장음표시 사용
311쪽
ro. DE Iu RE, OFFIC. ET DIGNIT. leges illarum civitatum, ut omnes suae legationes ad exteros mi stae munerum acceptionibus prorsus carerent, sed ut illi tantum legati abstinerent, qui legationibus ad hostes & inimicos fungerentur, aut ad eos, qui suae libertati soris insidiaban- ς tur. Quandoquidem quae ab hostibus& inimicis proficiscuntur munera, corruptionis suspicionem perpetuo pariant, neq; moris sit legatos hostium honoris ergo munerari, ut & in pr Verbium venerint, αδως , quod hostium dona, dona 8 O pernitiosa&infelicia habeantur. In reliquis autem ad amicos& con ed cratos populos missionibus, cum corrupnonis nulla causa inci, Lauica honoris & moris ergo accipere, non erat mente legis, cisi vcrbo videbatur, prohibitum. Quod sane ille ει Atheniensium legatus prudenter animadvertit,qui ad Dionysium Siculum tum temporis urbi con ederatum, missus crat, 8a cui cum binae stolae oblatae essent, ut unam ex illis, quam vellet, , dono siliae eligeret, ille utraque thmpta, festivo li verbo addito,Plat.in sand. discessit: Filia. inquiens, me hin leget. Sed ex eadem civitate De-13 mosthenes ad Philippum missus Atheniensium hostem, cum legissententia intelligeret se teneri, si ibidem munera oblata offerebantur aulcm spicndida ) acceptasset, constantissime
manu retraxit. Nec enim cstugcre corruptionis suspicionem,
ε neq; propterea poenam potuisset. Quo laquco idem irrcti re &jugulare aemulum suum 2Eschinem, quem falsae legationis ad Philippum accusat, viribus Omnibus fuit conatus. Legis autem illam de muneribus distinctionem non videntur vidisse gue Corinthiorum lcgati, qui, cum ad eundem Siculum regem missi, & ad oblatorum munerum acceptioncm honorifice Schenevole invitati lege allegata, constantissime manus abstinuissent,rex cmcndans ineptam legis sententiam : Ab-sῖrdum , inquit , hoc vesbum institutum eis, quo quod omnium optimum in regeri . tolgilis, dum dicitis citam beneficium a rege accipere
312쪽
LEGATI , Lia. II. CAP. Dc. amesse riculo . Recte ille: neq; enim lege non accipiehdorum
munerum,illa continebantur, quae honoris ergo ordinaria tria' legationibus Laurea dabantur. Sic neque illa comprchende- εο bantur,quae non legationis respectu, ut legato, sed hospitalitatis gratia,ut hospiti,&peregrino offerebantur. Etsi enim lege vetitum sit, ut legatus omnibus etiam Lauteis, hoc est, ordinariis honorificae legationis muneribus abstineat, non minus tamen,salva legis observantia, hospitalia illa munera ac Xenia, ' liaccipere legatus potcst, quae transeunti per urbes, ad quas legationis mandatum nullum habet, honoris ergo, non ut oratori ad se misso, sed ut gratiosis hospiti suam civitatem ingresso, exteri populi osserunt, aut quae etiam hostes non ut legaro, sed , ut privato hospiti exhibent. Qua ratione probe intellccta,r
cte potuisset Barbarus contra suorum Venetorum legem pom tificia: munificentiae acceptionem tueri, quae non Fidebatur,
tam lcgationis ratione, in ipsum tanqua publicam legati pe senam, quam admiratione doctrinaeac virtutis, in gratiosissimum hospitem,privato hospitii jurceme collata. Esse autem il- 13la dona,quae legationis intuitu ,& quae hospitalitatis jure praestantur a ballis disjungenda & separanda, inde perspicuum est, II A. E.
quod cum legationis munera publica sint,& respectu ejus, qui δε ροη.isti. α legatione misit,no qui ea perfungitur, offerantur,merito scrupulum & dubitatione moveant,urru missi,an potius mittentis commodo & juri ea cedant. Mos vitaru quidem moribus, si . quaestionem illam iudicare velimus, res erit illico expedita: Cedunt enim omnia munera mittentis commodo, quae ex le- 9 gationis ritulo & jure missus reportat.Neque est,quod velis barbarum morem dicere Barbaris relinquendum, cum & Roma rura legatos legamus publicum in aerarium legationis munera 9 detulisse, non Qtum quae publich, sed ea etiam quae privatim,
313쪽
a06 DE Iu RE, OFFIC. ET DIGNIT.
Atax. 4. c. I. Te a Ptolomaeo rege essent consecuti. Vide in exacte publice,
ε - -- hoc est, legationis jure data, & privatim, hoc est, hospitii & benevolentiae jure donata distingui, illaq; publico commodo, hec privato cessisse, idq; singulari quoidam studio erga commune
bonum secisse, quod hospitali tatis munera, quae aerario nor ,
debebant, tanquam legationis dona, reipubl. intulerint. Sed neque illa, si vel caeterarum gentium moribus, vel etiam juriss 3 civilis a uitate rem istam decernamus, quae legationis jurc legato, citra privatae familiaritatis & hospitii respectu indonantur, vendicari a mittente poterunt, nisi nominatim & expresse eo nomine data fuerint, ut adeuna, qui legationem miserit, sint perserenda, aut ea munerum qualitas sit. ut cxipiis aspectu vel raritatis, vel excellentiae, vel precii ususq; sui consideratio. ne, non legato, scd legationis domino oblata cfle appareant. 94 Nana quod per honorem & nomen alterius datur, ejus est, cui datur,non ejus, per cujus nomcn & gratiam datur . Idque hodiernis rcgum & principum moribus recte servatur, cum &aurca monilia,vata argentea,& similia preciosa Lautea, monumento ac argumentoprarula factae legationis legatis esse debeant. Ita te, Hermaniae Vultci Iurisconsulte claristi me,legationis bene & laudabiliter administratae aureum testimonium in donato perquam insigni torque ex Dania domum retulisse summo cum plausu patria vidit. Vidi ipse superioribus annis insigni cum monili a magnae Britanniae rege, amicum meu IT Lucanum,cujus supra meminimus,ad nos rediisse. Extant de regio isto munere mci versiculi, quos clarisi. viri memoriae paulo post immatura morte e medio maximorum honorum
fore su blati consecra vi: Ille de Phaebo regum loquos perorantem donis i useribus
Frere monile dabat monumentum infignefavoris,
314쪽
e, LEGATI, LIB. II. CAP. iacta e υτ decies humeros, quod circum se colla cucurrit, - f. -- totum inclusumpectas circundedis auro. Sed dc multo majore munificentia ejusdem regis regum vere principis usus ab hinc trienino Legatus Sueciae regis,Johannes Schytto in Elisessio, meus olim in studiis eloquentis: & politicae prudentiae addiscendis disciplitus, quemadmodum datis ad me Haga Comitis I .Septembr.anno 16io. literis ipse his vcrbis praedicavit: mustum, inquit , in hoc itinere variorum regnorum se aetronumsecreta accuratissime notavi, verum etiam multorumprincipumfavorem Hr benevolentiam mihi conciliavi , inpriamis vero Ierenissimi Magna Britanniae regis inusitatam benignitatem eumfligenda pietate oe humanitate eo unctam expertus um. Is eruenim discedenti mihi ex Aritia musta aureorum millia octodecim millia Relationes,quas vocant,publicae significabant) libera sme indulsit. O admirandam caelesis numinis bonitates δ egregios eloquentiastucius, in cujuspraestantissimis divitiis tu ardore meum, cum inAcademiaMarpurgensicommorarer,mirificepromovisισαφrἡ regia legatos honorifice dimittendi ratiot quam veteres Pcrosarum reges eodem modo perquam munifice in honorandis legatis tenui leguntur. Cujus rei exemplum Vopiscus nobis reliquit in Auresiano. Data eis, inquit, e raterea,cum legatus ad Persas isset,patera, qualis stet imperatoribus dari a rege Persarum, in qua insulptus erat sol, cte: Eandem vero rationem hodiernis moribus superesse, ista, quae adduxi, recentiora exempla comprobatum faciunt. Quae etsi ita sint, cst tamen prudentis legati in oblatis muneribus diligenter perspiccre dc csisiderare illud,.quod Scucrus dc Antoninus elegantissimis verbis Graece rescripserunt
s es omnia Massi es ab omnibus
315쪽
ros Di Iu RE, O FPI . ET DIGNIT. Nam,ut nunc hominum manus & sinus su n t,ra fissi m i Fabrici ilia vcniuntur, qui dona oblata resipuanto Sed ille ex priscis&caute & graviter, quod & hostium, quae suspectum reddere
poterant, & quod minorum a inplecti munera nollet, scd potita S, ut Verbiim viri crat, auyum habentibus imperare, ouam ipse Eguo sidere vellet. Admirabilem simi li ter nostra aetate non sio Eim Venetorum urbi, sed toti Itali esse sic fecit, cujus supra mentionem fecimus, Andreas Paulus, Elcctoralis Saxoniae legatus&consiliarius,quod Venetias ab Augusto Electore missus,cum honoris orgo ob incredibilem ingenii & cloquii, morumque, qua vir ille praecellebat, suavitatem, preciosa navi, rebusq; proecios, rc ferta 1 Venetorum duce dc senat. donarctur, qua Aiasu is sump ti bus ad Al bis u sq; ostia dcd u cendam p rom i ite ba n Ggratias quidem maximas donatoribus tam honorifice de se sentientibus egerit, nihil autem ex re donata, praeter eximia quaedam aulaea, quibus intexta Saxonis Electoris insignia,contrectarit. Commode pro loco & loci lege, ut quam Veneti suis legatis lege data injungerent, in cxtero, & quidem in Germanorum legato voluntariam munerum abstinentiam cognosterent. Quod quidem viri prae stanti muni exemplum cum Ueteri illa Phocionis continentia conferendum, qui, cum AlcXander duo talenta ci mitteret, causaq; intellecta, ideo mitti, quod virum bonum & honestum ipsum aestimaret: rejectis muneribus isinat me, ii Cittit, eundem ergo nonseiam habensedo esse. Sed& in ejusmodi munerum rejectionibus temperamentum prudentiae adhibendum est, ut quorum & quando honestius Mlaudabilius sit munera relinquere, quam amplecti, diligenter attendatur, ne magis renuentis superbia& in Blentia,con te pila Sq; adversius dantem, quam gravitas & constantia inde arguatur. Etsi enim nemini invito beneficium conferri possit,attamen uti,fecundum illud Homerici Paridis verbum:
316쪽
Spleiaida cartisuum non revicienda Deorum c unera, nemo lubens non illa amplexa tenebit. io 3
Ita neque beneficia ac munera, quae a divina principum indulgentia proficiscuntur, temere repudianda, sed quam plenissime&gratiosissimeinterpretanda atq; exosculanda. Quorum Dista refi- quidem omnium magnificentissima illa iure & merito habentur,quaesoli virtuti ac honori compendio vertuntur, quae non in externis illis fortunae donis, non in illo paulum nitidiore luto,in auro & argento, non in armillis & monilibus, quorum , precium suspicit quidem magis vulgus, quod, ut Satyricus canit,in trivio fixum sese demittit ad assem,Themistocles autem celsioreq; animo praediti viri, non admodum admirantur, sed ea caeteris praeferunt, quae in ornamentis animi, praemiisq; ac insignibus solius gloriae ac honoris posita sunt,&cum nominis immortalitate ad posteritatis decus perpetuu transferuntur. Quo genere praemioru affectum honorificentissime AEneam Sylvium esse legimus, cum a Felice Pontifice ad Imperatorem Fridericu II I. inissus, corona poetica, veluti amplissimo munere, iumITuq; ingenii atq; doctrinae,id aetatis rarusmae,a Caesare--. donaretur.Cuj us quidem doni tam gloriose dati & accepti r
cordatio etiam mihi ipsi propterea multo jucundior est, quod augustissimi Rudolphi II. hodierni Imperatoris Romanorum
felicissima mami impositam, & in comitiorum Ratilbonensium celeberrima lucc,ac imperii totius conspectu donatam , eandem coronam gratissimo animosusccperim. Eodem vere modo,cum 1 Sigismundo Augusto Poloniae rege ad Ferdinandum Imperatorem, Martinus Cromerus, Vir, non quidem geu '
nere Aed doctrina & eruditione clarissimus, uide eo Warsevi- Iu S scribit, missus, septem annorum spacium in casaris aula Pp a com
317쪽
wo DE Ju RE, OFFIC. ET DIGNIT. commoraretur, nobilitatis insignibus ac ornamentis honori fici sciati, condecoratus fuit. Nam, quemadmodum ipse eade rescripsit, limperator gentilitium Austriacae familiae suae stem nia, rubram in albo scuto taeniam, per trans crsum ductata , cum eodem communicaVit,& duo nigrae imperialis aquilae capita, galeae cjus coronatae superim potuit. Nec nostrae memoriae limitia honorum exempla desunt, quoria maxime memorabile illud, quod apud exteros legatos contigit nobilitate antiquissima, luminaq; virtute dc cruditione cumulatissimo
Johaimi de Mei scia buch , fidelissimo consiliario illustrissimi principis Hassiae Maurit ii, &c. quem Celsitudo ipsa, sua in luce
cinissa naenia, praematuro fato e terris sublatum, paternis la chryinis deflvit. At quid illud ' Ad Angliae reginam Elisabetham ab illustriis moCattorum principe missus, inter alia honorificentissima munera ac Xcnia legationis, etiam doctoralia pice atque infula, cum insigni pompa & splendore in sugge-Vid. . af hor. stum publicum Academiae ab Anglorum primatibus deduce de Princ Doct. retur, magno cum applausu & gratulatione totius nationis insignitus fuisse praedicatur. Sed tantum de accipiendis Lauicisac Xeniis legatorum: nihilne autem de reddendis muneribus
agemus t Vetus enim Graecorum verbum est: Δός π x, Π, accipe Or redde: χάeις γαρ χαeιν ἀίει, gratia enim gratia arit. Muneraio 3 quae a legato exhibentur, sunt aut publica,aut privata. Publica, quae illi, ad quem missus est, nomine mandatoris sui offert,eaq; 'cl spontanea, vel remuneratoria. Spontanca ea dicimus, quaelo quis sponte sua, nullo munerc, aut boneficio antegressis, alicri honori ergo mittit. Remuneratoria vero, quae gratitudinis ergo pro muneribus ante oblatis remittun tur.Solent utraque legationis mandato inesse: imo ucro causam missonis non- ros nunquani iam habere. Nec vero ulla titio commendandae legationis expeditior & acceptior cst, quam quae munerationis
318쪽
nis gratiam comitem habet, adeo, ut sime illa, adiectam honori si omnis expertem, ludibrii li causa institutam legationem omnem esse Babylonicus Imperator dixerit. Quo quidem seu- P sub osco viae principes praeditos cile animadvertitur, quibus mos est introductum ad se te in atrium legatum primum interrogare, si quid muneris sibi attulerit. De qua re lubet Philippi io 6
de Periastein legati Cesarei eo superioribus annis missi relatio- Phy- P .nem cognoscere. In atrio, inquit, interiore venerunt mihi ob Viam duo magnates & praeclari viri, qui me in coni pectum principis adduxerunt. Celsitudini illius principis aderant consiliarii viginti quatuor a dextra duodecim, totidemque a parte altera, qui ornatillimis atque superbissimis vestibus amicti c-rant. Cum vero magno prin*pi appupinquassem,alter consiliariorum, qui a dextera sedebat, stirrexit, ejusq; celsitudinena
his propemodum verbis allatus cst: Magne princeps, Caesar princeps & dominus, orator tui charillimi & preciosissimi fratris Maxima liani electi Imperatoris Romani tibi omnem reverentiam exhibet : cuinq; haec verba dicta essent, ego ipsurria aspiciens, in gcnua procubui: postmodii surrexi, & a me quaesivit ipsemet princeps: Quomodo se haberet Cosarea majestas Cui interrogationi clim ego tespondissem; naci disiccitus tempore sanissimum mille. Praeterea interrogavit: Quid illi attu-lill em 'mel pondi, literas exhibcns, me attulille armilla Niream ornatam quinquaginta duobus adamantibus, cui impolita sit corona imperialis, quae octo amplius millibus aureorum constet. Tum innuit ille mihi, ut meam narrationem perteXerem,Sc. Haec ille, ex quibus intellectu proclive est, Moschum ad sese institutae legationis finem potissime in munerum aucupii Scollocatum habere. Sed illud avari,& ad utilitatis lucri : cupiditates abjecti magis, quam ingenui & liberalis principis esse . Videtur, qui semper aliis darc, quam accipere ab aliis malit. II. i
319쪽
io 1 DE Ju RE, O FFIC. ET DIGNIT. et C lud cnim herile®ium, imo secundum Christi verbum,hea-i O S ti us est, hoc vcro servile, quemadmodu ea de re graviter apud Ob Xenophontem disserit Socrates. Nec tamen munerum obla-- ρου ' tiones, quae honoris ergo fiunt, sunt pro rius aspernandae, praesertim si non ab inferioribus proficiscantur, nec ipsa dona inscriora sint, quam ut intuitum sui& dignitatem mereri poLsint. Nec enim regum Persarum illum morem legationis majestas in muneribus esserendis imitabitur, qui vilissi aeuania. ' 1ος quae visa subditis suis oblata accipiebant, neque haustas exobvio quovis λnticulo aquas abnuebant. Illa siquidem privatam uia ulcula, non tam honoris, quam debitae subjectionis& officii causa dabantur, & sine ullo precii respectu a mancipiis icservis pro facultate cuiusvis suscipiebantur. Legationis vero munera cum publica sint, & ab aequalibus, vel etiam majoribbus offerantur, nisii rum offerentis, tum accipientis dignitati respondeant, hinc sordes & vilitatem, illinc contemptum magis quam honorem prae sic ferre videntur. Quamobre graviter. & prudenter Maximilianum I. Imperatorem fecisse accepimus , quod, cum a Venetorum lcgatis multa & varii generisii 3 pocula vitrea honoris ergo, majestati ipsius donarciatur, gratias quidem pro oblatione egerit, sed tamen, ut intςlligerent, se illis donis, quae vilitate sui prccii sordescerent,no admodum movcri, ex coposito fieri sust crit, ut, quasi casu fortuito fieret, abaco, cui vitra imposita erant, e ver , dona cineritia frangerrentur. Quanquam non solum vilitas, sed etiam mystica significatio doni, agaci stimo Im peratori suasisse ej us abjectionem Uri . s. n. xi. Fideatu r, cum eoS illudere per vitri oblationem, tanquam per hieroglyphicas literas,vitreae&inconstanti suae fortunς,quam in bello cum Veiactis fortissime gcsto erat expertus, haud Obscure animadverteret. Hoc enim fine,& tacita cum loquela, &Π pleno cotemptionis, &sannae ac irrisus quasi quod acum Ventres
320쪽
tre, munera perlegarionem nonnunquam mitti solent. Quo genere illa sunt, quae a Scutharum regibus Dario mista priore libro ostendimus ex Herodoto, cum illi per avem, per rana , mro b per murem,& per sagittas dono oblatas, mystico sensu & signo DF Persae ad versus se expeditionc irridetent, significantes, quem admodum hoc Gobrias Magus recte& prudenter explicabat,
fore, ut, nisi tanquam aves, omnes Darianae copiae, in coetui subvolarent, aut tanquam mures terrarum cavernas subirent, aut tanquam ranae stib fluminibus ac paludibus occultarenis tur, nemo eorum non sit sagittis suis interiturus. Ejusmodi vero munera, si sarcasmus illorum agnoscatur, iure fuerint vel abjicienda,vel etiam remittenda. In non nullis autem non tam
precium, quam raritas & artificium respicitur. Quo nomine gratissima fuisse Carolo Magno legimus munera regis Persarum Amarmul muli sita nominatim exprimitur a Lambcr Lεν , to) per legatum Abdellam missa , horologium ingeniose dc artificiosissime cxorichalco laboratum, cujus descriptione pete e XAEmonio, ejusdemq; materiae duo candelabra, hyssina ς tentoria cum Elephante. Eadem ratione, his mensibus, quando hec ad secundam editionem relegerem,nobilissimuS eques Chron. Marchicus Christianus de Bellin, legatus & consiliarius sere-nissmii Electoris Brandeburgici, meus olim inter trecontorum ,
amplius studiosissimorum juvenum publica subsellia dilige tissimus auditor adChristianissimum rogem Henricum a primcipe suo missus in Galliam rarissimi artificii,ac studii quam plu
rima munera,quae claborata ex succino erant, & rcgi & rcginae obtulerat. Quae quidem non minus preciosa atq; accepta ibidem fuisse memorantur, quam veterum Romanorum aetate, cum, uti Plinius testatur tuerim ex Germania in Italiam ligati ta- ω M 3 7 xatio in tantis debilis haberetur, ut hominis, quamvis parva effigies. πιvorum hominum vigentium precia superaret; eamq, ob cau- 'sana ε