Quaestionum philologicarum novum specimen proposuit Henr. Carol. Abr. Eichstaedt,..

11쪽

-enim tempora, meridies, crepusculum, media o nox, totidem intervalIa poenarum divinarum ,, Crescentesque Pro morarum tarditate supplicio- serum acerbitates designant.' Sed quum semen, ita esset generalit primenda τούς μἐς - σους ὁἐ), chorus commotiore animo, eodemque ad Clytaemnestrae fortunam directo, Tic inveristit orationem, ut quae menti eius obversabatur mulier, eam ipsa verborum It ructura quasi e onginquo monstraret: Τα δ' ἐν σκοτουμενει χρονἰζουσα βρυει.

Quae sequuntur in Aeschyli Ioco, male a Paulvio eiusque sectatoribus pro epodo habita, meo judicio sic emendanda sunt r

Depravatus erat Iocus errore librarii, qui verium 63 repetiverat post versum 67 : hinc verbis παναρκετας νοσου adhaeserat βρυειν; hinc gra-

12쪽

ve illud ac plenum roboris ὁιασπαράσσει, in Abdina et Turnebiana servatum, in reliquis editionibus exciderat. In rillimo autem versu vulgatam Iectionem , κα Θαίροντες ἰουσαν ατην, quam Porsonus tenuit, ita resinximus, ut conformaretur emendatio ad notum schema, quod, et Isi

non Proprium Pindaro, tamen Pindaricum fero appellatur

Huic strophae respondet antis ropha V. 7a

ho, in qua U. 74. πατρίων pro 'ra 'metri causala reposuimus. caetera hunc in modum correxi.

Vulgo Iegebatur versu 76 πρεποvτ αρχαῖς βίου, quod Schutaeius mutari jussit in τυχαις βίου, ut is versuum sensus prodiret: is Nobis vero ne, cesse est; - hanc enim necessitatem servitii

13쪽

14 -ο oscit. urbi meae expugnatae communem dii, , nobis imposuerunt, quum no S ex aedibus p is ternis in servilem conditionem abripi paterenis tur; nobis igitur necesse est, prout vitae nctis ostrae fortunae convenit, eorum qui vi et imp Ario grassantur Clytaem aestrae et Aegisthi) D-- cinora, sive julta sive injusta sint, laudare, ,, acerbam animi indignationem silentio premen, MibUs, et ne erumpat, coercentibus.' Nohis convenientior videbatur Scholiastae explicatio, qui verba aptius junxit: Πρεκοιτά μοἰ ἐστι καἰ

σαι. At decet hoc et vero oportet fieri α τ α ι ς βίου, propter calamitates vitae, h. e. propter se vilem , qriae subeunda fuit, conditionem. Caeterum no quis Dulaatartim lectionum mentione facta in fraudem inducatur. sciat Iector, nobis ante oculos fuisse Schutzii majorem editionem. Nam in minorem, eamque cultiorem, quae triennio abhinc prodiit, receptas sunt ex istis emendationibus nonnullae, alias ipsius editoris acumine repertae, quaedam denique ex Hermanni libris criticis in textu collo

catae.

Et is quidem, quem ultimo loco Iaudavimus , vir doctissimus, quo in libro nostras super

14쪽

Aε hyli Choephoris observationes novae censuis ras subjecit η, in eo alium huius poetae locum ad eamdem normam, nobis iam olim, quum jucundo eius contubernio adhuc frueremur, Plane conseritientibus, verissime e erexit. Est ille locus in septem contra Theha3 U. 317:

ταν οπλον αταν, quis Aeschγli spiritum agnoscat g Scribendum haud dubier

Similis est Iocus Eurip. Hercul. Fur. 927 psimilis etiam I indari Od. I, de quo posthac dicetur. Eiusdem poetae fragmentum, eodem in signo vocabuIo, videor deprehendisse in Plutarchi liahro

Obsem R. eritis. Di quosdam Ioeos Aeschyli et Eis.

15쪽

Iocus, quoniam praestantissinium Plutarclii editorem nuper in errorem in diixit, diligentiore cura dignus est. Explanare Plutarchus studet, quomodo, qui nullos credit esse dios, assici soleat iis, quae contra animi sententiam obtingant, et quo pacto religiosus vitae incommoda serat. Quippe illum, si quidem sapiat moderatusque fit, tacitum tolerare fortunam, cujus ipse in sese, non extrinsectas, calassas quaerat, atque hinc auxilium sibi. certe solati iam, parare; sin iniquior, omnes querimonias in casum fortuitum dirigere, providentiam autem in curandis dispensandisque hominum rebus nullam agnoscere. Superstitiosum contra. etiam levissimo, quod acciderit, malo vehementer angi ac maerere, Ultro sibi ingerentem metus et terrores, suspiciones ac trepidationes, Omnique luctu et gemitu perci Ili.

diductis literis scripsimus, desumpta esse ex Aeschyli

16쪽

schyli quadam tragoedia, deinde ultima δἰ αὐτουτου νουν vitio la horara censemus. Sen Iit hoc: si iam Wytten bachius, ex uno codice reponens

οἴεται : quasi iste a diis se puniri, istaque perpeti

merito stio exilii mei. Id autem non modo ne-dini totius loci, sed sententiarum quoque, hac ipsa e Duntiatione expressarum, tenori manifesta

repugnat. Quippe superstitiosus ille, quem Plutarchus notavit, omnem infortunii sui culpamiti deos conjicit; quamcurique et corporis invaletudinem sicut postea per Partes docetur , et pecuniae jacturam, et mortem liberorum, et in caussis ciuilibus ossensionem aut repulsam, esso fierique προς βουλας δα ovος aut uinmat, semet ipse numquam incusat οὐθ'αυτὸν αἰπιῶταιγ. Ad hunc ergo concentum sententiarum et cohaerentiam accommodari certE debebant verba scribendo: δἰ αυτῶν του νουν. Sed hoc quoque quum frigeat, Plutarchum, vel poetam potius, quem Plutarchus more suo expressit, dedisse suspicamur: ὁι αυτῶν κοτον , per iram deo. rtim. Restitutum vocabulum saepius adhibuit AeIchylus. Sic in Agamemnone P. 63a :- ρελθεῖυ τελευτῆσαί τε ὁαιμονων κοτω, et versuasto3: πως ὁγητ ανατος sui bene correxit Ua-

C in Satis

17쪽

γαλαν ἄταν novimus B Trachin. V. 351, novismus ex aliis locis. Ch. Iacobs Specimen Emendationum p. 34. Sed importune haec vox I cum Cepit, quem non debebat . in Antigones initio v. 4, ubi libri omnes, scripti pariter atque impressi, habent:

Primum versum, quia sensi ini praebet Prorsus contrarium ei, quem effusa in quer Ias Antigone exprimere volebat, Brunckius haud infelici audacia sic emendavit: ουδεν γαρ οὐτ' άλγειτον, οὐτ' ατ ριο v. Qua voce etiam Aesetiylus utitur, non tamen ita constanter. quin altera sorma ἄτηρον saepius Iu ordinem revocanda sit, ut in Elamen id. v. Ioo5. Cis. Benitali Opuscula Philolog. p. a 3 o. Ad Sophoclis autem versum quod attinet. Iaurea dignam censemus eam correctionem, quam ingeniosissimus Coray, Cuiua amicitiam grati veneramur, iam pridem nobiscum communicavit tODὁἐν γαρ ουτ αλγειv , ουτ ιι γ νς ατερ. h. e. φθόνου aτερ, ἄφθονον, ideoque avoλβον, δυς-

18쪽

- K. Latet eadem correctio cum multis aliis.

quae admirabilem viri sagacitatem testantur. in Gallici interpretis Levesque animadνersionibus ad Thucydidem To. III. P. 261. In Ε v xipi di s tragoediis Ioca plura sunt, qnao

autem reperiuntur apud philosoplium poetam d scriptiones Δ ἰ κ η ς, Iovis in puniendis hominthus ad mitiis rae. Quam quum alii poetae Iovi a pugillaribus seu tabulis esse 'gi, eiusdemque una cum Themide assidere solio 7λ finxerunt, A schyIus auten Arx sociam attribuit atque consor tem in: tum inprimis Euripides eam, gravis ma imagine. rerum humanarum constantissimam C a spe-

19쪽

. specta tricem, oculis mortalium minime ad sp ctabilem , exhibuit. Quippo eam omnia cerne re. tacito Ientoquo exessu sceleratos persequi, poenao severitate tarditatem compensare.' Vt Uer- . ho complectar, Euripides providentiam divinam, in praemiis et suppliciis decernendis maxime con lascuam. Δίκης persona induit. Haec autem Poetae ratio quamqtiam non caret commentitiis

Lahulis, tamen ei impressa sunt sobriae philosophiae tam luculenta vestigia, ut, quo modo DO tiones ab imaginandi fingendique licentia ad rectum mentis jndicium subinde adductas fuerint. non sine voluptate cognoscatur. Ac talibus I cis Chrysippus. ut erat poetarum sudiosissimias. utebatur ad sententiam de providentia dilucidandam et in qua quomodo eum Stoici sui sequuti sint. non est huius Ioci exponere. Id potius pro consilio nostro agendum, ut ex Euripideis, a Valchetiatio 'λ et Luzacio in collectis, dolig

mus nonnuIla, quae critices ope restitui poscant Summam Euripideae de Δικη doctrinae com

plectitur egregium fragmentum. servatum Plutarctio de sera numinis vindicta P. 6 ed Wyb

In notis ad EurIpidis Phoenis as p. So. Dia- trib. Euripid. C. XVII. p. 186. . Exercitat. supra Iaudat. Pag. 113. et Past

20쪽

sibus, quos I hoophilus Antio cliens s in secundo ad Autolycum libro scap. 37. p. 377. ed. Bened. Diony fio, nesciocui, tribuit: o et, se Δικης oφθαλμο . ος δι' ἰ- συχου

Sic enim eorrigendum est fragmentum, cuius postrema tantum sanitati reddidit Theodor cant erus in variis Lectionibus Lib. I. cap. 4.

P. 184

Adiiciemus ali ad Euripidis ex Antigona fragmentum c . II. p. 4aa. ed. Lipsin, in quo Dices nomen vitio scribendi obliteratum est:

Obscuris versibus nil Iucis attulit Μusgr gius. Speramus, conjecturam nostram, quactnelaio olim placuit, pluribus se commendat Tam esse: