De repetitione versuum in fabulis Euripideis [microform] : dissertation philologica ...

1쪽

aS partis the Foundations os Western Civiligation Preservation Ρrojeci'

Funded by the

Reproductions may noti made Without permission hom

Columbi Universit Library

3쪽

GESENER PROSPER

TII LE:

DE REPETIT ONEVERSUUM N FABULlS

BONNAE

4쪽

COLUMBI UNIVERSIT LIBRARIES PRESERVATION DEPAGMENT BIBLIO GRAPHIC MICROFORM TARGET

Original Materia a Filmex Existing Bibliographic Record

TECHNICA MICROFORM DATA FILM SI ZE: In Ἀ- REDUCTIO MATIO VM

5쪽

Conti meter

issis siliis fissis lis siliis sis si si si illis illis illis sis stilius lilii si liliis illu

2.5 2.2

6쪽

M , s

QVAM

AD SUMMOS IN HILOSOPHI HONORES

SCRIPSIT ET

8쪽

Disputaturo mihi de repetition versuum in tabulis Euripideis primum dicendum est de sententia mihi quidem non probata multorum virorum doctorum, qui versum vel in eodem dramate vel in alio recurrentem ita defendunt, ut Euripidem do se ipso hunc vel illum versum deprompsisse affirment, nimirum quia novum es fingere non potuisset, Vel quia operam non dedisset, ut alii verbi sententiam ornaret, quum eandem Vel similem adhiber liboret Maxima doctrina Firnhabores ' demonstraro studuit, Euripidem saepius eosdem versus adhibuisse sic usum in conficiendis novis fabulis prioribus, ut ex altera sabula in alteram versus transcriberet. Ut hoc dilucide perspiceretur, conspectum dedit eorum versuum qui ex Medea deprompti alibi recurrerent, quoniam huius fabulae, quippe quae fuisset primaria, plurimi versu repeterentur neceSSe esset. Mihi oro vir egregius de sententia sua non persuaSit, nam nonnulli versus quos attuli: sunt manifeste subditi, pleri- quo similitudinem lenem tantum continent, ita ut dubitari non possit, quin Euripides ultro in eadem verba inciderit, in quorum numero certe habendi sunt versus:

1 Die Verdachtigungen suripideischer Verse eleuclitet undi de Phonisson uni de Medea urucineWiesen Teipg. 1840. 2 in numeris sequor irchhomum quos uncinis inclusos apposui sunt editionis auolii Lips. 1860.

9쪽

ni δ' εἰ τίς αὐτος γὰρ σε καρι εχει λογος' quas dicta plane diversum sensum continent, repetitionem eorun

deprompta verba Med. 443 446 .

Vae miserum poetam. si quum haec scribere velle primum Medea versum 29 inspiceret necesso suisset. Eadem sere coniunctio verborum etiam alibi invenitur L Soph. sed R. 275ot hiloct. 954. Errore orta is viri doctissimi sententia Me versu Med.

oκαιοῖσι si εν γα καινὶ προσφερων σοφα quom etiam 4 Andromeda locum habuisso putat Matthiaeum secutus vol. IX. p. 51 Sed aliter aes se habet Iersu' est noste 30 Medea nec alius tabulae. s. Nauta fragm. 44. Omnino idem efficit similitudo versus Modeas 329 327 IN. οὐ γαρ οὐ σε ιαλλον η Osto v ἐκους. cum Erechthei fragm. XX Matth. φ co τεκν ἀλλὰ ατρι δ' ἐμην μαλ λον φιλω, nam hoc fragmentum, quippe quod uripidis non esset, recepit Nauchius inter despota fragmenta, ubi exstat 339. Unum solum exemplum, quod alicuius momenti esse quis putare possit, est versus Med. 09 922)αντη, τι χλωροῖς δακρυοις τεγγεις κορας; et Helon. 1189 χλωροῖς τε τεγγεις δάκρυσι σην παρηίδα

quorum similitudinem verbum χλωθοῖς tantum efficit, nam elocutio εγγειν δύκ si σι nil alieni habet, quippe quae Graecis non minus usitata suerit quam nobis. cf. Helen. 457, Electr. 500. Suppl. 21. Sed utcunquo est, illud apud omnes constat, saepius apud Euripidom eadem vel similia dicta repeti, quorum in numerum otiam illud exemplum recipi potest. Non autem Firnhaberus demonstravit, Euripidem versibus Medeae in posterioribus Mbulis conficiendis sic usum esse, ut vel eadem sorma vel leviter mutatos eos iterum adhiberet. Contra hoc potius statuendum esse puto, repetitionem et similitudinem versuuin, de quibus suspicio aliis causis non oritur, sortuitam esse, nisi contrarium, poetam consulto eundem versum repetisse, plane perspicitur, quae sententia et per se verisimilior et tanto poeta dignior tum quoque confirmabitur, quum sententias tanta dicendi ubertato a poeta variatas inspexeris. Nam si uripides ex eis quae iam scripsisset, versus deprompsisSet, quin novis verbis eandem sententiam ornare non posset, tacillime deprehenderetur, si saepius eandem sententiam iisdem verbis expressam inVeniremus. At uberrimo illas legimus variatas, quod perspicitur optime in sententia illa clarissima: Nemo nec semper nec ante mortem beatus est quam legimus:

10쪽

1060 Nauch. Protulit illam sententiam Firnhaborus quia minus recte de scholiastarum testimoniis interpolationes actorum indicantibus iudicavit. Ea omnia ut inania inepteque es ficta reiecit, iis exceptis qua de mutationibus singulorum Verborum narrant. Contra Κornius i qui accurato do quaestionibus huc pertinentibus disseruit, convicisse mihi vid0tur : Exemplari illi publico magnam auctoritatem nec ab Alexandrinis grammatici tributam nec a nobis tribuendam esse, quippe quod neque omnes Aeschyli Sophoclis uripidis sabulas complexum sit, neque eum praebuerit

textum, qui ad poetarum autographa quam proxime accederet, sed quali decursu temporis in usu scenae ab histrionibus cons Ormatus esset interpolationes utem actorum, quae in scholiis tradantur, eo tempore natas esse videri, quod fuisset inter compositionem exempli publici, idquo Alexandriam translatum . ΙIisco sundamentis quasi disputationis iactis, inspicias velim versum Med. 40. st x, qκτοι in νηὶ ID Gγανον ὁ Iπατος, νιγῆ ἰ is ους εἰ νβι in f, 4srociorue λεχnc, conserasque cum versibus 38 l. 82 379. 80)

otiani post 58 356 locum habuisso scholiasta Dindor IV.

I De publico Aeschyli Sophoclis uripidis sabularum exemplari Lycurgo auctore consecto Bonnae 1863. τοῖς ποκ0ι Σαις οὐ καιθως αντον Γασσονοιν, quae verba

intelligi possunt ita ut significent, Didymum hoc loco versum aptum et germanum duxis8e, alibi vero Subditum, aut, etiam hoc loco versum in nonnullis libris inventum, sed quod non germanus hic haberetur, ideo a Didymo notatum esse; hoc mihi quidem probabilius videtur propter scholium ad ver

κα o p Ido αντο ς. Quibus verbis, quamquam mihi quoque cor rupta videntur, id tamen efficitur, Didymumh. l. versum non subditum habuisse, qua re concluditur, Scholium quod Supra commemoravimus e Sensu intelligendum esse, ut significet, Didymum in exemplis nonnullis versum istum sed ut subditicium legi adnotasse. Quo accuratius autem mecum scholium ad versum 381 perpendo, eo magi eo adducor ut ornii emendationem l. l. p. 23), accipiam: Ad καὶ ὁ κειται ni et iis νοῖν το μιγῆ ὀsto D εισ- βῶσα και ut ῆ a puζω DrοDς. et Dor κακως οἱ ποκριτα iure inoi It i). Sic omnia Optime se habent, nam utroque loco testimonium gravissimum de versu illo habemus, alter germanum alter subditum eum SSO.

Quae cum ita sint, suspicio oritur de versibus 40 41, quorum . 1 reiicitur a Musgravio et plerisque editoribus: retinent vero . 1 et 382 delent tersonus, Oeckhius Tragoed. grnec princip. p. 15J, Matthiaeus, Schoenius. Versus 381 82 alchenaerius subditos esse putat, pro 381 alium excidisse a verbo i incipientem affirmans Versus 40 41 eiiciuntur a irchhomo et Nauckio, qui ad eos addit etiam ambos versus subsequentes. Id constare mihi videtur, v 381 verba Optime o habere, quod demonstravit Firnhaberus, pra sertim quum Didymi auctoritate illo loco ponantur ut germana Contra versus 40 41 certo subditicii sunt. Id iam mi-1 cf. Schraderio notatione critica a veteribus Irammaticis in poetis scaenicis adhibita Bonnae 1863. Pag. 44 sqq.