장음표시 사용
21쪽
ἡ mihi non dubios inter memorande sodale8, Quique, quod es vere, Care Vocaris, Vel 'quamquam ex Trist. III, 53. quae elegia haud dubio eidem Caro missa est, V elucet, amici consuetudine paulo demum ante, quam Roma decedere iussus sit, Nasonem uti coepisse. tque, ni allor, carus piuna cum Albinovano Celso δ' et Cottari parvum amicorum numerum effecit, qui poetam prae dolore olim sui non compotem non destituerunt, sed potius eum consolatione erigere studuerunt. Cum ex epistulae ex Pont. IV, 13 versu 47 sq. cognoscamus, Carum puerorum Germanico patre genitorum fuisse praeceptorem et educatorem neque ob eam causam dubium videatur, qui apud Caesarem in aliquo honore fuerit, non mirum est, quod Ovidius animum eius mitissimum sibique amicisSimum praedicans eum orat, ut facundiam linguae adhibeat ad iram Caesaris leniendam. Praeter quam supra commemorari
ex ristibus elegiam, etiam epistulas Trist. III, 4 6 1-46 et Ι, eidem Caro missas esso orentgius i. c. p. 46 indicavit. I e priore quidem epistula dubitare licet, quia, id quod Gustavus Nichra supra c. . 199 recte vidit - . 4 epistulae l. essime ad Garminici filiorum educatorem luadraret. Nihilominus autem totius elogia sono ac Sententiis moveor, ut ipse eam Caro inscribam de versu quarto
a Nichio allato opinans, Ovidium, quem libenter epistulis praeceptand uani nialam fortunam Spectantia in usum amicorum immiscere
Satis notum est, hac ipsa consuetudine hic ipsum esse. An Ovidium multa leviter scribentem semper intenti animi fuisse utemus, cum interdum etiam bonus dormiat Homerus Sed etiam altoram epistulam I, 9 ad eundem Carum missam esse, veri similo Videtur Ver sibus enim 46, 7 65 ad lacundiani anile insignem alluditur, qua
etiam aliis locis, ut videmus, Carunt eminuisse Oeta Sulmonensi8 praedicat. t tu verisimile est, hanc Cari lacundiam in carmine tuoque insutSSe, quo illum res ab Hercule gestas celebrasse, Pisan
drum ortasse Rhodiunt secutum. Ovidius ex P. IV, 13, 11 et 16, 7 sq. auctor est. Ad thim enim dicendi et scribendi saeuitatem et verba spectare mihi videntur Ovidiana ex P. IV, 13, 17:, Nec te mirari si sint vitiosa decubit
Carinina, tuae faciam paene poeta Getes,' ' Trist. III, 5 17 sq: Sum quoque, caro tuis, defensus viribu absens
Scis Carum verci nominis me loco . . .
Issentitur Orontgius . . . 45 sq. Aliter Loersius in ed. ad i. δ' Trilat. III, 5 5 Ut cecidi, cunctique metu sugere ruinam, Versaque amicitiae terga dedere meae, Ausus es, igne ovis percussum tangere corΡuη Et deplorata limen adiro domus: Idque recens praestas ne longo cognitus usu. Quod veterum misero vix duo tresve mihicis. Praeterea ex P. II, 3, 30 sq. ex P. III, 2, 25. δ' ch ex P. I, 9, 14-30.
i ch ex . ΙΙ, 3, 5 sq. 30 sq. III, 2, 5 sq. ela Trist. III, 5, 25-30.e eiusdem caminis V. 13, quo Musam suam fortaSse n8Ignem SSevitiis et ob eam rem lacile cognoscendam poeta profitetur. Utroque loe Carus poeta in sorma versuum perfectus atque absolutus Igm-
Praeter Herculem etiam Theseus in amicis vidi laudatorem nactus est. Atque herois illius laudes canero idem illo Albinovanust edo suscepit, quem iam supra . 12 sqq. commemoraVImuS Uulus harminis Ovidius epistulae ex P. IV, 10 amico missa V. 1 sq. men tionem facit, non praetermittens, Thesei in Pirithoum amicum fidem sic commendare imitandam: , At tu, non dubito, cum carmine Thesea laudes, Materia titulos quin tueare tuae,
Quemque refers imitere virum Vetat ille prosecto Tranquilli comitem temporis esse fidem. Qui quamquam est factis ingens et conditur a te Vir tanto, tuanto debuit Ore cani, rit tamen o illo nobis immitabile quiddam: In quo si de Theseus quilibet osso otest.
De carminis argumento ex his versibus et iis, qui Sequuntur, Onucere possumus, imprimis Thesei in Pirithoum nobilem fidem celebratam fuisse, ne sue poetiun labores herois monstraque ab eo exstincta I- lentio praetermiSiSSe.
Multo minus, suam de Pedono ab Ovidio de Domitio Marso Τ )accipimus, tui, cum Q. Horatio Flacco aetate propior esset, cum Vario aliisque in sodalibus poeta Sulmonensis maximi natu recenSenduSest, quique, quo temporo Ovidius ultimam composuit Ionticarum epistularum diem supremum iam obiisse videtur.
Coanominii poetae rationem labentibus trobabile videri debet, originon emi duxisse a maioribus Marsis, qui in cive Romano excepti, Domitiae genti, telietae quidem, sed nobili, attributi sunt Praenomen poetae, o uiri amiliae, Ahenobarborum a Callinorum, 'ο- bilissimis Domitiis. adscriptus duerit Marsus, non magis comΡertum habemus, quam, lualis condicio eius vitae fuerit et quot annos comploverit. Marsum clamem ultra Tibulli mortem Vivi fuisse, ex epitaphio suavissimo, ab eo in hunc poetam composita, apparet. Irum est, quod Taeter Ovidium ex P. IV, 16, 5 ae qualium nemo poetam de quo agimus. commemoravit. Itaque mihil, misi nomen sius ab Ovidio l. l. traditum sciremus, nisi Martialis nobis optime Succurreret epigrammatis 'nonnullis memoriae trodens, Marsum et hoc Sc. PI grammatum carminum genere, et epico carmine, ut Videtur nomen
Martialis enim IV, 29 7 sq. Amazonida' titulum alicuius perla
Marso consecti sic in medium profert: δ cir micteri: p. at roll. p. 241 sqq. Praeterea in hac disse tatione de Marso agitur p. 43 sq. et 4 sq.
22쪽
is Saepius in libro memoratur Persius uno, Quam levis in tota Marsus magonide. μQuod carmen altera pars virorum doctorum amatorium fuiSSe censet, altera picum. Nam, quamquam Amagonis cum Persi satirarum uno libro comparari videtur, tamen hoc poema ex satiricis carminibus fuisSe Vi quisquam credet, quoniam ex nexu sententiarum totius epigrammatis l. liquido elucet, hanc comparationem non tam ad adigumenta operum, quam ad disserentiam amplitudinis esse reserendam. Fieri enim poeta vult dicere, ut, cum Marsiana Amazonis Volumine amplior Sit, quam quae legentibus taedium non asserat, lecturi potius morosum quidem, sed breviorem libellum Persianum capiant. Itaque, si res ita est, de genere carminis ex epigr. l. nihil erui potest. Qui Ammonida carmen amatorium fuisse censent, nullam habere Videntur aliam ansam, atque vocem levis poetae nomini praepositam ad morem ingeniique eius studium in universum significandam, quam ad hoc unum carmen reserunt. Sed etiamsi illa vox ita, ut illi volunt, referenda esset, tamen ideo non neccessario de amatorio poemate cogitandum est, quoniam alia quoque carmina leviter i. e. lepide dulceque scripta et nugis ludicrisque aut reserta esse aut morosis
Persi satiris opposita hilaria videri possunt. Quam ob rem et vidi testimonio nisus, Marsum inter epicos poetas recensentis, et Martialis epigrammate VIII, 56, in versu 22 poetam cum Vario nominantis, iis astipuler, qui Amagonida carmen epicum intellegant. Neque eo laedamur necesse est, quod Martialis epigr. l. V. 24 affirmat, se, si patroni divitis liberalitatem adipisceretur, non Vergilium sed potius
Marsum futurum esse. Nam sententia illa, quae nos facile in errorem incidentes sacere potest, hic de Mars epigriimmatum auctore cogitandum e88e, quippe quem Martialis secum comparare videatur, cum eicherto l. c. p. 259 recte ac sententiarum nexu convenienter ita interpretandaret, ut poeta potius affirmet, se non tantum quidem poetam epicum, quantus fuerit Vergilius, futurum esse, sed talem tamen, qualis MarSus. Hac igitur Marsi cum Vergilii consociatione novum Sententiae meae fulcrum adepto mihi iam quaestio habenda est, quale argu mentum poeta Amazonide tractaverit. Qua in quaestione, cum nulla carminis exstent fragmenta, piniones tantum a viris d. in medium
prolatae animo reputandae Sunt.
Ac eicherius quidem . c. p. 257 cogitat de Herculis expeditione contra magones facta, quae sane, quamquam talis carminis eXemplar Graecum non exstitisse videtur, tamen a Domito Marso,
poeta magni ingenii, etiam sine eiusmodi exemplari carmine celebrari poterat. Quod elcherus de epische Cyclus M. I, p. 31s affert, similiter Cameriniani carminis graecum exemplar investigari non posse, id eichertum non refutaret, siquidem res ita, ut elcherus putat,eSSet, neque Camerinus potius excidium Troiae post Hectoris mortem Vera epie persecutus esset. Cum vero pro certo habere nobis liceat, omne poetas, quos hactenus graeca argumenta tractasse commemorari,
graeco poetas imitatos esse, magis, quam eicherii opinio, mihi arridet eleheri, Marsi Amagonida imitationem cyclicae magonidisputantis, quae pugnam Thesei cum Amagonibus sub Athenarum o
nibus commisSam celebraverit. Atque eo magis cum Vir doctissimo faciam, quia ne carmen quidem graecum reperitur, quo myth Amagonum per varias fabulas heroum cum natione illa mulierum pugna-eium congressorum tractati sunt, ita, ut ad talis quoque carminIS exemplar Marsi carmen compositum suisse non possit.
Intima denique amiciti Ovidius cum M. Aurelio Cotta Maximo coniunctus erat, quem ex . IV, 16, 4 sqq. ultimo loco in sodali
. Te tamen in turba non ausim, Cotta, Silere, Pieridum lumen, praesidiumque fori. Maternos Ottas cui Messallus iue uternos
Maxima nobilitas ingeminata dedit, M)quo ex loco videmus, Cottam Messalinum Vel ΙΙ, c. 12 esse intellegendum, filium M. Valerii Messallae et matris e gente Cottarum
ortae, qui, ne Cottarum amilia, cuius nulla Supererat roles virilis, protinus evanesceret, adoptione etiam genti Aureliae adscriptus est. R)Cum Ovidius ex Ponto Π, 3 7 sq. Cottam non laetum sibi
sed potius natum amicum esse affirmet, cui in cunis rima dederit oscula, poeta autem adulescens viginti circiter annorum Iam cum Messalla patre amicitia coniunctus esset, δὴ verum attingere eon11eIeutes videamur, Cottam circa annum 3 a Chr. natum fuisse. di)Fasces tenuit per annum . Chr. n. 20 una cum M. Valerio
Messalla, δη fratris Messalini filio. De vita consularis Cottae nihil notum videtur esse, nisi quod apud Tacitum Ann. VI, 5 legimus, eum apud iberium in maxima
gratia fuisse eumque anno 32 . Chr. n. laesae maiestatis necu8atum litteris a Caesare ipso esse desenSum. De huius viri moribus diversa a veteribus auetoribus memoriae
tradita sunt. Namque, cum Tacitus δ' morum eius et humilitatem et atrocitatem vituperet ac linius N. . 4 2 Cottam mensarum luxui deditum fuisse auctor sit, Ovidius mitem eius atque fidelem in
amicitia animum, quem sane ex fide in poetam exulem SerVatu Og noscas, summis effert laudibus. ' Atque ea Ovidii testimonia n- scriptione Zosimi, Cottae liberi i, quae in monumento Sepulcral incISa, in via Appia reperta est, confirmantur. 'M eis ex P. III, 2, 10 8qq. - δ' se Koch prosopographiae Ovid et p. 18. Ne tempore, quo adoptiosacta esse videtur, videa Graeberum l. c. p. XXIII. si Trist. IV, 10, 7 sqq. et ex . ΙΙ, , zo-zz. 7 Graeber l. o. p. XXII; orent l. e. . .
23쪽
Graebero quidem i. c. p. XXII hoc honorificentissumum iudicium non fide dignum videtur. Quamquam verum a Zosim augeri coniicere est consentaneum, tamen laudes huius liberti de liberalitato patroni eo fulciri mihi videntur, quod etiam Juvenalis sat 5, 10 et 7, 9 Cotta liberalitatis raeeo factus est. Ex omitarum urbe Ovidius Cottae amico misit epistulas ex Ρ. I, 5 et II, 3 et 8 III, 2 et , quibus summum inter eos
extitisse amicitiam docemur eamque non tantum, cum Oeta Oinae vivebat, sed etiam cum inter Getas exul miseram vitam degebat. Praeterea ad Cottam etiam ex Tristibus nonnullae elegiae atque id optimo iure missae putantur uirum enim SSet, si Ovidius, eum in Tristibus multos alios amicos adloquatur, hunc inter amicos principem primis exilii temporibus lane neglexisSet. Quae autem hae elegiae fuerint, viri d. inter se admodum discrepant. Ut Tristium IV, ei. 5 Cottae inscribendam esse, inter eos ochio excepto convenit, ita iudicia v. d. de nonullis aliis discrepant.
Lorentgius enim . c. p. 8 et Gruppius Philol. Rundscha 188 p. 1619 p. elegiam Trist. libri IV, 4 Cottae dandam esse statuunt, id quod mihi quoque placet ochius autem l. c. p. 4 et Graeberus l. l. p. XVII sqq. eandem elegium Messalino inscribendani esse iudicant. Ne magis de Trist. I, 5 viri d. inter se consentiunt. Namque haec epistula ruppio iudice l. c. p. 1621 Cottae, ex coniectura ochii Ar et orentesi 3 Sexto Pompeio missa est, cumGraeberus poetam nullum nisi Celsum denotare voluisse censeat. 33 Denique Cottae a Gruppi l. c. p. 1622 Trist. V, 4 u Graeberos, sineribuntur, quas elegias alios amicos vidit iccepisse alii vivi d. contidiunt )Longius a re nostra uberraremus, si argumenta quae viri d. v suam quisque sententiam confirmandum in medium rotulerunt, animo erpendentes ut probare aut refutare vellemus. Id tantuin udnoto, quamquam illa urgumenta magnam artem urgute excogitata Sunt, tumen vix ore, ut diScrepantia sublatu, viri d. in eandem con
veniant sententiam. Quod enim Gruppius i. c. p. 1620 statuit quaestionum de hac re principium, quodilue ab aliis in eandem rem inquirentibus probatur in epistulis eidem amico misSis easdem reperiri Sententius ac Sermonis figuriis, ex quibus diiudicari possit, cui haec vel illa epistula missa sit, id neque illa inter viros doctos dissensione neque elegiis ipsis confirmatur. Tantum nini, me tuidem iudice, ubeSt,
ut sententiarum similitudo in elegiis Ovidianis perta ansa sit coniiciendi, ut ex ea nata sit illa discrepantia εὐγ
si Collogi sex ristibus se opistulis onticiis locos qui do inicitia cfide in Ovidium servata ligunt, quique Oi,inionem a Dio Pronuntiatuti confirmare illi videntur. Ex hiηce loci colligere OsΗuuius, ne verba quident,
Cottam riuoque poematis componendis operam maVRSSe cum ex loe Ovidianio ex P. III. 5. 39 unde etiam comperimus, sumearmina sua inter amicos recitasse, tum ex o supra elucet; sed plane ignoratur, in quonam carminum genere ille ingenium posuerit. De argumento alicuius carminis ab io compositi Merkelius prol. ad
Ibin p. 376 opinatur, illum amicum Ovidii sabulam de amicitia inter
Orestem et Pyladem notissimam Versibus esse compleXum, Summa cum
probabilitate coniiciens it Trist. IV, 4, quae relegia mythum illum latius narratum contineat, et epistulam ex P. III, 2 eidem Cottae esse missam, qua eodem modo, atque l. l. sabula illa narretur Atque in hac re viro . assentiar, quoniam fieri potuit, ut Ovidius, quem
elegias ubique sabulis exornare Solitum esse constat, carminibus amiseeis missis gratiae apud eos ineundae causa eas insereret sabulas, ura singulos amicos, quibus missa sunt versibus tractasse sciret Sed plane incertum est, utrum Cotta hoc argumentum pie a dramatice tractaverit. Eundem autem poetam etiam in poemata minoris momenti componenda ingenium convertisse, Ovidius ex P. III, 5, 3 indicare mihi videtur:
ἡ Εequid ubi aut recitas factum modo carmen amicis, Aut quod Saepe soles, exigis, ut recitent. Quo loco, quominus de carminibus maioris voluminis cogitem, prohibeor voce modo', qua me quidem iudice poeta carmen vult indieare, ad quod conficiendum haud longo temporis spatio opus sit. Τ)Utrum autem hic de elegiis an de epigrammatis quae aceto Cottae animo optime respondeant, sit cogitandum, diiudicari non potest. Jam restat, ut de illo Trinacrio pauca dicam, cuius mentionem
de Lupo disputaturus iam supra feci, quique ab Ovidi ex P. IV, 16, 25, suae Perseidos auctor appellatur. Quis ille Trinacrius fuerit, prorsus ignoratur. Cum suae ad verba Perseidos auctor appositum non Solum supervacaneum sit, sed etiam ineptum ut lue insulSum, non inepte coniicitur, eandem sedem, quam in codicibus nunc pro nomen obtineat, ullam vocem tenuisse, qua, si exstaret, orta SS reSelarior esset Titulo operis ud argumentum a Graecis Sumptum ducit
quibus 13 3eta vix duos tresve amicos in fido Urseverasse dicit, ad Verbum intellegenda esse. Namque, ut ex locis ex P. IV, 6, 25 sq. IV, 10, 8 sq.lV, 11, 3 sq. cognoscere licet, illis quos supra P. 26 nominavI, mIcra, etiam Brutus, Albinovanus Pedo, Gallio adiiciendi sunt Loc a me collecti
Trist. I, 5, 2 sq. 33 sq. I, 6 5 sq. - ΙΙΙ, 5 5 sq. - ΙΙΙ, 5, 9 sq. III, 5, 19 sq. - ΙV, 5, 1 sq. - , 4, 23 sq. - , 4, 33 sq. - V, 9, 1 sqq. V, 9, 15 sq. - , 13 7 sq. Ex Ponto I, 9, 14 sq. - I, 10, 39 sq. - ΙΙ, 2 4 sq. II, 3, 5 sq. II, 3, 29 sq. II, 3, 1 quocum cis Trist. ΙΙΙ, 6, 3 sq. - ΙΙ, Π, 5 12. III, 2, 5 sq. 25 sq. IV, 1, 1 sq. - ΙV, 5, 1. - Ceterum confer TrISt. III, 9, 9 sqq. 7 Huic sententia versionem quoque oel lianam lavere Ideo: -Sage en Freunden d bald vortiesust in nouos edichichon cet.
24쪽
sacile opinamur, Trinacrii quoque carmen ad graeci poematis exemplar compositum fuisse. Quod autem ad argumentum attinet, ab eoruni partibus stare non ausim, qui de Choerili et Musaei Ephesi carininibus cogitant, quibus hi poetae res a Persis gestus Stilo epie persecuti sunt, quamquam haud ignoro historicum suime carminum epicorum genus Vere Romanum Namque Perseis ' non ad Ρersas spectat, a qua Voce titulus ille derivari non potest, sed potius ad Ρerseum Danaes et ovis egregium filium, cuius re geStae urgumentum praebent poeticu tractatione non indignum. Ab epicis poetis nunc transeamus ad os Paeligni vatis sodales, qui carminum genus didascalicum exercuerunt, quique, ut mihi videtur, aptissime epicis poetis adseruntur. Cum enim in eiusmodi
in ematis in universum res persequatur poeta, quas extra Se intuetur, Satira ab hoc poematum genere exclusa, naturam atque indolem earminum didascalicorum accurrulius ita circumscribimus, ut cenSeamus. materiam quandam non ex animo expromptam a Geta, Sed studio
ac diligentia vel experientia atque usu aequisitiam, eius tradendi iantum causa aut eam ob rem iis tractari, ut poeta Stendat, luantaini difficillima re artem et mirifieam facultatem adhibere possit. Itaque cum in eius generis poematis utilitas quaedam emineat. n. mirum est, quod Romani, qui omnia consilia ad vitae sunt dirigere solebant, in armina didascalica condenda iam antiquissimis temporibus incubuerunt. Atque Omnia Romanorum carmina didascalida usque ad Ovidii tempora, argumenta singulorum Si respicimus, in quattuor genera dividi possunt. Primum eorum ad philosophiam spectat, alterum ad historiam et religionem, tertium ad litteras, quartum denique ad aliquem Vitae communis usum. In poetis primi generis carminibus nomen adeptis nominandi sunt Ennius, M. Terentius Varro Reatinus, Lucretius Carus, quorum primus carmen Epicharmi nomine rotitulo exomatum condidit, uterque posteriorum in rerum naturam
versibus inquisivit. Alterum deinde genus excoluerunt idem ille Ennius Euemero notus et Ovidius fastorum libris', quos condidit Sex. Tertio generi ad litteras vergenti L. ecius, Q. Valerius oranus, Volcacius Sedigitus, orcius Licinus operam navasse truduntur, quarto denique idem L. Accius, quem modo laudavi et cuncti poetarum didascalicorum, numero maximi. Ac primum quidem hic laudanda sunt vestustissima illa praecepta ab agricola quodam filio dedita et Vera Saturnio composita, deinde, quae eiusdem generis ab Appio Claudio et a Catone in usum filii consecta sunt. Hic quoque Eunius locum obtinet duobus carminibus, quibus tituli Protreptica' et Heduph-getica erant quibusque, cum alterum ad Archestrati exemplar com
posuerit, Huc laetus est poetarum augustine aetatis in eiusmodi
unoquo carminibus condendis ad Alexandrinos poetas recedentrum. Praeterea, qui nominentur, digni sunt Varro Atacinus et Cicero, tuorum prior Cosmographiam versibus scripsit, alter Arati Phaenomena latine tractavit. Quibus adiungendi sunt Vergilius, abaliSSI-inus poeta didascalicus, cuius Georgicon libri Vosque ad nostram aetatem servavit fortuna, et Ovidius, quem libris de medicamine faciei et Halleuticis quarto didascalicorum carminum gener Operam navasse constat Vix autem carminibus didascalicis accenseri possunt eiusdem poetae ars amatoria' et, remedia amoris' quamquam Isse, qua, per iocum, in iis praeceptoris vultum simulat. Eadem specie carminum didascalicorum excolenda ii poetae nomen sibi comparaverunt, qui in Ovidii sodalibus eiusmodi poemata cond1- disse traduntur, nisi quod Sabinus historico quoque genere laudem
Atque de poetis contubernalium Ovidianorum didascalicis acturi initium capiamus ab Aemilio Macro, maximo, ut videtur, inter omnes et natu et gloria. Ovidius eum notissimo loco Trist. IV, 43 hisce verbis commemorat:. Saepe suas volucres legit mihi grandior aevo, Quaeque nocet serpens, quae iuvat herba Macer' quibus versibus tertiores minus. Macrum trix carmina se avibus, des serpentibus. des herbis ingenti composuisses ii iisque 'imandis sortasse iudicio vidu. poetae versuum elegantia nobiliS, Sum 880. De Aemilio Macro pauca tantum scimus Natus erat Veronae, Servio ad Verg. Eclog V, 1 teste, qui ibidem narrat, poetam etiam cum Vergilio amicitia coniunctum fuisse. Quo anno Aemilius natus sit, ius tuam traditur; mum autem m. 737 a. u. c. in Asia diem supremum obiisse. Hieronymus in thronico Tusebiano auctor est. Quamquam igitur Vergilium amicum ad inseros descendentem duobussere annis post secutus est, tamen iam ante, quam poeta AndinuS, laudem carminibus sibi comparavisse et eam ob causam illo maior
nati fuisses videtur Quod quidem Quintilianus 'h testatur dicens:
ἡ si hanc cogitationem homines habuissent, ut nemo se meliorem forem, qui optimus suisset, a ritraretur ii ipsi, qui sunt optimi, non sui ent, ne tu post Lucretium ac Macrum Vergilius e. q. s. Aliquid certius de aetate Macri vix investigari potuerit.
Quod poetae, de quo agimus, iam apud Veteres auctore accidet ut, ut saepenumero cum viro eiusdem cognominis confunderetur, idem etiam apud nonnullos recentiores auctores, qui de eo criΡSerunt, non fugit. Namque cum Plinius, auctores, quorum peribus usus Sit
fontibi: ad libro XIX, XXI, XXII, XXIV XXVIII, XXX XXXII
enumerans ex probabili coniectura Ungeri de em Macro Nicandri
imitatore Friedi. 184 p. 6 et Nonius Marcellus p. 220, 18, et
Priscianus p. 25 4 Licinii' nomen pro Aemilii' usurpant, tum ex M instit. r. XII, II. g PII.
25쪽
recentioribus Barthius i. 43 adv. c. 3, Brouhhusius ad Tibuli. Π, 6 p. 2743, Osannus ad puleium p. 55 Macrum, epicorum
carminum auctorem, cum Aemilio Macro confundunt. De carminibus Aemilianis iam supra paucis mentionem secimus.
Praeter Ovidium etiam Cato Distich. praef. II, 20 carmen de herbis attingit ' neque veri dissimile videtur, Manilium quoque Astron. II, 43 s Maero cogitare:
, Ecce alius pietas volucres et bella ferarum, Ille venenatos angues, hic nata per herbas Fata refert vitamque sua radice serentes', quae Verba, quamquam in universum de argumentis carminum didascalicorum accipienda sunt, tamen ad Macri poemata optime referri
In carminibus suis conficiendis Macer Quintiliano teste inst. or. X, 1 g 563, Nicandrum sibi proposuit imitandum, ad quem Vergilius quoque et Ovidius, hic in Metamorphoseon libris V, ille
in Georgicis recesserunt. Sod uterque Macrum sermonis virtutibus superavit. Cum enim hac in re Vergilius et Ovidius summa laude digni sint, Macer a Quint. inst. r. X, 1, 7 in sua materia elegans quidem, sed tamen humilis appellatur. Qui tituli singulis poetae carminibus inscripti suerint, certo indagari non potest. Si grammaticis fidem habemus, poemati de Volueribus titulus ornithogonia tribuendus est. Namque Non. Mareellus p. 220, 18 518, 25, duo affert exempla, quorum alterum ex primo libro Ornithogoniae desumptum esse est. Huc accedit locus apud Diomedem I, p. 347, ubi secundus ornithogonias liber laudatur. Hinc igitur statuere possumus, totum hoc carmen minimum duos libros complexum esse. 3Magis, quam in Omithogonia, in ambiguo est, quot libros, Theriam' complexa sint, quo nomine armen de serpentibus a grammaticis citari solet. Omnes enim viri d. qui ante Lindemannum in hanc quaestionem incubuerunt, loco apud charisium I p. 81 Κ,),
ut uischius eum praebet, freti, carmen, de quo agimus e quinque
libris constitisse constituerunt. Sed de hac re disputare licuit, postquam Lindemannus p. 46 not. 6 et Add. p. 177 adnotavit: dedi
codicum scripturam, quantum eam assequi potui: et Macer o Theriacon unde resonantia sibila collo.' Itaque R. Unger de em. Macro t. p. 6 utramque, et Pulschi lectionem et Lindemanni adnotationem, respiciens, opinatus est, olim fortasse: VII resonantia cet.
ε' Telluris si sorto velis cognoscere cultus Vergilium legito. Quod si mage nosse labores Herbaram vires, Macer tibi carmine dicet, Corporis ut cunctos possis depellere morbos. Fragmentum de cygni vi in auspiciis servavit Isid. XII, 7, 19. Gmithogoniae fortasse inserenda sunt fragmenta apud Charisium I p. 133, 1l;
14, ubi nomen tantum auctoris commemoratur, non Rutem OPus, ex quo VerbRe. sumpta sint.
seriptum suisse, ex quo deinde u sive unde actum esset. Cum autem ipsi non probabile videatur, Macrum tot libris Thoriam' se ipsisse, exemplis docere non omittit vir doctissimus, quam saepe in libris manuscriptis notae numerales V et II inter se commutentur. Quod congruit cum ea sententia, cui nunc maxime fides habetur. Nam ellio auctore, grammaticorum novissimo editore, cod. Neapolitanus, unus operis Charisiani sons, Itundo exhibet, quam cormptelam ex secundo facile oriri potuisse non difficit intellogitur. Qua de causa, cum res ita sit, de amplitudine Theriacon dicendum est, ea quoque minimum duos libros complexa esse. di Restat denique, ut paucis carminis de herbis montionem faciamus, cuius titulus ab alio viro . aliter ex coniectura in medium profertur. βη Sed nescio, num unus ex iis certum habeat fundame tum, quo coniecturam comprobare possit. Huius quoque operis mea atque brevissima tantum fragmenta exstant, ita, ut non minus de hoc carmine incerti simus, quam de ceteris Macri poematis. Id tantum ex Ovidii Manilii Catonis l. c. elucet, poetam non tam herbarum descriptionem, quam earum virtutum laudationem versibus eonfecisse. ββ Libellus ille de viribus herbarum', qui diu sub aeri nomine circumserebatur, non huius poetae est, Sed potius Gari dentio Merula teste L. I de antiq. Gallor cisalpinor. c. 11 p. 27sItal illustr. Odonis cuiusdam medici, cuius nomen Macri nomImeesserit, ut gratius exiret in lucem opusculum. Aliud argumentum carmine Hidascalices inter sodales vidianos Gratius tractavit, quem Naso ex P. IV, 16, 33 sic laudat: cum . . . - Aptaque Venanti Gratius arma daret, quae Verba ad versum carminis Gratiani 23:. Carmine et arma dabo Venanti et persequar artem Armorum cet. spectare clare apparet . De poeta ipso, qui rei cynegeticae versibus describendae atque explicandae operam navavit, nihil compertum habemus, cum praeter Ovidium nemo veterum aliquam eius mentionem se erit. 1hIlominus erasdorfii l. c. lam. I, p. 4 sq. mihi arridet opinio, haud
sine probabilitate coniicientis, Gratium natu servum fuisse, eu fortasse, id quod in usu erat venandi labor impositus fuisset. Quam operam Gratium fortasse domino ita praestitisse, ut non solum, Gratii nomen meritus esset, sed etiam artibus liberalibus institutus et post manumissus ausus esset, artem, quam profiteretur, Versibus hi Alia fragmenta huius carminis servaverunt Isidorus orig. XII, 4, 24 et grammaticus de dub nom. V, 76 592, 20 Κ. .
hoo Macri poemato fragmenta sumpta esse conaecerim, quiue Charis p. 72, 17 et p. 100, 33 affert Mia fragmenta ex carminus Macrianunon expresse citatis reperiuntur apud Servium in Verg. Aen. I, 43b; -οI.
26쪽
explicare. Qua de causa, si res ita esset, ut Wernsdorfio placet, non veri dissimile videtur, hunc poetam eundem esse, atque Claudium Gratium, Augusti libertum et Liviae Augustae servum quondam acyatho, cui fortasse etiam venatio curae suerit. Id quidem optime explicet, quod libertum in coetu poetarum ad Maecenatem convenientium Videmus. Cognomen, quod poetae vulgo tribuitur Falisci' ob carminis Gratiani V 40 certius ei datur, quam ob C. Barthi auctoritatem, qui ex codice suo, aliis ignoto, hoc cognomine primus Gratium donavit. Carminis, ad quod Ovidius l. l. alludit, Dagmentum 541 versuunt exstat, quod poetam mediocris ingenii prodit, ieiunam aridamque ia-teriam nudis verbis tractantem. ββ In versuum structura Vergilii βρὶ et Horati ibi studium stondens in re venatica Xenophontis de eadem
re libello usus esse neque alios, imprimis graecos auctoreS, neglexiSSevidetur, qui in eadem re exponenda ingenium posuerunt. Quamquam poeta, ob rem Singularem, quam versibus persecutus erat, AuguStea aetate in aliquo honore fuit, tamen eam ipsam rem, quae nemini, niSi Venandi studioso, Voluptatem praebere possit, causam fuisse credibile t cur pauci tantum armen legerint, et poetae nomen paene oblivioni traditum sit. Itaque sane mirum est, 1uod hoc carmen, certe plurimi8 ignotum, ad nos pervenit, cum multa nobiliora poemata fortuna invidia nobis prorsus amissa Sint. In poetis didascalicis Germanicum quoque Caesarem Ouimento rare mihi placet, quem, quamquam Arateis Phaenomenis non ante annum 76 a. u. c. operam eum dedisse credibile est, tamen iam antea, cum adulescens esset litteris i erquam deditus, cum viris suile aetatis litterarum studio nobilibus, etiam cum Ovidio atriae nondum experte, consuetudinem habuisse coniicere est conSentaneum.
Laudem eius bellicam, gratiam, quam inierat apud Augustum et populum, exitum vitae immaturum atque tristissimum, hic, ubi de
Poeta acturus sum, commemorasse tantum sufficiat.
Ovidius in epistula ex P. II, 1 Germanico missa, nihil de principis studiis litterariis in medium proserre potuit, quia poeta, cum haec epistula tempore inter aestatem a. 13 . Chr. n. et aeStatem anni sequentis composita sit, β' de Germanico Arateis carminibus operam navante nihil scivit. Qua de re certior factus esse videtur, cum a. 16. . Chr. n. epistulam Suilio scripsit, rivignae coniugi et Germanici in Germania vel in oriente quaestori, cuius intercessione apud Caesarem poeta salutem atque reditum in atriam se impetra turum esse sperabat. Multa enim in hac epistula ad Germanici studia ditteraria, aratra opinor, spectant. neque claudationes indo
in De natura ac somna camiinis videas, quae disputata sunt asern8dorfio p. l. m. I p. 6 sqq.
v 45. neque eo, quod versu 3 carmine, fastis SuSpicor, gratum
se emo luturum pollicetur poeta opinio me improbatur meum vivetonio Calig. teste, Germanicus 4 inter cetera studiorummo imenta it comoedias graecas reliquerit,' ita, inde quoque
doctus' appellari possit, tamen in memoriam revocem, fermanicum risum interpretationem Phaenomenon primitias docti laboris appellare Ovidium ergo, ubi primum de studiis eius doctis dicit, de rateorum carminum tractatione cogitare potuisse. tu accedit astorum dedicatio ad eundem principem, ex quo recte convcere mlh Ddeor, Ovidium fastos dieantem Germanico eius studiorum astronomicorum habuisse lationem. cum ipse, dastos cum componeret, ad I modIstudia aggrederetur necesse suiSSet. Atque id ipsum aliquantulum fortasse conferret ad controversiam,
utinam Germanicus rateorum carminum, quae SuperSunt, interpres esset, necne, dicudicandam, nisi haec quaestio, olim Imprimis per Rut-gersium Var iret. I, 2 c. 9 p. 123 Domitianum potius ex Versu sq. auctorem esse coniicientem, excitata et a Grauerto Mar Rhen. I p. 359 sq. defensa, iam ectelii prol. ad Ibin p. 37s refutatione ita dirempta esset, ut nunc Germanicus, Drusi filius, vulgo
Exstat enim sub titulis Claudii Caesaris Arati haenomena et . Aratus Germanici ad Augustum latina interpretatio carminum rateorum, digna, quae Augustea aetati accenseatur, quaeque .Phaeno non 725 vorsus, Prognosticon sive , Dioseme1on 200 1re1ter versuum fragmenta continet. Eundem Aratum Jam antea Ciceronis
ingenium, post Germanicum Rufi Festi Avieni movisse, res Satis nota est Cum autem Cicero adulescentulus Graecos aemuland atque inmae latinae ad graecam elegantiam evehendae causa ad rati haenomen aggressus sit, ita quidem, ut linguae unius rationem haberet,
Avieno sabulae magis lacerent, quam rerum Stronomicarum StudIum:
Germanicus iudicii libertate, studio. facultat' poetica utrumque Superavit, quae virtutes effecerunt, ut magis araphrastes Arati, quam interpres appareat. Itaque mon mirum videtur quod fermanicum a poeta graeco haud raro, neque in levissimis tantum rebus, discrepantem videmus At tu differentiae attinent ad prooemium, quod Germanicus praemisit, ad sabulas quasdam ab Axat non toni
positionem. denique ad errores, quos ab Arato ex libris OSteriorum rebus astronomicis vacantium commissos AESSin cognovit uibus cleeausis cum Ioseph, are Germanici Phaenomen quasi notam Ara teorum editionem Multisque locis mutatam atque emendatam pel- De Sal, in poeta, ad quem nunc transeamus, pauca tantum certo in medium proferri possunt; nam, cum praeter vidium omnes Veteres
auctores prorsus de eo taceant, ne nomen quidem poetae lenum no
M) . ror opiat erifiea domoiulanteo Arati interprete utinae 1861 p. XXIV.
27쪽
vimus. Ex Sabinis, qui ab aliis scriptoribus laudantur, quosque
enumerare longum est ac supervacaneum, cum ab Augusti temporibus plus minusve distantes a re nostra alieni sint, eum tantum commemorabo, qui illis temporibus fuit, Sabinum illum, quem oratius ep. I, 5, 27 epularum puellarumque amantem appellat. Sed de Sabino Horatiano viri docti inter se dissentiunt, cum altera pars amicum intellegit Ovidianum, altera Sabinum Tironem, qui Plinium at hist. XIX, g 177 si sequimur auctorem, librum epurico Maecenatidicavit. De nostro igitur Sabino ab omnibus auctoribus destituti ex Ovidii carminibus, quasi ex uno fonte eoque exigue fluenti haurienda
nobis sunt, quae in medium proferri possunt. Ovidius primum amici mentionem laeti m. II, 18 v. 27-34, quo ex loco elucet, Sabinum cum Nasone et intima amicitia et simili litterarum studio coniunctum, illis temporibus, quibus poeta Sulmonensis praeter Amores' eroidum quoque epistulas composuerit, eidem materiae operam dedisse, viros respondentes acientem seminis, quas ille se Ovidius scribentes finxerat. Sed cum de poetis didaeticis agamus, hoc loco de Sabino epistularum auctore taceamus, et potius Vertamur ad alterum locum, quo Ovidius de amico vita iam defuncto eiusque carminibus mentionem lacit. Legimus enim ex
ἡ Ε qui enelopae rescribere iussit Ulixen, Errantem saevo per duo lustra mari, Quique suam Troezen imperfectumque dierum Deseruit celeri morte Sabinus opus. μNasonem primo et Secundo versu epistulas adumbrare quas Iupra commemoravi, Satis liquet non item, quale carmen indicet corruptus ille titulus Troegen', quo in exhibendo codices vehementissime inter se Huctuant. atque prosecto, dectionum varietatem, aris emem, Trime sem, Trisam, Tros emem, rogi mem, Trocren, Troien, C'ylen aliaque adspicientibus nobis non mirum videbitur, quod viri acumine excellentissimi operam in hoc versu restituendo ponentes tandem prosessi sunt, vix aliquid, quod omnibus probaretur, reperiri poSSe. Non meum est, omnes de hoc difficillimo loco opiniones virorum d enumerare atque perpendere sufficiat, potiores assere, primo loco Micylli, qui sententiis suo tempore de hoc loco exstantibus raefutatis, mirum sibi videri ait, quod poeta, cum de ceteris sodalibus singulis tantum versibus meminerit, de quibusdam etiam singulis commatibus, in Sabino laudando totum consumpserit tetrastichon. , Equidem pergit v. d. ut liquido latear, non superiora illa, de quibus modo diximus, sed et ipsum proprium in posteriore penta metro positum, prope modo tamquam supposititium ac nothum suspectum habeo. In his erravit me quidem iudice vir doctus, quod locum interpolatum esse censuit. Nihil enim video causae in eo, quod Ovidius in Sabino commemorando detrastichon consumpsit ii quod non
odit in aliis cur locus suspectus habendus sit. Primum enim Stans consuetudine atque amicitia artius Ovidio devinctus videtur esse
sit, de quo agimus, in duobus carminum generibus Imitator erat
in I situ mirum, quod illo in amico et aemulatore laudando
diutius moratur, quam in ceteris' Nicola Heinsio, viro de Nasonis carminibus optime merito, probabila videbatur. in vore corrupta nomen puellae a Sabino amatae alare quam igitur poeta similiter carminibus celebrasset, atque VI
textu integro stetisse coniecit, codicum seriptura non probatur. Eidemd voce corrupta opinioni faventra Chr. Jahnius in dissertations do
talem expediendam afferens, et oessselius ad i. qui codicis emen-
generis masc invenitur. itaque ex analogia opular defendi potest, tamen cum cuncti codices contra Bernensem unam eandemque Vocem adumbrent, lectionem unius libri haud tam magni aestimaverim, ut eunctorum librorum testimonio praeserendam eam me putarem. Alii viri d. Ioetionem Troesona', ab einsio in textum recep-lam tuentes opinantur, hic titulum arminis epici latere, quae opinio, eum Sabinus in epicis poetis recenseatur, vero propius accedere vide-
patriam res autem a Theseo illic gestas, priusquam Athenas in Ae geum trem venisset, materiam, quae carmine epico tractaretur, non indignam duisss. cum Glaesero, desitionis 61 1anae lautore, 'aubius I. I. p. 35 convenit, monens de ordine, quo Ovidius in poetis
ensendis usus sit, quemus ipse saepissim in in
commemoravi. Quamquam concedo, hanc opinionem de gerre
quia ausa opinionis ex ordine poetarum petita refutari non Di, tamen in lectione retinenda cum iis eam ob causam non faciam, quod, si de titulo operis ab urbis nomine derivato cogitandum esset, Potius Troo1sinida esset Scribendum iAb his viris doctis plane discedit uectelius, qui praes ad fast. p. eLIV Iocum ita sanare vult:. Qui sua heroon interruptumque dierum Destituit celeri morte Sabinus opuS. Vir illa doctissimus intellegit, ni sallar, lectione a se in medium pro lata epistulas heroum heroidibus rescribentium de quibus iam supra
mentionem secimus. Sed si res ita esset, longui ratio inesset loco, quae tamen, cum in sum ps 'in', 'in '
dum irrepat, ortasse ferri posset, nisi comectura via ab Ommum codi eum scripturis nimis abhorreret.
28쪽
Quartae denique opinionis auctor Roeperus est, qui putat Chrysen fortasse scripturam huius loci esse genuinam. Itaque Sabinus, ut in aliis poematis aemulator est Ovidii, ita in hoc carmine Pacuvii vestigia pressisse Videretur, quem tragoediam huius tituli reliquisse constat.
Mihi de hac re cogitanti alia opinio aliquid probabilitatis habere
Videbatur, quam, quantum scio, nemo adhuc in medium protulit. Nihil enim obstat, quin ponamus, Sabinum nostrum eundem SSe, atque Sabinum Tironem, quem librum epurico scripsisSe Scriptunique Maecenati dicasse iam supra commemoravimus. Mirum enim esset, si Ovidius Sabinum Tironem, qui certe in societate illa viromam studio litterarum coniunctorum erat, nusquam laud Set, uni de aliis poetis, iisque minoris, ut videtur, momenti, saepe multa verba secerit. Quodsi veri simillimum videtur, Sabinum Tironem amicuinesse Nasonis, facile ad opinionem ducimur, nostro loco titulun librieepurico latere. Sed quamquam me coniecturam opinioni meae aeque bene, at tuelibri optimi lectioni Trisemem respondentem in medium roserre non posse profitendum mihi est, itaque alios moneo, ut de hae re ultra inquirant, tamen me iuvat, aliam coniecturam a M. erigio, vir doctissimo, meeum communicatam assere, quam longe optimati earum SSe cenSO, quae adhuc pro sitae sunt. erigius enim legendum esse coniicit:. Quique suam Thresse imperfectumque dierum cet. μ
ἡInterdum metuo, patria ne laedar et impar Diear bydeno Thressa puella toro. μCum enim versimile sit, Sabinum ad omnes epistulas Heroidum
ab Ovidio sonipositas responsiones heroum scripsisse, vir illustrissimus enset, per Thressen epistulam Herus ad Leandrum esse intellegendam, quae Sane, eum ab heroum epistulis Secernenda esset, etiain
separatini vidi fuisset commemoranda. Itaque cum diversi generis epistulae laudentur, languidam iterationem, qua Merkeliana conieetura displicet, hic non reperiaS. Quamvis autem res si se habeat, nulla re, ne ea quidem, quod Sabinus in poetis epicis recensetur, rohibemur, quin poetam didaeticis poetis inseramus. Namque ea re neglecta, quod in voce corrupta titulus libri epurieon inesse potest, opus dierum nos movet, ut elisin Sabini in idaeticis poetis mentionem faciamus. Quale enim opus intellegendum sit opus dierum , Glaeserus docet . . locos laudans Ovidianos ast. I, 10 et sast. III, 77, unde carmen illud imperfectuna imitationem fuisse astorum Ovidianorum cognoscimus. Qua de cauSa, cum eiusmodi carminibus tractetur arguitientum quodammodo historicum, carmina eius generis proxime necedunt ad epica poemata.
uuid igitur mirum, quod Sabinus locum in epistis F,etis nactus est ki
Priori huius commentationis parte si Romanorum studium ep1- eorum carminum excolendorum satis intelleximus contra sed, quod Romani omni consilia dactaque mi vitam usum Hirigere solerent, poematis lyricis condendis quam maxime obstitisse acile persuasum nobis erit. Qua de causa antiquissimis temporibus, quantum Illa
cognoscere OSSumus, poemata lyrica nunquam compoSita 8Se idemus, nisi quid accidisset, quod ad vitae condicionem aliquam referrI OSSet. Ouid i itur mirum, quod veterum Romanorum lyrica poesis diu interearmina sacra, lugubria, convivalia, aliaque eiusmodi carmina e continebat Sed iraeterea dam una poemata cavillationis cauSa OmPO sita circumferebantur. quam arminum lyricorum Speciem, sum non tam animum, quam mentis aciem roVocet, naturae atque indoli Romanorum, ad omnia severe iudicanda propensae, maxime arrISISSe et oueam causam imprimis floruisse haud iniuria credamus.
Itaque, ut ei primum tribuam locum, quod Romanorum maXime proprium est, rem propositam ita persequi mihi placet, ut primo loco
de iis poetis disseram, qui animum mentemque ad res Sterna ObServandas converterint observatasque Versibus perstrinxerint, Id quoa in lyricis ootis a satirarum, iamborum, epigrammatum auctoribuS
fieri censeo deinde de legiographis, post de bucolicis poetis, denique
de carminum melicorum auctoribus eum vidi sodalici rure coniunciis agam.
Atque de singulis poetis acturo mihi placet, priusquam ad rem
ipsam progrediar, paucis historiam uniuSeuiuSque Specie carminum lyricorum, Suo cuiusque loco, adumbrare, quo, quem locum Singuli poetae inter poetas eiusdem generis usque ad Ovidii aetatem obtineant, arius eluceat. Itaque, de uno satirarum auctore ex vidi sodalibuS disputaturi, breviter antea historiam huius carminum Specie eXPOna mus eorumque poetarunt mentionem laciamus, qui ante oratium eiusmodi poematis operam navaverunt Omponendis. Atque non in animo habeo, de Satura scaeniea, quae ante i fellanas exodi munere ungebatur, quaeque roraus Ignoratur, multa verba sacere. Haec satura post Livii Andronici tempora cum magis mauisque de scaena recedere coepisSet, denuo recepta est ab Enmo, qui primus carmina composuit Saturarum titulo exornata, non
enda, sed legenda, qui tamen huius poesis ita rationem habuit ori-znis . partim dialogo in satiris uteretur. βη Ennii in hac re eSta
Via Pacuvius pressisse videtur, sororis poetae Rudini filius, qui Uio mede a gr. III p. 48 teste, iuxta avunculum satiris locum obtinuit. Post Ennium praeter M. Terentium Varronem maximam laudem Satirra Lucilius, eques Romanus, meruit. Hic enim, omni pedeStr Oratione remota, imprimis versu heroie usus primus in celera civium acerbe invehere et in rebus ad tem iublicam aut ad litteras spectantibus m eis. Vahlen Enniana i , ,esis reli Lipsiae 1854 p. 155 et 62. Quintil. inst. r. IX, 2, 36.
29쪽
quasi censoris munere fungi ausus est Qua in re tam aliis ββ quam
Horatio sacem praetulit, Romanorum elegantissimo Satirarum auctori. Atque, ne nimis acta agere videamur, hunc notissimum poetam,
qui ex coetu vatum Ovidio aequalium M unus ββ nobis occurrit satirarum auctor, commemorasse tantum sufficiat. Neque ob eandem
causam plura verba demoratio iamborum auctore faciemus, sed potius ad eum transeamus, qui in sodalibus Nasonis praeter Horatium iambis operam dedit componendis. Praeter poetam Venusinum, qui inter Romanos poetas post Furium Bibaculum, Catullum, Calvum carminibus maledicis in singulas personas operam naVavit condendis, ad idem poesis genus excolendum ex sodalibus Ovidianis, Nasone Trist. IV, 10, 7 teste, Bassus aggre88u8eSt, qui . . iambis clarus et dulce convictus membrum pellatur. Hunc Bassum eundem esse, atque illum, quem Propertius I, alloquitur, lacile coniicitur, quamquam ex elegi l. potius ut laudator puellarum pulchritudine insignium, quam vituperator acerbus evadit. Magnam, me quidem iudice, probabilitatem prae se fert Teusseti litt. Rom. 4. 42 opinio coniicientis, nostrum poetam non diversum e88ea rhetore ullo Basso, quem Seneca controv. X praef. I commemorat, cuiusque Orationum specimina ab eodem Seneca controv. Ι, 6, 2 f. 7 8 sq. memoriae traduntur. Improbabilis autem est J. Bapt. Fonteii de prisca Caesiorum gente I, c. 19. coniectura, Bassum Ovidianum cum Caesio Basso Persi amico et lyricorum poetarum post Horatium nobilissimo ββ confundentis. Namque cum inter Bassum et Ovidium artioris amicitiae vincula exstitisse videantur, coniecerim, illos aetate, quam in amicitiis aliquantum valere sat constat, haud diversos suisse. Sed ne coniecturam coniectura fulcire videar, contra concedatur, lon gissimum triginta annorum spatium inter utriusque originem suisse id quod minime probabile est cita, ut Bassus, Ovidio in exilium
eunte, circiter annum vicessimum secundum egisset, mortemque anno 7 Vesuvio erumpente subiens nonagesimum annum superasset. X quo, si ita res Se haberet, necessario sequeretur, ut Bassus exagena' rius sere senex cum Persio admodum iuvene amicitia coniunctus
fuisset, id quod ob tantam aetatis differentiam non crediderim hy)ββ Varro tacinus Hor Sat. I, 10 46. L. Abucius de nomine est. Heri an phil. 107, p. 337 Varro de re r. III, 2, 17 6 6 Sevius Nicanor Suet gram. 5, p. 104 R. Lenaeus Suet gram. 15 Jul. Florus Hor. p. I, 3; orphyr ad Hor. p. I, 3, 1.).6 in h. Trist. IV, 10 49 sq.
- De Rabirio satirarum auctore a Fulgenti de abstr. 8em. s. v. b'stemius laudato, videas Hauptium Mus Rhen. III, p. 308 sq. ββ Quinti inst. r. X, 1, 6. 67 ch. Ηertgberg quaest. Properi. p. 20. - De Osanno ad Apuleium p. 66 Battum ' scribente ac defendente videas eichertum de Meti Variicet p. 13 sq. et Merkelium: . Ovidii Nas Tristium libri quinque et Ibis p. 264 adn. a v. 47.
Jambographis proxime accedunt epigrammatum auctores Atque
in magnes epigrammatum romanorum numeres diverSae 'pecies commemoranda sunt Primo enim loco ea laudanda sunt epigrammata, tuae in monumentis sepulcralibus legebantur, quibusque similia sunt enitaphia Naevii Ennii, Plauti, acuvii. Neque alius generi InScr1Ρ-tion fuisses videntur. quas N. Terentius Narro et T. Pomponius
Atticus in viros illustres composuerunt altera epigrammatum specieS maledica est atque ad rem publicam spectat. Eiusmodi enim epigrammatis perversitates eorum, qui quas partes publica agebant, aucIS iisque acerbissimis verbis cavillabantur. Ialium epigrammatum auctores L alvus, Catullus, Furius Bibaculus fuerunt, cum Valerius Aedituu8, Porcius Licinus, Calvus, Catullus in hoc genere non minus HSIgHIS, Hortensius, alii epigrammatis amatoriis, quae tertio loco commemoranda sunt, iminuisse erantur Quarta denique species, ad litteras spectans, re publica labente florere coepit. Cum enim permult poetarum romanorum Graecos imitari incepissent, alii autem Vetere Ia gredi pergerent. hic diversum status poetas impulit, ut utrimque, alius alium alterius actionis, epigrammati persequerentur. Atque talium epigrammatum auctorem in sodalibus Ovidianis eundem Domitium Marsum fuisse, de quo iam supra disputavi, acile
eoniicimus ex Philargyrii ad Verg. Eclog. III, 90 loco, ubi scholiasta
epigramma Domitii Marsi de Bavio poeta eiusque fratre servavit. V Unde colligere liceat hunc poetam etiam alios adversae partis poeta probrOSIS versibus perstrinxisse. Namque per Martialem II, 7 II, 7 prooem. ad lib. I. Domitii aemulum se profitentem certiores fimus, Oetam, de quo agimus, apud Romanos ob epigrammata magni SS aeStimatum. Cui Martialis testimonio eo maior habenda est fides, quo maga constat, aemulationem saepissime detrectationis matrem esSe Opinionem, quam in medium protuli, confirmatam videmus epigrammatum fragmenti de
0rbitio et Q. Caecilio Epirota, quae Suetonius de ill gr. c. 9 et 16 Servavit. Haec omnia epigrammata litteraria, h1largyri l. c. teste In uno libro collecta exstabant, cui titulus Cicuta erat. Cum hunc libellum poetis illusis non minus odiosum luisse credibile iit, quam sicutae odor et sucus omnibus hominibus esse solet, Berghi coniectura librum illum Seutica inscriptum fuisse. inutilis videtur omnique carenS
fundamento Quamquam enim concedo, hanc contumelios librI OmInationem non ineptam suisse suturam, tamen nego, fragmentum apud Suetonium gr. . , quod Beroius coniecturae suae advocare Videtur
nos cogere, ut Philargyrio titulum boni sensus praebent diffidamus Epigrammatis Domiti Mars eiusdsm poetae labellas similes fuisse coniicio, do quibus Charisius I, p. 72, 4 . nonum sarum librum laudans, unus ex grammaticis mentionem Ja eit Cum, quid fabellis V ela Philolog. XIII p. 222 sq. XIV p. 17. IX p. 150. Mus Rhen. XV p. 132 15 sqq. XVIII p. 476 sqq. 33 sq. An phil. 99. p. 268.
Priscianum V, 4 p. 168, 16 H. et apud Diomedem I p. 19, Id K.
30쪽
tractatum sit, brevitate fragmenti l. c. exhibiti cognoscere prohibeamur, coniecturis longissimum spatium hic patet. tque eicherius . . reli, p. 263 cogitat de imitatione Musaei vel Parthenii, cum Jo Ger. Vossius op. vol. IV l. I c. I p. 25 opinatus, illud opus fabulosas
narrationes complexum esse, Marsum historicis Latinis inserat. Con-eedo, nullam utrumque resutandi ansam praesto mihi esse id tamen silentio non praetermittam, eiciteri opinionem, labellas elegiacis versibus contextas fuisse, locum non habere, quia ex dimidio hexametro a Charisio l. c. servat cognosci non potest, utrum labellae ex hexametris continuis, an ex distichis elegiacis constiterint. quidem de poetae sania, quam ille ob epigrammata obtinebat cogitans coniecerim, ne fabellas quidem felle vacuas fuisse, quo Cicuta abundabat idque eo magis contenderim, quia etiam a nostris scriptoribus solis narnatiunculis epigrammatum acerbitatem admixtan esse Video. De Albinovano edone eis. . 12 Sq. epigranimatum auctore Perpauca monenda Sunt, quae unus Martialis quaerentibus nobis praebuit. Qui, cum Pedonem dentidem prooem ad i. I; II, 7 V, 5:ὶ cum MarSO consociet, ea ipsa re docere videtur, inter eos ingenii similitudinen suisse, quae ortasse causa artioris amieitiae suerit. Ceterum, ne hoc quidem sicco pede transeatii, narratiuncula apud
Quintilianum VI, 3, 1 ingeniunt Pedonis ad laeetias promptum atque habilissimum prodit. Denique similibus poematis, Capellam operam dedisse scribendis
coniectura SSequamur uueni quidem ab Ovidio ex P. IV, 16, ',6, imparibus modis verba claudenteni laudat uni Paldamus R. Erot. p. 77 elegiarum auctoribus accenset. Sed imam doctum sugit totius epistulae dispositio, quae Ovidium quater de elegiaruna auctoribus mentionem sacere vix passa sit. Quod poetam fecisse cum in Orobabile videatur. equideni, ne quis epigrammatum auctor in extrema Ponticarum desideretur, Calaellam epigrammatis penam dedisse componendis credere malim Sed de his poetis haetenus. Iam transeamus ad eos poetas, qui aptius lyrici appellari nobis quidem videntur, quant ii, de quibus uiod disputavimus quamquam illi quoque lyricis poetis in unive una accensendi sunt. Atque rimum venio ad elegiarunt auctores coetus Ovidiani, qui numero inter lyricos poetas maximi sunt. Haec carminum species a Romanis tam aliena erat, ut nunquam, nisi ultimis rei publicae liberae temporibus exerceretur. Propterea, cuni ad eiusmodi armina conden da aggredi vellent, eos etiam in hac re ad Graecos recedere neeeSSeerat. Quos autem poetas imitandos sibi sumere poterant, nisi Alexandrinos, quorum carmina iisdem sere condicionibus nata, quas Augusto regnante apud Romanos extitisse videmus, lascivia et oratoriorum flosculorum copia et morum luxuria Romanorum indoli niaxime pro bari consentaneum est Alexandrinorum poetarum auctoritas ut o mam invaderet, et Caesar et Octavianus, ille umore, quo captus erat
Cleopatrae, hic bello Aegyptiose effecerant. Itaque iam Caesaris temporibus Q. Valerium Catullum Alexandrinorum vestigia prementeul videmus. Quod cum imodo haud sane absoluto seceant, re iuxtate se tiemur, eleg Rom. p. 347 contendenti, ante Catullum apud M- 2 legiam non uisso exemtam. Sed pauca elegiarum monumenta lana iam variam ostendunt rationem elegiae post Catullum ex
te fodi, tam qua summam Tibullus meruit laudem et graecam,
en cornelius Galla et Propertius, ad quem nunc transeamus, seram
Do ropertio Asisiani ab Ovidio A. a. III, 333, ris o IV, laudati, cingenio atque facultate poetica certius, quam de
in tuo etesiarum libri sub nomine eius mobis traditi sint. Nihil-oetus aut . eum multi viri docti de hoc γγeta latius scripserint, hοῦ ' ἡ vis indiri vidoar paucis tantum notare Iolla, quem
laeum Propertius inter suae aetatis poetas elegiacos obtinuerit. Atque
nil d. vir illustrissimus o Cynthia laudatoris dignita e hi everbis: Est enim Propertius sane quam eximinc Tibullumque tenuem et simplicem poetam, ubertate et varietato, ingeniosam svidu
ination o caelesti illo instinctu, sine quo Cicero grave i ustuarmen undi posse negat, longe multumque superat; sed 'dem non audax tantum est in figuris et verbis, verum Saepe durus oratione et
nonnuinquam in conectendis sententiis subobscurus. Miroris momenti, quam Proportius, 1 elegiis condendi Doni Ilius Marsus Ar ps 27 et 43 suisse videtur, id quod, quamquami doctum d eo iudidium afferri non potest, inde tamen cor leger , quia Ovidius eum Trist. IV, 10 51 sqq. silentio praeterimSit
Tibulli morta opitaphivii suavissimum, dum Martialis testimonium remor at VII, 29 dicentiη ἡ Testilo, Victoris sermonium dulce Voconi Quo num est toto notior orbe uer: Sic etiam iissilis formosus amor capillis Et placeat vati nulla puella tuo: Paulisper domini doctos sepone libellos Carmina Victori dum lego auca tuo. Et Maodenati Maro cum cantaret Alexin . Nota amon Marsi fusca Melaenis erat. Quo ex epigrammate nihil elucet, nisi Melaenida, Deliam fusco cutis oloro vo bus a Marso celebratam esse Plura comicor totius epigrammatis natura vetat credibile enim est, Marti lem a um
T Marono go ipsum cum Mars conserentem dim: em mem
ariue auctoritatem utriusque poetae respicere Iinque de gener mi Domitiani, is quo agimus, aliquid certi panari P0teSt,