장음표시 사용
21쪽
III. aselepiadeum tertium. Constat binis insul min. et singulis herecrateis et glyconeis TO Hor. Sus septies.
IV aselepiadeum quartum Constat singulis glydoneis ot aselepiadeis duplicatis Vsus eo Hor duodecies.
V aselepiadeum quintum Constat se lepiadeo maioru
VII. appliteum alterum Constat duplicatis versu sappilico minore et eo qui mixtus est ex maiore Sapphico et minore
VIII. alcaicum Constat binis v. alcaicis hendecasyllabis, singulis linea syllabis et decasyllabis. Id metrum omnium frequentissimum in Horatii carminibus nam adhit,itum tricius septieS.
X. ionicum Constat ionicis a minori decies repetitis
XI. alem antiam. Constat exametris et tetrametris da
XII. archilochium pri1num Constat is heroico et trimetro dactylico catalectico IV, J.
XIII. archilochium quartum Constat, urchilochio maiore et trimetro iambico catalectico I, J.
22쪽
Ex his versuum systematis I colloeuta iii ipso limine darum, ut grata illa πολυμετρια statim ab initio lectorum cape
In enarrandis legibus metrorum hunc optinebimus ordinem, si 1 Vinnim de dactylicis et an reuesticis, tum de tu ubicisi et troclinicis, postrenio de logaoedicis versibus dicamus, utque
tu sisyriis generibus fuerorum a nobilissimo quoq/ e metro ordiamur de Titionem. Omne metrum certis legibus constat, ita tamen Saepe mutantur e licentiam. In latinis tamen cersibus multo minus invenitur Meptionum quam in raecis, aeque ipsae praetcrpaucissimas tenentur certa lem et ratione, eaque iudicii temperantur sobrietate et elellantia qua vel Graecos poeta Sirecrat crediomani. Omnia autem me a ea reptionum sub Sept m rccocari posse Oidentur species d. r. m. 132-l3, J.1 Primum igitur os institutum, ut initio ordinis in trici mutor sisit tibertus numerorum quam iui ulcm metri-cu est Series pedum, caesura aut i /e crsus terminatu, ut arma virumque cano.
Troiae qui primus ab OriS. arma virumque cano, Troiae qui primus ab Oris. 2 deinde in fersibus onyis plus admittitur liccntiae metricae quam in brevibus itemque in carminι- mayn tersuum numero constiantibus maiorem diabent poetae libertatem metri quam in brevimuis minuta enim, ut metra, ita carmina elegantia potissimam et subtilitate oportet excellere. CAPUT II.
Oritur etiam eae materiae diversitate diversitas quaedam libretatis metricae, ut aliae sint leges carminum Dasticorum, ullae epicorum, alia lyricorunt, aliae elelliacoramι, aliae dii eticorum, aliae denique Satiricω um. - Quae tamen res ad Graecos multo magis pertinet quam ad Ilomanos. 3 porro non est quod mirere eum, qui primus adhibuerit metrum, maiorem sibi indulgere in eo tractando licentiam, suam post 'riores. Ita Ennii herametri inferiores e milianis, ita Horatii versus byrici minus accurati quam Senecae Nec non reser multum, utrum poeta adhibeat metrum multo an exiguo usu ritum ante ipsum. Ita Catulli h ametri continui multo meliores quam disticha eiusdem, quia hexametri ante eum persaepe disticha raro admodum adhibita erant a poetis LatiniS. 4 praeterea plerumque non semper auctorum carmina tempore posteriora magis sunt castigata quam priora, ut Horatii epistulae arte metri ea superant saturas, ut Achilleis tutii Thebaida. 5 nec minus refert permagni, quo quis e iusto metriae artis utatur in pangondis versibus. Ita apud Romanos Severioribus mulio metrica legibus sunt usi qui Ovidii quam qui
Vc milii sequerentur exemplum. - Praeterea multi errores metrici in carmina Latina, maxime a Saee. . Chr. tertio, fluxerunt e pravis grammaticorum praecepti aut e poetarum antii luiorum Xeniplis malo intellectis. 6 tum licentium conciliarunt metro ab Homeri indui emi Ore usque ad medium aevum, quod dicitur, iniecta mi ina1 ropris, quibuS eteros poetae multo Saepius Sunt Si quam cccut , et maxime quidem ei parti metri, quae praecedit noulini proprio. Praeterea maiore cum ieentia solent adhiberi vocabula technicu, quae vocantur, ut a christiani poetis Sacra, pillitie haec proxime ad propriorum accedunt Daturam , nec minus frequentia communis vitae usu ac velut detrita, ut pronomina, a corbia, praepositiones, coniunctiones, o formidae rerborum ut quo modo . quo pacto . vel quattuor tu plurium syllabarum vocabul .
7 denique exceptiones interdum sunt in versibus propter
23쪽
CAPUT II. Oratoriam concitationem, quae Oritur ex gravi assectione animi, qualis aut ans phora aut anilites aut aliis suris rhetoricis indicatur.
Sed iam do sedum rationibus videtinuis d. r. m. 13 - 140J. Igitur prima, ut si ima disi leae si versus Graeci et Latini, ut ultima syllaba cuiusvis metri OSSit esse communis aut, ut nunc dicitur, anceps h. e. ut et brevi longa et longae brevis possit substitui, neve litatus oriatur, si proximus Versus incipiat a vocali vel , excepto quando Versus partem facit systematis, quod synaphiae lege teneatur. Notandum tamen veteres, quo Sonori sessis ac firmi se strent versuum Litus, sotius solitos colloc ire in Nitima parte syllabas longas aiι eas quae in consonam erirent Etiam in mediis versibus as artetis Romani admittunt syllabam ancipitem vel hiatum, si prior pars in arSin Xent. naphiae lege vetatur, ne in finibus Versuum, qui partem efficiunt systematis, praeter ultimum, po8Sit 8Se Syllaba communis aut hiatus, contra permittitur, ut unum Verbum per
duo versus protendatur aut ut in fine prioris fiat elisio. Sed ea lege perraro adstricti actylicorum Latinorum numeri. Invenitur in Catulli systematis glyconeis et sapphico in Horotii ionicis a minori, sed non in anapaestis Senecae In reliquis Horsetii carminibus lyricis adhibetur interdum, Sed raro, aut elisione admissa aut verbo in duas diviso partes II, 2, 18;
3, 27 16, 34 III, 29, 35 IV, 1, 35 2, 22 23 c. Saec. 47. I, 2, 19 I, 25, 11 II, 16, 7 III, 27, 59J Qua in re notandum,
quod in fine versus semper locatur longa syllaba, etiam ubi exspectatur irevis Post Horatium lynaphiam vestigia Draeter cantica quaedam liberiora Senecae foed 403 - 15,
472-502 704 737 Agam. 589-636 808-866 et paucos
versus urentiani et poetae ignoti, quem assert, in carmine latino non iam inveniuntur. Secunda leae est, ne in versibus dactylio possit solvi arsis. Tertia, ut pro dactylo substitui possit spondeus in ordine CAPUT II.
metrico, qui plus quam tres habeat dactylos, et pro anapaesto ubique ut locus sit spondeo. Quarta, ut in versibus anapaesticis, iambicis rochaicis, si in thesi locus sit spondeo, arses possint solvi praeter ultimam. In iambicis tamen et trochaicis, quo est brevita metrum, eo rariu arsis Solvitur.
Quinta, ut in vorsibus iambicis vel trochaicis r spou de loeum lumbi vel trochaei optinente possit poni anapaeStus vel dactylus. Qui tamen raro admodum admittuntur excepto Seneca tragico In logaoediei autem metris ea licentia non adhibetur. Sexta, ut in fine versuum vel tres se quattuor ultimi semipedes principalem propriumque rigide con Servent numerum. Id quo facilius possit observari, ultima in metro est
His expositis iam de singulis videamus metris.
Do dactylici versibus d. r. m. 140-146J. Optima species hexametri est, si tres sint in eo dactyli, ac totidem spondei, maxime ita, ut primi duo pedes cum quinto sint dactyli, reliqui spondei, ut apud Vergilium: arma Virumque cano, Troiae qui primus ab oris, vel apud Ovidium: in nova fert animus, mutatas dicere formas. Cavendum tuique, ne nimis multi actyli aut pondo sint in metro e quibus hi durum nimis et tardum, illi molloninimis ac levem reddunt numerum Romani tamen λro natura linguae Latinae in hexametris aliisque metris aetylicis mulio plures admittunt spondeos quam Graeci. Egregie, ut iam memoravi, utitur Verbilius numerorum varietate eum alibi tum l. I en in descriptione tempestatis
Quinto loco raro ponitur pondeus. Quod si fit, versus vocatur U diazon. Eo per imitationem Alexandrinorum ad Ornandum carnien non ita rar usi Catullus, maxime quidem
24쪽
in epithalamio Pelei ac Thetidos in quo adeo tres habet continuos spondiagonta v. 78-80 et aliquanto minus eryilius, auctor Ciris, Didius, Horatius in hyricis et iambicis, se iden semiel in saturis et 1ustulis ep. II, 3, 467l. Post
Augusti tompus versus spondiazontes a poetis plerisque Omnibus rarissime sunt adhibiti d. r. m. 44l, excepto quod Iuvenalis eis trietes quinquies usus est. Ceterum si qui illo loco est spondeus, quarto plerumque ponitur dactylus. Denique hexametros soli constantes spondei qualis
est ille: ossi respondit rex Alba Longat
praeter Ennium patrem usque ad finem Saec . . Chr. primi nemo admisit nisi Catullus semel 116, J. In pontumetri priorem partem duos dactylos aut pondeos admitti minus placet. Cuius persectissima species haec est, Si rim pes sit dactylus, alter spondeus ut apud ridium nil mihi rescribas, at tamen pS Veni. In posteriore parte eius versus solo dactylo locu S. Tetrameti eatalectici optima species haec est:
In tetrumetro catalectico in disyllabum tertius pes semel est spondeus apud Horatium mensorem cohibent Archyta. De anapaesti is metris dictum . . m. 46-8.
I iambieris triniet, is re dimetris ad Graecorum ea empti compositis spondei promiscue adhibentur pedibus inaliaribus, et maxime quidem, praeter catalecticos, loco paenultimo, excepto OSu hlonacteo, cuius uliud optimos auctores haec est species:
Praeterea Seneca loco paenultimo trimetri, ut tragicam ei addat gravitatem, praeter versus pauci SSimo Semper ponit spondeum Ceterum f. d. r. n. 148 1: 0. At Phaedrus ubi tu utitur spondeo pro iambo praeter CAPUT II.
pedem Sextum, ut tamen uret multo magis quam lautus et rerentius, ne rersus nimiunt onerentur numem spondiaco. In quinto tamen loco paene semper ponit spondeum, iambum ita plerumque, ut finiatur versus vocabulo tu quam tetra- Syllabo, numquam Sic, ut quintus es essetatur vocabulo iambico Praeterea es p. X d. ni. At anapaestus pro sponde locum iambi optinente a cultissimo quoque poetarum Latinorum pariter utque Graecorum. praeter Omleos admodum adhibetur raro. Contra idem, ut notum, in ristophanis et latui ac Terenti fabulis invenitur locis innumeris Seneca tamen in tot milibus versuum, cum praesertim a paenultimo pede abesse voluisset iambum, non potuit non uti saepe anapaeSto. Praeterea ab optimo quoque auctore cavetur, ne thesis anapaesti pro spondeo positi duobus contineatur vocabulis
aut uno disyllabo ν uetem pedem primum neque magis thesis anapaesti talis in finem dactylici adit verbi. Itaque vitiosi
Sunt versus hi: imperia Saeva non manere Vi eunt diu. nil Troia vidit maestius nec acerbiUS. non O ut hostes recipiam, Sed ut hospites. crinem saluta Maenas e ruit enthea. fertur deorum rege proSatu Hercules.
In hos tamen disyllaba admittenda Seneca, interdum, sed rarissime, aliquid sibi sumit licentiae in pede quinto. Contra legitimi anapaesti sunt hi: inferna tetigit, posset ut Si 'era ad Sequi.
1κιvidumque leporem et advenam laqueo gruem. sublime classes sidus Aryolicas agit. nunc gloriantis quamlibet mullarculam. Anapaesto in iambico metro omnino abstinuere Catullus, Vorgilius in catalectis, auctores Priapeorum, Horatius prse- ωΥ trimetros. Loeo primo admisere Varro, Persius, Martialis
in ipponacteis, primo et paenultimo Laevius et in trimetris noxatius, Sed quinquieri non saepiu fey. 2, 35 65 5 79. 2, 35 Il. 23 l. etiam 'ertii, Seneca, qui quidem propter
25쪽
0ΑPU II. causam supra dictam eum quinto in pede admittit frequentissime. De anapaestis pro ambo adllibitis subtilius est disputatum . r. m. 150-154. Phaedri s autem etiam in paribus pedibus utitur anapaesto pro Spondeo, maxime tamen loco quinto si quidem ut curet ne umquam duo continuentur anapaesti), et praeter primum fere eodem modo ut aetylici. s. p. X prooeniti
Sotitiae arsis licentia ne exundaret, ut apud Plauti et Tementium, placuit eam fore contineri verbis talibus, quibus aliter non licuret intrare in metrum iambicum vel trochaicum, ut puta: aluibus utquo nιbus homkiidam Heetorem. urnasque frustra Danaidium plenas gerit. Multo rarius vocabula pyrrichiae in ars ponuntur, ut ast ello vicissime risero; deinde arsis rarissime duorum verborum partibus continetur, ut apud Senecam quidquid ego fugi non erit veniae loeus, praeter Ormulas quasdam verborum ut quid agis, quid rettur: omnium minime duo monosyllaba una ars includuntur, ut ne Seneca quidem in tanto numero Versuum Saeptu quanabis et quidem in praepositione hoc admiserit Oed. 330;Here Oet. 1441J: quidnam loquar sunt dira sed in alto mala. quid hoc quis axem eludit et ab ipsis pater.
Praeterea poetae non solent verborum in duetylum vel tri- bruchum exeuntium finales duas ponere sub ictunt, parum ut placeat versus talis:
opprimit et illum sortis immitis dolor, et minus etiam hi: quid bracchia illud dicere volui semur.
Amstri hanis ingens micat sollertia. Omnium saepissim in primo iambo admittitur soluta arsis, CAPUT II.
omnium rarissime in paenultimo, in hoc quidem maxime cum Sunt verba quattuor aut plurium syllabarum ut: habere poterit aliquid operis residui. In ip)-iacteo tamen metro paenultima arSi numquam solvitur. Procel smaticus interdum in primo pod adhibetur a
Plura de soluta iamborum ars exposita . . m. 154158 D Horatii usu dictum g LXX ed. n. Phuedrus et ipse in solvenda ars utitur legibus admodum Severis. Atque adeo in primo et quinto pede Omnino abstinet a tribraelio. Praeterea numquam ponit in ictu dactylicorum sive tribraehieorum vocabulorum finem. Non ita saepe idem voluit arsin solutam constare Vocabulo pyrrichineo, et minus etiam divellit eam duobus vocabulis, ita quidem, ut prius Semper sit monosyllabum: et rapiet ad se, quod erit commune omnium. In quinto pede ursi non solvit praeter duos versus V, 7, 22 append. 9 6J, nisi quando ultimum verbum est minimum quattuor Syllabarum. Proceleusmaticum etiam in primo admittit pede. Cet. s. g. X XI prooemii ed. mai. Trimeter catalecticus
anapaestum non admittit et rarissime Solutam arsin. In trochaicis metris isdem rationibus admittuntur locis paribus spondei vel dactyli quibus in iambicorum imparibus spondei vel anapaesti. Etiam solvendarum arsium Su est simillimus f. d. r. m. 148-158.
Eae ionicis a minori praeter Horatii cui mei III, 2 quod
totum constat forma simplicissima quae QS O , , maXimis
nos advertit Catulli . 63, cui inseribitur Attis. Itaque cum Species legitima metri galliambie fuerit hae quam numquam adhibuit Catullus:
rer nactasin id est transpositis arsibus et thesibus oritur
26쪽
CAPUT II. haec, qua pleriamque usus est illo:
Praeterea potest solvi prima arsis et secun tu, Sed num quam tertia aut quarta Itaque oriuntur specie hae:
Neque habes coniunctam utramque, num V. 63 Orruptus St. Interdum itiam cinvenitur iambus partis ulterius 'oeo paenultimo:
Maior eum identia usi hoc metro Varro a Maecenas. Plura de ionicis a minori diei d. r. m. 58-61. Eae ionicis a maiori maxime nos advertent sotadui Quorum prima species cum sit haec:
Potest etiam in primo vel secundo loco per anaelasinponi ditrochaeus. Sed hoc raro sit Arses omnes licet solvi praeter ultimas duas, sed in singulis pedibus muci, nec in di- trochaeo. alia quaedam de hoc metro notata . . m. g. 16 I. In 'lycone et here rate versus basi Catullus literumque adhibet troeliaeum, raro spondeum se minus otium iami una. Itaque hae eorum est Species:
Contra selepiade ninioris basin voluit esse Spondineum. Ceterum semel in herecratu admissus loco dactyli spondeues
In phaluerit basi plerumque utitur spondeo, sed subindo etiam trochaeo vel ambo:
Sed Augusti tempore et saeculo . Chr. primo Oetae paene omnes sunt soliti hoc metrum incohare a pondeo. Praeterea Catullus citi in carmines 455I loe, da etyli saepius admittit spondeum ita
Cf. d. r. m. 166. In mἘphico hendecasyllabo hane adhibet sormam;
Sed iam de Horati hyricori m vorsim in arte distendum. Igitur uni Graeci versu glyconei, herecratei, Selepia- deorum basin adhibuissent vel roelialeam vel Spondiacum vel iambicani, Horatiit in his metris omnibus nam . cc. XV . I est corruptus Sol usus pondeo:
Praeterea eum Mypho et Alcaeus in secundo pede versus sapphie hendecasyllabi et aleate hendecasyllabi vel linea- syllabi modo trochaeum posuissent, modo Spondeum, Horatius Soli usus est pondeo:
Denique primam syllabam versuum aleateorum, quo modo dixi quum vocant anacri Sin, cum Alcaeus modo longani Voluisset, modo brevem, Horatius in prioribus tribus libris plerumque, in quarto semper adhibuit longam. Has autem lyconei, liherecratei, Selepiadei, Sal phici, ulcaici metri leges eum reliqui plurimi poetarum posteriorian Servarunt, tum Seneca in eunticis et Statius in silvis excepto quod Seneca licentix scaenica usus aliquo-
27쪽
Praeterea videnda, quae de togaOedicis versibus expoSila Sunt . . m. 161 - 167.
De caesura De rhythmis versuum. De mes et enelisi. De interpunctione versuum d. r. m. 176-241 366-3724. Do caesura d. r. m. 176-205J.
esura est e sus medii inrisio, ne verbi indicula, quae
provenit eae arcana lere pulciri. Eademn temperatur nummvis caestirae, qui modo idem est atque in reliqui versus iarii bus, it in anapaestis ac troch is, modo contrarius, Mi in se Dylis et iambis eterum caesura fere in Sent versu minus Mamundecim syllabari . Hexametri actylici legitimae aesurae tres Sunt. I. penthemimeres, Semiquinaria:
arma virumque cano, Troiae qui primu ab oris. II. hephthemimeres, Semiseptenaria:
irreparabilis abstulerit i iam praeterii aetas. III. τομη κατα τριτον τροχαῖον, tertia trochaica
frater Hagen Thapsumque L securigerumque Nealcen. Ea adhibetur interdum ad tranquillitatem quandam Sive gravitatem addendam numeris, ut Verg. aen. Π, 9 Catull. 64, 206. Praeterea quia h0phtheminiseri versus in duas partes nimis inaequales dividitur, ae eodere ei solet auxiliaria rithemimeris,
Aeneas onchisiades t et fidus Achates.
Si 40xamoter Graecus vel Latinus iaret caesura legitima, vitiosus est, ut illo: sparsis hastis longis campus splendet et horret. Nobilissima ex omnibus caeSuris S penthemimereS, quae quident pud Rontanos longe etiam frequentior est quam a pud Iresecos. s. d. r. m. 197. Proximum c iud illos frequentiaos,tino locum tephthemimeres. In Graecis versibus pro hephthemimeri magis usurpatur τοι λὶ κατα τριτον τροχαῖον, quam quidem Romani putarunt parum virilem et Onoram. Hinc apparet in versu ut no tali: insandum regina iubes renovare dolorem statuendam esse hephthemimerin, contra in Graeco sit σε, γερον, κοίλ σιν ἐγα παρα γηυσὶ κιχειω tertiam trochaicam s. d. r. m. 183-190. Semiseptenaria etiam optinet plerumque, Si post quintum semipedem verbum inlatur sed iost Septimum cum
inferretque deos Latio, i genus unde Latinum. Caesura bucolica, quae fit post dactylum quartum, apud Romanos non adhibetur. Ne finiatur versus post quarti pedis trochaeum, id quod Graecis valde displicuit, in Latino versu nihil obstat, quumquam id vitarunt Catullus in opithalamiol'olo ot holidos et Lygdamu8.
Praeterea Optimus quisque auctor abstinet ut omnino aut plurinium a trochuic verbo in ede Secundo Vel quarto, si in tertio sit collocatum trochaicum. Itaque parum placent metra haec: Supplicibusque voearum Sacris tutela deorum. o bis io Arethusa vocasit, io Arethusa. s s. d. r. m. 218. Itaque longo inelegantissimus est versus talis Horati iiiii adeo habet τοι γην κατα τριτον τροχαῖον:dignum non te domoque legentis honestu Neronis.
28쪽
0ΑPUT III. H0Xametros ea esura carente usque ad Iuvenale in tantum admiser Ennius ac Lucilius, et quidum paucos. Apud ultimorum saeculorum auctore interdum inveniuntur, sed raris-Sime es d. r. m. 194-197. Cnosura tertia trochaien multi poeta Latini omnino non utuntur. Ex hephthemimeris variis generibus id maximo probatur, cui adest etiam trithemimeres cum sinu urbi post tertium troesiaeum:
insalidum, i res a iubes t renovare dolorem. Undu ursissimus quisque poeta hoc lotissimum is Sus. Noe displicent versus, in quibus non terminetur verbum cum trochaeo pedis tertii, ut Aeneas Q Anchisiades fidus Aeliatus. Si absit 'rithemimoris, lavetur certe ut Secundus es cum trochaeo tertii uno constet verbo: labitur Xanimisgue tremens procumbit humi bos. Omnium minime probatur sola h0phthemimeri sine iri illumi- mori vel finito orbo in tertio troeliaeo: irruparabilis abstulerit i iam praeserita utas. De ausuris inexametri laeeuratissime dictum m 182-202. e 'Pentametri caesura semper est penthemimeres
vix Priamus tanti l totaque Troia fuit. Tetram ter habet caesuram item penthemimerin:
solvitur aeris hiemps grata Vice. In minoribus utris dactylieis certa in eisi non invonitur. De an Hesticis metris letum . . m. 203.
In trimetro senibi o sive admissis spondeis Sive ex rhisis ut et in ipponacteo aedem paene optinent caesurae rationes atque in li0Xametro dactylico. CAPUT III.
Itaque nobilissima pariter et frequentissima est ea0sura penthomimeres:
Aesopus auctor quam materiam repperit. Proximum locum tenet hephthemimeres:
eum tristem servitutem l terunt Attici. Huic propter partium ni uitam inaequalitatem Saepe addi tu sinis verbi post secundum edem:
quod arbores loquuntur, i non tantum serae; aut certe cavetur, ut Secundus trochaeus cum tertio uno Cou- stet verbo: eum tristem servitutem olerent itiei. Haec etiam optinet, quando post Secundum trochaeum sinis verbi, poest tertium praeter verbi finem etiam interpunctio constat: tum misit illis hydrum i qui dente Spero. Versus trimetro eaesura carentes a Ciceroni aetate usque ad sinum saeculi p. Chr. primi nemo admisit praeter Varro-uum. Praeterea ropria est alio versus in cuiat. Vergilii 4 9 sed ibid. 5, 25 scribendum: caeno retentae sordido stant in vadis. Ceterum cons. d. r. m. 203, 4. Trimeter catalecticus semper habet enthemimerin:
trahuntque ieeus t machinae carinas. in minoribus vorsibus corta incisio non invonitur Contratu tetrametro catalectie ea ponitur Semper OS quartum at Sin
cinaede Thallu, mollior i uniculi apillo. D troesumicis re, sibus dictum ibidem 204. Ex his ro
qu0ntissimus tetramctor catalecti s habet incisionem post pedem quartum:
cras amet, qui numquam amavit i quique amaVit, era amet.
29쪽
4M CAPUT III. Ex timeri ionicis tantum versus suilliambicus habui certam caesuram post finitum pedem secundum: Super alia vectus itisci celeri rate maria.
In loreooedicis uiris rimeri Saepe neglegunt aesuram. At Romoni etiam in his omnia ad Severiorem revocarunt legem. In sciepiadeis minoribus Imrutius Semper ponit caesuram p08 Syllabam sextam num V, 8, 7 est spurius): Maecenas atavi l edite regibus; in maioribus post sextam et decimam:
nullam Vare aera vite prius i severis arborem. In J0. Catullus interdum meglegit lausuram. AL in illo Horati exemplum secutus Seneca cet. s. d. r. m. 204. In saymhic hendecasyllus Horatius pleriamque ponit caesuram post syllabam quintam:
iam satis terris i nivis atque dirae; interdum, maxime in libro quarto et carmine Saeculari, post
Phoebe silvarumque i potens Diana. Catullus 'er neglexit caesurum fit 6 7 Ill steriores eam, quae sit post quintam syllabam, probaveres s rm. 205. In mal e Vfinico caesura est post quintum syllabam et
id do oro Sybarin cur propere amando. In alistico hendecasyllabo caesura ab Horatio fixa tompost syllabam quintam. Odi profanum i vulgus et arceo. CAPUT III.
Bis tamen ea neglecta I, 37, 14 IV, 14, 17. Posteriores poetae semper post quintam ponunt syllabam incisionem. In phalaeci hendecasyllibo incisio certa nulla. Do rhythmis d. r. m. 205-2294.
Primu si versuum corum et Latinori in Ommum, tu rhythmi, vel, ut latine dicuntur, num iri pedum quam ousissime u a rammatico accentu verborum. Itoque instructura rhythmica versuum Graecorum et Latinorum non accentus 9rammaticus re borum respicitur, Sed numerus i. e. schisio, ona sel syllabarum. Hinc apparet rhythmum versus maxime eis locis OSSe congruere cum accentu grammatico, in quibus est maxima libertas motri, hoc est in principio ordinis retrici, sive in initi versus, Sive OS caesuram, veluti ita:
littora, multum illo et terris iactatus et alto. ipso hostis eueros i insioni laude ferebat. aequora concusSitque micantia Sidera mundus. Minus damon placeti spondiacum verbum citi ipso tollocari initio aut in pede quarto hexametri. Unde eryllius eo apte usus ad rem disiicilem et gravent exprimendam: tuuiue molis erat Romanam condere gentem. 0 pator nehises dare futis Vela parabat. Secunda, ut in ne ordinis metrici, F i sive caesura sive versus emitu et licitur, numeris eius proprius diligentissimo con-Sernetur, velut in Gametri penthemimere anapaesticus, in tutimis duobus pedibus dactylicus et trochoicus. Constat autem sinis ordinis metrici in caesura pede no in sine versus duobus, ut in heae doct. aut uno et dimidiato, ut in trim iamb. Numerus in sine ordinis metrici corrumpitur, si illinia Syllusu ordinis, sive ea arsis est Sive thesis, constet vocibulo monosyllabo, vocabulo plus quam monosyllabo praecederite, nisi hoc sit pyrrichia cum. Praeterea quando tu in heaeametro dactylico, sinis ordinis
30쪽
metrici constat lubibus pedibi/s, in Viore, ne Mis obfratretur rhythnins non debet arsis constare sine verbi ilus quam monosyllabi, neq) e thesis si monosyllabo constet arsis Vtice e partem ocubidi plus quan monosyllabi, nisi id sit pyrrichiacum.
Itaque iis praemollitis iam in heaeam tro et imita metro dactylico orditiis utriusiliae metrici finis uniori steti ut falsi
demonstrabuntur. Reliquoruni auteni metroruni leges ex iis
sibi quisquo tacito iee dodueat.
Constat igitur in caesura semiguinaria vel semiserit naria finis prioris ordinis metrie unapaesto vel spondeo), postorioris
in exani0tro dactylo ct trochaeo, in sentametro choriambo. Itaque vitiosue sunt hexametri caesurae semiquinariae hae: et uni risida mors anima eduXerit artus.
vel mani'stri res contra clarasque repugnat; legitimae tales:
in nova fert animus mutatas dicere Ormas. haec simul advertas, acile ut cognoscere OSSis.
soli tudinibus subigit venientibus ira.
arma Virum lite cano, Troiae qui irimus ab oris. O quotiens et quae nobis Galatea locutast. simplicior quis et est qualem me saepe licenter. respexit tamen et longo post tempore Venit. Isdem prorsus legibus, sed etiam accuratius Observatis aQsura
Itaque monstri paene instar est versus Horatii nec lacundia deseret hunc ne hieidus ordo. Contra in semite naria, cum proxima sit initio versus, ex
Praeterea eum Romani amaverint ut supra memoravi in pedibus Secundo et tertio nunierum da etylleum et versus Lutini ea rima lex sit no rhyllimus eius cum necentu graianinati OCOngruat, ne Secundus quident se dactylicis et minus tiam
spondiacis verbis osse solos, si sit hephthemimeres ausuru vel tertia trochaida). Itaque etiam displicent versus tales:
irros amabilis abstulerit i iam praeterita aetas. celso pectore. Saepe iubam quassat simul altam. In sexto pede hae sunt formae non Ῥitimae: dat latus insequitur cumulo praeruptu aqua m0HS. Aeole, namque tibi divum pater atque hominum reae. cum sociis natoque Penatibus et magnis dis. Quinti pedis vitiosae sunt sormae tales et quo quaeque modo fierent opem in divum. Propter egestatein linguae et rerum novitatem. fixori aeripodeni eurvati licet ut Iob manthi. Denique non licet ei sum finiri vocabulo pentasyllabo, non qui deui ob causam rhythmicam, sed quia verba tam longa suciunt finem mollem iniis et debilem, cum praesertim eoruni duae ultimae syllaba sere sint flexionum instar. Itaque parum placet metrum tale: divisit medium sortissima Tyndaridarum. Contra permissae sunt species quinti ac seiti pedis talos: at Boreae de parte trucis cum fulminat et cum. in nova sor animus mutatas dicere formas. insurretque deos Latio, genus unde Latinum. arma Virumque cano, Troiae qui primus ab oris. nam neque Parnasi nobis iuga nam neque Pindi. cederet aut quarta socialiter hie et in Acci. Iam dicendiam do versibus qui spondeum habent in loco quinto Id quia visum durius, poetae plerique omne eunt
non admittunt nisi posito in sine verbo ei rasyllabo:
armatumque auro circumspicit Oriona, aut, quod St rarius, trisyllabo praecedente Diinimum choriambico: perisue hiemesque aestusque et inaequalc autumnos. Minus placet trisyllabum pra000donto vocabulo quod sitan inus quam quattuor aut triunt syllabarum. Vitiosi nec umquam admissi in quinto loco a Graecis aut Bonianis pondei ita, ut aut Sextus aut quintus pes e0nstet verbo disyllabo