ea tali sorma ante litem conscripta esse vel in iudicio renuntiata demonstret Vidimus quam ineptu hae anteoccupationes introducantur et quam inconcinnenarratio sive confirmationis pars et recapitulatio Gubsequuntur uuare cum exploratum sit conexum orationis Ierbis S, 13 - 149 turbari, ex post ditem irationi inserta esse

24쪽

Eam quae equitur narrationem do robus a legatis in Macedonia ostis eum Aeschinis orbis non ubique conspirare in priore parte huius commentationis exposui. Multa et non levia, velut de Corsoblepte eiusque legato, a Demosthene dicta esse ex oratione Aeschinis discimus, quae apud Demosthenem in oratione conscripta nullo verbo attinguntur. Inde concludimus eum hanc partem aliter dixisse atque exaravisse, Sed quando verba illa in hunc modum litteris mandaverit, non tam facili certis argumentis demonstrare possis. Deesse quidem prorsus in commentario priore hoc caput vix potuit. Sed credibile est Demosthenem hanc orationis partem, quam in

commentario su ante causam conscripto adumbraverit, tantum contionando passim mutavisse atque dilatavisse. Fieri quoque potuit, ut Aeschinis verbis edoctus in retractanda oratione non nulla omitteret, alia commutaret, quae Vel conscribendo vel dicendo ante protulerat. Quas duas opiniones si inter se conserimus, prior mihi videtur probabilior esse. Quantum ex Aeschinis oratione opinari licet, Verba quae coram iudicibus dixit multo validiora et vehementiora suerunt, ut Si postea hanc partem conScripserit, miremur, cur ea in oratione edenda mutaverit. Accedit quod plures illas criminationes, quas eum in contione protulisse ex Aeschinis verbis discimus, ab isto non eo modo refutata sint, ut eas in edenda oratione retinere veritus sit. Itaque mihi persuasi hanc partem in commentario iam ante litem conscriptam fuisse, quamquam me hoc ab omni dubitatione vindicasse non

Aliquanto certius iudieare licet de anteoccupationibus illis, qua posterioribus verbis S l82-19 continentur. Aeschines

enim ea argumenta quae Demosthenes praeoccupano studet multis locis affert, atque illius verba eiusmodi sunt, ut non levis suspicio sit oratorem anteoccupationes eas oratione Aeschinea audita commentario priori inseruisse. Conferamus enim haec verba Demosthenica cum adversarii oratione Demo

ἐπιὁείκνυμι, ἐν δὲ τω δικαστηρίω κατηγ0ρω κεχρημαι δεκατος ὁ αυτος πρεσβευσας μονος τας ευθυνας δίδωμι. Conforas ctiam verba Demosthenis 187 Εστι τοίνυν τις προχειρος

λογος πασι τοῖς ἐξαπαταν μα βουλ0μενοι οἱ ταραττοντες την πολιν, οἱ διακωλυοντες Φίλιππον ευ ποιγῆσαι την πολιν cum oschinis verbis, quaeri 177 inveniuntur . . καὶ το νο- σουν λὶς πολεως αεὶ προσαγομενοι καὶ πολεμον ἐκ πολέμου πολιτευομενοι, ἐν μεν ειρχηνὶ τα δεινά τι λυγω προσαιρουμενοι καὶ τα ψυχας τας φιλοτίμους και λια οξείας ἐρεθίζοντες . . . εἰς τους ἐσχατους γὶμων κινδυνους λὶν πολιν καθιέντασι, το μεν τλῆς δνημοκρατίας νομα ου τοι γῆθει, ιν αλλα τὶ κολακεία θεραπευοντες, καταλυοντες ε τλην ειρήνην, ν η ὁγὶμοκρατία σωζεται,

συνcircoνιγμενοι ὁ τοῖς πολέμοις, ἐξ ων ό γῆμος καταλυεται. Doni quo Domosthenos diei 188 ουτω τοίνυν αἰσχρα καὶ

ψευδῆ συνταξας καθ' ημῶν κατηγοριαν. - Η igitur loci mihi satis ostendere viduntur eas anteoccupationus post litem in Doniosthenis orationem insertas esse. Accedit autem huius cigravissimum indicium ex posterioribus verbis. Initio enim par raphi 20 inveniuntur haec τοσουτων τοίνυν καὶ τοιου-

25쪽

vorbis praemissis resutat id quod sibi opponi suspicatus est:

so istius socium antea fuisse et omnia eius facta comprobuSSe, tum Vero repente mutatum accusare. Ac primum quidem X verbis quibus hanc anteoccupationem introducit τοσουτων τοίνυν καὶ τοιουτω οντων, ω ρες δικασταὶ, ἴν δικων μας

αεληλεγκται sine dubio concludi potest Demosthenem in priore parte accusationem argumentis confirmasse omniaque quac Aeschines contra salutem rei publica nefario commiserit illustrasse. Sed Vidimus eum paragraphis quae praecedunt '82 19l non nulla quae ab Aeschine ortasse diei possunt resutasses ob narratiunculam Hoe multor Olynthiaca adlocisso I92 198 Dcindo proxima verba: , ὁ ἐγω πεπυσμαι μέλλειν αυτον λεγειν hanc quae sequitur anteoccupationem primo loco prolatam esse haud dubio signifiear mihi videntur. Quid tandem igitur illa qua ta 182-191 inveniuntur sibi volunt, cum hoc loco oratio ita consormata sit, ut nunc primum anteoccupationes exspectemus t Maec difficultas optimo explanatur, si verba I 82-l91 posterioris recensionis esse XiStimamus. Quantoperes narratiuncula te multores Olynthiaca fisso-rat ab iis orbis, quae Moe cadem ab orator facta esse Αoschinos contendit . iam supra accuratius Xposuimus nunc vero quaeritur . num X Verbis utriusque oratoris dispositione orationis Demosthenicae tum ori similitudine sX-cuti possit. quando hac pars in talem qualem extat formam redacta sit. Ei vorbis oschinis ta 156 15 discimus Do-mosthenem multo Vivacius contionatum Sse quam nos nunc legimus Docet nos Aeschines ta 15 sq. ristophanem Olynthium, it atrocia Tacta ab eschino perpetrata tostaretur, 'Demostheno frustra tentatum osse qua do ro nihil apud Do-mosthenem invenimus in autem Demosthenes narrationem do muliero Olynthiaca postea aetractavisset, sanin aliquid de hac res annotavisset attamen huic argumento magnam Vim tribuero non audeo, cum dici possit eschinem a de Aristophane Verba orationi idendae postea addidisse. Dispositio autem orationis Demosthenica hac narratione, si anteoccupationes qua praecedunt omittimus non turbatur; haec enim pars apio iugari potest cum ea, qua res a legatis in Mace

donia gesta illustrantur. Quaro si quid coniectura colligere licet, verba uti I92-198 continentur prioris recensionis osse censeo. Dixit quidem multo vivacius o vehementius Domosthenos; sed ut in rotractanda oratione Verba quae incomni ontario anto litem litteris mundavorat in talem sormam commutaret, quibusdam de causis fortasse adduci non potuit. Una causa videtur suisse, quod Atheniensibus ipsis tam violenter dicta displicuerunt. Cf. oseli. 4, 153. Probabile igitur ost haec orba iam ante litem ita conscripta extitisso.

Quod certissimis argumentis confirmari non OSSO cum Oncedam, tamen hanc coniecturam ori Similem esse neminem negaturum esse spero. - uuae deinde orba Demosthenos de

voco atquc vita oschinis i 199 200 addidit, ea ex eadem

restensione atque priora cum quibus arte conexa sunt originem deducere Pertum St.

Iam porro attendamus, rutri recensioni posteriori pars ta 20l-233), de cuius introductione supra egimus, tribuenda sit. Mis enim paragraphis Demosthenes uberius disputat, quid sibi sit respondendum, si eschines oratorem ipSum omnium rorum socium atque participem fuisse dicturus sit. Sed cum longum sit persequi omnia, quibus ille hanc Aeschinis accusationem praeoccupare conatur. illud meminisse sufficiat, quod ad hanc quaestionem attinet. multis locis Aeschines omosthonem coarguit, tum mon ses fuisse socium Philocratis Vido onim quod eschinos dicit Qq αρρωστως δ' ico Dao- κρατη. Hάλεσεν αυτω συνχὶγορον τον Ληιμοσθένην, πιλν ψυκἐμε. I 15 παρελθοντες ' αυτοῖς συνηγορουν Φιλοκρατη καὶ Λημοσθεννὶς, αλλ' υκ Αἰσχίνης. I 18 χειροτονουμενων ὁ των δεκα πρεσβεων γῆμεν προεβλήθην πο Ναυσικλέους , Ῥημοσθένης Q υα χυτο Φιλοκρατης. νυνὶ Φιλοκρατους κατηγοριῶν. I 20 Λ μεν τοίνυν ε αρχης ενστασις τῶν λων πραγμάτων ἐγένετο ου ζ ἐμου ἀλλὶ διὰ Ληριοσθένους και Φιλοκράτους . . . πως γὰρ ν γ Λημοσθένην ἐπι Φιλοκρατη παρεκάλουν, o ridειν συνειποντα μεν Φιλοκρατει, προβληθέντα δ' εἰς τὴν πρεσβείαν πο Φιλοκράτους φ 54 ῖνα εἰδῆτε . .. τήν των πραγριάτων μετὰ Φιλοκράτους κοινωνιαν ... I 6 ii μεν

26쪽

ΟΔοκρατους Ἀλλω Ληριοσθέ, ους καὶ Φιλοκρατου ευρισκετε. Respicias etiam qua verba Aeschinos de laudation legatorum socorit g 122 sq. Neque mirum est quod istum a dicturum esse Demosthenes iraesagit, tuis ipso negatum una cum iis fuerit et corum socius fuisse facile videri potuerit. Quam ob

rem necesse non est Demosthenem tum demum, cum Aeschinis verba audivisset, hanc partem orationi edendae inseruisse. Practorei vero occurrit certum quoddam argumentum, quod

σαιτ α βδελυρωτciτον εἶναι καὶ πλείστης ναιδείας καὶ λιγα - ριας μεστον χυδεὶς ουὁ αν μαρτων Ῥειῶν αλλον ευ οἶν τι prησειεν k Δοκρατην. Quibus χα verbis mi allor dilucido cognoscitur Philocratem etiamtum in urbe versari necdum absentem capitis damnatum esse, praesertim cum ubiquo orbi tempus praesens inveniamus, rubi nempus rimliorsectum siveaoristum exspectaremus, si Philocrates damnatus esset Idem aperto indicare videntur verba 208 τουτο - i. e. ταληθες

Apparet indo Philocratem nondum durisso sessi in urbe versatum facultatum causaes dicendae itiamtum in ore. 'equominus docent verba 23L Philocratem tum, cum haec pars scriberetur nondum damnatum duisso. Postquam enim quid Philocrates eschinos Phrynon, proditores illi Graeciae, per

sit Philocratem poenam dubitam nondum Medisse. hanc into-gram partem 201 - 233 ante ditem scriptam esse iudico. Dc verbis 'uao subsequuntur 23 - 236y tum in priore parte huius commentationis egimus; sufficiat hoc nodo quod exploratum habemus paucis repetere non nulla argumenta addero. Vidimus Demosthenem his paragraphis aliquid refutare, quod praevidero vix potuit Aeschinum tam impu-

dunium oro, ut decretum, quo legati post primam legationum laudati essent, ud Secundum legationum transferret. Cui fraudi, quam eum SuSpicatum Sso credibilo non St, Demosthenes verbis ta 234-336 graviter occurrit atquc ita incipit: si 234Φερε χὶ περιοχὶς ἐστιασεως καὶ του νηφίσματος ιπω μικρουγε, α ριάλιστα ιι δε προ υμα εἰπεῖν, παρῆλθον. Quam laxa nequo uecommodata haec transitio sit lucot. Accedit quod haec Par loco non idoneo inserta est. Postquam enim g 20 ldixit id unum, quod 201 - 233 exposuit, ab Aeschine contra usi Crri OSSe, XSPectamus ut a Paragrapho 234 perorationis uitium laciat, non ut argumentationem Aeschinis fraudulentam detegat. Idem Frankius . l. p. 16 sonsi Sodaliti et explicuit: Semel tantum aliquid uou suo loco videtur positum esse, ta 2 34-236, Sed consulto illud quidem ab orator factum CSSO Stendunt Verba: μικρου γε α μαλιστα si δειπρυς υμα εἰπεῖν παρῆλθον, quibus Verbi non excuSare pervorsum ordinem voluit, sed dicto fidem facere. Quod autem gravissimum est, g 3 sq. Demosthenes iam dixerat legatos post Secundum iter neque laudato neque publice Ocato essu in Prytaneum. Quid est quod hoc loco illud opotat et iudices admoneat no ab Aeschino decipiantur His igitur docauSi hanc partem posteriori recensioni Scribendam esse

Quid autem de proximis orbis ta 237 240 iudicabimus ΘBla8sius quidem p. 3I annot b), quod haec Verba cum prioribus non Satis coniuncta videantur, dubitat an posteriori cuidam recensioni tribuenda sint. His enim paragraphis DemoSthenes, cum fratres Aeschini patrocinaturos esse Suspicetur, iudices, ne Precibus corum victi rei publica logum iurisiurandi obliviscantur, admonet. Et profecto apud Aeschinem invenimus

igitur Demosthenes, ut ex verbis adversarii o G βλασφημεῖς Ct καταφρονῶν ων ων λοιdoριῶν cognoscimus, Philocrati et Aphobeto in iudicio maledixit; tum autem ante litem hanc

27쪽

partem cita conscripserit quaeritur. Etenim si Demosthenem dicendo in Philocharum invectum Ss constat, nondum apparet Verba ea ante orationem habendam commentario inserta fuisse. Atque inde, plura verba quam scripta tenemus DemostheneS

hoc loco videtur fecisse, cum Aeschines conviciis in Philochu- rem et Aphobetum resutatis ita dicor pergat ob0 ἐτόλμη- σας ὰλ καὶ κατω των ἐμῶν aio εστῶν εἰπεῖ ουτως ναιοχὶς καὶ πο9ρωθεν eicis toro εἶ κτλ. ibidem πεπληγμαι ὁ εἰ συλοιδορεῖν ἱλωε τολμας, καὶ ταυτα ἐν τοῖς ἐπιεικεστατυις θ η- ναίων, o λυρο σελγηλυθεισι κτλ. Unde igitur factum si, ut his do hominibus in oration Demosthenie nihil inveniamus 3 Equidem ita existimo. Sine ulla dubitatione praevidere potuit orator istius fratres iudicibus supplicaturos SSe cum Pud Atheniensos mos fuerit . ut instines vel propinqui rei iudices implorarent. uuare veri simillimum is, Demosthenem jam antes litum ies des fratribus verba litteris mandavisse. Cum autem in commentario priore de ceteris propinquis Auschinis nihil tinnotavisset, factum isse luto. ut in oration traditudo iis nihil inveniamus. Tum vero, cum eo in contione So- dentes videret, orator haec qua Aeschines contendit Verbui Philodemum et Philonem dicendo videtur diueisso. Itaque qua verba in oratione de fratribus Aeschinis extant, ea prioris recensionis esse exploratum habeo.

Ea quam deinde legimus partu 24l-287 Demosthu-ue convicia, qua Aeschines in Timarchula iactavit, iam advorsus istum repetit utque poetarum quosdam locos aptissimo consert. Omnia persequi huius parti quae accuratissimo lucubrata est supersedeo sufficiant ea, quae ad hanc quaestionem diiudicandam aliquid valent. Etenim primum uoti nulla huius partis ab Aeschine commemorantur utque reseduntur. Apud

Demosthenem quidem legimus 443 haec 'Aλλα μὴν καὶ ἐπὶ

ἐγω oti ἐμαυτου λογοι περιπέπτω φησὶ γαρ με εἰπεῖν τεκρινον ἱμαρχον, τι πάντες κατ αυτου τὴν τ ης πορνείας τη-μrii παρειληφασι, τυν ὁ ' HGIodo ποιητὴν ἀγαθον οντα λέγειν, τηιιχὶ κτλ. - Demosthenes 468 dicit haec . . . oῶτον καὶ προδοτην ναι νομίζετε. Aeschines autem g 146 Ἐπὶ πολλοῖς μεν Ῥυν arcior τῶν κατηγορημιέναον ηγανάκτησα, Ἀκαλιστα χεν νίκα et τιατο με εἶναι προδοτην. - Qui loci ostendunt Demosthenem hanc orationis partem in universum ita habuisse qualem Scriptum tenemus. equo veri dissimile est totam partem iam ut litem exaratam osse. Ac primum quidem his verbis tot loci ci ex oratione Timarcho et ex poetarum carminibus sumpti continentur quos in iudicio memoriter producere Vix potuit Tum etiam adsunt certior, argumenta, quae Omnem dubitationum tollunt Demosthene enim OStquam VerSu quOS-dam Euripidis attulit of Aesch. c. Timarch. g 152 , ita dicerupergit si 245 . . . γιγνώσκων τι αργυριον ιλλὶφ ουτος, οπερ Φιλοκράτωὶς ό μολογων Quidni μολογησας, quoniam PhilocrateS cum iratio habita est. damnatus fuit Nec minus ulli huius partis loci docero videntur de Philocrato iudicium nondum esses factum Legimus enim g 258 ἀεὶ μεν γαρ iis ανθ ρες Αθηναῖοι. προσνηκει ιιισεῖν καὶ κολάζειν του προδοτας καὶ δωροδοκους. μάλιστα χε νυν ἐπὶ καιρου τουτο γένοις αν καὶ πάντας φελησειεν ἀνθρωπους κοινῆ . . Ium 459: οι ε

28쪽

damnatione proditorum dubitat. Duniquo cum xemptu Cn-tior damnationum 1lerat, Xemplo Plii locratis damnati non utitur, quod gravissimum indicium iustitia uu uvoritatis suis- sui. Inde concludimus Philocratem nondum damnatum fuisse, cum DemoSthenes haec Verba Scriberet Orgo cenSumu hunc Orationis purium anto litem exaratum ut priori reconsioni tribuendum CSSO.

Ex eadem recensione Origo pr0Ximae partis, ta 287-30l, deducenda St. Posterioribus enim Verbis orator mentione iactu, quantoper improbitatu fraude quo Oschinis thonuulio uore utque auctoritatu uter Graecos minuta sint, iudices maximo cohortatur, ne u Severitat utque iustitia movuuntur, si eschini utrocinctu Eubulus, iomo ille potentissimus, qui communi civium fide utatur. Tullii Verba, quae in OratiotiuuuSquum CPetuntur, Oratorem tu iudiei secisse cx udversurii verbis τῆς ὁ κατηγ09ίας τὴν πλείστην πεποίηrct . . . Gὶ των υβουλου πολιτευμα ειον - Satis elucet. Appuret citum Demosthenem Suspicari potuisse Eubulum adversarium descia Surum Ssu es. ΛDSch. 84), cum hoc iudicio carperetitur Oti Solum Aeschine ipso, verum otium illi, qui cudum in opublica Studia persccuti istum Semper adiuviSScut Aeeodit quod haec pars aptiSSim cohaeret cum priore, quum ante lilcm conscrip tum Ss exploratum ubcmus. Quare hic quoquo coniectura Verba a unio uuSum dicendam in commentario exuratu SSua veri similitudine nou abhorret. Eius leni condicionis est recapitulatio Ca, tuae cum Prioribus verbis probe coniuncta initium cupit ut uno tenore usque ad GI productu st. Denuo ab Aeschino res gestas utque orationes habita summatim percurrit, qualem Orationem antea contra Philippum pud Arcados habuerit, quibus rubus tum factum sit ut subito Philippo faveret, quibus denique laudibus Philippum apud Athenienses extulerit. Ii rubus breviter expositis cum satis demonstrasse sibi videatur istum largitionibus corruptum Sse, iudices admonet, ut Sustru-gia iusta ferunt novo misericordia deleniti absolvant cum, qui immemor maiorum utque auctoritatis rei publica orationestum esurias habuerit. manu partem priori recensioni ascri

bendam Ouicio, cum a prioribus urbis urtissimo adhaereat utque tuli recupitulatio tu commentario utit litem conscripto vix demisso videatur. Nunc vero post recapitulationem illam exspectumuS, ut bruvi conclusione oratio finiatur. Quid autum proximis verbis continctur Logimus huc g tb: 0υλομαι τοίνυν μῖν ἐπελθεii ἐπὶ κεφαλαίων, τροπον μας κατεπολιτευσατο Φίλιππος π Ἀοι λαβων τουτους τους θεοῖς ἐχθρους - a quibus urbis Orator omne Ca reS, quibus potissimum Philippus Athoniun- Se dcccpCrit, suSius pertracturo incipit Enarrat enim proxima

partu l, 33I, quibus consiliis atque rebuS QStis rex rei publica Atheniensium obfuerit, quibus honoribus iugulos

murecit conducto assecorit. Non nulla, qua ullis loci in Oration union carptim commemoraverat, huc in puri DemosthCne ropulit utque uerbissim invehitur in Philippum 326-328), ut miremur oratorem in iudicio, quo tempore

Athenienses acu cum Philippo fruebantur, Verba ea contionatum OSSO. Tamen hanc partem iam ante litem conscriptum cssu luculenter ostendunt verba 328 ουτοι ὁ χρήειατ εχουσιν ἐπὶ τουτοις και μέχρι τῆς τήειερον νημερας δίκλὶν ου δεδωκασιν. Inde percipio Philocratem poenam nondum dedisse, cum Verbuca conScriberentur. Itaque quin hac pars priori reconSionis sit dubitari non potest, quamvis verba ea in fine orationiS

doctis quibusdam hominibus displicuerint. Ei qua sequuntur verbis, ta 332-336, 337-340, duae

unti Occupatione continentur re sane mira in fine orationis, ubi brevem conclusionem Secuturam esse SuSpicamur. Dicitcnim orator Aeschinem Charetem ducem accusaturum CSSe, ut animos iudicum a causa avertat, tum oro Voce blanda et

canora Athenienses sibi conciliaturum esse. Et profecto oschinus 7 sqq. Charetem ceterosque belli duces non leviter Veri ut Verum ex verbis eschineis non intellegitur Demosthonum Charetum in oratione dolandisse. Etiamsi concedimus

Demosthenem talia dixisse in iudicio, tumen introductio ipsa

huius partis Εἶπε τοίνυν μοί τις αρτι προσελθων προ του δικαστηρίου πραγμα Gινοτατον παντων, αρητος κατηγορεῖν αυeto παρεύκευασθαι no existimare cogit haec verba tu com-

29쪽

mentari uni causam dicendam nondum conscripta fuisse. Ita- quo mihi persuasi oratorem verba cu in retractanda demum Oratione commentario addidisse.

Quae do advorsarii voce fecit verba, S 337-340, utri recensioni tribuenda sitit, certis argumentis diiudicuro disseilo est. Dixisse quidem haec verba DemoSthenos Videtur, cum advorsarium ad ea in oratione sua D respicere portum sit. Apud Demosthenem nim haec sunt 3 337 ἐμοὶ δὲ δοκειτε

tario uni litem adumbrato huc conscripstirit, iure dubituri potest. Vidimus enim illum iam anto SD199 sq. vocis Aeschinua mentionem fecisse quid igitur sibi volunt orbari 337:

Καίτοι ci περι τῆς φων γῆς συος εἰπεῖν αναγκη quae docere Viduntur nunc primum do voce Aeschinis oratorum dicuro vultu Sud conecdo Demosthenis permultum intersuiSSO, DOAthenienses ad misericordiam perducerentur, ob eum tuu uu-Sam Voconi Aeschinis iterum perstringere potuisse. Noque tumori crediderim oratorem eam rem in commentario prioruloco uno minus commodo repetivisse Veri similius viditur Demosthenem, cum ad finem orationis perveniSSet, a Verba o tempor dicendo addidisse et postea orationi dendacuScripSisse. Ita factum esse cxistimo, ut oratio retractata in sinu longior sit quam x prioribus Verbi OXSpectamuS.

Qua denique rostant verba, S 341-343, conclusionem aptum atque concinnam exhibent. Breviter exponit orator quid Acsehinc damnato officiatur. Non solum iustum esse istum damnari Verum etiam utile, ut Philippo omnibusquo reipublica hostibus ostendatur, quam graviter Atheniense in uos consulant, qui largitionibus conducti populum fallant. IIosodεῖγει ποι σαι πάσι καὶ τοῖς πολιται και τοῖς αλλοις Ελλησιν - hoc est extremum, quod ab iudicibus poscit atqucer

flagitat. Quin haec pars iam in commentario priore conscripta fuerit, non est quod dubitemus. Haec habui qua de duplici recensione oratiouis Demosthonicae dicerem. Atque ut paucis repetam quod hac commentatione profecisse mihi videor, priore parte duplicem orationis recensionem indagavi, altera utriusque recensionis artos dos uiro conatus sum. Prioris recenSionis SSe puto a Partes: *2-133, 50-181 192-200, 20l-233, 237-33I, 34l--343 ceteras partes 1, 34-I49, 82-191 332340 retractatas vel prorsus novas additus esse iudico. Quaeri denique potest, num Demosthenes ipso orationem ea qua conieci ratione retractavcrit utque odiderit. Quin orator ipso additamenta conscripserit, mea quidem scutuntia dubium non est ambigi autem potest, num idem parte quaeuccesserint Suo quumque loco inseruerit. Alium Scriptorum dispositionem conturbavisse multi contenderunt, scd satis firmis urgumentis nemo comprobavit. Esse locos quosdam, haec Cnim Si corum urgumentatio, qui legibus artis rhetoricuo non respondeant inde me Demosthenem ipsum, divinum illum oratorum, hanc orationem in talem formam non redegiSSo. Quod argumentum captiose verti potest otium contra eos. Qui quidem orationem Demosthenicam commutare uuSu Sit, eum rudimentis urtis oratoriae imbutum fuisso sano est credibile. Sed ne cavillationi indulgeamus, certiora argumenta Proseruntur. Vidimus orationem qualis superest ex duplici recensione originem duxisse. Hanc retractationem a Demosthene non Surum cura factam SSe inde elucet, quod loco illos de Philocrate, poStquam is damnatu est, non commutavit. Itaque absurdum non videtur, si statuimus Demosthenem ipsum partes Potiteriores, quae colore Sensuque cum priore commentari non ubique conveniunt, non Satis artificiose et caute inseruiSSO. Num autem Demosthenes orationem retractatam ipso ediderit, in medio relinquo, cum id certa via indagari non possit. Huius enim quaestionis cardo in o vertitur, utrum credibile sit orationem non omnibus numeris absolutam odere Demosthenem Veritum CSSO necne.

Aliam postrem quaestionem, rutrum memoSthenis an

30쪽

Λeschinis oratio retractata liublici iuris prius 1uctu sit, epi- metri loco cultor attingo. Et ne hunc quidum quaestionuni certis urgumuntis diiudicari posse persuasum habeo. Tumensi quid coniectura assoqui licet, neque DemoSthunum D tuu

ADSchinum, cum Suam quisque rutionem retractaret, rationum

adversarii editum cognovissu probabile videtur. Uterque enim orationem suam aliter instituisset, si hic ut illo orationum udvorsarii commutatum unica inspexisset. Idem Frankius vi- dctur Suntire, cum diea l. l. p. 10 sq.: Hieronymo quidum Volso ot B. G. cishio dissuri. Super or de IIulon. P. I 8. 22), qui Demosthenem iudicii ventu doctum quaedam mutu-VisSO, cum rationum litteri consignarot suspicuti Sunt, caVuno SSunt iuro: Ongu nim ulla mihi credo, Demosthenes, Si post iudicium animum ui mututidam orationem diuuiSSet, Sublaturus crat, Velut qua du unophronis convivio cupidius Paullo quam Verius narraucrat. Id autem non respexit Aeschinum quoquo rationum Suum Vald commutuViSSO. Sed hac hactenus: riuuntum unim licuit, irationi condicionem indagavissu mihi viduor.

Natus sum Budolsus Busso ratistavia kal. Apr. a. 1857 patri Godos rodo, matro Augusta o gente Friemol, quibus Supor-stitibus ohomontor gaud0ο Fidei addictus sum ovangolicao. Postquam ratistavia gymnasium Elisabotanum ot ab anno l868 gymnasium regium Ratiborens frequentaVi, autumno a. l875 maturitatis tostimonium adoptus sum directore Rudollat uon stloro, cuius carissimi magistri memoriam pio gratoque animo colere nunquam desinam. Ut oindo philologicis ot philosophicis studiis operam navarem, Berotinum me contuli ibique cum nomen apud facultatem philosophicam professus cssoni civibus universitatis Fridoricae Gulielma rito ascriptus sum. Per octies se menses scholis intersui virorum clarissimorum Curtius, Erdmann Harms, Henning Ηuebner, ioperi,

ossem. Quibus praecoptoribus doctissimis atque humanissimis gratias ago quam maximas, imprimis autem Aom. Ηuobnoro cui quod summa cum benevolentia studia mea et docendo et suadendo ubi ovavit atque auxit moritam gratiam semper habebo. Por unum annum 1877-1878 0rolini stipendia soci tuor proximi anni pandovia octio septem dies in armis sui. Anto hos quindecim menses magister artis gymna8ticae legitimo constitutu Sum.