De gente patricia Claudiorum nonnulla [microform]. I. Per spatium liberae civitatis

11쪽

liae Camilli, aliorum narrent. Quis enim dubitat, quin Rο-m i Avitam devictis vel auro libertatem emere coactis

Porsenna, Galli, Pyrrhus, Hannibal turpitudine summas -flixerint, quarum apud scriptores mentionem ullam frustra quaereremus 3 Neque tamen de moribus Ingenusque hom num plus affirmare possumus quam de rebus. Magrante enim republica discordia inter patres et plebem orta neri non potuit, ut adversarii adversarios cum equitate audien-rent. quare jam ea. quae cujusque aetatis homines liberis proximisque narrabant, salsa et proprii de causis exornata vel deformata erant. Quamobrem si summi viri, Junal, duiu, Fabii Cornolii, Claudii in aliqua re deliquerint non est dubium quin ut hostes eorum facinora in scelera ita micIseolora in merita verterint, et ideo clarorum virorum nepotes quorum familiae veteres et illustres erant, stemmata collocantes nihil fere, quod ab antiquis traditum esset de rebus gestis majorum, pro certo habere potuerunt Veterum igitur memoriam libris comprehendentes nihil sere certi inveniebant. quorum in summa discrepantia nobis maxima praecavendi diligentix adhibenda est in claris viris vel 1-tuporandis vel laudandis, misi summi errores implicabunt. Accedit, quod non minus libera civitate vigente quam principibus imperium obtinentibus auctorum intererat ostendere

clarissimos viros noli dicam ab imperatoribus, consulibus, rogibus. sod a diis deabusque ortos esse neque enim harum aetatum summos homines satis juvare poterat consules praetoresque et dictatores ac censores proavos habere, sed

vel a Joves optumo maximo progenitos incedere volebant. Quae cum ita sint, conanti familiarum quarundam gentilitatem expromere difficultates occum unt maximae neque fieri potest, it de his rebus fere quidquam traditum invenias, quod sino ulla dubitatione credere possis. Instituent orgo mihi do gonto patricia Claudiorum nonnulla pro virili parte resorro haec via et ratio sequenda esse videtur Inspectis, quae reddidere Livius, Dionysius Halicaria sensis, Polybius, Cicero, acitus, Suetonius, Dio Cassius, alii antiquorum et

quandoque necesse habuero, verbis eorram relatis, Ostrae

12쪽

O igine S.

Constat inter Omnes non antiquitus Romani genti Claudis suisso patriam, sed dissentiunt narrantes cluando qua de causa quomodo immigraverit. Qui fama offeritati ab antiquis saepissime tradebatur, est apud Livium, cujus verba haec sunt: namque Attius Clausus, cui postea Appi Claudio Romae sui nomen, cum pacis ipse auctor a turbatoribus molli promeretur nec par lactioni esset, ab Inregillo magna clientium comitatum manu, Romam transfugit his civitas data agerque trans Anienem vetus Claudia tribus additis tostoc novis tribulibus. qui ex eo venirent agro appellata. Appius inter patres lectus haud ita multo post in principum dignationem pervenit'. II, 16, Iusdem fere annis scribens Dionysius Halicarnassensis tradidit', quae ab opinione illius non multum abhorrent, nisi quod ab hoc nomen Clauso fuisse'. Claudio dicitur aliaque addidit, quae eo tertinerent, ut aliquanto magis estiva fieret narratio.

Quos secutus non multo post Plutarchus t eadem paene exornans pulcherrime reddidit, quae quidem contraxit Onaras Virgilius autem rem attingens aliam sumam refert: Ecce Sabinorum prisco de sanguine magnum Agmen agens Clausus, magnique ipse agminis instar:

Claudia nunc a quo diffunditur et tribus et gens Por Latium postquam in partem data Roma Sabinis.' Aen. VII. v. 707 sqq.

V, 40, 16 sqq. Publio II. VII, 13.

et Claudium Caesarem multo minus definite de gente dicentem Jacitus inducit majorum suorum Clausum antiquissimum 'rigine fabin simul in civitatem Romanam et infantiliuου lutriciorum adscitum isse. viis ex verbis mihi ratio exstare videtur, quae priorum dictis repugnare possitu qua 'nimum alienum non habet Suetonius narrans putriciunt sentem Claudiam ortam ex Regillo Romam recens 'onditam sommigrasse iuctore ait, Tati consorio

Romuli vel Atta Claudio gentis principe et post rseges exuetos 'exim fere anno a Patribus in putricios cooptatam agrum 'ocumque sepulturum publice accepisse. Neu ueenim 'eces8 est ex verbis aciti colligere Clausum illum non 'ni' reges exactos in Tamilias patriciorum adscitum

esse, et Suetonius aperte scribit gentem Romam nuper conditani immigrasse. Ferisimile igitur os Livium o DionVsium 'lutarchuinque Clausum antiquissimum majorum imperatoris flaudii, ipse ait apud Tacitum, non satis distinxisse ' A. Claudi consule anni a. u. c. ducentesimi undesexagesimi Quae a narratione horum maxime abhor 495rean Momniseno auctore jam ostender conabor. Pacos

qui Romae antiquissimis temporibus instituebantur, cum quadam sescriptione soli ipsius convenisso se in os collatos

esse omnes, qui in eadem regione agrum possiderent, pro certo auctores sumere volunt Nicos autem illius gonerisaam antiquitus verbi iratia in Sorvio Tullio saetos osse

cum alii narrant tum Dionysius redibilo vor osso vid0tur veteres tribus rusticas quodammodo his ex pagis ortas

3 Ann. I, 24. Tib. I.

Regiones veteres inde a temporibus servi Tullii una cum mul- tudine 'ensim crevi o nec tamen ortis finibus terminatas, pagos tbua indua nunt nomina veterum gentium. Quando hoc actum siti non

13쪽

Itomina prisca Servasse. quae haec erant: eiu ilia, Cantalia, Cluu lia, Cornelia, Fabia, Galeria moratia, Lemonia, Mene

nia, Papiria, Pollia Pupinia, Romulia, v. Romilia Sergia, Voltinia Voturia postea Veturia). Ergo haud scio an fieri

non potuerit, ut Claudia regio, ex qua tribus una nominata est, liberae civitatis tempore descripta esset, et credere POS- sumus eam regibus Romae regnantibus una cum ceterIS - stitutam isse. Cui iei Monamsen iluo lue SSentitur, cum

sibi persuasum esse dicit' ut opinatos esse Chiudios, gentem suam olim Romam commigrasse. ita nullum Ianum tradidisse eos, quo hoc factum esset, et demonstrat, nullum familiam per totum tempus liberi reipublicie inter patricias cooptari potuisse ruoniam igitur primum regi quaedam Claudia, priusquam reges expellerentur, instituta SSevidetur, tum neque ostendi ullam gentem inde ab anno ducentesimo quadragesimo quinto usque ad annum Septingentesimum nonum a. u. c. inter patricias adscitam esse potest

neque declarari. in quibus, quomodo, qua lege et jure tale quidquam suscipi potuerit iam nihil invenio, quod rationem comprobet, quam proponit Niebutir, cum dicit, Claudios Tarquinia gente et tribu quasi expulsi numerum X-plevisse ad veritatem de illa immigratione proxime c-

satis comperimus. credibile antem eat Livium errasse cum numerum earum 41 summam viginti unius expletum esse nn a. u. c. ducente 495 simo undesexagesimo traderet in capite libri secundi Primo et vicesimo et opitoma ejusdem libri

Cis ommaen, omischo Goschichio , p. 35, 278 Romisches Staatarochi III, p. 168. 169, 170, 71, 53: Omisclio Forschungen p. 106, 154, 188 n. 18. Villems, o droit public romain, P. 4, . . Lange, Romischo iterthumeri p. 10 sq. ubi mihi quidem au tor parum respexisse videtur rationem alteram immigrationis Claudiorum verbis nixam Virgilii, Taciti Suetonii.

cedere haec opinor Clausus, quem iacit Virgilius catervas suas in Aenean proripientem, heros tulis erat, qualis Iulus ille Iuliorum abavus, sed de tempore, quo ille Romae civitatem cum gente sua ussecutus est, nihil affirmare possumus, nisi quod Romam ante perveniebat, quam reges exacti

essent. Cur Livius et Dionysius Plutarchusque y vel potius

auctor eorum communis, nam nisi respicimus nomen Τttoet Κλαυstoc apud Dionysium ultuque, quae minoris momenti Sint, eadem fere marrant 'se narrationi bellorum Pu

blicohu inseruerint, dijudicari non potest Ap. Claudium

Rutem AEOnSulem ranni a. u. c. ducentesimi undesexagesimi 1: bjum tum vetere fuisse nobilitate Romana non minus ex sa-stigio magistratus hujus ruppuret. quam ex illa re, quod testimonio inscriptionum lacile adduci possumus, ut credamus, atri quoque ejus, qui Murcus Solum in iis nominetur, nometi Claudio fuisse. Huc accedit, quod multa Sunt, quae eo spectent, ut Claudii inter putres fuerint, quos L. arquinius antiquos majorum gentium appellavit num, si

MommSeni, credimus, princeps senatus semper ex his lectus est; scimus vero Ap. Claudium OnSulum R. u. c. untii Sexcentesimi undecimi hoc honore lanctum esse. licet haec, 43 cum arum sit, quod de discrimine inter majores gentes et minore Servat cognoverimus, minoris momenti Sint committeres tamen mon possumus, ut Omittemus ea ad ceteruaddere, quae Ostendere videantur fieri posse, ut gens multo ante, quam rege expellerentur, Romam immigraverit et inter eas fuerit, quas L. Tarquinius 'majores nominaret.

Veterrimum gentis cognomen in fastis capitolinis in-Venio, ubi consul in unitum a. u. c. trecentesimum tertium bidesignatus Ap Claudiui Ap. F. M. N. Sabinus Crassinri-gillensis nominatur, quod solvendum esse Crassum InrigillenSem novis Scriptoribus persuasum est, etsi urbis Inri-

14쪽

tiuodam variae lectionis do quo Weissent,ori disseri lii, iii Horum autem Claudio homomon deferens Jul, 'H, ' 'in' . .. iis, rum, quos Sabinos appellabant alterum cognomen Crassumnuli loco indiderunt illi viro, ex quo in rerum Onlinientis primum claruit gens, nam pud Omnes Solum nominaturi Appius claudius Sabilius . De illo nihil certi scimus, prius tuam consul eSSe nnno u. c. ducentesimo undesexagesimo, qua de re mentionem iunt Livius ΙΙ 2I)et Dionysius VI, 23) uiuorum uter tuo Appium describit summo ardore partes patruui complexum et plebi semper adversantem, ut jam consul iii Om- rimendis seditionibus ob aes alienum inter patres et ple-bom ortis vi se imporio uti voluerit et ' vehementis ingenii vir imperio consulari rem agendam censuerit. 'Un aut

Qua do ro eum doetis viris dissensio sit, huc in unum Omam consorro volo ea, quibus sententia mea nixa esse videtur In fastis baro

Ap. Claudius Ap. . . . Crassinrigili Sabin. ad As claudius Ap. . . . Crassii rigili Sabin . quae o nia is quihusdam Ioel dolet tam n alia aliis confirmantur A. 392 a. u. c. p. Claudius P. F. ΑΡ. N. assus InreyιIDnsι Dict.

Quare etiam . ...

A. 29 a. u. c. o. claudius P. f. m. n. Inrigili sabinus nunc Iogitur C. I. L. I p. 26. Quae si eum Livii vortiis consorentur, inveniemus apud eum cognomen Inregillensis optimorum lectione librorum contestatum IIII, IS,

in ,,iis Appius dietator anni trecentesimi tot ago d ouoil tu sit Crassus ita solum apud Livium quoquo VII, 24 iii alius Ap Α v, 35 Inroginensis fiori non posso videtur, ut illud decemviri VIon orassinrigvi solvatur Crassinus Regillensis RegmM . Cis. Moissenti ad Liv. VIII, 15 5 Ommη. c. - P. 3 η': I de p. 24 passim. Niuoms L aen. d. l. rep. Om. I P. 12 n.' M.

Nomina itandiorum isoddon qnae in fastis sunt inde exscripsi, alia autem ita retuli, ut habent ea scriptores.

ultero arrepto quieturos alios Diotiysius, ut illi rem quamlibet pulcherrimo xornandi et multa affiligendi mos sest, in Appio suininum eloquentium luisse ostendit, quam ut sae o sepissime ita dum adhibens Q. Cloelio et . Larcio coss. ora Ttione longissima et dulciter fluente atque lucubrata limu-taque subtiliter docens ore ut in summa pericula adducatur civitas coacti sint creditoros quid debitoribus largiri , Omnibus rebus hic resistit, quas postulare plebs possit, et eadem via tunc progrediens impedire conatur, quo-mnius plebi indulgeatur Postquam cum Volscis o Sabinis Auruncisque, qui interea Omnes arma intulerunt Romanis, debellatum est, adhuc quaeritur de condicionibus nexorum levandis neque minus Drocitor obstat Appius Quum magistratu abisset adhortatus est, ut dictator, quo facilius Hebs redigi posset sub imperium, crearetur, neque longum abluit, quin hunc honorem ipse adipisceretur Per tempus, ii plebs in Sacrum Montem socessit, nullo loco a Livio nominatur Appius, sed apud Dionysius ' summa eloquentia contendens dissuadet, ne tum plebe conveniat et hac re

plurimis verbis explicata concludit maximo bolla gerentium interesse bonos habere duces, quorum si indigeant summae copiae, nihil eas proficere posse, quippe quas ipsi saepenumer sibi comparent imperatores excellentes iis autem Romam abundare nec suturum osse, ut ibi numquam Mosit exercitus, quare censere se nullo modo cum patris proditoribus esse agendum, priusquam Officio satisfecerint, neque

talia dicens ulla re flecti potest uuae Livius in parte capitis libri secundi tricesimi quarti priore gesta esse . Geganio, P. Minucio coss. narrat, Dionysius multo magis lato 62 perscribit et Appium quoquo dicit sodition quadam inopia 492

15쪽

is frementi ejus anni orta auctorem suisse putribus nullius rei lebi concedendae, neque minus acriter et ODIOS Pro Coriol 'O cum tribunis plebei disceptante disseruisse . nagendo postremum eum Dionysius inducit Sp. Cassi legique hujus agrariae Oppugnantem, apud Livium autem tra ditur rebus gestis prioris anni admonitus M. Fabio Cn. Man- lio eoqq. demonstrator fuisse rationis tribuniciae potestniλη

dissolvendae auxilio tribunorum contra collegas utendo, sed tunc e rerum monumentis abit, neque scire POSSumus, suundo

diem obierit. Nobis, ut supra dixi, summa cautione accipienda sunt ea, quae ab antiquis scriptoribus edita ad claros viros vel vituperundo vel laudandos spectent, quare si judicia refero, quae de illo Appio habent Livius et Dionysius, praedicere Voluerim, mihi nullo modo persuasum esse talem fuisse eum moribus et ingenio, qualem depingunt illi. Ex rebus, qua jam tradidido eo relatas, lacillimae exstat Appium semper an lebem hostiles spiritus gessisse, omnia ad Patrum commoda retulisse quam ob rem apud Livium his 'mire gratus solus hercule Oppressurus fuisse seditiones fertur ' sed illi adeo invisus est, ut dicat scriptor Appium brevi non majore Invidii quam Servilium rursisse, quem ante quam muXIme popularem fuisse scimus. apud Dionysium quoque describitur inter patrem plebi infestissimus fuisse ' corripitur Sicinio duce illo plebis ' laudatur a Coriolano in senatu O-quente'. Volscos ad bellum contra Romanos excitante' metuit iusi plebs ' exponit scriptor suum ipsius judicium

licerrimum '. neque minus severe eum pro Coriolano vnnI

11 tentem judicat Plutarchus Cum crudelitato tum invidiam Dionysius exprobat in Appio ' in quo tamen summam

constantiam animosque viriles semper fuisse cum ex Omnibus 'criptorum locis intelligi potest tum Livii capito vicesimo septimo libri secundi, ubi tradit Claudium nec minis, nec clamoribus, nec provocationi consulem cessurum suisse, nisi a principibus ei persuasum esset ne contra leges iaceret quibuscum rebus aliisque non consentiunt ea,

ius fingit Dionysius ' narran. Appium dimore plebis ex

comitio fugisse. Vitae parsimonia honesta Summaque O-rum integritate fuisse Claudium et dicit auctor ipse et inducit eum Falerium adhortantem, ut eorum, qui Sua Ρ-sius culpa vel duritate ob aes alienum in vinculis sint, nomina dat, si testantem unumquemque, qui sibi pecuniam debeat, amico et clementi creditore se usum tunc liberum esse, neque est quiSquam qui contra possit quid proserre. Reliquit Appius Hu illos quorum uterque ud Summus dignitates pervenit, etsi incertum eSt, nonne u Saepius tenuerit ulter, qua de re auctore minime consentiunt, uti ulterum, cui nomen serat Appio, eundum ac decemvirum'

facientes alii hunc ab illo distinguentes Exstat igitur quaestio difficillima ad dijudicandum, quae antequam progredi ur, mihi troponenda et si potero, solvenda est Num apud Livium invenimus Ap. Claudium consulem anni a. u. c. ducentesimi ictogesimi tertii. cui Hiem dixerandi tribuni, Tiante judicium Mortuum esse, quod etiam narrat Diony-

16쪽

sius , addens Appimi mortem sibi ipsuu conscivisse. Gonlisu stat autem C. Claudium consulem anni R. u. c. ducentesimi nonagesimi quarti filium fuisse illius quem serunt Livius et Dionysius primum inter Claudio cum tota gente Romum immigrasse, quare ex iis, quae tradiderunt illi, patruus decemviri erat. Hujus etiam nominatur a Livio patruus' a

Dionysio θεῆος C. Claudius igitur in fastis capitolinis designatur: c. claudius p. s. m. n. inrigillensis sabinus

multo vero magis definite ibidem territa inscribitur decemvir: Ap. Claudius Ap. F. M. N. Crassinrigili. Subin.

45 cum enim consul anni trecentesimi tertii a. u. c. et bis sequentibus annis decemvir fuerit. Cum autem II consul tunc factus esse dicatur, neque quisquam, cui Appio esset nomen, e Claudiis post Sabinum illum priscum . hunc ho- 471 norem adeptus sit, nisi consul anni a. u. c. ducentesimi Octogesimi tertii, his ex rebus facillime apparet auctorem sustorum illorum hos Claudio existimasse fratres et ambo filios 495 fuisse consulis anni ducentesimi undesexagesimi a. u. c. l). Ad hanc difficultatem tollendam a quibusdam propositum est, ut hujus praenomen commutaremus in Marcum, quod, etiamsi quid proficeret, repugnat tamen maxime iis rebus, quae de illo retulerunt omnes antiquorum temporum Scriptores, 'tutia antichita' ut ait Borghesius'. quem nostrae aetatis auctorem sequar in testimonii reddendis, ex quibus 471 exstare videtur consulem anni ducentesimi octogesimi tertii eundem qui decemvirum fuisse. Hac in re ergo auctores sine dubio dissentiunt, sin autem narrationem Livii inspexerimus, cognoscemus illum ipsum non satis distinxisse amas secum pugnantes, quas reperiret dam enim in capite libri tertii

Nam alium ac uno fuisse nostrum ex omni narratione facillime Pparet. Oenurea completes de Bartolomeo Borghesi Nouueaux fragmenta dea astes consulatres αα IX, I p. 6 sqq.

tricesimo tertio de decemviro scribens haec verba facit, cum illum nullo antea loco nominaverit 'regimen totius magistratus penes Appium erat favore plebis adeoque novum sibi ingenium induerat, ut plebicola repente Omnisque Rurae popularis captator evaderet pro truci sinuoque insectatore plebis', quae mirifice consentiunt cum narratione ipsius de Appio, quem patrem hujus fuisse refert, et in capite ejusdem libri tricesimo quinto iram et ambitionem depingit Appii tum cum demissa jam in discrimen dignitas ea a tale iisque honoribus actis stimulabat illum. Si huic loco contulerimus caput decimi libri tertium, ubi de Q. Fabio auctoris verba sere eadem sunt 'ea aetate iisque honoribus', inveniemus his designari virum jam aetate provectum Summisque honoribus perfunctum, quae tamen de Appio nullo modo dici potuerunt, si fuisset juvenis nec ulla antea dignitate praeditus. Hanc tamen ad quaestionem expediendam maximi momenti est Livii libri quarti caput duodequinquagesimum, ubi verba ejus haec sunt 'nec tribuni militum nunc in senatu nunc in conciliis privatis cogendis viam consilii inveniebant, cum Ap. Claudius, nepos ejus, qui decemvir legibus scribendis fuerat, minimus natu ex patrum concilio, dicitur dixisse vetus se ac familiare consilium domo adferre; proarum enim suum Ap. Claudium ostendisse patribus viam unam dissolvendae tribunicis potestatis per collegarum intercessionem '. is ex dictis elucet Livium hoc loco putare decemvirum filium gentis principis fuisse, quare Appius, qui loquitur, hujus abnepos est, qua ex re colligitur C. Claudium

fratrem neque patruum decemviri fuisse. Fuere, qui conarentur hanc discrepantiam solvere, cum filius nec nepos legeretur, neque haberet suam sed alienam significationem proavus quendam majorum tantum, non patrem avi demonstrans, Sed haec, ut sunt audacia, ne tollunt quidem difficultatem. Nam e Livio ipso scimus filium decemviri tribunum militum c. p. anno a. u. c. trecentesimo tricesimo et 24

tunc 'impigrum jurenem' fuisse, quocirca fieri non potest

Vido hujus opusculi P. 10. IV, 35 cis 36.

17쪽

ut Oct post annos, cum in senatu hanc orationem habuit, minimus natu e patrum concilio', juvenis' appellatus sit Ostendere quidem vult Dracheriborch patrum concilio hoc loco significari non senatum, sed concilia a privata principum, quae Livius in eodem capite habita esse dicat, quaeque e senioribus constiterint, sed refutatur ille ab ipso scriptore, quippe qui de concilio narrans, in qu Orationem habuit Appius, post eam laudationemque ejus Servilii progrediatur cum verbis misso senatu . Cum igitur hujus rei auctores diversi Livi fuisse videantur, tuorum verba non satis expendere sciret, illi hac de re credere non POSSumus, quamobrem Dionysius nobis restat auctor lastis anteponendus.

ruoniam tamen hi aliis in rebus certi et fidi videntur ille loquacitate rhetorica in falsa et errores quandoque inductus, mihi quidem persuasi Ap. Claudium decemvirum fratrem 49 C. Claudii et filium consulis anni a. u. c. ducentesimi undesexagesimi fuisse cujus rei auctores etiam Niebubr, Schweg-ler, Ommsen proferre possumus. Jam dubitat primus inter illos Niebutir an decemvir C. Claudii fuerit frater nec talia sententia animum alienum habere videtur, sed de re multo magis fidenter se exprimi Schwegler M. Ut omnisen haec in Historia sua Romana silenti transit, ita se in opusculo, quod Romische Forschungen δ' inscribitur, definite applicat

ad eos qui decemvirum consulem anni a. u. c. fuisse credant

3y illius et sunt verba ejus haec fere: Quae de Ap. Claudio

consule anni a. u. c. ducentesimi octogesimi tertii decem rirotreeentesimi tertii multo magis corrupta et deformata quam alia ab illorum temporum scriptoribus tradita annales narrant nobis reliqui, nullo modo digna sunt, quibus de rerum O-

Liv. IV, 48. Cui aententiae etiam assentiuntur illems L sen d la rep.rom. Ι Ρ. 76 ne verbo quidem addito e Iline Romischo Geschielit I47 p. 1663. Lango autem exis' mat consulem anni ducentesimi octogesimi tertii tunc post magistratum mortuum esse R. A. II p. 574 . Romiselle Geschichte, II, 377, 754. omisello Geschichte, II p. 568 sqq. ubi alios etiam reseri, qui

eandem sententiam complectantur.

I p. 295.

numenti Omnino credamus. Auctoribus virum, qui vicesimo post anno decemvir erat, anno a. u. c. ducentesimo octoge 470simo quarto mortuum dicentibus fidem nemo habere potest cum causam et rationes ejus in foro senatuque habitas reddunt'. Ob has causas igitur equidem existimare voluerim utrumque horum Claudiorum, de quibus jam disserui, p. Sabino I natum esse, quod etiam optime consentit non

minus cum aetate eorum quam narratione rerum geStarum.

Nam si Appius anno, quo consules, ut tradit Dionysius , facti sunt C. Julius et Q. Fabius, qui annus a. u. c. ducen- 482tesimus septuagesimus. Secundus fuit, ἐκ των νεωzεγο erat, nihil est, quod obstet, quominus anno a. u. c. trecenteSim 4 51 terti corpore viguerit, cum aetatis suae duodecimum lustrum nullo modo transiisset, et fieri posset, ut non plus quinque et quinquaginta annos natus esset neque his rebus repugnat, quod Virginis libidine inflammatus eam abducere et violare conatus esse traditur , quoniam rerum monumentis satis cognovimus ejusmodi acinora commissa esse a viris, qui illo multo magis aetate provecti essent.

Res gestae filiorum Appii Sabini ita a me tractabuntur,

ut ea prius narraverim, quae pro Se uterquΘ geret, antequam in rebus versati iisdem decemviratus temporibus aliquando certarent, et quem priorem describere conabor erit 2 Ap. Claudius Ap. F. M. N. Crassus Inrigillensis Sabinus. Haec illi cognomina fuisse, quamquam Sunt, qui putent, eum Crassinum Regill appellatum esse, de qua re Supra dixi sacillime apparet fastos inspicienti.

18쪽

482 Appium cum inno a. u. c. ducentesimo Septuagesimo secundo repulsam a plebe accepisset' consul anni a. u. c.

471 ducentesimi octogesimi tertii lactus est summo inter patres et tribunos pl. orto certamine rogationis a Volerone Publiliolatu ut plebei magistratu. tributis comitiis fierent ac

Laetorio, qui legis suasor luam vehementissimus SSet, resistens in pertinacia perstans, nisi impetus animorum a collega riui Quinctio sedati essent. paene concitavit rixam, quam describit Dionysius' cujus ex dictis elucet eum existimasse re vera seditionem, rixam, certamen erupisse. Iribunum cavillans, ferox, violens, Obdurescens legi obstabat Appius et apud plebem tanto in odio erat, ut cum contra Volscos moventes arma mitteretur dicto ei audientes non essent milites, sed quominus obedirent, summa ferocia recusantes' in pugna signa et ordines desererent, id facientes, ut ait Dionysius ' ne imperator ille invisus egregiis rebus gestis quibusdam triumpharet aliosve honores adipisceretur. Flecti tamen non potuit et hostes relinquens cum in pacatum agrum pervenisset, castris positis imperiunt negligentes milites acerrime increpuit et summa severitate poena gravissimam contumaciae expetivit Sequenti anno T. Valerio T. Aemilio coss. Claudius summa vi legi agrariae adversatus a tribunis plebei factus est reus contentione orta inter patres eum defensuros et multitudinem ardore maximo damnatum cupientem'. Muomodo hoc judicium re evenerit dijudicare non OSSumus, OnStare tamen videtur Appium post hoc non, ut Munt Livius et Dionysius, mortuum esse, Sed per viginti sere annos re publica abstinuisse, dum consul illarum creatus

est Vidimus illum ab auctoribus depictum esse plebi infestissimum et maxime invisum, quare de eo acerba iaciunt 284470

17 judicia, neque nainus eum refert Livius y quam Dionysius summum Odium et sua ipsius et patris causa suscepisse plebis, quam corripienti et irridenti' exprobrat Laetorius . Eadem fere Graecus scriptor habet ac Romanus de bellis

contra Volscos et Aequos his temporibus gestis et de constantia animi, quiae in Appio erat utrique convenit, sed nonni inore ejus Superbium et arrogantiam commemorant, qua8 declaravit cum semper tum in judicio, quod ambo describunt β. Res gestas p. naudii breviter narratas quoque invenio apud Zonaram ' qui tamen nihil novi proserens, nisi quod tribuni diem dixerunt Appi severitatis eum accuSanteΝ, qua adhibita exercitum punierat, Livium et Dionysium sequitur. Per annos Sequentes pud auctores neminen gentis Claudis virorum nominatum reperio, priuSquam Patre et plebs in re dijudicanda versati sunt qui ad iujus gratia formam rei publica commutundani juraque illorum imminuenda uiaxime ertineret, et de qua antequam Progrediar, pauca mihi liceat prietari. Gam enim ad tempora perveni Decemviratus oh luanti civitatis plebisque interfuerit, ut hic magistratus institueretur, cum ex aliis rebus tum ex verbis Dionysii intelligi potest, quibus tradit tunc neque leges litteris commendatas esse et Omnes causas delatas ad consules, qui inter principes lecti in judicando agerent ex more praescriptisque aliquot, suae per libros Sacros eposita et recondita a plebe prorsus ignorarentur. De Origine hujus reipublieae conversionis non consentiunt narrantes, nam apud Livium, dum 92ros L. Lucretio ricipitinoo. Veturior Gemino coss. gestas 462

19쪽

18 describit, reperio C. Terentilium arsam tribunum plebei

in patres vehementer invectum rogationem laturum se professum esse, ut quinque viri crearentur 'legibus de imperio consulari scribendis et jure vincerentur magistratus a PO

pulo tributo aerentilii autem rogationisque mentionem solum facit Dionysius y et certaminibus statim ortis dicit jam tum auctores fuisse, ut decemviri crearentur. Hac in re dignior esse, cui credatur, Livius videtur, nam e tota ejus narratione exstat discordiam inter patres et plebem rogatione terentilia concitatam esse, cui sententis Schwegle 'MOmmsen 'line Lango', Willems assentiuntur. Flagrante tunc Roma invidia plebis ac tribunorum in patres et consules lex promulgata seditiones, rixus, altercationes excitans reprimi tamen non poterat, sed per jurgia Q. Fabii ' per accusationem et exsilium Caes. Quinctii per alia multa, tribunis dilectum prohibentibus, impedientibus legem patribus, pertinaciter Su-460 stentata est. Consules anno a. u. c. ducentesimo non; gesimo

quarto facti sunt . Valerius Publicola et 3. C. Claudius p. . . . Inrigillensis Sabinus

inter spem metumque legis quam maxime suspensa republica '. Rumoribus de proditione patrum et reditu Caesonis aliisque rebus pervagatis Claudius apud Dionysium y contra A. Virginium tribunum plebei a patribus petentem inquisitionem locutus, postquam Ap. Herdonius Capitolium occupavit, collega plebem adhortante senatum retinuit et Valerio in arce

29 7

oppugnanda occiso negavit se, cum Publicola fidem concilii plebis mon impediendi dedisset, nisi collega sibi subrogato passurum agi de lege Qua in re Dionysius y Claudium

inducit non modo plura sed etiam haec constantius agentem; tribunis, se plebemque, misi patres polliciti essent fore ut legumlatores earentur, moi dimicaturos esses dicentibus obstitit, muros iustodiebat post Capitolium aecuperatum variis rationibus tergiversabatur. Ἀ L. Quinctio Cincinnato collega subrogato Claudius obscuratus in re publica administranda non est versatus, neque post consulatum nominatura scriptoribus, priusquam Horatio, M. Minucio coss. zzi contra rogationem Mecem tribunos pro quinque creandi , sis M. Valerio et Sp. Virginio coss. contra Icilium legemque M.

ejus de Aventino publicando loquitur ' Lex erentilia interea per varia certamina nullo modo a tribunis imissa unII R. u. c. trecentesimo Si non abjecta, at ea forma pro 454

mulgata est ut patres laterentur degumlatores fieri sit Athenas mitti legatos, qui in Graecia ad hoc munus pertinentia Omnia cognoscerent. Postquam hi reverterunt, placuit decemviros summo imperio rurdito creari, a quibus ud populum provocare non liceret, salvis tamen lege Icilia aliisque nonnullis sacratis Quod scribit Livius haec anno trecentesimo altero, quam condita Roma erat incidisse, 452 cum ex fastis cognoverimus decemviros legibus scribundis anno trecentesimo tertio creatos esse, hujus rei causas i 451 medio relinquo. Consules anni Ap. Claudius, . Genucius, quos ex fastis scimus magistratum iniisse, quamvis a Livio, inducente tamen appium mommemorantem me conSulatu

Liv. III. 19. X, 15. Ita a Dionysio et in fastis. apud Livium et Diodorum Marcus

nominatur.

20쪽

20 abisse 'designati V, a Dionysio, qui eos dicit nondum lionο-

rem Suscepisse , απ06ειχθεντ c appellarentur, decemviri lacti

sunt i iis collegae dati . Sestius, L. Veturius, C. Iulius, A. Manlius, . Sulpicius, . Curiatius, . Romilius, Sp.

Postumius uuae his temporibus Romae gesta int, Omnes sciunt, neque mihi necesse est alia depromere nisi ad mores et ingenium Appii pertinentia. Quem autem auctorem de- comviros seligendi hac in re tribunos plebei adjuvisse Dionysius narrat , et illum collegii legumlatorum principem fuisse apparet non minus ex verbis hujus ' quam Livii otZonarae, illum Genuciumque vel lare capita collegii totius suis; arbitrantiA . Neque tamen dubium est, quin leges XII tabularum ab illo collegisque ejus latae summi fuerint momenti, quare maximis laudibus tolluntur a Livio', Dionysio', Cicerone ' His in legibus dandis Graecas spectasso decemviros non magis e verbis hujus in elucet quam Gai, quae reddit Schwegier' Constare quoque videtur Hermo

etouριος. loπλιος Πραettoc, quorum fastis Onsu mantur Ap. Claudius, T. Genuciua . . L. n. Augurinus, P. Veturius P. f. . . Crassus Cicurinus, C. Iulius C. f. L. n. Iulus, A. Manlius Cn. . . . Vulso. Liliae Enppleta sunt Ber sulpicius Ber. f. Ser. n. Camerinu cornut, . aestius . f. ibi. n. eaPitol. Vaticanus, P. curiatius f. n. fistus trigem,t. Omilius . f. t. n. Deu Vaticanus, P. Postumiu R. I. R. n. ltiun re

dorum quendam in opere legumlatoribus adfuisse, nam Plinius statuam tradit ejus legum, quas decemviri scribebant, interpretis' in comitio iositam esse, et Strabo dicit eum sibi videri Romanos adjuvisse viros Neque autem credendum Graecas leges solum imitatos esses decemviros. nam duobus locis suo arbitrio fecisse dicuntur a Cicerone viro hujus rei peritissimo, cujus sententiae uelius quoque aSSen

tiri videtur Cum igitur dubitari non possit, qui in hoc opere et ex his viris praestantissimus fuerit Appius, fieri

non potest, quin in illo summum fuerit ingenium, quo maximo studio et labore summo nisus efficiebat, ut post eam aetatem fundamenta juris certaequae normae omnium rernm Rusarumque dijudicandarum haberet Romana civitas videbimus vero, qualem gratiam illi retulerit respublica Primo anno

decemviratum exacto cum magistratus novi eligendi essent, iterum honorem Appius radeptus est ad eum Obtinendum usus rationibus. de quibus dissentiunt auctores, nam dum Livius ambitionem ejus gravissimis contumeliis verborum vituperat ' Dionysius ejusmodi artes paene ignorat', neque enim dubium est quin usque ad id tempus summo studio

plebs amplexa sit Claudium, quod cum ex multis Dionysii locis apparet tum ex illo Livii 'favore plebis . Et constat

etiam ex collegio decemvirorum anno trecentesimo quarto 450 R. u. c. creatorum re vel quattuor, quin etiam quinque e

m. N. XXXIV, 11, 2 l. XIV, I, 25.

Huc accedit testimonium Pomponii quod reperimus in libro de Origine juria inscripto, ubi haec sunt verba auctoris: Qui ipsi' decemviri anini adverterunt aliquid deesse istis rimi Iegibus, ideoque sequenti

anno alia duas ad candem tabula adjecerunt et ita ex accidenti appellatae iant. Leges duodecim tabularum, quarum serendarum auctorem fuiΗso decemviri Hermodorum quotidani Ephesium exulantem in Italia,

quidam retulerunt 1 43. De Or. I, 13, 58. De res. ΙΙ, 36, 1. Ann. III, 27. III, 35. X, 58. v. g. X, 57, 58.