장음표시 사용
31쪽
quippe quod Marsus, si Martialis naturam poematis incerti signifieara voluisset id comparans cum eclogis orgilianis, eodem carmine et eclogarum et epigrammatum auctor evaderet, siquidem totius comparationis rationem habere volumus. Qua de causa, fragmentis deficientibus, prorsus in ambiguo est, utrum Melaenis, ut puella pastoralis, similiter atque Alexis a Vergilio bucolicis poematis, an, ut Vulgo putatur, elegiis celebrata sit. Postis elegiacis Sabinum quoque accenseo, quem iam Supra commemoraVi, quemque Ovidianas heroides imitatum esse Naso ex
Ρ. IV, 16, 13 sqq. et imprimis m. I, 18, 27 24 auctor est, amici sic mentionem aciens: hQuam cito de toto rediit mens orbe Sabinus Scriptaque diversis rettulit illo locis leandida enelope signum cognovit Ulixis Legit ab Hippolyto scripta noVere suo: Iam pius Aeneas miserae rescripsit Elissae: Quodque legat Phyllis, si modo vivit, adest: Tristis ad Hipsipylen ab asone littera venit: Det votam Phoebo Lesbis amata lyram. Ex his opistulis tres sub Sabini nomine nostram aetatem vidisse putabantur: Ulixis epistula ad enelopen, Demophoontis ad Phylliden, Paridis ad Oenonen, quae, quamquam ab Ovidio non directo commemoratur, tamen ad eundem Sabinum haud iniuria referebatur, cum illum etiam alias opistulas Ovidianis respondentes composuisse probabile sit. Quas tres epistulae, cum inelegantem atque inhabilem rationis Ovidianae ostendant imitationem, inde a saeculo decimo sexto p Chr. n. ineunte multis viris doctis spuriae videbantur. Sed haee suspicio, cum ex opinione Virorum d nata esset censentium, amicum Nasonis eodem ingenio praeditum fuisse necesse esse, atque Ovidium ipsum, cuius ab ingenio et dicendi ratione tres illae epistulae ita distarent, ut vix Sabini, poetae ingeniosissimo studiis atque amicitia coniuncti esse possent, acile refutari potuit. Itaque haec quaestio adhuc fortasse in controversiis esset, nisi ab O. Jahnio eph Darmstad. v. 183 7 n. 77 et a Glaeser Mus Rhen. n. I, p. 439 res ita patefacta esset, ut iam dubium non sit, quin epistulae it nona Sabino Ovidiano, sed potius ab Angelo Sabino, viro docto, Romano quidem sed saeculi decimo sexto vitam degente, compositae sint. Ῥὶ7' Nostris diebus, ne hoc silentio praetermittam, Sabinum auctoren elegiarum Propertianarum libri IV, 1 vv. 1-70 2, 4, 6, 9, 10 Dominicus Caruit statuit in libro: Propertii Cynthia cum libro quarto, qui Propertii nomine fertur , agae Comit. a. 186 edito Liber l. mihi non praesto erat sed caruit opinionem intellexi ex brevi de hac re appendice ad Christ. Littiohanni commentationes Propertianas, ilia 1869 p. 104 sq. Vir doctus omnia libri quarti camina, undecimo tantum excepto, Propertio aliudicans, Poemata supra , quibus urbis Romae perlegesin fastorum Ovidianorum modo Propertius coepit condere, eam ob causam p. XXXIV sq. Sabini esse putat, quod Sabinus ab Ovidio ex Ρ. IV, 16 v. 15 sq. operis dierum impersecti auctor commemoretur Quamvis audax sit opinio, tamen fortasse Ierri
Aliquam tandem elegiis compositis Proculus quoque fruit, derino posta molio Callimachi ira tinentρ' viaius ex P. IV, 16, I
alio patra fratrem eis. Donat. R. Verg. o. XVJ 56 Osa I fidisses. p. 21 contiolanti, eum tomporum ratio nos non probi
tata sunt. Osannus enim, ut Apuleii, o na Antimach et Calila Lehi confundentis, relationem defendat, ex qua Proculus armen d ' nomin ii seriptum et 140 libros complectens ad exem rΑn acti omposuerit, ad hoc carmen, ab Apuleio tantum poetae, denno agimus, tributum, locum reser Catullianum br. Parva mei mihi sunt cordi monumenta ..... At populus tumido gaudeat Antimacho', nno Osanno iudice satis eluceat, Antimachi Lyden populo 'olam ei neque quidquam ergo obstare quin tractatio carminis niti-α i eui Apules, tributa, iidem aerenseatur Sed ea rem, quod vix probabile videtur, Proculum praeterea callimachIαorem sulms, id quod Ovidius, certissimus de hac re auctor M. Osannus id neglexit, quod a Nasone in 'xtrema ο
epistissa nulli, nisi poetae aequales recensentur quorum amicitia aut
fidem habemus, Proculus iam ante catulli mortem c. a. 70 R. u. c. rana Lyden celebrantia publici iuris sedisset, necesse esset Ovidi Im, d quo agimus non magis contuberealibus 'nserere Poturi, rinam Varronem Atacinum, ' A A riri Itaque de Procul in eo acquiescendum mobis est quod de eo tradit Naso, qui de ceteris quoque elegiarum auctoribus a me nunde6mmemorandis unus auctor M' A ah , Atque Fontanus, a Nasone ex . IV, 16, 35 laudatus, teste0vidio amores naidum et satyrorum Minit. Itaque Oeliselius . . p. 233 arbitratus, hos deos ad bucolica potius carmina Vergere, Fon
Woelssessi opinio elogis Vergilianis aliquantulum comprobatur lamen quominus ei assentia me prohibet vis, qua Ovidius amoribus naidum et satyrorum cantandis Fontanum operam dedi: him ς α, quaque commoveor, ut potius de elegiis cogitem. - qui em, quod vir doctus contra Baehrium a mera partibus stantem affert, fores elegiarum auctorem Fontanum habuissemus, ut duplex e et I
no tra: refutandam valet, quia meo iure similisex onym P δ' T
attigisse. serium autem 4, quom Woestalius, ut hanc Eficultatem
32쪽
fugiat, artificiosissimo emendavit et interpretatus est, ad Poetam Hiendam bucolicum spectare, non ad satirarum aliquem auctorem, ut vir doctus censet, infra accuratius demonstrabimus. Tantum me quidem iudice abest, ut elegiacum poesis genus denuo laudetur, ut nova huius generis species adiungatur, ' quae ab elegiis Callimachois diversa, deorum silvestrium amores celebrans aptissime cum carminibus bucolicis, Venaticis, argumenta ad naturam spectantia celebrantibus, oniungituri
Restat denique ut Montanum et Marium nominem, quoriam utrumque elegiis condendis operam navasse Ovidius ex . IV, 16, 11 sq. et 14 refert, de quibus autem omnes Veteres auctore tacent, quamquam, si vidi fides habenda est, in aliquo honoro suisse videntur. 73 Iam nobis inquirendum est, qui sodales Ovidiani bucolicis carminibus componendi Vacaverint. Haec carminum lyricorum species ab indole Romanorum non minus aliena erat, tuam elegiarum. Itaque eiusmodi carmina, quae apud Graecos primum composita fuisse novimus, iis demum temporibus a Romanis condita sunt, cum Graecorum imitatio in flore erat. Nihilominus armina bucolica apud gentem Martigenam nunquam in magna gratia erant. Namque praeter Vergilium, Theocriti primum eumque malum imitatorem romanum et Codrum quendam et, si bicet, Dirarum auctorem, nemo illis temporibus talia carmina composui8S Videtur, uno tamen adiecto, de quo
Ovidius ex .QV, 16, 33 sic mentionem facit:
, Tityrus antiquas et erat, qui asceret herbas. μΗanc lectionem ab editoribus epistularum Ponticarum ante Κornium exhibitam, salsam esse neque integram, primo obtutu liquet, quippe quod ex grammatices praeceptis scribendum otius fuisset et
esset', hic autem coniunctivus prosodiae Versu accommodatae repug
nat. Quis autem dicet, codices hoc loco quam maximo inter se discrepantes Si adspexerit, quid hoc versu fiat Praeter oeltalium l. c. p. 233 neminem novi, qui Litius de hoc loco restituendo disputavit. Itaque, ut eius opinionem, quidque veri in ea insit, tui l
7η Videas praelationem ad hanc commentationem . . 7. Erravit Paldanius . . . T. Ponticum cum dicit a Proportiora,
in numero poetarum elegiacorum habitum esse nivi leni ex carmine Propertian l. nihil aliud intellego, quam metam adhortari tantum amicunt, amore puellae devinctum, ut severo genere Hco neglecto, tristes istos i. e. antea despectos et parvi aestimatos sciis eleg I, 7. libello grataque cuique puellae carmina componat. Errorem Paldam ex salsa voc1s istos interpretatione fluxisse suspicor. D. Heraberii adnot. ad locum tom. III p. 35.
do pol repraesentiri aere, die Satiro dagegen ganc lahlan lirile. Iis delite diser vermuthen, dam die letatore hie begeichnet werdenwossis undis lese sei: Tityrus antiquas satira superaret acerba oder: antiquas satira cum pasceret herbas'. Schwerlichos aber Utvrus etwas Anderes, is in clive Nam de Dichram, der, is ο-risaeuom fur Satyros, en man an lene faelschlic dem Valerius
angelion liesse, o tarsis sic hiemus aue in Genlige Alaeren, te dureli Missuersiaendnisi sinon issi licto dis ira geria de Vir fit schen Geditate angehaengt etae hinnien In his, quamquam non sine acumine excogitatam esse sententium
eoneod , maximam tartem cum oestalio mon aciam. Vergilium tuidem hoc loco non intellegendum esse, liquet; 'e' non intellego,
in viris eam ob causam neget, Versum laudatum ad carminum genus bucolicorum reserendum esse, cum, id quod supra attigi, serte
praeter Vergilium inlii exstiterint poetae, bucolicis poematis noti, ex iuibus unus ab Ovidi laudari potuit Haec causa ergo non Valet, neque magis id, quod'oelffetius Fontani rationem habens contendit,
fore, ut carinina bucolica, si nostrum quoquo locum ad ea retulim mus, bis a poeta commemorata essent. Tum enim nihil obstet, quin Fontanam elegiarim auctorem fuisse ponamus, 1 Woestatu in honianum regressus ad rem certo explicandam omni nihil confert Quod denique ad nominis interpretationem attinet, concedo quidem Viro O tissimo, , Petupo, ridem valere, atque in dialecto dorica , Σατυρο sed vix crediderim, neque exemplum quo comprobaretur Opimo, apud romanos auctores investigare potui . hane nominis Tityri notionem
unquam a Romanis usurpatam esse, qui, quantum equidem comper-- habeo, Tityri nomine ex Vergilii ecloga I iis notissimo, ea a tum, quae ad pastorale quiddam referri polarant, significare Solebant. Namque hoc nomino aut pastor aliquiis denotari solet Verg. eclog.
VIII 55), aut bucolica Vergilii carmina Ovid. I, o do , aut Vergilius ipso Ρrop. II, 34, 2. Verg. Eulog. VI. 43, nusquam autem
satirarum auctorem quendam sic nominatum reperiam .
Quamvis igitur sagax sit coniectura oel lii do cornino eo- gitantis, i amen Tityri nominis usu satis resutata et Accedit denique ianua hoe gravissimum censeo, quod oestalius locum in
' pretatumis et emendaturus offensione tantum ductus mi, rim m
33쪽
epistula illa satirarum auctores deessent, libroriam manuscriptorum
rationem habuisse videtur paene nullam. Itaque, ne ipsi eodem modo labamur, primum videamus, quae libri manuscripti exhibeant, deindε inquiramus, quomodo locus sanandus sit et interpretandus Τ' Α-uε ex variis lectionibus infra adiectis maximam fidem habet codicis B, varici lectio:
is Tityron antiquas passerque rediret ad herbas eiusque ergo locum emendaturis maximo ratio habenda est. Sed ne hanc quidem lectionem integram esse, primo obtutu non minus liquet, quam eam, cunctis collatis, ex omnibus unam levissime laborare Aeprimum quidem non intellegitur, quid sibi velit accusativus Tityron
pro nominatiVo, quem Sententiarum nexus postulat. Causa erroris,
qui alicui scribae debetur, inesse videtur in sequenti syllaba an quae in auribus legentis scribentisque sonans eum ita decepit, ut us in on mutaret Clarius rem sic se habuisse eluceret, nisi Vox quoque is passerque', appositio ad illud nomen proprium, corrupte tradita esset. Sed ne huius quidem vocis restitutio dimellis videtur, quoniam Tityri mentionem facile ad opinionem ducimur, voci corruptae pascendi vel pastoris notionem insuisse, id quod ipsa sorma Vocis passerque admodum comprobatur. Itaque oratus in editione sua ad . proposuit coniecturam, ut mihi quidem videtur, probabilissimam: ἡ Tityrus antiquas pastorque rediret ad herbas', quae opinio, cum optime conveniat cum constructione sensu postulata et cum optimi odicis scriptura, coniecturis ab einsio, ithofio, Roepero in medium prolatis longe praeserenda est. Loc igitur, quantum fieri potuit, restituto iam quaestio est, quomodo interpretanda et ad quem poetam verba Ovidiana reserenda sint. Komius suam sententiam in medium proferens, recedit ad Vedigitium clog. VI, 4 et 5, ubi poeta, Tityri nomine se ipsum significans, fingit, se ab epicis carminibus componendis ad oves pascendas et ad carmina pastoralia canenda, polline admonente rediisse, et
Eclog. IX, 23 sq. ubi de Tityro in agro remanente dicitur Quibus
I reeubasso referius 2 et orat qui gigneret 2
M Tityron antiquas passerque rediret ad herbas. - tytima tityroninantiquas et erat, qui pasceret herbas. Parisin. 993. Parisin. 239. cod. Moreti pr. v. l. cod. Gudian. H. - . a. e. e. q. diceret herbas. cod Lipsiensis . -- Itiron . e. e. q. ViVeret'. cod. Erlartanus. - tityrum et antiquas recubasse reserret ad umbras. cod. Moreti. - t. et antiquas recubasse refertur ad herbas scod. italus a Beramanno collatus. - recubasse referret ad aras. cod. sine nomine ab einsio citatus. - Perat qui gigneret nonnulli eodiees ab Heinae sine nomine laudati. -- tityros aetemos caneret qui procreet herbas. cod. sine nom. ab einsio est. - Tityrus antiquis amentaque pMeeret herbis, coni. Withos Illyron aprica reeubantem pangeret umbra, vel Tityron praca recubasse referret in umbra, vel Tityron apricus recubasse referret ad umbras, coni. Heinsius. - Tityrus antiquas pastorque rediret ad herbas, cona. Oravis. - Tityron Andinasque esset qui diceret herbas, coni. Noeperus T. Uricola armentaque pasceret herbis Η. A. Koch, symb. philol.
loeis a ornio notiones redeundi et antiquarum herbarum explIeari putantur. Sed in his a partibus viri docti stare non possum, ciuia de Vergilio hic cogitari omnino non potest. Ob eandem causam etiam coniectura oeperiana refutanda mihi Videtur, ea re mIma, riuod vir doctus etiam nimis a libro avarico recedit. Qua de re, cum Vergilium a coetu poetarum Ovidiano excludere
debeamus, iam quaerendum nobis St, utrum Versus, de quo agimus, ad aliquem poetam, praeter Vergilium bucolicis caronibus nobilem et nomine quidem nobis notum spectet, an ab accuratiore loc Interpretatione desistamus neceSSe Sit.
Atque de Codro, Vergilii in carminibus bucolicis rivali poeta,
regitandum esse, vix crediderim, quod codrum dem fere tempore eelocis condendis operam navasse constat, atque Vergilium. Itaque loco ad Codrum relato, neque antiquae illae herbae neque re deundi vox magis explicarentur, quam, si cum oessselio Cornific1um hic laudatum esse vellemus, cui Vergilii obtrectatori et 1 carminibus bucolicis aemulatori non studium tantum litterarem, sed etiam patriam Mantuanam cum Marone communem fuisse Mectelius ad binp. 365 statuit. Nostri loci sensum animo reputanti mihi non dubium est, quin versu l. relatio quaedam ad Vergilum insit, sed non talis male viri doeti supra nominati statuunt. Tityri nominis per Vergilium Romanis notissimi rationem si habemus, nos fugere non potest, Vidium hic poetam designare, cuius in eclogis ityrus alias herbas grege depaverit, quam pastor ille Vergilianus, quem Maro in Andinis pascum cora ante se agentem fingit. Quid autem Ovidium antiquas herbas commemorantem designare voluisse censeamus, IS Ilias, ad quas Tityrus, priusquam in novas regiones i. e. ad Romanos translatus
sit, pecor agere soleret Itaque mihi laeet locum nostrum ad
Theocriti imitatorem romanum reserre, qui carmina bucolIca graece condens, Tityrum fortasse ad antiquas herbas i. e. ad Siculas redeum
' tau, ωή-p6sitam in Romanis M. Valerium Messallam suisse
accipimus, quem Ovidius, cum usque ad mortem Viri Illius clarissimia. 9 a Chr. n. amicitia cum eo se coniunctum russe ex P. I, 27-30 profiteatur, suo iure aequalibus poetis recensere potun nium autem carmina bucolim graece scripsisse, cognoscere possumus ex eat Verg. XI, 13-24, ubi poeta quidam Messallam sic alloquitur: .Pauca tua in nostras venerunt carmina chartas,
' carmina eum lingua tum sale cedrosio,
carmina, quae Pylium saeclis accepta futuris carmina, quae Pylium vincere digna senem. 7. Messallam quoque in coetu metarum pud 'Ρ'num, in 'ovidi sodalem moticum fuisse per Horatrum Sat. I, 10 8 docemur. D. Serv. g. A. .a10 e. Hert: anal ad eam Hor hist. I . I sq. adn. d.
Da vita Messalla vid Graeborum I. o. p. XVII sq.
34쪽
Molliter hic viridi patulae sub tegmine quercus Moeris pastores et Meliboeus erant, Dulcia iactantes alterno carmina Versu, Qualia Trinacriae doctus amat iuvenis.
Si laudem adspirare, humilis si adire Camenas
Si patri Graios carmine adire Soles . . . et . .
Haec verba nihil aliud significant, quam Messallam bucolica cadimina scripsisse atque in iis condendis lingua Graeca usum esse Τῆ Si autem haec carmina ratione Theocritea composita erant, id quod, cum poeta lingua graeca usus sit, veri simillimum videtur, Ovidius suo iure contendere potuit, Tityrum illis arminibus ad antiquas herbas
sive in arva Sicula rediisse. Sed de hac re hactenus. Quaestionem nunc habeamus de oetis coetus Ovidiani melicis Carminum genus melicorum ultimis rei publicae liberae temporibus excoli coeptum est, cum graecarum litterarum cognitio magis magisque hominum cultioris animi esset. In magno poetarum numero, qui diversis metris iisque graecis usi, carmina minoris momenti composuerunt, imprimis Laevius, Varro tacimus, Calvus nominandi sunt, ad quos Catullus accedit, si aetatem Spectamus, non ingenium, quo hic illos longe superabat. Poetuin ingeniosissimum Q. Horatius Flaccus secutus est, nobilissimus Romanorum poetarum melicorum et Quintiliano inst. r. X, I, 9 iudiceis fere solus legi dignus', quem autem Ovidius nusquam, nisi notissimo
Tristium loco IV, 10 49 sic commemorat:. Et tenuit nostrivi numerosus Horatius aures Dum serit Ausonia carmina culta lyra. μSupersedeo de Horatio poeta melico verba sacere, cum vix aliquid in medium proferre possem, quod non alii iam de eo Scripserint. Id tantum adnotem, haec, quae attuli verba, discrepantiam quandam inter oratium et Ovidium exstantem non rodere, - id
quod autem euiseli R. Litt. 3, p. 438 adn. 5 Ilaeet sed potius auctoritatem oratii significare, imprimis lyricis carminibus famam gloriamque obtinentis. Itaque, cum no ceteri quidem loci, a Teussolio l. c. ad Suam opinionem comprobandam advocati, apto in oratium cadant, ' Oeta Sulmonensis suo iure ab illa simultatis suspicione liberari potest, raeSertim, cum inter omne poetas nemo sere tam constanter oratium reserat , quam Ovidius. Quod poeta Venusinus rectissime miserat, choros Graecorum, quomodo imprimis a poetis doricis compositi erant, ad Romanos tran8ferre, qui, cum conditiones ad eius generis poemata cum aliquo fructu excolenda necessariae deessent, choros neque recto intellegere neque aestimare poterant id ex sodalibus Ovidianis a Rufo quodam 7' D. B. Unger comment de alii poematis . 305. yy cis M. Heret Anal ad arm Hor hist. I p. 7 adn. 1 et 3.
susceptum Se Videmus, qui Ovidio ex P. IV, 16, 28 teste, ad indari imitationem ingenium convertit. Difficile est iudicatu, num quis trium praeter Varium mihi notorum virorum Ovidii temporibus Rufi cognomen profitentium Rufus, uxoris Ovidii consanguineus, Valgius Rufus, Antonius Rufus hoc loco intellegendus R. Cum autem Naso in epistula II, 11 Ruso amni ex Ponto missa, nihil de eius litterarum studiis commemoret, neque quidquam, quod ansam opinandi nobis praebeat, de Valgio tradatur, unus restat Julus Antonius Rufus, ad quem Horatius, ut eum ad canendas indaricis modis laudes Augusti excitaret, earmen V, 2 scripsisse videtur. Sed de hac ro aliquid orti dici non potest, quamquam Glandorpius in Onomast ex Acrone, ut dicit, refert, Antonium Rufum Homerum et indarum vertisse. Sed cum Aero ad Horatii art. poet hoc tantum adnotet: praetexta et togatas scripserunt Aelius Lamia, Antonius Rufus, Cn. Melissus etc. verisimillima videtur e docti coniectura p. l. m. HI p. XXX q. censentis, auctorem huius narrationis versus Ovidianos: . Et qui Maeoniam Phaeacida vertit et una Pindaricae dicen tu quoque, Rufe, lyrae, 'de uno poeta intellexisse, qui et Odysseam vertisset et imitator fuisset
Pindari, et eundem, cum succurisset ei Antonius Rufus apud Acrο-nem, temere existimasse, cronem Rufum et Homeri et Pindari interpretem laudavisse. Itaque, cum res sic se habeat, in quaestion de
Ruso Ovidii magnum coniecturis spatium pateret, nisi Augustus Reiseserscheid in collectaneis novis Vratisi. 1880 p. 6 sq. coniecturam in medium protulisset, qua haec quaestio dirimi mihi videtur. Vir enim doctissimus, loco Horatiano ep. Ι, , s Sq.:. Quid Titius Romana brevi venturus in ora' Pindarici fontis qui non expalluit haustus
Fastidire lacus et rivos ausus apertos 'cum Ovidiano loco ex . IV, 16, 28 collato, coniicit, cum ei non probabile videatur duos eadem aetate poetas Romanos singulari pro sus studio, cuius nulla praetera exempla in litterarum historia Romanorum exstarent, cum indaro certasse Titium Horatii eundem fuisse at tuo usum Ovidii, illumque ergo Titium Rufum esse nominatum. Quam coniecturam . c. I. confirmat demonstrans Rufi cognomen a Titia gento non alienum fuiMe.
Restat denique, ut de iis Ovidii contubernalibus disputem, quos di amatis compositi. in aliqua gloria auisse raccipimus. Ut gens Martigena in epicis ac lyricia carminibus condendis in
universum Graecos secuta est, ita in dramatis quoque Romanos Graecorum Vestigia prementes videmus, quamquam hoc poeSi genu non minuS, quam epicum, naturae atque indoli romanae accommodatum erat. Si enim
35쪽
- animi alacritatem, quae hominum meridionales terras incolentium est respicimus, qua illi facillime ad loquendum et ad respondendum adiguntur, Iam antiquissimis temporibus dramata, rudi quidem modo, apud Romanos exstitisse consentaneum est coniicere. Atque coniectura multis illis ludis dramatici generis confirmatur Fescenninis Atellanis, saturis, mimis, qui priusquam ad artem atque ad praecepta revocati sunt, iamdudum in usu publico erant. Itaque non mirum est, quod eum poesis Graecorum artificiosa ad Romanos transferri coepta est, primo loco poesis dramatica adgraeea exemplaria a romanis poetis excolebatur. Atque non tragoedus tantum, quorum vestigia ante Livii Andronici aetatem apud Romanos sunt nulla, inde a temporibus illius poetae diligentissime opora navabant Romani, sed iidem etiam comoediam graecam sub, palliatae nomine in deliciis habebant. Qui primus sabulam docere ausus est, Livius Andronicus, graecas tragoedia in Latinum sermonem vertit. Neque quidquam aliud post illum Naevius, Ennius, Pacuvius secerunt, quos ingenio quidem praestantes, Sed arte rudes fuisse persuasum nobis erit animo reputantibus, temporibus demum illorum poetarum linguam Romanorum politiorem et arti magi convenientem fieri coepisse. Praeter illos, quos hactenus nominavi, poetas rei ublicae liberae aetate ad tragoedias
condendas incubuerim imprimis L. Accius, deinde Atilius, C. Titius, C. Julius Caesar Strabo, Varro Q. Cicero, Cassius armensis, Santra, Asinius Pollio, quorum ultimus proxime ad Ovidii tempora accedit et ab oratio Sat. , 10 nobilissimus suae aetatis tragoediarum auctor
Praeterea, cum iam in arte progressus secerint Romani, inde a Pacum poetae, qui graeeas tragoedias transserebant, etiam domestica argumenta dramatice tractabant. Hae fabulae, personarum dignitate atque sublimitate tragoediis similes, ex vestimento actorum nomenis praetextarum sive, praetextatarum traxerunt et per omnia rei publieae liberae saecula una cum graeca tragoedia excolebantur. Num quas sodalium Ovidianorii praetextas fabulas condiderit, nusquam diserte traditur; sed tamen veri simile est, inter eos quoque fuisse, qua eiusmodi ramatis laudem meriti sint Ii Augustine aetatis tragae poetae, de quibus plus, quam nomen scimus, graeca argumenta tractaver t. tque princeps eorum est Lucius Varius Rufus,
qui ab Ovidio inter aequales poetas una cum Graccho quodam ex P. IV, 16 3 sic laudatur: heum Varius Graeehusque darent sera dicta tyrannis. De Varii nomine hoc loco restituendo iam supra diximus. Ex tra goediis illius poetae nam plures eum scripsisse Porphyrio admor. eam. auctor est, Veteres auctores unum Thyestem citare et summis laudibus efferre ment. Neque aliam Varii tragoediam inmemoria vidi fuisse Venum c. scribentis inde apparet, quod Naso poetam, de quo agimus, cum Graccho consociavit, qui risciano auctore 'ragoediam 'iusdem tituli tomposuit Tragoedia illa Variana,
qua Quintiliano inst. orat. X, I, 9 iudice cuilibo Graecarum mparari poterat,' quam Tacitus dialog. 2 extr. IllustrissIm1 -- T litterarum aetatis operibus adiudicat, quam denique Philargyrius
ad Vsra. elog. VIII, 10 omnibus tragicis praeserendam esse cenSet,nrimum, si fidem habemus auctori codicis cuiusdam arisin Varia
VP ontinentis, a. 725 a. u. c. mense Sextili ludis triumphis libus aeta et ab Octaviano tam benigne recepta est, ut poeta a Uae
sare decies sestertium acceperit. Praeter Ovidium, nemo, quantum equidem scio, poetarum aequa
lium de Vario tragico poeta mentionem fecit, nisi forte Horatius carm. 6 Scriberis Vario ... nec saevam Pelopis domum et epicum et tra-:idum etam significare voluerit. Sed illa laudatio Ovidii l. c tragurum
coediam Varii notissimam non ab hoc poeta sed potius a Casgio Parmensi aut a Vergilio compositam fuisse. Τ' Namque inde, quod Naso in hac epistula, qua inter quot quantosque poetas nomen Mbuerit, docet, Varium eiusdem poematis auctorem laudat, quod aut e rore aut malignitate ei abiudicatum est, elucet, hanc fabulam u-
gustea aetati plane ignotam fuisse. cum Vario, tragico poeta, Ovidius i. c. Gracchum quendam O sociat, de cuius pleno nomine ex viris doctis alius aliam coniecturam
in m in protulit. 7' Cum probabit videatur Gracchum e gent. Sempronia suisse, id quod Weicherio quoque placet, nihil obstat, quin namus, poetam do quo agimus, illum Ti. Sempronium Gracchum familia nobili, sollertem ingenio et prave acundum quem
Tiberio auctore in Cercina insula, ubi exul per quattuordecim annos vitam degerat, occisum esse acitus in I, 53 narrat. De causa, cur vidius, poetas sibi aequales recensens, Gracchum cum Vario coniuxit, iam supra dixi, de Vario primum mentionem
iaciens. undem poetam graecis studiis peram navasse, cum ex tra poediarem titulis nobis servatis, tum ex fragmentis exigu1s, quae Subras eius traduntur, concludi potest. Tituli enim tragoediarum Cyestes', Atalanta' Peliades a risciano δ' e a Nonio Mareello hi traditi argumenta e Graecorum sabulis sumpta indicant, cum etiam versus servati, ad graecorum tragicorum ratIonem compoSRI, poetam graeca eruditione exstructum prodant.
Aliquam laudem dramatis condendis inter contubernales vidianos urranius quoque meruisse videtur, a Nasone ex P. IV, 16, usi laudatus uis Musaque Turrani tragicis innixa cothurnis De hoc poeta praeter Ovidium omnes rauctores prorsus tacent. Apuleius quidem de orthogr. D eum laudat ut auctorem tragoediae,
' in Weicherto de Luci Vari etc. p. 6 sq. δ' Priscianus VI p. 269 8 H. ibid. . 206, 1. M Non. p. 202 20.
36쪽
cuius titulus Helena fuerit. Qua relatio, si vera esset, denuo romanorum tragicorum studia graeea comprobaret. Cum ero taec
Apuleii relatio non pluris aestinianda sit, quam quidquid idem nebulo de ceteris Ovidii sodalibus finxerit, de Turranio disputantes ad Ovidium
no regredi necesse est, hunc poetam omnino in poetis dramatici reeensentem. Atque dispositionis ultimae Ponticarum epistularum rationem si habemus, veri dissimile videtur, Turranium laudari, quod eandem tragicae oesis speciem excoluerit, atque Varius et Gracchus. Itaque ad Opinionem ducor, Turranium potius praetextas fabulas composuisse. Quae coniectura eo quoque confirmari mihi videtur, quod poetae MeliSSus opponitur, quem argumentis domesticis comice tractandis
Ut Romani postquam tragoediis in latinum sermonem vertendis artem tragoediarum condendarum usu didicerunt, ad domestica argumenta praetextis sabulis tractanda aggressi sunt, ita in commoediis quoque praeter alliatas, quas supra paucis attigi, togatas sabulas SeripSerunt, quibus argumenta ex vita Romanorum cotidiana erstringebantur. Quae species commoediarum imprimis a Titinio, Quinctio Atta L. Afranio exercita non tantum per rei publicae liberae aetatenised etiam cum Caesares Romam regebant, a populo romano magni aestimabatur ne tuo a poetis iureae litterarum aetatis neglegebatur. Num plures vidiana aetatis poetae eiusmodi commoediis scribendis eminuerint, poetis illius saeculi ac grammaticis tacentibus in
medio relinquendum est. Unum autem ex iis C. Melissum, togatis sabulis condendis operam navasse per Nasonem certiores fimus, Oetam ex P. IV, 16, 30 sic commemorantem: Et tua cum Soce MuSa.
Melisse, levi. In ambiguo esse non potest, qui hic Melissus idem sit, atque ille, de quo Suetonius gram. 21 mentionem facit. Quo auctor Melissus Spoleti natus et ob discordiam parentum expositus cura atque industria educatoris insignem litterarum eruditionem accepit,
quia imbutus apud Maecenatem grammatici munere fungebatur. Quam tuam, eum iam Maecenati erat, a matre assertus est, tamen in servitute permansit. Post a Maecenate manumissus etiam Augusti amicitiam adeptus est, quo delegante curam ordinandariam bibliothecarum in Octaviae orticu suscepit. Sexagesimum aetatis annum ngens, cum homo esset acetus atque disertus, libellum Ineptiarum' sive Iocorum scribero coepit, cui absoluto etiam alios libros diversi operis addidit. Ex quibus libellis unum illum de apibus fuisse Suspicor, sub Melissi nomine a Servio ad Verg. en VII, 6 citatum et a viris doctis plerumque ad Aelium Melissum, grammaticum Neronianae
aetatis, relatum. Probabile enim mihi videtur, auctorem, de tuo Ritur, cum SerVuS Sset, apum curam libentissime suscepisse et ob hoc negotium Melissi' nomen accepisse. Sed, ut res sic se habeat, libellus eius Ineptiarum quo et linium'r et Donatum8δ usos esse
veri simile est, posteris notior suisse videtur, quam tabulae eius togatae, quarum novum genus condidit tuarumque causa ab Ovidio laudatur. Suetonio enim t. c. teste Melissus trabeatas scripsit, quas mediam inter raetextas et togata dramatum speciem auisse a viris doctis coniicitur. Easdem trabeatas, quae nus tuam, nisi apud Ovidium et Suetonium commemorantur, ab auctore panegyrici carminis in Pisonem v. 227 sq. adumbratas esse, Lachmanno placuit, Hauptio opus c. I, 406tesis codicum scripturam incertam: h Maecenas tragico quatientem pulpita gestu Erexit Varium, Maecenas alta tonantis
Eruit et populis ostendit, o in ii amisi is, '
si mutanti:, Maecenas tragico quantientem pulpita gestu Erexit Varium, Maecenas apta togatis Eruit et populis ostendit acumina Gai Quam eoniecturam C. F. Aerus, novissimus panegyrici l. dbior et Ungeri conireturae carmina vatis pro nomina Graiis eorrigentis defensor, aeuminis plenam suidem appellat, Sed non aptam. Adiectum esse vellem, cur vir doctus sic iudicaverit. Namque quod Ungerum censet, 4ὶ quod vir, doctes libentem concedo sententiam, Maecenas alta tonantis et e. ob Maecenatis nomen repetitum non de Vari, dictam isse posse, me quidem iudice mos non cogit, Verbae cum Ungero ad Horatium versibus Sqq. praedicatum reserre, quo niam cin torruptis voeibus nomen aeuiusdam loetae latere lotest. Atque hae eonsideratione Laeli mannus ad coniiciendum permotus Jidetur esse. Cum autem nostro loco verba alta tonantis quae partim ex coniectura nata et insuper insolite dicta sunt, a codicibus diverse exhibeantur, ne tu verba nomina Graiis tolerabilem praebeant sen-Sum, tuis est, qui videat, utrumque locum coniecturis patere Itaque, cum auctorem panegyri lcarminis hoc loco de iis poetis dramaticis cogitare appareat, qui Maecenate atrono opulo Romano
notuerint, Milis est a blanda coniectura viri illius ingeniosissimi opinantis, in voce Graiis nomen Gai Melissi Maecenatis libertini atque amici latere, quem nude Gaium appellare poetae licuit. Iam omnia contuli, quae de Ovidii poetae sodalibus indagare
potui. Atque studia eorum in memoriam reVocantes nos fugere non Potest, multo maiorem partem poetarum ab Ovidio cum aliis locis tum imprimis ex P. IV, 16 laudatorum ad pleorum carminum genuSincubuisse, quod Augusto maxime probatum fuisse in primis huius dimertationis paginis cognovimus, cum pauci tantum in carmina lyrica et dramata componenda sese converterint. Quos omnes, si NaSoni fidem habemus, Ovidiana aetate in aliqua gloria fuisse quamquam credibile est, amen plurimi oriam, de quibus egimus, Oetarum non tam ingenio suo, quani amicitia atque consuetudine, qua cum Ovidio coniuncti erant, nominis immortalitatem apud posteros adepti sunt.
37쪽
Albinovanus celsus . p. 14 sqq. 26. Albinovanus edo p. 12 sqq. 27 3 adn. 46 44.
Aemilius Macer p. 33 sqq. Bassus P. 2. Camerinus p. 23 sq. capella ... p. 44. carus p. 25 sqq.
cornelius Severus p. sqq. Cotta Messalinus p. 26 2 sqq. Domitius Marsus p. 27 sqq. 43 sq. 45 sq.
Fontanus p. 4 sq. Germanicus p. 36 sq. Gracchus p. 5.
Gratius Faliscus p. 35 sq. Q. Horatius Flaccus .... p. 42 62. Largus P. I. Lupus p. 24 sq. Lutorius riscus p. 20. Macer p. picus p. 22 sq. Marius p. 18 sq. 48. Montanus p. s. 48. Melissus Gaius) p. 56 sq. Numa p. 18. Ponticus p. 17 sq. 25. Prisci P. 18. Proculus P. 47. Propertius p. 45.
Rabirius p. 10 sqq. 42 adn. b. Rufus p. 52 sq. Sabinus p. 37 sqq. 46.
Trinacrius p. 3 sq. Turranius p. 5 sq. Tuscus P. b. Tuticanus P. 24. M. Valerius Messalla ... p. 5 sq.
L. Varius usus p. 18 sq. 20 5 sq.
Natus sum, Guentherus Otho Arcturus Hennig, a. d. VII Id. Dec. anno huius saeculi H Lesanechii, qui vicus in tetio, isti orassiae occidentalis ad istulam sitae, vicinus est, patre suenctero matre clara, e gente Bochneriana Dei clementia atquebemmitat parontes adhuc in vivis mihi sunt ridem profissorintholicam parentibus sedem mutantibus in incunabulis in Silesiam provinciam translatus, post, sartim a Datro vita defuncto, partim in scholis publicis primis litterarum elementis eruditus, gymnasium ata Saganens auctumno anni h. s. LXIV unde maturitatis testimonium adeptus, auctum a LXXIII Bero- sinum profectus sum, ut, ex patris voluntate medicinae studiis operam dans, vestigia in iis premerem atris in Francogallico immatura morte mihi abrepti Cum autem corporis infirmitate prohiberer, quominus stipendia mererem, in instituto, quod ad lescentibus medicinae, imprimis militaris studiosis patet, quoque Iam receptum eram, locum habere non potui. Itaque meam sequens voluntatem eodem auctum adii Universitatem Litterarum Tadrinam, ut studiis operam darem philologicis Interfui lectio-
Seminarii rem philologici sodalis extraord eram per duo
Hac occasione oblata sacere non possum, quin omnibus a toribus, qui gravissime ex valetudine per quattuor sere annos me laborantem consilio atque opere adiuvarent, gratias quam maximas agam et promittam, me semper pio animo beneficiorum in me
collatorum memorem esse ut uni.
38쪽
1. Ovidius anno is Chr. n. relegatus est.2. legiam ristium . ΙΙΙΙ, 4 Cotta Maximo missam ess contendo. 3. Carolo Lachmanno assentior ad ath ΙΙΙΙ, 2, 23 adnotanti fortasse sic legendum esse: Hoc solemne sacrum: multos hoc sumito in annos . 4. Soph. Antig. v. 362 N. in verbis: FSuξt ou ἐπάξεταt nihil mutandum esse et Seo.