장음표시 사용
11쪽
sunt, raod et in istis dialogis, qui ollam dimidiam
ala eloti coriani pallom Ticiunt, Xemplar Noster sequitur Platonem, et concisa magis opistolarum dictio Dacolutha minus alitui' quo accedit, quod dialogus personarum vicissitudine cam habet cum
sermone vivo simili ludi noni, quae illi epistolarum familiaritati ei te illil sit inferior. Figura quin sit aliacoluthon, ex iis, quae dicta sunt, nemo jam ad diabilabit, qui si aluit, saguram
so eam orationis consormationem, quae Ol ceriam aliquam caussam recedat a communi et primum se
ollerente alione. Similis est nostrae sigurae ellipsis, quum ut Per hanc sic etiam per illam steri aliqua omissi soleat sed interest, quod ellipsi aliquid ad
sciat taliae in legi itatem sic deest, ut X grammaticis legibus tamen oratio pro integra liabeatur: quod in Dacoluthon non cadit. Sic constructi verbi
adduci, qua est idem quod putare, intelligere et similia, nil nisi ellipsin exhibet.
Restat, quo magis vis ac notio eius, quod nobis videtur, anacoluthi grammatici enucleetur, ut videamus, quibus cum aliis hoc loquendi genus in scriptis Ciceronianis vel confusum sit a viris doctis vel De conlaudatur cavendum sit. Quam quidem quaestionem cisi intelligo tum ore longe utillissimam, si ad omnia omnium veterum auctorum similia dicendi genera pertinuerit non despero lamen, iis quoque de Cicerone observationibus vaga illi paullulum anacoluthi desinitioni lucem quantulamcunque adspersum iri. Ac primum quidem Praecedentium adem constructione post interposita repetiti O, sive sunt eadem verba posita sive lautium immutata, pro ana colutho quo iam deinceps grammaticum
solum significabimus haberi non debet. Nam hoc
modo uti aque, et praecedentia et consequentia a 'bent suam constructionis absolutionem, illam quidem ad duas simul partes reserendam, se lamen aptam quae est dilata non sublata constructionis
Persectio nec magis est illud nacoluthon, quam
quis plures ac varias pio laseos partes ad Num BPO-doseos membrum pertinentes anacoluthon esse diXerit. In hac panalepsi Rams hornius p. 1009. d. II. etiam ioc o Planciana Xhmplum numerat, quod e
gitur initio . . Aliquid praeterea, tintide di
ini idiosa gratia , non Potentia i ferenda, Cacomuletnoratione beneficii, sed Diisericordia, Sed Precibus aliquid attulinius elici s. Vult Utem V CL, constructiouem post praeterea bruplam X pleri his aliquid . . nos cui Setitentiaominus equidem assentior, quod et verba epanalepsin, ut vult Ramshornius, continentia Dimis sunt IatCCC-
dentibus implicata, quum alias collocation insigniri soleant cf. Pla 41 98. Br. 26, 101. Or. 2 90, 365.); et pronominis aliquit hoc modo vis quaedam
ossicitur, timiditati dicentis antea aperte OnHIICINO ratae, quae etiam ouo vocis signis cauda erat, a 1 iam Conveniens. Quare malim locunt illum pro a Dacoliath liabere edicusationem interiacentium ad- millente, orto autem inde, opinor, quod oster timiditatem suam non potuit magis Oiatorio declarare quana ut aperta Prosessione, se oliam aliquid attulisSe, Non persecla, quasi rem absolvisset, nil nisi dicta defenderet.
12쪽
Dein te ab nacoluthis, 'ilippe in quibus nostra quidom iesiit ilion in vel simplicis vel compositae χ-iiuntiationis integritas desidetatur segreganda sunt omnia illa pleonasnai Nempla, quae congessit Matthiaeus in disset De anacoluthis aput Ciceronem inserta Anali lit t. a Wolito editis V. II. p. 1 25. Resert enim cille 16. sqq. ad anacolutha et substantivum praecedens repelitum Ironomine, it is
ille. hic post patenthesin denuo illata, quamquam
hic vel aliud pronomen eius generis traecesserat; et ioc quod post Pronomen relativum ad praecedentia spectans, xe8, quo Mi PCetabat, Vel pronomon demolistrativum additur: ad quod ultimum pleonasmi genus reseretidus Non erat locus Orationis pro C.
Rabirio P. R. liabitae, qui est C. III 4 10 uod utina n, Quirites. πο id ito. Nam dio quod est illud idem quod etiam coniunctionibus si nisi
quia, quoniara ulii 5que anteire Olet quodque suspicer c quod ad Onti actum, ut significet: cuius rei respectu habito Si ver ad quam reu stio allinet. Minime vero omnium in anacoluthis numerari debebat rhetorica μερ Glt0υ gura quo genero est locus gr. II. 15. Atr. a Mattiatae praemissus iis
schema ne est quidem pleonasmus, ut qui adiectiono continetur Otionis ei, cui adiicitur necessario in clusae Poterat rectius illis pleonasmis innumerari speciosa ironominum is et ille ante quiden abundantia, de qua . . Gi Olefend. in ampl. r. 9 218. itemque alticularum t et si post interiecta quaedam letatio. s. Ramsti. p. 1009.
Possunt tiam uacoluthi similitudinem ellicere
ollipsis o breviloquentia, quae inter se ita disero-pant, ut liac miliatur, quod e Praecedentibus vel sequontibus iitelligendum est illa autem lupprimat notionem, cuius in cohaerentibus nec lacta est mentio neque est sutura. Atque ex ellipsin quidem orta
videtur species quaedam eorum quos Vocant absolutos, accusativorum quum tota rationis Orma ana-
coluthis minus apta appa et et analogia quaedam similiter dictorum ad manum habetur. Cuius generis haec duo esse putaverim e Epp. ad Alt. 2, 1. et 15, 3, 1. illura vero, qui nondum habitus est, quem illa σου Πις quum e Soloni redierit, ad te est relatura, ic velim putes, nihil hoc posse mihi
esse iucunc us; et Nam illa, quae recordaris, Lentulo et Marcello consulibus acta in aede Apollinis, nec caussa eadem δι nec simile tempus
etc. et hoc ex . de Div. 1, 18, 36. Ouid' qui
Pr dictus est ab haruspicibus incredibilis partus miriorum Tota horum locorum indoles oculi nem: quod attinet supplendam arguere videtur nec vero deest huius rei analogia, siquidem dicti
et ipsae ellipticam suam naturam non dissimulant. Breviloquentia dupleta est, quum omissa aut e praecedentibus aut e sequentibus peti debeant quatum illa facilius ab nacoluthia dignoscitur, quia naco- Iuthon e superioribus constructionis supplementum sieri non alitur: Contia semper in sequentibus Decesse est aliquid inveniatur, cuius rei audi ilio man- Cain orationem ad integritatem perducere liceat:
unde sit, ut interdum sit dissicile admodum alteram
13쪽
breviloquentiam a nostra sigura satis probabiliter distiliguere. Pertinet autem ad prius breviloquentiaogenus, quod OSt ego, Olo, equeo, nescio desunt opposita ais, Molo, queo, Cis V. Ramsh. p. 985.),1ienape quia haec Plaecedentis verbi notione inclusa latent. Quare non est anacoliathon locus a Matililaeo allatus P. 14. Fin. 21, 68. nec minus huic iunctus Otr. 2, 24. n. Ouavi ob rem ne sit aes alienum, quod ei Publicae noceat, prooidendum est , quod multis rationibus caperi Potest non, si fuerit, ut locupletes Num perdant, debitores Iucrentur Hienum ubi e verbo prooidendi petenda est commutator in ipso latens faciendi Dolio. Adean brevitatis in dicendo speciem confirmandam placet praeter ea, quRe Osuit, Ramshoinius . c., haec quoque asserre Ciceronis exempla, quibus onegandi verbo afrmandi eliciendum est Inu 1,
50, 3. Mur. 25. in Acad. 2, 24, 6. Att. 15, 1,
3. Ex antegresso nescire aci intelligendum videtur Tusc. 1, 15 in. Quae sit illa is memoriae et unde sit, intelligendum luto. Non est certe nec
me pudet, ut stos, ateri e*cire, quod nesciam rillud, si ulla alia de re obscura esst mare Ossem, si, e anima, is e quis it aratratus, eum iurarem esse dioinunti Verbi aliore significalia e verbo minus patente etsi non Opposit assumendi exempla tabemus et modo allatum Oss. 2, 24. n. t . D. 3 7, 18. ubi X angustiore comparare latius dicendi verbum adsciscendum est eodemque illa etiam
dissseremus, quod Chrysippum icere aiebas - - quaeque in domo pulchra cum Pulchritudine
mundi cornparabas, et quum Otiris mundi conoeanientiam consensiamque si et bas etc. Itaque cum
Orellio non laci locum TuβQ. 1, 8, 116. pro ana- colutho labente, sed Oliu e desinitiore renetere inclusum asterre Pelas. Verba talem haec sunt: Repoliant ab Erechtheo, cuius etiam filiae cunide
mortem expeti eruti pro ita civium Codriam oui Olc. vel bo, quod a uSaliVum regat, non sequente. Neque enim repetendi Verbum eodem sensu cum accusativo construi, quo PraePObitionem a sequentem labet, ullum Aemplum reperire mihi licuit.
Item locum Fam. . . in amatili P. 10. anacoluthis accensum leviloquentiae Nemplum esse si tuo Epistolarum genera m ita SSE O senoras. sed, jum illud certissimum, cuius caussa ira, enta res ipsa est, ut certiores faceremm etc. Supplendum est enim uatile ut partici Pium inMentum, cuius post tres Voculas molesta suisset repetitio. Non magis assentior Oerenetio, ni Fin. 4, 21 in auctorem circumlocutione usurum eve anacoluthon admisisse iudicat, quum cribCI Et: qu eque secundam naturam sint, partim nihil habere in sese eius appetitionis, de qua am iam diximus, quast nec honesta nec laudabilia dicantur partim, quae Voluptatem aleant in rami animante, ei in homine rationem etiam etc. Minime vero sed ex
paullo ante posito nihil habere adsciscendum habere eo Tacilius omissum quod mo sequitur habeant;
Verba autem suae etiam cita accipienda sunt, ut non meraua circumlocutionem efficiant, sed
aliquid addant, quo illa, quae secundum naturam hunt, accuratius etiam describuntur, quippe quae in
14쪽
homine praeter illam appetitionem habeant rationem etiam. - . 212. a Matthiae citatus locus ex Oli 1, 5, 15 habet ille qui lem aliquam constructionis duritiam, sed nescio tamen an reviter dictis vindicari debeat leguntur autem ibi haec: Quae
quatuor quamquam inter se colligata atque implicata sunt, tamen ex singulis certa officiorum genera NascuntuΓ, c ut ex ea arte, quae prirna descripta est, in qua sapientiam et prudentiam ponimus, inest indagati atque noentio eri etc. Quo loco Beyerus, vir sagacissimus, inest eliciendum putavit, e scriptura XL 1. est malam istius vel bi sidem argumentans, sed aperte haec est faciliolis cum dissiciliore scripturae permulatio et Probabilius videtur ad praepositionem ex e praecedente nascuntiar participium nata cogitatione addere neque enim Pronomen ei ante inest omissum quemquam ossenderit, siquidem nulla hic eius est vis atque gravitas. Etiam locus ab Helia dorsi anacoluthis
adscriptus . D. 2, 46, 118. per hanc breviloquentiam Xplicandus est. Ad alterum breviloquentiae genus, quae Sequen' libus aliquid ad sententiae inlcgritatem petimus, primum hae tria pertinere censeo, quae leguntur Tusc. 1, 30, 3. Fin. 3, 3, 11. Rep. 1, 26. xli .: quorum Primum a Mallitiae p. 25. alterum a GOerengio ad h. l. Pro anacoluthis habita sunt, tertium eodem jure habendum esset. Primus locus ita sonat: Itaque commemorat Socrates), ut cygni, qui non sine caussa Apollini dicati sint, sed quod ab eo diiunationem habere Mideantur, qua praei identes, quid in morte boni it cum cantu et Oluptate moriantur sic etc. Hic verba cum morianturbis cogitanda sunt, quumque rimariae sententiae absolutio caput rei sit, malim posita ad hanc spectare, supplenda autem ad subiectam sententiam, quam contra Similiter plane habet tertius locus, quo ct ipso ultima deinceps verba ad interiecta monte iterabis: Nam et rex aequus M apiens, De delecti ac Principes cives, et ipse OPulus, quamquam id est minime probandum tamen nullis interiectis iniquitatibus aut cupiditatibus, Osses id tur Hiquo esse non incerto statu. Sequitur modius locus eos melius a natura institiatos fuisse sentio), quam institui potuissent a philosophia,sι illam ciliam probas'iSsene, Praete eam, quae
nihil aliud in bonis habet nisi hora tum nihil nisi turpa in malis ceterae philosophorum discintinae
bitror neque asprmare i), quo meliores simus, sed ipsam depras are naturam. Ad h. l. oerengiustiae annotat se OrtMm Nacoluthon inde est, u damtor sibi aia Merba , , ceterae, alia' nihil aditis ant cogitabat sed cum haec illius reiiceret, orati paullum deflexit, se ut totam mutare nollet, imitatione is i sermonis usus. Atque sup-Plenda quae essent, recte vidit V. D. illud concedi arbitror, ut legitime possint suppleri quod si est nullum plane erit anacoluthon. Huic eidem breviloquentiae attribuenda sunt, quae Matthiaeus P. 11. q. in anacoluthorum numero
habuit Phit,4,4,9. Brut. 75, 262. Osr. 1. 23, 80.; Man. 5. n. in quibus locis offertur numeri tel
15쪽
generis speciosa enallage, atque numeri quidem in primo Quis illunt igitur consulem nisi latronesi utant CL Fam. 6, 18. Xtr: Quare, ut arbitror, prius hic te nos ques Πι Stic tu nos idebis. Ib. 6, 4, 3. etsi re Psum, COHεοlatorem tuum, non tantum litterae, quibus semper ludui, quaud longinquitas temporis nitiga it. Est autem in Philippicae et in epistolarum Xemplis positis commune primariae et secunctariae nuntiationis verbum huic propterea accomodatum, ut ipsa Otior ac ia-vior declaretur. Reliqua tria Matthiaei Xempla generis permutationem Xhibere videntur: omni ornatu rationis tanquam veste detracta; et: Bellum autem ita uscipiatur, ut nil nisi pax quaesita videatur; et Corinthum patres estri, totius Graeciae ramen exstinctum esse voluerunt.
Sed apparet e positis atticipiis latius quid cogitatione petendum, cuius rei egregium Nemplum in
diu locus praebet, quum nihil frequentius sit omissione vellorum agere jacere sieri post nihil aliud, nihil aniplius et similia. Quare non crat, cur Matthiaeus miraretur, ilii Ernestium ossendisse illum
librorum de Olliciis locum, quum tamen idem primiloe lectionem detracta ita sciri non osse putaret, ut, ne mouit quidem leCtore, detrac t ederet.
Quamquam quid sacilius, quam iii ducere verbi substantivi participium, quod ne poterat quidem adhiberi Tertius locus sane est paullo singularior duobus prioribus, Sed item per brevitatem sermonis explicandus, ita ut ad vocem Corinthum vulgarius quid, ut Mersam cogitando addas id quod maluit auctor, quam iungere Corinthum exstinctam, veritus
ne tum nimis poetam ageret. His omnibus a Matthiae antemissum exemplum P. 59, 14 ad ali rum breviloquentiae genus pertinet quamquam id quidem Juit etiam in adiis et magnis quidem Oratoribus, quos partim his instructos artibus idimus, ut ut totum, ut Antoniurata Repete tecum quos Pcia umh tactis'. Agmen claudit apud Matthiacum locus I gg. 1. 17. Ata D animis Omnes tenduntur iu-sidiae et ab iis, quos modo eΠumeraUi, qui , Mel ab ea, quae penitus in omni sensu implicata insidet, imitatrix boni oluptas, malorum autem
mater Omnium etc. At ne hic quidem quidquam anacoluthi adest; nihil enim ad sententiae inlegi italem desideratur, teque vero ab grammatica necesse erat, ut pronomen ea haberet Substantivum sequens.
sed substantive positum est, quod Cicero secit concinuitatis caussa, quum etiam respondens iis ita esset adhibitum verba autem imitatrix, Omnium liaud inepte immo etiam ossicacius, quam si a PO- nomine correlativo penderent, relativi appositionem laciunt hoc quidem sensu imitatis quidem bonum sub noui ine OlMPlatis, Sed mala o Hraia ΓΟcI eatis. Iam his disputatis ad naturam anacoluthi granimatici accuratius perspiciendam lio videtur osso
intelligi, illam figuram cum breviloquentia quae dicitur, cui est Omnium rerum simillima, ita esse Comparandam, ut, quum uti aque logicam si spectas, suppleri aliquid iubeat, auctor alteram admittens expleri videatur voluisse, altera usus noluisse. laque sit breviloquentia neX supplentium et supplendorum non Obscurato, Nacoluthon, quum animus
gentis audientisve huiusque inprimis interiectorum
16쪽
vel longituditi vel ad similem eamque per se aptam structuram proclivi late superioribus verbis abclu-clus nil nisi sententiam persici haud aegre alitur. Quam anacoluthi indolem qui neget Mantum moucontineri eliam Hermanni V. Cl. verbis, qui docet ad Vig. p. 94. attractioni oppositum esse an acolu
thon; nam quemadmodum attractionis sit reseren
do quil simul ad tuas partes unum ollicere. ita
anacoluthon versari in uno eas in partes distrahendo, quarum meutra si leges grammaticas species, cum altera cohaereat. Sed quamquam Saepe id modum ea est ratio anacoluthoium, ut illa, quae iii teriectis distracla fuerint, possint ii nisi forma mulata, incolumi partium numero, in unum rursus conflari: haud raro clamon inacotullii sententia tum inliqua Superiorum nunc amplior nunc breviore resumtione absolvitur cf. Tusc. 2, 1, 3. 5, 22, 63ta iiii. 2, 10 in.): quod si est, nolim paries iis tracti illa
VOcBre quum partes sint ea alicuius rei membra, quae medi deminuta quoquam meque aucta inumquoddam esticiunt Contra nou Possum non sacero
esso meram praedicati attractioncm non nisi ad singulas voces pertinentem, quam ab cipso viro docto aliam haberi atque anacoluthiam modo vidimus. Iain si quaerimus, utrum sint Dacolutha secundum caussas potius, unde oriuntur, an secundum varias apsorum sormas atque compositiones ordine distribuenda ex harum magis varietato singula na- coluthorum geneia constituenda censeas, quum et illa ratio singulorum hominum potius nilatur iudicio atque opinione sitque Ob eam caussam incertior, nec hoc modo possint cxempla classibus aeque acculate distingui sorma vero per se stat, ut res terna, et exactiorem longo partitionem admittit. Est autem omnis enuntiatio aut simple aut duobus pluribusve membris composita, quod genus rursus est aut coordinativum aut subordinativum. Ac simplicis quidem nuntiali anacoluthia nomon habeat absolutae, altera relatii ae cuius autem composiae enuntiationis membra ad se invicem spectaritia eruiit Per so impersecla et manca ea et ipsa a nobis iii absolutorum anacoluthorum numero ab obuii tui . Denique tres relatione anacoluthiae modi, ob cortina nimirum eminentiam, ieculiare quoddam lomen
17쪽
inutilioriant apo lOSCOS antilli CSeos, Uspo lentis onumerationis omissiones, ill a Domine APpcllant anantapodoti e quo genere nobis Drunt omnes iustae ac legi liniae apodoseos, aut illi 'seos, numerationis omissiones, sive adsit enutili alio Xspectationem concitatam sic Salis eripiens, sive non aliter Onini nullus certus aliquis inveniatur sinis, a quo indosormae illius impetium ditionemque pertitiero di Xeris. Celerum rotandum, Veleribus quidem grammaticis non solum anacoliatilicam verum etiana cl-lipticam illam post εἰ ti εν et ην ita apodos Osomissionem isto tomine nuncupari, ut facit rog. Cor. S 13. Ar τι κυν Ocans et O να ν Tinrrodoro P. CL Matth Gi mr S 1 T. a. Sed haec hactenus sequantur ea, ii quae legendo incidimus, grammatica apud Ciceionem ana- colutha, in relativis eo quidem ordine observato, quem secutus est rolusenilius V. CL, in pertractandis iunctis enuntiationibus a quo umor excludentur nimirum ea, tuae leguntur in libris de Oratore, eli empla, ut Pol a nobis Separatim edisserenda.
I. Ana colutha absoluta. A). Casias pendentes seu vere absoluti. a Nomin. Rep. 2, 2, in. Fin. 2, 33, 107. Tusc. 1, 7, 14. 4, 36. n. 2 6, 16. Qu. D. 1, 1, 23. Br. 37. 140. Verr L 18. n. 3, 1. n.; Sext. 26, 7. Mi L 27. s. s. b Dat Fam. 12 29. u. CL Osr. I, 21, 2 suo lienallage). O Aec. in. 2, 10. iii. 3, 12, 1.L Tusc. 1, 24.
Ureli. habet Coniunctivum). tu te. In v. 2, 19, 58. VDin Tusc. 4. 15 45. si Rep. 1, 37. Tusc. 2, 1, 3. quonia/λL Osr. 1, 7, 22. vel Tusc. 4, 24, 3. aut Fin. 5, 10, 28. D). Subiectum appositi pendens.
A). Coordinativa. copulativa correlativum semel positum. Rep. 1, 3, 5. Or. 19, 2. 47, 192. Div. 1, 20, 0. Tin. 1, 12, 40. Pis. 34. n. L. Man.
18쪽
Unus respondente Pronomine Hier non ad idem caput relato Ois. 1, 6, 18 19. 1, 10. n. Alium correlativo aliter construci Tusc. I, 26, 3. Alter correlativo omisso. in . 3, 21, 72. 22. 73. Pa lim constructione alterius parti mulata Fin. 2, 33, 109. Stoe, si ero. Acad. 1, 2, 7. Vel constructione alterius mutata Tusc. 2, 27 67.b adversaliva Ananti. err. 5, 43, 112. Verul/ι alitor constructum quana io/ι lini); tr. 1, 40. n. 70. n. si aut au si); lep. 2 8.; Fragium P. 486. m. d. Orcit. B). Sub ordinativa.
a attributiva Balb. 14. in . Anantapodola: tr. 1.1, 1. 2, 10, 37. Acad. 2, 15, 47. 2, 22, t. Tusc. , 13, 30. ut, quis igitur) 1, 28. in . 3, . in . Par. 6, 2, 46. Qu. LV 1, 2, 3. BP. 27, 105. . r. 14 45.b obiectiva Fani. 2, 19, 1. Anania podota: N. D. 2, 18, 47. 2, 37. X tr. Div. 2, 14, 33. Tusc. 3, 17. in . 2, 7. n. 4, 34, 2. Mil. 28 76.; Fraguam. P. 470 ius.
Ilis cumulus addatur Nacoluiliorum, quae ab in terpretibus sic nominal ad rhetorica nobis pertinere videntui .
I iii. 1, 13, 5, 6. 2, 34, 115. 3, 15 5 l. ossi 1, 2 6. 1, 3 8. 1, 5, 16. 1, 5, 17. 2 6,
Accedamus iam assi ex anacoluthiae ixempla quae in Ciceronis libris de Oratore vel insunt vel iu Osso sunt credita, quorum riulum locum tenet hoc: I. 1, 2, Vis Lit/λι ut irini amo dixisti,
i uis aliquid iisde/I tae 'ebus Politius a Iobis ye fectiusque pro erit: olesque Onriura qua 1 hac ore a me i/ disputationibus tostris disse/itire, quoue o clc. IIaec est lectio Omnium codicum, quorum qui leni scriptura nobis inuoluit, praeter 1X., qui omittit tiae item Iunt. Caat. Man. Ei N. Muel , Oroll. Hein ricliseniana . Maioragius, Victor. Talae., Lamb. ediderunt quaedant Pro quae. SchuCtZ., quem secutus est Uartess. coniectura dedit: ix hac i/ιι a. t. d. Iam in ea lectione, cui est X trinsecus tu rimum auctoritalis, appalo haec illicultas, quod quoniarn sic Noli habet verbum, quo reseratur: quam illicultatem rellius removere Otiatus St, sta luciis Sic isse anacoluthon Sed ieriodus uitu
19쪽
procedit, quod itide ma Xime perspici tui', quod verbum bilem pendentibus magis etiam distans, quam a verbo suo distare quouiam, nihilo tamen secius illa habet obnoxia. Neque enim tam longa adest interiecta sententia, quae aciat, ut initio dici obli ius sis; nec talis, quae sua vi et Natura verbusta
ad se tali ore valeat; nam cibum caecidere Ut Cu-irum nutiliationem rogor non polost. Ouare id unum relinquitur, ut Acidisse aliquid statu annis, quod nec Maioragius eumque ccuti nec Schuelgius nescio an recte suppleverint; nam quae Gm si legimus, si sane levis a sutilis optandi caussa, velle
Pro Pleae solum ali luid ab aliquo seri, quod illud iam sonaci sed minus probabiliter ab ipso coeptum sit agi. Quomodo autem post hac in omnibus libris 5int omitti potuerit, parum intelligitur. Itaque legendum coniiciam quonianique, ita cliplicandum, ut copulativa particula reseratur ad alias quasdam caussas, quibus motus Quintus hanc rem a fratre retractatam volcbat, ut quia hanc eloquentiae artem ad discendum utilissimam iudicabat, Dec tamen or lasso colum, qui liabebantur hac de re, libellorum ullusci satis probabatur quo accedebat, quod nemo ei ad hoc vanus suscipiendum aptior videri poterat Roma liae eloquenliae principe. Ita quo non nisi unam e phuibus eamque auctoris modestiae a1imo convenientem rationem indicet, quum reliqua verbis ut uihi saepe dixisti contineantur, quippe non desola quadam voluntatis significatione, Verum qua argumentis niteretur, accipiendis Ossendor autem
potuisse ilibrarios in hoc particulae usu facile Perse intelligitur.
ll. 1, 3, 12. GuUd hoc etiam vitrabilius e
lat, quod longissime sit ab ii Feritoru/i intellinentia sensraque disiunctum, in dicendo autem i-tiuua et Irtaxi Nun est a vulgari genere orationiscitque a consuetia line COIIDλmnis sensus abhorre 'GSic o indicio Henriclisenii, optime de critico horum librorum apparatu morito duobusque codicibus ad edendos ipsos sepalatim usi: Z O2X, codex antiquior omniumque codicum fortasse optimus), Qx, 6X, TX , Gucis A, Ersuri. sortasse Erlatig ulcique edd. antiquissimae. Sit Post naxi-Dut habent: avia talorque ab cur collatus), Nox solo. α β O XX. . . , C. Iul. Victor in arto rhetorica a Maio edita Iur civ. anteius reliqq. Romae 1823. p. 80. et sic vulgo inde ab Aldo usque ad uellerum. Apparet, indicativum a libris
mss. et editionibus Praeserendum osse coniunctivo, quem sprevit Orcilius, recepit Henxiclisen. CCUSCUS, Anaco illi Oia, nulla interposita sententia, non POSSUdo senili: quocum facit advigius in mendati in Cic. gg. et Acadit. p. 52. dicens: ubi loco ostro tariten nollem degensmi est pro sit, quod boni Odices dant; irininoque quuta in hoc gener e senientiae secundariae, reliquis interliciendaee, sed una serie cum Primaria coniunctae senteniliae Mis, missis coniunctionibus, in tota orationis Dry/ia Pe Opiciatur, in hac re accuratus fuisse Cicero
20쪽
putandus est. At velo, quiani ad lectionem aliquam iudicandam tria adllibet debeant clibi olum auctoii-ta6, scriptotis consilium, o Xomplorum, si potest, Opta prinium indicativo Tavor sirtis non videt ΘConsilium autem Nostri quod attinet, is porte ne
gligentiam illam vivi sermonis asse iiii studuit, qua quum alias luna vero in ac vorsa live iungendis praecedentium formam minus cspicimus v. supra P. 2. cui rationi lianc fortasse adiungore possumus. quod auctor lio modo verba in dicendo autem etc. 4Particula cyuod non pendero magis oliam perspicuum reddere voluit Quo modo mutem cito anacoluthou
terra Otuerit, Don miraberis, cogitans, ad sensum
quidem 't h. l. idem ess quod quare, quam PSamuel cuius similem voculam scriptor animo in locum
Bltei uis substituens, ita perrexit, ac si lianc ab initio posuisset. Atque quum ha e constructionis mutatio neque ex longitudine interiectorum neque a tractione prosecta sit, locum noster ad ea nobis tr hendus erit Dacolutha, quam supra a grammaticis castuiri imus rhetorica, cuius generis est similis quoque nostro locus Osr. I, 3 AE que ea vi de Gra/nt, ' rectum quod sit, id solum perfectum Tecte tuis it mediunt mitem desse dicunt, quod etc. Quo quum ita sint, Madvigii nostrae lectioni adversantis
alio eo minus con tra ipsam valere potest, quod membrum B nacohithicum ab ea sententia, quam proprio reliquis anterlici oportebat, haud avulsum cohaero cum antecedentibus eodem, quo priusm mbrum, nexu essectivo.
III. 1, 12, 53. Quas nisi qui naturas homianum vimque smuem VHmanitatis armasque eas, quibus mentes aut incit uti aut re lectuntur,
penitas Perspexerit, dicendo t/od olet perficere Rion poterit. Sic omnes edd. et vulgo inde ab antiquissimis edd. Lamb. Ern Sch. ueli e Passerat. Coni quare Matthiaeus in Seebod. Miscα Criti. I. p. 76 idemquo Ois Ania. P. T. q. ,
quocum facit reli ad i. t. nec non Henrielis 'anacoluthon hic statuit, ut post lotagius circumductam orationem quod olet per redundantiam quandam oster addiderit. Sed fateor, nullam me plane huius anacoluthi caussam Perspiceae, quum illius repetitionis nec interiectorum natura ansam ullam praebeat, quippe quae nulla arenthesi interrupta rite Procedant; nec vero rhetorica aliqua vis illa redundantia esliciatur: quorum hoc frequentius est quam ut Xemplo sit opus, alterum Cadit in exemplum nostro loco assine, quod miror Matthiaeum omisisse ad probandam suam sententiam locum dico:
Fila. 3, 12, L His igitur ita positis, inquit, sequitur magna Orateratio, quam Lactatam a Per pateticis mollius est eniti eorum consuetudo dicendi non satis acuta Pro ter ignoration-m dialecticae Carneades suus wroeia quadam exercitat One in summum discrimen aciduxit et . Quae
vero Matthiaeus ex his ipsis libris de Orator pro
se Tei exempla duo, nihil ipsius caussam diu vani sunt enim taec 1, 17, 5. Haec quum ego praetor Rhodiam venissem et cum unimo illo doctore istius disciplinae Apollonio ea, quae a Panae ii acceperam, contulissem, irrisit ille quidem, ut solebat, Philosophiam atque contempsit etc. et 37,
169. Quid ergo hoc fieri turpius aut dici potest, quam eum, qui , a labi etc. Nam priore