장음표시 사용
271쪽
Hae Polluet verba partim ex mea parum ex Benilei emendatione adscripsi. V. pist admemstem p. m. s. I r ιν ν υ σαντον-ακαριεις. Ita ex duobus codd. editum est. Alii si ut συ αυτ et ιακαριοις Tum ιυ ταν addidit Beri Ieius. s. 2 scripsi ουτοι ex eod. Seberi. Vulgo αυτοι. Vs 3 vulgo μακαριουσιν ἐμέ. Illud unus cod. praebuit. Sententiam loci recte explicavit Benileius. Cum laudasset ille nescio quis ortunas suas tum ob alia tum ob rmam eredo valetudinem, eis strenue nepotaretur; hune alter exeipiens, ita vero, ait εἰρωνικως, tum fortunas tuas laudabis, eum cognati tui te mox sepelient. Non, non subiungit ille,
equidem eos omnes componam, et illi μα-ριουσι M supe stitem ei sanum.
272쪽
και τὴν ὀσgv κομιδῆ ριλην, λοιπον τον σπόνδυλον αυτὀνώσπερ ρινησαντες ἐνέμεθ' υ περ καὶ τοι κυσιν itio; ειτ' ἀλλήλους αἰσχυνόμενοι θυλήμασι ποπτετε πολλοῖς; clemens Alex. Strom. VII p. 8 6 καὶ γε κωμικις
273쪽
Vs 3 legendum videtur 1 in φαντες quod ante εχρι
vulgo additum legitur Outδη ex equenti versu temere repetitum est. - s. 5 Hermannus ποοσνέυεθ Fortasse
legendum νωμῆθ . Sed alito ut in superioribus ita etiam hie latet eorruptela nee laeet repetitum 7σπερ miorum prius non dubito quin non scripserit Plier rates. - s. s. vulgo υ λημοσι I. U. Vossius Epist. nythol. I p. 3IS tentabat astu ασι, Hermannus συλλήμασι. Utrumque fugit emendatio Rulinveni ad Tim. p. I l. vλnitiar sarsa sunt melle et oleo imbuta, quibus adolendas victimarum partes conspergebant. Vid. viiii ventum l. l. et Casau bonum ad Theophr. Char. X p. 3l. Cis schol. Iliad. 4 0 θυέεσσιν υεῖς θυι ιάαωr cis εν ο δἐ Ἀττικοι νηλ ιι circi. hi corrige θυλήυατα. Addere iuvat versionem Grotii xcerptis p. li: Sacra eum facitis, nobisque diis Assignatis more coacti partem pudor est ista referro, An non gemino femore ambes ipso tenus inguine lumbos quamvis tenue cum linxistis limatam denique spinam tritam tanquam eanthua nobis donare soletis, Tegitisque mola munera salsa, quoniam pudet ista videri p
274쪽
Nimium res, Nereis, molesta est, Audire insuaus canentem, Ex urticis ego malim Tantisper ferre oronam.
275쪽
κῆDαι, recte statuens ελικηρ idem esse quod ελικηρις, quod edulii genus commemorat Hesychius Μελικαρις σκευασμα τι βρωτον διὰ τυρου, ex emendatione Casauboni, quam eonfirmat fere totam codex Venetus. SchweighaeusErus addit Philoxenum Athenaei I p. Ioa, qui ommemorat ξαν- θα μελικηρὶδας Verba των αἰγιδiων ρειν pessime hi cum ter vertit ou pius ad scholia Theocrit V 59. Reete haud dubie obraeus ad Aristoph. Plut I 02I dieitur alleui
non minus suavem animam esse quam capellis, quas bene olentibus herbis veget notum est.' Frustra Elmsteius ad Aristoph. Acharn. 93 transponebat, ἐκ του στοματος των
Harpocrati p. 106 in. ταν ὁ σ&ος ριωθῆ κατα τῆς
276쪽
Pro quae lantea forma est, scribendum videtur set, ut sint tetrametrorum reliquiae. ix. Πιων ε καὶ μεθυειν πρὶν ἀγορὰν εὐληπιναι. Grammaticu Bevheri An d. p. 338 Is 'Aγορῆς ωρα ro των πωλουριένων, αλλα των ἄλλων πρόξεων των κατ' αγοραν λθεν καὶ πρὶν ἀγορὰν πεπληθέναι Φερεκρατης και ἐν Λιτομολοις II ἐνειν ἀεὶ κτλ. Eadem Suidas v. γορ- ωραν, sed omissis verbis καὶ ἐν υτομολοις Versus, qui Eupolideus est, fortasse ex parabas petitus est.
'Arραπἐγντες τας αρμονiας διὰ πασῶν. Grammaileus ex heri Aneed. p. Φ60 T. Arecinicειν:βαδοιν ἡ ὁδοποιεῖν. υτ υ Φερεκράτης Drομολοι 'Arρα- ποντες κτλ. Locus ex eadem sabulae scena petitus Idetur ex qua Fragm. II duetum est. XI. Photius Lex. p. 40 I . Πασσυδi: παντελως ὁ Θουκυδiδης ἡ ' μη ουτως τε πασσυδὶ διενθαρθαι ' περ ἀγνοήσαντές τινες γράφουσι πασσυδι εστι καὶ ἐν υτοριολοις si ερεκράτους Thucrdidis locus est VIII 3, ubi vide Interpretes. Eadem Suidas, nisi quod habet πασσυδεί. Disseruit de Suidae et Photi glossa obeckius ad Phrynichum p. t et Sophoclis Aiac. p. 369. Pherecrates Artasse usus est forma antiquiore πανσυδi, de qua cis Spitgnerum ad
277쪽
Suldaa v. στραγγαλίδες et Zonarus Lex. e. 6 4. obraeus Advers. I p. 609 interpretatur sie: Vos, Atheniens , qu itus peterentiaeem Lacedaemonii, moram aliquam iniciebatis.
278쪽
Grammaticus BuLkeri necd. p. 32 24. υγραι χω- ριον. ξυ της πολεως Acti γνων, ου τα ut κρα τῆς ἡ μητρος ωγεται μυστηρια, α λέγεται, ἐν Ἀγρας, ως ἐν Ἀσκληπιον Φερεκρατης Γραυσὶν Ἀνθυς γαρ ιυς κτλ. ande inglossam ediderat etiam Montefalconlii Bibl. Colsi. p. 603. Pro ἐν arere eodex tabe ἐξ Ἀγρας Correxit Ruhnk illus ad Tim Lex. p. 23. Pro ἐβαδiγι εν Monte leonluscitat καθiγυεν. In edita lectione ictus in ultima syllaba verbi ἐβαδiόουεν positus offensionem labet neque sententia
apta est, simulatque ambulabamus in templa. Itaque nescio an καθι μην sive potius κυθες Ουην scribendum sit: ι- mulatque enim consederam. Quae vetulae verba videntur quid in templo sibi aeciderit narrantis.
'Aθηναιαι αυτ αις τε καὶ ταῖς iura, ἄχοις, ore
279쪽
82s et quos usterus attulit ustathlum ad Iliad. p. 8 et Augustinum de civ. de lib. I cap. s. Pherecrates autem consulto hae forma sua esse videtur; aperium enim est haec dicta esse ad imitationem notissimae sormulae 'Ἀθηναῖοι vro τε και οἱ ξ υπο . culus requens est in foederibus apud Thucydidem memoria. Admonuit ea de roeilam ritetschius, a recte memini. Non recte igitur Th. Bergkius Comment. p. 29 illud Ἀθηναῖαι in iis posuit exemplis, quibus Pherecrates ab attica dicendi consuetudinereeesserit. Videntur autem illa Pherecratis verba et ipsa ex foedere aliquo petita esse, quod vetulae illae mulieres, o tasse ut rerum quarundam immunitatem consequerentur, eum viris pepigerant. Suspicor enim poetam rem ita instituissent vetulas illas posita enecta repuerascentes Et iuveniliter lascivientes ii seenam produceret, id quod indicare videtur versus omisso fabulae titulo a Suida servatus vol. I p. 65. Ἀναθυαν το ἀναλα ιβάνει το πραγμα διὰ χρονον. ρεκροτύς. Πάλιν αυθις ἀναθυουσιν αἱ γεραίτεραι. quem ex hac ipsa sabula petitum esse non dubitandum l- detur. Eundem versum servavit Zonara g. v. ἀναθυῶν. CD. Diogen Prov. IV I0. γραῖς ἀναθυα ἀντὶ του καπρα ἐπὶ των παρ' ἡγώκίαν γυναικιζουένων Phrynichus eukerip. 33 20. Γραῖς ἀναθυα ἐπὶ των ἀνανιώ ιν καὶ ἀνηβῶν
πειρωμενων. uic cognatum proverbium est γραυς απιχευει, ἐπὶ των παρ ραν τι διαπραττουίνων ταῖς cis νέαις πρεπε χορευειν Proverb. Odi. 269. Eodem sensu dieebatur γραυς νασκνω, de quo conser Phrynichum Bokker p. 12 17. Itaque simillimum huius fabulae argumenium fuisse videtur ei, quod in Γηραι Aristophanem tractavisse acutissime demonstravit Suevernius. Ad amores unius ex repuerascentibus illis vetulis spestat Ortasse Fragm. II. Pro ἀναθίουσιν fortasse legendum ἀναθυωσιν. Sed illud legisse videtur etiam Grammaticus apud ossi uni ad Hesy-
280쪽
'Ως παρασκευάζεται δειπνον πιυς α ειπα δ' il/ιν. B. καὶ δῆθ' υπύπει τίμαχος ἐγχέλειον μιν, τευθiς, αρ- νειον κρέας, φυσκλὶς τοι ος,
νiθεια πληθε πολλα, τυρος ἐν μέλιτι, ιεDις κρεων. Athenaeus III p. 96 b των ἐφθων ποδῶν νημονευει Φερεκρατη ἐν Ουλοδιδασκάλω 'sὶς παρασκευάζεrαι κτλ. s. I probabilis est coniectura Elmsteti dilib. Rev. ol. 3Ip. 88 ἔως παρασκευώζεται τυ δειπνον εἰ παθ' ἡμιν Pro ἔως tamen malim πως quod proposuit etiam Bergvius Comment. p. 298. Reliquos versus ad in dorsi mentem distinxi, reetius fortasse acturus si in ditos omnia versus distinxissem lambicos hexametros. Vs 3 ante Schweighaenserum ἐγχέλειον. Ibidem μιν BDV. eius P. Bas L. - s. 4e ιρνειον eliweighaeuserus Vulgo ρνειον AB αρνὰν Fort. αρνiου. - η si ρνiθεια imgleius Libri ορνio ια. Ibidem πλήθη. - s. Bergkius σον uiti τι quo vix opus est.