장음표시 사용
21쪽
li Restat ut de verbis Gi r τῆ iudicemus, quae Empprius recis partem esse dixit primarii enuntiati atque lenissima manu in μαπων transformavit. Dissicile est contra tam speciosam coniecturam pugnare. Tamen dubito de eius veritate. Attulit autem mperius ut inventum probaret, locum qui ei videbatur simillimus esse: καὶ οὐκ οἶδα oπω δοκε μοι προσεοικέναι το των νιλο-gων ἐνίων περὶ et ove λorove αμ γε πη-τῶν κοροπλάθων. eque ego aptissime huic sententiae adpositum esseis quodammodo ; nam quadam ratione similes sunt artes τιλοσόνων et κοροπλάθων. Sed qui mulidum civitati comparant ei hoc non faciunt quodam modo sed neque dubitantes neque verbi significationem mutantes comparant. Accedit luod degideratur ad προσγικά om substantivum, quo ei notentur qui illam comparationem excogitaverunti Iam vero Stoicorum, quorum praecepta sequitur, numquam nomen pronuntiat in hac oratione neque potest in sabula quam Magorum esse finxit Stoicorum mentionem sacere Borystheni in enim Getarum sinitimi, qui Phocylidis ne nomen quidem audierunt Chrysippum nosse verisimile non est. Igitur Geelione adstipulabimur προσεικάζομεν proponenti Minime. Nam apertum est his verbis Dionem aliena ut aliena uinmemorare ad sua transire verbis pro di o oroe κτλ. Itaque n0n expecto Stoicorum nomen, sed tale verbum, ex quo Graecorum humaniores Dionem legentes animadvertere poterant, de Stoicis rem agi Deniqueri recordatus sis opponi hoc loco dicendi rationem quae imaginibus utitur ei, quae simpliciter dicit quid sentiat excusabor ortasse si incidii ἀλληγορον ν τε προσεικάζουσι pro eo quod traditum est si ιι r τῆ προσεικαζουσι. In appendico dicam de uno loco prooemii eius orationis quam habuit Dio, postquam relictis Borysthenitis Olympiam se contulit in quo orator nescire se dieit utrum de Graecorum illorum vita eorumque cum barbaris proeliis agat, an dummodo dicentis vires tali incepto pares sint de Iove Olympico, ante cuius templi portas declamabit. Proponit igitur auditoribus duo argumenta, ex quibus
unum eligant his verbis i 2 lj
Omnia inna sunt exceptis verbis extremigi quae non modo misere languent sed vix intell0gi possunt: Qua re erWerdenus' nuper hae ita consormare studuit αὐτά που ἀναγκαIta sto, he. Dissicultatem quidem alia via velim removere in quam me induxit quod vidi conexum sententiarum etiam insequentibus gravioribus laborare disticultatibus. aegas enim insequentem paragraphum 23):
22쪽
sequitur initium Hesiodeorum operum et dierum. Concede hoc dicere Dionem, incipiendam esse orationem cum Hesiodo i e repetendos esse primum illius poetae versus ad celebrandum Iovem scriptos. Haec sententia licet per se optima sit valdeque apta ei orationi in qua Iovis laudes explicantur, tamen in ea pari orationis ineptissima est in qua nondum de tractando argumento constat. Nemo enim orationem incipit priusquam de qua re sibi digendum sit sciverit. Id autem neget hoc tempore io, nam irarum ex Elidensibus, penes quos de hac re decernendi arbitrium positum sit, quaerit, utrum Iovis laudes audire an spectatores tantummodo velint esse artis Phidiacae ludorum participes Φ b):
Iam vero non expectabimus neque enim dialogum cripsit Dio ipsos Elidenses responsuros esse. Sed quasi adnuentibus illis ipse orator quaestionem solvit cum dicat ili 26, II mp. :
ubi ξ eodem modo responsum inducit, ut e g. r. 32 76 ii δῆλον . Igitur sibi ips respondet Dio non esse tantummodo oculis spectandas statuas Olympiae pio erectas, sed de his rebus i. e. de admirandis artis monumentis disserendum et quaerendum num ex his de deorum natura aliquid discere possimus. Atque post extrema verba huius responsi aliquid exeidisse eelius suspieatus est. Excidit, sed non perii Animadvertas enim quam varie haec oratio transpositis ut videtur archetypi soliis turbata sit. Velut ἄλλο - ἀοίδιμον a suo loco i 26 aberravit ad gli 0ptime sed genuinae restituit Emperius. Item Ορω μῖν - λογον ii 43 aliunde irrepsit de quorum verborum non item mihi profligavit dubitationes Emperius, qui palanto stra posuit. Sed hoc lucrari mihi videor ex omnibus his contextus perturbationibus non videbor nimis audax, si inde a verbis i ire nos et 24 transponendas esse post verba διατριβν τὼ νιν contenderim. Videas enim quam bene haec eoalescant
ἄνδρα ἀγαγόν καὶ 'Dνσαι quo uρκrsor, , ἐκεινο κri. Verba attre πον ταΡτα quae stra sensu carebant, nunc pertum est, quid signis dent. Idem videlicet, quod verba προ ανιων oletων. ad qua artissime se adplicant: haec ipsa artis monumenta non solum intuonda sed stiam disputandum esse doeis quippe de his ipsis uno philosophantibus Hesiodei autem de Iove versus nune postquam de Iove
disserere convenit, suo loco leguntur.
hare orba dolon la osse ex noatra disputatione so luitur. da statuis intummodo lixit quam num ποιημάνων quod statuarum titulos vix ignifieare potost aeri oritDio valdo dubiis. Expectas γαλμω εὐιν π πιιάδων, θεαυάνθιν tale quid.
23쪽
In extrema parte librorum de Generatione et corruptione x Aristoteles quaestionem movit, quae multum philosophos vexavit, qui post eum vixerunt utrum in continua rerum generatione ex necessitato quaedam ant, an omnia possint etiam non fieri. Atque primum, ut solet, communem verborum sensum secutus rem exponit. De qua enim re verum dicimus ἔτι σται dicentes, de eadem cum veritate aliquando contendemus τι στι sed idem non valet de locutione οτι μω . Sunt enim quae possint et esse et non esse, unde sequitur esse etiam quae possint et existere et non existere: atque quaeritur utrum omnia quae gignuntur eius modi sint, an sint etiam quae necessario gignantur. Sunt autem Nam sunt tales sive rerum sive factorum quasi vinculo atenatae inter se coniunctiones, in quibus posito altero prius necesse est antecessisse, velut aedificata domo necesse est fundamentum antea iactum sit. Sed oritur quaestio, num etiam inverso ordine haec conclusio valeat. Non valet. Nam etsi semper ex necessario altero sequitur prius, ex priore tum demum sequetur posterius, si hoc posterius per se oriundum est ex necessitate. Sequuntur verba, quae apud Behkeriun 337 25 . si leguntur:
Addo dissentire redieemra et titulum capiti XXII libri II Alexandri Quaestionum praescriptum
Haec sententia ad verbum vertenti ita sere reddenda erit: si in infinitum abit generatio deorsum versarii e generatio rerum suturarum, s. 338 83, non necesse erit certum posterius absoluto fieri. Sed ne hypothesi quidem laeta. Semper enim aliud necessario antecedere debet, quo illud fierinoeesse est. Itaque si deest insinitae seriei initium, ne primum quidem erit aliquid, per quod necesse erit illud existat. De his verbis multum laborasse veteres neque mirum est et patet ex Philoponi eommentario et ex brevi Alexandri interpretations servata in Quaestionum II, 22. Primum igitur ut par est ad optimum uno ducem refugiemus, Alexandrum dico Sed in Aristotele nonnulla obscura sunt, Alexandri vero verba tam densa obruta sunt caligine, ut cum plagulas editionis meae corrigerem, plane desperarem et verba multifariam corrupta intacta relinquerem. Proponoea nunc talia, qualia in Veneto codice, unico Quaestionum sonte tradita sunt. Etiam Spengelius Qua stionum editor in hoc capite nesciendi arte usus esti II 'Eξ11, 1σις λέξεως ἐκ του δευτέρου- ερ γε νε σεως καὶ θορῶς uos στ τε λ os ἄλλως ἔχον σα παρά τὴν ἐν τῆ εἰς αντο πομνήματι η δ λεξις ιστι ηδε E μἐν Ουν εἰς πειρον εἶσιν ἐπὶ το κάτω, Οὐκ σται ἀνάγκητο στερον τόδε γενεσθαι πλως, ἀλλ' ἐξ uno γε σεως ἀεὶ γάρ τερον ἔμπροσγεν ἀναγκη ἔσται, δι' o ἐκεIν ἀνάγκη γενεσθαι.
24쪽
Primuin lipareto ante reto delendum esse. Xa in hoc dicit Alexander: si in eis tantum, in ivibus nec ssii uti debetur posterius, valet illud posito priore sequitur posterius . in generati0n autem infinita posterius non est, quia omnino ne gignitur quidem hoc posterius. - spquitur podosis Ilai s igitur cum Phil0pono consentientem toxandrum. Utorque ogat visurius inveniri in infinita generatione, quippe quae landitus perturbata atque confusa sit nec lege aut ratione proee lat. Cf. Philoponum sit 'i, sine : a d εον πείρον ον ισο ro πρωτον κα το σι ερον. ναρχοι γαρ kti dri εραιώνιον et i tib M a sine ἐν di τῶ 'tείρω ovae Im et o nis tot καὶ ro σιερον λαβεῖν Sequ0ntia aut oui diu restiterunt conatibus meis, usque exoptata lux inde effulsit quod intellexi insinitas seriei membra, qua intercedunt intΡ supp0situm primum t extremum fuisse Alexandro τῶ
25쪽
2lt oreti του ἀπείρου γινομδε- et v. 4 et v. 6. Nunc onsidenter Scribo DF P . . ω μόνω τῶν μεταξ roo ντ α ιον et των μεrtiro οὐ mi πιψor. Prioris igitur enuntiati haec es apodosis: -Nihil necessario sit ante extremi totius gerie membri ortum, quia tantum modo extremum membrum mediae seriei i. e. id membrum quod extremum totius seriei praecedit necessitatem πλῶ accipit a finρ, si quidem hoc extremum tantummodo necessario gignitur. Moneo autem hane argumentationem intellegi non posse, nisi animadverteris concludere quidem Al xandrum ex placito Aristotelpo ἐν laboi στερον ἐξ ἀνάγκης, ἐν κεμοι μονοι ἀληdue o εἰ o reωτον ἐξ ἀναγκη το στερον e. ita Vero, ut consuli hoc quidem disputationis tempore neglecto alio Aristotelis praeeepto et finem sibi sumat 0sse insinitae pri ei et initium. Breviter omprehendam totius argumsutationis initium: Adplicata Aristotelis sententia ad infinitam seriem meitur ut omnium ius membrorum illud tantum quod
extremum praecedit, necessario gignatur. Nam e necessario posteriore pendet prioris θcessitas. Atqui in infinita serie posterius non invenitur, nisi xtremum. Igitur illud tantum necessarium est. Nunc videas, quomodo obscurato sensu huius periodi saevierit in sequentibus librariorum inscitia. qui του ἐπ' πειρον ιγνομένον pendere a rων μειαὶ eum non intellegerent, primum τε particula separaverunt cohaerentia. Deinde ἐν reeio et τονι eis et tur, qui non videbant concludi hoc loeo praecedentis membri necessitatem ex posteriore Tum excidit ante re ea vox, quae ante dens ἡμome certis finibus circumscripsera Insulsissime autem pereaverunt, cum verba ἐπι μνειν κτλ. v I . quae praemissam argumentationem refutare debebant quasi causam huic adneeterent. Unde porro factum est, ut huius periodi missis corrumperetur et apodose08 initium obseurarptur. Sed melius erit, sanatam
Alexandri argumentationem iterum propositam ommentario persequi, quo apparebit haec minoribus exceptis, de quibus dubitatio restat, non posse aliter seribi. Et ἐν ola το στερον ἐξ νύγκος, ἐν ἐκείνοις μόνοι ἀληθι δειχIuviso γε ronostoν, άr e ro μερον . :i di is es εἰ απειρον γενέσεω ΟΡ ισr ro arsoον ἐξ ἀνάγκη τυ, ει in γίνεσθαι ro cirro, Dd ἄν reo tor ἐσχαrον γινομένον πλῶ υν ι ἐξ
Seiens igitur Alexander salso usus erat argumentandi rundamento. Inde postquam in sinitae seripi paenultimo membro sumpsit x ultimo negessitatem absolutam redundare pergit: Nam si illud paenultimum ἄπλω ἐξ ἀνάγκης est, ex neeessitat erunt ea quoque membra inlinitae seriei qua sunt anto paenultimum, ita ut singula suppositione ἐξ onocum ζ necessitatem habeant. Nam si unum tale est ii e
1 άνδεω e necessu est sit etiam antecedens tale ἐξ ἀνάγκη igitur. Sed non solum ἐξ νάγκη erit.
alia do auga Spou lio qu uiuo dolero plaeuit.' ita in Vietoriano tuo tu scriptum est
26쪽
22 sed etiam eodem modo necessitatem habebit. Absolute ἁπλωο enim erit ἐξ νάrκ e, si quidem
absolute noeessarium erat sequens et ita procedet conclusio. Nunc demum omnem hanc argumentationem comperimus esse ex earum numero, quas dicunt ad absurdum. Dilabitur undamentum quo nisa erat Pergit enim sed quia in infinita serie nihil ultimum est, ex cuius origine per g necessaria pendeat et praecedentium necessitas et eius quo finitur media series haec quoquo a posteriore suspensa, patet locum non esse in hac generatione illius conclusionis ex qua prosectus erat, εἰ- πρῶτον, in ἀνάγκη r ὐστερον. Iam vero unum statim sqquitur ex hac interpretationis parte post mala sata denuo intellegibili,eorruptum ess etiam titulum huius capitis, in quo verba Aristotelis dixi consentire cum codice . Sed non hanc lectionem Alexander interpretatur, sed eam quam Behkurus recepit: ἁλλ' ο δ' ἐξ uno, iise. Vidimus enim argumentationem usque ad προιονιων icticiis uti praemissis cum pendeat ex necessarios ne infinitae seriei. Hoc posito ἐξ no&sscise cum paenultimo antecedentia necessaria esse con- eludebatur. Sed legentes se hactenus lusisse philosophus consitetur. Negatur igitur eum fine infinitas seriei etiam ποθισι illa necessarii sinis et hoc quoque eum Philopono negat Alexander in hac genera tione aliquid ἐξ no στω necessarium esse. Vides autem, quo tendat omnis haec Alexandri argumen. tatio. Non inveniri demonstraturus in infinita genseratione talem rerum constxum, quarum posterior ex priore cum necessitate creetur cum Aristotele ponit in eis tantum hunc licere statuere, in quibus posterius necessario per se nascatur. Attiui infinita series si me care Non est igitur posterius. Itaque ne ponere quidem licet posterius. Inde sequitur non locum esse rerum tali modo copulatarum in hac generatione, ut a prior posterior neceSsario gignatur ne ἐξ nod με is quidem. Iam vero non fugit summum interpretem non plane consentire cum hac explicatione verba Aristotelis, quae addita sunt: ἀεὶ rue τερον ἔμπροσθεν ἀνάγκη Ισται. ω λἰκεῖν ἀνάγκη γενωθαι. ου' εἰ μη ἐσσιναρχη ros πείρον, Dd πρωτον ἐμαι οὐ δςν, δι' ἀναγκαῖον Ισται γενωθαι. Nam non, ut debebat secundum Alexandrum, sinem deesse urget Aristoteles, sed initium. Cui incommodoratione paullo audaciore conatus est ille mederi. Sumit enim initium hoc loco idem esse atqu sinsm απῆνθα νον- τελο εὶπεν l2-is . Atque uberiorem iterum ex hac verbi ori interpretatione Aristotele praecepti paraphrasim proponit l6-2l Procedere enim, quasi ab initio, a sine seriei argumentati nem ut praecedentia necessaria demonstrentur. Quae nisi necessaria demonstrata sint, non valere τὸ εἰ τοπρωτον, ἐξ ἀνάγκη esto σιερον. Nam in eis tantum hoc valere secundum Aristotelem, quorum posterius necessarium sit Pendere igitur ex necessario ultimo et necessitatem priorum et in singulis duorum membrorum copulationibus veritatem os εἰ- ποωιον, ξ ἀνάγκη τὰ στερον . Quod ut verum reddatur necesse esse finem deprehendi posse. Diligenter autem circumspicienti quo interpretationem insolitam sirmst, verba se obserunt 38 6 τουτων δ' εἴπερ σται ἀίηιoe, D εἰ εὐγω io τε δια τἀ ιμαμ iae εἰναι ρχην μῆτ' ων και dia ἐπὶ των nos νων λαμβανομενων μὴ αὐανθ ἐπ τῶν γιrνομένων. Ibi enim et principium et exitum initium voeari 2I-253. Doniqus autem principia illa et finale et initiale inter se eomparavit Alexander et quomodo utroque stabilito opus sit ad pritatem demonstrandam roi, εἰ, -ωro,' ἐξ ἀνάγκη το ot ερονε Verbis doopi extremis quae unum vitium nunc obscurat: σισ2αι enim corruptum St. Seribas τῆν ι ἐν Ουν κάτω
27쪽
accuratissime venam . inale principium esse debρt, ut nascentia necessitatem absolutam haheant, quia ro εἰ et προτον, ἐξ ἀνάγκη το σεερον eo verum actum est, quod sequebatur ex illius absoluta necessitate, initiale autem quia sic tantum deprehendere possumus o εἰ et προπον, ἐξ ἀνάγκη εδυσιερον. Vides quam callide extremis verbis occuluerit etiam initio opus esse ad hane necessitatem. Sed de hac interpretatione priusquam iudicabimus iuvabit antea videre, quanam via Philoponus Aristotelis sensum extrieare studuerit Bis ille de necessitate quae est ἐξ no θέσευ, disputavit. Primum 67 27, ubi haec dicit διττου Pro τον ἀναγκαίον, οὐ μιν πλῶ λεγομένον ἀναγκαίον καθ' o ταμεν τυ, προτLeo et Morbeo, ἐξ ἀνάν re κολονγε , Ου ὁ ἐξ no sta,e, α, o τον δεντερον ἐκβεβηκoro ἐξ ἀνάγκη et πρότερον πωt . Leguntur haec verba in ea parte disputationis Philoponeae, qua secundum morem interpretis laud spernendum quasi prooemium continet universae quaestionis, de qua agitur extremo Aristotelis capite. Noli tamen inde dubitationem repetere, num etiam ad verba ἀλλ' οὐδ' ἐξ nodum o Aristololis pertineat haec explicatio. Ea enim commentarii parte, qua hae ipsa verba ornavit, iistratur 68 7 a sine :
eto anaiai ἀναγκαῖον ν ni ιν ἐν α iliti ἀλλ' ita ro ἐξ nodumo; διὰ τήν Peῆν δεων. Itaque ne Philoponus quidem lectionem λλ' noduσιώ, novit sed idem inis retatur quod explicavit Alexander ratione vero plane diversa. Gegasse enim ei videtur Aristoteles, cum necessitate concludi posse in infinita generatione ex posteriore prius. Quae sententia quam absurda sit clarius patebit si eo exemplo utemur quo solet hoc generationis genus notare Aristoteles Hoc enim negantem facit Philoponus Aristot plom silio nato concludi posse suisse huius filii patrem Causam autem fuisse, ut ita iudiearet, Aristoteli summam in infinita generatione perturbationem in qua ne deprehendi quidem posset prius atque posterius. Denique Aristotelis sententiam ita explicatam non veritus est impugnare: 69' largo ει τι δοκε μα κατωρθωμΩoν εἶναι το τοιουτον επιχείρημα. Sed has criminationes sutiles per se neque ex ipsa Philoponi interpretatione aptas nunc mitto. eque interpretatio Philoponi diu nos morabitur cum ipse Aristoteles 33Sh aperte dicat ον γαρ νάγκη εἰ ὁ παrvo ἐγένετο.
ενωθα, ἀλλ' εἰ mi. ἐκεῖνον, neque agatur hoc loco de concludendi sed de gignendi necessitate. Redeamus igitur ad Alexandrum, cuius interpretationis summa haec erat: non posse in insinita serie necessarium poni ultimum igitur non redundare ab ultimo necessitatem ad priora igitur non esse in hac serie prius ex quo cum necessitate sequatur posterius. Nam non sequitur hoc nisi per se necessarium est posterius. Quam interpretationem ea subtilitate expolitam esse, quam expectamus in viro artis dialecticas peritissimo, nemo negabit, neque aequo animo dimicarem cum Alexandro de interpretando Aristotelo nisi viderem eum ipsum de verboriam risu,teleorum explicatione dubitasse Tituli enim verba ἐξηγησι uti is αλλώ,e ονσα παρο ιν ἐν τυ, εἰ reor τπoμ μαει aliam interpretationem indicant propositam fuisse in
Atque hoc primum notaverim ea quae Alexander de significatione ii reeise dicit vim inferre verbis Aristotelis. Illum enim ubi de lino simul atque initio generationis agit non mirum est hi e
28쪽
24 principii nomine uti 38S 63. si vero solum do fine disputare voluisset 337h28, non poterat hoc vocare initium. Accedit quod id eui αρχος nomen imposuit, non sequi sed praecedere' dixit et antea esse. Gravissimum autem est quod verbis ἀλλ' ὐδρου ito Igσεως n0 potest Aristoteles ad posterius resppxisse, sed intellegi debent de priore Grani mixtica enim ratio postulat id quod nemo negabit qui non praeoccupatus ad hanc quaestionem accedit , ut post praecedentia verba oo ἰοται νάγκη τό Dσtreo τολγενέσθαι re t tiae ad ea quae statim sequuntur ἀλλ' οὐδ' εξ rro Isσεως mente suppleatur ναγκη τονσεερον εὐδε γενμ9αι πλω Unde consentaneum est, verba ἐξ no θέσεως non posse signifieare seposito posteriore'. Posterius enim de cuius necessitate quaeritur non potest idem necessarium poni. Quare ad prius reserunda est hypothesis, non ad posterius. Quod si verum est, corruit luxandri argumentatio. Ilo enim dicit Aristoteles X supponere quidem licet id prius, ex quo necessario pendeat posterius. Nam Semper recedere oporteret. Semper enim ponendum prius aliud prius pra edet ex quo illius necessitas consequatur; quorum ponendorum priorum eries quia in infinitum abit ne siro ou ισταιονειν, δι o MIν ἀναγκα&ν γενέσ9αι. Igitur haec verba et congruere mihi videntur cum prioribus etiam neglecta audaciore Alexandri eiu interpretatione neque oontra universam huius capitis doctrinain pugnare. Dividit enim Aristoteles ninem generationem in duas partes, quarum altera ea continet. quae recta via καί oud iri pr0pagantur, altera ea, quae orbis instar procedunt. Huius generis caelestia sunt et ea, quae pendent a caelestibus redeuntia certis temporibus orbiculari motu circumlata, aeternitate praedita nascentia ex negessitate. Illa comprehenduntur et sinita et infinita. Atque seael ρstibus disputat inde a 337h33. de prioris seneris sinitis ib. 29 32. Haec qualia sint optimis illustratur exemplo, quo solet ea repraesentare risinteles, undamentum dico et domum. Atque nodificata domo necessario concludi landamentum antea iactum esse in propatulo est. Sed hane conglusionem neque negat Aristoteles neque accuratius exposuit contra negat etiamsi aedisseata sit domus, recte contendi eam cum necessitate ex undamento ortam esse, quod negare debuit, quia necessariam generationem eandem esse utque auternam paullo post docet. Numquam igitur earum rorum, quae et recta via procedunt et sinitae sunt, origo necessaria est. Fac enim necessario aedificata sit domus si non semper aedificari debuerat essicietur ut eiusdem rei et conιendatur et negetur aeternitas 337h32 . Sed quaerat fortasse quispiam cur non huius quoque generationis et rectae et sinitae Aristotel0s negaverit hypotheticam quam dicit necessitiitem. Quod mihi quidem ideo noluisse videtur. quia poni nequit prius necessarium, ex quo p0sterius necessario consequatur, usi de eis, quae gignendi principium in se habent. Quod si poneres in sinitis nihil inde sequeretur. Restant enim quae, cum sine careant et recta via procedanti gignendi facultate praedita sunt illiorum soli pinno exemptuni est pater et lilius. Haec ea necessitate destituta esse, quae in caelestibus tantum regnat, non mirabimur neque unquam hac necessitate nascitur silius. Quare hoc quoque negatur, seisi supponentibus nobis silium quondam ex patre natum esse, eum necessitate eum natum esse. Illust mihi fortasso hanc hypothstticam secessitatem de somno et vigilia 45oh26, ubi nee logimus
ί Πιαρχειν Somnus igitur necessarius esse dicitur 3 Λογέσεως. quia posito homine necesse est simul sol in mi esse. Nonne eadem necessitate ex homine Somnus nascitur et ex patre filius si quid om utrumque posuerimus Minime. 0 illarunt enim et b0m sotnni causa et pater silii quod si hominem l osuisti omnelii quasi sexhausisti somni sontein Patrem non potes eodem nudo ponere ita ut omnes
29쪽
lilii quasi radices x humo solvas Haeret nim in serie et si unum posuisti, ut a necessario proeedas ad necessarium alium secum traliet, euius ipse filius est ill vero patrem patris ita autem res in infinitum abit Nam ut tandem Aristoteles finem imponat: αε γαρ τερον ἰδει tροσθεν artis. ὁ ω κεiνο αναὲ κη, γενωγωι ω σε εἰ μὴ στιν ρχη οὐ πείρον, it di teωνον ora o Ddi ν ω διαναγκαῖον nται
30쪽
Sed relinquamus nunc penetralia haec Aristoteliae doctrinae, in quae mecum descendisse paucis gratum videbitur. id laetiora vocamur. Appropinquat dies faustissimus quo Augustissimus a Clementissimus Princetin, Germanorum Imperator Rex Borussiae GUILELMUS II lucem adspexit. Hunc diem exoptatissimum cum universa atria academia nostra votis pientissimis salutabit. Indicenda igitur sunt sollemnia quae ab universitate Christiana Albertina in magna aula die XXVII mensis Ianuarii hora post meridiem celebrabuntur, in quibus communem laetitiam oratio ab eloquentiae prosessore Friclerico Blassio patrio sermone habenda interpretahitur. His sollemnibus ut prompto lubentique animo interesse velint, eo quo
par est obsequio atque observantia H EAN Principem domus
Hortassiae generosissimum academiae nostrae laventiSSimum, magiStratus Imperatorio Regios perillustres et civiles et militares magistratus urbicos summe colendos, Sacrorum antistites maxume reverendos, gymnaSi Scholaeque reali Superiori praeceptores honoratissimos nec non viros Dectatissimos ornatissimosque qui aliquo ossici vel studiorum vinculo cum universitate nostra coniuncti sunt denique urbis incolas et quicunque patriae nostrae favent Chaseiuntque rogatos invitatos esse volunt Rector et Consistorium academicum universitatis Iciliensis.