장음표시 사용
11쪽
Quod si vero ad animum offerentis, vel bpsam rem laboremque & studium impensum respicere quis velit, molis longe majoris muneribus Vix cedet. Imo licet exiguum sit, id tamen praestitimus, quod per vires licuit, & satis bene nobiscum adium esse putabimus, si Vobis non displicuisse intelligamus hunc aliis inserviendi cona rum. Illud vero nos, consequi posse a Vestro Favore & Benignitate confidimus, imo enixe rogamus, & cum debita expetimus observantia , ut serena fronte hoc accipiatis opus, Auctoremque Vobis habeatis commendatissimum , qui omni Opera, cura, studio id agit, ut beneficiorum
acceptorum memor, grata mente & ob
sequio sit nemini secundus. Principibus placuisse Viris dum laudi ducitur, illud mihi sufficiet, si Vobis studium meum placendi demonstrare potero, nihil unquam secturus, quo sequius de me sentiendi
12쪽
justa oriatur suspicio. Omni enim officio vel potius pietate erga Vos Vestramque Remp. satisfaciens aliis, mihi ipsi nunquam satisfaciam. Caeterum Vota facere non desinam, pro salute Reipublicae, Urbis, Senatus, Populique Lugdunensis, ut salvi sospitesque peritent omnes & singuli. Vos in primis, VIRI NOB. ΕΤ AMPL. servet supremum Numen ad Nestoris annos, ut Patriae Consilio, Urbi Regimine, Ecclesiae T telari Cura, Familiae Incremento, Liti ris & Artibus Praesidio, quam diutissime sistis superstites. Lugd. Bat. Anno driae Vul
garis MDCCXIIl. prid. Id. Decembris
13쪽
UA M VIs extra omne dubium positum est, Sacram Scripturam Veteris Instrumenti, quam Judaeorum fides ad nostram aetatem conservavit diligenter , lingua &charactere hebraeo ad nos Pervenisse .., apicibus instructam ι non deesse tamen videmus, qui de ipsis litteris & punctis aeque ac de Accentibus, quibus codices nostri sunt insigniti, in diversa abeunt. Nonnulli enim de ipsis figuris, earumque antiquitate & usu, licet de re, his signis expressa, conveniant, quaestionem movent, easque novitatis postulant, & vel nullius vel exigui saltem usus esse arguunt, alii vero vel
ipsis Auctoribus sacris, vel Uiris divinitus inspiratis, adeoque Spiritui Sancto illas adscribunt . & hinc maximi momenti esse statuunt , & usum praebere haud exiguum in interpretandis Scripturis defendunt. Utraque sententia Auctores laudat, & argumentis pugnat, uti videtur non contemnendis, ut quid de re ipsa statuendum, & tanquam magis verosimiIe amplectendum sit, nonnulli dubii& incerti haereant. Neque vero quaestio est de re minoris momenti, sed quae circa ipsum Dei verbum versatur, de qua nos omni modo certiores esse decet, ne quod alicujus ponderis esse possit negligamus, neve plus aequo humanis tribuamus inventis & additionibus , quae examen sustinere nequeunt. Nihil ergo de hac re statuendum esse videtur, nisi quod, diligenti disquisitione adhibita, verita
14쪽
ris nomine se maxime commendat, Scrationibus recte subinductis, assensum nostrum effagitat. g. a. Praesentis nostri instituti non est, integram quaestionem ex professo tractandam suscipere , sufficiet nobis
quae de ACCENTUUM AUCTORITATE ET Us V in mentem venerint annotasse, neque haec pluribus exequi integrum est, sed praecipua tantum argumenta examini suta jiciemus, quo de omni negotio plenius constet. Paucis quoque desungemur, indicasse contenti, quae ab utraque parte disputatione ventilantur , quo magis Lectori integrum de hac re judicium maneat. g. 3. Non sine ingenii acumine & eruditionis apparatu, seculo elapso haec quaestio de Antiquitate Accentuum Hebraeorum agitata est. Quum enim in Gallia, Anglia de Belgio, magni nominis Critici. Eliae Levitae assurgerent, qui seculo decimo sexto floruit, & Puncta Vocalia dicta x Accentus Hebraeorum primus impugnare coepit satis diu haec praevaluit apud eruditos opinio, quam omnium calculo, Capellus & Morinus, & post hos Waltonus, argumentis undique conquisitis propugnare atque defendere validissime conati sunt. Contrariam tueri sententiam pi
ouit Doctissimis Buxtorfiis Patri lc Filio, qui in hebraico studio principex habiti sunt 8c adhuc habentur. Illud sane non adeo mirum, de Accentibus in utramque partem disputatum esse tunc temporis, cum ipsa Accentuum d ctrina, inter Judaeos diutius deperdita, vim suam& usum inter Christianos probare non posset. De rebus ignotis definire, vel de obscuris pronunciando nominis famam quaerere, ingeniique acumen ostendere voluerunt, & ac sensum meruerunt, horum apicum hostes, apud eos, qui
Critices studio litabant, vel saltem pro Criticis haberi vellent. Hinc multi, hac admissa de novitate punctorum de
15쪽
Aecentuum sententia, innocuos illos apices negligere, imo contemptui habere, & ab omni ulteriori disquisitione ab .stinere, & tutum Ec integrum sibi esse existimarunt. f. q. Non defuere tamen nonnulli, in Germania potissi- mim, qui ab altera parte operam suam ipsis Accentibus praestiterunt, εc superatis dissicultatibus, immensoque Iabore eκantlato, nova plane luce hanc de Accentibus doctrinam perfuderunt. Bolilius primus fuit , qui de Accentibus quaedam tradidit , sed morte immatura ereptus
in primis initiis substitit. Decennio fere post prodiit Le-
debuhrius , qui exiguae molis magni operis 8c studii liberulo, Qui Coena Scripturae titulum dedit, inceptum a Boh-lio opus optime absolvit 8c perfecit. Sed cum hoc ipso Auctore, Accentuum doctrina parum prosecit . donec ac muthum , Virum doctissimum 8c in hoc studiorum genere exercitatissimum, fata nobis darent. Qui alia forma, eandem doctrinam , a Ledebuhrio desumptam . dc quod ad ipsas hrpotheses attinet , nihil fere immutatam, denuo proponere, dc vindiciis contra Capellum & Waltonum editis , defendere suscepit. Quo facto magnam sibi nominis famam comparavit, ut ipse quasi restaurator dc defensor Accentuum plurimos sectatores nancisceretur, quorum nonnulli inventis addere , & magis magisque perficere eandem doctrinam laborarunt. In Germania autem hoc studium fere substitit, neque ad alias gentes pertingere potuit, quo casu nescio, jure ne an injuria non definio. 9 s. Illud ex hac historia patet, Auctores illos, qui Ac. centibus maxime fuerunt intensi, m illa incidisse tempora. quibus spissis esset obsepta tenebris Accentuum doctrina, ut
ad interiorem horum apicum naturam 8e genuinum usum agnoscendum, non adeo facilis cuivis pateret aditus. Ut
mirum non sit, si ingenii vi plus tribuisse animadvertamus
16쪽
uonnullos, quam ipsa rei natura accuratius postea cogniata, permittere posse videtur. Accedit quod ad Nasmi thi vindicias & lusceptum Accentuum patrocinium , nem ex adversa parte responderit, sed contemtu & silentio victoriam illi reliquerint haud dubiam, nec incertamg. 6. Non destiterunt tamen viri do hi, quibus Capellι sententia prima se commendavit fronte, qui occasione data assensum testati sunt scriptis, aliosque in eandem sententiam pertrahere laborarunt, licet ignotum ipsis esse non potuerit, quae Buxtorfius & alii reges ierint, Liceat ergo nobis hac occasione praecipua Capelli argumenta breviter perstringere , ut quid ipsis insit ponderis videamus, de quae veriora deprehendimus sine ullius injuria profera
g. 7. Primum Argumentum . quo causam Accentuum petit Capellus, a Judaeorum testimoniis est petitum, quorum auctoritatem, dum sibi favere eos eXistimat, magni. facit, dum vero ipsi sunt contrarii, mox, elevat & Conintemnit. Minus tamen recte. Nam si Auctoritate M Testimonio in rebus facti aliquid si tribuendum, nullas video , qua ratione eosdem te stes jam laudibus extollere, jam fidem eorum elevare, vel in dubium vocare nobis liceat. Fide digni si sunt Judaei testes, eorum testimonio standum vel cadendum erit. Quod si vero praeter verita. tem testimonium dicant, erroris sunt convincendi. & fides ipsis est deneganda. 14lud autem non nisi certis & omni exceptione majoribus argumentis erit demonstrandum, quod num Capellus egerit videamus. Provocat equidem, ille ut Accentus impugnet, ad testes duplicis generis, alios re vera idem sentientes, alios in diversa abeuntes. Inter Judaeos . qui Novitatis arguunt Accentus, unicus est Elias Levita,
qui revera, licet non in omnibus Capello suppar, Originem Diuitiaso ξν GOos e
17쪽
nem tamen Accentuum ad Tiberienses Doctores refert, quos sexto seculo floruisse Capellus alserit. Unico autem teste nihil essici posse in re tanti momenti per se patet, neque alios laudare potest ipse Capelliri, quos enim praeterea producit, invitos eo trahi 8c in alia fuisse sententia, Buxtorfius adductis verbis , & sententiis collatis, extra omne posuit dubium. Destitutus ergo est Capellus qui ipsum sequuntur Judaeorum expressis testimonio, si unum. Eliam juniorem Grammaticum excipias. Imo in contraria
plane sententia sunt Judaeorum Doctores omnes Veteres & novi, quotcunque in omnibus terrarum partibus vixerunt, quorum scripta vel sententiae ad nos pervenerunt,
cujuscunque Sectae , quodcunque studior m amplectan. tur genus. Thalmudici , Maloret hae , Cabbalistae seu Theologi , Grammatici de Critici, Commentatores, & si qui alii, in illa sunt haeresi, Accentus esse divinae origi nis , summaeque Auctoritatis , priscae Antiquitatis ,
maximi usus. Quos dum sequimur, nihil a ratione alienum committimus , cum ipsi testimonium dicant non privatum , in re privata , sed publicum, de re maximi momenti. quae inter illos solos viguit, cujus memoria in te ipsos fuit conservata , & cujus auctoritas nunquam ab haσgente in dubium est vocata. Cui sententiae & summa fi dei mysteria inniti tradunt, ut sacrosanctos ipsis haberi Ac
centuum apices, significent, & uno ore contendant. 9 8. Tettimonia expressa cum minus rem conficiant N
probent, addit illis testimonia muta . quae sunt , quocum horum Accentuum mentio non fiat expressa in vetustissimis Thalmudicorum Cabbalistarumve scriptis, neque in Libris sacris, quorum in SFnagogis est usus, hae norae appareant. Sed nec hoc stringit argumentum, eum ab ipsis Judaeis de Christianis contrarium sit ostensum, Sc lo-
18쪽
ea ex Zohar εc Thalmude sint prolata 8e vindicata, quae satis rem ipsam declarent, quibus nihil respondet Capellus , quod firmum sit δc validum. Excipit equidem se
rem inter ω signum rei distinguere, de re ipsa interpretanda esse allata Hebraeorum testimonia, de signis rerum, id est de notui is Accentuum , se niale haec verba accipere. Sed hoc effugium satis corruit , si observemus, vocem quae figuras seu signa rerum Hebraeis constanter denotat, in hac quaestione , in Thalmude ades e, & ab antiquissimis Thalmudis Interpretibus in hunc sensum sumi , ut Accentuum designet apices & figuras, praeterquam quod Zohar expresse formarum meminit, ut nihil magis. disertum jure merito desiderare possis.
Ad Codices Manu scriptos quod attinet, illos quidem
Accentibus destitutos aeque ac pundiis, extra controversiam
est, sed illud non accidit ideo, ut Capellus suggerit, quod
plane novum snt inventum hae notu Iae, neque ad liti rarum sanctitatem accedant; sed plurimis aliis ex causis, i ter quas, Iudaeorum sententia. haec est non minima, quod Accentus majori sanctitate pollere statuant, quam ut litteris subscribi debeant ordinarie. ob metum ne librariorum vitio errores in punctatione Accentuum positione commisti, integrum volumen Legis reddant profanum poli tumque magis, quam ut Synagogarum usui inservire possit. Superstitione igitur potius si placet, abstinent Judaei ab usu Aecentuum in codicibus sacris, quam ut ullum inde his apicibus praejudicium creent. Quid quod Iudaeorum
nemo hanc Capelli consequentiam unquam sit admissurus, cum longe alia constanter tradant & defendant. g. 9. Succedunt tertio loco Interpretes Veteres, qui A centibus instructum codicem non sequuntur ubique, id certo, ut credit Capellus, facturi, si Accentus adfuissent,
19쪽
& de Auctoritate illorum ipsis constitisset. Sed & illud
argumentum multis modis Peccat, nec probat satis evidenter quod probandum erat. Nam saepius sequuntur , ali. quoties tamen ab interpunctione Accentuum abeunt, quid inde elicies nonne potius ipsos illos interpretes aliquando Accentus sequentes, habuisse Codicem punctatum statuendum esset vel nullone errori fuere obnoxii imo studio saepius sensum aliter paululum reddere voluerunt , neque Accentus & puncta , sed vel ipsas litteras imo integras voces aliquando non curarunt, quis inde inferret, alio a nostro codice illos fuisse usos e Rem sane tanti momenti tam imbecilli ariete subruere vel convellere, non licet. g. Io. Quod si ergo non succedat illud a testimoniis vel directis vel mutis 3c indirectis argumentum , ut probet Capellus causam , alia via ingredienda erit, Sc rationum momentis agendum est, si forte succurrere possit 8c fulcire, quae ruinam minantur monumenta. Nam quae tam de
hili sunt superstructa fundamento . illa aetatem non ferunt, assensum utique ab homine a partium studio libero minime extorquebunt. Ad rem ipsam ergo veniendum, δε ex ipso linguae hebraeae Auctorumque sacrorum genio 8cingenio despiciendum est, niim Accentus linguae conveniant, Se viros sanctos possint habere Au res, nec ne. Verum enim vero statim caussam prodit Capellus, saltem robori argumentorum suorum non parum detrahit ipse, dum confitetur: Rem inam enatasse , quae accentuum
notatis υeι apicibus hodie significatur , auteqstam rei litius signum puta Silme Soph Passive eo loci adseri/erent. Cur enim in innocua illa signa adeo iniquus esse vult, ut una litura omnia esse delenda facile ferat, & contra. s ΑΝ- oes eorumque Auctores &: Antiquitatem insurgat 3 Nihil sine quod ab Hebraeorum lingua, quod a mente Script
20쪽
rum alienum & novum est, sed quod maximam antiquitatem sapit & Spiritui Sancto minimo pere convenit, his apiculis indicatum esse volumus. g. II. In alia autem abit Capellus hoc argumento: Non additi Libris Graecis es Latinis Accentatim apicuti nisi a recentioribus grammaticis , quum coeperunt linguae istae obsolescere , in eorum gratiam , quibus minas erant familiares , aut vero plane ignotae , sed qui earum discendarum
sario tenebantur; Au ergo censebimus 3Mosen Sc. singulis vocibus apicuum addidisse ῖ Hoc ipsi videtur a ratione a llanissimi un. Caussam hujus consequentiae si quaeras, nihil addit, quin potius mox immemor quasi asserti, solutiOtiem hujus dubii ipse affert: Non esse priscae hebraicae scripturae elegantiam cultum aestimanda ex hod erva graece aut lat ne aut vernacule scribendi ratione atque consuet diue. Ita ut , si jam tu Graeca , Latina, aut etIam ver
vacuia aliqua hodie lingua adhibentur inter scribendum varii apiculi non ita multam necessarii , aequum sit etiam de Irma illa AEgo sis aut si rae tempore hebraice scribendi ratione idem affirmare. Alia certe linguae Hebraeae ac Graecae Latinaeve est ratio, nec non antiquitate generis & gloria majorum, Hebraea una omnibus antecellit. Mirumisne igitur vel a ratione alienissimum putandum est , si .&perfectior scribendi ratio antiquissimis temporibus jam obtinuerit Z cum & tempora Esdrae & Mosis plurimis a se invicem distent seculis, ut quae olim vernacula esset linis gua , illa post captivitatem Babylonicam in desuetudinem
abierit, ut vel ab hoc tempore fuerit necessarium magis. Accentibus & punctis additis, verum conservare scripturae sensum. Neque vero probabile videtur, mille demum
annis postea, junioribus Doctoribus hanc laudem dc gloriam tribuendam esse, quam Esdras & Viri Synagogae magnae Diuiti sed by GO 'gle