장음표시 사용
11쪽
morem geSSiSSe videtur, cui ex Ponto misit Ovidius epp. I, 8, ni putatur, certe IV, 2, quique inter epicos poetas aequales ex P. IV, 16, 9 NaSone recenSetur. Severum e gente Comelia fuisse a Fabidi Quintiliano inst. r. X, 1, 89 de praenomine quidem tacente, accipimus. Cum in Corneliis plurimi reperiantur, quibus praenomen est, Publius', oratius nostro Severo idem ex coniectura tribuit, utrum suo iure, necne, diiudicari non potest. Epistulae huic poetae ab Ovidio missae summam quidem in eum familiaritatem spirant; sed tamen, si accuratius comparantur, inter se natura tam diversa sunt, ut eas non eidem amico, sed duobus diversib
Namque Ovidius ex . Ι 8 Severi condicionem tantum vitae describit, ita quidem, ut illum virum locupletem fuisse intellegere possimus, sed nihil de studiis eius litterariis affert, nisi sorte verba v. 2b iucunde sodalis ad commvno litterarum studium Spectant. Atqui Cornelius Severus iam iis temporibus, quibus Ovidius Roniae
consuetudine eius utebatur, laude poetiea floruisse videtur, id quod ex Ponticarum epistularum extremae v. 16 colligere licet. Itaque, cum res Sic Se habeat, neque quisquam, qui Ovidii epistulas legerit, neSeiat, poetam Suillionensem, ubicunque fieri ossit, amicorum et studia et fidem amicitiae in se Servatain leno ore laudare, nonne mirum videtur, quod Ovidius hic laudandi optima occasione oblata, de studiis amici poeticis adeo iacet, tamquam omnino nulla fuerint
Quanto aliter ex P. IV, 2. Hic Ovidius iam primo versu Se-Verum appellat Vatem magnorum regum maximum', ita, ut non in dubio relinquamur, quin haec epistula poetae Severo missa sit. Cui allocutioni cum addat auctor, pudori sibi esse, quod adhuc Severi nomen aeuerit, neque ei carmina amici curam testantia miserit, facile ad opinionem dueimur, in epistula supra l. I, 8 non do eodeni Ovidii amico cogitandum SSB. In eadem re oeliselium . . p. 2195 et Merhelium ad Ibin p. 378 iam haesisse video; sed neque huius viri . coniectura, Nasonem prioris epistulae oblitum esse, neque illius interpretatio, Poetam e XeuSare, quod nondum Severi laudem carminibus paratatu colebraverit, difficultatem apto expedire mihi videntur. Nam, ut Merheli assentiamur, id tamen notandum neque neglegendum est, quod Ovidius ex P. I, 8 de poeta Severo omnino tacet quae dimicultas coniectura Merheliana non tollitur. Neque enim quemquam opinaturum esse credo, Ovidium epistulam illam scribonio omnino oblitum SSe, Severum carminibus componendis operam dedisse. anc dubitationem Oetrilius sublaturus interpretationem supra c. Pro posuit Cui quominus astipuler, verbis Ovidianis prohibeor: Carmina sola tibi memorem testantia curam Non data sunt Quid enim, quae facis ipse, darem Τ duis o Aristaeo quis Baccho in Falerno Triptolemo fruges, poma et Alcinoo Fertile pectus habes interque elicona colentes Uberius nulli provenit ista Seges. Mittere carmen ad hunc frondes erat adde e Sit Vi S. Haec mihi cunctandi causa, Severe, fuit' ex quibus elucet. poetae Severo ante hanc epistulam nullam eSSe
Itaque mihi placet coniicere, duos in amicis Ovidiania fuasSe Severos, quorum alter in Omin non incumberet, quam ob causam 0vidium de eius carminibus mentionem facere non potuiSSe. His do Severis praemissis, quibus epistulae missae sunt, tranSea
mus ad quaestionem de Severo poeta instituendam. In qua habenda initium lapiamus ec iis, quae rub Ovidio nobis tradita sunt 'Ile
Severum poetam in ep. c. Vatem appellat magnorum regum Iaximum iuibus ic verbis, iraesertim si conseruntur cum ex P. IV, 16, uduique dedit Latio carmen regale Severus liquido apparet, poetam, de quo agimus, carmine aliquo res a claris regibus gestas celebraSSe. cui earminum teneri carmei illud legale inserendum sit, a Quintiliano inst. r. X, 1, 89 de ordine poetarum epicorum Romanorum agente accipimus Tegimus enim l. .: Cornelius autem severus, etiamsi sit versificator, quam poeta melior, si tamen, si est dictum ad exemplar primi libri bellum Siculum perscripsisset, vindicaret ibi
iure secundum locum. μcuius testimonii eiusque nexus cum iis, quae antecedunt, ratio nem si habemus, in ambiguo esse non potest, 'uit Cornelii Severiearmen regale carminibus Romanorum epicis si adnumerandum,
ζtque id quod verba ut est dictum etc. indicant, a poeta ad finem perductum sit. alii opinioni Spaldingiuis in adnot. ad L . favere video. Viro enim doctissimo, iambergensis Florentin codicumscriptura ferrenum niso, haec continuatio orationis, minore distinc tione inteposita. placet: sed eum consummari mors immatura non passa est. Hanc vero opinionem Spaldingi salsam esse. locum vigenti contemplantibus mobis dacilo persuasum est Quintilianus enim, si recte loci sensum intellexi, non dicero vult, Severum Sedem inter epicos poetas Secundam non tenere quod bellum Siculum omnino non versibus ait tersecutus, quae est Spaldini spin10), Sed potius. quod belli Siculi Mescriptionem non ita bene sit exsecutus,
ut ea cum praestantissimo primo libro suo iure comparari OSSIt uuis de causa cum recentioribus Quintiliane operis oditoribus facere malim, uui Sarptum secuti verba secundum locum is sequentibus VerbIS maiores distinctione 4eiunxerunt et pro lectione librorum manuSerist. coniecturam Sarpianam: Serranum consummari etc. in textum re
Cum laudes Ovidii de carmino regali sit Quintiliani de primo
libro alicuius poematis epici sibi respondeant, verisimillimum Idetur, librum primum a Quintiliano indatum a carmine illo rogali novidi commemorato non diversum esse. atque in hac re viri d.
12쪽
consentiunt; non item, quinam reges, quorum laude Severu composuerit, intellegendi sint. Priusquam ad hanc quaestionem Solvendam aggrediamur, Primurndo fragmentis sub Severi nomine traditis disputabimus. ut primum
Videamus, quale argumentum tractaverit poeta, et ansam de regibus coniiciendi accipiamus. inique ante omnia ex fragmentis elucet, poetam domestico argumento operam navasse tractando. Longius enim Dagmentum, quo Ciceronis mors lugetur, in Seneca rhetore suas. 6, 26
servatum est Eiusdem Senecae filius ep. 79, 5 mentionem dantum facit descriptionis Aetnae a Severo compositae, Sed non adiicit, utrum haec deseriptio carmen sit singulare, an par tantum maiori poemati
inserta Qua se causa, uos Scaliger, vis ingeniosissimus. aliique
commerunt, Severum auctorem esse carminis de Aetna didaetici, cuius
640 hexametri adhuc exstant. Sed locum l. si diligontius adspexerimus, probabilius Videbitur, hic non tam de proprio carmine cogitandum esse, quam fm descriptione a poeta maiori iamini occasione oblata immixta. Iamque una cum Severo, Aetnae laudatore Vergilius et Ovidius a Seneca nominantur qui similiter Aetnae describendae
Operem navaverint, atque poeta, de quo agitur Cum autem Vergilius in Aenesdos l. III, Ovidius in uetarmorphoseon l. V Aetnam celebraverint, haud veri dissimile putaverim, Severum quoque in carmine aliquo, fortasse in bello Siculo, montem illum ignivomum ecasione oblata latins descripsisse. Ac ne occasio quidem latet. Appiano enim b. e. l. V auctore temporibus belli Siculi, a 38-36 inter Oetavianum et sex. Pompeium gesti eruptio etnae acta est Cum verisamale sit, 'dem bellum a Quintiliano l. l. significari, lani montis ignaVOm eruptionem causam duisse suspicor Severo ad Aetnae descriptionem digrediendi. Qua re constituta iam inquiramus, utrum bellum Siculum Severi singulare armen et a primo libro ' Separatum, an partem, ortasse extremam, siusdem effecerit inperis, quod plures libros complexum esse ex oe Quintiliane colligitur Sunt, qui bellum Siculum ut proprium armen intellegant, ob eam, ni fallor, causam, quod Quintilianus non diserte dixerit, inanes belli Siculi descriptionem tartemem opera eSSe, cuius primus liber antea laudatus esset Sed equidem ex . Quintiliane sententiam contrariam eruere malim Fabius enim, bello Siculo' opponens primum librum inlicuius poematis, eius
titulum non affert quem me quidem iudice multa condicione silentio iraetermittere iotuit, misi Severum omnino inum tantum opus Scripserat, cuius titulus ita notus erat, ut eum in opere commemorando Itare Supervacaneum videretur. Itaque, si in his mecum
facis, concludere nobis licet, belli Siculi descriptionem et primum illum librum partes fuisse unius arminis, de cuius titulo quaestio nem 'unc 'abeamus. tque hane quaestionem Valerius Probus lae
uat' legitur: - pelagus masculini teneris: Cornelius ovemi reminriomanarum libro primo dicit: l elagum pontumquo moveri. ' Si igitur res Romanae titulus est carminis Severiani, verisimillimum est, librum primum a Probo c. eundem esse, atque librum primum, quem Quintilianus summa laude prosecutus est, neque igitur diversum a carmine, quod ab Ovidio regale appellatur.
Qua re constituta, nunc redeamus ad id disserendum, quinam reges Romanorum Sint intellegendi, quorum re gestas poeta, de quo agitur, optime celebraverit. Duae de hac re sententiae circumseruntur, ab Haubio l. l. et a eicherto, de Luci Varii etc. p. 150 sq. , eui ac Beckerus astipulatur, in medium prolatae. Atque aubio
perauaSum St, Oetam nostrum ab Aenea orsum, primo libro Albanorum et Romanorum reges summa arte enumeraSse et per rei publicaeliberae aetatem, summatim tantum perstrictam, ad ea bella civilia latius enarranda transiisse, ex quibus victor evasisset Augustus, imprimis ad bellum Siculum. Ad quod bellum tractandum fortasse commotum GSe eum, primum, quod Augustus ipse Suetonio vit. Aug. c. 85 teste, hexametris versibus unius libri carmine, cuius argumentum et nomen fuisset Sicilia' huic rei operam nava88et, et fortasse, occasione oblata, res a se gestas breviter attigisset, deinde, quod Augusto gratum fuisset, si origo gentis suae cum regibus Albanis conecteretur.
Quamquam in causis, quibus Severus ad bellum Siculum latius relebrandum permotus sit, eum nubio convenio, neque Augusti studium ac voluntas originis gentis suae ab Albanorum regibus deducendae me fugit, tamen de argumento primi libri a partibus virid. stare nolim.
Namque ea re omissa, quod etiam rei publieae liberae aetate multi erant ulli, qui, cum summos honores adepti essent, in ear mine ad laudes Augusti eiusque gentis spectante non obiter tantum commemorandi fuissent, ne versu quidem Ovidiano ex P. IV, 16, 3:, quique dedit Latio carmen regale Severus ab aubio imprimis ad suam opinionem confirmandam advocato cogimur, hic de Latii priscis regibus cogitare. Namque haec verba nihil aliud esse, quam a raphrasin poeticam pro oqui Romanis dedit carmen regales , satis in aperto est. Huc denique accedit, quod Ovidius, si res ita esset, ut Haubio placet, nihil habuisset causae, cur carmen Severi de regibus tamquam primum eius generis praedicaret, quoniam Ennium de regibus Latii optime egisse omnes litterarum periti non ignorabant. In quibus si mecum saeis cum eicherto et Beckero reges intellegendi sint principes, auctores bellorum civilium, de quibus Severum versus fuisse belli Siculi tractatione indicatur. Primas autem in bellis civilibus partes agentes nomine regum appellato eSSe,' Os
time docet . . ossius ad Verg. Eclog. VI, 3, qui contra Servium ad lunes locum rectam sanamquo interpretationem defendit. Itaque
'i' o usu vocis regis aQUotis ιdhibita ad homin 3 nobili locomanniaque divitiis significandos est . Horat. c. I, 4, 14 II, 14, 1l II, 18, 34.
13쪽
si illos reges' ad carmen regale reserimus, Becherus recte opinari videtur coniiciens, Severum turbulentissima bellorum civilium tempora stilo epico esse persecutum inde ab Octaviano ad rem publicam acedi dente usque ad bellum Siculum, quo Augustus, cum duos Superasset adversarios, ad tertium profligandum, Antonium, se corrobor Set.
Quae opinio mihi eo magis arridet, quia Quintiliani quoque locum ei non repugnare Video Rhetoris enim verba: vindicaret sibi iure secundum locum' sc post Vergilium ad Vergilii imitationem, etiam quod argumentum attinet, referri possunt. Ut enim Vergilius bella Troianorum principum vel Augusti maiorum cum incolis Latii veteris ante Lavinium conditum gesta celebraverat, quae urbs primum eivitatis Romanae fundamentum dici potest, ita Severus bella descripsit
ante rem publieam per Oetavianum renovatam iterumque conditatu.
Quod argumentum Vergiliano haud dissimile, tam bene tractavit, ut secundo loco inter poetas Romanorum epicos dignus habitus esset, nisi in extremo opere sibi dissimilis esset actus. Denique restat, ut inquiramus, quo carminis loco fragmentum illud de morte Ciceronis aptissime inseratur. Atque Haubio placet, fragmentum l. particulam belli Siculi esse, quod inter Ciceronis mortem et bellum contra Sex. Pompeium gestum non longum tem poris patium intermissum sit. Quamquam opinari licet, belli Siculi descriptionem non in singulis versibus tam debilem atque ingenio poetae indignam fuisse, quae non hic vel illic melior fuerit ac pulchrior, tamen traditioni plus auctoritatis concedam, quam opinioni. Itaque si Quintiliani iudicium respicero volumus, fragmentum illud perpulchrum Summamque saeuitatem poeticam prodens, potius primo libro inserere debemus. Neque hanc opinionem Haubi argumentatione refutatam video. Veri simillimum enim videtur, res Omnes ab Octaviano usque ad Antonium devictum gestas a poeta celebratas esse itaque Severus ne Philippense quidem bellum a. 42 gestum silentio praetermiserit. Quod si ponamus, nec non probabile putemus, poetam res non obiter tantum attigisse, sed latius explanasse, id quod descriptione Aetnae confirmatur, fragmentum ., siquidem
Severus de singulis rebus gestis suo tempore mentionem fecit, argu
mento longius distat a Siculi belli temporibus, quam Haubius censet; namque hae carminis partes Sc fragmentum de morte Ciceronis et belli Siculi expositio deseription belli Philippensis interposita seiunctae erant. Ο Itaque unius libri particulas eas fuisse vix crediderim. D Cornelii Severi studiis epicis satis dictum est. Huic poetae ex poetis ab Ovidio laudatis Rabirius aptissime adiungitur, qui ad
isti raeterea fragmenta carminis Severiani servata sunt a Seneca suas. II, 12, a scholiast. Pers. I, 95, a Charisio p. 80, 7 sq. . 1 16 sq.
86, 7 sq. 100, 24 sq. 107, 29 sq: a Diomed. p. 378, 2 sq. Apud eundem
nuctorem p. 374 Beckeru l. l. loco Prisciano X. . ,46, 21 advocato, Cornelii Noveri nomen dolandi ut sic coniicit, res eius Romanius octo libros comINOXAN
eme. Sed, cum fragmentuni l. non ad certos oli zani irque versus redactu ut
sit, probabiliu ς videtur de Cassio Severo hic cogitare. continuationem carminis Severiani agressus eSSe vulgo putatur Rabirins
quoquo ab Ovidio ex P. IV, 16 5 in iis poetis recensetur, quibus-
eum Romae consuetudine et communi litterarum studio coniunctus erat. De praenomine huius poetae omnes Veteres auctores tacent,
eum Apuleius g 10 ei nomen , Gai tribuat. Sed cum supra dixerim, Apuleium iis nebulonibus adnumerandum esse, qui libellum ad voluntatem fietum ut ex optimis fontibus veterum deductum nobis imponere velint, nomini ab eo poetae dato nihil auctoritatis tribuendum est. Atquo vix crediderim, puleium aliam habuisse causam, cur Rabirio praenomen Gai inderet, quam quod Rabirium illum, cuius rem Cicero
a. 691 a. u. c. egerit, idem praenomen habere vidit. De praenomine Babirii eiusque vita a veteribus auctoribus destitutis nobis in eo acquiescendum est, eum fuisse poetam cum Ovidio
aequalitate studioque litterarum coniunctum atque Ovidius quidem, antiquissimus de Rabirio poeta auctor eum ex P. V. 16 5. in elis epicis recensens i, sublimitatem dicendi, ut videtur, magnioris' appellat, quod Ovidii iudicium, ex quo carmina Rabiriana ob orationii pulchritudinem magis, quam sententias seri poetae ingenium irodentes laudes fuisse videntur. Quintiliani quoque
testimonio X, 1 90 comprobatur, Rabirium una cum edone commemo rantis it utrumque significantis poetam non indignum cognitione, si vacet. Haec, qua modo attuli, testimonia non tolluntur Vellei Paterculi laudatione, qui II, 36, poetam, de quo agimus, cum Vergilio earminum principibus sui aevi ingeniosissimis adnumerat, Sed Varium, Horatium, ropertium nulla voce attingit. Gravissimus auctor, cui argumento Rabirius operam navaverit epice traetando, Seneca L est, qui de benef. VI, c. 3, 1 haec dicit:. Egregie mihi videtur M. Antonius apud Rabirrum oetam, cum fortunam suam transeuntem alio videat, et sibi nihil relictum praeter ius mortis, id quoque, si cito occupaverit, exclamare: hoc habeo, quodcunque dedi. Cum non dubium sit, qui Seneca l. l. id momentum adumbret, quo Antonius suos classiarios ad adversarium transeuntes viderit, neque ignoretur, transitum illum in pugna Actiaca actum e88e, pro explorato nobis habere licet, Rabirium pugnam Actiacam et sortasse totum bellum, quod vocatur Actiacum Sive Alexandrinum,
versibus celebraSSe L i HItaque, cum haec coniectura summam prae se ferat probabilitatem, optimo jure viri docti opinantur, fragmenta eiusmodi argumenti in volumine quodam Herculanensi inventa Rabirio 8Se SSIgnanda, quippe qui argumento fragmentis illis prodito operam dedisse rideatur. Quamquam ex fragmentis . lacunos traditis de tot inscarminis dispositione nihil eruere possumus, tamen id apparet, quod iam reyssigius ii monuit, res extremo mense Quinctili . Ua Chr. n. in Aegypto gestas celebrari. ioeta enim inuantum argu Ui royssig commentati de lusii Cri: pi historiarum libri Illsragmentis cet. p. 18 sq.
14쪽
mentum cognosci potest, - Cleopatram, Pelusio per Octavianuinexpugnato, militibusque a Caesare verbis mitigatis, de bello ulterius persequendo cogitantem laci et Antonium laudibus efferentem. Regina autem de suis rebus desperans mortemque servituti praelatura post Varia necis genera Saepissime in aliis experta secum reputat, sed in genere Suae necis eligendo, irridente tropo, incertam se ostendit. Caesar Octavianus tertio die post Alexandriam per biduum obsessain
Quo ex argumento fragmentorum R. liquido apparet, Augustum gloriae quoque rebus post bellunt Siculum gestis ibi comparatae,
nactum SSe praeconem. Sed ne cognati quidem Caesaris laudatoribus carebant, quorum partes ex Ovidii amicis Albinovanum Pedonem SuSeepiSS Videmus. Hunc poetam consuetudine ae familiaritate OvidiiuSum Se cum ex epistula Nasonis ex. . IV, 10 tum ex Senecae narratione controV. I, 10 cognoscimus. Cum poeta, de quo acturus
sum, ab Ovidi Albinovanus et Pedo ex. . IV, 10 4 65. IV, 16, 3,
ab aliis autem auctoribus nude Pedo pelletur, de vero nominum ordine in dubio essemus, nisi Seneca rhetor l. c. plenum eius nomen
memoriae prodens difficultatem ita expediret, ut ambiguum non sit, quin poeta Albinovanus Pedo sit appellatus: De Pedone laudum gentis ullae praecone inquirentibus nobis ex auctoribus neque Ovidius neque Quintilianus avent. Prior enim de hac re nihil memoriae prodere potuit, quia prius e vita discesSit, quam Pedo . argumento operam impendere potuit. Alter eum obiter tantum una cum Rabirio . supra c. commemorat, unde nihil elucet, nisi Pedonem ad studia pica incubuisse neque a Quintiliano Rabirio pluris aestimatum esse. Optime autem Seneca rhetor nos adiuvat, qui suas. I, 14 poetam, de quo agimus, magna laude asscit, cum fragmentum Oceani continens descriptionem exhibiturus, antea de eo dieit: latini declamatores in deseriptione Oceani non nimis 'iguerunt; nam aut minus descripseriint, aut nimis euriose. Nemo illoriam tanto spiritu dicere potuit, quanto Pedo, qui navigante Germanico dicit: iam pridem etc. Hunc in dicendo spiritum poetae nostro in aliis quoque arminibus non defuisse epitheton sidereus indicat, quod Ovidius ex . IV, 16 6 ei tribuit, quodque erns- dorso . . . V p. 34 duce ad genu sublime dicendi, quam ad Studia poetae astronomica Vel astrologie eum Merhelio ad Ibin p. 381
referre malim. Navigatio a Seneca l. fortasse ea est, quam GermanicuS, Drusi f. a 16. . Chr. n. per Amisiam in Oceanum septen
trionalem instituit, quaeque a adito n. II, 3 describitur. Neque veri dissimilo videtur, edonem, praefecturam adeptum,ir huic classis per tempestatem cladi et omnino toti Germanici expeditioni interfuisse. Itaque aliquid probabilitatis prae se fert v. d. coniectura, Pedonem
carmino epico res a Caesare gestas celebrasse, et fragmentum c. parti culam illius carminis essecisse.
Si iis, quae narravi, id quidem satis comprobatur, Abinovanum Ρωonem argumenta Romana pice persecutum esse neque quidquam obstat, quin carminis titulum res Romanae fuisse ponamus, contra plane incertum est, utrum eidem carmini cum aubio fragmentum
sub Albini cuiusdam nomine atrisciano ΙΙ, 5 servatum, inserendum sit an alii auctori tribuendum. Legimus enim l. .: cui quoque inveniuntur quidam dissylabe protulisse per diaeresim, ut Albinus
ἡ Ιlle, cui temis Capitolia celsa triumphis
Sponte deum patuere, cui laeta nulla repostos Abscondere sinus non tutae moenibus urbes. 'Hunc Albinum diversum esse ab eo, qui res a Romanis gestaS graeces enarraverit, inter viros doctos non minus conVenit quam, nomen auctoris, qui, cum nusquam reperiatur, plane ignoratur, chartae
ab aliquo scriba mendose illatum esse; sed magnopere Inter Se dra erepant, cuius auctoris momen hic lateat ad quod explorandum cum fragmentum ipsum aliquid conserre possit, V. d. qua ad hanc rem investigandam ingenium impenderunt, primum argumentum 'dhunc vel illum virum illustrem aetulerunt, ratione in ita sorum poetarum, qui huius vel illius viri res gestas celebravissent. Atque gerus, serm lat. reli. . 314 hos sersus ad Caesaris triumphos spectare opinatus carmen ex iis fuisse putat, quibus univerine gentis Juliae laudes post rem publicam eversam celebratae essent. Itaque fragmentum l. urtem illius carminis esse arbitratus, cuius eX1guSpars in volumine Herculanensi supra commemorato exstans Rabirio assignatur, versus a Prisciano servatos et fragmenta Babiriani operis Albino tribuit Sed ea re omissa, quod Caesar non ter, Sed eXIM triumphavit, i veri similius esse putaverim, fragmentum X auctOTIS meditationes des condicionum iumanarum vicissitudine atque incon stantia fluxisse, itaque cum Nossio do ompeio cogitare malim, ad cuius celeberrimam ac felicissimam, post autem miserrimam ortunam versus apte referuntur Huic opinioni Beckerum in x quoque favere video. qui contra rigerum rem vertens et meditationem Octaviano,
Antoni, devieto sepulcrum lompeii visenti tribuens. hoc quoque
fragmentum eidem quidem carmini, atque Eggerus, inserere Vult, Sed auctorem statuit Rabirium. Sed vires illustrissimo hoc in medrum proserenti tam adversatur nominum scriptura, quae tam IVerSn St, ut alteram ex altera fluxisse vix crediderim, quam quod, S de Rabiru, bello Alexandrino cogitandum esset, mori non potuisset, ut poeta
iam in primo libro Octavianum ompeii sepulcrum visentem de
eius ortuna considerantem induceret, quoniam Bechema contenderet,
poetam clam cli primo libres Octavianum victorem Antoni fecisse. Quibus lac causis maubius l. l. p. 15 nulli opinioni avens, nisi,
fragmentum illud ortasse ad Pompeium reserendum esse, mutatIonem M. Hertet Ionae Utt. g. 1844 p. 726 sq. raitichris fur Alterinumsm. 1848 p. 9 sq.
15쪽
nominis auctoris in Albinovanum proponit, cum aliis viris doctis εο offensus, quod nullo alio loco nomen auctoris a Prisciano l. c. traditum invenitur. Quamquam concedo, nec latinitate nos impediri, fragmentum, de quo agimus, auctori aetatis Augustea tribuere, nec difficilem esseeommutationem ab Haubio commendatam, tamen et ob rationem quandam metricam et ob causam ex usu poetae nominandi petitam, eum
Quod ad priorOm attinet causam, Lucianus uelle fide re metricacet. p. 270 docet cui a poetis primi saeculi p. Chr. n. dissyllabe quidem, idque pyrrichice, nunquam autem iambice usurpatum eSSe. Itaque cum res sic se habeat et mensura huius dativi iambica non prius, quam apud auctores tertii quartive saeculi reperiatur, coniectura aubi aliorumque fragmentum Auguste saeculo adiudicantium locum non habet. Huic causae maximi momenti deinde id accedit, quod Seneca, Quintilianus, Tacitus, Martialis, qui de poeta mentionem faciunt, eo-gnomen tantum Pedo exhibent, unde, cognomen solum in nominando poeta in usu fuisse, apparet itu Cui non valde adversatur, quod Ovidius ex . IV, 14 Albinovani nomen per se usurpat. Quod enim nusquam, nisi uno loco, idque apud poetam legitur, nullo modo ad infirmandam sententiam multis exemplis comprobatam advocari potest. Harum, quas attuli, musarum rationem habenti mihi magis placet, Versus supra c. Balbino vindicare. Nam D. Caelius Balbinus Vir eloquentia praeclarus atque poeta inter sui temporis poetas pra0cipuus', λβ qui a 238 . Chr. n. una cum Maximo Pupieno CaeSar creatus est, primum temporibus metrica ratione postulatis Spondet. Deinde elegantia versuum l. quae talis est, ut nonnulli viri d eos aetati Augusteae tribuant, poetam haud malum indicat, itaque ad laudem poetae a Capitolino . infra c. tributam quadrat. Denique accedit, quod nomina Balbini et Albini saeps a seriptoribus inter se confusa sunt i Quam eonfusionem apud Capitolinum i , aliosque scriptores ad Clodium Albinum et Balbinum pertinere quamquam me non fugit, tamen auctori aut scribae, neglegentia vel rei Verae inscientia, necidere potuit, ut etiam alium Albinum litteris nomen habentem cum Balbino confunderet, praesertim cum etiam Albinus Caesar Capitolino Albin 11, 7 auctore, carminibus meritus fuerit. Ab hac digressione nunc redeamus ad Ovidii sodales et Pedoni poetam eiusdem gentis adiungamus Albinovanum Celsum, qui et Ovidii et oratii amicus, ab utroque commemoratur. Ille quidem se Ovidius eum nusquam laudat, nisi in epistula ex P. I, 9 Maximo
cottae, ut mihi videtur, missa, it in qua mortem Celsi, amici in se fidissimi, deplorat, eiusque dolorem, quo ob suum ipsius exilium affectus sit, praeclare sic describit: heum domus ingenti subito mea lapsa ruina concidit in domini procubuitque caput, Assuit ille mihi, cum me pars magna reliquit,
Maxime fortunae nec fuit ipse comes. Illum ego non aliter flentem mea unera vidi, Ponendus quam si frater in igne foret. Haesit in amplexu consolatusque iacentem St, Cumque meis lacrimis miscuit usque suas. μHunc Celsum non diversum esse ab Albinovano Celso, cui oratius epistulam I, 8 miserit. quemque ep. I. a nude Celsus appellet, viri d. inter se conveniunt. Cum p. I. 8 doceamur, poetam de quo agimus comitem scribamque meronis expeditionem in Armeniam laetentii fuisse. facile coniicitur. hanc condicionem sausam Ju18Sesamiliaritatis, quae inter eum et Cottam Tiberii assentatorem, ex8tabat. Atque haec amicitia, cum Cottam a partibus Ovidii exsulis stantem vidisset, Celsum ortasse commoverit, ut ipse quoque fidem an Infelicem
Poetam Sulmonensem huic quoque sodali fidelissimo ex Tomitarum urbe epistulas scripsisse, optimo iure coniicitur. Quae autem elegiae in Tristibus Celso danda sint, inter viros d. magna St ISSenSIO. Namque Graeberus i. c. p. XXI, qui in hac re vestigia pressit Politiani
et Merhelii Trist. d. p. 247 sit p. 175 epistulas Trist. I, b et III,
6. Celso missas esse tum ex usu quorundam verborum cum e Sono ac sententia elegiarum coniecit.
Alia opiniones ab aliis viris doctis de eadem re in medium prolatae sunt. Atque orent gius, i. c. p. 17 elegiam Trist. I, 5 Sexto Pompeio p. 28 ΙΙΙ, 6 Paulo Fabio Maximo missam esse docet, id quod iam antea ochi l. c. p. 8 placuit Gruppio autem, Pliii. und-sehau Ι, 1881 p. 1620 sq. Cottam posteriorem epistulam accepitae
probabile videtur o Qua in quaestion a partibus Graeberi stare me uvat. Primum enim contra Lorenigium et ceteros, qui cum eo faciunt, Veri simill 1-mum videtur, Ovidium huic quoque sodali sibi amicissimo et in rebus adversis fidelissimo epistulas misisse, cum poeta exSul erga mΠMamicos et sodales pietatem servaverit. Quid autem obstat, quin unam ex his epistulis elegiam Trist. I, 5 fuisse putemus Argumentum quidem a Graebero ex usu vocis mitis petitum, me quidem Iudice, nimis subtile est nec satis exploratum; sed elegiae . Onus a SententIatalia sunt, qualia epistulae Celso datae Optime responderent.' Quod argumentum itiam 4m elogiam Irist. III, 6 cadit a Graebero Celso
16쪽
inscriptam. Quamquam v epistul. l. 3 sq. 7 sq. 21 sq. 25 sq. Loronigio l. c. p. 29 in medium prolati ad Fabium Maximum quadrare videntur, tamen nulla re nos prohiberi contendo, quin eosdem versus ad Celsum reseramus. Ac ne ochii quidem argumenta l. c. p. 8), quibus suam sententiam comprobare studuit, in hac re aliquid valent. Ρrimum enim in v. 8 p. l. non Fabius Maximus ut olitianus contra suam optonionem voluerat sed Cotta intellegendus est. Alterum argumentum quod ochius ex fortuita similitudine versus 24 elegiae, de qua agitur, et versus 6 epistulae Ponticae I, 2 petit, rem minime confirmat et, quod refutetur, vix dignum est. Neque magis octium adiuvat . 1 elegiae . tu tamen o nobis usu iunetissime longo quem V. d. ad Fabium Maximum spectare putat, qui Vero aeque bene ad Celsum referri potest. Denique etiam Gist. III, 6, 20
pars desiderii maxima paene mihi ad nomen Fabii Maximi alludi Kochio videtur. Sed eo neglecto, quod Ovidius hisce verbis nihil, nisi
quantum in se amici desiderium esset, exprimere voluit, hic superlativus eodem iure, quo a ochio ad Fabium Maximum refertur ad Cottam Maximum referri posset Sed de hac re hactenus. Virum, de quo agimus etiam in studia poetica incubuisse, ex Horatii p. I, 3, 15 cognoscere possumus, non item, cuius generi8 argumenta tractaverit; neque Horatiani l. l. neque Ovidii mistula . ullam anSam praebent, qua usi coniecturam probabilem facere
possimus. Id tantum ex Horatii p. I. 3, 15 colligere licet, eum ex mediocris ingenii fuisse poetis, qui litteras in deliciis habentes, cum ipsi aliquid in medium proferre conantur, in imitatione tantum illustrium poetarum haerere solent. Atque Horatii iudicium de saeuitate eius poetica silentio comprobatur, quod Ovidius, mitissimus amicorum ensor de studiis Celsi litterariis observat, quodque mihi per-
Suadet, Celsum, amicorum exemplo incitatum, coepisse carmina Scribere, mox autem, cum Se ingenio carere cognosset, Sese a Musis avertisse.
Itaque, si res sic se habet et Celsi carmina nunquam in publicum prodierunt, Ovidius nihil habuit causae, cur amici studia litteraria
Ut vidi quidem tacent tamen per Horatium compertum a bemus, Celsum poetis AuguSteae aetatis adnumerandunt SSe, Pronus autem neSeimuS, quibu argumentis operam navaverit, ita contra ab Ovidio ex P. IV, 16, 23: quique acies Lybicas Romanaque proelia dixit', argumentum carminis ab aliquo sodale compositi, on1iSs aue toris nomine, adumbratur. Quod ut investigarent, viri d. summo opere Studuerunt. Sunt, qui cum . . unum ex tribus bellis Punicis significari putarent, de . Terentio Varrone Atacino cogitaverint, cum Apuleio nimium fidei habentes, uni ex auctoribus Terentium Var ronem in bello Punico ' citanti, tum censentes, fieri non potuiSSe, quin Ovidius hunc celeberrimum poetam in recensione poetarum silentio praetermitteret. At puleii relationes naue non esse neque ad quaestionem nostram esse adhibendas, supra iam dixi. Sed ne alterum risuidem argumentum quidquam valet. Ex prooeminin enim
epistulae ex . IV, 16 versibusque eius Ab et M liquido ellueet
0vidium eos tantum poetas recensere quibuscum familiaritate aque, studiorum similitudine coniunctus vixerit. Quod si mecum statuas et animo reputes, Varronem Atacinum, id quodsuetinerus: de Varrone At vita et scriptis p. 1 sqq. monet, iam anno I a. u. c. ita γfunctum suisse, Mecum tibi persuasum erit. haud probabilem esseeoniecturam Supra allatam, quippe quod Ovidius poetam poetis sibi aequalibus cimmiscuisset, quem aut nunquam, aut puerulus tantum quinque vel ex annorum viderit. Itaque, eum insuper, Si bellum Punicum alicuius t oetae v. c. significaretur, hoc argumentum nimiSobscure ab Ovidio adumbratum esset, in hoc loco interpretando cum Haubio d. l. p. 18 faciam, qui haec verba de lugnis a Romanis eodem tenipore contra Libyes et contra Romanos commissis intellegens, bellum a Caesare contra Jubam, Numidarum regem, et contra Pompeia nos in Africa gestum ab Ovidio attingi opinatur, quae quidem coniec
tura Optime rospondet poetarum studio illius Saeculi rerum gestarum proxime ad Sua tempora accedentium celebrandarum. In eadem condicione Versamur, si versus ep. ex P. IV. 16, 21 et 22 adspicimuS:. Velivolique mari vales, cui credere possis Carmina caeruleos compuisse deos, μquibus verbis armen poetae in mari describendo validi significatur. cum Varronem Atacinuis libros navales Ieripissae constet, verisimile videatur, in hisce uiaris descriptiones exstitisse, erusdorfius R, alii, versus il de hoc opere intellegendos esse coniecerunt. Sed quo-
mimus Varronem hic commemoratum esse putemus, temporum ratione
Supra exposita prohibemur. Itaque Merhelius ad Ibin p. 377. Pontici
nomen, Ovidio amicissimi poetae, ii latere Suspieatus, locum Si mutare proposuit Velivolique maris momen cet. quae coniectura Suo
ipsius animo ita arridebat, ut ean in textu editionis carminum vidianorum Lips. 1876h poneret Qua in re Merkeliin concedo quidem, me quoque offendi, quod Ponticus, cuius lamiliaritate se Sum esse Ovidius Trist. IV, 10, 7 sq. testatur, in hac recensione desideratur, atque Nasonis iudicium de carmine amici intimae amicitiae optime respondere; sex viri docti coniecturam assentiri 'odices me
impediunt, coniecturam meque postulantes meque radiuvantes In hoc quidem cum Metaelio convenio Ovidium, quem nomen micorum per ludum libentem circumscribere in epistuli cognOSωS, OStro quoque loco Pontici nomen denotare voluisse; sed, cum res Sati clarasit ac locus integer, hoc modo interpretatus, bonum praebeat SenSum, coniecturam Merhelianam inutilem esse cenSeo. Opinioni igitur Merhelianae de auctore carminis adumbrati mens, non autem coniecturae in textu positae, sacere non OSSum, quin, de argumenti natura Haubio assentiar.
l. m. I, p. 15 sqq. V, 3 p. 183 sqq.
17쪽
Primunt enim in aperto est, hic de carmine pie maris descriptionibus insigni cogitandum esse. Cum velivolus ut Haubius i. e. p. 19 reete monet, non constans epitheton maris Sit, sed maris tantum Velis i. e. navibus reserti, naves autem imprimis in belloiiavali congrediantur, eidem viro . placet, de belli cuiusdam navalis enarratione cogitare, cui fortasse descriptiones maris tempestatibus procellisque funditus percussi insertae fuerint. Atque bellum a poeta quodam epice tractatum ex aubii coniectura bellum Siculum est, quod iam Supra commemorandum nobis erat. Sed quamquam scio, hoc bellum terumque mari gestum victoriasque in eo a Sex. Pompeio reportatas magni aestimatas esse ab Augusto, tamen in1uemoriam revocaVerim Octavianum in hoc bello Antonii navibus plurimum debuisse, quibus deficientibus vix victor ex hoc bello eva-Sisset. Itaque Si carmen adumbratum ad Augusti laudes spectat, id quod non dubium est, iudicem, pugnam ctiacam, qua ultimum graViSSimumque adversarium, Antonium, sine ullo alieno auxilio devicit, aptiorem Caesaris laudandi materiam praebuisse, quam bellum Siculum, in quo, ut prospere a se gereretur, istius inimici auxilio
Neque coniectura de argumento, ex historia Romana sumpto, opinioni Metaelianae de auctore carminis obstat. Fieri enim potuit, ut Ponticus, Propertio Ι, 7 teste Thebaidos auctor, post mortem demum Properti ad hoc argumentum aggroesus it. Quoniam hactenus nonnulla de carminibus poetarum dicta sunt, quorum nomina investigari non possunt, suo loco ii quoque poetae lite inseri mihi videntur, de quibus nihil, nisi nomen, traditum est. Praeter Albinovanum Celsum, quem iam Supra commemorarimuS, ΡrOrSu quoque ignoratur, in quae argumenta ingenium converterit tractanda Numa, quem Ovidius ex . IV, 16, I una eum utroque I riseo laudat, cuiusque carmina, si vidi fidem habemus poetam ἡ subtilem denotanti, simplicitatis atque elegantiae laude floruerunt. Doindo nihil certi de duobus Priscis ab auctoribus memoriae proditur. Si sedis, quam in recensione poetarum Ovidio ae lualium exl .QV, 16. obtinent, rationem habemus, inde, quod inter Poetas opicos nominantur, colligere nobis licet, eos quo tu in studia pica ineubuisse, ne sue veri dissimile putaverim, alterum utrum poetis
panegyricis, de quibus infra disputabimus, adnumerandum esse. Non largius, quam de riseis, sontes de Mario poeta fluunt, qui a Nasone sex .QV, 16, 24 haud parvis laudibus effertur: ἡ et Marius scripti dexter in omne genus.'Cum mirum videri debeat, quod poeta, in omni litterarum genere aliquid valens, tam ignotus est posteris, quippe quibus ne nomen suidem eius lenum nedum fragmenta poematum aut carmina integra tradita sint, M. Ochius in sententiis controversiis, quas dissertationi supra c. adiecit, potius Varius scribendum esse coniecit, qui Sane fanta laude, quanta Marius asscitur , non indignior, quam ille suisset. Sed Pontra ochium id primum in memoriam revocandum est, Ovidiumamieitia atque gratiae ineundae studio ductum, Saepissime pleno ore eos laudare, qui minorem mereantur laudem, ita ut huius rei rationem si habemus, Marii laudatio nos minime laedere possit. Deinde etiam codices, in lectione Marius consentientes huic coniecturae non lavent. Accedit denique, quod novissima epistularum Ponticarum editione per ornium
Lipsiae a. huius saeculi LXVIII publici iuris laeta, iam 'oeum
non habet, quod antea ochianae coniecturae probabilitatis speciem praebere videbatur: sarium recensione illa praetermissum Sse.
Quamquam, hoc non laetum esse, Mochium riam tum 1865 non fugisset, si expositionem eicherti de L. Varri etc. p. 73 legisset. Quod inim vir d. d. q. monet in epistulae L . I pro Varus
,Varius restituendum isse. ix ornius, nonnullorum codicum auctoritate nisus, recte exsecutus est Neque quisquam contendat, restitutioni a Kornio lactae ceteros codices , Varus exhibentes re Vera obstare. cum cogitat, nomina Vari et Varii saepissime inter se eonfundi, i deinde Gracchum, quocum alter poeta conSOciatur, etiam, ThyeStem scripsisse atque ob eam causam veri simillimum esse, illi. rhyestae auctori alterum, ad idem argumentum aggreSSum, coniungi,
denique fieri potuisse, ut Ovidius Varium et videret et nosset. Namque ex Ovidii narratione Trist. IV, 10 51:. Vergilium vidi tantum. Nec amara Tibullo Tempus amicitiae sata dedere meae μeruere nobis licet Ovidium haud multo ante obitum Vergilii et
Tibulli a. 19 a Chr. n. consuetudine usum SSe eorum Poetarum,
tuos et Messalla et Maecenas ad se congregare Solebant. Itaque, cum Varius a demum 14 a Chr. n. diem supremum obierit, Oeta Sulmonensis eum noverat et in oetis aequalibus recenSere potuit. Priusquam autem ad Varium ipsum transeamus, de Montano
mentionem facere nobis lacet, qui ex P. IV, 16, 11 sq. ab Ovidio laudatur, de cuius autem carminibus nihil constat, nisi, quod L
Pommemoratur eum et poematis epicis et elegiacis laudem meritum esse. Viri docti, qui in hunc poetam inquisiverunt, inter Se fluctuant, utrum Curtius Montanus, Nerone regnante probrosi arminiS reus laetus*r intellegendus sit, an ullus Montanus, quem Seneca controv. XVI, 27 egregium appellat poetam, quique arti rhetoricae operam navaSse Vulgo putatur. Qua in quaestione ii accedam, qui Julium Montanum a Seneca L intellegunt, qu0uiam ille, eum haud longe ab Ovidii temporibus distet, cum maiore probabilitate aequalibus illius poetae adnumeratur, quam Curtius, cui longiore temΡOrIS Spatio intermisso, minus recte hic locus tribuitur. De argumentis carminum epicorum Montani nihil compertum habemus . Minore laude, quam Seneca pater, filius eum afficit ep. 122 1 memoriae prodens eum fuisse tolerabilem poetam notum
et amicitia Tiberii it frigore eumque libentissimo solis) ortus et
xii De hae ro videas Wolchorti eoinruent de L. Varii etc. . . M Tacit. an. XVI, 28.
18쪽
oecasus inseruisse. Quo testimonio facile ad opinionem ducimur, Montanum gratiam apud Tiberium iniisse quidem, sed comparatam carminibus, ut videtur, amisisse, id quod aliis quoque viris poesideditis illis temporibus accidisse legimus.ηδὶ Ρoetis, de quibus hactenus dictum est, eos adiungamus, qui similibus argumentis non pie sed panegyrice tractandis operam
In his poetis maximus natu et clarissimus est Lucius Varius Rufus, cuius nomen ex . IV, 16, 31 cum ornio restituendum est, cuique ob panegyrica, quae composuit, carmina hic primus locus est tribuendus. Ut Varius iam a Caesaris partibus steterat, cuius
mortem carmine epico eum deplorasse nonnulli viri d. censent, cuin
aliis probabilius videatur, didactici generis suisse illud de morte Caesaris poema, quo auctor Lucretium secutus, Epicuri de morte
sententias explanaverit, ita eundem post Caesaris necem fidem servantem Videmus Octaviano, cuius in rem publicam merita carmine panegyrico celebravit. Ex hoc poemate duos hexametros scholias asea Horatii p. I, 16, 25 servaverunt, testantes hosce v. , Tene magis alvum populus velit an populum tu Servet in ambiguo, qui consulit et tibi et urbi, Jupiter μ, ex notissimo Varii panegyrico in Augustum sumptos esse.
Huius generis poetis inserendus quoque videtur alter uter ex Priscis, quos Ovidius cum Numa poeta coniunctos' supra L commae morat. Opinor enim, alterum utrum eorum non diversum esse a Lutorio risco, quem carminis panegyrici in mortem Germanici auctorem acit an III, 49 tradit, quo apud Tiberium tam magnani sibi omparasset laudem, ut a Caesare pecunia donaretur. Sed Tacito L L teste, idem ingenium quo Caesarem sibi conciliaverat, causa mortis actum est. Nam eum in Drusum aegrotantem, ut in hominem Vita defunctum, carmen lugubre composuisset, idque domi Ρ. Petronii, multis convivis praesentibus, legisset, delator quidam Ρrisci audaciam renuntiavit iberio, quo nescio atque, ut videtur, invito, poeta, conventu de eo habito a. 21. . Chr. interlaetus est. Itaque, cum proxime riseus ad Ovidii tempora aecedat, neque Veridissimile sit ob praestantiam carminis lugubris in Germanici honorem. eum iam antea poematis operam navasse condendis, quoniam nemo primum Versus faciens perfectus Oeta est, eum optimo iure poetis Ovidio aequalibus et fortasse eidem sodalicii iure coniunctis adnumerari posse putaVi. Sed de Nasonis contubernalibus ad argumenta domestica aggressis sat multa dicta sunt. Iam transeamus ad eos, qui sabula graecas sibi proposuerunt tractandas, quique numero haud minores Sunt,
quam, quos hactenus commemoravi. tque ad hanc speciem carmi
num epicorum viri facultate poetica praediti imprimis Augusti in . Tacit an Vl 9. Dio VII extr. eius modi carmina benevolentia adducti sunt, deinde autem Vergilii auctoritate, cuius praeclaram formam versuum ad similia argumenta epico tractanda aggressos facile imitari se posse putabant. Huc Meedit tertium, quod fabularum graecarum copia uberrima, Per Seiam spiritu quodam poetico animata, tractationi expedire atque Inopiam veri ingenii tegere videbatur. Neque minus alliciebat, quod haec carminum epicorum species iis virtutibus latius vagandi saeuibistem praebebat, quas etiam vir mediocris ingenii studio atque exer- eitatione sibi acquirere poterat, ut sermonis elegantiae, eximiae Versuum structurae, denique omnibus, quae ad formam carminis exornandam pertinent. Quid igitur mirum, quod Viros artem non rO-fitentes ad eiusmodi argumenta aggreSsos Sse Videmus, qui tamen iis, quas attuli, rebus laeti, ingenium ad studia pie intendebant, sperantes, e quoque aliquid ad Augusti gratiam sibi conciliandam in medium proserre posse ' Atque unus ex Ovidii sodalibus graecum argumentum tractans, id more Vergilii ad res romanas retulit. Quem, cum inter OS, HOS hactenus commemoravi et eos, qui ad argumenta graeca tractanda aggressi sunt, quasi medium obtineat locum. his in commentatione
Largus do quo nunc disputabo, ex P. IV, 16, In poetis aequalibus ab Ovidio sic laudatur: h Ingeniique sui dictus cognomine Largus, Gallica qui Phrygium duxit in arva Senem. μHunc argum eundem esse, atque Valerium argum Galli poetas
amicum, os autem inimicum eiusque necis auctorem*3 1am orns- doctus coniecit. De carminis Largiani argumento optime per Vidium certiores fimus. Ex verbis enim L liquido elucet, argum Antenoris sortem resque ab illo gestas versibus enarravisse Vergilium lactasse oculum, qui Aeneide simile argumentum tractavit. Namque ut Aeneas profugus, multis laboribus periculisque exhaustis, ad Italiae oram navem appulit et incolis sibi occurrentibus superatis, Lavinium eondidit, ita Antenor una cum Henetis, quorum rex Pylaemene cum Harimtione filio interfectus erat, et quos, quominus in patriam redirent, adversarii domestici prohibuerunt, mari se dedit. Longis erroribus iactatus in mare Adriaticum et regiones Galliae cisalpinae pervenit, ubi Valeso, rege Euganeorum victo Patavium condidit. rh) Largo nunc transeamus ad eos Ovidii contubernales, qui ad Graecorum sabulas latine enarrandas incubuerunt. Atque primo loco de iis disputabo, qui ad nobilissimum sabularum compleXum aggreSSI, Troianarum dico varias eius partes aut Homerum, ut poetas, qui clici vocantur, secuti, in latinum sermonem Verterunt et liberius tractaverunt mac igitur ratione ductus ordinem singulorum poetarum' est. Hedliunder Sittgeschitate Rom III, p. 362.34 Dio Cassius III. 23. M osr Suehie Philolog. XV, p. 93 sqq. '
19쪽
sic constituam, ut primum do eo mentionem faciam, qui res ad Troiani ante eas gestas, a quibus Homericlitas initium capit, longiore carmin61 ersecutus St, deinde ceteros pro rerum, quas quisque descripsit, temporum ordine adiiciam. Itaque primo loco nominandus est Maeor ille, cui missa est ex Ponticis epistulis libri II, 10, ex qua, quanta amicitia coniunctus suerit cum Ovidio, cognoscere possumus. Ad hanc amistitiam confirmandam aliquid valuisse videtur, quod alter alteri affinitatis vinculo deVinctu erat. cfr. p. l. v. 10). Atque do ea ipsa re oeliselius l. l. . 2207 non inepte, o quidem iudice, opinatur ex verbis vidianis in universum tantum dictis, uxores utriusque oetae fortasse Sorores suisSe, et Macrum ob hanc uxorum necessitudinem Ovidium sibi iter acturo creavisso comitem. Si igitur Macer, id quod dubitari non potest, cognatus erat uxoris Ovidianae, quam Fabio Maxinio apud Augustum aliquid valenti onsanguineam suisse conStat, neque
nudacius est oniicere, Fabium Caesaris animum ad Macrum Vertitae, non veri dissimile est, hunc optam eundem esse, atque Pompeium Macrum, cui Augustus, Suetonio vit Caes. 56 extr. auctore, ordinandas bibliothecas delegaverit. Do studiis Macri poeticis Ovidius largissimus auetor est. Poeta Sulmonensis ex P. IV, 16 6 una voce Iliaeus Macri nomini apposita significat in universum Macrum rebus ad Troiam gestis operam dedisse canendis. Itaque non dubium est, qui Ovidius m. II, 18 eundem Macrum laudet: , Carmen ad iratum dum tu perdneis Achillem
Primaque iuratis induis arma viris, Nos, Macer, ignava Veneris cessamus in umbra Et tener ausuros grandia frangit Amor, quibus versibus diserte dicitur, poetam, de quo agimus, carmine epicore ad Troiam, ante rixam ducum illorum gestas, enarrasse. Neque
nos, si Ovidium audimus dicontem v 35 sqq.):, Nec tibi, qua tutum vati, Macer, arma canenti Aureus in modio Marte tacetur morsit Paris est illi et adultera, nobile crimen, Et comes exstincto Laodamia viro. Si bene te novi, non bella libentius istis
Dicis si a vestris in mea castra venis, de argumento carminis Macriani fugere potest, neque Helenae raptum per Paridem neque Laodamiae, fidissimae uxoris, praeclarissimum factum silentio praetermiSSa SSB.
Ρraeser Antehomerica', ut id iam hoc loco in medium proferam, tot viri docti, quot in eam rem inquisivisse novi, eidem poetae etiam Posthomerica' tribuerunt, nisi L Ovidiano ex Ρ ΙΙ, 10 13 sq.:, Tu canis aetemo quidquid restabat Homero,
Ne careant summa Troica bella manu,' quae verba ad Paralipomena Homeri a Macro conlaeta, spectare censent.
Ad hanc pinionem . dd. verbis Ovidianis ducti sunt ad finem Iliados Homericae relatis, putantes, Macrum inde ab ectoris Sepultura orsum,
huius deription Homerus finem posuisset carmini, res ad Tro am et filiares earmino persecutum esse. Sed quidem offensus, qu0d
in pistula posita missa, in qua studia amici poetica laudantem domus, . Antehomericorum mentionem non facit, quamquam
ha e epistula aptissimus eorum quoque commemorandorum locu erist, versus c. ad ea reserendos esse contendere malim. Cum enim Homerum mne, res per longum temporis spatium ante iram Achillis gestas non
satis notum sit, nihil obstat, quin dem quoque dicatur, eis
Homero restitisse . . ab Homero reliquas facta esse canenda: Cui interpretationi nostrae ne verba quidem: , ne careant summa Troica bella manu adversantur. Namque haec verba . cum omnes fabulae Troicae, eae quoque, quae res OS Hectori obitum comp/ectantur R
etis Graecorum cyclicis multis saeculis ante versibus celebratae in universum accipi non possunt Qua de causa mihi nidem placet verba l. potius ad eas sabulas Troianas in universum referre quae Latinis poetis pice tractata sunt Cum vero res inde ab ectoris morte ad Troiam gestas Camerinus carmine celebraveris ' quod 0vidius non ignorabat, neque verisimile videatur. duos sodales vidianos unam eandemque materiam sibi proposuisse tractandam, admodum crediderim Ovidium cupiditati gratiae apud Macrum 'neunda
cedens ch. v. 8 amicum pleno ore hic laudasse Verbis, quae, cum
Αntehomericorum Αm Π, 18, diserte ac copiose mentionem fecit, 'nudem Posthomericorum', si Macer versibus ea descripS18Set, OmlSSuIum fuisse, nemo mihi persuadeat, aespiciens, Ovidium detraetorem in1- eorum nusquam, sed ubique eorum laudatorean Se ostended.
Ad Holneri Iliada latino tractanda ex vidi sodalibus vituSaggressus est. Principis illius epicorum poetarum mitati post VeIcilium fortasso difficilior et audacior putabatur, quam quae in ullo imitatoris damno fieri posset. Minus periculosum poetarum ingenio videbatur, ad poetas cyclicos aggredi. Ut aerum Antehomerici8 latine tractandis operam dedisse constat, Biada Cypriam Graecorum, ut credibile est, exemplar sibi proponentem, ita Camerinu e Grae eorum poemata vertisse traditur quamquam de hac e I V. d. fluctuant quae Homeri Iliados argumentum continuabant. P0 a ,
quem v. d. non diversum esse a consule a. 62 R. u. c. SuSPI
eantur, Ovidi, in poetis aequalibus ex P. IV, 16, 1 'Io com
si quique canit domitam Camerinus ab Hercule rotam. Quo ex versu, qui Heinsio est in nonnullis legitur codicibus, quos vir ille doctissimus accuratius citare omisit, appareret Camerinum eam narasse expeditionem, quam ercules cum heroibus Suae aetatis praecipuis contra Troiam, Laomedontis imperi rectam fec1SSe, quaque urbs expugnata diruisso sertur, nisi . . a ornio ad Nur1- morum optimorumque codicum auctoritatem Sic restitutus eret. , quique canit domito Camerinus ab Hectore Troiam
20쪽
ita, ut contra opinionem . non dubium sit, quin poeta potius Posi- homerica composuerit.
Haud aequo difficilis, atque Iliados intorpretatio, omeri Ulixis
laudatoris aemulatio habita est, ad quam ex sodalibus Ovidianis uticanus accessisse traditur. Quem poetam Odyssea Homerica in latinum Sermonem Versa nomen habuisse δὴ ex epistula IV, 12 ex Ponto illimisSa non minus elucet, quam, eum ab adulescenti Ovidio amicitia et studiorum similitudine devinctum fuisse. Huius testimonii rationem habentibus dubium esse non potest, qui ex . IV, 16, 7: et qui Maeoniam Phaeacida vertit, idem uticanus significetur. In ambiguo autem est neque certo diiudieandum, utrum per Phaeacida tota Odyssea, an ea tantum pars intellegenda sit, qua Ulixis ad Phaeacas et Alcinoi regiam adventus narretur. Ac ernsdorsus quidem p. l. m. om. IV, p. 584 de toto carmine, aubius de parte eius cogitat, qua id describatur, quod titulo Phaeacis adumbretur. Quamquam Aeliano ar histor. XIII, 14 auctore Homeri armina olim in varias partes distinctae singulaeque partes titulis exstructae fuerunt, ita, ut una ex Odysseae partibus ἡ Ρhaecis inscripta fuisse possit, tamen Haubii sententiam, a viro d. eo defenSam, quod Naso utroque loco, ex . IV, 12, 27 et 16, 27,
eadem carminis significatione ἡ Ρhaeaeis usus esset, pro certo non habeam. Haec enim Vox a poeta metaphorice adhibita esse potest, ita quidem, ut, cum narratio de Ulixe apud Phaeacas versante nobiliorem efficiat carminis partem, partis nomen pro titulo totius arminis positum sit. Atque haec opinio eo confirmari mihi videtur, quod Verba, cum te Pierides perdocuero tuae docent, Tuticanum non ad verbum vertisse, sed suum ipsius ingenium secutum, sabulas liberius tractasse.
Quod si fecit poeta, fieri quoque potuit, ut totius Odysseae fabulas
nobilissimas carmine suo, breviore fortasse narratione, complecteretur.
Ut uticanus Ulixis, ita Lupus quidam elenae et Menelai errores Versibus narravit. Illi post Troiam dirutam in patriam redituri, ad Aegyptos, Cyprios, Phoenices delati, eo ipso die domum rediisse dicuntur, quo Orestes funera Aegisthi et Clytaemnestrae Deit. Cuius carminis eiusque auctoris Ovidius mentionem facit ex P. IV, 16, 2 sq.:
ἡ rinacrius 1ue suae Perseidos auctor, et auctor
Tantalida reducis Tyndaridosque Lupus.' Sunt, qui , Trinacrius adiectivum ad Lupus reserendum putantes, carmina ni auctori eique Siculo tribuant. Sed huic interpretationi Verboruni repetitio: auctor et auctor non lavet, quae in eodem carminum auctore languida esset atque insulsa. Itaque a partibus eorum Stare me iuvat, qui duos poetas, Trinacrium quendam Perseidos'
auctorem et Lupum intellegunt. Quis prior fuerit, plane ignoratur; sed ne Lupi quidem plenum nomen erto indagari potest, quia in Juniis, Juliis, Rutiliis plures Lupi, aetate non longe ab Ovidio remoti,
' D. v. p. l. 26-28 et 19 sqq.
εxstiterunt Veri similior ernsdorfit coniectura videtur l. l. om. IV k 553, Merhelio proL ad Ιbin p. 376 astipulante opinantis, Lupum
0ridianum eundem esse atque utilium Lupum, rhetorem et librid fistulis sententiarum et elocutionis auctorem, qui Ruhiseni prael. XVII d Lips domonstrante, ab ea aetate haud longe distat, cuiusque ab arto non alienum erat, carmina, imprimis eiusmodi argument componere, quo eruditionem et elegantiam scribendi prae se ferre posset. Denique, ut de omnibus poetis vidi aequalibus dictum sit, qui, alius alio carmine Troicas fabulas tractaverunt, Iuscus commemo randus est, quem carmen Phyllidos nomen tituli loco habens, composuisse Ovidius ex . IV, 16. 20 memoriae prodit Quale opus
Phyllis Tusci, qui idem videtur esse, atque Clodius Tuscus gram maticus, intellegenda sit, v. d. inter se fluctuant. Sunt enim, qua putent, Phyllida nomen esse fictum puellae a poeta amatae et ar minibus celebratae. Cum autem, id quod maximi est momenti, uSeus in poetis picis recenseatur, hic potius de carmine epico, quo Poeta sabulas do Phyllide Thracia pervulgatas tractavit, cogitandum St. Illa enim, Demophoontem, Thesei filium, cum Troia expugnata' patriam
1editurus ad Thraciae litus navem appulisset, amore est complexa dedeum sponsus in patriam reversus die nuptiis constituta non red118Set, mortem suspendio sibi conscivit, quo facto in amygdalum olus Vacuam mutata est. Demophoon autem, voti non oblitus, reversu cum cognoSSet, quid factum esset, arborem amplexus est, quae, tamquam PonSI ad Ventum cognosset, post soli odidit. zy)Praeter Troianas fabulas Thebanae quoque poetarum AuguSteae aetatis ingenium inlliciebant. ad eas tractandas ex vidi sodalibuS Ponticum aggressum esse, a Nasone quidem non accIPImus, 'ΠΙ
Trist. IV, 10 4 poetam heroico carmine relarum appellat, sed de argument, ab io dractat, tacet. Qua χω causa de studiis Pontici poeticis explorandis ad alios auctores confugiamus necesse est Insiuibus ropertius I, 7 unus est auctor l. l. amicum, Thebaido Verauheroico compositae conditorem, iocose monens, ne Se tamquam eleg10
graphum leviora argumenta carminibus complectentem contemnat, 'tne ipse amoris vinculis aliquando obstrictus ad contrariam opinionem cum magni damno indigatur ac prooemio elegiae Propertianae , de argument, carminis suspicari possumus, Sonticum Thebis Pereamum conditis orsum. totum Tabularum cyclum de hac urbe per vulgatum usque ad bellum inter fratro hostiles gestum Versabus celebrasse. Noque veri dissimile putem, poetam Antimach praeclaro eiusdem argumenti carmine exemplari usum esse. Praeter sundem Propertium I. I et Ovidium l. c. nemo veterum auctorum, quorum carmina nobis servata sunt, de Pontico mentionem fecit.
Magis, quam de Pontico Ovidius nobis de Caro poeta iam acturis favet, quem in amicissimis sodalibus se habere ex P. IV, 13, 1 q.
affirmat: ' Serv. ad Verg. Eclog V, 10. Hygin sab. 59. Ovid. Her. II.