Acta eruditorum. lat. Lipsiae, Christ. Günther 16821779

171쪽

Ninives eversionem ineidere in n. 4iIl, omnia, Baede Arbaee is longa serie suecessorum ejus, narrantur, fabulis esse annumeranda, judieat. irae Herodotus tradit melius cum Iii. Numeri hi annorum, qui singulis Regibus tribuuntur, difficultate sua non rent, quae tamen evanescet, si regno Phraartis loco annorum et, uti habent Codices m stabanis ni assignentur 28. Quibus e stabilitis,inutor noster colligit initium regni Vocis referendum esse ad annum 3999, , u needas, anarchiam praecedentem durahis circiter sesqui seculum, sequetur, Medos desecisse ab Assyriis eirca annum 38so. Hic annus parum remotus et ab eo tempore, quo secundum Ctesiam, Arbaces Medis imperavit, qui, cum sorte esset praeeipuus defectionis dux de autor, a quibusdam nomine Regis ornari potui Quae Λutor praestantissimus postea addit de celebri Eclipsi solis, quae contigit, dum exercitus Cyaxaris Medi eum Lydorum exercitu praelio decerneret, ae alia insuper res Medorum spectantia, attenta consideratione digna Iunt; sed locul hie non inveniunt

Caput V de Chronologia Regum Ludiae Herodotea exponit. Chronologia Regum Lydiae pendet ex anno, quo illud eversum fuit. Ex Herodoto id tantum intelligitur, Wum Lydiae regnum destruxisse paulo ante, quam Babylonem raperet. Sed aliis rationibus ostenderunt Chronologi peritissimi, eventum hune reservidum esse ad annum 4io exeuntem, vel 4i7o ineuntem. x Herodora porro discimus, Crassum regnando ex sese anno i , quibus si addas compluges alios, quibasci

172쪽

MENSIS MARTII K MDCCLIII. P. II.

gnum Lydiae eonjunctim eum patre administrasse videm omnes dissicultates chronologicae, quas Cras regnum nobis oluere, solvi facile possunt. Regibus vero illis, qui ex stirpe Θgi oriundi ante o in regnarunt, inge tamen ipso com

Craesum eonjunctim in patro O. esu solus AI eo. Lydorum regnum destruit AITO. te Gnisi Reges alii, ex familia Heraclidarum, Lydiae imia perarunt per annos, ut docet Herodotus sos. orum primus tuit rimon vel viron, ex Herculis stirpe oriundus, ultimus vero Candaules a cis S regni vita privatus Horum igitur chronologia se ordinatur agro regno potitus est anno 34s Candatius, ultimus ex Agrinis progenie, sublatus est Dy.

Plura de Lydorum regno, quondam in Asia florentissimo:

disseruerunt duo celeberrimi eademiae Inseriptionum Parissensis Sodales, Sevinus Ireretur, quorum Dissertationes in Λeademia ilsus --riis editae sunt. Cap. VI de tempore expeditionum, a Cimmeriis &I this suseeptarum in Asiam minorem,seeundum Herodotum,nos d eri mrodotus, uui post Honurum primus Cimmeriorum, minit gentem hanc locat in ora oceidentali Paludis Maeotie inter Tanain. Bosporum, d Rihim hine Cimmeritiin. Η

173쪽

is, NOUM ACTA ERUDITORUM

sppellant, sedibus his suis pristinis a Massagetis ejecti adorti

erant, quo facto, illi, trajebo ut videtur, Bosporo Cimmerio. qui hyeme saepius glacie totus eonstringitur, irruptionem meere in Λsam, , oram Ponti Euxini legentes, Sinope eondidero. Non ita diu post Lydiam ingressi, Sardes cepere, ac regiones etiam vicinas, Phrygiam Ioniamque vastavere, templum Diana Ephesiae,septem stadiis ab urbe dissitum, eombus-1ere, pars denique illorum Ciliciam inaressi, illi interiere omnes, atque sic dominatio eorum in Asia finem habuit Herodotus, ubi expeditionem hane refert, temporis, inrino illa ingruerit, mentionem non facit, id quod eruditis erucem Lxit Sed aliis in locis ea tradit, ex quibus veram rei hujus gestae aetatem constituere limi Nam tib I CV is is observat, Cimmerios in Asiam irrupisse, regnante apud Lydos Aroe, cujus mors in annum o8 incidit Idem praeterea Libro eodem s. ros, ct Lib. IV Cap. a docet, Scythas, dum Cimmerios, sedibus suis avitis alti pulsos, etiam in Λ. I am persequuntur, in via aberrantes, pervenisse in Mediam, eum illic regnare cepinae Cyaxares, ct Medos tum imperio exuisse. Cum autem Cinaxare regno admotus fueritis. o8o, vel 4o8s, expeditio illa d Scytharum ct immeriorum videtur quam commodissime in n. 4o79 rejici posse Scythae, postquam imperio Asiae, Medis erepto, per annos χου otiti essent, a Medis vicissim victi, in patriam olim Cimnie-riorum, iam suam redire coacti sunt. Cap. VII de Chronologia Regum AEgypti Herodotea inseriptum est. Chron ologia Regum aegyptiorum vetusta nihil esse impeditumis intricatum magis, uno ore fatentur cordati omnes,qui rem hane attigerunt. Patet hoc inprimis ex innastita Regum AEgypti anethonis, in quibus digerendisin explicanis di, Molimis nune viri doctisumi operam posuerunt aboriosam ualde; sed uti eenset Autor noster, sine exoptato se eessu AEgyptiis enim uniee id curae cordique erat, ut origines gentis suae super omnem modum proserrent, eumque in finem historiam vetustiorem fabulis ineptis vehementer corotii pebant. Hinc enim est, quod teste Platone in Timeo,

174쪽

Saeerdos Satticus Soloni ex sacris suis monumentis asseveraverit, urbem suam ante octo annorum nillia onditam jam

suisse, quodque itidem postea Herodoto Sacerdotes persuadere voluerint, a Mene, primo AEgypti Rege, usque ad Sethm annos elapsos esse ii34o. Prudenter itaque Herodotus praetermis rlanga illa Regum fabulosoriim serie historiam auspiratus esta erifri gentium paene omnium annalibus celebrato. Et in universum meliores Chronologi id libenter agnoscunt, Herodotum in historia AEgyptiorum dueem esse longe tutissimum, cui cum paginis cris omnium optime conveniat, Secundum Herodotum, antiqua haec fuit AEgyptiorum traditio, primum illic regnasse Menem. Regis istius initia arsis hamus refert ad annum Per. Jul a37i; ignotis vero, si A tor hie auscultamus, ad annum aa8s, ex quo sequeretur,4

estissimum hunes meritissimum Chronologum initia regni AEgyptiorum antiquiora facere diluvio. Verum, quod paco manium illustris nostri utoris dictum sit, hie quidem, nimium festinando, in errorom se indue passus est. Illo ipta loco, quem prae oeulis habet, Niso logi da in des in is Tom. II pag. orix Vigmlius primordia regni Menis aQsgnat ad annum Per. Iul. 438, adeoque Marsham longe serius orat. Sed addit, hune annum esse ante natum Cliriastium aκ Is est fons hujus erroris. at eodem modo Viat lius aliis in locis semper loquitur. Celeberrimus Turne minis primordia Menis conjicit in annum 338. Sed omnia haec iudice Buberio prorsus incerta sunt, ct lubrie nitunturiandamento Satius videtur ipsi, eum morito de epochahae regni AEgyptiorum nihil determinare. mens, post longam Regum aliorum seriem, successit tandem aeris, vel Μ ris, a maius regno, usque ad illud tempus, ouo Herodotu iuregypto cum Saeerdotibus versatus est, nondum effluxisse a nos nongentos integros, ipse testatur. Ex eo argumentum capit utor BD rin obiisse circa an. 3361 Si igitur Merii regno confestim successit Sesostris, quod Herodotus innuere videtur, factum id esse oportet versus an. 336r. Hina exinei posse contendit Bubertar, expeditionem esi riri tot

175쪽

is, NOVA ACTA ERUDITORUM

antiquorum scriptis celebratam, ingruere in illud tempus, quo lsraelitae per annos septem jugo Madianitarui pressi erant, Iudic. I. I, cujus servitutis Israeliticae initia Vignotius anno 33s illigat eamque sententiam advelsus aliorum piis

niones rationibus ingeniosis docte communit ac tuetur Buri

herius. Alias de Regibns AEgypti insecutis Observationes sane egregias, ne nimis longi simus, transscribere nobis non licet. Iuni vero lectu, pensitatu omnino diynae. Caput VIII de Chronologia Regum eorum Phrygiae, hii nomen ida, aut Gordit, gesseTunt, ex mente Herodoti alio. rum quorundam,exponit. In hoc Capite id inprimis agit illustis Aulor, ut evincat, itatuor fuisse Phrygiae Reges, qui Midae nomen gesserint. Primus eorum, patre Gordio, matre vero bele, in Macedonia satus, praeceptorem habuit Orpbeum x quo liquet, eum vixisse tempore Argonautarum. Ex Macedonia in Phrygiam delatus, parti cuidam illius regionis imperavit ibique urbes inclytas condidit Gorduum, Midaeum, Λncyram, o forte etiam Cybeliam. Secundus, nomine hoe ivsignis, Phrigum Rex, Gordii pariter filius, teste Herodoto. aequalis fuit Homeri Poetae, cujus in eum epitaphium etiamnum exstat. Tertius, cui pater etiam fuit nomine Gordius, in Phrygia regnavit, autores Mota, paulo ante, quam Ginges regnum Lydiae ad se traxisset, adeoque ante annum Coo. Secundum Eusebium regnavit circa annum 3977. Ultimus denique Midas Phrygibus imperabat, quo tempore Cimmerii

Λsiam minorem adorti erant circa annum o8o. Midarbicce aut irruptionibus Cimmeriorum animo fractus, aut tri-ssibus somniis territus, sanguine taurino epoto mortem sibi conseivit.

Cupui I de historia Pelasgo 4mellanitin, antiquorum

Graeciae incolarum inscriptum est Herodorus saepe mentionem facit Pelasgorum Hellenum, quo constat esse fundatores celebrium in Grateia urbium, uti nec minus in aliis quoque re gionibus. Quare operi pretium est, historiam eorum, ex veterum scriptis sudiose conquisitam, curate tradere. Pelasgi,

176쪽

MENSIS MARTII . MDCCLIII. P. I iis

lasgi,quicquid contendat Palmerius,non videntur post diluviuin Machicum omnium primi Graeiam incoluisse. Certum est, ante ipsorum adventum, Λrcadiamin Argos in Peloponneso ineolas habuIsse. Sod haee tamen Pelasgis laus merito debetur, quod cum in Gramiam appulissent,ineolas illius, pulla pristina seritate morumque barbarie ad vitam cultiorem

decentiorem traduxerint. Et, ubi postea numero creverunt, colonias in omnes fere Graeciae partes deduxerunt. Quo rein

spectu diei potest, eos diversas res publicas, ex quibus olimGraeeia composita fuit, fundasse. Ceterum, eos advenas fuisso in Graecia, vel ex eo patescit, quod in eam inrulerint linguant peregrinam, quam Herodotus barbaram vocat, qua de causa etiam alii taee ipsos barbaris aerensent. Et verisimile omnino est, eos linguam Phoeniciam tu Graeciam ad exisse,

quod Salma λα Reinsu Seeulo jam superiori, re Meulo

hoc eruditi alii asseruerunt, quodque Autor noster novis r tionibus confirmare sategit. Primae Pelasgorum sedes, teste Dion, Halicarnasseo fuerunt i a Peloponneso. veri specie minime abludit, Pelasgoruin gentem ex Phoeniciacia Graeciam delatam, consedisse primum in Ioeis vicinis Argo, quae ab omnibus inter vetustiores Graeciae urbes agnoscitur. quete etiam Argo Pelagicum diei solet. Ubi tamen Lector monendus nobis est, Homerum Argos Pelagicum in Thessalia collocare, idque distinguere ab Argo Peloponnesi, quod post ipsum faeiunt alii Fatetur id postea ipse illustris

Buberius. Quamvis autem ipsi concedamus non inviti Αωgo Peloponnesiacum, habitatum quippe a Pelasgis vocari recte potuisse Pelasgicum Argos certum tamen est, nomea hoe a veteribus tribui Argo non Peloponnesiaeo, sed Thessalieo. In eo veterem plerique consentiunt, Pelasgos ex Pel ponneso in alias Grateiae regiones se paulatim diffudisse. Quae eum ita sint, mirum profecto est, quomodo Salmasius inlubro de lingua Hellenistim tam operose adstruere potuerit. Pelasgos non ex Peloponneso, sed ex Thessalia, sese in alias

Graeciae partes sudisse: quam sententiam, a tanto vim multis rationibus adstructam, uberius ex imis tundamentis convela

177쪽

lare S penitus destruere, annititur. Ex Peloponneso igitur, in qua Aris Arcadiam, oram maritimam orientalem, possederunt Pela gi per totam Graeciam se diffuderunt. Qui in Thessalia onsederunt, primo quidem solo Pelasgorum nomine contenti, postes, ut ab aliis gentis suae oloniis seipsos mitiguerent, Graecorum Γρακων , vel Grajorum, nomen adsciverunt. Cumque Roma tu gentes Graeciae nomine hoc Grajoramis Graecorum scinper designare consueverint; id non leviter eorum sententiam juvat qui, Romanos ab inti aquis Thessaliae ineolis Pelasgis descendisse, opinantur. Qui

vero ex Pelasgis Boeotiam inhabitarunt pariter, amisi paulatim avito Pelasgorum nomine, Graeci dicti sunt. Incoluerunt Pelasgi hi etiam Atticam dicti tum primo ranas a soli, quod habitarunt, asperitate, mox vero a Cecrspe Rege Cecropidae. Cum hisce vero priscis Pelasgis, a quibus genus duxerunt Athenienses, non confundere oportet, quod lenne est quibusdam, Pelasgos receutiores, qui post captam Trojam in Atticam admissi sedis aliquanto post ex eadem exredere iussi sunt. Post diluvium Deucalionis, hie quidem, qui loca Parnasso monti proxima coluerat, eollectis quibusdam, diluvii immanitatem elapsis, illain Thessaliae partem, quae Nilotis dieitur, ejectis Pelasgis, invasit. Exemplum et is secuti filii. horum posteri, Pelasgos paulatim tota Graecia expuleriint. nomen quoque exstinxerunt,in nominibus, quae ipsi regionibus imposuerant, sua substituerunt Hellenum, Resum D rum, chaeorum, lonum, ubi etiam linguae Pelasgorum pri- se suecessiit illa, quae Hellem , vel Hellenica, id est Graea, dic consuevit quae, etsi principio cum Pelasgica eadem De.

xit, successu tamen temporis tot tamque insgnes, mutationes

subiit, ut a primitiva illa Pelasgica immane quantum distulisse censeri debeat Pelasgi igitur, sedibus avitis ubique ejecti a vasque quaerere coacti pars quidem in Hellespontum confugit, pars in Samothraciam Cretam, uboeam Samum, Lesbum aliasque maris Ilius insulas, concessit pars in Asia minori sedes illas tenuit, quas deinc: p oc .parunt ones, pars regiones alias, adicientem Graeciae fitas, inhabitavit.

178쪽

i denique Italiam petierunt, ct partim ad ostia Padi, partim in illa ora, quae posse nomen Hetruriae accepit, consederunt, ae sigillatim Crotoue. Postremum hoc ex loco Her N recte lectora explicato, facile evincit. Qui oras has haliae meridionale habitabant, dicebantur etiam, praesertinavero a Graecis, Tyrheni, de quibus quaeri solet, fuerinans etiam Pelasgi. Amrmat hoc Buberius, docetque, qua rati ne veterum de origine Tyrhenorum narrationea hene inter se eoneiliari queant. Existimat enim primo Pelasgos quosdam ex Thessalia migrare coactos, protectos esse in Lydiam ex Lydia eo loniam misisse in Italiam. Hi primitus Tyr-henoriam nomen gesserunt. Cum vero, procedente tempore. alii Pelasgi, tota Graecia expulsi, in Italiam quoque confugi sent, antiquioribus Pelasgis, quibus nomen Tyrhenorum jam erat se adjunxerunt, idemque nomen adsciveruiit. Et illo quidem tempore, quo Graecia ejecti Pelasgi, insulas invas runt, inque potestatem suam redegerunt, acta Italiam qu

que trajecerunt, videntur illam mari potentiain consecuti esse. de qua veteres saepius iustamur. . . Captita de antiquis Pelasgorum stareorum literis nos daret. In hoc Capite illustris Autor quaedam,quae in Dissertatione de priscis Graecorum literis, calcem Palaecigra piliae Monifatico.niam edita,adstruxerat, novis argumentis in tuto collocare alis laborat. In Dissertatione illa, eruditis oppido nota, asserum rat, literas Graeeorum primitus nihil diserepasse a Phoenietis, easqne in Graeeiam ante Cadmi aetatem advectas fuisse istum quidem numero non plures fuisse, quam sedecim, nimiarum Q Γ, Δ E Η, L i i Mi Ni i , , , , Cadmum vero posse adjecisse res hasce Ζ, Θ, insuper tres alias, sed quarum non est nisi numerieus usus.

Va nempe, anpi,' Cona, quibus deinde Grammatici quidam etiamnum addiderint , i o quidem post id temporis Vir quondam illustris Ezech. Spanhemiur, in librod praefantia Numism rim I pag. δι senten. tiam eorum, qui Cadmum literas Plicenicum in Graeeiam primum intui si volunt, suam qui que secit; sed satis apparet,

179쪽

Ipsi rationes Biseri nostri, quibus eontrarium probavit, eo Lia non fuisse. Joannes vero Curievi, Vir larissimus, Autori nostro oncessi quidem Graeeo aut Cadmi aetatem usum iam habuisse literarum Phoeniciarum, in eo vero ab eo dive

sum sentit, quod sibi persuadet, Graeeos a Phoenicibus illico accepisso literas omnes, exceptis nais & Suin Credidit itaque, Alphabetum antiquissimum Pelasgorum QAreadum

Iiteras eomplexum fuisse viginti unam, aut ad minimum viginti, eum in eo Buberius non nisi sedecim agnoseat. Sed, illam Clerici sententiam repugnare unanimi totius antiquit tis testimonio Biserio persuasum est. Et certetaerieus in, ter primas Pelasgorum literas numerat Z is, quae illis ut,

que erant ignotae, ex earum numero vero excluditis is, quibus tamen nec Graeci, nec Romani, carere unquam potuerunt alteris porro priscorum readum cierim addit Sau-pi, Oppa, QStain, quibus Athenienses veteres, origine P sasgi, usi omnino non sunt Sed haee, ut melius intelligantur, cum Dissertatione de primis Graecorum, Latinorum lia teri conferenda sunt Quodsi itaque literae hae aut notae,iumerales, inveniantur in Alphabeto Etrusco, oportet eas Graeei in Etruriam allatas esse a Pelasgis, post Cadmi aetatem, etsi tamen ante horum adventum usus iterarum, aut 'per Dandrum, aut sorte etiam per coloniam aliquam vetustiorem, communicari potuerit, quod ex historia Pelasgorum, Cop. IX tradita, perquam verisimile fieri, monetur. Mox adversus Ubertum Benvsilienti quaedam in Diuertatione ea. dem de literis Romanorum antiquis asserta, erudite aeut tuetur illustris Autor Caput hoe claudit Inscriptio Graeea admodum vetusta Melegans, Constantinopoli in Gauliam allata, in qua mentio Gurrit Puem urbis in Mysia olim non procul a Cyrteo sitae, &matris Deum laetanae. Alia memorare instituti ratio non permittit. p. XI de aetate Bacchi δε expeditionis Argonautarum. Nereulis itidem,& excidii Trojae, ac denique Homeri, ex mente Herodoti, dismerit. Hic potissimum examinatur aetas Troiae captae, a qua fere incipit historia Graecorum, Chrs nolo

180쪽

gia certa, ct ex cujus onstitutione pendent quoque reliqua, de quibus in inlio Capite disputatur. me hae vero Trojae

raptae aetate diversa admodum sentiunt Chronologi, quorumisinen meliores S recentiores evantum hune reserunt ad annum Per. Iul. 3s3o vel sat. Qui mrodotus ea de re eensuerit, minime dubium est. Etenim in vita Homeri, sub finem, clare significat, a Troja capta, usque ad expeditionena Xerxis in Graeciam, elapsos esse annos 772. Cum vero experiditio Xerxis incidat in an. 4 34 sequitur omnino, Hersdotum eversionem Trope illigasse anno 3462. Ubi tamei non possumus non monere, secundum calculos, in vita Homeri curate subductos, apparere, ipsum ab eversione Trojana ad expeditio. nem Xerxis annos numerasse non 772, ut Autor assirmat, verium 79o. Unde clare sequitur, Homerum expeditionem Troisianam rejicere in annum 3444 Secundum quod monituruomnes reliqui calculi,iam nunc secuturi, corrigendi erunt. Et

prosecto utor ipse in calculis, qui mox sequentiar, id manifesto supponiti ineque obstat ita Autor pergit, quod He ritu in majori Historicis. II Opos scripserit, Homerum

mmdum vixisse annos ante quadringentos, ct non amplius; nam locum illum ex Vita Homeri emendandum, & pro amnis quadringenti reponendum esse septingentos, calculi alii, quibus scriptor ille utitur, evidenter probant. in calculis Herodoti parum omnino differt Chronologia Chronici marmorei Mundelliani, quod ab eruditis omnibus in pretio habetur. Annus enim, qui in illo Chrorsim assignatur eversioni Troisiae, respondet anno Per. Iul. 3477, quae putandi ratio ab ,rodotea, secundum Autorem nostrum, non nisi is annis differt, quod scilla ultima tempora tot tenebris involuta coisgites leve omnio existimandum est eum idem Chronicon a caleulis recentiorum nostrorum Chronologorum totis annis

13 discrepeti ix aetate excidii Trojani, ab Herodoto coastituit faeit intelligitur, quid senserit de aetate expeditionis Λ gonautarum. Nam Alertis verbis ait Lib. I ε's, hane duabus generationibus antevertisse bellum Trojanum, quod etiam res ipsa per se satis loquitur. Non immerito ergo di-