De Hermesianactis elegis [microform] : eine Abhandlung

1쪽

CICAE PRESERVATION GRANT PROJECT

5쪽

atio

too o

rimi

in m

7쪽

liber as

ior lichon Rod ea otiis

9쪽

Alexandrini poetae qua arto ac ration in omponendis elegis usi sint, etsi exin manis poetis, qui eorum vestigiis sunt ingressi, satis conjicere licet, Pergratum tamen accidit, quod Athenaeus XIII, 596 F. aqq. elegorum, quos Hermesianax Colophonius in honorem

Leontii, puellae Suae scripsit, nobis eam servavit partem, qua doctus ille poeta undecim clarissimos poetas, quibus tres adjuncti sunt philosophi, enumerans unumquemquo vim amoris sensius eaque potissimum re ad carmina acienda incitatum esse canit Depromti sunt hi nonaginta octo versus B tertio libro Leontii, nec dubitari potest, quin Hermesianax etiam in iis qui perierunt, idem argumentum, amore dico, tractaverit, etsi non verisimile est, ut Bemhard hist sit graec. II, I P. 496. bene empeXit, eum per totum carmen eandem, qua in Sto fragmento usu est, rationem esse secutum. De hoc autem diversa et contraria inter se virorum doetorum sunt judicia erant, qui pulchritudinem ejus summis ornarent audibus, velut vhnkenius et IIgenius, ut M. Schlegetium, qui omnisi in laudando modum excessit, Silentio praeteream contra C. G. obesius in adnotationibus, qua orationi suae addidit p. 47 sqq. maxima acerbitato in poetam invehitur eumque, quum omnis opera in in emendatione posita Iudatur, ne dignum quidem esse contendit, qui accurato tractetur. Videtur autem Vir cutissimuS, a quo multa recte animadversa et reprehenSR SS non nego, non satis nec quo tempore Hermesianax vixerit ne quod poesis genus hujus aetatis proprium fuerit, reSpoisse. Justam harum rerum rationem

habuerunt Bernhard I. c., h. Bergkius in praelatione programmatis, quod prodiit Mar- burg 1844, C. F. Hemannus, qui in hist culi Graec et Rom. Culturgeschichio derGriechen und Rome I p. 233 elegiam primum sere inter ea locum tenero dicit, quae Alexandrinorum aetas protulerit. Quamquam igitur jure doctissimi viri, quorum nomina et scripta accurate Bernhard l. c. enumerat, in Hermesianactis fragmento Corrigendo et

10쪽

explicando elaboraverant, multi tamen adhuc in eo loci restant, qui intelligi nequeunt et medelam nunc quoque requirunt. Neque hoc mirum; nam Athenaei libri manuscripti et recentioris ietati sunt et maximam partem laede corrupti plurimisque vitiis conspersi.Aeeedit quod Hermesianax multas res narrat, quae nobis prorsus fiunt obscurae, alia Proconsilio suo mutavit, alias prorsus videtur finxisse, ut explicandi carminis difficultas saepe non minor it quam corrigendi. Denique in ipsa dietione multa novavit a saepe di- Qendi rationis usus est, quae ab Atticorum usu recedit. Itaque factum est, ut ipse G. Hermannus multa incerta relinqueret. Quis autem aperet sociis Posse mederi, do quibua illo desperaverit isthilominus tamen, licet parva esset spes auecessus, iterum illud Da mentum constitui tractare, satius tamen ac tutius Visum est, ex onjecturis, qua et editorea carminis et alii viri docti passim protulerant, memorabiliores diligenter colligere et pro viribus meis examinare quaeque eum aliqua probabilitate ab alii emendata essent adnotare, quam conjecturarum numerum temere augere et in sanandis iis, quae Sanari non Possunt, inanem collocare operam. 1. Iam, ut ad ipsiun Carmen transeam, Hermesianax statim initio in iis quae de Orpheo tradit, a narratione reliquorum scriptorum recedit, olus enim v. I. 14. Orpheum revera ex inferis reduxisse uxorem dicit, cui V. 2.14. Agriopes nomen indit offendit quidem in eo oega ami-mIievi I. p. Iss proque eo tanquam mitius nomen ponendum Ss.censuit 'Λmosr , quo claram et onorum vocem significari putat; at haec, quam omndicit, notio non inest in adjectivo αργος. equo hae mutatio ergkii disputatione prohatur, qui Hermesianactem Ariopem nympham in mente habuisse auspicatus est, quae ab Appollodoro et Pausania uxor Philammonis materque Thamyridis fuisse dicitur. Itaque codicum scripturam servare praestat. Similitor, ut hoc atatim addam, Poeta V. 16. Musaei uxorem, cui Vulgo Deiopo nomen est, Antiopam nominat, quis autem eum do matro Zethi Amphionisque ogitasse arbitrabitur V. . recto omnes sere editore optimi codicis . scripturam inaρη intactam reliquerant cumque hae voce adjectivum Θρῆσσα conjunxerunt. Στείλασθa autem msαρη i. e. ex interpretatione Schweighaeuseri instructum esse cithara, cur graece dici non possit, ut obelius contendit, non video. a στείλασθαι πέπλους reperitur in Eurip. Baech. 821 d. auis. quem dicendi usum Videtur Hermesianax mpexisse. v. a. in libris est aπειθέα χωρov. quod defendit Beukius, argute Oreum inexorabilem dici contendens. Recte autem Hermannus animadvertit, non posse hos adjectiVum ferri conjunctum cum vocabulo χωρος multumque interesse, Mo an 'Aιδη dieatur ἀπειθὴς Νe potest ad defendendam latam explicationem afferri v. 13, quum magnos domino Ientro laetio quia possit, locum nullo modo. Iam Hermannus conjecit acribendum esse aπευθέα, quo locus significaretur sive ignorabilis sive ex quo nulla veniret fama. Egregia an emendatio lenissimaque mutatione effecta tamen, quum manifestum Sit poetam voluisse terrores Orci dimouItatemque aditus significare, Haupti conjecturam prae-