De Gregorii Nazianzeni orationibus funebribus [microform]

11쪽

strinxerint ipsa re probaturum me SSe spero. Sed aeeedamus ad rem.

Quamquam Isocratis Euagoras' quem anno 374 confectum esse verisimile est, prima est laudatio in aequalem composita et ipse Isocrates hoc genus laudationum creavisse videtur, ut omn0s 0r0 viri docti consentiunt mam quod Vilamowitgius contra dixit mea sententia refelli potest tamen aeeepimus. quod ips illo Isocrates testatur poeta iam consuevisse aequalium virtutes praedieare 3. Oratores vero Vel res X ternas laudav0runt ut salem et apos' vel e fabulis antiquis urgumenta laudationum sumps0runt l. Quaeritur igitur quid Isocrate laudationibu poetarum et Oratorum antecedentium d0b0at. Quod singillatim statuere perdifficile est eum ea ipsa carmina quae maXime eum Soerati Euagora quod argumentum attinet consensisse probabile si h - dio Pindari

Sudiseris ipsum patet quod et ipsi videmus nonnullo TOΠου cnonnullaSque Sententias, qua p0steriores laudationes et Isocratis Euagoras praebent iam in hymnis in carminibus luricorum in orationibus Gorgia ferri yi. Ita ille Orro TεVOυc, quo eum qui haudatur Originem a deis sumpsisse demonstretur, iam in livmnis invenitur 'i, Pindarus saepissime eum adhibet 'i, Hormos XXXV 1900 pg. 533 vide infra g. 10 not. 6.

Isocrat Euag. Seq. Isocrat Helen. g 11 cs. Cicero Brul. 12, 4T: Gorgiam Singularum rerum laudes et Vituperatione ScripSiSSe'. ' Isocr. Euag. gi seqq. - Cf. Vothmann l. c. 317. R A. Crois et . a poesi de Pindare g. 118. - . a Varre, EsSa Sur a rhetorique recque vani Aristote 1900 g. 82.' Inlor Isthmica alterum esse id carmen quod hic ortaSSe memorandum sit ellius monet. 7 CI. Pseudo-Dionysii tractatum de oratione unebri Ι 1: ai

' Cs Menandri tractatum πεpi μυ0iκω Spenge l. c. III 338. 17.' Copiosissimam generis descriptionem legimus in Pylli. VI. ubi

reges Cyrenaicos ab Argonautis Originem ducere viginti quinque tropitis demonStratur. Neque minor descripti generis Theonis, quindecim genera erant , quae in Tκ salvi Theonis inserat suisse videtur ad

quae s. Schol. ad Olymp. II 0 Drachmann g. 8 et schol ad

De Gregorii agi angeni orationibus sunebribus.

Gorgias eum in laude Helena usurpat und0m quo in Achillis laudatione in g0nealogiam h0rois praebuisse X Aristotele perspicitur i. Atque alias quoque sententia Vel Torrouc, ut laudem patria vel legum civitatis, Euagoras cum indari piniciis et uni pitaphiis Atheniensium publicis communes habet δ).

Quamquam autem dubitari non poteSt, qui I Socrates multa debeat poetis prioribus, quorum ipse carmina in Euagorae' prooemi commemorat i tamen eum illa carmina formam et Structuram constantem aut ratam praebuisse non Videantur,n0 erodid0rim ad illorum Xemplum institutum eam SSecompositionem quam in Euagora invenimus immo ipsum Isocratem compositionis illius auctorem Ss iudi00.S0d priusquam ad Euagoram transeamuS. UneramuS, quales fuerint haudationes, quae ante eum XStiterunt. Atque primum quidem commemoranda est Gorgiae laudatio Helenae hi, quae constat e laude ευου et ἁλλου . Qui Soerato suam Holonae si laudationem opp0Suit, qua laudatur item Evocet tiHoc e quo feminae Oea Secuta Sit Sed novus Orrocadiungitur, quem rhetores Tu εTu OV uvaTO Voeant in quo praemia quae poSt mortem Helena adSeeuta St, enareantur.

apud Pindarum saepius genealogiae inveniuntur; quod illius Saeculi est nam ut in republica regenda ita in moribus et in ingeniis moderandis et excolendis populus nobilitatis heres actus. β Consorro licet quod ii amowitzius de Torroic Theocritiencomit in iolemaeum exposuit in exigeschielite de griochischen Bukoliker 1906. g. 121. M Cf. quae aptissime exponit Lippei quaestione biographicae diss Bonn. 1889 g. biseqq.β Blau, Die alliselie Beredsamhetici 2 circa annum 393 hanc

orationem habitam SSe putat.' Bla 2 l. c. ΙΙ241; verisimile est hanc rationem consectam esse paulo post Gorgiae eiuSdem nominis laudationem.' Cs Hermog. Spenget, het graec. m.

12쪽

8 a vermurili, 'H0l0nae genasella est Isocratis Busiris' in , cuius pars laudatoria constat e laude cvoυ et arptiξεviv, quae Simul eum virtutibus praedicantur. Videmus igitur omnes has laudationes nihil attribuisse ad 0nstituendam aut amplificandam compositionem huius generis rationum. Omnium communis est deseriptio Icvoυc quani equitur laus vel illius virtutis vel illorum faetorum quibus is, qui laudatur palmam tulit. Haec est etiam prima quae invenitur dispositio epitaplitorum publicorum, de qua infra disseram. Quae eum ita Sint reVera prorsus novi aliquid praebuit prima laudati in aequalem vel in hominem qui non multo ante Oratoris tempora fuit dico Is0eratis iud0m Alcibiadis patris quae inSerta est orationi iudiciali, quae Πεpi ολ ευFouc inscribitur 25-4li. Qua oratio ann 39 liabita'), eum ad rq et iudicandum 'Euagoram plurimum valeat, fusius trac

Bla d. l. c. II 248 composita est oratio intra annos 393 et 390. Orationem non meram laudem esse Volui orator sed coniunxit eum defensione s. garaivo κα uiro λoriau et quia respondet Polycratis rationi quem πολOTia Bouci pido scripSisS apparet. Neque enim habeo, cur ab hoc anno discedam iam ipsa Orationis structura adducor ut Orationem posteriori aetati non tribuam.

De Gregorii Nagiangeni orationibus unebribus. 9r ab illis differt, quod ΠiTiab ευματα e temporum ratione

adornata Sunt.

Videmus nim totum vitae cursum Alcibiadis ad temporum ordinem digestum narrari. tque Orditur Orator a genere, sequitur pueri ruibeia et boκixtacia, OS quas Statim magnaS res bello Thracico gess0ri 29ὶ Quae pars eum inSequenti, quae olao continet, iterum ita coniungitur, ut orator ectemporum ratione res enarret transit enim verbis rat μετὰ εταυτα it eadem fere transitionis forma utitur, ut ad pro-Ximam partem perVeniat, qua vietoriae eius Olympicae et λriToυpTia proferuntur haec enim in confinio partium posuit 32 Πεpi d Toυ αυTOυc poVOυ c. POS ληToυpIia Veroprasedicantur Alcibiadis in re publica res geStae, quaS, Ut in fine laudationis poneret, Orator ea re Commotu eSt, quod ei causa mortis iuerimi Atque haec laudati s0la omnium illius a0tatis linulationum eam dispositionem praebet, ut Ordo rerum ad temporum rationem dige Stu tota oratione servetur neque praeter hunc aliud principium divisionis, quod voeamus. ad se itum Sit Crediderim autem hunc rerum ordinem atque compoSitionem formam antiquissimam et primam esse Orationum laudativarum, quas in scholis Isocratis tractatas esse ivnegaveris, licet meras laudationes ante Euagoram'

litturis consignatas aut ditas osso infitieris; nam saepissime in orationibus iudicialibus et demonstrativis laudatione opus fuisse nemo negabit quare discipuli in illis exercitandi luserunt. Qua si reet Sunt disputata, facile Xplicatur, quomodo factum sit, ut pitaphii publici militibus mortuis consecrati indu a M0noxeni Platonici exemplo ad Structuram laudationum in singulos homines Compositarum aeCommodarenture eaque amplificarentur, id quod viri docti adhuc non satis respexisse mihi videntur. Prima enim horum epitaphiorum formam Thucydidis vel potius e Pseud0-Lysiae oratione funebri

facile eruitur': nam pars haudativa constat e laude maiorum quoi'um faeta ad tempora enumerantur et e laude mortuorum

k Quam compositionem Gorgiae epitaphius habuerit, e fragmentis eius statui non potest. De qua Oratione cf. F. Duemmier Herm. Ol.

13쪽

ipsorum ad quos oratio pertinet. Illam autem partem di eo laudem rerum a maioribus gestarum Thucydides omisit sua sponte abscedens a ratione tradita es substituiti tu laudem l0gum institutorum iu rei publicae Atheniensium. Primam autem illam pitaphionia disp0sitionem Plato auXit qui mea quidem suntontia compositione laudationum in Singulos homines adductu Torto iraibεia inseruit ita ut dispositio pitaphiorum publicorum adem vaderet atque laudationum in singulos h0mines i. Quem Torro etiam posterioris aetatis pitaphii ut

Aloibiadis pra0buit tum in onmium oratorum Si fuiSSe. Qua sententia ea quoque re probari mihi videtur, quod quae huic aetati succedunt laudationes Isocratis Euagoram' dico 'Αq0silaum Xenophonteum, ad istius Xemplum ab auctoribus exacta sunt ut dispositition vo leviter immutata vel amplificata totius orationis digesti ae forma SerVata It . Isocratis inim Euagoras' 'h hane compositionem praebet

R Me non sugit iam in Diripidis Suppl. V. 891 ruid εia tangi, ubi poeta mortuos laudans de Parthenopaeo dicit: raibευετα κατ' ApToc' κTpri*εic ' κε κτλ. et in Pseudo-Lysia opitaphio his haec vox metaphorice adhibetur c et g 69 Neque vero apud hos Torro propriu laudationi est neque apud poeta priores nunc inVenitur.' Me cum omnibus sere viris doctis consentire Euagoram', primam laudationem in aequalem consectam esse iam supra dixi. Cogor De Gregorii agi angeni orationibus unebribus.

a puerib viria quam iusto dominationem sibi comparaverit β tyrannus quid fecerit in pace C0non)Υ tyranni res in ullo gestae

quod initium Olymp. XIII est Schro eder, Pindar 1900 fgm. 122;Boockh lindari opera III 555 et Hilier, Die Vergotelinisse de Pin

14쪽

Xaver Hurth, De Gregorii Nagiangeni orationibus unebribus.

orati igitur ita disp0sita est, ut Singuli Orro Vitae ursum Sequantur usque ad aetatem Virilem laudantur enim

narreatur sed hac re ab Alcibiadis laudation differt, qu0d

facta aetatis virilis non Secundum tempora Xlii bentur, Sed secundum res divisa sunt. - Quod singulo Torroia attinet, Isocrates primus in hac ratione TOTO TεVεcεvic Surpat quoeli ponitur, quo ViSu nocturn0S, quae Omnia mater habuerit, priusquam peperit λ). Nova St etiam Vuκεφαλαi cic, quae dicitur qua Singula faeta et vir'tutes, quas Orator laudavit, breviter repetuntur i. Neque adhue in Venimus TOII OV μακα-

Pindarum autem epinicia sua uvου vocasse Verisimile est C. A. Bapp, de sontibus quibus thenaeus in rebus musicis lyricisque enarrandis usus sit Leipet Sludien VIII 137). Quare vix dubitari potest, quin illo Aristotelis loco vox crκssivio idem significare poSSit quod epinicium. Quod equidem puto Constat nim inde a medio saeculo Sexto Olympionicas statui et 3κ tot i. e. epiniciis tonoratos et ornato OSSe.Cs etiam, quod Plinius in nat hist. XXXV 16 tradit Sed ne longus sim. Aristoteles illo loco conisendit in Hippolochum illum primum epinicium conseclum esse. Nonne optime legitur Hippolochi nomen in epinicio 3 - liud accedit Gorgiam firmam laudationum Ompositionem nondum OviSse apparet ex eius laudatione Helenae Quamquam enim ipse in me Orationis dicit se Ticinuio ScripSi Sse, lamen maior par laudationis non laus, sed defensioviolimae sest. Atque dudum viri docti observaverunt Isocratem ipsum in sua Helena contra hanc laudationis compoSitionem pugnare cs Bla l. c. 72). cum dicit:

λ 6 Toc. cim irctv του vavrio v. Quo Isocratis iudicio clare perspicitur Gorgiam ratam aut constantem laudationi. Ormam nondum nOViSSe neque habemuS, cur dubitemus quin et genus illud laudationum in aequale compOSitarum et forma ipsa licta atque consecta sit ab ISocrate quem credo non auSurum suisSe hanc inventoris gloriam sibi attribuere, nisi ipse auctor harum laudationum suisset nonne timere, debebat ne adverSarii quos mulio habebat, Sibi obloquerentur 3 Quare

assentior plane Leoni dicenti l. c. g. 91ὶ, Die arsuadunx und Be- grundun dieses ibo gelidri dem Isocrates'. s. Bla l. c. g. 284 Bruns l. c. g. 116: Lippei l. c. g. 8. C s. Menand Rh. gr. III 3T Sp. Blassii et Vothmanni sententiam 4 266 Panathen Isocratis colligentium tales repetitiones a laudationibus alienas esse Lippeltius iam correxit l. e. g. 10).

picμ00 UO Euagoras beatus praedicatur, quod et Fortuna Semper fautrie usus et propter virtutes immortalitatem adeptu sit. Quam laudationis partem Isocrates X Orationibus funebribus sumpsissu mihi videtur Thucydides et qui eius orationem funebrem imitatus est, uotor MenoXeni, hane Sententiam nondum pra0bunt in Pseudo-LySiae ver epitaphi0, quem paulo post annum 38 coniectum Sse verisimile est δὶ, ea primum invenitur. Qua ex oratione facile perspicitur auKuplcsuo primitus partem consolationis fuisse ei. Dii - 80 et g l), quam p0stortoros oratores paulatim copi0Sius elab0raVerunt. Apud Pseudo Tysiam enim hae par non nisi leviter adumbrata est posterioris vero temporis pitaphii fere Omne hunc Torro exhibuisse videntur, Si quidem ex Hyperidis atque personati semosthenis orati0nibus iudicium ferre

licet. Isocratis autem compositionum laudationum auXit et 111-

picta oc bi Vακεφαλαi cic. Atque primum nihil offensionis habet quod scriptor facta virtutesque aetatis virilis solum tractat omissis ei partibus, quae Torro Uc ευεcεtuc et rulbfluccontinent qua Xenophon, cum ingenium atque Ore elarissimi illius viri laudare colorisque hominibus quasi e Xemplum proponere vellet leViore esse putabat δὶ - Cum 'Euagora communes habet non solum μακα picsuo et uvaκεφαλuiuictu, Sed etiam quod iacta, ut in c0mpoSitione illa pri Stina, ex temporum Ordine enumerantur tamen ea re ab Isocrate et praecedentibus laudationibus differt quod facta et virtuto non coniunctim, Sed Seorsim tractantur. Videmus igitur in laudationibus tum virtutes tantum valuisse, ut earunt laudi Torro proprius attribueretur.

Quae res non s0parari potest a Studiis illius a0tatis philosoph0rum, qui a Socratis disciplina profecti animum virtutesque hominis

3 Blas l. c. I 436. s. Duem inter murma voi. XXVII 18923pg. 282 Ol. 2. Leo l. c. g. 90 Brun l. c. g. 126 Lippei l. e. g. 13. ' Neque consentio Lippelii dicenti ea de causa scriptorem

corporis mentionem non sacere quod geSilaus χωλoc et paxuc oc sua fuisse dicebatur. Sed cur araibεia non commemorat 3

15쪽

Xaver Hurth. perSerlitari coepera iit. Neque vero eaedem virtutes in laudationibus occurrunt neque eae eiuSilem generis; propOSiti e Xemplis facile ipse videbis qua hie inveniantur differentiae quaeque differentiarum causa fuerint cum enim Thucydidis epitaphius non nisi a Virtute tangat quas cives in rem publicam praebere debunt fortitudinem dico et oboedientiam legum in Gorgia sepitaphio in t in Euripidis' huid virorum in pugna mortuorum non civeS, Sed homine depinguntur. In Ps0udo-Lusia sepitaphio praeter fortitudinem semper o biκaiovpraedicatur.' apud Plato non Socrati ea virtutes laudantur i. Atque Sumnii momenti est Seire quem Oeum Soerates Virtutibus in hiudationibus attribuerit: in prima eiu haudationum in Alcibiadem virtut0m vix perstringit, singula faeta enarrantur et ipse Se ariTrib ευμ ur i. e. facta laudare veli dieithi. Sed iam in sequenti haudatione Busiridis quae intra ann OS 393 t 390 conscripta est cum iactis virtutes coniungit si et in Euagorae laude se virtutem Euag0rae praedicare velle ipse dicit ita ut facta non nisi testimonia sint, e quibus vii 'tutes cognoseantur Τ . Xenophon denique propriam par tem uidi virtuti uia odit quae comp0sitio Xenophontea multum apud

in Lie a singillas in Gorgiae epitaphio virtutes exstante asserre

Oratores subsequentes valuiSSe Videtur, cum Socrates ipse

eam in laud Timothei XV 0640qq. imitatus siti). 0t0ras autem huius aetatis laudationes, ut IS0erati in Agamemnonem Panath0n T0 873' ut in Herculem V 09 seqq. vulX0n0phontis ana quam linstitutioni Cyri y inseruit, cum ad

amplificandum vel c0nstituendam novam formam nihil attribuerint praetereo.

Missis igitur ipsis laudationum exemplis ad art0s illas

tranSeamus quibus praeeepta, ad quae laudationes conformandae rhotoribus videbantur, nobis traduntur quarum prima nobis conservata si illa ars, quae AnaXimeni nomen praeclarum prae se fert. c. a. 340 Onieeta in Cuius auetor quamquam qua de neomiis praecipit ad Isocratis Euagorae' eX0mphun XStruit, tamen novum divi Si 0ni principium, qu0dVOCamus, equitur. Dispositi enim ius hae est I. rooemium docilem, benevolum, attentum fauere auditorem Oportet.

Cf. Leo l. c. g. 82. in C s. Le l. c. g. 2.' Spenge ed. Turici 18έ - Lips 1817 Spengel-Hammer,rliel graec. I 2, 79. De scripti in AnaXimenis artem vide use mihi. Goschiclite de griochi schen iteratur in de Alexandrinurgei 1 451 seqq. et pselicoser, Die Rhelori des Anaximenes, diss. Vir eb. 1889. SuperSede OmneS, quae de tempore huius arti prolatae Sunt, sententias repetere Sati habeo, quae nunc exstant Significare atque Suse mihi se Thiele libellum inter Aristotelem et Hermagoram Scriptum esse putant, IpselkOser vero dicit eum ante Aristotelem consectum eSSe e cuius arte a OSleri parte quaedam interpolatae essent. Mihi maxime probatur quod post Vilamowitzium Herm. XXXIV 1899J 618 seq.)nuper. Wendlandius Herm. vol. XXXIV 1904Jig. 419 seqq. et 44 seqq.)accuratissime rem disquirens latuit artem circa annum 3 inesse scriptam eiusque auctorem AnaXimenem Theodecteam illam artem noviSSe.

16쪽

1 bonorum X ternorum

statuit cum cetera bona Xterna hilari, dλλoc Πλo0rocin qua in partitione bonorum protulit Anaximenes in dispositione non comme

Haec verba in proecthesi auditoribus proserenda esse Anaximenes nullo pacto dicere Voluit, quam interpretationem loci endlandius admittere videtur cum dicit i. c. g. 533): Ob de Redne die dicit pεci still-schweigen de solgende Lobrede rugrunde lege Oder Si in ineretr9οεκθεci de Horern vorlege soli, sche in Anaximenos ab sichilichi de Schwebe u lassen' an putamus Oratorem apud auditores auSum esSe dicere bona externa iure non laudari τὰ ἔξω κλεπτεταi)3. ἰ

λoiici vocat in fine orationi inVenitur, ut apud Isocratem. Huius autem compositionem ea re naXimene auXit, quod post lauden pueritia laudem adulescentia inseruit. Deinde laudem aulatis virilis divisit in singulas virtutes, ad quas iacta et opera accommodavit quam laudi formam omnes fere rhetores poSteriores praebent. Quibus Socrates, cum in Euagora' primam laudationis formam mutaret, ita iam muniverat, ut facta aetati virili non Seeundum tempora, sed res disponeret. - rorSu Vero novam disponendi rationum Sequitur Anaximene S, qua ab omnibUS Oratoribu et hol0ribus ant000dsentibus differt. Neque enim facta laudanda esse docet sed bonam X terna τὰ Eua Tnc up ετ ac et virtutus τὰ visu Triori opε Tri)Τ3. Quae bonorum partitio in usuptillos0phorum illius aetatis fuisse Videtur. Vehementer autemereat piselliolor, qui contundit iano partitionsem ex Aristot0lo Sumptum Sse, uni Aristotele materiam nusquam in duo illa bonorum genera partiatur δ); neque tripertita illa divisio quam Anaximenes in primo 1'aetatu capite praebet ciuiau, ψυχ',εrriRThra), riStoteli Soli attribuenda est, quod tiam und-

landius significar vid0tur Herm. XXXIX 190 4 5333, cum

iam apud Platonem inveniatur i. Iterum igitur videmus argumentum atque formam laudationum prorSu pendere ab iis, quae quaque aetate florebant, studiis phil0sophicis.

3 Spengel-Ηammer, rhet graec. I 2 80 11. In duas alias partes dirimit bona Aristoteles rhet. I 5.1360 C 23:

ςElc, biKuio Uun. ivbpia; cs epist VH 355 B et Diog. Laert. III 80;Zeller Geschichte de grioch Philosophi0 II 43 seqq. Quae divisio per omne Sequens tempus valuisse videtur Nicolaus rhetor e Platonis Phaedro se eam novisse dicit ubi non exstat Spengel, h. gr. II 4 PT cs infra g. 31). Invenitur autem apud Aphthonium cs infra g. 30 et Syrianum Ual g. rhet graec. IV 738.)

17쪽

Sed hiatia quam compositio laudationum Anaximenea partition bonorum continetur, tamen rhetorum in illis dispon0ndis ordinem temporum observare StuduiSSe apparet. Nam primum quid0m laudi bonorum externorum ΥεVoc. 6λλο . pu lari . quibus omnis laudatio ex temporum ratione disposita initium capit primum dispositionis locum attribuit tum laudem virtutum ipsarum ad tres illas aetates accommodavit: aecedit quod in Vituperatione ipse se pio biεξiεva velle dieit i. Depreliendimus igitur Ana Xim0nem duas laudationum componendarum rationeS, quarum altera vitam factaque e ordine temporum profert quae est priStina illa , altor ad philosophorum doctrinamaeeommodata Seeundum Virtutes vel bona laudem disponit in unum redigere conatum esse. Qua in re rhetores posteriores eum secuti sunt studuerunt lue difficultatibus, quas coniunctio rationum illarum plane diversurum afferebat paulatim mederi quod quomodo instituerint infra videbimus. Xenophontis autem schenia inde ab illo tempore oblivione plane obrutum esse videtur: Agesilai enim compositionem oratores et rhetores seeuto non SSe inde apparet quod Iulianus qui denuo virtutes et laeta eorSim tractat. Se primum hane partitionem adhibuisse gloriatur- . Iuliani senique partitio inde a medio quarto post Christum Saeculo iterunt in usu fuisse videtur dua enim Gregorii Nagiungeni orationes funebres ad eam compositae sunt, de qua re in X- planandis eius rationibus fusius agani. Anaximenem sequitur Aristoteles ad quem eum tranS00, hoe praemoneo illius artem ad mutandam augendam Xpli eandam laudationum compositionem nihil attriti uisse hiudationes posteriores diSpositionesque rhetorum eandem quam nune formam praeberent, etiamsi philos0phi ars non exstitisset Attamen plano eius artem praeterire non ieet quia Singula commemorare expedit, quae in hae disceptation omittere nequeo l.

De Gregorii Nagiangeni rationibus unebribus.

ximenes doceant eis qui laudantur, etiam tales Virtutes quae eis n0n sunt, attingi abiratore p0SSe AnaXimenes, Spengel-Hammer

virtutibus propinqua sunt, virtute iacere ita, ut audacem fortem vel prodigi in liberalem Oeemus, neque vero Oeet virtutes qua desunt hominibus laudandis affingere is licere. D0iud Aristot0J0s tria genera laudationum distinguit,

monstrativo attinet intercederet. endlandii vero dissertatione de AnaXimene nuperrime edita Herm. Ol. XXXI 190έ mea de hac re

18쪽

quamque partem per Se tractari coeptam SSe' locoSque qui Oratorum usu et arte Seorsim X culti erant a philosopho certa ratione coniuncta atque digesta esse. Et credo hanc meam animadverSionem Sse alicuiu momenti ad recte aestimandum lib0llum Xenophonte 4. Voce μακα pictuo autem Aristoteles nimia complectitui qua ευ balsaOVia effieiunt quam eum non Solum virtutibus et b0nis animi, sed etiam bonis externis contineri doceat 'i, congruit cum Xenophonte' Apud Isocratem in vero et Ana-Ximenem β saaκapicyoc non ni Si ad bona X terna pertinet. Aristoteles igitur hac re 110n consentit cum Anaximene, idqu0d 0ndlandius credere videtur si . In descriptione υTευεia et Aristotelem et Anaximenem ad veteres doctrinas r000d0r id uni dicit endlandius i. Quod non probo Ana Ximene enina, p0Stquam XpOSuit OS solo maiorum, qui clari boni probi fuerint, laudandos esse'),

Do Gregorii Nagiangeni orationibus unebribus.

etiam eontra eam pugnaVit. Nam ex rhet. II 3, 1398 a 16 nihil c0lligere possumus nisi Iphicratis hanc sententiam Aristotelem novisse. Quid vero ipS ευΥεvεia intellexerit, clare dicit

ponendis praecepta tanto pati intermisso haud ita gravitur immutata sunt Quod efficitur e Cornificii arte in quae una cum Cic0r0nis δ), Quintiliani εὶ, The0nis β artibus tractanda est; nam omnium illorum praecepta signis Stoicorum i losophia claro notata et con Signata inter Se arte Onhaerent. Cornities igitur disp0sitio laudationum haec est: I. rooemium, quo reddat orator auditores attentos dociles

II. Laus fit

2 propter corporis commoda

lan l. c. g. 534. ' Cornificius sive autor ad Herennium II 6 10. y Cs inprimis partit Orat. 22, 74 alios locos vide inhalg. 22 not. 2.' Inst. orat ΙΙΙ T. β Spenget, rhet graec. ΙΙ109 seqq. - Cf. Hoppi cliter De Theone, Hermogene Aphthonioque progymnasm. Scriptoribus, diss. Virceb. 1884. Thiele, Hermagoras g. 5 adn. 1. - Wilamowitz, Herm. Ol.

XXXV 1900 g. 6.

19쪽

III. ConetuSio. Clar perspicimus hanc compositionem proficisci x Anaximenis arte. Uter tu enim rhetor disponit secundum b0na, quorum Anaximenes duas, Stoici illius aetatis tres spuet 0s distin xurunt in. Eadem ratione partiuntur laudationem secundum bona externa bona corporis bona animi etiam Cicero 'in Quintilianus ' Th00 i. Hae vero re Stoic0rum laus virtutum

' Primi Stoicorum philosophi nihil nisi virtutem bonum esse

Quint. inst. orat. IIII, 12: ipsius vero laus hominis ex animo et corpore et extra positis peti debet'. ' Spengel. h. gr. II 109 seqq.: ἐπε bc a Ta0 sadλiora irai-υεiTai. Tu v c Ta0ui τὰ ac πεpi 3υχη τε κα h0oc. Tu ε πε piovis tu, τὰ ε ἔξωθε mi υπdpχε κτλ'. In divisione bonorum et Cicero de inu. II 59 setc. et Quintilianus inst. or. III T. 12 et Theon Spengel. h. gr. I 108 28 semper virtutes primo loco ponunt quas Sequuntur bona corporis, deinde bona externa in dispositione vero laudationis idem rhetores part Orat. 22. 4 inSt. r. IIII. 12. Spengel, rh. gr. II 110 Seq. inversum Torrui ordinem adhibent. Iertiae laudationis parti, quae virtutes laudat Cicero nomen dedit actorum pari.

D Gregorii agiangeni orationibus unebribus.

enim hanc partitionem praeter Cornifieiuna, ut illud schema docet etiam Cicero part 0rat. 22, 74 'multa se varia facta in propria Virtutum genera sunt dig0renda' . Quintilianus III i. i5 in species virtutum dividere' i Th00 Spengelrh. gr. II 10, 8 1 12 5 'εΠεira τὰ pyci diεBO VTεc OiOV

At tu hac re hi quattuor script0res conSentiunt, IU0dd000nt una qui bona externa habeat laudandum non SSe,

Cum Cornificius se Theo non nisi eam huius partis Structuram commemorent, qua sacta Secundum virtutes disponuntur, Cicero et Quintilianus admittunt etiam ordin0m actorum temporibus diStinctum. Cicero enim dicit pari. r. 22, 74 Trima sunt externa, quae ducuntura genere . . . deinceps Me fortunis erit it saeuitatibus Hicendum. Postea de corporis bonis; in quibus quidem, quae Virtutem maXmie significat, acillime forma laudatur Ioinde est ad acia veniendum. quorum collocatio triplex est aut enim temporum Servandu Sest ordo. aut primis aecentissimum quodque dicendum 'ut mulla et varia saeta in propria virtutum genera sunt digerenda'. Et Quintilianus inst. Orat. II V, 15 'Animi semper vero laus. Sed non una per hoc opus via ducitur iamque alia aetat IS ara duSge Starumque rerum ordinem sequi speciosius suit, ut in primis annis laudaretur indoles tum disciplinae. post hoc operum, id Stsactorum dictorumque contextus alias in species virtutum dividere laudem, sortitudinis, iustitiae, continentiae, celerarumque ac SingulIS adSignare, quae Secundum quamque earum gesta erunt. Utra Sit autem harum via utilior te.'

20쪽

nisi bene ac sapienter ii usu Sit in). Haec sententia mere Stoica est. Neque putantus hos quattuor Seriptore ad loeum illum Aristot0lis, si qui dem est Aristotelis, recedere, qui Semel eandem sententiam quasi in transcursu perstrinxit dicit enim magn morat. I 2, 1183 30ὶ 'op xη, πλο0roc, cxsc. 6λλoc

dici0ti ut dri criv. boκilatir ετα Tu Thoo0 Πουbuio uUTUIVεκα TOV pncεl, O Thoo φαυλου)'. f. etiam igna li Rose. Sed cum sciamus de Sti rerum externarum iam a Veteribus St0icis vellementer disputatum esse 'in verisimile est quattuor nostros rhetores sententiam illam Stoicis deber0. Quos rhetores omnino a Stoicorum philosophorum doctrina pendere non Solum ece apparet quod eandem Omnes bonorum partitionem praebent eandemque de usu bonorum Xternorum doctrinam profitentur, Sed Vel maXime X O, quod eadem atque Stoici petenda aut laudanda Ss docent; quod e re Stdemonstrare. Adiungo auteni ad quaestionem magis illiistrandam etiam ea bona, quae Ana Ximenes Xhibet. Qu0 bona X terna attinet, Anaximenes praebet ep. 3 et p. 35 UTεVεiu. lλOl, πλ00Toc xpimuTu et TyaluuTu). Cornificius genus, educatio, divitiae, pote Sta S, gloria. civitas, Iniei.

pecuniae affinitaS, genuS, amisti, patria, potentia omittit ducationem .

mor nisi cius IIII. 14;- Cicero de invent. ΙΙ59, 117 iidere autom in laudando et in vituperando oportebit non tam quae in corpore aut in extrariis rebus habuerit is, de quo agetur quam quo pacto his rebus usus sit'. s. etiam de orat. II 11, 46 et II 84, 342. Quintilianus III ,13: Sed omnia quae extra O bona Sunt, quaeque hominibus sorte optigerunt non ideo laudantur, quod habuerit quis ea, sed quod iis honeste sit usus'. Et Theo Speng. h. gr. II

De Gregorii Nagiangeni orationibus unebribus.

Stoici igitur rh0tores plura bona Xhibent quam Anaximenes primum iraibεiau, quem Torro ISOerate et Anaximenes non praebent, tum pinu et do ea spotestatem et gl0riam), quas iam Aristoteles exhibet rhet. IIJ Theo solus duo nova

sophia Stoicorum d0bori mihi videtur primus enim praebet hanc vocem Posidippus Myrm. oc fragm. 18 tum io0ro epist ad Attio 16, 7 3 et Philo, quem plurima e philosophia Stoicorum hausisso constat I 182ὶ eam usurpant, AuguStumque vocabulo illo uti consuevisse Suetonius tradit vita Aug. p. 993.

Bona corpori S, quae enumerat, Anaximenes poeta' et ἁλλOc.

Cornifieius velocitas, viros, dignitaS, Valetudo. Cic0ro de invent. II 59 inverso ordine): valetudo, dig

Cornificius igitur et Cicero idem praebent Theo mittit τὰxoc velocitatem); Sed vis velocitatis iani in voce cis inesse potest, ut iam riStoteles in enumeratione bonorum exponit rh0t. I. 5 1 361 b. 22) Taxυc cxυpoc cTiu' 'in quare eaSui non dandum est, quod otiam Cornificius tiros et velocitatum' coniuncte tractat. - Sed nova est Theonis illa Daic0 acturi