Commentatio de Inscriptione Vasculi Locris in Ital. reperti

21쪽

phico re vera fuisse et . eantantium gestu effetas Quo quid dici potest ineptius Nam Jynges antantes nefando quidem auditae sunt. Illud satis constat, ab huius aviculae voce quoddam fistulae genus nomen Ib M invenisse, quam stridentem stipulam vocat Virgilius Ecl. III. as. Cantando tu illum aut innquam tibi Attila eraraneta fuit non tu in triviis, indoeteo solebas Stridenti miserum stipula disperdere armen DPergit Olearius rarant vero Unges illae motacillae aureae, quales etiam in regia Persarum suspensas Philostratus commemorat supra I. c. 23. ' suo loco de conclavi quodam in regia Persarum, ubi ius dicere rex solebat, agens Sophista ita scribit:

ο ιαμ αυτώ pom α--Θm. φοιτῶντες δε τὼ μίλν α Καλχσι αὐτῶ Θιων γλώσσας Hic Olearium , rem ex Chaldaeorum oraculis explicantem, non assequimur. Caeterum omnia miscens ita scribit: Similem ob caussam Due suspensae quoque in Delphici Apollinis μαντε , ut infra VI. c. II narrat Apollonius nempe ibi inprimis excitandae Dini, quas qui excitat, ei πε convenit h. e. Persuadendi vis quae caussa, ut 11ngis sive motacillae Symbolum ei rei adhiberetur, quae ob linguae, ut puto, longitudinem apud Graecos quoque eloquentiae pellacis cst Symbolum.' Concedimus Oleario, apud Sophistas recentiores, quales sunt Philostratus, i merius, alii, aviculam illam eloquentia symbolum esse, quamquam non, quod prosecto ridiculum est, ob linguae longitudinem sed hoc etiam pertinere ad veteres scriptores, negamus Hi de nulla alia re Iisdia translate ponunt, nisi de amoris illecebris animi-

uir doetissimi ibi uaeta locum Plutare ii do S. N. V. p. o9. d. motib.

α σφαῖρα - ,-- μα προσπεσειν - ubi corrigit ingeniose: ιυγγος. Quam emendationem videtur eonfirmare elim de M.

22쪽

que commotione vehementiori, ut Pindarus Nem. IV. 6.

i,4 G,k μελεαν s. λειν ητορ. hoc est, desiderium amicorum, non λαν, lassuvi excitas. erum apud Sophistas, quoties sermo est de eloquentiae et poeseos dulcedine, toties fere inculcantur dyngeS, ut nesciam, an hoc innuere voluerit tym M p. 4i9. Vel , quem Sequitur, auctor, scribens Ἐγγα εχ s δοι, m pio . Comparabimus inter se duo loca uripidis et Philostrati, ut appareat, quantum in exprimenda eadem sententia alter ab altero discedat. Euripides Alcest. 338. Iphig. Aul. I 2II.

Q rem locum imitando exprimens Philostratus it Apollon. VIII. c. T. p. 349 de mortuo Philisco, non oblitus est imgas suas intrudere: καί τοι -- αν νυξαμ τυ φατ σΘαι καὶ , Δ si 'Ο - - - δε αλ δεο-

Θωciτ- λώ- αγνιῆσαι Ἀ- αν μει σκω, ἰποῦ, γῆ, ρου - α-ν εὐ κτα ταῖτα Hinc intelligitur, quo modo Pindari Celedonas Philostratus vocare potuerit Jyngas. Ab his, dubium non est, quin longe diversae fuerint aureae istae Magorum Jynges, quas idem Philostratus suspensas fuisse scribit in regia Persarum qilae cum Sirenibus comparantur, vocis suavitate pollentibus, hae Adrastea interpretes dicuntur vel internuntiae, quibus nulla intercedere potest affinitas eum Musis, a quibus omnino alienos fuisse Persas istos eadem pagina scribit Philostratus Orpheo enim delectantur tiarae forsitan et feminalium reverentia, non musicae certe artis et carminum, uibus animos mulcebat. Sed vellem Philostratus indicasset, quo sensu Magi yngas dixerint ἐν Ἀδεα λεαν παρεγγυαν is τὸ - -- ἀν ωπου αῖζεσθαι. et cur easdem appellaverint γλώσσα Θε-. Quod aeque obscurum est,

23쪽

κοπιις ορο ' εἰ - , γλώττα μιν i'κης ἐπικουρου ἐξευήσειν quod vertunt non transgressurum positos sibi limites:

alioquin fore, ut in linguas incidat iustitiae patrocinantes. Sed hunc locum nemo fortasse vitii expertem habuit praeter Reishium, nihil tamen lucis ei adferrentem. Illud nemo non

intelligit, Heraclitum scribere non potuisse γλωτται, quum de veterum onum consuetudine scribere debuerit γλωσσας, sicut e contrario Philostratu ad normam Atticorum recentiOrum, quam alibi sequitur, Urrαe ' Sed Philostratus, librariorum, ni fallor, culpa, sibi non constat Heraclit etsi alteram sormam restituas, nihil tamen profeceris, quum quid sit in linguas incidere iustitiae patrocinantes, ne intelligi quidem possit, quamvis assumatur haec Reishi annotatio: Ait Heraclitus vel ipsum solem habere principium sibi adversarium, quod non sinat eum fines ei praescriptos transgredi. Justitiae vel recti linguam eius iniurias statim esse indicaturam, et ad

rerum omnium supremum dominum delaturam. Hanc interpretationem, per se satis contortam, prorsus evertit alius Plutarchi locus de Exsil. Vol. QR p. 382. ubi idem Heracliti Dagmentum hoc modo et ordine descriptum legitur: ο δ πισ

νιν hoc est , - At qui foris discurrentes, vitaeque maiorem partem in deversoriis publicis et teloniis consumen res beatos praedicant similes sunt eorum, qui planetas inerrantibus stestis meliore putant esse conditione. Et tamen unusquisque planetarum suo in orbe, tanquam insula aliqua, ita circumvertitur, ut suum servet ordinem. Sol enim, inquit Heraclitus Anes suos non transgredietur: sin autem, Eri yes eum, Justitiae adiutrices, invenient. - Ex hoc loco satis patet,

ferendam non eSse Ocem γλωτται, quam supra notaVimus, sed

requiri aliquid, quod eiusdem sit significationis, atque , o Q. Et hoc quidem intellexit achetus Meziriacus, qui substituere

24쪽

volebat M. α vel μή et Butimannus, ' qui malebat αν, Furiae personam sustinentem apud Euripidem Herc. Fur. 8 487s. Sed haec longius a vulgata lectione discedunt. Nobis substituenda videtur vox, si litteras per se spectes, satis ab illis diversa, m pronuntiationem, adeo similis, ut a librario, dictantis verba calamo excipiente, facillime confundi potuerit cum Voce γλωττας Nempe legendum videtur λω Θας. Huius vocis origo et significatio repetenda est ex Homero Od.

H. 397. . . .

Ad quem locum Eustathius '' alteram etiam formam, κλ-λt, commemorat Hesychius in v. λ .e sem. Ubi Salmasius stra corrigit Misi e quod legitur in Inscript Triopea II. I 3. ρω ... κλιβωὸς 'νηρε --λαιναι. Non obstat emendationi nostrae, quod sic Parcarum munia et Erinnyum inter se permutantur. Nam idem factum videmus apud Hesiodum Theog. 17.

' Vide Nineum ana' a disrunt, T. I. p. 3o. ulli Schleiomacher hoc DV-φ' una refert ad illud Heracliti placitvin quo latuit, Solam habere cit tuuiuem pedis humani, ποδο αἱ Θραπέου Iutarch. lac Philos. II. at T. IX. p. 527. Quod scri posse nego. Iuno coniectu am Peperisse videtur vox μετρα, quam illo proprie accipit de mensura, ego do tirata Solis emetiendo, ex usu Homcri, cui ira no sunt μετρα κε υΘ . Od. Δ. 389.

οφ π τὸν λοην Διναμετρησαι ut ικρυβδιν. Neque video, quomodo alicui in mentora venire possit, verba: ειυλιι , iis interpungere εἰ x, ιννυε - quum krmula illa post negationem inseratur more usitatissiino. Aristoteles Rhetor. m. . . . . mis

κατα τινα τῶν νυγροί- αν μίν τοι καλῶς. Sinodarem Demam uotavit Suidas in v. κατακλωε - δειροκριενη

25쪽

Cuius Ioel tres priores versus quidam subditivos habent, propterea quod in eodem carmih v. 994 - w6. Parcae Jovis et Themidis filiae dicuntur, quae hoc loco sunt Noctis. Sed illa antiquior videtur genealogia, quam etiam alii sequuntur, ut auctor incertus apud Stobaeum Ecl. Physic T. I. P. I. p. 72. ed. Heer. ατροκασιγνητας Erinnyum eas Aeschylus vocat Eum. 939. 944. Poenas autem ab improbis exigere Parcae alibi etiam dicuntur. Vide inscriptionem Triop. I. I 6-19. m. Orphici LXIX. 68. Ietus poeta apud Stobaeum T. I. c. 6. P. TO.

Quibus locis confirmari videtur coniectura, Heraclitum scripsisse κλωθαι, iisque Plutarchum altero loco substituisse Eois , nisi serie eandem sententiam his enuntiarit Heraclitus, nunc has inferens, nunc illas, quemadmodum promiscue posuisse videtur ρου et με ea. Caeterum nescio, an huc pertineant, quae scribunt Scholiastae ad Homeri Il. T. 4O7-4I8 ubi Xanthus, Achillis equus loquens inducitur, sed quo minus plura proserat, impeditur ab Erinnui loquentis vocem cohibentibus:

ain αρς φωνησαντος Ερι-ες οσγελ αυδήν. Ubi Scholiastes Venetus A. quaerens, cur Erinnyes vocem equi represserint, caussam adfert hanc: παυτα γα τα παραλογα καὶ τερασrια δοκεῖ are ' ιμων, ἰνεσθαι. Ubi fortasse mendum latet in verbo γI.om. Nam Schol. . ita scribit: πισαικήι

εισι τῶν ἄρα τήν ν addens tamen, non περὶ Θαλατα λογον

ἀνεγράφαντο. Quod quid sit, non apparet illud convenit dicto Heracliti, rinnyas cohibituras esse Solem, si fines praescriptos contra Naturae Ordinem, παρο φύσιν, transgrediatur. Quod genus dicendi poetae magis convenit quam philosopho Sed Heracliti aetas incidit in illud tempus, quo philosophia adhuc pendebat a poesi, isque adeo de industria ita scripsisse fertur, ut qui intelligi nollet. Vel sic namen Plato, Aristoteles, alii, Dequenter memorant placita eraclitea, quem iis sensum tribuerit auctor, minime dubitantes. Neque vero Plutarchus dubitare potuit, quo sensu Δίαο usurparit Heraclitus , quam

26쪽

rerum naturae etiam Parmenides adhibuit moderatricem, imis

αν, Stobaeus Ecl. Phys T. l. p. 484. Vide Fullebornium ad Parmen Fragm. p. 42- oderatur igitur secracliti cum administris suis duo illa contraria Naturae principia, discordiam

et concordiam, quarum illam posteriores αἰ παθειαν, hanc vocant συμπαθε ν, id est, eam naturae consensionem,' quam Jyngibus suis repraesentare voluisse Magos suspicatur Synesius de insomn. p. 34. ed Petav. ἔδει γαρ οῦμαι, οὐ παντος τρυτου--παΘω οντος καὶ

autem Magorum Jynges tantum abest, ut aviculae cognominis formam habuerint, quae Olearii opinio est, ut potius sphaerae fuisse videantur vel cylindri aurei, quos oracula Chaldaeorum communi is, 'Εκατικα nomine complectuntur. In quota scribendo Nicephorus ad Synesium consentit cum Michaele Psello apud Seldenum demis Syriis L c. a. - ει σου ψαλος σφαῖρα

abludit adyngis figura, quam Veneri dedicat Nico saga in epigri CXIII. Anal Brumh. T. III. p. III. His planum nobis fecisse videmur, nullam posse cogitari inter Magorum Jyngas et Pindari Celedonas sermae similitudi.

nem. ' Reliquum est, ut demonstremus, Verbum κηλειν proprie pertinere ad rem Musicam, poesi et eloquentiam, neque ullo modo conveniresyngibus, nisi sorte translata illa, qua Sophistae uti solent, loquendi consuetudine. Quam verbi significationem

και t eae e. De quo loco vide, nae disputat doctissimiis Schleiermacter. in maeo M'. attici T. I. p. 4 a Cieero Orat. m. 5. Ac mihi quidem veteres illi initia quiddam animo complexi, multo plua etiam vidisse videntur, quam quantiam Oatrorum ingeniorum acies intueri Poteat, qui Omnia herer quae supra et subter, unum e M et una latque una consensione inturae eonstricta esse dixerunt. Muum est enim genua rerum, quoc mu Diatium a caeteria per ae imum ponatare, aut quo caeter a caream, vim etiam atque aes mitatem corrae ara

' Qua de is vid ingeniosam Boettigeri, vix creditisvini. disputationem. N. T. inctu i Part. S. p. 56.

27쪽

auctores et Grammatici satis confirmant Halym in in V.

Vol. X. p. IO. Ἀδονῆς δε το μεν δι άτων νομα κηλησὰ τι το δε δ' ιμ-των, γοηrata Cicero TuSc. Quaest. IV. . Voluptatis autem parte hoe modo describunt. Stoici ut malivolentia sit voluptas ex viato alterius sive emolumento suo : delectatio, voluptas suavitate auditus animum deleniens et qualis est haec aurium, tales sunt oculorum et tactionum et odorariovum et saporum ἔquae sunt omnes unius generis ad perfundendum animum tamquam illiquefactae voluptates. Recte igitur scribit alchenarius ad Euripidis Hippol. v. 3o3. Mulcere aliquem fistula, carmine, Verbis et oratione Κελεῖν dicebatur et Θελγεα quorum prius usitatius non de Orpheo tantum, Arione aliisque Poetis, sed et Oratoribus adhibetur, Pericle, Protagora, Callistrato, ceterisque, Sic auditores permulcentibus, ut quo velint perducant.' Probabilier etiam Taulorus hoc verbum restituit Aeschini contra Ctesiph. T. II p. 4 I. Vol. III p. 627 ed. Reislia ubi vulgo

σφοsεῖτο, αλλ' ei εαυτον χιιινιζε, κατελυσαν. Hic avlorus proin babiliter quidem corrigit, κατεκηλησαν - μων, perperam tamen

addit: Vox ista Hicet a nullo Scriptore Graeco, ex iis, qui

exstant, quantum scio, usurpetur, attamen Proba Sit necesse

est.' Proba haud dubie vox est et a multis scriptorihus ex iis, qui extant, usurpata, .c. Sophocle Trach. I 3. Platone Cratip.7o ed. Heind. Longino Sect XXX. P. O . Docet igitur ipsa verbi proprietas, Celedonas non fuisse magicas Jyngas, sed, quod Pausanias scribit, δικα λωμονια, hoc est, canti ices, Homeri similes Sirenibus. in quarum similitudinem Quum tantum accedat citharistria in Vasculo depicta, quantum inscripti ad nomen a Pindaro formatum, manemus adhuc in sententia, hoc illuc pertinere argumentum, Ocemque gra eam figurae adscriptam ipsius esse figurae interpretationem. Quae sententia nostra si Tibi sorte probabitur, Eruditissime Tychseni, valde laetabimur si minus, consolabimur nos rei obscuritate, cui tollendae non sussiciunt, quae veteres scriptores suppeditant, adiumenta. Sed nunc non illud agebatur, ut quaestio proposita ad liquidum perduceretur, sed ut extaret aliquod amoris erga e nostri, laetitiaeque eius monumentum, qua se hodie affectos sentiunt collegae ut, quum Te senem prope Octogenarium, quinquaginta ipsos annos de utraque litterarum Universitate, Butaoviensi et Rostochiensi optime meritum, adhuc prospera valetudine integrisque corporis animique viribus frui videant. Quam raram felicitatem Tibi uno ore gratulamur omnes, iidemque Deum . M. rogamus, ut e multos porro per annos incolumem salvumque praestare velit ad huius Academiae splendorem, litterarum qiae inprimis Orientalium incrementum.