De futuri graeci indole modali

1쪽

sunt: sigma tignius et intentio vocalium. Hae duae res si e temperantur ut semper et bimilitudo sit Coni unci ii i et Futuri imo primae personae σω εω eaedem Rint et , - si lias personas exceperia - aliqua obtineat disserentia quae maxima est in Futuris secundis accentu insuper in terminatione posito. Consormatio Futuri autem a cognato Coniunctivo consonanti litera nulla distat sed solum vocalibus, quas breves Futurum et acriores, Coniunctivus longas et obtusioreη habere solet. Verum cum vetustatis memoriam diligentius repetiveris earumque de qui huq est quaestio formarum origines secutua eris. disserentiam minui. augerisimilitudinem intelliges. Nam ubi ab Attica aetate ad Homericam receditur

in ciζαν vs uos his terminatis ducuntur, quae Omnia non primili a sed ex tirexioribus formis per amplifieationem nata esse constat. Propter s)llabarum numerum eximuntur bisyllaba ut

scia, euili, modi verba breviorem et simpliciorem formam ix unquam habuis, e videri possunt. Futura illa potius himplicioris formae memoriam redintegrare vel . ut enucleatius dicam, lunes eta esse dicenda sunt, cum praesenti nondum terminationibus quas dixi aucto utebantur. Terminatio pro nune inndo intenta ω εις s. oi v ς profecto non minus propria Futuri habenda quam sigma. Quid enim y Veleres vel utrumque eidem Futuro adhibere l. e. Futura dariea formare non dubitarunt. Denique eum vocalium tutentionem in aliis dialectis aliam . usurpari

consentaneum sit, non mirabimur suam quasque normam gentes Graecas fiecutas esse. Sequi

tur etiam ut attici et secundi Futuri discrimina non tam in Futuris quam in priscis Prae. sentibus inesse videantur Butim. S. 95 A. S. In tota autem hae grammaticorum nostrorum reprehensione haud parum xideor confirmari eiusdem Lobeckii l. e. p. 435 sententia, quae nisi salior id ipsum habet quod volo. .Quum sermo priεcus, ait, verbis ad deeli nnndum parum habilibus abundaret βιίλω εἴδω - duplex palebat exitus, ut aut inius auge.

rentur - βαλλω aut extrorsum crescerent Paragogis riis - - μνδύνω quo.

rum sutura instaurant praesentis formam thematicae proximam. - Si Butim annus ea quae deforma καλω S IIU Anm. I disputat amplius persecutus esset ne ipse quidem potuisset quin verum vidisset. CL Matthiae Gr. I II 3- IS. ISI, 2 praesertim not. u. ad S I pa p. 394.' Comparatio enim x et alia locutio qua aliquid saelum esse a. lieri sumitur eaqueaum lio Verbo enunciatur cs. Ierm. disseri. see. de legg. qui b. ubtil. hem. Hom. p. IV. Nitetsch ad ε 249 - lom I l. p. 36: ad ex IV - tom l l. p. 184 interprr. ad A 80. et hortatio αγε seq. Coniunctivo A. I l notionem eoniunctivam requirunt. Nam sormae coniunctivae num Homero ubi per metrum lieeat restitui debeant quod saeere solent V V. DD. propterea dubitari potest, quod etiamsi hoe fiat formae correptae quae a Fuiuris non disse. runt tamen tolli nequeunt omnes. V. Matth. 3 20 I, 9. Butim. S Ss, A. a.

2쪽

productarum vocalium et obtusarum adeo privatae ut a Futuris quibusdam a sit nibus nihil disserant, corruptae vero nequeant esse propter metrum. Sic

Coniunctivus λαεται Δ, I 31 similesque formae in Futura I. Coniuncti vita liuεν Η 440 et similes in ea Futura quadrant, quorum paucas tantum reliquias posterior usus admisit ut Ποααι v. Buttin. β 95 A. 2 l. Sermoni cultiori enim nee illa eouvenit licentia qua Futuro certa quidem quae a Praesente disserat

forma suppetere videtur miscetur tamen eum Coniuncti or nec haec permagna

loquendi Insantia quae Praesens indicativum quasi instar omnium formarum etiam pro Futuro atque Coniunctivo habet. ' Utriusque generis Coniunctivi

forma vetustatis notam habere videatur propterea quoque necesse est, quod postea tantum non plane evanuit. Quo antiquiorem igitur in sermonis graeci aetatem inquirimus, eo magis convenire intelligimus consormationis leges secundum quas Coniunctivi Futuraque procuduntur. ln Passivo autem quod Futurum plane differt a Coui unetivo id explicari nequit nisi ex historia Verbi quae Passivum natu recentius esse docebit Aetivo et Medio scr. Numboldi Ea ispr. t. II, p. 8 l. Ex passivis sorinis nonnullae Αor. II. ita sunt compositae ut ad Verbi subStant. ειμἰὶ recentiorem declinationem spectent): ita enim fieri poterat ut Futuri

et Coui unctivi conivnelio perantiqua iam paene soluta esset ante quam Passivum repertum vel certe propriis Temporibus et Modis instructum et usitatum esset. Attamen pronunciat lo - dixerit aliquis quid si eiusmodi suit ut in priscorum hominum sermonibus Conii. a Futuris differrent, poetis vero solis aetas simplieissima concessit ut usu quotidiano neglecto longas et Obtusas vocales corripereul 3 Bult m. g 88 A 3. Si de florente rerum Graecarum aetate et posterioribus temporibus quaestio esset quem ad modum tunc lingua graeca pronunciaretur, locupletissima adeunda larent grammaticorum testimonia multaque alia, ex quibus efficeretur vocalium η et ει, αν et Ο, ου et ua pronunciationea satis suisse distineias neque subscripti lota sonum plane obliteratum ' '),' F. A. Volfius: Uon cer Gegenteare sinoen alte Spraehen aus unia diere ist aer Stamm der rier. Selimidi doctrina temporum I. pag. 3 n. ' . CL Reininita, Leitfaden dercleutaehen Gram m. v. Litt. p. 59 ivore. Quod vere eontendit Butim annus k S, A 2. Nam et rei ipsius natura admonet ut ne idem sonuisse exempli causa et φῆμα putemus nisi recentiore tempore et tota tune non subseribi sed iustae literae similius In linea pingi solitum eεse constat. In partitione illa

3쪽

itaeismum autem dum Graecia vigeret dialectis contentum gensim postea crevisse donec totam linguam hodiernam oeeuparet V. Mattii. si 3. h. Nunc autem cum antiquissima graece loquentium pronunciatio investiganda sit non puto alia signa reperiri et indicia nisi quae depromantur ex literis priscis. Qua in reprimum Graecos antiquissimos maiusculis seripsisse iota subscriptum non novisse constat; deinde sedecim tantum illa γρααματα Καδα ia habuisse, postea vocales

Η Ω eonsonantes Z Δ et Φ X Θ addidisse ' non solum traditum sed etiam inscriptionibus gatis confirmatum habemus Matili. g l A 3 - pag. 24 et A lpag. 22 sq. . Etsi xero H et Q deerant, poterant hi soni per L s. ΕΚ illi

per Ο maius) s. oo exprimi et revera ad hunc modum exarati exstant cs. ibid. p. 233. Illa vero magnitudinis inter o et o disserentia' ' nec semper observa hatur nec non obscura erat inter literas maiusculas quibus utebantur. Item L longum non semper certa nota insignitum reperitur. Graeci igitur cum ne eo quidem tempore, cuius monumenta servata sunt. literis E et O pro sonis brevibus longisque uti dubitarent, haec simplicissima scribendi consuetudo pristis diphthongorum Matth. I 4 p. 38 not. p. aoni F y P in quibus altera voealis potior esse -

ἐπικραrεῖν - dicitur, plane mulam alteram habeant non necesse est ut ei differt ab e6. illa igitur divisio καr' ἐπικρcer/Heν, κα me διέξοδον, κατα πρασιν etiam tum vera erit, cum eo tempore inventa 8sse creditur, quo igens Graecia diphthongos non confundebat aut excogitata ab homine aliquo, qui disserre putabat. Interpretationem aulem quam grammaticus sero addidit sui temporia pronunciationi accommodasse videri potest. Et lones quidem priores addiderunt Atticis. Neque enim probabile, Iones simulatque scribere coeperint habuisse signa illa quae ab ipsis nomen aeeeperunt: quorum inventio multum aeribendi usum priorem habuerit oportet. quod non primitiva signa sunt, sed ab usu proprio tralata ad alium. Η spirit. a,per. sa m. ob - ω - OO. Sibilae et spirantes omnino ex Phoenicum ore tradu ei ad Graecos non poterant nisi per machinam difficiliorem V. Buti m. to m. ll. p. 376 sq. . - Alliei autem et hi XX lv literis publice non ante Ol. 94, 2 - 403 a. Chr. tibi sint, diu tamen pritatim ante An. 403 usos esse res ipsa doeet. Privati enim et Deilius a more maiorum deelinant eaque quae scite novata sunt promptiua ssumunt quam publiei magistratus antiquorum morum tenaciores e qui tunc demum cum diu privatus usus invaluit in publieum quoqne eommodum vertunt. Eadem de causa minuνculae scripturae multum nte suis,e usum convenit quam ex monumentis nobis videre lieel. Omnino Graeci prius seripserunt privatim quam publice. Nitzsch Melet t. l. p. 35. 72. 'ὶ Maaoelii ad tab. Heracl. p. I 24 sq. Mutatione sen, im in maius saeta differentia inter o minus et D maius nata est.

4쪽

Graecis necesse est unice convenerit. Nam ne ista quidem signa E et ΕΚ, Ο et Oost antiquissimis hominibus tribuenda sunt siquidem non sine usu nec nullo tempore interiecto fieri solet ut aliqua scribendi ars persectior exsistat. Denique

qui haec consideraverit et scriptura o historiam omnino sic procedere reputaverit ut a rudioribus initiis exorsi artem scribendi sensim excolerent, haud temere nos arguet coniicere terminationes Coniunctivi et Futuri ab antiquissimis Graecis ita calamo exaratas esse, ut nulla prorsus disserentia oculis reperiretur, posteriores antiquam scri hendi ambiguitatem exuentes id denique aggecutos esse, ut quae antea eadem egsent postea facile omnes dignoscerent. Antiquissimos Graecos igitur scripsisse conveniat hoc modo: Prisca scriptura Posterioris aetatis seriptura Coni. TΥΠΣΟ - - Tm

Futur. cadem forma

Item ab Aoristis secundis Futura secunda scriptura non disserebant. In universum autem tantum intellexisse sufficiat scripturae historiam eam esse ut quo altius origines repetiveris Eo planius evanescant Coniunctivi et Futuri termitionum calamo exaratarum discrimina. Cavendum autem ne tantum seripturae

tribuamus ut quamdiu illae formae in pellibus vel chartis pictae non differrent, tamdiu putemus easdem visas esse loquentibus. Coniunctivi enim et Futuri coniunctio quum ad auliquissima tempora pertineat squibus lium litterarum et aeripturae usus fuerit valde dubitari potest) eaque coniunctio prior putanda sit Homero qui a Futuro quid disserat Modus probe scire solet, nisi quod nonnunquam quasdam admittit locutiones' quae parietinarum instar vetustatis memo-

Nam in tanta earminum pangendorum iacilitate quis aequieseat in metrica quadam necessitate, cui Romanos poetas multa largitos esse seimus' la Homeri carminibus autem

5쪽

eiam redintegrant, hoc tantum ostendisse videmur, a pronunciatione, quae inscriptura cernatur, rationem qua formae illae antiquitus diserepuisse demonstrentur non solum non licere depromere Red ipsam scripturae historiam ad pristinam Futuri et Coniunctivi similitudinem magis quam diversitatem sacere. Scripta autem quae Homericis carminibus antiquiora sint testimonia quum non exstent, vera ratione explicandi eos usos esse arbitror, qui divinando etroniiciendo similitudinis illius causam reperire studuerunt. Hermannus igitur

in opusc. t. IV p. 79 .Qui modus sconi. , M ait, . t si apud antiquissimos ita

pro suturo usurpatus est ut si quis verbi Graeci naturam accuratius consideret dubitare non possit quin prior suturo exstiterit idque ex ipuo demum originem

traxerit tamen natura sua valde a laturo diversus est cet.' Bult m. in gram-

priorem natum esse Coniunct. dixerunt, id invertit Hartungus contrariumque e

Futuro Coniunctivum factum esse contendit Partic. t. l. p. l4 sq. Πartungo tacite assentientur permulti alii, qui quod pueri didicerunt tenent a Futuro Aoris tum duci. - Verum utrosque quamquam diversa contendere videntur do significatione illius sive Coniunctivi sive Futuri consentire dices si diligenitus reputaveris. Nam qui Futurum Coniunctivo prius factum esse dicunt ii Tempus

simul Modi vices suscepisse concedant necesse est: contra qui Coniunctivum priorem esse autumant simul pro Futuro ruisse putent haud sane minus necesse est. Nam quamvis alterius utrius Formae desectum quondam suisse facile largiamur, id hercle nunquam largiendum est, reperto semel Coniunctivo non fuisse formam qua res futuras eloquerentur, vel reperto semel Futuro nondum simul habuisse homines sormam qua exspectationem animi et sumtionem enunciarent. Revera igitur non dissentiunt nisi de sorma. quam alteri indicativam dixisse videntur alteri coniunctivam, nisi sorte de forma nihil praecipere voluerunt.

sormulas alias ab antiquioribus imentas posteris aeceptas et servatas esse probabile est comparationes alias perantiquas esse res ipsa docet, καί noro τις εἴπησι, πάντα iaiν οὐκ αν ἐγω uvθησoiam ovo' ὀνομήνω. quas iam primi quique et antiquissimi narratores usurpare potuerunt. Haee omnia religio,e tenuit Homerus a novandi prurigine alieni simus.

6쪽

Formam autem alterutram priorem exstitisse considerate tum demum videbuntur affirmare. eum formam antiquissimam aut breves demonstrabunt et acres aut

longas obtusasque vocales habuisse: hoc vero dissicillimum esse demonstratu omnes intelligunt. Quamquam Futuri secundi accentus qui in terminatione ponitur acutissimus ita disserre videri potest a Verbi consuetudine ut communis et natu maior sorma suerit coniunctiva, abs qua Futurum secundum disserentiae causa ductum sit. Itaque si quis cum Ilermanno formam coniunctivam Futuro priorem fuisse contendat mihi quidem magis probabitur quam qui cum Ilari ungo faciat: ille enim a verbis non paucis, quae Futurum secundum habent, aliquam non dico probationem sed probationis speciem depromet, hic quid sit allaturus quod rationi simile videri possit, fateor me nescire. At haec missa iaciam. Forma illa autem, quae Coniunctivum Et Futurum quundam una complexa, postea variata et ambiguae terminationis facta, denique post diuturnam fluctuationem in duas formas intellectu diversas discreta est, cautius Futurum coniunctivum sive Coniunctivus Futuri potestate vocabitur, ne cum nomine certa et ipsa

mensura vocalium certusque accentus obtrudi videatur.

Caput II.

De indole et natura Modorum et Temporum. Cum rem verbis enunciamus aut id agimus ut quae ipsi sentimus eadem alii quoque gentiant aut ut velint alii quae nos volumus. Omnem enim orationem ad alios pertinere nec non eam qua soli nobiscum loquentes utimur meram colloquii esse imitationem lacile perspicuum esse arbitror. Homines autem quamquam simplicissimi sicuti habeant necesse est duo illa quae eum aliis communicent, ita duo dicendi genera diversa nou possunt uon concedi si non antiquissimae j tamen rudi admodum et incultae aetati, iudicativum et imperati-

Divinationi enim si quid dandum est antiquiora etiam et rudiora tempora cogitari possunt Tiburtius ub. u. conjunetiv. p. II , imo sorma indicativa prior fuisse et posteriorem peperisse videri potest imperalitam euius munere antea illa sungebatur. Sieuti enim in historia ita in linguis quoque nihil reperimus quo aliquid non fuerit prius. Humboldi Κaseispr. l. p. 33. 42.

7쪽

vum:' utrumque genus recte diei potest absolutum quod non pendet ab hominis cogitatione. Antiquissimo enim tempore eum demonstrativis relativis nondum repertis solum pronominibus uterentur orationis membra non subnectebant sed alia aliis adserebant sparat axis . Imperativi secundae personae ne inventis quidem relativis subiunctionem perpessae sunt. ὶ - indicativum autem et imperativum genus dicendi praeterquam quod dictioni minime copiosae et a longiore verborum continuatione remotae unice convenit, aliud quoque est illia generibus commune quod vel maxime quadrat in rudia et parum humana hominum ingenia. Inter omnia enim quibus humana natura brutis animalibus praestat hoc excellentissimum est quod quac cogitantur a rebus dignoscuntur. id ipsum vero simulatque humiliorem et a naturali praestantia abactam hominis indolem mente informaveris vel potius finxeris talem quae nondum omnem humanitatem adepta sit, id ipsum, inquam, nondum natum esse sed somno quodam insantiae quasi sopitum reperies: qualis quamdiu suit generis humani conditio inclinatis Modis nondum utebantur sed solum indicativo et imperativo genere dicendi. Sive enim animi sensa enuntiabant sive res gestas narrabant simplieissime solum Indicabant et in indicativa oratione aequie se entes rerum veritati sua sensa non oppone hant sed ceterorum animalium similiores ipsi quasi pars' es. Graseri olis s. de Modis Verborum in Acti. Soe. Gr. II, 2 p. 388 sqq. Quae hie

ir egregius acute disputavit iis meam quam dixi de indicativo et Imperativo sententiam nee non alia ex meis confirmari eo magis iuvat, quod post scriptam demum meam dissertationem esse libellum Graberi meamque ad rem pertinere comperi. '' Non assentior Hartuneo Partiheln it, I 44 qui genera dieendi eonfundit. Neque tamen eos probo qui eiusmodi locutiones qualis est o Iσθ' o δρῆσον transponendo δρασον OIσΘ' explicant, qui cogitationis quae ei fi verbis continetur progressum sine ulla eausa invertunt. Propria dicendum suit: οὶσθ' o Jθε σεις; rovro G θριῆσον οῦ et duae hae sententiae non eodem tempore sed posterior tunc demum diei debuit cum alter dixisset quid esset id quod alterum sacere vellet. H nee igitur est hehemens quaedam festinatio et mentis alacritas qu id quod iussurus est aliquis iam perseetum in animo habet et quaestioni confestim iussum ubiungit. Praeposteras eiusmodi iiis Siones et adhortationes magna cum alacritate elatas apud Platonem legere memini. - Sed tertiarum Imperativi personarum et usus minus necessarius priscae aetati atque subtilior et hero etiam conformatio alia est. Ita sit ut hae personae quae vignificatione saeile aeeedunt aliis uir fieri licet potest oportet syntax in letani. Κ illiner Gr.3 370 Α 2. At etiam hoe a prisco aevo alienum, quod non erant pronomina nisi demonstrativa.

8쪽

rerum naturae erant. Imperativo enim tantum abest ut cogitatio loquentis rebus opponatur ut mera sit nominatio eius rei quae cupitur e neque alia de

ea usa fieri potest ut infinitivo iubeatur atque ideo quod satis est in imperandorem nominasse. Imperativus nihil est nisi Indieatici sorma acrior et efficacior, aut, quod fit in iubendi vehementia, in brevius decurtata. Interiectionis instar τυπεὶ, ') aut terminationibus personalibus aucta. Personae enim Τul Isi ille l)

Antiquissimus scilicet Imperativiis, lati forma instruet iis qualem repraesentat Aoristi 2 Imper. ad cuius similitudinem Praesentia recentiora accedunt . Nam Aoristi l lmp. natuminor putandus est, quippe cuius praesertim prima persona non est eodem iure quo Praebentis, ut post μο in vetando. Nam formis hero inventis aecidit ut saepe multa munera iam ab aliis sormis occupa in ossendant ni que ipsae excludantur: nam haec res ratione quidem et causis obscura, usu perquam manifesta, suam quandam in Verbi graeci historia originem habeat necesse est. - Contra praesentis Temporis Imperativus antiquissimus i. e. Aor. 2 auetae Praesentis formae propter maiorem soni vim in iubendo maxime expetitam cessisse videri

'' Graseriis l. l. p. 390 . Simplicissimam dicit overbi formam suisse antiquitus Imperati- .vam et sortasse primam, sed eam in lem, quam vix ad declinationem sive coniugationem verbi .referre liceat, utpote particulae similiorem quam verbo, denique Interiectionem quandam. qua .exclam retur quod quis fieri ab altero vellet. Tales maxime apparent linguae germanicae

. Imperativi tanam, hali, Lip - gleb, tum antiquiores illi latini die, due, sae, ser, quibus

aquodam modo accenberi posse dixeris graecos καrαβα παρι σrα; in quibus ipsum himpliciter .thema xerbi nulla flexione adhibita gravius pronuntiatum est: sed uti in nostra lingua, ita .in graeca et latina Iu andae pronuntiationis causa lex Issimus sonus a adhibitus est, qui nul- .lam praeterea vim habuisse xidetur, ἀθε, ειέρε, lege; in aliis etiam a ueta is est suffixa themati pnrtieula locum monstrante ταθι, sus da, sag her, τέθναθι, alirb hin. Sed ut .Modus inde iustus exsisteret quique deelinabilis es,et, demum post inventum Indicati umissae lum idetur: nam ex hoc petita omnino est, a qua eoeptus est deelinari Imperativus, .secunda persona pluralis se rε et dualis gratos tum vero reliquae sormae omnino produ- .eendis ortae lidentur Indicativi formis pro levioribus vocalibus gra lore eo recepta tet. uod secunda persona literam e assumsit ideo potius videtur laetum esse quod etiam Imperativum ad indicativi normam hisyllabum esse volebant et terminatione quasi deelinabili Instructum: secunda person . sing. ila rectius non disiungitur ab eadem persona plurat. Etiamsi Grasero concedas omnes secundas pers. sing. imperat. quondam Disse monosyllabas, hae sormae si quidem dignae sunt quae formae vocentur ad eam aetatem pertinebunt, quae declinationem non habebat, Verba et Nomina non disternebat, denique radices erborum non verba usurpabat. Nulla igitur est causa ut radicem imperati e positam Imperativum vocemus. quam is

9쪽

quae aliquid facere iubentur potissimum esseruntur multoque magis quam In

narrando. Te iubeo ire - dixi eum ivisse.) Obliqui Nodi autem signa svocales productae) desunt. CL Bopp krit. Gr. d. Sansurit. I 834, β 274. Ipsa quoque

Indicativi natura adeo simplex et quasi nuda est ut a recondita illa rerum et

sunt in humana natura humanissima sobiectivitatis et subiecti itatis diserimina non spectet sed indisserens et indigestus sit neque praestet nominibus quae sive

diutius manserit ista simplicitas in imperando quam in narrando et indicando. Imo radicem pro imperativo po Silam reetius cum eo uenero iubendi comparatur, quod solum rei nomen effert Infinitivo vel Nomine qnod proprie hoeatur ut ad nostros milii est Feuer0. imperantes Butem illi personas numerosque dispescebant propria Imperativi forma nondum reperta Indicativo uti poterant id quod nos saepe facimus.' cs. Matthiae Gr. I siis. Κ illiner Gr. 9 449. 2. a. Herling Tem p. u. MOd., Pag. 35. Graser t. l. pag. 385 Plurimi V V. Di . lndieati uni obieetivum Modum esse dicunt, etsi non omnes eodem hoc nomine utuntur. Quibus eur non accedam breviter dicam. Qui obieeti eloqui didicit, alterum etiam seiat necesse est: subie et ii e loqui l. e. Modis inclinatis uti. Quicunque igitur obieelitum Modum Indieati tum novit non potest non novisse Modum, quem Bermo suppeditat, subieelitum: quod refellitur sermone puellarum puerulorumque, qui solet indicati us aut imperativus esse neque vero modolis. Resellitur etiam aliarum linguarum eom- Duratione. Anglos quis non videt post aliquot saecula obliquo Modo omni carituros esse Tum igitur qui remansurus est indieati iis dicendus erit obiecti, ust Mirus sane populus qui obiecti am cogitandi rationem - quae eor datis hominibus dissicillima videri solet - unice excoluiti Talia si contendis, quaesiverim utrum qui obiectivo Modo sua sensa eloquuntur quod apud nos saepissime sit sentiant se obieelivo Modo uti an non sentiant. Sentiunt, respondes 8 Sentiunt igitur x orba sua cum re pugnare l. e. se perperam loqui. At cur salsam suam non emendant orationem subieetiva obiecit te enunciante sy Fatendumne, illos homines non sentire se Indieativo usos obiectite loqui v Non sentiunt, iam clamas. Quidῖ Tu igitur in aliorum, quos loquentes audis, in sera aliquid obiectivitatem cuius ipbi ne Fensum quidem habenty Pessima sane et audiendi et interpretandi ratiot Arduum profecto est hominibus obiectivitatis cogitare notionem, quippe qnam nemo no it nisi novit etiam se ipse: ut Passi iam non sine dissileuitate reperiri potuit propterea quod homines non a rebus sed a se ordiri solent. Pergravis etiam in adversarios reprehensio ab ipsa ratione petenda est. Nam eum in loquendo semper adsit mentis cogitatio, pari ilio Nodorum non potest quin ab ipso animo depromatur. Cogitant autem homines aut suae cogitationis conscii aut inscii. Igitur aut ponuntur cogit tionis signa ocales productae, Mod. obliq. aut non ponuntur indieat. . illi autem V V. D Dres externas in Modorum distributionem inserunt quasi una partitio duo landamenta habere possit.

10쪽

rem sive cogitalionem solam significantia eandem formam servant, idoneus tabulae albatae instar visus est ut alia in se reciperet obeunda munera - Tem pora dico. quae non simul omnia nata esse sed primum Praesens fuisse tum Praeteritum deinde Futurum naturae iidetur consentaneum esse. It udis autem

huius Modi et parum definita indoles quatenus oppositis Modis obliquis aliaque

ratione in melius mutetur postea videndum erit. illam autem, qua sola prisei utebantur, formam indicativam mox ita nuctuasse putabimus ut certa norma non teneretur. Nain in magna loquendi licentia et inconstantia varias animi affectiones formam etiam variasse consentaneum est. Tamen non plures erant formae sed uni eidemque variae subeundauerant vicissitudines: quas duas res non debere confundi omnes intelligunt. Ex hac autem unius indicativae sormae nuctuatione et mutatione postea nati sunt

Nodi qui inclinati vocantur. ) Modos autem eum invenerunt Graeci ostenderuntiam se quae cogitata essent iis certam tribuisse formam quae longis vocalibus deliberantem et cogitantem animum imitaretur' ') Et disserret ab ludicativo. lam affectiones animi hortantium optantium cet. certa forma dignoscebant ab ea hominis conditione, qua sine ulla animi affectione quae illis Modis effertur narratur id quod res est. II omines profecto tunc demum ad aliquam sui cognitionem accessisse idque Rensisse videntur aliquid esse in su divini, quod nec animalia haberent nec res. lam vero etiam qua de causa Modi ineli nati ex aliis verbis pendere possint lacile puto intellecturum esse eum, qui cogitationem

hanc reputet vim habere ut res quasi suspendatur ex animo cogitantis vel volentis. Verbum regens euim quod vocatur sive a defit sive deest non eius nutu dieendi modus inclinatur sed humanae mentis rerum moderatricis omnium. Hoc autem quod dicimus rem ab animo pendere nihil aliud est atque rem non cogitari solum sed etiam ut cogita iam efferri. Omnibus verbis quoniam aut voluntas aut cogitatio enuntietur necesse sit oratio modalia non dissert a recta oratione nisi eo quod certo signo declaramus cogitata enunciari tanquam cogi-

Missam nune eam quaestionem facio quae de Coniunctivo et Optativo institui potest uter prior fuerit: suspicor equidem priorem suisse Coniuneti um nee sorte fortuna id saetum

esse arbitror hed ipsam naturam ita tulisse.