P. Papinii Statii Ecloga ultima emendatiorem edidit Robertus Unger

21쪽

subscripsitque Narhlandus his: isVerissimiani hoc ot similis ars est II. 6, 12. In his affectibus exprimendis nemini poetarum, ut mihi videtur, cedit Statius. Isarthius rosellitur a voce u u n c nec contra dixit aut Duebnurus aut queehius. Aliud judicium suit Gevariti: is , umquam capies locum, nisi detrahas litterulam, quae a sequenti voce adhaesit et pro nec legas ne. . Veretur, ne Phoebo gravis ut molestus sit, si sollemnibus verbis illum invocot. Quocum sic discrispat Barthius, ut statuat nihil hoe eAgo Convenientius: ocou Castaliae - invisus Advors. XIII. 10 p. 728 et AnimadvV. p. D in ).Vorumenimvero neutra sententia ne tantulum quidem habet, quod probari queat. Videlicet omnes parum perspexerunt, quid tandem in hoo loco vacillarest. Quos primum hanc Verborum geriem intuentes: is Duc Castaliuo vocalibus undis Invisus Phoeboque gravis quum advertisset illa quasi conspiratio vocum invisus et gravis, quam agnoscimus in Senecae loco Suas. VI. p. 30, 21: o si cui eX triumviris non es invisus, gravis us f. Thob. III. 367: is divis Invisus vitaeque nocens. Sen. Hipp. 194: couloque pitriter et terrae gravis. Cort. Lucan. VIII. 157 p. 29b , ipsa eures praeteriit, quae major esset et ad coguoscendam otinterpretandam scriptoris voluntatem illustrior. Praeclare enim sibi respondent, quae Omnes libri tuentur: nec

Castaliae) - Phoebo) quo ut apud Ovidium Mel. II.

811: is Quae neque dant flammas lenique tepore cremantur. Germanie. Arat. Phaen. 132: DAerea sed postquam proles terris data, nec jam Semina virtutis vitiis demersa resistunt Ferri quo invento mens est laetata metallo. Cort. Lucan. I. 479 p. 130. Hand. Tursoli. IV. p. 136 sq.). Quo certissimo indicio patefit ac convinci. tur id erroris genus, quo verba vidi et fudi quibus multa adjiciemus similia Conjeci. XVI. et Emendd. Prop. ev. Ull. 4 not. 58 intor se permutata esse ut apud Sone .im Mod. 135 et Germanicum Arui. Phaen. 35. Heinsius Adv.

III. 14. p. 507. Ruhnhenius geli . II. 111. p. 192.

22쪽

Schradorus Obss. I. b. p. 56 docuerunt, ita hic nos as

firmamus: neo Castaliae voealthus undis infusus Phoeboque gravis.

Insolentius hoc dictum plerique mirabuntur; recte dici nemo negabit, qui resciverit inveniri apud Ovidium lumina oleo infusa, apud Columellam olivas, napos

aceto infundere Lennep. Ovid. Hor. XXI. 159 p. 3113, apud Palladium VI. 1, 2 foena pluviis infusa.

II. 4, 3 is mediocriter infusus ager, quocum illa Chrysologi Honui. 42: imber infundit terram et Marcellini: fortunis complurium se so infundit comparavit Munckerus Fulgent. I. p. 607 not. 11, apud Vegetium V. 15, b insundi oleo et Coelium Aurelianum Acut. H. 37 panis infusus, aceto infusus id est, ut ait Barthius Adv. XXXVII. 6 p. 1683, perfusus otvelut maceratus humore, tum apud Macrobium, quom solum norunt ejus usus testem Broukhustiis Tibull. I. 2, 3 p. 33 Helasiusque et Bumarinus Ovid. l. d. p. 314, Saturn. m. 3, 4: lastitia hominem infundere. ibid. et b, 114: is infusus vino fit similis insano, deniquo, ne ineram Lactantium Stat. Theb. XII. 312: is infuso lumino) lacrimis pleno, apud Corippum ipsius potissimum, ut arbitror Conjecti M), Statii exemplum sequutum

Jo. El. 113: nigris insus a venenis ora madent. lV. 285: lacrimis siccas infundit arenas. VI. 9: gelidis infundit corpora lymphis. cs. IV. 795: multusque infundit sanguis arenas. VII. 393: is siccasque infundit arenas. Ac ne quae dubitatio relinquatur, quum

longe frequentissimum hoc sit: errorem animo, Oeulis caliginem offundere Oud. Jul. Obseq. 124 p. 217 et Apul. Flor. I. 11 p. 7. Buenem. Lactant. Inst. II. 1, 13 p. 164. Amtet. Nagar. Paneg. Constantin. 11, 5 p. 568 , non desunt, quibus contrarium placuerit, ut ipsi Statio Theb. V. 95: aciemquo offusa trementi San-gnino hoo enim si in optimo libro Barth. extat et in Frisingensi superscriptum' invenitur idemque, id quod

23쪽

incompertum habet Queinius p. X, proposuit Heinsius Val. Flacc. IV. 482 p. 375 et Claudian. p. 962. a). Clamdiano R. Pros. III. 177: istacrimis offusa genas nam hoc potius vel suffuso sibi iniit illud Vatic. sec.: lacri-mRs offusa, quam quod Heinsius sumpsit: lacrimis offusa cf. Bum. Virg. Aen. I. 228 p. 71. Ιne. Pass. Dom. 52: isterramque - Iacrimis suffundo ). Valerio Maximo II. 7, 6: oculos - tenebris offusos. Ciceroni rin. lil. 13: isobscuratur et offunditur luco solis lumen luce uae. Lactantio Inst. VII. 24, 7: is tenebrae, quibus o fundetur atquo obcaecabitur caelum. as Ira Ι. 5. Ergo

is a Statio dicitur Castaliae undis infusus, qui a Sidonio Apoll. XXlli. 207 mersus aqua loquacis undas etlX. 281 potata madidus ab Hippocrene et Fulgentio I. p. 607: is Gorgonei fontis adspergine madidus. Ex quibus ita expositis intelligitur illud: nec

ulla, quod quum omnes probaverint, nemo tamen rectest usitate dici idoneis confirmavit exemplifi, loco m Vendum esse, recipiendum, quod Barthius l. d. solerter invenit: ultra, contrario instituto atque apud SereninnSammonicum cap. 63 v. 1087: isCuraque nil prodest neo ducitur ultra eicatrix jam melior librorum fides: ulla cicatrix praevaluit; ac similitor apud Avionum D. O.

nam commemini - scribendo illa et ultra variatum est. Nam non modo tam frequenti usu, quam illud, quod primis verbis subjunctum videmus: ne quo enim

flum. Anth. Lat. Ι. 89, 33 p. 72. Hand. Turaeli. IV. p.

115), receptum sitisse scimus non uΙtra ut Theb. VII. 31: is Nec sanguinis ultra Ius erit. IX. 75: is ultra Sospes ogo 20 58. II. 117. 451: non ultra passus. Virg. Aen. X. 663: is Tum Iovis haud ultra latebras jam quaerit imago. Oud. Lucan. VIII. 64 p. 603. Mntg. Arator. I. 363 p. 96, sed etiam ad morem poetae, quiis grandisonis versibus Musarum favores primis carmini. bus vel poscere vel celebrare solet, ut quemadmodum

in Epicedio patris solitam Cirrham dixit, ita hic voco

ultra consuetudinem solemnem suam indicaro videatur Diuitiam by Gooste

24쪽

Bartii . Adv. l. d.), bene appositum atque, id quod m xime attendendum est, ipsa ea ecloga, quae excludit Silvarum volumen, vel dignissimum esse intelligimus. Sed ne quid praetermissum putes: sedo Pieriis vocatam sontibus undam idom Statius dixit Silv. I. 2, 6 quem locum compararunt Geortius et Barthius , alii Hλον Dδωρ, loquacem undam, quos idem Barthius nominavit Silv. l. d. p. 44 sq. cf. Adv. XXVIII. 4 p. 1318 et Oronorius Diau. p. 584. Adjicere licet otTheb. I. 492: is monitusque datos Voealibus antris. IV. 34: is nemoris regina sonori Calliope. Silv. V. 2,20d vocatos lucos et Plinium N. H. IV. 8, 15 Gelliumque Ι. 2, a quibus canoras aquas praedicari adnotavit Handius Turaeli. I. p. 512 os Samaaar. Eleg. I. p. 681

Gher. : is Phoebi sacros Eogor lustrare recessus Voca lemque undam. In qua autem sententia Verba

solemnia ponantur, dieit Burmannus Ovid. Met. X. 4 p. 685 add. Sonec. Oed. 498: is solemne Phoebus carmen Edit insusis hum m capillis. Agam. 349: isTibi multisora tibia buxo solemne canit cf. SchWarg.

Nihil jam attinet eorum errorem confutare, quibua Vox nunc non modo recte, sed mirum quam apte et eleganter posita visa est. Uidelicet non desunt, qui hunc quoque probent ordinem verborum: tu mo caligine moeatum Obruia si dira v. 53 ut Silv. III. 5, 57:is non sic Trachinia nidos Halcyone veros, de quo loco jam nostrum iudicium sequutua aliter statuit Im-hosius do Silv. Condit. Criti p. 33 cf. Sin. IV. Np. 112sq.

negentque reprehengione carere poetam, qui V. 79 m luerit scribere: is Nonne gemam te, caro puer, quam:

Nonne, pusr, te, care, gemam 2 Sed finis non foret, si hanc partem vellem dedita opera pertentam; nam. Queckius quidem adeo et poetao et sibi defuit, ut nec haec verba Theb. II. 492: is Apparet aut celsum crebris

arist ibus urbis aut illa XI, 22: is o jam hostilos

25쪽

neret et ipse hujusmodi versus saceret Silv. II. 6, 71: Torsit et invidia mortem amplexa jacenti. 2, 15: isDat natura locum montique intervenit curvum. Cf. Conieci. Vll.

Ροstremo ne quis discrepantiam codicis Relidigerant: Te miserum scrupulosius mirotur: et in ipsis carminum principiis quae a librariis vitiorum genera admissa sue rint alibi docuimus cf. Ρrop. III. 11, 5b Te scelus. Pal. Ε scelus. Groning. Ε te) et apud Ovidium invenimus Her. VI. 147: per me tutus sospesque fuisses in Putean. te et Art. Am. ΙΙ. 705: Sponto sua sine te in Franc. ot Moret. me hadd. Heins. Her. XIV. 117 p. 194 cs. XVII.

252 p. 259. XX. 76 p. 295. XXI. 52 p. 309), apud

Claudianum Eutrop. ΙΙ. 202: se nimium timido, nimium junxere remisso Fata viro. Μoret. l,r. Te nimium, apud Martialem III. 20, 20: Canius tuus in Loidρnsi meus, cujusmodi eXempla quae extant plurima, non magis nunc commemoro, quam illud te Hor. Carm. I. 1, 30, quod qui minutiore cura commendare videtur multis Wolfius Anal. I. p. 262 sq., vehementissime Use, ut diestur in Emend. Prop. II. 2. not. 47, ropudiavitae confutavit.

V. 8. 9.

Nisi Statium censemus confuse ac perplexe loquutum esse, omnia in his tricarum plena putanda sunt, quas quidem ex parte sustulit Marklandi sagacitas. Qui vetustiorum exemplarium fide innisus assequutus est, quid in altoro versu 9 sententia flagitaret; alterum verisum ipsum vitiosissimum esse non magis perspexit, quam quisquam eorum, qui post illum has eclogas recognoverunt. Quid enim γ illa: is quis error, Quem luimus tantis mos roribus 2 quo tandem pacto existi- momus serri posse 2 Quum enim moerores constet . non poni nisi in designandis fletibus et planctibus quorum mentionem suo loco fieri videmus v. 11. 12: comite fletus Liventesque genas et credite planctibus , D iiirco by Corale

26쪽

absurdum est haec subjici: is ecce, lacertis Viscera nostrλ tenens - avellitur infans, quae videantur moe

rorum caussam continere, non ipsos moerores, Consenta

neum fuit hanc proferri sententiam: A qua culpa quOVeerrore tantum fulmen merui v. 20)γ ecce avellitur insans. Jam vocabulum lacertis quam exile est et quam temere inter duas partes suspensum. Nam si lacertis Statii avelli infantem cum aliis tum Oronorio Duebneroque eredis: quae satis idonea ratio erit tuendi dissolutam atque incongruentem Orationem liancee: ista certis nostris viscera nostra tenens avellitur insans quam quidem ot licuit si praestitit vel ad hunc statum redigi: isVisceribus nostris avellitur es. Barth.

Silv. m. 5, 30 p. 339. Din. Flor. V. 6, 41 p. 318); sin

ipsius infantis lacertos intelligis, quid tandem ponderis habet ea mentio hac una significatione illata: la Certis viSeera nostra tenens, ne ejusmodi quidem vocabulo addito, quale legimus apud Hieronymum Epist. 1: is nune tibi blandis haeret lacertis aut apud Silium IX. 144: is rigentis Invadit nati tremebundis colla lacortis P Non immerito igitur increpverunt Barthius Adv. l. d. p. 728: is barda lectio; quο- modo enim lacertis 2 ot Holnsius Adv. IV. 4 p. 594: is quid est lacertis viscera tonoro γ Quid, quod olim nonnullis adsio futilis et lovis ista lacertorum commemoratio visa est, ut aut antoserrent lacessis aut, id quod in Relidigerano factum est, vacuum relinqisere spatium mallent, quam sumere alterutrum 2 Quid multa probabiliter nos argumentari indicio sunt librii ii, quos dicit Domitius p. 575. A. cf. Ιmhos de Silv. Stat. Condic. Crit. p. 8), ot editio Parmensis, in quibus legitur non moeroribus, sed morion tibus. Undo non difficilis veri suspicio est:

martentibus ecce lacertis Viscera nostra tenenS.

Ao ho quid dubitationis relinquat nostra conjectura, comparetur praeter Tibullum I. 1, 60 ot Ovid. Am. III.

27쪽

A id nol. 8. 9.

9, 58: is Me tenuit morions deficiento manu Thebaidis locus II. 630: is fratris moribunda levabat Membra solo Periphas - laeva marcontia colla Sustentans dextraquo latus, quo loco nihil instructius est et ad confirmandum loquendi genus, cujus similitudo cernitur apud Columellam X. 428: is Brachia - marcentia Vino ot Marcianum Capellam V1. 704 p. 567:is marcentia terga reclinat, Magis quod lassa pulcrior cf. Stat. Theb. IV. 667: Concussus visis, quamquam oro et pectore mare e t. Sen. Agam. 789: jam recipit diem Marconto visu. Uod. 146: Cor mare et aegrum penitus. Avien. Arat. Phaon. 46: seno longum marcent in corda jaceroni ), ot ad patefaciendam

vitii originem; in codicibus enim involatri mori sentia testis est Burmatinus Anth. Lat. ΙΙ. p. i,69 ille is iidem immomor Politiani Epicod. Albierae p. 330: is Illius adspectu mori enti a lumina pascit et Ovidii Met. X. 194: is Sio vultus mori ens jacet, ubi miror ab Holnsio non seriptum esse marcens) eodemque modo iii Orientii Versu: DPendida quao mo orent rugis dosormibus ora. Heius. Claudian. Eutrop. I. llo p. 279 mar coni ot in aliis locis erratum esse domonstrandi copia erit in Emendd. Prop. VIII. 3; nunc satis est primum Statio Theb. XII. 314: sesunnsaque sanguino moeret Ρurpura fortasse otiam Vatorio Flacco II. 465: is Exanimum veluti - IIo eret obiir, quamvis alitor stu-tuat ΙΙelasius I. 86 p. 9) reddere, quod in codicibus Mo

28쪽

15: is Et rosides levi modulatus pectine nervos sio exigere: Marcentem - chelyn es Ennod. Carm. I. 4 p. 313. B.: is marcidam damnans otii pharetram. Sil. XV. 746: is marcentibus annis. Avien. Phaen. 46: ismarcentia corda jacerent) ejusdemque sabulae versum 753: is victor vincitur, moeret, dolet Heins.

Adv. III. 2 p. 404 merito dolos) hoc modo perpolire: marcet, dolol. Add. Conieci. lli. Quibus ita doliboratis duo mani spata sunt et lacessis Parin. in vel lacessit Rom. Vet. Lindonbr. Barth. Adv. XIII. 10 p. 728 , latescis. lacestis codd. ap. Ιinlios de Silv. Condie. Crit. p. 12) et quod Heinsius

protulit Adv. l. d. p. 594: , , fatiscit vel potius saees sit, Apernondum esse prae lacertis, quod a Positiani Epist. VI. 4 auctoritate repotit Marklandus, ipse Barthius mutata sententia suscepit Anim. p. 502, praeter eum Heinsius Claudian. Rus. I. 37 p. 32, Gronovius, Dueb-nerus, Queckius, et contra Barthium atque Ηoinsium 1. d. Statii verba sic interpretatum: is hacertis pariter et

unima complexus mea viscora, quom sequutus Θst Ina-hosus i. d. p. 32, lavendum osse Gronovio et qui Gro- novium debita laudo non importivit, Marklando: oIIoiusius, inquit, testatur editiones quasdam votustas habere an imam que Ies. v. 19 pri m n que. Ρarm. primumque. V. 83 doxtram. codd. dextra. I. 2, 143 laetamque. Relid. laetaque J, II. 3, 29 laevumque. Relid. leva que , quemadmodum ego conjeooram. Et unico Verum est viscera animamque tenens propter conjunctionem que, quae ad proximum Viscera, non ad remotius lacertis referendum est. Quocum egregio concinit similitudo εxempli Silv. V. 1, 47: ,,te - Viscoribus totis an inioque amplexa fovObat, quo tamquam certo adminiculo usi contrariarum sententiarum auctores Heinsius ac Gronovius Marklandusque Omis mini tamen Ox cura sua rom ut levomita nec praetorseundam ot testimonio Rotidi gerant libri jam firmam et stabilem; oportuerat enim redintegrari

29쪽

anima que, quod cum more scriptorum omnium magis

conveniret, quam illud unimo, quod rotinuit Queckius; indicio est vul Quintilianus Doel. I. I 4 p. 3 3: is Tublanda manu Prnei sentari, poctus, ubi iis Aiduo viscerisi uisu non qui 'soni uni nan ot quOA Conam morant

singulas voces vol conii uel niti vol dissociandi artificia, suibuA rom Oxpedire sibi visi sunt Barthius ut Holnsius: is laceriis Viscora nostra tonens, animaque avellitur, Grono vitis Quockius tuo: ,. Viscern nostra tenens anima inque, avellitur, Duebnerus: ,, lne Ortis, Viscera nostru tonon animam quo, ii vellitur , hanc odicimus descriptionem

Sequitur, iit proximo sup ri Ora roconcinnentur in eam sententiam, quam plerique hoc modo consueverunt efforre: quo tanto orrore hoc merui, ut amores mei avollerentur 30 Atque hoc, quod quaerimus, lenissima correctione cotisoqui videmur lino:

quis error.

Quem luimus, lanius Quase porro etto confirmatur atque commendatur Senecao

Xomplo noti omnino dissimili IIere. Oet. 13D3: is Quis tantus est, qui vincat Alciden, dolus P Qui idomab usitatiore loquondi genere versu 285: is Quis ignis tantus in coelum furit Ardentis Aetnao γ non magis recessit, quam Statius Theb. Vll. 780: quis tantus miseris honor 2 Ulli. 670: quae tanta oblivia luctus γXl. 182: Quis tantus pro luce timor 2 II. 212. III. GO7. Coripp. Jo. lli. 34. Ρrop. I. 18, 9: Quid tantum mortii 2 otquos Oudendorpio quidsm Incan. Vll. 847 p. 593 parum cognitos attulerunt Cortius Lucan. l. d. p. 270. Bumannii Virg. Aon. V. 3 p. 598 ot Lucan. Ι. 660 p. 70. Wophensius Justin. XXlV. 3, 7 p. 2I8. Illud quidem liquet, quominus scribatur: Quis error, Quem luimus, tanti est , obstare et Diqiligod by Corale

30쪽

impedire ejus f Ormulae usum, de quo existimatur ex Ovidii loco Me t. ll. 6 hNon fuerant urtes tanti, qURE numinis iram Contraxere milli cf. 424 et iis, qui sunt petios Ciolanum ot Ηeinsitini Am. lil. 505 p. 691. Denip-sterum Claudiati. Rufi li. 249 p. 85 sq. Cortium Lueuia. ll. 62 p. 194 et V l. 768 p. 13l. Burmannum Lotich. Eleg.

si quis autem ullum errorem esSe tanthun, quantam quae jam n Se subeatur, poenam, poetam voluerit negaro his quis error, Quam luimus, tantus nimirum memor

0ronovii Diatr. p. 564. Burinanni Quintilian. I. p. 2 et Luean. IX. 766 p. 666. Malalandi Silv. V. 3, 211 p. 396. Ruhnhenii Terent. Hecyr. lli. 4, 3 p. 223. interpp. Tacit. do orat. 6 p. 351. Rup. add. Sympos. Aenigna. 51, is audaciora quam probabiliora moliri videbitur omnibus.

V. 10.

Hunc locum tantum abfuit ut librariorum aliqua fraude depra vitium quisquam diceret, ut sartum tectum haberet turba tacito consentientium. Quamobrem laudandus certe Barthius, quod explicandi poriculum sucit Adv. Xlli. 10 p. 728 sq.: is Non, ait, neque natura mihi

filius erat neque adoptione nee adeo me reserebat Ore, ut parvulus aliquis Aeneas; cedo sane non fuerim genitor, sed cernite vos lacrimas, genas liventes et crediti planctibus, numquam majori doloro ab aliquo orbo auditis. orbus ego revera. Haec genuina sententia hujus periodi. Fuerim enim, non fueram vera Scriptura est, quam docet, cum planctu se orbum aequasse dicit.

Quamquam idem suum inventum ita contempsit, ut ederet Stat. p. 117 T. I: is non fit eram genitor. Nec Oronorius Diatr. p. 523 non contempsit ae reprobavit. Quid voro 3 qui vocibus de stirpe eum, qui natura filiussit, designari vult, is nonne vultus similitudinem vero repeti statuit ab adoptione 3 hune enim cernimUS sPntentiarurn ordinem: is Non do stirpe quidem nec qui mea nomina serret Oraque. Sed mittam do Duilirso by Go rate