장음표시 사용
21쪽
Correctionem juvat Euripideus versus in Heraclid. 94oaua μῖσος ηκεις εἶλε s' ν Δἰ κν χροvis . Nec dissimile fragmentum est in AntiopasT. II. p. 4a 4 . Luzacii acumine sL I. p. iis
Raro antecedentem scelestin Deseruis pede Poena claudo.
22쪽
Diu Latinorum Poena: Dies se Ais et Nemesis conjumetae. Theognidis Deus eo aratus eum Pindarito: Pindaxisus emendatur. Dr authentia earminis Immii postremi dabisseisis Corrigitur Moschi Deus. Hades s. Oreus M. mes, Atae, Dicae nusquam junctus, nedum eum iis permixtus
Quam onon nomine deam Graeci coInerunt, ei quoniam id muneras saerat impositum, ut flagitiis animadversionem et Poenas inferret: non modo intelligitur, quo iure Latini suam illam Poenam subsiituerint verum etiam quid c
n Latitii quam proprio vocabulo Poenam appelIat, 'xunt, non semper Furiam aliquam v. ΜARRLAn Dr υῖοι. erit. p. 123 , sed hane ipsam Dicen intes. Agendam esse. Patet e multis locis, et passim viris doctis monitum est. 'CD. WTTTEN BACH. 'ad Platareh. de sera intiminis vindicta P, Q. Intire. M Horatium III. OdaT. II. 31. .i ,
23쪽
Σ gnationis ei cum Nenien quid necessitudiniscimi Ate intercesserit. Nec de Iuni loca veterum, in quilius mixta sint et permutata harum dearum officia. I linc lucem εt lucrabuntur et vieissi in dabunt Theognidea v. eo 5 seqq.
Μodium distichon. vix dubito, quin e Pindari sit loco adumbratiam, qui est Olymp. I, BI, ubi de Tantalo, sortuna sua elato:
24쪽
ol coniugandum aut cum remotiore αυτί, aut cum vocabulo πατ ρ, ut sit Pater ejus: quamquam ego de hoc usu dativi in tali juuctura veris horum dubito, neque similis est locus Nem. VII,
σι , ubi duplex dativus sic Pendet ab uno verbo, ut ad idem subjectum, quod dicunt, animus
revocetur. Languidum est, item et ineptum, nostro in loco αυτω necterct Cum καρτερου, et talem verborum consstructionem praeire: λίθου του ἀυτῶ καρτερον ovτα. Ne quid dicam des Heynii conjectura, qua et metrum corrumpitur, et disjunctis membri orationis, quae lyricus spiritus sociaWerat, ipsa sublimitas perimitur. Amat
enim Pindarus, Propria et tropica in eadem enuntiatione Per eiusdemque verbi velut copu- Iam sic conjugare; ut novitate et audacia dictionis mentes Iectorum incendantur. Quapropter scribendum Putamus: 'Aλλα γαρ καταπέψαl Μώγατ ολβον οὐκ ἐδυνά σHορος δ' ελεν. ΑΤ AN, υπεροπλον ATAN Πατὴρ υπερκρεμασε καρτερον αυτω λίθον.
Nempe sententiam, prosaico sic efferendam ris moderate magnam felicitatem serro non potuit,
25쪽
s6 - ,. insolentiaque poenam sibi contraxit, ingentemri poenam, qua pater ipsi superne appendit ponis derosum lapidem , hanc sententiam Pindarustum Iyrica verborum junctara, tum alacritata te dictionis ita adjuvit, ut et incitatius feratur, et Postreino omnia in unam grandem imaginem confusa animis Proponantur. Ad quam jutici ram verborum chnomici illius versus exigimus, Iaudem meretur poeta, qui retento illo ατην μερκρεμασε. tamen a Pindarica audacia callide orationem et accommodate ad gno martim simpliscitatem et prope pedestrem sermonem deflexit. Sed callidiorem totius Ioel imitationem deprehendisse nohis videmur in Isilini. VIII, ν. a. a 9: quod carmen quibus caussis adducti a principe LyriCorum abiudicemus, alio tempore en plicabitur. Admonet vos Gnomici locus, eius ut auXilio utamur ad mendam aliquam e Moschi in Bionem epitaphio Eluendam. ihi versia rea suum poeta magi Itrum Iuget ueneno occisum et
26쪽
Primo σersui. In quo pro inertissmo si Zες Valchenarius, Is. Vossium sequuttis, male bat . meo sensu major aceedet vis repetito ψλθε:quam verborum repetitionem Molchus imprimis amat. Quartus versus misere deprava tris est. Nee sat erit pro καλεων τοι substituere καλεοντι. quod sunt qui ita interpretentiar: is Qui miscere tibi venenum sustinuerit, aut quum poculum Hyosceres. tibi pro sano potu in manus tradere. Friget emendatio. Diget interpretatio. Iacohs coniecit: η δουναι χαλεπον τόὁε φάρμακον. Mihi una satisfacit eorrectio Retrii, optimi quondam et de me meritissimi praeceptoris: ὁουναι κελαδ v Tl το φαρμακον.
quod verbum in libro manu eius scripto, qui penes me est, ita explicuit: fonos νnusicos edenti, musee aestiaviter sonanti. Sed inest ossendiculum in clausula versus. εκφυγεv άθavet cujus Ianguor meliore certe interpunctione levandus erat. Id fecit Walie fitildus, sublato post φαρμακον interrogationis signo, ac reposito post saάv. Et videtur vir doctissimus acquievisse ita valchenarii explicatione, qui, quod valde miramur, abruinptissima et cum praecedentibus nullo plano vinculo conjuncta Ioquutione nihil offensus, Ἀφυγιλ ὁas commode dici da eo putavit, qui , D .
27쪽
28 --- . careat omni sensu elegantiae musicae. VelIem equidem, Valalienarius et exempla hujus loquendi usus protulisset, quae mihi nusquam occurrerunt, et explicationem suam cum totius loci contextu in concordiam redegisset. Nam qnae sequuntur post intercalarem versum, RPeriissimu indicant, de veneficorum non tam inhumanitate et saevitia, quam poenis et suppliciis poetam ita dixisse, ut horum cogitatione dolorem ex morte Dionis susceptum quodam modo consolaretur. Quamobrem totum Iocum sanandum arbitror his emendationibus r
'Aσα et Δἰκα hoc in Ioco sibi plane respondent, ut supra in Theognideis. Et qui virtutes deniqua norit intercalarium versuum, non sino artificio sic interrumpentium orationis cohaerentiam, ut enuntiata et prope finita senten- . ita
28쪽
tia post ejuε modi pausam fortius ac vehementius inculcetur, ei magis. speramus, de Veritate COT- rectionis Persuadebitur. Nondum licet discedere a Μοχlii loco per Joannem Ι .uracium, qui copiosam super eo disputationem Exercitationibus suis pag. I 2 1 - 126 inseruit. Eius disputationis lamnaa huc redit,
ut, se quoniam, quae Nemesi, Fato, 'οπι, Ποι- Ἐριννυσι. Aτη, Δι, η in theologia ve-oterum tribuantur Partes, eaedem aliquando et
, , Plutonis Dit, Ditis, Orci, vel τ ο υ 'A ὁ ο υ , ideo Molatii versus sic potius corrigendi videantur: Τἰς δε βροτος, τοσσουτον avαμερος, ο κερaσαι τοι, 'H δρυvαι κεραοντα το φαρμακον, 'εκφυγεν AZoV;
Quis tam crudelis, tibi qui 1 niscere venenum; Vel dare sustinuit, Post atque effugerit Orcum δ
Prioris correctionis ut elegantia, si forte, Probaretur, grammatica ratio et sensus pro κε - ραοντα potius κεράσαντα flagitabant. Posterior autem emendatio ejuImodi est, ut eamdem, quam nos desiderab imus, sententiam, sed plus antiquae et reconditae venustatis asserre loco videatur.
29쪽
Sed nos Ueremur, ne infirmissima sint, quibus venustas illa innititur. fundamenta. Nam qui loci allati sunt ad hanc novam doctrinam stabiliendam, eos vir eximius cupidius, quam verius, in rem suam et sententiam traxit. No- Iumus exagitare singula, quae in ista numinum complexione Luracius miscuit; in iis subsistero Iubet, quae errori de communi quadam Orci et Nemesis provincia ansam dederunt. Et epigrammate quidem, quod vir doctus primo Ioco hane in rem adhibuit Analeci. Brunck. T. I ILP. 25 O. n. 465 :
hoe igitur epigrammate nulla, nisi haec. coni,netur sententia, mortem. quam infelix amator. amicae sepulcrali cippo necatus, obierit. non esse neque necessitatem naturae, nec hellicorum Iaborum finem. sed Amoris improba levitate allatam esse. Nam qui reddunt debitum naturae. dicuntur εἰς 'Aιδος venire ; qui exstinguntur immatura morte, eos etiam rapere dicitur.
Quod satis tritum est, Praesertim Perpetuis com
30쪽
mentariis. Hinc sponte patet ratio Euripidei Ioci, quo et ipso Lugacius ad istuculentioremo illam σου 'Aδου significationem' eruendam ab is usus est, Troad. v. 596 edit. Μusgravianae
Nihil hie de Orco, qui iustar alicuius Nemesis aut Dices suppIicia sumat de improbis. Is potius sensus est: Alexandrum effugisse Orcum,
h. e. non mortuum esse, quamvis Cassandra, illius soror, peteret, clamaret, obsecraret, ut occiderent recens natum, olim urbis Troianae perniciem et ruinsm. Longius progreditur Lu-
Eacius. Nam, quo validius emendationi suas robnx adjiciat, hunc potissimum Tragici 1 enm Μoscho ob oculos fuisss, hunc e re tum ab eo fuisse, pronuntiat. Laudabunt observationem, et Iaetabuntur, qui ubi uis imitationes et
consectantur et vident: ut crescat gaudium, nos
alium indicabimus eiusdem Tragici Iocum, qui non minore verborum similitudine nostram correctionem juvet. Is est in Μedea versus 937 r