De enuntiatorum temporalium apud poetas tragicos Graecos usu ac ratione, [microform]. Dissertatio...quam...defendet auctor Carolus Preuss..

1쪽

MICROFILMED 992 COLUMBI UNIVERSIT LIBRARIESINE YORR

Funded by the

Reproductions a noti made ithout permission rom

Columbia Universit Library

2쪽

States Cod concem memining of photocopies orither reproductions of copyrighted materiai. . .

Columbi University Librar reserves the right to refuse toaccepi a copy orde is, in iis judgement fuistiment of the order ould involve violation of the copyright law.

3쪽

DE ENUNTIATORUM TEMPORALIUM APUD

PLACE:

4쪽

COLUMBI UNIVERSIT LIBRARIES PRESERVATION DEPARI MENT

BIBLIO GRAPHIC MICRO FORM ARCET

NTECHNICAL MICROFORM DATA

5쪽

Contimeter

in ches

6쪽

Η. XI. ΙΝ AUDITORIO MINORE

sILESIUS.

7쪽

. itamquam qui te enuntiatis temporali his disserere uult, iis to-liarum aliquem Scriptorem adire debet, quippe cuius proprium sit ossicium res ita describero, ut temporum, qui bii saetae Sunt,

corta Serie accurati Srii me ob Seruata modorum quoquo rationesu legentibus intelligantur, tamen aliquantulum profecisse uidetur, si quis etiam in tragicorum poetarum graecorum Sum inquisiverit ita, ut totum amplectatur. Itaque nobi proposui muc de inuntiatorum temporalium apud illos usu ac ratione diSserere.

Quamobrem id primum uideamus, quale sit illud, de quo

quaerimu S.

Est nim simplicissima enuntiatorum temporalium fornia, in qua adverbium uel uocem adverbii loco usurpatam ad enuntiati uerbum uel nomen aliquod appoesita videmus, quibus tempus accuratius describatur. Quae ratio quamquam magnam sermonis uarietatem ossicere potest tamen non Semper satis apta erat ad pro serenda ac dilucide explicanda omnia, quae in quamlibet temporum conditionem conuenirent. Saepenumero enim noti illa adverbialis, qua tempus rei actae uel agendae Significaretur, non una tantummodo uoce quamuis aliis appositis desinitiore exprimi potuit, sed tot enuntiato opus suit, quod cum primario illo enuntiat coniungeretur uel potius ei subiungeretur uel, ut grammatici dicunt, subordinaretur; alterum igitur nuntiatum secundarium St. Qui nexus inter enuntiata intercedens qualis sit aut aduerbiis aut pronominibus relativis indicatur.

8쪽

Sed missa altera parte, quae est de pro noti,inibus, quaeramus de priore illo connectendi Diodo, qui ad uerbiis ollicitur. Aduer ita autem, qua poetae tragici graeci in hunc usum adhibuerunt, haec sunt:

tu uno Pogr. μέχρι Ους, in uilla lex s. u. γηροτροφῶ et μυχος uerba μεχρις αν μυχους reperiuntur. Sed recte iam animaduersum St, uocem μεχρι hoc loco Scriptam a poeta non suisse quam qui intulerit, non solum tragicae, Sed omnino

Atticae linguae et metricae artis imperitum fuisse in dorsius in edit. Xon satis demonstrauit. Quid autem de illo loco

statuendum uideatur, postea in quaestionem uocabitur.

Restant igitur quatuordecim illa adverbia. quae pleraque

etiam cum Particula ν apud tras icos coniungi intelligemus.

Indicatiui ratio explicatur.

in modorum usum ac rationem inquirentes ut a sacillimis ordiamur, prima ueniat in medium indicatiui ratio de qua ne longi amus, satis erit praecepta repetere, quae HermannuSet a sum te inus dederunt. Ille enim uir doctissimus in libro de part a Scripto p l7. Statuit, quum Simpliciter affirmemus negemus u facta esse uel seri uel fore, quaecunquo seri uolnon eri dicamus, tum nudum ninium temporum indicativum usurpari. Et naoum te inus in libro uniersu cliungen liber die griechise heia modi inscripto p. 33. hanc legem proposuit derindicativos de modus, elelie das radicat is Mir licha in stelli. In his igitur acquiescamus Quum uero omni tPmporum diuersitas in indicatiuo appareat. isteri autem δεο di

omni in temporis significatione exuti, de temporum usu quaestio hic exoritur; quae tota uidetur diiudicari posse e temporali nexu, qui inter actione enuntiati primarii et secundarii, quod temporis significationem continet, intercedit. Igitur duo geli eradiscernuntur alterum . in quo Significatur, actione ni enuntiati secundarii tempore aequalem esse actioni inuntiati primarii, i. e. alteram actionem eodem quam alteram tempore seri; alterum genus, in quo indicatur, actionem enuntiati secundari tempore diuersam esse ab ea, quae enuntiati primarii St. lam ad prius genus transeamus atque primum quidem de rebus praeteritis quaeramus. Atque ut indo mea diSputati proficiscatur, r. ldaasii praecopium de his rebus datum sequi liceat. Res praeterita duplici ration poteSt mente comprehendi aut is qui loquitur comparationem tacit cum loquondi

tempore et hac de causa iis, quae anto acciderunt, eam tantummodo ueritatem tribuit, ut animo amplectatur et cum praesenti tempore collata Suae cogitationi subiiciat aut res ante factae adeo a Sen Si animo Sunt traditae, ut certa earum imago memoriae impressa intuendo quasi teneatur, quae XStinguinu commutari nequit. Res igitur tum a loquentis cogitatione non amplius pendent, sed suam habent ueritatem, quamquam tempore praeterito. Quodsi qui ea uult narrare, quale uere sunt sactae, non aeque temporis praesentis ratio habetur, sed mens loquentis in id tempus, quo gerebantiir, relabitur aut inuita sero trahitur. Sunt uero haec ad illustrandas eas, de quibu agemus, enuntiationes semper tenenda ac circumspicienda, ut certe ne uirtute passim orationi affingamus, qua clariore luce admota evanescunt ac paene sunt nullae. Quod erit nigrammatici statuerunt, imperfecto signi sicari actionem praeteritam quidem, sed per longius tempus durantem, in oriSi uero

inesse rerum absolutionem omni continuatione uacantem, Ea

Secundaria temporuna notio est, e primaria illa derivata. Deinde quod de imperfecto, idem de plus quam persecto dicendum St:

quum enim persectum templis in graeco sermone itaSi PrdeSΡΠΝrei persectae sit, plus quam per facium, quod illius praeteritu inest. impersecti lice langitiir uuae auteni matura rue Sentis

9쪽

est, in quo proprie non ineSt temporis indicatio, ae penumero in rerum narratione poetae quoque tragici praesenti pro noristo utuntur, ut sublata teniporum disserentia is qui loquitur res praeteritas alacritate quadam in praesentiam tranStatas producat. Itaque tempora ad praeteritum spectantia haec habemus, imperfectum, ori Stum, praesens, quod uocant historicum. Iam ipsa exempla enumerante ordiamur ab imperfecto, de quo lege a plerisque s rammaticis adhuc datae quantopere Scriptorum consuetudine refellantur, o ipsis loci mo apparebit. Sunt tamen quida in loci, quibus actiones enuntiati primarii et secundari ita circumscribuntur, ut Significetur, Per idem temporis spatium ut ranique continuari nil quod igni li- eandum poetae tragici coniunctione so atque uno loco coniunctione φρα usi sunt. Quibus de caues is quoniam utraque actio odori tempore inchoata, eodem ad finem perducta St, non mirum uidetur, cur plerisque locis utriusque enuntiati uerba eodem tempore imperfecto usurpata Sint.

Soph. El. 95I ): ἐγω 'εως με τον κασίγννητον βίω θάλλοντ' , εἰςήκουον, εἰχον ελπίδας.Εur Hec. I 6. Iph. . I 39l mel. 60. Aesch. Choeph. 36 I. A quibus exemplis duo tantummodo disserunt; alterum, quod est Soph. I rach. 60 P ἀλλ' υτα δή σοι ταυτα καὶ πρασσαο Αίχα,εως, ταῖς σωθεν ήγορ ξεναις' in quo praesentis ratio non ita dissicilis osso uidetur ad explicandum Deianira enim, at id ipsum, inquit, sedulo curo et curabam, dum tu, Licha, cum seminis captis colloquebaris. Igitur Deianirae cura, quam ante egerat, Sque ad Praesen Sillud tempus producta est. - Alterum exemplum StAesch. Pers. 7I0 ω βροτων πάντων περσχων ολβον ευτυχεῖ

ος θ εως λευσσες αυγας χjλίου, ζηλωτος δν βίοτον ευαίων Περσαις ώς θεὸς διήγαγες. Hoc enim loco oristus διήγαγες pro persecto positus est: Da riu enim, Persarum rex, mortuuri est atque actam habet uitam, quae beata erat, dum uiuebat uam significationem persecti

) ditiones in numerandis uersibus secutus suis Aeschyli indorfia-niim. Sophoclis Schneide vinianam Euripidis et fragmentorum Nauckianam,

propriam ad 0riStum interdum translatam Sse grammatici exempli salis prohauerunt. Imperfecto autem pro Oristo hic uti, nisi mutato totius loci sensu, non licet. Hactenus exempla, quibu Secundariam illam imperfecti Significationem probare possumus; ceteri autem qui XStant luci quamquam imperfectum usurpatur, de continuati actionibus agi non ita elucet, ut probatam iis illam legem habeamus. E quibu primum eo enumerabimus, ubi in utroque enuntiato imperfectum Occurrit. Noph. i. 27l: νὴρ ἐκεῖνος, et jνίκ νην ἐν τι νοσω, Gυτος μεν Idεθ' οἷσιν ειχετ εν κακοῖς, ημας δε του φρονουντας ἰνία ξυνών.

Phil. 396. quo loco repetitii in adverbium τε non Si per una phoram positum, Sed alterum uerbi ἐπ=ηυὁωμαν alterum uerbi χωρει tempus desinit.

Hanc enim cod. Laur. Scripturam aetinendam eSSe puto, quum nihil in ea inesso uideatur, in quo auehius offendit.

πλευραῖσιν αρτίκολλος, στε τεκτονος,

Ubi uerbum προσπτυσσετο, quae clibrorum Scriptura St, Musgravius et qui sum secuti sunt in προσπτυσσεται, quaesorma praeSenti S St, mutauerunt; de qua ro in dorsius in ed. OXOn ad h. l. sic dicit: nihil caussae erat cur augmentum omittere ni allet quani praesenti uti, etsi illud interdum sit in nuntiorum narrationibus, plerumque metri cauSSa Quo concesso ego nihil causas esse dico, cur optimorum librorum cripturam mutemus Atque G. Hermaniau quoque, malui ego, inquit, libris obtemporaro, quum in relatione nuntii recte omitti augmentum in tali quidem uerbo possit. Uid Herm. elem.

10쪽

doctr. moir. P. I 2 l.). Ceterum utram scripturam, imperiectum omisso augmento an praesens acta mutatione Praeseramus.

iiihil ad totum locum pertinet de priore enim imperfecto, quod ανίει est, iam non dubitatur. Soph. i. 35. Deinde plusquam persectum atque imperfectum coniunguntur: Aesch. Pers. 377 ἐπεὶ δε φέγγος γήλίου κατεφθιτο

παίοντ, αθραυον πάντα κωπήρη στολον.

Hermannus Sane alio modo hunc locum inisellexisse uidetur dicit enim in annotationi hus: παιοντ' indiget nulla mutatione; eest autem praesentis participium παίοντα significatque eum qui illiditur, ut in Aesch. Prona. . u. 887. qui estis. 885. d. Dind.). Haetenus Hermarinus; sed quomodo tot uni locum interpretaretur et uerteret, non explicauit. Itaque ego retinendam esse

puto significationem uerbi παίειν, quam per totam hanc tabulam habet, ueluti in uia. 397 409. 426 463. l. l. et formam

quod impersectum est. Nam de praesenti παίονται cogitari non posse auckius docuit in ah ni Annal. Philol. Ol. 85. Soph. Oed. R. I 266 .... ἐπεὶ ὁ γιεκειτο τλήμων, δεινὰ ὁ ὴν τανθενθ' ραν. Quo loco D in dorsius non ueri similo esse dicit Sophoclem post tam pauca uerba praegressa di in apodosi posuisse quam ob rem δεινὰ δη τἀνθενδ ορα scribendum ei uidetur, intellecto ην. Quae coniectura probari non potest neque mutanda librorum Seriptura est. De ipsa autem particula δέ in enuntiato primari posita Matthiaeus legem statuit in gr. gr. l. 6l6 p. I 247. Εur Ion II 22 Electr. 20. Eurip. Troad. u. 543. pro uoce ἐπί, quae librorum Scriptura est, ermannus ἐπεί Scripsit; sed qui cetori hane sabulam ediderunt, omnes quod Scio librorum scripturam retinuerunt. Eurip. Suppl. 764: φαίης αν, εἰ παρῆσθ' οτ' , γάπα νεκρους.

uuem totum uersum Lobeckius in ania ad Oph. Ai. p. 228. ed. r. delendum esse cenSuit.

Troad 953 Bacch. 1345.lph. Taur il 48, quem locum adiecta ad librorum scripturam particula τε Schoenius quidem υτ adio it Hormannus Sic scri pesti: χορ0ῖς ὁ σταίην, θι καὶ παρθενος ευδοκίμων γάμον, περι ποδ ειλίσσουσα φίλας πρ0ς ἡλίκων θιάσους ἐς μίλλας, χαρίτων τε χαί- τας βροπλ0υτον π εἰς ριν ορνυμένα πολυποίκιλα φάρεα καὶ πλοκάμους περιβαλλομεν γε-

νυν συνεσκίαζον.

Sed non os cur sententia adverbium τε requirat, ex quo συνεσκίαζον pendeat; mio do ne cuni Hermanno Sic uertamus: uti num 'tarem in choreis, ubi etiam mirgo nobili digna connubio tabam; sed uertendum St, ubi . . . uariis pallis et cincinnis amicta genani in umbrabam. ceteri uerbis, quae

Hermannus ni utauit, non meum est dicero.

Deinde quibusdam locis pro tempor finito in enuntiato primari participium praesenti u Surpatur, quippe quod impersee ii quoque participium Sit. Soph. El. 927 miκουσα του πλησίον παροντος, 'Iνίκ' ωλλυτο. Antig I67 Eurip. Suppl. 838. ubi quamquam cetera uerba Suspecta et delenda Nauchi uidentur, de his certe non dubitatur: μέλλων is uel f ἐρωτὰν γήνίκ ἐξήντλεις . . . Oους. Io n. 726. Helon Il99. Iam uero fieri potest, ut nomina quaedam Seu Substantiu se adiectiva ita usurpentur, ut participii uim habeant uoluti Soph. Trach. 240:

nectenda sunt ea, in quibus in enuntiat primari ex antecedente uerbo impersectum supplendum est