장음표시 사용
31쪽
CAPUT III. vel monosyllabis binis; nec minus salsum loco luint vocabulum in spondeum exiens Itaque nullus est versus talis: mort ferox Theseus qualem timue t ctum. Omnino nullae species versus lion linei sunt permissae praeter eas qua Supra memoravi, excepto quod Vergilius, Ennium lanii. 207 d. alii. secutus, adhibuit talos cum Sociis natoque, lanatibus et tit iras lis.
cum populo patribusque Penatibus et mosynis dis: o Lucretius matris et ingrati unitoribus incenti sint, nisi potius est scribendum fronitoribu sint inventi.
Atque ita Iuvenalis satiricus III, 273J:
et subiti casus inprovidus, ad cenam LSed iam ut leges poetarum usque ad finem saeculi p. Chr. primi dactylicorum persequar, in tertio pede exametri collocare verba dactylica post Ennium et Lucilium qui et spondiae ibi adhibuere non est ausus quisquam nisi ueretius et
Horatius locis binis I 570 IV, 491 epist. I, 18, 52 II, 3, 4lJ.
In secundo sede dactylica vel aliquando spondiaca Oeabula adhibu0runt Ennius, Lucilius, Lucretius, Cicero; at sola dactylica admiser Catullus, auctor dirarum, V myilius, Horatius, auctor culicis, Propertius, Iuvenalis, omnes hi praeter
Horstium rurissime. In quinto pede et sexto antiquissimi usque ad Lucretium saepius violarunt lege Supra Propositas, sed tamen multo minus quam Graeci eorumque libertatem 40cuti sunt ut riri. t eryllius itusqGraii qu0dr0 Iic Versum
monosyllabo cum conclusisset praecedente plus quam Ono
syllabo, fidius id undecies admisit. Verydius, qua est cura
numerorum, saepe eo utitur Xitu ad res graves vel atroces
deScribendas, veluti non. I, 105 II, 250 355:
dat latus insequitur cumulo praeruptu Gqucle m0HS. vertitur interea caelum et ruit Oceano noX.
sic animis iuvenum furor additus inde lupi coit: semel etiam ad movendum risum in georg. I, 18l: CAPUT III.
tum varia illudunt pestes saepe Giguus Uris quod imitatus est Hora ius in arte poetica v. 139:
parturiunt montes, a Seetur ridiculus mus. Poetae posteriores, etiam epici admodum raro monosyllabum in fine versus praecedente plus quam monosyllabo admittunt; Cf. d. r. m. 221.
In quinto pede regulas numeri circa centies victos laesit V mullius, Didius octouies, posteriores multo rarius. Veryllius interdum violat legem cum certo consilio, veluti ad deseribendas res deformes ut aen. IX, 475 IV, 215:oruit insoli et e nineo id datu. et nunc ille Paris eum se iriro comitestu. Spondeum in quinto loco multi poetae ita tantum admisere ut versus tetrasyllabo finiretur, ut Horatius, Propertius, isque
etiam apud reliquos mos fuit longe frequentissimus. Alii etiam trisyllaba adhibuere, sed ut praecederet verbum, quod choriambum utique impleret, ut Ovidius. Alii denique ut Catullus et eryllius trisyllaba praecedente disyllabo vel
monosyllabo; sed hoc ut esset rarissimum. De Verreilio etiam supra dictum et cf. d. r. m. 209-24. In pent inretri pede secundo praeter Catullum nemo ex poetis usque ad finem saeculii Chr. primi admisit vocabulum dactylicum, nedum Spondiacum.
Secundae partis finis elegantissime fieri putatur vocabulo disyllabo praeeudente troeliate ut: vix Priamus tanti totaque Troia fuit. Itaque oldius in carminibus elegiacis ante exilium On- Scripti semper nec aliter nucis auctor. Ex illo apparet quasdam heroidum quae sub eius nomine feruntur XIV XVI, XVII, XIXJ, eius non esse, quippe in quibus ista lex sit laesa. In elegiis post sugam compositis circiter quinquagies admisit trisyllaba vel longiora vocabula in fine pentametri.
Tibullus sit in libris I et V Propertius et Martialis
plerumque utuntur disyllabo fine, sed aliquando etiam plurium syllabarum Contra Catullus et in tribus prioribus libris Propertius suos admittunt plus quam disyllaba. Omnium
32쪽
CAPUT III. autem rarissimum est monosyllabum in fine positum Semellegitur apud Catullum 76 8J: aut facere, haec a te dictaque uetuet te simi semel apud fidium ep. ex Ponto I, 6, 26J:
Omnis an in magnos culpa deos est 'Sed in his sunt et est inclinanda. Quater Martialis I, 32, 2;
Plura dicta de pentametro . r. m. 224-226.
Eaedem autem numerorum leges in reliquis rei sibus obtinent. Sed quia hexameter et pentameter ut requentissima, ita cultissima omnluni sunt metra, in ceterm illae paullo minus
Itaque in omnib/is r i tib is itiosi m habetur finire metriani vocabulo monosyllabo, si praecedit plus quam monosylliibum, excepto quando adest enelitica, maxime Verbum est, ut apud Catullum: parum expatravit an parum eluatus est 3 et apud Phaedrum timore mortis ille tum confessus est. Idem admittit onoea tragicus, sed non Horatius, Vergilius, Petronius, Martialis. Nec minus in caesura putatur vitiosum monosyllabum collocatum in fine ordinis metrici, nisi cum alter monosIllabo. Rem demonstrabo in trimetro iambico et nonnuliis metris loreuoedicis Igitur parum sunt elegantes ideoque rari versus tales: diris myum vos, i dira detestatio. regnante te vides it imperium adat. Omnium pessimum est, si tertio loco vocabulum spondia- cum Sit positum, quia ita indole caesurae trochaicae litane overtitur ut apud Terentianum Maurum:
sed simplici carmen per omne Vectu PSt. Prautore cons. d. r. m. 226-228. CAPUT III.
Αpud Phaedrum quamquam, ut notum St, promiSeue adhibentur spondei praeter pedem Sextum, tamen ne nimi Obscuretur numerus trochaicus et iambicus, numquam Secundi Stertius quartus pes vocabulo spondiaco Sive anapaestico continetur f. d. maior. g. XII. Rhythmicae autem Plauti et Terentii amborum et frochaeorum leges, ut Obiter hoc addam, non sunt diversae ratione a Phaedri, excepto quod illi, ut erant eorum tempora parum culta, haud raro sibi indulsere licentiam, quam Phaedrus Spernaretur. In ore loediet metris Noratius rarissime finit versum mono- Sythil, praecedente plus quam monosyllabo ut in carmine Saeculari: alme Sol, curru nitido diem qui, nec saepius Seneca. In lini ci versu Catullus interdum ponit in sine mono- Syllabum praecedente plus quam monosyllabo, ut Statius semel: non leves alicae nec asperum Vr, numquam Martialis. In opphico minore Catullus aut Horatius numquam Secundum pedem constare passi verbo pondiaco, ut apud
εμμεν ν ληρ οστις εναντιος τοι. Et multo minus OSteriores. In asclepi ideo minore Horatius interdum possit secundo loco verbum dactylicum ut I, 6, 7: nos conΓivia, o proelia virginum. Numquam Seneca. Plitra de motrorum toga oodieorum rhythmis dictu . .
Do mos ot nolis fit. r. m. 366 - 372J. Ut recto statuatur de legibus numerorum, hic pauca addenda de mes et ne is verborum. Tm is Vocatur, quando partes compositi voeabuli dissol
33쪽
CAPUT IlI.vuntur in duo vocabula, ericlisis quando duo voeabula sub
Τmes satis inepte Ennius usus ita: SuXO cree comminuit mini pro Saae cerebrum comminuit. Et hoc quidem ille, ut alia, ex perversa Homerici carminis traxit imitatione. Minus ineleganter dixit Lucretius IV, 28 or liali rima pro primordia et VI, 233 962 rureque facit, facit are, Cicer Phaenom. rgm. septem soliti vocitare tri es, quo aliquanto audacius est Verylli illud georg. III, 38 septem subiecta trioni pro subiecta septemtrioni, quod tamen imitatus est Ovidius metam. I, 64: Scythiam septemque trionem. Denique pronomina et adverbia, quibus adhaeret illud mmigue saepe diducuntur in partes, ut apud Horatium quem Sors dierum eumque dabit; quod ne in prosa quidem inauditum. Praeter haec exempla tmesis haud dubie admittitur in praepositionibus disyllabis, quae et per Se OSSunt constare adverbiorum modo ut apud Horatium epist. II, 2, 3, 4J:
circismspectemus vacuam Romanis vatibus aedem. Verum usque ad Ovidiim poetae Latini etiam tales admisere meses in praepositionibus, quae per Se Stare non possunt etiam in eis quae Omnino er Se non conStant),
ut apud Ennium est de me hortatur, deque totondit, aliud Lucilium deque dicata, deque fetigo. Ita Saepius Lucretius:
at ter cryilius seel. 8, 17 aen. IX, 288 X, 288 et hunc
socutus semel fidius motam. XII, 4974. Prautero notanda
apud Lucretium haec III 858 IV, 29J inter enim iectast,
Aliud genus fit tmesis ita, ut pars prior compositi aliOSteriore propter rationes metrica hoc St propter caesurae leges aut propter rhythmorum aut propter elisionis modulos diducatur, veluti in Horatii artis poeticae v. 263: non quivis videt in modulata poemata iudex; CAPUT III.
in quo quidem ipsa metrica lidentiae proprietate irrisit malorum poetarum inelegantiam. Ita Lucilius: hi in stercore humi stabulisque imo atque Sueerdis. Etenim tuu compositum est ex ad et que. Usi sunt hac inest, sed rarissime omnes, usque ad Iuvenalem in Gametris Lucilius, ueretius, Veryllius in aeneide, Horatius, Propertius, Manilius, Persius, tutius in thobaide Sili: us, Iuvenalis Sie otium in hendocasyllabo phalaecio Catullus: non belle uteris in Oe atque vino; in umbis Horatius ut adsidens plumibus pullis avis. nam si meis laestuet praecordiis parentibusque abominatus Hannibul;
dum flagrantia detorquet ad Oscula. arcanique fides prodiga perilucidior vitro.
Similitor Phaedrus III, 15, 6 V, 7, 9.
Ita etiam praepoSitiones isto intra in duas discerpuntur partes, ut apud Silium propter causam rhythmicam II, 321: stant prima niter Signa Senes letumque lacessunt.
Nam spondiacum vocabulum in pede Secundo apud eum non invenitur. Contraria autem tmesi est miclisis, quae oritur si voces scriptura Seiunctae uno continentur accentu Helisis usus
haud ita roquous sui in lingua Latina. Primum ita coit pronomen indefinitum quis praeter formas
disyllabas cum si ne num cum, ut melius adeo uno Scribatur verbo siquis nequis numquis miniquis, ac similiter pronuntiandum rectoqui correpta Semper o Praeterea ronomina mete e nos ros cum praepOSitionibu S, quarum Secunda pars On- stat sus fixo to vo fra sub unum coeunt uestentum ut 3 torse, introne.
Praetersea verbi substantivi sormae est et aliquando sumes sim sim si sit sint a multis Romanis sunt inclinatae, si praecederet aut monosyllabum qualecumque aut troeliaeus vel tribrachiis vel pyrrichius in consonam desinens iit:
34쪽
CAPUT III. parum expatravit an parum lieluatus est 'vobisque ello Sim, sed non si antiret dactylus vel spondeus excepto quando ultima syllaba est enelitica vel secunda pars compositi ut
factaque sunt, quamm est. Praeterea satis Me vel Sat esse, quod est si fili ei e ut potesse, posse melius uno verbo Seribitur quani duobus; et similiter coaluerunt quomodo Visopacio, tumcum Saepe etiam1' iusquam, antequam, iamiam d. r. m. 239J.
De accentu accuratius dictum in libello de orthostraphia et
ν osodia latina. Itaque hic Satis Si memorare monosyllaba et pronomina et praepositiones et coniunctione praeter interrogativa quis qui es Gellius VI, 2, 11J, velut hic, is, si
in et Gist, et, propter requentiam usus gravem habere accentum, non acutum Praeterea es. d. r. m. bi2 - 4.
Do interpunctione versuum d. r. m. 229 - 24lJ.
Ordinis metrio finis cum contineatur lege urhythmiae set euphoniae, ut nuntiati, quod uSSic vocatur redishente, Germanice sata, logicae temperetur norma, fines illius et
huius consentire per se minime oportet. Ita quo nihil obstat, ne caesura aut simis versus ad ut in praepositionem aut coniunctioMen quam artissimo iunctam cum verbis subsequentibus, ut nuptarum laus e laudibus eximiis. quam veniens una atque altera rursus litemps. Omnia magna loquens, modo Sit milii mensa tripes et concha Salis uri. Neque magis avetur, ne ordinis metrie sinis inoidat
statim post finitam sententiam sive ante ut in his Horatii
scribendi recte; nam ut multum nil moror ecce Crispinus minime me prOVOeat. pulverulentus eques furit omnes arma requirunt. CAPUT III.
Neque aut sensus interstitium aut apud scaenicos finis
diverbi ossistit lisioni, velut apud Verbilium
me, me, adsum qui see ι; in me convertite serrum. Multo minus autem opus est, in fine versus vel strophase poni interpunctionem, ut duo Horatius interdum ut I, 37, 5 - 4 III, 29 - 4 per continuas strophas satis multas abstinu0rit ab interpungendo. Sed tamen concinere inter se fines ordinum metricorum ac sensuum aut certe non nimis discrepare tam simpliei puleliri lege praecipitur, non ut potuerint esse expertes Observantiae
Qua quidem in re Graeci, quorum ars metrica iam antiquissimis temporibus stabilita est, multo fuere diligentiores quam lomani. Itaque apud optimos auctores Latinos plerumque fines ordinis metrici aut congruunt cum sensuum finibus aut certe non nimis discrepant. Minus tamen inelegans discrepantia talis in caesura, quoniam ordinis metrici, qui efficitur caesura, finis levior est quam sinis totius versus. Igitur praepOSitionem vel coniunctionem monosyllabam in penthemimeri vel hephthemimeri saepe admittit Ceryllius et qui iam in arto metrie sunt imitati, raro admodum fiditis et huius assectae. s. d. r. m. 236. Multo uigis displicet punctum sive duo comitia positum post thesin Secundam aut tertiam, si adsit penthemimeris, ut hic currus fuit hoc regnum dea gentibus 880.
cui non dictus Hylos pure et Latonia Dolos 3 aut interpunctio adhibita post quartam thesin in hephthemimeri ut: et patrio pater esse metu i probor. Spice vultus. Cf. d. r. m. 237. Ceterum discrepantia talis paullo levior est in versibus parvulis vel coniuncti per Stropham, quam in maioribus, ut in hexametro dactylico vel trimetro iambico, aut eis qui ultimam partem efficiunt strophae. Post ursin igitur sextam exametri ponere coniunctionem aut praepOSitionem monosyllabam post moratii tempus usque ad finem
35쪽
CAPUT III. Saee. p. Chr. primi nemo est ausus praeter Iair almis l. r. m. 232, 3 Nam Properti III, 25, 1 corruptus est. In partibus versus, quae sunt aetra fine n ordinis mirici positae, interpunctio facillime accommodabitur pedum divisionibus eis, quibus in singulis metris maxime usi sunt veteres, ut in herametro pentametrove post secundam poni solet ursin aut post illesin quartam. Minus placet interpungi post secundam dactylici pedis syllabam quam post primam aut tertiam. Parum autem probatur, perSpicuam propter auSum, in primo pede posita interpunctio, ne post tertiam quidem syllabam inde eryllius ea interdum usus est commode in Oratione subito abrupta et concisa, ut aen. V 569 70:eia age, rumpe moras. Varium et mutabile semper
femina. sic fatus Doeti se immiscuit atrae. Praeterea non licet in versus initio poni verba talia quae non possunt stare in initio enuntiati, ut enim aute)n de illo inquit s. d. r. m. 230, 31. In pentametri caesura post Catullum non adhibitae coniunctiones aut praepositiones monosyllabae 's. d. r. m. 235. At apud Horatii m id invenitur in mediis et extremis
lyricorum Systematum versibus ut
vocibus regnum et i diadema tutum nil interest an pauper et infima pestemque a populo et i principe Caesar in
Idem et interpunxit post syllabam paenultimum: audivere, Lyce, di mea vota, di audivere, Lyce. Ssed laseo. rara quidem aput illum numquan inveniuntur apud Statium in silvis aut apud Senecam in anticis. Praeterea post Catullum et Horatium soliti sunt interpungere poetae post finem distichi legiae aut systumatis lyrici excepto si fieret aut enumeratio serum ut si multiplicarentii epitheta aut si inieeretur parenthesis, ut Ov.
luamis aut plurium Syllabarum vocabula, quae Sint 80nificationis nimis erilis, ut ille atque verum quare, ponere in initio
rorsus aia fine eaec it quando eliduntur, nec magis eos pati
monosyllaba, quae in gravi significatione, delitescere in uometri ut apud Veryllium
labitur exanimisque tremens procumbit humi OS.
D synigdsi et thuurusi. Me lisione et hiatu d. r. m. 242 312J De productis propter duplicem consonam insequentem aut arsis vi syllabis d. r. m. 313 - 333J.
Si oeotis e m litim a in sine syliubae posita eaecipitur Sequente oculi veli spiritu, subsistit et laborat et quasi hiat oratio. Id vitium rarius est, prior si vocatis in Gitu orbi sit 1iosita,
quonium finito verbo per se retardatur oratio et interrun itur. Ideo etiam in medio verbo composito molestior hiatus quam in simplici. De synigesi d. r. m. 242 - 2764. Imatum, in nredio orbo qui fieret, Graeci pro varietate dialectorum diverso modo tulere, Omnitim facillimo Iones. uterum ut tollendum eum tomuni saepe isdem usi sunt remediis quibus Graeci. Notandum autem Romanos post Aureusti tempus hiatum in medio verbo accidentem multo facilius tulisse quam ante. Atque adeo quo quis antiquior tempore fuit poeta Latinus, eo et plura et quae nobis videantur duriora contraction=s vel syniκesis apud eum inveniuntur exempla. Id vel maxime pertinet ad Pluuium et Tercntium.
Sed ad uisundum eum prima leae est in sermone latino, ut vocalis pitra . . ante vocalcm posita re vis sit.
36쪽
CAPUT IV. Excerpuntur genetivi et vocativi singularis numeri in ιet ei ut aquai, aulai, attrai, piriai p. e milium , diei, Gai, Ponu ei praeterquam ubi in quinta declinatione praecedit onsona ut rei, spei, rebel, quae tamen sorinae usque ad Lucretium etiam produxere , ut apud Enni uni: illo vir haud magna eum re, sed lunu fidui; nec minus verborum in ius eius finientium nominutivi t lativi vel ablativi pluralis, ut Grai, Grais, irinia in Gaius, Gnaeus, lius pro laus et diu ablativus, ut sub diu, verbum fio cum eis quae inde descendunt, excepto quando equiturer, unde Ovidius ita lusit: omnia iam fient, feri quae posse negabam; quamquam Ennius dixit fiere.
Praeterea genetivi in ius exeuntes pra0ter alius modo producunt paenultimam, Od corripiunt. Quorum quantitas qualis fuerit antiquiore tempore, non satis constat. Sed Saeculo p. Chr. primo eos longa fuisse i pronuntiari solitos eumox Quintiliani testimonio I, 5, 18 apparet, tum inde quod
Phaedriis, qui communem imitatur Sermonem, Semper roducit i. In Diana et he prima apud optimos auctores est communis. Praeterea Statius primam in praeire producere
In Graecis tamen servatur quantitas peregrina. Itaque longa non corripitur, nisi quando et in Graeco sermone id licet, ut se eis, Nereis, ous, Malea, Ionia, Priamides. Genetivi et accusativi verborum in D exeuntium, eo edim, lerum- quo habent e breve. Praeterea saepe, Sed minime Semper, ειος, α in e breve mutantur ut platea, chorea, Aeschyleus, Pelopeus, sentaleiis c uosseus, ut etiam Graeci in disteti vissimilibus pro ιος saepe admittunt ιος vel εος. Ita acad imam
dixit Claudianus et Statius, si est verum situ. I, 3 95J, I sodes. Apud fidium quod legitur in Tristibus Maeotis,
videtur esse corruptum. Contra christiani poetae saepe in nominibus Graecis corripuere longas vocalis Sequente Oealli. Cet. f. d. r. m. 246 - 249. Praeterea hae sunt leges vocalium ante Oeales positarum. CAPUT IV.
Non solent copulari a ee o nisi aliquando per composita ut coorior etiam ii ante Augusti tempus rarius iungebatur et pro ut vi dicebatur u ro. Neque a vel o cum vocali alia coeunt nisi in compositis nonnullis, ut proinde prout aut
in nominibus propriis, qualia sunt Greius Grai, aut ubi melius interponitur i, ut aeneus Magis placent iuncturae iit, Η, i, vi licet Musue sit contractum ex bitu ac et antiquiores dixerint veryinem pro vi Iiue et, quod manet hodieque Verylliunt.
Omnium minimum Ossensionis tui bent OneX ea, ci es, in , is te, io, a ue, o, Sive i vel , quando raecedunt, Vocatus Sunt Sive CONSOnae.
Duniquora interposita 1 sphonia imminuitur, ut in traho, Ahula, Dahae, Phrahat . . 28.
Iam ad hiatus illius asperitatem removendam primum usi sunt veteres contractione, ut dixerunt uil, mi Cores, operis, col co desSe derrarre, prendo, emens, di, dis, i, is, idem, isdem. Ita etiam explicandum euphoniae lege, quod in genetivis substantivorum in ius tum exeuntium usque ad Horatium
semper et deinde persaepe simplici i sunt usi, ut T illi, fili,
consili es. d. r. m. 377J, quodque maior pars poetarum in dativo singularis numeri quartae posuit u pro Ni d. r. m.
381J, et quidam in genetivo et dativo quintae e pro ei ibid.J,
quodque praeterita quae habent avi, evi, vi totiens sunt passa contractionem, et aliquando iebam iebar quartae. Omninon tuta et in oesinatione et in coniugatione verborum orta Sunt
eae desiderio vitiandi in mediis verbis hiatus. Quantum pertinet ad sormas vi prendo, perinde apud dactylicos inveniuntur illa nihil prehendo. Pro mi multo a sepius dixere mihi. Desse
derrare semper adhibuere, non deesse deerrare etiam emens forma multo melior quam vehemens. Et rarissime inveniuntur ilia de deis, quamquam non uti aliena a bonis auctoribus. I et is non videntur usurpari praeter Scaenicorum Vetustissimorum armina, nec tamen a dactylicis adhibentur ei
et eis; sed idem isdem ex more dicitur, ut mirum sit quod Iuvenalis dixit 14, 30 eisdem ut. s. d. r. m. 25, 256.
37쪽
CAI' UT IV. Verbi acho composita κγ tui in Solon Scribi , ut ob choreicio, Sed quod paene sonaret ji. Post mortem tamen Augusti Saepe in eis praepositio corripitur. Similiter iit sus udri-iiussit semper habent antepaenultimam brevem, pronuntiundumque ιWyuS, qu Idrit 9MS.
Alteram est sonus contractionis, quo Onu iani uni, Oti Scriptura verbi mutatur ad vitandum hi utunt. Ea diei solet Synia is vel synaloephe. Ac primum quidem memorandum rarissimum et a bonis auctoribus alienum genus Synigesis, quando i brevis sequentu consona delitescit in metro, veluti Lucretius oriundum dixit tribus syllabis et correpta De lio dictum d. r. m. 249. Longe usitatior est ea synigesis, qua 'i' vel u mutantur in conSonam.
Haec Synizesis numq/tum, ne apud Scaenicos quidem, invenitur in versibus iambicis vel trochoicis, et rarissimo in lo990edicis, ac potissimam in ductylicis. Neque admittiti r in mediis con ositis, ut scribendum pronuntiandumque sit Sem- animi S, emestis, enthomo, non ut Vulgo fit semjanimus, Semissus, en homo. Ita et Sesqui lues vel os id es dieitur. Exclusa est eadem a coniugationibus praeter pauca exempluuntiquissimorum et recentissimorum poetarum. Nec ma is admittitur quando geminata praecedit OnSona, Sed pro pussuum dixero Lucilius et Martialis κ/bdin m pro curru imVeryllius currum, pro Muttitor Ennius et Seneca q/isitor cf. d. r. m. 256. Simul u et i mutare in consonus Ohi sustinuit Statius in comparativi forma tenvj . Alia exempli satis durae synigesis sunt victit disyllabum aliud Ioratium, omnia apud Verbilium. Invenitur haec synigesis maxime in vocabulis aliter numero dactylico inseptis, et qui leni tu e metri 1ὐχ primo, quitiis, cinis.
Itaque Lucretius saepius adiectivum tenuis adhibuit mutata in consonam, nisi fori id traxit ex vulgari pronuntiatione, Catullus in phalaeeio metro dixit Cau/erbum, non alibi. 't Vergilius victos bis ea usus syniges in vocabulisCAPUI IV.
ubisite, Uctibus, ur isto, ur ictus, 1 Hr Dic, aristi bus, tenvia tent is, cui Q, lu/60rum, Stcb0, Omnis, precant D. Contra in initio acu idos dixit: Ituliam sui profugus Lucinuque venit litora 1
Horatius contractis syllabis dixit in luxu motris usi leui, i iud mistor, vj iis, uerribo, bis piscitu in alc. iunii consillium, prino jum. Apud Ovidium bis deni invenitur motum Vll,
dentibus horrendus custos erat arietis aurei. o tellus Circaea et spissi litoris Anthum.
Contra in illo metam. XV, 709J:
inde legit Capreas promunturiumque Minervae videtur promunturium antepaenultimam habere correptam. Ter admisit synigesin Propertius in his quae sunt ab-λ9Hac a cyni semel Iuvenalis sie 6, 24: comitatast Eppia luitum. Omnino abstinent ab ea Tibullus, Seneca, Martialis cum plerisque poetarum, qui fuerunt post Augustum. Huc autem non pertinent, quamquam id creditur vulgo, versus in quibus est fortuitus quod, ut uratuitus habet paenultimam communem, aut conubiu=n, in quo Secunda etiam
Iatrua luruulis apud Plautum et in priapeis invenitur, ut apud Ilorulium t posteriores lurra. Miluit ad Persium usque fuit trisyllabum postea disyllabum relici u usque ad idem tenipus sui tetrasyllabum postea dicere coeperunt reliqui S. G ius apud omnes bonos auctores est trisyllabum. I, voculada Graeca i velis consona non recipitur. Itaque Semper dicendum iambus, non rembi S Agaue, cuany lim ι, non AreaΓe, cauyclium. Nam quod apud Horatium IV, 2, 2 di s legitur disyllabum, ubi Antonium appellat, hoc Oeabulum an est Latinum quam Graecum. Contra Aeneae
filius sona per dieitur fidus Excipiuntur tamen Troia, Alaz,
38쪽
APUT IV. Maia Graii s quae olim sim recepta in Sermonem Latinum. Aliter res habet in vocabulis barbaris ut Iudaeus. Dictum d i velis mutatis in consonam d. r. m. 256-262.
Contraria autem huic generi synigesis est thaeresis, quae tumen rarissime invenitur. Ita Lucretius suo leo quattuor dixit sylhibis et tribussu Sco Suetum. Praeterea in verbi quod est voti e re compositis Saepe N Secundum mutat in vocalem. iuni dixit acuui tacuae. Ita Cicero ut Phaedrus suesco, Catulliis ot ibullus et Didius, non Propertius, sotruo et olus, maXime in compositis. Apud Horatium in saturi Ι 8, 1 legitur trisyllabum suctae, in ambiet 13, 2 et lyricis I, 23, 4 duoe. Sed qu0 apud Propertium V, 10, 3 invenitur eius, p. Martialem XIII, 74, 1 Tarpeia, horuni exemplorum diversa Videtur SSe condicio. f. d. r. m. 264. Alioqui post Augusti tempus dili aeresis apud bonos auctores non invenitur. Dictum
de ea g. 262-264 L . . l. Ait rum senus synizesis fit ita, ut oriantur diphthongi,
Sive usurpatae alioqui sermone Latino vel Graeco, ut ae oectu et oi ui eu, sive non usurpatae. Haec synizesis praeter nomina 1λropria et vocatrida quae descendunt a duo, ut duellum' duelli s subsistit in compositis vel in disyllubis. Ex priore genere est, quod vulgari usu obtinet, coepi pro coipi, qua usus est forma Lucretius IV, 19. Sic coemisso apud Terentium invenitur trisyllabum Contra acuus, iacticus Semper habent vocales diductas Per ei et oi ut diphthongum haec antiquitus extulere poetae dein de inde cinceps ceu neu Seu neuter pro tu proinde huic mi vel quoi quibus non omnino Similia fuere sono, quae post habent i consonam, eius reicio huius cuius vel quoius. Nam cum i consona sequente Vocalis producatur, potius prima syllaba in his similiter sonuit atque in , η, o cum Ota Subscripto Graecorum. Dein deinde dein F ceu neu seu neuter etiam vulgari usu CAPUT IV.
habuere diphthongum. Contra dehinc rarissime est monosyllabum, aliquoties apud Ceryllium, singulis locis apud Propertium, Ovidium, Statium. Ne uiquam efferendum nutiquam', ut careat diphthongo neque anteire umquam habuit SyniZeSin; nam pronuntiandum Seribendumque alitii e Proinde Lucretio semper per diphthongum stertur. Apud relliquos raro inveniuntur iroin proinde, modo diductis vocalibus, modo coalitis. Cui huic usque ud Senecam ut latium Semperfuere monosyllaba, deinde nupe aequarunt pyrriclitum, saeculo III otium auibum.
Iloicio apud erydimu in bucolicis 3 96 et auctorem Ciris fil8 per synigesin sit trisyllabum ut eicere apud Lucretium ut IV, 1271 et deicere apud Horatium in saturis
I 6 39J. Lucilius XXX v. 56 ut ueretius I, 1494 f
Cicero phaenom. 87 et auctor l0gia ad Messallam 3b , quae in Vergilii est catalectis, etiam cuius et eius extulere
monosyllaba. Denique ei dativus habet tres mensuras, aut Spondiaeam aut trochaicam aut monosyllabam Monosyllabam adhibuit Catullus, spondiacam uersetius et Manilius, iambicam primus Ovidius in hesioutieis v. 34 ad 0indo alii. Sed omnino hic dativus rarissime apud optimos poetas invenitur, plane ut eius 60rum carum genetivi atque adeo reliquae huius pronominis
Restat ut duriora quaedam et rarior synigesis huius adserantur Xempla.
Itaque apud Catullum 40, 1 invenitur nitide trisyllabum
vehit Iluuii apud Lucretium t Horatium in saturis habesqu00d et prout monosyllaba nisi hae diductis partibus sunt esserenda), apud Lucretium suo monosyllabum, ut apud Senecam suu ite disylkibum. Ita Catullus illud prueoptori adhibuit trisyllabum 64, 20 , Horatius Pompei et Vultei vocativos disyllabos c. II, 7, 5 ep. I, 7, 3 l . Composita, quae
habent circum ut cir mimo circumerro, numquam patiuntur Synigesin, Sed aut amittunt m ut circue aut mesin patiuntur ut apud Veryllium
circum errant acies, et ni mea cura resistat.
39쪽
CAPUT IV. Denique hoc loco notandum micium apud actylicos Semper liabere i consonam, at tiam et quonism Semper Oealem.
In oeui disi resecis diphiliongus D ut in υρπυια aliud Optimos auctore mansit, qualis est apud Graecos. Praeterea dixere quidam Phaet /tem Petronius Lauconton per se et rei diphthongum tribus syllabis. In nominibus, quae iniuntur in υς, ωninativus et stenetivus, Vel aliquando, ut ap. Verg. ecl. 4 57; en V, 184, dativus, cus, i, apud Romanos Sque ad finem saec. . Chr. primi etiam vulguri proauintiationuoluti κ/r diphthonsum et ita poetae optimi, licet dixerit Culicis auctor bis 117 269 Orphcus et Phoodrus V, 1, JPhal meus. Praeterea Romani, secuti Graecos, interdum o in nominibus propriis mutarunt in v. Ita dixit Ovidius Theudo-mnι Claudianus h udosium. Dietum de hoc genere synigesis gg. 264-274 l. n.
Restat synizesis ea, quae fit in finalibus substantivorum
et adiectivorum in us ea eum exeuntium. Non cadit in adiectiva, quae etiam breviorem habent finem, ut hen us, Icuus, burn MS, eburnus, disyneus, suus. Ad imitationem Homeriei exempli primum adhibita est a Catullo, mox ubaliis, sed semper raro admodum praeter nomina propria. Non adhib0tur in metris iambicis vel trochaicis, nec aliter nisi ut e sit brevis. Et sequitur paene semper finalis longa. Oeeupat in heroico metro, in quo sere sol adhibetur, primum potissimum pedem aut SeXtum.
Ut aliis synigesis generibus etiam ne V mydius usepius usus in re difficili vel atroci deseribenda ut ferreique Eumenidum thalami et discordia demens.
Ea primum ut memoravi usus Catulliis in carmine epicod nuptiis Pelei et Thetidos ubi inveniuntur cum Synigesil64, 336 178 Peleo, Idomeneos. Verydius ut Saepe huc
usus licentia apud quem exstant XXI versus cum synigesitati in verbis alveo, ae rei aureo, aurea, aureis, cirrci, Gry-
61 georg. IV, 355 Penei adhibuit cum synigesi, quod nisi est
corruptum descendit a nominativo Peneos, sicut 'Mφεος dicitur pro Ἀλφειος, et tuearia, quod descendit vocabulum ab ulreo dixit quattuor syllabis in georgicis, IV, 34. Apud Horatium in saturis inveniuntur ita coaeta e res, ostrea, apud Tibullum alveo, apud Propertium Enipeo, Nereo,
Promotheo. Exempla autem genetivi nominum propriorum in υς Xeuntium, ut Supra memoravi, huc non pertinent. remporis post Augustum auctores e maiore parte abstinuere ac synigesi reliqui ea non sunt usi nisi in nomini- in s r uis et vocabulis DeuS, balteuS aurci S.
oeulis sine m littera quae in Gitu verborum parum cludiebatur et cum praecedente vocali elut novum est iebas sonum quando est in ultima syllaba sequente voeali rei h od vitandum istum sinatis vocalis pronuntiando liquefacta ita
contumgitur cum Sequeute, ut in metro omnino non numeretur.
Haec mala vocatur elisio . cum non eximatur finalis xceptis, ut videtur, enclitieis que e ne --, Sed ObSeuretur
celeritate pronuntiandi, ut habeas etiam hic synizesis volsynaloephe formam quandam. De hac re digna cognitu quae scribunt Cicero orat. 44, 150 45, 152 auet ad Herenn IV, 12, 18 Quintil. instit orat. IX, 4, 33. Elisio autem nam hoc nomine iam usuri Sumus, quia optinet vulgo minus aspera est in thesi quam in arsi.
Fucilius autem et saepius sed, si finalis sit brevis, quam si in m exeat. Nam in m exeuntes finales, etsi breves semperfuerunt, cum in Son magis pisso quam sinales breves sinom, pronuntiandi tempore quasi mediae sunt inter breves ottongas. Durior etiam os elisi longae. x finalibus rovibus saepius eliduntur e vel , quae sunt Ono tenuissimo, quam quae tonant plenius. Ex Jonyis rarius propter
40쪽
0APUT IV. cauSam eulidem eliduntur quam vel omnium plurimu in offensionis liabet elisa diphiliongus se. Denique in encliticis que e ne revera videtur esse missa finalis sequente oculi pronuntiatumque ut puta atqu omnes.
In aeneidis libri primi versibus primis Octoginta, ut
exemplo supra exposita firmentur, inveniuntur elisiones vocalium remium XXI, in his que ne elisa quattuordecies. In exeuntes elisa XII, oi sue VIII, in his semel se diphthongus. Praeterea quando praecedit vocalis mim, sero eliditur finalis et rarissime quidem, Si Sit loncya, ut parum illuceat
versus Verylli faen. X, 1794: hos parere iubent Alpheue ab origine Pisae. Unde Horatius arm. I, 2 initio dixit:
quem Virum ut heroa lyra vel aeritibia sumis celebrare Clio γquem deum Pnon quem dcum se ut de rore, ut poscebat ordo degitimus, ne
deum elideretur. Cet. s. d. r. m. 278 79. Praeterea in rcle is nominibus finales Graecae, et OnLatinae, ut in Tisiph me Allecto A clxii nominat. ab optimis poetis, ut a Veryllio et Propertio, raro sunt elisae, ab
aliis ut ab Ovidio numquam. O mi tum sed circuitus et tonos verborum sellinos, Omnium rarissime solent elidi semosyliuba uiua si vo lumbi a volo etiore, multo magis spondisca vel anclymestic0. Quantum ad initia verbo rum, ante quae voealis vel finalis locata est, durior est elisio insequente syllaba me iquam onyre, et insequente Syllaba acuta vel circunt lar quamurast. Atque adeo lumbi a sequente secuta re bron a bonis poetis numquam eliduntur et. s. d. r. m. 284 5.
Porro sucilius elegantiusque elisio fit in thesi pedis quam in arsi, ut iam dixi. Denique longe minus gratus est hiatus et ob id magis frequens elisio, si initium feeundi verbi incipit ab adem vocali, qua finitur prius, ut in illis ebriosa aetna, multi illum, illa habeant. CAPUT IV.
Pruseterea h. l. apte addemus requ0ntissime solor elidi partes rationis eas, quae quotidiano usu multum Surpantur set quasi doteruntur, maxime in sormulis quibusdam verborum ut ille Io, certe Ῥ0, quare γ' ei clue.
Ad removendam hiatus iniucunditatem dactyliei Graeeio sere usi sunt norma, ut corriperent finales longas in thesi,
servarent easdem in arsi finale breves nonnumquam
etiam ι atque adeo rei diphthongum, in thesi eliderent, Omnes rurissime adhiberent eum hiatu, contra in ars etiam aliquando collocarent breves cum hiatu. Interdum tamen usi Sunt eadem syniges atque Romani ut in illo Mi ριόνγὶς τ' τάλαντος Ἐνυαλιω ἀνδρεῖς όντ i. Apud Homerum haud pauca, quae videantur a legibus illis
aliena, nunc adhibito digamma aeolico Sunt perSanata. Quamquam posteriores piet, decepti exempli carminum Homericorum corruptis aut male X plicatis, interdum eas laeserunt. At Ilomoni crassioribus usi remediis omnino non numerarunt inulem in histu positum. Quamquam eam, ut Supra iam dictum, praeter illa que e ne pronuntiando non Minerunt totam, sed obscurarunt, quod quident nobis, cum in maiore parte populorum recentium hiatus sit cura perexigua difficile lidet reddere Ono. Apparet tamen 1yer elisionem orba, etiamsi multo artius
copulentur quam Sine elisione, non tamen prorsus coalescere
in unum. Nam si hoc fieret, non posset Histo admitti sto impost num ordinis metrici, velut eius, qui sit per caesuram, quod tamen saepe evenit, ut in illo: et nati natorum et qui nascentur ab illis. multa gemens largoque humectat flumine voltum. Ac tumen uppuret hanc minus eleyantem esse et istoris , ut etiam illum, quae sit insequente interpunctione aut famam sequete, aut Sibi convenientia snge. Omnigenumque deum monstra, et latrator Anubis, vel qua adhibetur in verbis maiore vi sensus insignitis me, me, adsum qui Dei in me convertii serrum. per te ego decipior, per te depren Sus inermis.