장음표시 사용
21쪽
Sed de priore nutitiatorum temporalium genere taees liactelius. oliorum genus St, in quo indicatur, actionem en uilitati Secundarii tompore diuersam esse ab ea, quae enuntiati primarii est Ac prius quidem de iis locis dicamus, qui hia actio enuntiati secundari antecedit, quam nil finem ter ductam actio alterius nuntiati consequitur. atque initium faciamus a re huμPraeteritis. In nuntiato autem secundario imperfectum iri, ita natura usurpari non posse, initio huius ibollio satis su por- lum demonstratum esse uidetur: itaque illud aempus a lonreperitur nisi oristus uel praesens historicum. Eur El. 260: στιν ὁ 'Ἀρεως τις χθος, ο πρῶτον θεοὶ εζοντ' ἐπὶ ψήφοισι αῖματος πέρι, Αλιῆύόθιον Ἀκταν Ἀομιοφρων Ἀρης.
Aesch. Prom. U. 228: πως ταχιστα καθέζετο, ευθυς νεμιε γερ a. De uerbo autem καθέζ0 im ut tua annues aliique urammatici statuerunt, imperfectum osso auristi ut praeditum: ipsam aut uni Prae Sentis formam καθεζοειαι Suspectam habent de qua re Passori ius dixit in leX. S. v. Soph. Ant. 407: πως γαρ λ κομεν - καθημεθα.
plus quam persecti enim noti saepenumero ab oristi notio ite non multum abest). b. t 63I Eur. Alc. 58 Suppl. 752 An
καὶ παρεσχε - ουκετι sc κατοικεῖν ἐχργῆν). Ceterum alter huius oci uersus, in quo enuntiatum Primarium inest, Spuriu esse uidetur.
Do inde duobus locis pro indicativo oristi participi uin in nuntiato primario usurpatur, Soph. Antig. 3l5:
Ψjύθει, ἐπεί νιν εἰπε ι0 σεσωσμενον. Pro imperfecto participium praesentis operimus his locis: Aesch. g. 242 πρεπουσα θ' ως ἐν γραφαῖς, προςεννεπειν
Soph. Ant. I 63 Eur Hec. 939 946. Dein do x in sinitivo praesentis ui emporis praeteriti praedito enuntiatum Secundarium pendet duobus his locis: Cur Heracl. 830 ἐπεὶ ' σν siriw ορθι0ν πυρσηνικθσάλπιγγι και συνῆψαν ἀλλήλ0ις μάχην,
22쪽
Philociuiae accidit, ut ii terrai piis Neoptolenti uertiis in tetro a-tione eum excipei et itala enuntiatum priniarium totum do 'st. Nunc te rebus loquendi toni pore praeSentibus dicendum est in is ut iis exemplis uel praesens P persectum in nuntiat primario Surpatur; persocio nim ea Significari, quae Statu de Sequento Sque ad prassens te ni pus portineant iam Supra omni emorauimus in enuntiato autem secundario uela OriStu ui persecti praeditus uel praesens P ipsum Persectum
Aesch. Sept. 992 Gi τοίνον οἶσθα διαπερων, επεὶ κατηλθες ε πολιν.ΝchueiZiu enim recto monuisse uidetur, altorum uersum cum Prior arcti SSimo neXu copulandam esse, non ait una perii noro qui inter illos iniseri ocius est: συ ὁ Ουδεν στερος μαθών.
Qui 'oe' non satis constat, a quo uerbo nuntias uni priniarium incipiat Alii inini modicunt scripturam sic mutauerunt: Gκαιρον γε - σέβειν τίειν ὲ, et uerterunt: sed quando menii ,- lieni inieci malorum implacabilium, intompestiuum est, discors matrimonium, aedibus detestabile, et alii mi ni unebris insidia uir bellatori, uiro apud hostes claro paratas colere et iocuniaedium igne carentem Suspicere. - Contra .mermannii aDO-d0Sin incipere dicit cum antistropha. ubi ε parii milii de more,
posita sit post ἐπεὶ δέ, longiore parenthesi interposita; quae ut in tolligeretur, prima uerba Horm sic mutauit: καιρος δ' , sed participia illa σέβογν et τίων rotinuit. Qui hiis actis hanc
uersionem adiecit quando autem sentio non suo tristium laborum intempestiuia enim, qui inimicum connubium, XSecrandum aedibus, et ei uiuo a , montis insidias uiro bollatori, uiro apud hoste claro Strucias colit, et suspicit igno cur litem iocum ut quo in bello mulieris sceptrum): malorum maximo cele-hratur Lemnium. Ac de Script uia nihil statuere audeo nisi quiad Sen Sum totius canti ei magi expedire mihi uidetur sttopha tortia post auiis tropham posita.
ἐπείπερ ευν0υς ρηλθον, ἐξελυσα ιην; Saepenum et ' nitri Stum post τί et τί ουν pro praesenti inferri Hei nil demonstrauit ad lat. I rotag. p. 460.
quae inepta est, er mannus tmii chliossius ita mutauserunt ut pro adverbio τε pronomon 3 τε restitueront De ceteris serbis, quae mutauerunt, uid Herm. ad h. l.
Deniquo si qua actio rebus instantibu antecodii quae loquendi tempore aut praeterita aut praesens est, in nuntiato temporali aut a ristus aut praΡΝen Ponitur.
23쪽
καιτο νειδος chneide v. demonstrauit.
Duobus locis Euripideis ex antecedente uersu futurum
si recto Nauchius coniecit. Eur Rhes. 68 Heracl. 0 I9. In uno exemplo impersectum cum adii Drbio ἐπ' coniungitur:
Eur Hec. I 250 .... αλλ' ἐπεὶ τα μὴ καλαπρασσειν ἐτολμας, τλῆθι καὶ τα μη φίλα. Denique duo loci reperiuntur, ubi adverbium i τε cum uerbo εἶναι coniunctum quaSi in unam adverbialem notionem abiit.
Ubi in oτε - τε ponitur pro τε μεν - οτε δέ uel ἄλλοτε δέ, quae usitatior os distinguendi forma. Εur. Alc. I l09 ἀλλ' - οθ' ημας αἰνεσεις.
Sod haec hactenUS. In exempli autem, quae enumerauimus, non ubique ita sacile diiudicari potest, sitne temporalis an causalis conditio inter enuntiatum Secundarium et primarium intercedens, neque omnis de hac re dubitatio in omnibus excluditur temporalia enim adverbia etiam causalium uice Saepenumero languntur, quoniam inter causam aliquam atque actionem, qua illa es sicitur, eadem semporis conditi intercedit, quam adverbia tem
poralia Significant. Restat ut de iis locis dicamus, quibus actionem enuntiati primarii antecedentem actio alterius enuntiati sequitur. Sed duplex potest eorum locorum conditio Sse; nam aut actio, quae antecedit, uno tantum puncto eius temporis sit, quod est ante tempus incidentis alterius actionis, ita ut inter alteram sinitam, alteram incidentem aliquod interuallum intercedere possit aut quae prior sit, continuatur usque ad alteram incidentem, ut continuo posterior priorem excipiat spatio nullo interiecto. In utraque autem specie ea tantummodo exempla huc pertinere, quae ad res praeteritas spectent, statim intelligitur rerum enim suturarum plane alia conditi est, de qua paullo post
Prior autem illa speetes signiscatur ad uerbi πρίν, altera adverbiis εως et εστε. Aesch. Prom. 48I: υκ εὶ ἀλέξημ ουδεν υτ βρώσιμον, Ου χριστόν, υτ πιστόν, ἀλλα φαρμάκων χρεία κατεσκελλοντο, πρίν γ ἐγω σφίσιν ἔδειξα κρασεις et πίων ἀκεσμάτων ....
24쪽
Aesel 2 agna Thress. quod ermannus ex schol ad Soph. Ai. u. 8 33 sic restituiti tἔκαμψε, τόξον ως τις ἐντείνων, ξίφος, ροὶ di παρουσα αιμόνων τις ευφρόνως
chungen uber die gri echischen modi. p. 90.). Aesch. Pers. 428 . . . . of ωγ, ' μου κωκυμασιν κατειχε πελαγίαν ἄλα
Sed quum prior uersus quam grauissime corruptus SS uideatur, ne id quidem constat, num adverbium 7ως recte so haboni Aesch. g. 308: li' ἔσκηψεν, ἔστ' αν ετο
esse putamuS; nam quod . Hermarinus coniecit: εστ εσκηφεν, υτ ἀφίκετο,
uerbo 'λετ ad Ἀραχναῖον αἶπος alter autem orbo ἔσκ ψεν ad αστυγε 0νας σκοπας relato, id ei lius recto dixis
uidetur artisici OSiu eSSe, quam pro Aeschyli simplicitate Prom. U. 457 .... ἀλλ' ατερ γνωμης ὁ πανεπρασσον τε δή σφιν ἀντολας ἐγά,
Sed de indicativo haec hactenuS.
lam Sequitur altera pars, quae est de coniunctivi usu ac ratione. Ex iis autem, quae supra disputauimus, intelligitur, ad uerbia quae uocantur temporalia ad solum tempus indicandum non Spectare, nisi indicativo adhibito ubi autem coniuncti uoue optati u scriptores tantur, aliquid accedere ad temporalem enuntiatorum conditionem inter omne constat. Quaeriturnuuc, quid illud sit quod accedat. Atque coniunctivi usus is est, ut ea, quae dicuntur, non reapse eri uel facta ess significet, sed in mente tantummodo haberi, ita tamen, ut exspectetur, ut eueniant. Quam-ο beau Sam quum plerumque noli exspectetur, ut aliquid eueniat, quod non instet, sed iam ad Persectionem uenerit, coniunctivus in enuntiato Secundario sequitur praesens uel suturum in enuntiato primari P0Situm ea enim, quae taeterita Sunt, rerum expolientia docti sumus. Itaque coniunctivi notionen ad suturum proxime accedere Ino intelligemus discrimen autem inter o interceden id est, quod tempore futuro utentes pro certo affirmamu actionem non posse non seri, coniuncti uouero quam ui considenter modo XSpecta inus, ut aliquid eueniat. Quum autem plerumque fieri oleat, ut exspectemuS, ut quod nondum exstiterit, sub certis quibusdam conditionibus es siciatur, ut exsistat, apud tragico quoque graeco coniunctivum in enuntiati temporalibus longe plurimis non usurpatum reperimus, nisi particula ci cum adverbiis temporalibus coniuncta. De cuius particulae graeci Sermonis propriae originatione ac ui disputauit Schoemannus, i. Ill. in libro de partibus orat scripto p I98.). s. etiam G. Hermann de pari. ν, Hariun g. de particulis Il. p. 2I6-33I., quibu aetate anteceS-serat ei si g. de ui et Su pari sim, deinde Oppo de pari. αν, aeum tetra in libro, quem inscriptit uber die gri ech tem Pora und modi . Iam ad ipsa exempla no uertamuS, quorum Priorem PQ ciem distinguimus eam, in qua significatur fore ut enuntiati et primarii et secundari actiones per idem tempus continuatae eueniant. In primario igitur uel suturum uel imperativus uel
25쪽
etiam modus, quem subiectivum appellant, in secundario ad uerbium temporale cum αν coniunctum et coniunctivus prae-
. illi . haec sinit: ως ἄν i. o. ως ἄν. Manis os tum os . uel ςπερ in tribus illis locis Sophoclis Phil. 330 At Iii Oed Colon. 136 I. nihil aliud sigi: sicaro posso, quam et tiri vς τερ. Quaeritur igitur uirum Sophocli I et ὁρπερ pro moet εως τε dicere placuerit. quod nemo alius dixit, an ti, ot
GFniZem cuius exempla plura apud Homerum, nulla apud tragico reperiuntur, an οἱ ex gloSsemate tia deprauatum sit
quae runckii opinio fuit, qui in torsibus i. hi Phis
Seripsit, sed εωςπερ in ed. col. quod, si synigesis non sit admittenda, στεπερ ζῶ scribendum foret. Harum trium rationiani qua uera Sit, nondum inploratum habemus. Hactenus Diod0rsius in odit OYoh. Genus
sententia intelligatur, hic eos literis consignare liceat: Soph. At IlI7 .... του ὁ σου ψόφου Ued Col. 36l: ου λαυστὰ δ' ἐστίν, re ἐμοὶ μεν οἰστέατα δ', λπερ α ζω σου φονέως μεανχμέν0ς. Primam quidem illam explicandorum locorum rationem, quam Din dorsius attulit, uidetur non se cur reicer, dubitemus quippe quae nullo exemplo possit probari atque ob eandem
causam ne altera quidem uera esse uidetur, quam Bergkius aliiquo secuti adverbium εω restituerunt per Synigesin una syllaba pronuntiandum Hermannus quidem uulgatam illam Scripturam ως ν), non Solitariam, Secundum propriam uocis ιός significationem interpretatus St: utcumquo se quomodocunque A sed ne hac quidem interpretatione satis plana sit illorum locorum sententia. Quae restat rurichii coniectura scribentis, duobus locis Phil. I330. et Ai. IIII. ot metro et sensu Probatur, tertio autem loco metricum uitium es sicit, siue legitur τάδ εστ α περ ζῶ, nam in iambicis tragici dialogi trimetris iambus spondeos stabiles in iura paterna recepit commodus et patiens, non ut de sede secunda cederet aut quarta socialiter; siue legitur αδ εστεπερ α ζω, anapaesto enim podi nisi in prima sed in trimetri locus non St, niSi sorte nomina quaedam propria inserenda Sunt, quas anapaesti formam habent. Ceterum alterum hoc, quod St στεπελα, intercedente particula περ intor adverbium εστ et , etiam minus recte quam alto. rum se habere uidetur, neque Squam apud tragico reperitur. Quamobcaussam Brunckiu εστεπερ ζω Scribendum esse putauit, quas coniectura Peci OSior uidetur SSe, quani uerior non enim intelligitur, quomodo actum Sit, ut qui codicem por- scripsit, pro acillima ad interpretandum scriptura εστεπερ)scripserit Jςπερ ἄν - aeum tetrius quidem in primo illo exemplo Phil. I 330. Brunckii coniecturam ita ueram habuit, ut ne uno quidem uerbo discrepationis illius inter uiros doctos mentionem saceret. uid. p. 232. ei libri aeum l. quem supra laudauimus). Ac praestat sane, illis locis adverbium ἐστ' ἄν recipero, ut interim medela adhibeatur, tertio autem loco codicum scripturam retineamu et Hermannum secuti interpretemur: serendum St, utcunque uiuam tui ut interfectoris mei
Soph. Phil. 1000 .... υδ ῆν χρύ με παν παθεῖν κακον,εως ν η μοι γῆς τόδ' αἰπεινον βάθρον. sis. 736. u. 4 προςλαμβάνειν ὁ δεῖ καθ ήμερα ἀεί,εως ν ζῆ μανθάνειν βελτίονα. Quem locum quum comparauerimus eum Eurip. Orest. u. 237, ut
26쪽
Supra diximus, statim elucebit, huius loci aliam esse liquo illius conditionem. Illo enim loco lectra de reditu Menelai
nuntium afferens, OreStem fratrem grauissimo morbo uexatum
adhortatur, ut audiat, quae dictura sit, dum Furiae compotem Auae mentis esse Sinant Orestem igitur tum, quum Electra illa uerba diceret, mentis compotem Tuisso apparet Itaque quum de certo loquendi temporis puncto, non de quolibet tem pore uel homine Electra loquatur, magis ex totius illius adhortationis natura esse uidetur, quod indicativus adhibeatur. Contra in Soph. stagna. 736. non de uno homine, sed lac quibusvis hominibus quolibet tempore mi uentibus sermo isse uidetur quibus praecipiatur ut discondo in dies scientiani augeant, donec discere meliora liceat. Itaque quia in omnia tempora illud poeta praecepit, neque exspectat, it saeta dicta excipiant, coniunctivo utitur cum articula ce coniuncto, quo explicet, nihil sua interesse, quinam aut quotiens praecepto illi obsequantur eterum etiam illud aliquid momenti habere uidetur, quod apud Sophoclem non addita particula αν aduerbium μως cum coniunctivo coniunctum paene in sinalem notionem transierit, cuius rei exompla alio loco enumerabimus. 1 e alterius autem loci ratione Asseh. Choeph. I 026 ξως ' τε φρωνμμί, κηρυσσω φίλοις. non habeo, quod adiciam, quum dilucida per Se es' uideatur. Aesch. Ag. 435 ου μοι μελάθρων ἐλπὶς ἐμπατεῖν φοβονεως ν αιθχὶ πυρ ἐφ' ἐστίας ἐμῆς Αἴγισθος. Hanc enim ei lii emendationem ut genuinam recipiendam
Acrisii usus, qualem in uerbo ἐπήνεσα reperimus, non Singularis est; quum enim aliquis dicit so gaudero uel mirari uel alio animi motu se assici, Graeci semper sero pro nota illa graecae lingua subtilitate atque elegantia non praesenti tempore, seda oristo utebantur, quoniam animi motu iam affectus est, si quis dicit se moueri, ueluti eo temporis momento quo dicit se ridere iam risit. Me qua re uid . rueger. gr. gr. 53, 6, 3; Matth. 506, I; Passo . in lex. . u. ἐπαινε co id genus ori Stum ἐπήὶνεσα in nostram Germanorum linguam sic uertit Ich ivit gelo hi aboli. Liceat ea quoque hic perscribere quae ab G Hermanno ad Viger. p. 745. Seq. disputata Sunt; oriStorum, inquit, quae pro praesente usurpari dicuntur, duplex rati est, prior, qua seri aliquid solero indicatur, quod non potest seri nisi in sententia generali, qua quid ut exemplum commemoratur; non enim in noristo consuetudinis Significati inest altera, qua praeteritum uero indicatur sed ut uix alia lingua exprimi possit, nisi circumscribere uelis. Moc apud iragicos 4requentissimum est; ε , edictum uolo, urip. Med. 272; πειπον, imporatum uolo
et quae alia id genus exempla er mannus attulit de iis auteniquae apud AriStophanem reperiuntur, uid Teutal. ad Aristri lib. 474. Videmus igitur longe plurima reperiri apud Euripidem, qui primus inter tragico descendit ad philosophorum et rhetorum
27쪽
ερ ορος εἰς ρος. Librorum scripturam o γη omissa itera H ab aliquo interpret mutatam habemus in στις ἄγει Εlmst eius εἶτ' δυωγ uel ποταν γη, in dorsius ταν ta,mirch hostius librorum
auctoritatem Secutus π ἄγp. uuaeritur nunc quaenam criptura genuina sit uel ad genuinam proxime accedat. Quum autem antistrophae metro neque librorum neque in dorsi scriptura respondeat, neque adverbium τε omissa particula, cum coniunctivo apud tragicos poetas coniungatur, non OSSumu non recipere lin Alei coniecturam, quamquam non habemuS, quo
Deinde quas species enuntiatorum de indicativo disserentes distinximus quum retinemus, nunc it loci numerandi sunt, quibus actionem enuntiati primari ipsam instantem actio alterius enuntiati equitur
πρὶν ν ἐξ ἀγριων δεσμον χαλάσ/ὶ
ib. 756 νυν ὁ Ουδεν ἐστι τερμα μοι προκείμενον μόχθων, πρινών Ζευς ἐκπέσ τυραννίδος. ib. 99l: ου εστιν αἴκισμύ υδε μηχάνημ Ἀτω προτρεχνεταί με Ζευς γεγωνῆσαι τάδε, πριν- χαλασθῆ δεσιι λυμaντήρια. ib. 1027 τοιουδε μοχθου τερμα μή τι προςδοκα, πριν δν θεων τις διάδοχος των ων πονιονς ανχj, θελγὶσI εἰς ἀναυγητον μολεῖν - Λιδνην. fragm. 3l9 πριν ἀν σταλαγμοῖς αῖματος χοιροκτονουαυτος σε χράνli Ζευς καταστάξας χεροῖν.AeSch. Prom. . u. 770. Od. Guel serb. lectionem πλ=ὶ ἐὰν ἐγω receptam SSe quum aliae scripturae salSae SSent, non est quod in memoriam reuocemus. Sed priuSquam ad Sophocleos loco progrediamur, hic animaduertendum est, adverbium πριν cum part ἄν coniunctum apud Aeschylum non reperiri, nisi ex te in Prometheo, semel in frag-m em Lys. Soph. Ai. I 07: ALL. . θανεῖν γαρ αυτὸν υ τί πω θελω.
28쪽
ita uin particula α, coniungi, ut nulla uocula intercedente dis. iungantur, nisi particula γέ nostro loco deinde Soph. Oed. Col.
Quod supra diximus. in iis quae enumerauimus XempliSactionem enuntiati primarii instantem antecedere ante actionem enuntiati secundarii. id fortasse minus recte dixisse cuipiam uidebimur, quum illorum locorum intueatur sensum, qui plane contrariam explicandi rationem luscer uidetur; iam riuum poeta dicit: ουὁ -ει, πρὶν ει κορέση sane nemo alio modo hunc locum interpretari potest, nisi sic: quum satiauerit, tum memiaciet. Ita enim acristi quoque coniunctivi, qui omnibus his locisuSurpatur, explicationem inuenisset Sed alia est forma, alius Sensus Adverbium AEnim πρίν comparativi formam mal,set' . Itaque quum illo loco, quem modo laudauimus, negationi ad uerbium ot)dε abiecerimus, facilius erit ad intelligendum λήξει, πριν , quod idem est ac ista προτερον mi , primum sinem saei et deinde alia res accidet. Sed quum abiectum adverbium ovo est, in enuntiato secundario meque coniunctivum neque Particulam αν usurpare licet. Quaeritur igitur, quaenam explicandi ratio sit o particula ci et coniunctivi Oristi. - idimus autem omnibus illis locis in enuntiato primario inesse negandi uel prohibendi significationem: itaque si quis dicit, non
' Adverbium πριν originem ducit e uoce aliqua ante nostram memoriam usitata, cuius reliquiae hae sunt: Pr ante , Praepositio p. Ind. usurpata, cuius forma est illius uocis casu instrumentalis, quem oppius et Curtius appellant; Proi prae). praep. latina casus Oeatiuus; Prυd πρό pro , praep. graee et lat. caS. ablatimIS; πριν, graecae linguae adverbium, non solum comtiaratiui ui indutum ut Hartung. II, 69. , sed ipse comparativus. Nam πριν ContrR-bitur e προ- ιν α προ- ιον ιον Si comparativi terminatio . ut
in latina lingua syllaba praepositiva se piris pristinus ex
aetum iri quidquam, antequam alia aetto eueniat, non affirmat ore, ut alia illa acti reapse ueniat, sed nihil dicit
nisi, si altera ueniat, alteram instaro. Atquo haec uidetur eSSe particulae αν ac coniunctivi explicatio. Aoristi autem coniunctivus eam habet notionem, quod neque insectam neque Persectam actionem repraeSentat, nullam igitur temporis, sed Solius modi i i. e. coniunctivi significationem amplectitur. Quae quum ita Sint, quodcunque temporis momentum Sive praesentis iue praeterit siue futuri rerum cohaerentia postulat, Oristi coniunctivus indicat. Ceterum etiam praesentis uel potius actionis insectae coniunctivus uno loco
usurpatur Soph. Phil. 409. , ubi Neoptolemus Philoctetam
iubet abire, στεῖχε προς κυσας χθονα. Quod quominus es sietatur Hercules impedit in θεολογεια conspectus, hi uerbiS:
Omnibiis autem his loci adverbium πρίν prope accedit ad significationem adverbii εως.
Aesch. Prona 8I0 770 de quo loco iam supra dictum est); Soph. ed. R. 834 Oed C. II 4; ur. Alc. I02I.
In his Rhesi tabula mersibus singulare aliquid ineSt, quod in ceteris sabulis haud ita facile reperiri putamuS; nam uerba
quaedam desideramus quasi per ellipsin missa, quae media Sint inter κατευνασεν atque εω ἄν. Dea enim lixem certiorem facit, iectorem Rhesum Socium extra muros collocaSSe, ubi maneret, donec illuceSceret.
Aesch. Eum 449; r. U. 376 697 792 ubi post uerbum
ηλιοστιβεῖς aliquid excidisse Brunc ius primus intellexit uidetur autem inter alia uerba imperativus uel modus imperatiuiui praseditus excidisse); ur Andr. 266 Cycl. 627 Aesch. Eum 340.
Soph. Ai. 57l; de quo loco iam iniit huius libelli disputauimus codicum enim Scripturam: ως σφιν γέν=ηται λὶρ0β0σκος εἰςαεί, μεχρις υ μυχους χωσι του κάτω θεου, tui Sam esse Supra commentorauimus Quam obcausam quum ab
29쪽
interpolatore illatum hunc uersum censerent, inast eius et
Dindorsius totum eiecerunt, Hermannus Sic emendauit: εστ ανιλυχους κίχωσι του κάτω θεου. Nam adverbium G ἄν grammaticos Saepenumero Oee μέχρις ιν interpretatos eSSe affirmat. Beighius in ann. crit ad h. l. SuspectuS, inquit, uerSus St;
fortasse antiquitus in codicibus aliquid excidit igitur grammatici ut locum redintegrarent, uersum hunc inseruerunt '. Acuidetur sane uox ςαε in sine prioris uersu posita ueteres interpretes induxisse, ut totum qui Aequitur uersum quaSi interpretationem adicerent; tota enim eiu Sente litia superuacanea est. Quare uersus ille aut eiciendus est, aut si genuinum retinere uelimus,merna coniectura recipienda uidetur, quae et sensu et metro et legibus grammaticis probatur.
Sed haec hactenus. Quae restant exempla coniunctivi eum ci coniuncti, deinde coniunctivi non addita particula ἄν, tum de optativo, de infinitivo et de adverbiorum temporalium originatione, quae reperia habemus, alio loco prodemus.
Natus sum Marolus Gothos redus iis to theus ammanuelis Preus a. d. VII Id. Ianuar. a. h. s. XXXVIII. Lignicii, urbe Silesiae, patre Christiano Gothos redo, ciue Ligniciensi, matre Amalia e gento
Reichiana, qui parentes ut ad extremam usque Senectutem tranquilla et beata uita praeclarae assiduitatis curaeque impigrae quasi praemio ruantur, Deum . M.enixe precor Fidei euangelicae addictus Sacris utor eorum, qui ab unitis Lutheranorum et Resormatorum, quos dicimus, consessionibu Separati meram Lutheri de rebus diuinis doctrinam sequuntur. Primis literarum elementis instructus duodecimo aetatis anno gymnasium ligniciense adii, quod adhuc directore r. Eduar domuellero, Prosessore, Vall. floret Cuius gymnasii octo pedi annos alumnus sui, usus disciplina optimorum praeceptorum, quo pia grataque memoria Omnes prosequor. Deinde quum maturitatis quod uocant testimonium accepissem, mense Aprili a. h. s. LVIII per Rect Magn. Et veni cli mir. Ill. ciuibus uniuersitatis literariae Viadrinae ratistaviensis legitime adscriptus lectionibus intersui philologicis philosophicis historicis, politicis, quas habuerunt Viri Ill Berna ys, Branis s. Maase, moepeli. Rossbach, Tellkamps, sest phal.
Ineunte hieme a. h. s. LX. inter Sodales seminarii philol. quod ratistauiae est, receptus exercitationum, quibus Ha a se et Ros S bach praeerant, per tria semestria particeps sui meinde quum per aliquot menses praeceptoris domestici munere lanctus issem. in latriam aeuersus uno gymnasii Ligniciensis praeceptoribus munere se ablicante praeceptor publicus pueros per unum annum institui Quum autem muneri Suscepto totus uacare deberem nec mihi contingeret, ut examini aSsidue conSulere POSSem, anno
peracto mense Octobr. a. LXIII GtaphisWaldiam me contuli, ut ibi finem academicis studiit imponerem. Ubi riuum per Uir. Ill tardet eben,
Rectorem Magn. in ciuium ac iemieorum numerum Ssem receptus, lectiones adhuc frequentabam Vir Ili Schoemanni, Seneri Hoeseri. Omnibus inutem his uiris optime de me meritis gratiam habeo quam maximam semperque, quantum iis debeam, memori gratoque animo tenebo.