장음표시 사용
11쪽
Soph. ed. R. 470: χερσί ταω θιγων δοκοῖμ' ἐχειν σφας, ωσπερ ἐνία εβλεπον. Ubi intelligendunt est σπερ εἶχον ήνίκ' ἐβλεπον. De Soph. Trach. u. 60 l. Iani Supra disputauimus Soph.
οποτε γε καὶ τὸν ἐν χεροι κατεῖχον. Igitur adieci imperfecto ἐν quod Harturigus t ergkius coniecerunt, Omnin' non opus AESt, quum praeterea uoculam τό eiciendam esse censerent sic critientes: καὶ γαρ ο μηδαμα di φίλον η φίλον. Ceterum . in dorsito quoque uidetur mi uersus interpolatoris
Lur Cycl. 2: .... ια σὲ μυρίους ἐχω πονους νυν sic ἐν igri τουμον υσθενει εμας. Ubi uerba Sic construenda Sunt γ νυν χω καὶ εἶχον, τε Ab his exemplis non multum distat Eur Cycl. 38 .... μῶν κροτος σικινίδωνομοιος μῖν νυν τε χωτε Βακχίωκωμοις συνασπίζοντες Ἀλθαίας do μους
uui locus similis est Aesch. Prona. . u. 556. ubi Oristi ratio. ne postea explicabimus. Qui restat Eurip. Hecub. u. 520. huc pertinero non uidetur; nam nori S tum ibi, non impersectum uerbi τεγγειν Supplendum Sse Suo loco demonstrabitur. Quas hactenus exempla contulimuS, Omnia eodem modo explicantur Semper enim imperfectum describendis rebus in praeterit sactis inseruit. De qua re sustus disseruit . Hommannus in libro, quem in ScripSit die construction de latoini schen eitparithoin len. 860. p. 64 seq. Aliud genus est eorum exemplorum, in quibus altera actio talis est, quales adhuc percen Suimu imperfecto expressas, altera ita comparata, ut non acta ulla cum loquendi temporo comparatione prodeat praeterita et ad sinem perducta. Quare mutua inter ea intercedit ratio, ut altera actio unum tantuni- modo punctum eiu temporis expleat, per quod altera continuatur. Primum igitur eos locos enunierabimus, qui bis in enuntiato primario oris ius, in Secundario imperfectum usurpatur.
Eur. Alc. I 85 ἐπει ὁ πολλων δακρυων εἶχεν κορον, στείχει προνωπλὶς ἐκπεσουσα δεμνίων, και πολλα θάλαμον ἐξιουσ' ἐπεστράφηκαῆθις εν αυτλὶν υεις εἰς bίτην πάλιν. Ex quo exemplo apparet, quam affinis sit oristi et praesentis quod uocant historici significatio.
primarium aliud exstat secundum Singularem uerborum constructionem, aliud e Sen Su.
προ ποντ0 ηδη κειμενη Σαρωνικον. ἔνθεν τις ηχω χθονι0ς ως βροντη ιος βαρυν βρομον μεθνηκε φρικωδνη κλυειν. Cuius loci sensus hic est quando uero desertam regionem intrabamus, in litoro quodam ultra hane terram mare Saronicum uersus Sito onus quidam ceu subterraneus Iouis tonitru grauem remitum emisit auditu horribilem. - Alter locus est simit.
ἄκροισι δακτυλοισι πορθμευων χνος.
Qui modus incipiendas narrationis tantum abest, ut arigeat, ut 'anquam liberior irationis consorinatio inde ab M amoro
12쪽
poetis placuerit paene omnibus. Duo locos, qui eiusde nigeneris sunt, Soph. Trach. 750. et Eurip. Iph. aur. I 449., ο stea in memoriam reuocat, iniuS. Soph. At Il44 ῆδη πον εἶδον ανδρ' ἐγι γλώσση θρασυν ναυτας ἐφορμήσαντα χειμωνος ὁ πDιν, φθεγις αν ου αν ευρες ήνίκ ἐν κακωχειμῶνος εἴχετ ἀλλ' υφ ειματος κρυφεὶς
πατεῖν παρεῖχε φ θελοντι ναυτίλων.
Ubi uerborum pθέγέ ν ου αν ευ ρες sensu est φθέγμα ου ἐν γῆν. uar' non apparet, cur Sophocle αν particulam duplicare, quam aptissim ad Sensiani uerbo ui maluerit, quod est ἐνηυρες uel misso augmento ἐνευρες hoc igitur cum Hariungo restituendum esse uidetur cf. Din dors ad h. l. in ed. Oxon. Eurip. Bacch. I 342. , ubi in libris sic segitur:
ευδαιμονοῖν πιν συμμαχον κεκτημένοι.
Quae scriptura pauchium trimum iure offendisse ii detur; multo enim illa desinitiorem tu temporis, quo sapor gauen Pentheumque sius silium oportuerit, circumscriptionem uersus 1345. his uerbis continet: οτε ο εχρην, ου iis ετε. Altera igitur superuacanea esse uidetur. Ex totius autem loci natura et maxime qui deni ex uia i 293. et 297. apparet, Agauen et Pentheum non diu in honore, Sed superbia astidioque Dionysum assecisse neque igitur Socium adiutorem quo nancisci uoluisse. De qua de repudiatione quum hoc loco agi Nauchius putaret, uersum I 342. ita consorniauit:. . . . εἰ ὁ σωφρονεῖν
u. 342h γνωθ', ον υ et θέλετε τον ι ὁ γονονευδαιμονοῖ αν συμμαχον κεκτημένοι. Neque aliena haec coniectura a poetarum tragicorum dicendi usu est, qui pronomen relatiuum ad nomina uel pronomina personalia ita reserunt, ut praemittatur aliquando cuius rei exemplum non asseram nisi unum illud notissimum, Soph. Trach. 4: ον αἰολα νυ ἐναριζομενατικτε κατευναζει τε, φλογιζόμενον Ἀλιον Ἀλιον αἰτῶ.
Aesch. Sept. 2l3 ubi post uocem βρομος imperfectum uerbi
εἶναι, Supplendum est. - Eurip. Hecub. 520:
τέγξω ο δ' ειμα, προς - ω θ' oc χἄλλυτο. In hoc enim exemplo ad uerba πρὸς τὐ- θ uerbi quod praecedit τέγξω, noris tum τεγξα, non imper socium supplendum eSSe puto uersus enim ita se habent, ut suturum tempus cuni Praeterito comparetur; quam comparatio mon intelligitur nisi alterius uerbi actione, ut ad sinem perducta, ita oristo pronuntiata.
Qui locus nunc Sequitur Eurip. Androm. 305. de eius scriptura inter criticos adhuc non conuenit. irchii ossius enim et Nauchius codicum auctoritatem secuti haec uerba in textum receperunt: παρελυσε ' αν Eλλαδος ἀλγεινους μοχ θους, Ῥυς ἀμφι προίαν δεκέτεις ἀλάληντο νέοι λογχαις. Fixius in ed. Paris. Ῥσ' 0σα pro υς scripsit, qua mutatione antistropham metrum introphico respondens aedderet ceteri quod scio omnes Hermania coniecturam probauerunt, qui sic Poetam Scripsisse ueri similo habuit:
πονους, - ἀμφι πρωιαδεκέτεις ἀλάληντο κενοι λογχα. Ego quidem diiudicare non audeo, uirum . 305. an potius uer-Su Strophicus, qui est: βόασε Κασάνδρα κτανειν corrigendus sit, de quo Kirchii ossius iam antea cogitauit. Deinde pro merbo inito participium moristi in enuntiato primario his locis reperitur: Soph. ed. . il 59 φασιν τιν et μῖν ανδρα σοι μεν εμπολινου οντα, συγγενῆ δέ, προςπεσοντα πως βωμ ' καθ'/ῆσθαι τω Dσειδωνος, παρ coθυων κυρον ήνί ώρμωμχὶ ἐγω. Ubi uerba Iνί, ωρμωμνην ἐγω non ad proxima, quae sunt παρι θυων κυρον, Sed ad Superiora προςπεσόντα καθῆσθαι pectare linsteius quamquam recte animaduertit, non tamen accurate uertisse uidetur dum aberam ego rectius in Oodius
atque lienditus dum liue proficiscebar.
13쪽
posse uidentur, quibus in enuntiat primari praesens quo luocant historicum Surpatur. Soph. I rach. 359 αλλ' Iνίκ' ου επειθε τὸν φυτοσπορον τὴν παῖδα ὁ Ουναι, κρυφι0 ως χοι λέ χος, ἔγκλημα μικρον αἰτίαν θ' τοιμάσας επιστρατευε πατριδα τλῆςὁ καὶ πολιν
ib. 696 . . . . ώς ' θάλπετο, ρεῖ παν δηλον καὶ κατέηγηκται χθονί. u loco non negligendum est persectum κατέψηκται ad prae-Sen S, quod ρει St, adiunci uni nimirum ratio inter illa uerba intercedit ea, ut alterum idque persecti sorma pronuntiatum uelocitatem indicet, qua alterius uerbi actio et inchoata et ad absolutionem perducta it. Eurip. Androm. II 36 Phoen. 45 Electr. 790 Phoen. I 3;75; ib. 428 ἐπεὶ τέκνω πεσυντ ἐλειπέτην βίον, ἐν τωδε μήτηρ χὶ τάλαινα προςπίτνει. Recte enim hanc ueterum librorum scripturam reuocauit Herna annus; nam quod plerique ante illum interpretes scripserunt: ως γαρ πεσοντε παχ' cet. eam interpolationem esse apparet, ortam illam ex eo, quod adiecta explicandi causa particula γάρ uerSum numerosiorem sacerent. Soph. Trach. 750: θ' ιρπε κλειν γην υρυτου πέρσας πολιν, νίκης circo τροπαῖα κἀκροθίνια, ακτή τις ἀμφίκλυστος υβοίας ἄκρον Κηναιον εστιν, ενθα πατρω Λιίβωμους οριγι τεμενίαν τε φυλλάδα.De qua dicendi ratione. quae in narrationibus Trequens reperitur, iam Supra diximus Sensus autem huius loci hic est: quum incederet uastata incluta Euryti urbe uictoriae tropaea spoliorumque primitias secum serens, in litore uboeae fluctibus illiso sacra parat Ioui Cenaeo. Accedimus nunc ad ea exempla, in quibus in utroque enuntiat praesens historicum occurrit, ubi, quamquam ex PS a uerborum conditione lucet, alteram actionem alteram sequi, poetae interfuisse uidetur, ut indicaret, tanta alteram eleritate alte-
ram excepisse, ut interuallum intercedere nullum posset quod ut ossiceret, praesenti in utroque enuntiat usu est. Exempla autem haec Sunt.
χωρεῖ προ αυτον κἀνακωκυσας καλεῖ
Pro uerbo sinii participiunt praesentis in enuntiat orimario duobus his locis usurpatur; Soph. El. 424 τοιαυτα του παροντος, νἱ co
Euri El. 54l: Ῥυ οἶσθ', 'Oρέστης - ἐκπίπτει χθονός, νέαν ιι δε ουσαν; Imperfectum in nuntiat primari positum in secundario praesens historicum sequitur his locis; Eur Bacch. 678 ἀγελαῖα μὶ βοσκήματ' ἄρτι πρὸς λέπας μοσχων πιακριζον, ἐνί ῆλιος ἀκτῖνας ἐξίησι θερμαίνων χθόνα. Or. 369: τε δ μυπλίας ψαύω χθονός,
In enuntiat primario ori Stu usurpatur; Soph. Trach. 53l: ημος, φίλαι, κατ οἰκον ὁ ξένος θροεῖ ταῖς αἰχμαλωτοις παισὶν ως ἐπ' ἐξοδω, τaῆμος θυραῖος ηλθον ως ηύμας λάθρα
Nunc ea exempla percensebimus, ubi permutat temporum ordine in enuntiat primari Praesen S, in Secundari aοristus ponitur.
Soph. l. 32 ἐγω γὰρ si νἱs ἱκόμην ὁ Πυθικὸν
μαντειον, ως μάθοιμ' ἶτω τρόπω πατρὸς δίκας ρ0 χὶ των φονευσάντων πάρα, χρη μοι τοιαυθ' ὁ Φοῖβος, όν πεύσει τάχα
893 Trach. 932 Eur Andr. 402 Hecub. 964 Hel. 7 12 1338 Participium praesentis in nuntiat primario usurpatur his locis Soph. Trach. 562:
14쪽
duabus partibus constet, altera ' κἀμε φέρει pro uerbo autem finito participium ponitur), mixta ἐσπόμην, altera δ φαυει με, ἡνίκα χὶ μέσα πορω, de qua parte iam supra dictum est. Soph. Τrach. II 39 στέργmi γαρ 0κουσα πρ0ςβαλεῖν σέθεν,
απήμπλαχ, ως προςεῖδε Ους ενδον γαμους. Ubi recte Schneide inus annotauit, enuntiatum temporale endere ex participio, quod est δοκουσα, non ex uerbo, πήριπλακε. Eur Herc. F. 99l o ὁ ἀγριωπον ομμα Γοργονος στρέφων ως ἐντος στη παῖς λυγρου τοξευματ0ς, ξυλον καθηκε. Deinde ii loci numerandi sunt, quibus in nuntiato primario imperfectunt, in Secundari a orifitus usurpatiir in quibus quae ratio temporalis insit, 'upra exposuimus, quunt des inuerso eorum temporum ordine di SSereremus.
Sic enim cum . in dorsi uersum 560. τόδ' ἐκεῖνό θ' o ἀμφὶ λουτρα scribendum esse puto Libri quid om de his uerbis ualde inter se discrepant in cod. Med. uerba ἐκειν τε τοτ leguntur, quo libro qui primus usus est, et rus Victorius scripsit: ἐκεῖνό θ ο,τ' Victorium igitur . in dorsius Secutus est. Contra uel ser bytani codicis Scripturae, quae est
εκεῖν τε, ο , auentes Brunckiu Posique . Hermarinus uer- Sum Sic restituerunt: τόὁ, κειν θ' τ' ἀμω λουτρα . . . . illud sane concedendum est, POSSe utramque Scripturam intelligi ac desondi; sed quaeritur, utra uerior esse uideatur. Ac primum qui deni obseruatur, alienam ess ab Aeschyli scribendi usu Hermania scripturam, qua enuntiatum temporale pendeat ex antecedenim altero inuntiato temporali. Deinde,
quum illud carmen, quod pronomino ἐκεῖνο significatur, ei carmini Opponitur, quod ipso illo tempore modo cecinerant, accuratius illud describendum erat, quod aptius pronomine relativo quam ad uerbi temporali essici posse uidetur. Neque alio napro nominis στε significati est, quod rem prius propositam aliquanto copiosius exsequitur igitur latine uer his, qui sere uel qui omnino explicari, interdum etiam nisi x parte uerti non poteSt. De qua re id Viger. c. Vill, ecl. 7. p. 5 I9. dIV. Herm. Herm. ad Soph. ed. R. 688 ed. Et surdi. Basum-le in linterSuch ungen uber gri echis che parti et n. tu ligari
Quod autem eius pronominis neutrum unieri singularis apud Aeschylum non reperitur, caSu actum Sse uidetur ceterae enim Ormae atque ipsum neutrum pluralis numeri, epol eguntur.
uuae uerba supplet impersecto Sic construendis sunt: οἰκτρὰ μὲν - πατρῖς ἡ ὀτε νοστοις, ο τρὶδε δτε ἐν κοίταις πλαγὰ ωρμάθχὶ Ceterum id quae Schneide . ad h. l. dixerit. Idem imperseetuna supplendum est Eur .mel. II 33:
15쪽
Gλίμενα ὁ ορεα ριέλεα, βαρβαρου στολας, se ἀλίμενα ἐν
οτ εσυτο πατρίδος ἀποπρο χειμάτων πνοα γέρας ου γέρας, ἀλλ' ἐριν Λαναῶν νεφέλαν ἐπὶ ναυσὶν ἄγων. lii hac enim scriptura aequieScelitibus, ceteror uni coniecturas hic proferre non placet. Reliquum est, ut de oristo in utroque enuntiato poSito dieatur, in quo quum duplex uis insit, ultera praeteriti, altera persecti, de priore illa Oristi significatione hic agitur, cuiuSuesus quasi negativus St, quum iis locis usurpatur, ubi ceterorum temporum ad res praeteritas spectantium significationes
καπνω ' ἐσήμην ἄστυ πολεμίων πο , ξένον κατέκτας σὴν μολον ἐφ' στίαν. De primi huius loci uersus scriptura, Sitne ἐσμεν an ημεν Scribendunt, interpretes dubitauerunt; irchhossius o Nauchius priorem probauerunt, quae est in duobus codicibus, in Marciano Ti. qui es omnium praestantissimus, et in Vaticano; alteram Scripturam quae in ceteris libris reperitur, ceteri interpretes, inter quo Hermarinus praetulerunt; de qua re uid. Herm. ann ad h. I. De oriSt autem ἐσήμηνε nunc non dubitatur.
Aesch. Sept. 205 P . . . . ἐδεισ' ἀκου σασα Οὐάρματοκτυπον τ0βον τοβον, τετε συριγγες ἔκλαγξαν λίτροχοι, ἱππικων τ άπυον γηδαλίων δίαστόμια πυριγενετῶν χαλινων. Quo loco libri mnes ἱππικων H ἀυπνων degunt G. Hermannus ceterique quod Sci praeter unum inanem qui Aeschylisabulas ediderunt ἀγρυπνων scripserunt solus D in dorsius doricam larmani uerbi ηπυειν praetulit Sed utra scriptura uerior sit, nondum exploratum St.
Fragni. 75. u. I μνησθεὶς ο 10 π0 εἶφ' δ ευνάσθη θεός. uuae uerba de Nolo de intelligi rada sunt Nauchius ut euinter pro tars tur initio haec suppleuit dabit tibi, qui, d petieris.
Hic oliam Eurip. ragni. 53. u. 3-5. locum habere uidentur; scripturam en in librorunc incertam Nauchius sic consortitauit: et γὰρ πάλαι cu πρωτον , ἐγενόμεθα, διὰ ' κρινεν τεκουσα βρ0τους, ὁμοίαν χθὼν ἄπασιν ἐξεπαίδευσεν φιν. Eur. r. I 2 998 Soph. i. 386; r. 556 num huc roserendunt sit hoc fragmen iuni e ipsis orbis i ii tollisi non potest: εγχὶμεν ιός γημεν ἀφθόγγους γάμους τῆ παντοιιόρφ' Θέτιδι συμπλακείς ποτε.l deni dicendum est de fragm. 696:Iκτινος ως κλαγξ, παρασυρας κρέας.
Pro indicativo infinitivus cum accusativo coniunctu reperitur Eurip. Androm. 96: πείθομαι σε - ὁμιλῆσαι καὶ ἐκπερῶσαι. Πιαδα τε πολιν τε πάρος
Huc referre licet Eurip. Iph. aur. 852: ἐγω μέλεος ιδ τε φάσγανον δέρα γηκέ μοι μελεόφρων πατήρ, ubi ex antecedentibus uerbis ήμων δυστυχης φυ βίος infini-
16쪽
tilius φυναι ad uerbum P Supplendus esse uidetur. - Participium Oristi pro iudicati ii in nuntiat primario ponitur his locis:
Nunc ad eos locos peruenimues, quibus enuntiatum secura darium non ex uerbo pendet in primari posito, sed ex nomine uel substantivo uel adiectitio ita usurpato, ut participii ut indu tum appareat, nisi ipsum participium uerbi εἰναι supplere malis. Assch. Eum 6 6 πάγον ὁ ο ρειον τονδ' Ἀμαζόνω ἔδραν σκηνάς θ', - ῆλθον Θησέως κατα φθονον
Eur. r. 839 ω μέλεος, ματρος τε χρυσεοπηνητων φαρέων μαστον περτέλλον ἐσιδων σφάγιον θετο ματέρα.
lph. A. 82 Πάρις ὁ βουκολος ων λαβε, δωρον τῆς Ἀφροδίτας,
βία, τρὶς εἰποντος ἐν χρηστηρίοις θνάσκοντα γέννας ἄτερ σωζειν
κρατηθεὶς ὁ ἐκ φίλων ἀβουλίαις
ἐγείνατο μεν μορον αυτω, πατροκτονον Οἰδιποδαν.
relicto testamento ita a Meianira discessit, ut exactis tostabitum Suum quindecim mensibus aut morion dum sibi sore autoninibus iericulis , omne tum ac sorvitutes liberatum meatam tranSaeturum reliquam uitam esse ostendorot; hoc enim sibi oraculo praedictum esse. Cui Oraculo conssa motan ira illa verba ita pronuntiare non dubitauit. - Recte autem unde- rus ad uocem et νίκα hoc loco usurpatam haec annotauit male uulgo inquit, νίκα explicant quoniam Nunquam inimaliam, quam temporis Si ni scationem apud trauicos habet itaque hoc quo te loco Significat quando . . e temporΘ, UO. Εur Helen. III 7 Asseh. Chooph. 6I0. Quae adhuc enumerauimus exempla omnia id se habent, ut nuntiatum Secundarium ad primarii uel ipsum ier huni uel notionem uerbalem reseratur; roliquum ost, ut dicamus de eo ad uerbiorum temporalium Suo quum usurpantur ad accuratiuScircumscribendam 'ignificationem mominum me ad uerbiorum aliorum temporalium Morumque demonstrativa mi praeditorum; ueluti χρονος, νυξ, Ἀλεσ0νυκτιος, deinde τοτε, πρίν, πάλαι, et qua alia sunt id genu adverbia. AeSch. Agam. 985 .... χρονος ὁ ἐπειπρυμννησίων ξυνεμβολαῖς η αμμιαισιν παρήβγησεν, ευθ' - Πιονωρτο ναυβάτας στρατος. Sic enim hos uersus scribendos esse puto uorsibus Strophicis cum ei lio ad numeros antistrophicorum, qui integri uidentur, redactis eiectaque uoce κάτα Sed tum uox ἐπεὶ mutanda sit diiudicare non audeo. lienes igitur illi haec dicere uidentur templa enim, quo Sub rotam prosectus est nauigari exercitus, retinaculorum in arenam iniectionibus consonuit uel praeteriit Ac recte lausenius ad . l. annotauit, nullius poSSE mentionem fieri, niSi istum temporis, quo crinion commiserit Agamemno, cuius tunc timenda erat uindicta. Soph. Phil. 360 ἐπεὶ 'δάκρυσα κεῖνον, ου μακρὰ χρονω
Εur. lph. T. 258. Si recta est ei dieri coniectura: χρονιο γαρ ῆκου ae ιδ ἐπεὶ βωμος θεὰς Ελληνικαῖσιν ἐξεφοινίχθη 0αῖς. Tritae sane hae sermulae sunt, ueluti χρον0ς ἐπεί, χρονιος ἐπεί.
17쪽
Sed neque codicum scriptura, quam Hermannus et irchhonius retinuerunt, inaudita est: χρονιο γαρ ῆκ0υσ: ουδέ πω ψωμος θεας . . . De qua re id Herm. ad . l.
II el. 383 ειθ' ως ελες τό θ ῆνις ερανον εἰς θε0υς πεισθεὶς ποίεις, ευθέως λιπεῖν βίον. uem locum Hermarinus sic emendauit: εχ o φελες τόθ', ἐνίκ ερανον εἰς θεων σφαγέντα καινον ευ παλιν νηους ταις πεισθεὶς ἐποίει ' ευθέως πεῖν βίον.Κireb hostius quoque corruptos cillos uersus labet ij dcesse nonnulla iure Hermantium Suspicatum isse dicit.
Iph. I aur. 20: υκ ην οθ' υτος τε π-ὴρ κτεινέ με. Verbum ἐκτεινε, quod de conatu mactandi dicitur, impersecti, non Oristi temporis formam habet.
Aesch. g. 84., qui locus est paullo artificiosius compositu M: καὶ τυθ' jγεμων ὁ πρέσβυς νεων Ἀχαιιγα ν
ευτ ἀπλοια κεναγγει βαρυνοντ' Ἀχαιικος λεως, λαλκίδος πέραν χων παλιρρο χθοις ἐν υλίδος τοποις' πνοαὶ ' μ κατασχειν). u. 205. αναξ ὁ ο πρέσβυς τοτ εἶπε φωνέον. Ad quem locum ei lius haec recte, ut opinor, annotauit: τύθ quod est in . 84. non ad ea tempora Spectat, de quibus
Supra narrauit chorus, Sed ad ea, quae nunc poetae animo iam uiui de obversantur, ut statim in medias res progressus ita incipiat, quasi additurus Sit τλα θυτὴρ γενέσθαι θυγατρος. Nam PrοXimi uersibus, quos uideo a nonnullis interpretibus aut temere immutato aut non Sati intellecto PSSΘ, causae proieruntur, quae ad tantam immanitatem Agamemnonem ni pulerint uatibus en in eum nunquam restitisse et ingruentibus casibus uictum cum rebus Huri conspirantes duros induisse
animos Sed mox ut intelligi possit narratio, ad rerum initium Se reuocat ε ἀπλοία . . .) Hactenus ei lius. Τotius igitur periodi subiectum est jγεμων ὁ πρέσβυς,
quod dia participia Soquuntur, deinde nuntiatum temporale interponitur εὐτε Ἀχαιικος λεώς αλκίδος πέραν ἐχων παλιρ- μοχθ0ις ἐν υλίd0ς τοποις πιλοί κενQγγει βαρυνοντο), quod resertur ad adverbium τότε initio positum Do inde qua uerba, equuntur a uoce πνοαί usque ad uerbiani κατασχεῖν, quaSi par Onthetica Sunt denique repetitis uocibus, quas initio positae erant αναξ ὁ πρέσβυς τυτε), totius perindi uerbum e luitiir. quod εἶπε St. iur. Suppl. I 098 lohes. 322 Soph. Oed. ζ76i,. Eur Cycl. 3 πρωτον μεν ήνω ἐμμανλὶς ορας πομμφας ορείας ἐκλιπων ροχου τροφους', πειτα ν αμ p . . . Tertio enim huius loci uersu Mormanni coniecturam πεθ' u ἀμφί . . . Superuacaneam habeo.
Phoen. 43 σημεῖ ἰδων τοτ άσπίdων ἐγνωρισα, σπονδα ω νηλθον σι κασιγνήτ' φέρων. Alterum huius loci uersum, qui etiam . 7. totidem uerbis legitur, ii ch hostius et Nauckius pro Spurio habuerunt, ceteri interpretes ei inuerunt, et alc enarius quoque de fondit; ido-tur enim ille uersu utroque loco ad Sententiam explendum necessarius et repetitio in tanta et rei et uerborum simplicitate non potest ansam offensionis praebere. s. lotZ ad h. l. Εur Rhes. 822 Soph. Phil. 27 l. Cur Hel. 659 πάλαι ὁ ἀδελφνην καὶ πριν ἐξεσα σαμεν, ἐπείπερ γήμας Ζευς ἐπ0ίνησε θεους. Alter uersus Nauchi Suspectu est. in exemplis, qua Sequuntur, de rebus loquendi tempore praesentibus dicitur, atque Oristus persecti ut indutus apparet in enuntiat temporali; Soph. i. IV: νυν παρα λευκον ευάμερον πελάσαι φάος
o rata λαθίπονος πάλινθεω ν δ α πάνθυτα θέσμι ἐξηνυσ ευνομία σέβων μεγίστα.
18쪽
Duobus ovi, ei sectum in enuntiato temporali reperitur: Aesch. ept. 705 νυν τε σοι παρέστακεν. Quae uerba recte Sic uertuntur: nunc tempus St, quo in tua potestate est mortem euitare De qua reter mannus disseruit in Appondo ad Vig. de id illi. d. V. p. 9l7. Eur Electr. 869 νυν ομμα τουμον ἀμπτυχα H ἐλευθεροι, ἐπεὶ πατρος πέπτωκεν ιγισθος φονευς. Deinde etiam praesens in enuntiat temporali usurpatur his locis:
Trach. 90 36. De quo oristo ἐφ Ellenditum in uθx Soph. I, 937. Si recte dicit ab altera inde parte de qua antea disputauerat primitive signisi candi illa ui exoritur qua φυνα nil nisi esse aliquid
Rhes. 579 Soph. Phil. 877; ur Androni. 982. Omnia autem haec exempla ab aliis non ita differunt ut nuntiatum secundarium non describat primari actioni tempus. sed ita, ut Secundarium non ad totum primarium, sed ad unum adverbium demonstrai tua ui indutum reseratur differentia is itur
magi externarum rerum, quam Sen Sues St.
Sed priusquam de hoc exemplorum genere disserendi sinem saetamus, de adverbiorum temporalium eo usu dicendum esse uidetur, quo eum uerbi coniunguntur, in quibus reminiscendi
notio inest de qua re Hermarinus ad Eurip. Hecub. 08. pluribus disputauit. De uno exemplo, ubi ipsum Euripidem optimum huius rei interpretem exstitisse ierin annui dicit. de urip. road 70., iam supra dictum est Cetera autem haec sunt; Eur. Iph. A. 337 οἶσθ' ὁ Ἀσπουδαζες αρχειν Λαναῖδαι προς
Ex hoc quoque loco intelligitur, recte Hermannum praecepi SSe, quum diceret: οἰσθα non pertinet ad eam rem, quae cum particula τε coniuncta narratur, sed ad longe aliam, quae reticetur Interrogati enim haec est scisne, quum hoc fiebat, quid
tum acciderit 3 Ηο postrentum mittitur, ut is, qui interrogatur tempori quo acciderit memoria tactus. ipse rem, quae acci terit, recordetur Haec Germannus Nostro autem loco altera qui qum interrogationis lar. dilucidis uerbis indicatur
modo Sic con StrΗamia uerba: οἰσθα - ταπεινὸς σθα πασινοτε ἐσπουδαζες Ceteris sane locis non ita facile uerborum nexu perSpicitur. Eurip. Hoc il0 οἰσθ' τε χρυσέοις ἐφάνη σὐν ὁπλοις, τας ποντοπορους δ' ἐσχε σχεδίας λαίφη προτονοις ἐπερειδομένας.
duςχλαινία τ αμορφος, οριματων τ Ἀποφονου σταλαγμοὶ χὶν κατέσταζον γένυν:Horc. F. 222 . . . ἐκεῖ ανοιστέον, - ἐξέσωσας ει εἰς φαος νεκρων πάρα.lon. 370 . . . κατ ,σσων ἔς γρον βαλλω ακρυ. ἐκεῖσε τον νουν δους, θ ο τεκουσα με κρυφαῖα νυμφευθεῖσ απνὶμπ0λα λάθρα καὶ μαστον υνυπέσχεν. uem locum diu dubitaui inter ceteros in Serere, quum sex rerum natura SSO uiderotur, quod δήθ' non acciperemus, nisi aduerbium locale Ῥι Sed Aug. Nauchium auctorem ha bonius, qui negauit iteram ι uocis θι apud tragicos olisam operiri. Quam sententiam Nauchius primum quod scio protulit in annot adHI odit Electrao Schneideri in lanam Berlin. 858.), pag. I 6l, ubi ad uers. 709. haec dicit stat δθι αύτους arri, αυτους et schrei ben. 'edor indo sicli δθι im trimo ter, nocti lassi siclidis elision des tota suo die tragoedi foveisen. atque eadem de re P0Stea quoque nescio quo uibro iterum eadem protulit. Din dorsius sano et Berghius in illo loco Sophocle optimorum
19쪽
lili roruli scripturana, quae est θ rotinuerunt aue ii ii itur Mententia quia ni uera est, donis . 370. recte clim illo numeroenumerauimus, quiani salsa, ille mersus inter ea exempla de quibus agimus, omnino non habet locum. Noph. ed. v. ut 34 ευ γαρ οἶν τι
ες χὶρ0ς εἰς αρκτ0υρον κμήνους χρονους. Ex iis autem exemplis, quae OStremo loco po Suimus, apparet non omnia id genus interrogationem continore neque in omnibus eam rem. Cuiu recordationem poeta iniciat, reticeri, facta solius temporis, quo acciderit. mentione. Illud certe constat, hunc Sum non QSSe, niSi in rebus praeteritis. - Sed de his
Deinceps, ut erat propositum, de rebus loquentis tempore praesentibus dicamus ubi nihil nisi praesens uel tempus prae .seniis iii indutui ii Surpari posse ex ipsa eius teniporis igni sic aiione elucet.
Noph. Ant. 784 Ερως, o ἐν κτήμασι πίπτεις, uαλακαῖς παρειαῖς νεάνιδος ἐννυχευεις. Quem locum e genuina, ut putant, apographorum Scriptura Din dorsius, Bergkius, ei ne tu ita restituerunt, ut pro adverbio
or Pronomen ος per ann Phoram repeterent: 0 ἐν κτήμασι πιπτεις,ος ἐν μαλακαῖς πGρειαῖς . . .
Similem Ilibrorum Scripturae mutationem primus Iacob sitis post. quo in dorsius et Bergkius receperunt in Soph. i. 802: μαθων του Θεστορείου μαντεως καθ ήμεραντλὶν νυν οτ πιυτω θάνατον et βίον τερει. Adverbium enim τε in Pronomen o mutauerunt ad Calchantem relatum, , qui hodie aut mortem aut uitam ei nuntiat Quod exemplum quamquam hic locum Suum non habet, ob eandem
iactam mutationem cum illo, quod praecedit, coniungere uolui. Deinde hic ii quoque loci numerandi sunt, qui a particula ἐπεί incipientes in utroque enuntiato praesen temPUS Sur Pu tum habent; qui itamquam ipsum illud επε pro Sua originatione plerumque significat, Alteram actionem pri Oie temporo quam alteram accidisse, tamen ii Sunt conturmati, ut statum rerum inde a certo quodani termino per aliquod teniporis spatium continuatum in dic sent, in quo cito alia incidat. Soph. Aut i5 ἐπεὶ ὁ φο0υὁ0ς ἐστιν Ἀργείων στρατ0ς ἐν νυκτὶ in νυν, ουθεν οἶδ' υπερτερον. Eur Hipp. 387 ταυτ Ῥυν ἐπειδν τυγχάνω φρονουσ' ro . ου εσθ' ποί' φαριιάκ' διαφθερεῖνεμελλον. Iun. 353. hoen. 889. Heracl. 29. Deinde ut Supra exempla enumerauimus, ubi nil uerbia temporalia ad solum aliquod nomen uel ad aliud adverbium templa indicans res oriantur, talia in hac quoque specie reli Priuntur.
diebus sacroruni Elsus intoriani inditu in os igitur temporis sesii Significatio. Aoristus autem dicitur de sacris quotanni repe litis altero eius soneris loco, qui is Soph. Ai. u. 802 , iam supra disti ut auimu R. Restant duo loci Euripid si, do quibus tro ui dicendum est: alter Oros t. 237, ἄκ0υε δὴ νυν, ω κασίγν/ὶτον καρα,εως ἐωσι ' ευ φρονεῖν Ερινυες. De quo loco diu dubitaui utrum uerbum cosi pro coniunctivo an indicativo ab ondum esset ex ipsa senim forma uterque modus esse possest, O Herni annus quid om ipso dubius de pari. ci pag. III. coniunctivum sSe di Xu, sed addidit quani litani hic qui dona etiam indicativus esse potest. Nunc autem certo Scimus indicativum esso, quod apparet Comparatis cuni OStrol0e DXenipli S. quao similia QMunt 'sesch. Choeph. 026. et
20쪽
tuae est ri 'taschelius cuni editione Parisina recepit. anguStissina a iii est orii in cogit itio nobis et dubia ploruniti ue 'r' ut duae actiones in statues eodeni toni poro ueniat, tot
cet et iones duas ut suturm tenipore sint ut euenientes cilica uum suturi, sed coniunctivum praesentis uel auristi ualparicula ν 0niunci uni in plerisque id onus eii utiliati . tonideantu S. Sed eoruni qui quo exeniplorum unieriis si uuam iii
lanciscita τ' ἐν ὀλβίαις Ἀθάναις. lndicativo autem περινίσσεται poeta utitur ui . In ε
Graeco notum erat, quotannis mense hari elione per nouem ille Spartae Apollinis Carnei sacra coli, quibuscum poetarum quoque certamina coniuncta erant Chorus igitur loco nostro uaticinatur, Alcestim, omnium uxorum longe optimam, carmini' lm Semper iri celebrat uni. Optativo quoque si poeta usuri με et, non haberemus, in quo offendet semia S. Eur Fragm. 26 x 'Aτρ0ὁ γ πολλ' νεοτι ποικίλα ' τερπε τε γέ cst μάλιστα καὶ λυπεῖ βροτους τυχοιμι ὁ αυτ=j si νίκ' στὶν ευαεννς. Huc pertinet ui . Herc. Fur 284:.ῶς ' ἐπειὁὴ δεῖ θανειν, θνήσκειν χρεών. N. nc 'equitur locus ad interprotandiani Vinicillinius, quo nihil adhuc certi uiri docti statuorunt. Eur. el. 3l0: κροταλα δὲ Βρομια διαπρυσι0ν Πντα κελαδον ἀνεβοα, θηρων τε ζυγί0υς
Mutata codicum Scriptilia, quae est ἀνεβο θηρῶν ὀτε ζυγίου ζευζασα θεα σατίναν, flugkius, qui primus ceteris rectius orspexit quae totius loci Selitentia esset sic scripsit θηρ υ ε ζυγιους ζευξασαι θεα σατίνας . . . ita ut uerbum in folligero tur εσυθνησαν, repetendum Q Superiore forma συθη Alii autonialiani uiam inierunt atis igitur erit Hermanni coniecturas mentionem sacere, qui ad illa uerba θηρῶν τε ζυγίους ζευξάσαθε σατινας sic enim emendauiti uerbuni intoreidisso censui in ea lacuna Supplendum, quae ipso auctore post uocem πάνοπλος indicanda erat, iton alite mltinium strophae tersum, ut 9. indursius Statuerat. Scripsit igitur sic: μω τοξοις Αρτεμις δ 'εγχει Γοργωπα πόνοπλος.