Hesiodi quae feruntur Carmina ad optimorum codicum fidem, recensuit Ioannes ...

2쪽

RECENSUIT

IOANNES LACH.

4쪽

Perpauca habeo quas parvae huic Hesiodi adiminum editioni, quam librarii monitu repetitam maior Goetuis an in lucem nunc protuli, praemittam, cum in iis acquiescendum esse putaVerim, qua in tertia foethlingit editione sum praefatus. Neque enim addendam recensionis diversitatem nec sorma digammo olim instructas, quas in meae editionis textum nuper receperam, margini subiciendas censui, neque apparatum criticum, quem et oechlyus et Schoemannus quamvis decurtatum minutarum editionum textui subscripserant, hic congerendum SS

cum praesertim haec carminum recensio eum maiore

editione ad verbum congruat. Neque magis illud dignum memoratu est, de quo alii in praefationibus verba facere solent, quot mihi quidem qualesque cod,

cum familias esse discernendas visum sit, cum neque

ipse neque alii critici penitus Hesiodeorum carminum studio dediti Ἀoechlyum dico et Schoemannum jam Ranhius vix perficienda molitus erat laborem

illum vere Herculeum neque ad textum melius comstituendum quidquam proficientem susceperimus sunt enimvero in una bibliotheca Vaticana codices Hesiodei haud minus XLI. Unam autem rem minime esse silentio praetermittendam iudicavi, postquam editores celeberrimi, Lennepius atque oechlyus, eam ill strantes in.foedum errorem inducti sunt codicum praestantissimorum et antiquissimorum, quibus prae ceteris usu sim, accuratam descriptionem Potissimus enim operum et Dierum codex est Med. XXXI, 9 saec. XI, omnium qui ad aetatem nostram pervenerunt antiquias, mus, quem arisinus. 2771 saec. XI et codex egregius

5쪽

IVBibl. Messaniae saec. H, a quo ipso descendit arbsinus 2773 saec. XIV, ita excipiunt, ut maxima in

lectionum parte cum edice conspirent. Itaque uno hos omnes de fonte manasse luce clarius est Theogoniae vero cutique antiquissimus codex est ed. XXXII, 16 saec. XII, omnia Hesiodi carmina continens, quem qui scripsit multos carminum locos suo ipsius arbitrio plerumque ut metra violata restitueret immutasse putandus est. Eiusdem familiae adnumerandus est codex Schellershemianus ius Laurentianus 2823 secondo), qui in Germaniam nuper allatus Florentiamque via adhuc occulta reportatua plures criticis erroris ansas dederat. Omnium autem integerrimus esti bsinus 270 saec. XIV ex nonnullis exemplaribus ita descriptus, ut multa quidem cognationis vestigia reperiantur in Ven Marc. 464 saec. XIV, cuius textum Demetrius riclinius et ipse ex plurimis codicibus constituit Agmen codicum meliorum claudit Venetus

olim aullinus saec. XIV. Ipse nobilissimos libros

cum industria perlustravi, in aliis aliorum studiis com fisus. Haecipuas denique . coniecturus, quarum pleraS-que proposuerunt Schoemannus Deuersius, Bergrius, Scheorius, Nauchius admisi nonnisi hisce in versibus:

Τh. 71 148 154. 253 300 329. 330. 369. 377 399. 428 438 466 477 532 538. 554. 592 616 635. 639.640. 641. 703. 706. 783 797. 23. 860. Sint. 141. 220. 243. 19 432. Oper et D. 22. 34. 39. 66 132.325 330 353. 375 378. 598 682. 24. 750 808.

Haec sunt, quae praemonere velim. Ceterum si non immerito magnum librum μέγα κακὸν esse quidam putaverunt, parvum hoc Volumen multis ηδονην ali

turum Spero.

Scribebam ubingas d. I. Oct. MDCCCLXXVII.

6쪽

ΓΕΝΟΣ ΗΣΙΟΔΟΥ.

Aίου καὶ Πυκιιι δης, Κυμαίων Aιολεων, πενητων ἀνθρώπων, οῖ διὰ το απορον καὶ τὰ χρέα την μυτων πατριδα Κυμην ἀφέντες μεταναστευουσιν ἐπὶ τὴν Λ κρην, χωρίον τῶν Βοιωτῶν δυςχείμερον καὶ κακοθ' ρειον, περὶ τους ποδας κειμένην του Ἐλικωνος, κἀκεῖ κατοικουσι τοιαυτri δὲ πενία τῶν ἀνθρώπων συνεσχημένων, συνέβη τον Ησίοδον τουτον προβατα ἐν τῶ ' κῶνι ποιμαίνειν φασὶ δε ὁ ἐννέα τινὲς -ουσαι γυναῖκες καὶ δρεηνάμεναι κλῶνας ἐκ δάφνης Ἐλικωνίτιδος αυτον ἐπερσίτισαν, καὶ χῖτο σοφίας καὶ

ποιητικῆς ἐμπεφορητο ἀλλὰ τὰ μέχρι μὲν τουτων ἀτρεκῆ τε καὶ ἀληθέστατα τι παῖς ὁ Ησίοδος Βίου καὶ Πυκιμηδης, καὶ ς κατὰ τὸν Ελικῶνα ἐποίμανε τὰ δ' ἐντευθεν μεμυθηγορηται καὶ ἀλληγορικώτερον λέλεκται - η γαρ ἐν τῶ ποιμαίνειν περὶ τον ' κωνα ἐνόμευε καὶ καθευδήσας ὁ Ησίοδος ναρ εἶδεν ἐννέα γυναῖκας δάφνας αυτ ηχωμιζουσας ἐδήλου δὲ Οονα πάντως ως πικρίας καὶ πονων μετεσχηκιος τῆς

7쪽

νυν ὁ μιδεδο, oti ει νείρων τεθεαμενος καὶ διυπνισθεὶς καὶ το ποιμαίνειν ἀφεὶς καὶ πονοις εαυτὸν ἐν-δους καὶ μαθήμασι την τῶν ονείρων ἐπίλυσιν ἐξεπερανεν, η περὶ τον Ἐλικῶνα ποιμαίνων ἐγρηγορως καὶ

αυπνος ὁ συννους τε προ εαυτον γεγονως καὶ πρεποντα νουν ἐσχηκως ἀποδιδρασκε μὲν τὸ υτελες καὶ ποιμενικον καὶ σκληροβιον καὶ προςδραμων τῆ παιδευ- σει καὶ πονοις ἐγκαρτερησας μεγάλην καρπουται τὴν ευκλειαν, καὶ βίβλους τοσαυτας ἐξεπονήσατο, α θω Μουσῶν τε καὶ γνώσεως ἐπίσταμαι η ωμισμα καὶ δάφνας λάλους ' κωνίτιδας, λισσομενας πανταχου

καὶ θαλλουσα καὶ κηρυττουσας τον πριν μεν οἰκτρο-

βιον καὶ ἀφανη νομέα ποιμνίων, νυν δὲ ημίθεον χρηματίσαντα ι ἀρετῆς καὶ παιδευσεως. ςπερ καὶ

ὁ Σωφρονίσκου Σωκράτης ὁ λιθοξόος, καὶ ο ἰχθυοπωλης Θημάδης, καὶ ὁ τῆς τυμπανιστρίας Αἰσχίνης, Σίμων τε ὁ σκυτευς, καὶ ὁ λαχανευς υριπίδης, δειτε ὁ Σκυθης Ἀνάχαρσις, καὶἰμφω τω δουλω ἴσωπος καὶ Ἐπίκτητος, καὶ ὁ Συρος ρητωρ ὁ Λουκιανὸς λιθοξοος τε καὶ Ῥίδουλος, καὶ οἱ λοιποί, θῶ ερ καὶ παρ' ημῖν ὁ χρυσογνώμων ἐκεῖνος Σαγτήριχος καὶ

ὁ νυν περιων τῆς Νικομηδους οἰνοπράτης ἀρχιερευς, ο ουδὲ νυν ἐθέλει οὐ πιβεωνος ἐξίστασθαι, αλὶ ἔτι τον οινον μιγνυε καὶ μεταβάλλει τους ἀμφορεις συνηκμακεναι δ αυτὸν οἱ μεν Ομηρα φασίν, οἱ δὲ καὶ Ομηρου προγενέστερον εἶναι διισχυρίωνται. καὶ οἱ μὲν προγενέστερον εἶναι Ομηρου διισχυριζομενοι

ἐν ἀρχαῖς εἶναί φασι τῆς 'Αρχίππου ἀρχῆς, υμηρον δὲ ἐν et τέλει ὁ δ' Ἀρχιππος ουτος υἱὸς ἐν Ἀκάστου,

8쪽

VII αρξας Ἀθηναίων λη λέ' οἱ δὲ συγχρονους αυτους

εἶναι λέγοντες ἐπὶ τ τελευτη του ' φιδάμαντος του βασιλέως υβοίας φασὶν αυτους αγωνίσασθαι, καὶ νενικηκέναι ,σίοδον αγωνοθετουντος καὶ κρίνοντος Πανείδου του βασιλέως του δελφου Λιιφιδάμαντος καὶ τῶν υἱῶν Ἀμφιδάμαντος Γανυκτορος τε καὶ τῶν λοιπῶν ἐξηρωτηκέναι γαρ αυτους πολλα προς ἀλληλους φασὶ δι' ἐπῶν αυτοσχεδίων καὶ ἀποκρίνασθαι, καὶ πασι τον ' Ομηρον τὰ πρωτεῖα λαμβάνειν τέλος τοὐ βασιλέως Πανείδου εἰποντος αυτοῖς τὰ κάλλιστα τῶν ἐαυτων ἐπῶν ἀναλεξαμένους εἰπεῖν, Ῥμηρος μεναρχεται λέγειν τομο το χωρίον ἀπο πολλων ἐπῶν ἀρξάμενος πισθεν

ἀσπὶς ἄρ' ἀσπίδ' ερειδε, κορυς κορυν, ἀνέρα δ' ἀνήρ,

ηγαυον δ' ἱπποκομοι κορυθες λαμπροῖσι φάλοισι νευοντων ἰς πυκνοὶ ἐφέστασαν ἀλληλο νι, καὶ περαιτέρω τουτων. Ησίοδος δε τῶν Πλανάδων Ἀτλαγενέων ἐπιτελλομενάων ἀπαρχεται καὶ ομοίως Ομήρω προβαίνει isto πολλουτῶν ἐπῶν. καὶ πάλιν ἐπὶ τουτοις οἱ παρεστῶτες πάντες τῶν ἐλλογίμων καὶ στρατιωτῶν τοὐπιμηρον ἐστεφάνουν, ὁ δὲ Πανείδης ἔκρινε νικῶν Ησίοδον ώς εἰρνήην καὶ γεωργίαν διδάσκοντα καὶ - καθάπερ διαγρος πολέμους καὶ σφάγια. ἀλλὰ ταυτα μέν εἰσι ληρήματα τῶν νεωτέρων καὶ πλάσεις τῶν προς ἀλληλους ἐρωτημάτων καὶ τῶν ἐξ Ομηρου παρεκβεβλημώνων ἐπων καὶ π ἐκείνου δῆθεν ρηθέντων. Ομηρος γαρ ο χρυ γους, ως ἐγρομαι, μαλλον δὲ ἀκριβεστάτως

ἐπίσταμαι, πολυ τε παλαιοτερο ισιοδου πῆρχε, καὶ εἰ Ἀρος τους θρυλλουμένου. ἐκείνους θεους χοιν

9쪽

VIII

ἐστησατο λογων, καὶ κατα τουτων αν τα πρωτεω καὶ τους στεφανους ηνέγκατο. αλλ' ἴσως ὁ τερος πιμηρος ην ὁ τῶ μιόδι ἰσόχρονος ὁ οὐ φρονος παῖς

ὁ Φωκευς ὁ καὶ τουτί την ριν στησάμενος, καν ταεπη του θείου ἐκεινου ἀνδρος τῆ μωνυμια πεπλανη- μενοι λέγειν τουτο ἐπλάσαντο Ῥμηροι γαρ πολλοὶ γε- γονα σιν τεροι ζηλ το παλαιου τὴν κλῆσιν λαμβάνοντες καὶ γαρ καὶ του Φωκεως Οριηρου τουτουετερος πάρχει νεώτερος πιμηρος ουτος ὁ νεώτερος

'Dμηρος ἐν ταῖς Ἀνδρομάχου τῶ γένει Βυζάντιος ὁ

την υρυπυλειαν ποιησας τον παλαιον δε πιμηρον Θιονυσιος ὁ κυκλογραφος φησὶν ἐπ ἀμφοτέρων πάρχειν τῶν Θηβαῖκων στρατειῶν καὶ τῆς Πίου αλώσεως. ἐκ τουτου ουν λογίζομαι τουτον του ισιόδου εἶναι τετρακοσίων ἐτων προγενέστερον 'Αριστοτέλης γαρ ὁ

φιλόσοφος, μὰλλον δε οἶμαι ὁ τους πέπλους συντάξας, ἐν τῆ Ορχομενίων πολιτεία Στησίχορον τὸν μελοποιον εἶναί φησιν υἱον Ησιόδου ἐκ τῆς τιμένης αυτρο γεννηθέντα τῆς 'Ampιφάνους καὶ Γανυκτορος ἀδελφῆς, θυγατρος δε Φηγέως ὁ δὲ Στησίχορος ουτος συγχρονος ην Πυθαγόρα τε φιλοσόφε καὶ τῶ Ἀκραγαντίνω Φαλάριδι υστυσταλαιευς δ' ἡ τι γένει ὁ Φάλαρις,

ω αυτός φησιν ἐπιστολαῖς ταῖς αυτου, τυραννος δεωκραγαντίνων. ἐγὼ δὲ υ ἀκριβολογησάμενος Ἀκραγαντῖνον ἐκάλεσα τη κοιν συνηθεία χρώμενος η δὲ 'Aστυπάλη πόλις τῆς Σάμου ἐστίν. οἱ δε υμήρου τε τρακοσίοις στερίζοντα λεσι, καθά φησι κα Ηρόδοτος συνεγράη ατο δὲ ὁ τοιουτος Ησίοδος βίβλους εκκα δεκα, Ῥμηρος δὲ ὁ παλαιος ιγ τελευτα δὲ ὁ Ησίοδος ἐν Λοκρίδι τοιουτοτρόπως. μετὰ την νίκην is αυτὸν

10쪽

κει γάρ τοι θανάτοιο τέλος πεπρωμένον ἐστίν.

ὁ δὲ την ἐν Πελοποννησα Νεμέαν φυγων ἐν οἰνοvτῆς Λοκρίδος π Ἀμφιφάνους καὶ Γανυκτορος των Φηγέως παίδων, ἀναιρεῖται καὶ ωτεται εἰς την θαλασσαν, γ φθείρας την ἀδελφην ἐκείνων τιμένην,

Aιος Νεμείου ἱερον. μετὰ χμ τρίτην 'Πιέραν , δελφίνιον προς τον αἰγιαλον ἐξηχθη τὸ σῶμα μεταξυ Λοκρίδος καὶ υβοίας, καὶ θαηναν αυτον Λοκροὶ ἐν Νεμέα τῆς Οἰνοης. οἱ δὲ φονεῖς αυτο νηος ἐπιβάντες ἐπειρῶντο φυγεῖν, χειμῶνι δὲ διεφθάρησαν. Ορχομένιοι δὲ et στερον κατὰ χρησμὸν ἐνεγκοντε τὰ μιοδου ὀστὰ θάπτουσιν ἐν μέση τη ἀγορα καὶ ἐπέγραψαν τάδε υσκρη με πατρὶς πολυληῖος, ἀλλὰ θανοντος οστέα πληξίππων γῆ Μινυων κατέχει υσιοδου του πλεῖστον ἐν ἀνθρώποις κλέος ἐστίν, ἀνδρων κρινομένων ἐν βασάνοις σοφίης.

ἐπέγρακνε δε κὰ Πίνδαρος χαῖρε δὶς ἡβήσας καὶ δὶς τάφου ἀντιβολὴὶσας, ισαδ ἀνθρώποις μέτρον ἔχων σοφίης.