Commentatio de Inscriptione Vasculi Locris in Ital. reperti

4쪽

INSCRIΡTIONE VASCUM LOCRIS IN ITALIA

REPERTI

VIRUM ILLUSTREM

LINGUARUM AERIENTALIUM PROFESSOREM P. O.

MUNERE ACADEMICO

6쪽

Ι iis Vasculis, quae vulgo Etrusca vocantur, haud ignoras,

cliseni, Vir Praestantissime, pauca pro numero litteris notata reperiri, et, si forte reperiantur, parum plerumque lucis adserre inscriptionem picturae. Hinc intelligi potest, quantum saepe dissicultatis obiiciatur, si quis interpretis partes suscipere instituat. Nam Mythologia Graecorum in iis praesertim coloniis, quae Siciliam et Italiam vasculorum illorum resertissimas regiones occuparunt, variis temporibus varias Subiit easque maximi momenti vicissitudines. Quare nihil magis gratum accidere potest interpreti, hoc agenti, quam si eiusmodi argumentum, per se dissicile ad intelligendum adiunctam habeat aliquam sui explicationem. Sed huius generis vasa, ut Marachii dicto utamur, raritatis sunt eximiae. In hoc autem numero Vasculum Locrense, quod in fronte uis libelli adumbratum conspicitur, reponit is, cui notitiam eius debemus et explicationem, Michael Arditus,

Statuens, Vocem graecum, quae figurae adscripta est, ipsius esse figurae interpretationem. Quo loco primum quaeritur, an vocem illam , antiquioribus litterarum formis expressam, recte legerit vir doctissimus deinde, si recte legerit, an accurate interpretatus sit. Quod attinet ad primam quaestionis partem, statim post editam illam Disputationem exortus est in Italia adversarius, Matthias arillus, qui contenderet, aberrasse editorem a vero in constituenda Inscriptionis lectione et, quod consequens est, falsam esse eius explicationem. Idem

postea hoc confirmare studuit in Epistola ad Ludovicum Fonsecam. x Sed bonum factum, quod arillus non nisi

Proposuit auctor sententiain iam primuin in Commentatione, Ura n

18oi. Hae Zarilli dissenia coriam nobis secit retractatut ea, time do Iloe argumento serit,simis in Analecti Criticis ad Anuiol. Graec P. 8 sq. et conlaniandi, iioad eius seri Posset, Iectionem Propositani ab inlitri. Qua in re ne quid temcro factum rideretur, nune ipsam adiecimus asculi

7쪽

unam litteram, eamque minime dubiam in suspicionem vitii adduxit, caeteras, quae multo maiorem dubitationis ansam praebent, tactas reliquit omnes. Ita enim nobis, quibus archetypum videre non contigit, tanto confidentius de hac controversia pronuntiare licebit. Sed ut rem et caussam cognoscas, ab initio ordiemur et inprimis, quid editor attulerit, videbimus. Nam is totam disputationem ita instituit, ut primum ageret de antiquitate Vasculi, quatenus ea ex attributis figurae et litterarum formis cognosci potest; deinde singulas Inscriptionis litteras singulatim

et accurate examinaret, tandem, commemoratis aliis aliorum

de vocis sensu opinionibus, suam ipsius interpretationem in medium proserreti Iam de aetate Vasculi certius aliquid constituere sibi posse videtur auctor e septem citharae hordis. Hoc inve tum Terpandro tribuit Plinius Nicomachus contra scribit,

Terpandrum rem non invenisse, sed citharam πταχοζῶν, dudum inventam, quae proprie vocatur antiqua, transtulisse

in Aegyptum. Enchirid. I, p. 4. II, p. 29. d. ΜeibOm.

Postea Simonides octavam adiecit chordam, teste lini IJ. N. VII. 37. quod alii tribuunt Pythagorae, ut Nicomachus l. p. 3. Hinc colligit ditor, vasculum illud aetatem superare Simonidis et Pythagorae Locris enim, in qua civitate schola Pythagorica floruit, hoc philosophi inventum neque ignorari potuisse, neque negligi. Quod argumentum quam lubricum sit et fallax, nemo

non intelligit. Quidni enim recentioris aevi artifex formam citharae antiquiorem exprimere potuerit, si praesertim ponamus, eum ob oculos habuisse quoddam priscae artis, quod imitaretur, opus 3 Misso igitur alter aetatis argumento, quod plectrum suppeditavit Editori, cuius usum abolevisse dicitur Epigonus, statim progrediamur ad Inscriptionem, certior aevi vetustioris indicia exhibentem, et de singulis litteris, ex instituto Editoris, peculiariter agamus. Qilae difficilis et impedita quaestio, verendum non est, ne ibi molesta accidat, Praestantissime Tychseni, qui magnam vitae partem in explicandis inscriptionibus longe dissicilioribus exegisti et, ut scribit doctissimus Simon Assemannus,' in legendis

8쪽

Ι iis Vasculis, quae vulgo Etrusca vocantur, haud ignoras,

Tychsent, Uir Praestantissime, pauca pro numero litteris notata reptriri, et, si forte reperiantur, parum plerumque lucis adferre insicriptionem picturae. Hinc intelligi potest, quantum saepe dissicultatis obiiciatur, si quis interpretis partes suscipere instituat. Nam Mythologia Graecorum in iis praesertim coloniis, quae Siciliam et Italiam vasculorum illorum resertissimas regiones occuparunt, variis temporibus varias subiit easque maximi momenri vicissitudines. Quare nihil magis gratum accidere potes interpreti, hoc agenti, quam si eiusmodi argumentum, per se dissicile ad intelligendum, adiunctam habeat aliquam sui explicationem. Sed huius generis vasa, ut Mazochii dicto utamur, raritatis sunt eximiae. In hoc autem numero Vasculum Locrense, quod in fronte huius libelli adumbratum conspicitur, reponit is, cui notitiam eius debemus et explicationem, ichael Arditus

statuens, vocem graecam quae gurae adscripta est, ipsius esse figurae interpretationem. Quo loco primum quaeritur, an vocem illam, antiquioribus litterarum formis expressam, recte legerit vir doctissimus deinde, si recte legerit, an accurate interpretatus sit. Quod attinet ad primam quaestionis partem, ratim post editam illam Disputationem exortus est in Italia adversarius, Matthia Zarillus, qui contenderet, aberis rasse editorem a vero in constituenda Inscriptionis lectione et, quod consequens est, falsam esse eius explicationem. Idem

postea hoc confirmare studuit in Epistola ad Ludovicum Fonsecairi Sed bonum factum, quod arillus non nisi

18oi. Hae Zaxilli di emio copiam nobis fecit retractandi ea, qua dotio ar uni rnto ei pinnus in Analectis Criticis ad Anthol. Graec. p. 8. . eteonfirmandi, quoad eius fieri ossi i lictiorum prop*itam ab Ardita. Qua in is ne quid temere actui videretur, iii ι ir,am adiecimus vasculi

9쪽

unam litteram, eamque minime dubiam in suspicionem vitii adduxit, caeteras, quae multo maiorem dubitationis ansam praebent, intactas reliquit omnes. Ita enim nobis, quibus arche typum videre non contigit, tanto confidentius de hac controversia pronuntiare licebit. Sed ut rem et caussam cognoscas, ab initio ordiemur

et inprimis, quid editor attulerit, videbimus. Nam is totam disputationem ita instituit, ut primum ageret de antiquitate Vasculi, quatenus ea ex attributis figurae et litterarum formis cognosci potest; deinde singulas Inscriptionis litteras singulatim

et accurate examinaret tandem, commemoratis aliis aliorum

de vocis sensu opinionibus, suam ipsius interpretationem in medium proserret am de aetate Vasculi certius aliquid constituere sibi

posse videtur auctor e septem citharae chordis. Hoc inventum Terpandro tribuit Plinius Nicomachus contra scribit, Terpandrum rem non invenisse, sed citharam ἔπταχαρ , dudum inventam, quae proprie vocatur antiqua, transtulisse

in Aegyptum. Enchirid. I, p. 4. II, p. 29. d. Meibom.

Postea Simonides octavam adiecit chordam, teste Plinio H. N.

VII. 37. quod alii tribuunt Pythagorae, ut Nicomachus I. p. 3. Hinc colligit ditor, vasculum illud aetatem superare Simonidis et Pythagorae Locris enim, in qua civitate schola Pythagorica floruit, hoc philosophi inventum neque ignorari potuisse neque negligi. Quod argumentum quam lubricum sit et fallax, nemo non intelligit. Quidni enim recentioris aevi arti sex formam citharae antiquiorem exprimere potuerit, si praesertim ponamus, eum ob oculos habuisse quoddam priscae artis, quod imitaretur, opus Misso igitur alter aetatis argumento, quod Detrum suppeditavit Editori, cuius usum abolevisse dicitur Epigonus, atatim progrediamur ad Inscriptionem, certior aevi vetustioris indicia exhibentem, et de singulis litteris, ex instituto ditoris, peculiariter agamus. Quae dissicilis et impedita quaestio, Verendum non est, . ne ibi molesta accidat, Praestantissime Tychseni, qui magnam vitae partem in explicandis inscriptionibus longe dissicilioribus exegisti et u scribit doctissimus Simon Assemannus ' in legendis

10쪽

Cuficis syllabis ae notis vel implicatissimis facile omnibus prae

stas. Idem quantas litterarum Graecarum varietates temporum

Vicissitudo attulerit, omnium optime nosti, ut qui ipse Alphabet graeca antiquissima, adiectis aliis orientalium elementis, lamina aeneae incisa edidisti satisque caeteroquin com pertum habes, quod vere quondam ad Te scribebat eruditissimus Princeps Turrismutii, ridem accidisses in litteris Graecis, quod in Phoeniciis et Latinis incredibile, inquit, est, qualis et quanta sit varietas litterarum in inscriptionibus et numis Phoeniciis, qui apud nos effodiuntur Neque hoc solum in Siculis, sed idem notatur in Phoeniciis aliis monumentis, in Syria, Cypro et Africa detectis. Discrimen hoc temporis cursui et regionum varietati tribuo. Idem in Graecorum et Latinorum litteris usu venisse videmus; vctustiores enim cum recentioribus non conveniunt, testibus luculentissimis pro Graecis, inscriptione Sigea, Tabulis necrologicis

Atheniensium, Marmore Deliaco, Columna use Naniani etc. et pro Latinis inscriptione Columnae rostratae C. Duillii marmore Scipionis Barbati F. titulis sepulcralibus Scipionum Romae detectis, aliisque antiquorum temporum tam Graece quam Latine scriptis monumentis. V Igitur inscriptionem Vasculi Locrensis ad Tuam ipsius tabulam, tanquam ad obrussam, exigas, Teque huius quaestionis iudicem vel potius arbitrum honorarium constitui patiaris.

Sed quum primae litterae G nihil prorsus ambigui insit,

age incipiamus a secunda Δγ, quae in priscis Graeciae, numentis duplicem habet significationem. Nam satis constat, eodem modo exaratas antiquitus fuisse quartam Alphabetilitteram et primam, quae hodieque scribitur . Sic v. c. in patera azochiana pariter atque in Vasculo Locrensi clegitur pro A, utraque hasta deorsum non producta quod illi permagnae antiquitatis indicium videtur, Comment in Tab. Heracleens p. I. ' Haec litterarum illarum inter se permutatio dici vix potest, quoties deceperit librarios et editores, quantasque graecis scriptoribus intulerit corruptelas. Cuius generis in promptu est exemplum insigne. Nempe apud Athen. VI p. 23o A. ubi agitur de vasculis, quae proprie sic appel-

vide, quos lauta Editor, Montiauconium PalaeOgr. r. II. . . P. 33. Corsinum πια Attie T. I. p. et Baiure Iemluui in Meuiola de Inscrip .

. neu Leti T. XXm. p. 395.