Emendationes Julianeae [microform] Dissertatio...quam...defendet Joannes Horkel..

21쪽

liae ad ea, quae P. 29 D. de Simulacrorum aeternitate disputantur, reserenda Sint. Quae quum ita sint,ia promptu est conjectura, omnia illa a Christiano alita tuo in margine Scripta librariorum demum negligentia Iulianeis interposita esse. Quodsi quis dubitet. num exercuerint Christiani polemicam artem in librorum marginibus, Sciat ille inter Lucianua etiam scholia praeclara huju arti exempla inveniri. Unum adscribam nostro loco Simillimum. Commemoravit Lucianus in libello de morte Peregrini ita ci Upια ηυ

Qui in Iulianum tam acriter invehitur vixit fortasse ilialis temporibu S, quibus graviSSimae de simulacrorum cultu controversiae in Byzantino imperio exarserant. Glossemata latere in Scriptore nostro, ii etiam On-jicere poterunt, qui ipSum ne Semel quidem legerint. Nam si verum est, quod Richardus enti us conlendit hantiqua exica compoSita imprimis SSe X X-cerptis e Scholiastis et Glossariis in peculiares auctores facilis est Suspicio in tanta librariorum incuria. in illis scriptoribus, Di uberrimam his lexicis messem praebuerint maximam etiam aut latuisse scholioriani copiam aut nunc etiam latere Cadit hoc in Julianum saepe enim Suidas explicatione asser vocum, quae occurrunt apud OStrum, et ita quidem ut dubitari non

data occasione de iis monuerunt, . r. aSt in p.

crit ad BoisSonadium. p. 227. d. LipS. SuSpicionem hinc natam ipsi codices egregie interdum confirmant nam ut nonnulla Scholia ita in textum recepta Sunt, ut libri nullam moveant interpolationis SuSpicionem, ita in aliis ita variant, ut omittat alter, quae in alter non sine dubitatione legimus. Ceterum, quantum ex his reliquiis concludere licet, scholia neque magni momenti suisse videntur, neque nimi multa, quum non utatur Julianus illo dicendi genere, quod proprie a grammaticis glossematicum dicitur ' nullum tamen

interpretationis genus prorSu neglectum suisse videtur. Nam quum aut re explicandae Sint, aut verba, scholia aut excursus sunt, ut ita dixerim, nominibus additi, sive longiores Sive arctis sinibus circumscripti, aut Singularum vocum explicatione unam interdum vocem pluribus illuStrantes, aut exempla asserunt, qui bus rarior aliqua forma defendatur et illustretur. Priori generis interpolationem Stionbachius elicissimo detexit in p. XXII p. 389. Q, ubi ea, quibu παυο-

cantur, Sine dubie pro interpretamentis male interpositis habenda sunt. Alterum ego addam Xemplum.

Docte de eo disseruit Caelius Rhodiginu Lecti anit. l. XIII. c. d. p. 664 d. Francos. 1666.

22쪽

άγα ω αί tιονι UritS ObSecro, OSteaquam ad Plutarchum relegatus est Staicus, quem alloquitur JulianuS, minuta ista exspectat additamenta ad rem ipsam minime pertinentia optime id cum ScholiaStae Ongruit ingenio, quem, ut legente meliori fortuna uterentur, luam miser ille Cynicus, ea, ob quae illi lutarchus adeundus est, pauci Verbis comprehensa in margine Scripsisse haud absonum fortasse uerit. Suspici0nem Omnia, quae inde a verbi o/ος γηγε)taea leguntur, Spuria Sse, confirmat Iuliani usus Amat enimo assectat interdum brevitatis quandam Speciem prolixus alioquin scriptor. Hinc ellipticae dictiones, quibus distinctum est largum orationis sumen, hinc abruptae Singularum rerum enumerationes, hinc illa ratio, qua proverbiorum, Si quibus utitur, prima scribit verba, cetera Se mittere ipse monet. Fatebuntur,

puto, qui accuratius perpenderint exempla ab Iluylero p. 527 ex una epistola collecta G γυοεῖς, ti-

τ δε αλα κ του βιβλίου μάν αυε, et quae hi Sunt Similia, haec, Si non prorsus eadem, a tam certe SimiliaeSSe nostro loco, ut haud exiguum conjecturae meae pondus addunt. Accedit ipsa dictio Julianum enim, nimium plerumque in alticularum Su, duarum deinceps sententiarum initiuui ab eodem pronomine συτος,

ἐπὶ τουτω sumpturum suisse particula nulla addita equidem persuadere mihi non Ρ0Mum. Λίξις ε opinarii non St elegantiorum seculi quarti scriptorum, sed est 23 scholiastarum, neque Graecorum S0lum nam ut hi pronomine demonstrativo, ita relativo interdum utuntur Romani.' Utrum illa verba, quae genuina SSe negavimus, integra scholiastae ingenio debeantur, an arctior quidam noxiis inter ipsa et deperditam illain Phiatarchi vitam' ' intercedat, nem facile dixerit. Denique si quis non ipsum s0him scholion Sati antiquum, sed in textum etiam mature receptum SSe contendat, et in verbis: ἐπὶ ma προπυλαίωυ Scholii scholion deprehendere sibi videatur, quidem non multum refragabor. Frequentiora sunt scholia quihus verba illustrantur, frequenti0ra vitia inde nata. nsam emendandi praebet interdum mos ille uliani, quo sententias ita sibi opponit, ut verba verbi reSpondeant Partium lianc aequalitatem ubi turbatam invenimus, nostro jure

de corruptione cogitabimus. Est ejusmodi locus in Mi

ἀκόλαστου , αε ί-α Accurate ibi respondent lata δημοσία, ά ρα - αῖς Sed SubVertit aequali tutem additum ilhid o κοι Suspici0nem hoc moveret in omnibus omnino scriptoribus, quum formulae δία dri ιοσία, Jία κοινῆ ossenne Sint et eadem ubique forma recurrant, Sed prorsu non serendum videtur in Juliano, praesertim quum sibi, ut exspectato cui,' o. gr. Schol ad Pers Sat. II. v. 27. Bidentes, Locu Sacro percussus fulmine, qui ident ab aruspicibus conSecratur, quem calcare nefas est. cI. I ubric Bibl. Gr. t. III. . 347. d. Vet.

23쪽

usitata utatur formula e gr. Fragm. p. 30 A. et communi Sui et suo accommodata ingenio. Vix igitur dubito quin ικοι ad ἰδία adscriptum fuerit et in marginem relegandum Sit: &3 vocem SSe notiorem, quam quae scholio illustrari potuerit, non dicent, qui norint Scholia ista serioris aevi, quae Saepe nihil Sunt, niSi Synonymorum collectiones. Nullum quidem ad id inveni locum, quo Jια per ικοι Xplicetur, Sed X-plicati et per se serri potest, et commendatur, ni sallor, areta cognatorum adjectivorum οἰκεῖος et διος conjunctione. Ita apud Hesychium exStat glossa obcεῖαι&ci, repetita a Phavorino p. 338 ed. Basil. 1538 . in codd. etiam οἰκεῖος et ιύιος permutantur es BoiSSOnad. ad Ε ap. t. I. p. 440. - Simile mendum simili ratione sanandum est in p. XXXIV p. 406 . . ubi editores usianum de Proteo haec secere dicentem: γω δε,

Λιαι. ConStan est apud Graeco Scriptores diScrimen. constans oppositio inter ipSam naturam eaque, quaUnon sunt naturae Iulianum, OppOSitionum Venatorem, non Secuturum suiSS hunc morem et ipsa dictione accurate expreSSurum parum videtur credibile. Quare, praesertim quum alibi veteres Suumque Sequatur ingenium cs. p. VIII. p. 377. B. r. II p. 94 . p. 63 C. a. persuadere mihi non OSSum, eum hoc qui dem loco aptissimam oppositionem otioso turbaviSSe additamento Vicienda igitur cense Merba ν id ει et pro Scholio habenda ad φυσεως adscripto. Debe-

tur interpretatio praecedentibus verbis, neque tamen bona est, quum alteram tantummodo laudis partem contineat. Commendat coniecturam geminu prorSus locus in p. XVIII. p. 386 B. Acεῖνου εἰ

tium etiam exemplum addam. Miserat Iamblichus Juliano scriptum aliquod quod quale fuerit ignoratur. gratias agit Iulianus Suamque aliquam remittit ratio nem una cum epistola, quae inter edita prima est et quinquagesima. Ibi p. 421 . haec exhibent codd.

additum παρα σου et sapit scholiastae ingenium. Interdum enim, ubi non satis intelligebant librarii quo reserenda essent Scriptoris verba, Suo consilio addiderunt nonnulla, quibus inpertiores terent relationes ipsaque planior exsisteret sententia. Neque id essiciebant nominibus additis, dissicilior tum fuisset error, sed induebant ipsius Scriptori perSonam et pronominibus Ἀγω oris et ita utebantur quasi ipse Scriptor loqueretur, non Schosiastes Probant hoc uliani quoque codices, praecipue Parisinu ille Sec. XVI. quem vocat eylerus. Exemplo sit p. m. p. 17. C. ubi illo Iuliani verbis cisi βλιχου γ δειματα temere addit προς Λιμς. filii loci alia ratione sanandi Sunt. Εp. XXXIV. p. 406 D. στ' εμοιγε 6οκεῖ καὶ ωη-

24쪽

interpolationis Suspicionem Veniunt. Uuare luiani unus tantummodi eFleri codex verba exhibeat qualia exscripsimuS, in duobuS κεῖνο deSit, nuS, Si accurato ille dixit omnia inde ab πί Squo ad ἰυ 4α-σ αι mittat recte, ni allor, hic quo lue Juliano Suam reStitu consuetudinem, qua Oetarum verbis, ubi extra rationis nexum pDSita Sunt, Simplicem praesi-gere solet articulum cs. MiSOP. p. 348 D. Fragm. P. 291 . ubi Potavius recte τοί conjecit, ad Themist P. 260. C. u.). Cetera SchosiaStae, haec usu no tribuenduvidentur: σρ ερ εγε οκεῖ καὶ ο ιηρος, ia ἀνεβίω,

Homericorum versuum commemoratio aliud etiam vitium peperit in Or. . p. 1 B. Laudat Iulianus notissimos ei Sia de Sceptro gamemnonis, ita

Ἐρ1ιείας ε ,α ωκε ' ὁ Πελοπι Ἐρ1ιείας in et od conjuncta ferri non possunt, utrum delendum Sit non dixerim. Etiamsi enim repetitum minu gratum Sit auribus, serri tamen potest, et facile, Si in unius libri margine totu Homeri locu exScriptu erat, poeta verba inde SSumi Olerant Saepe, quod cur-Sim adnotabo, poetarum Verba ita Sohitae rationi intermixta sunt, ut dissicilis Sit distinctio. Do plerisque recte judicatum SSe videtur de r. IV. p. 32 C hil, quod Sciam, adnotatum St. Quamvis enim editionum lecti, ακτις Ἀλι- nullam habeat Ossensionem tanti tamen is cod. VOSSian auctoritas minus

Pανεν ΘΥl 3 3 τω προτερων φαος Antig. V. 100 sqq. , luod ideo non negligendum duxi, tui in dubitationem vocata est loci illius lectio, illaque ratio, quam Godolaedus Hermunitus iniit novum hinc nanciSci Vi

rum eleganter procedere sententiam et in sine praecipue claudicare nemo negabit. Ipse etiam Juliani usus nos prohibet quominus in codd. lectione acquieSca-muS. Ponit enim praecipuam quandam diligentiam in Sententiis apte et eleganter terminandi8, et Semper. quod sciam, ubi duae Sententiae ita conjunctae Sunt, ut in utraque aut idem verbum repetendum uerit aut duo ejusdem significationis conjungenda, in priori tantummodo verbum p0Suit, recte id in altera facile Suppleri p0SSe nimiamque ei Spicuitatum interdum vi et gravitati orationis ossicere ratus. Accuratior talium locorum contemplatio, quale Sunt aess. p. 321. Dἀλλ άυαγκάζεια με λεγει ortae ALεν εχρη in

25쪽

si quid video, suspecta reddunt extrema duo verba τῆ ειυε Πυαι. Accedit ipsa dictio. Nam ut largiar potuisse sortasse in altera etiam Sententia repeti veniendi verbum ridicula paene Si repetiti εἰναι, ξεῖναι temporum etiam mutatio habet quo offendat. Hicienda igitur censeo verba, quae in Suspicionem vocavimuS scholiastes ad ista adscripsit 4ειυαε et ex hoc demum interpretamento neScio quo errore it εω rium

est, id quod non incredibile videbitur iis, qui sciunt, quot

errorum cauSa longarum et brevium vocalium consu- si exstiterit. Ep. XXXIV. p. 407. B. ' si ἈΛιοιαε ευχως Ἀες τό

ραπε)ιφ ῆναι. Hanc priorum editionum lectionem Heylerus e Parisinis codd. ita immutavit: εις o MOτα- του του γ 9wις. Recte Sane haec procedunt, neque

quidquam nos impedit quominus Julianum ita scribere

αχρι γηρως nihil ad rem faciat. Fateor tamen ea mihi admodum esSe Suspecta. Nam mira illa qualis apud Spanhemium est, lectio βίου r ας habet Suam auctoritatem Exhibet illa verba Heyleri cod. , ineunte seculo XV Scriptus, Baroccianus, praeStantiSSimii denique liber ossianus, ita ut temerarium videatur, his

prorSu neglectiS, Vide ea arripere, quae in tribus codd. leguntur, quorum unu Sub finem Sec. XV, ceteri Sec. XVI. exarati sunt licet jam ni fallor, du-

bitare anne correctori ortasse debeantur planiora illa et sucis:0ra. Amplector hanc sententiam et rem ita explico. Julianus haec scripsit: εὶς ὁ κροτατου os βίου, adscripsit his scholiastes γῆρας, plane ut est in vett edd. nisi quod addendus est articulus Parum enim verisimile videtur, si genuina et antiqua lectio haec fuisset: εὶς ὁ ἀκροτατον του γήρους, quemquam illud βίου additurum fuisse γηρας contra apta est et vera explicatio sormulae, quam nos Iuliano vindicavimuS. Neque Vero, quod contendere aliquis possit, praecedenti βίω βίου temere descendisse putandum eSt, quum repetitionis nulla prorsus causa inveniri possit. In epistola etiam quarta et vigeSima correctoris manum deprehendere mihi videor. Est ea ad Sarapionem perscripta, neque invidebimus ei honorem est enim ineptissima propter quaesitam et perosam elegantiam in argumento sutilissimo Laudat Iulianus sicOS, aSque quum omnium omnino fructuum principes sint, circa Damascum ita provenire dicit, ut seipsas superare videantur hinc duplicem iis laudem conciliari. Audiamus ipSum p. 392. . : τοιαύτ υ ε

ες τὀ κα όλου νικων. Ferri haec posse non nego: Sed est ea correctionum natura, ut aut non animadvertantur aut praeserantur genuinis Suspicionem movet cod.

26쪽

hibet. Quare quum illi codiceS, quorum primaria est auctoritas, tertium caSum ponendum SSe doceant, se qui eos non dubitabimus. Quo facto, quae antea X-plicari posse videbantur, intelligi non possunt. Sed una vocula deleta, una leniter mutata, perspicua fiunt omnia. Ita scribendum SSO existimo κρατουντι ' ν

νέμωντα Rarior quidem est haec sormula quam illa ως Deoc, Sed alibi etiam apud nostrum occurrit altera quo frequentior est, eo facilior fuit correctori error, qui Iulianum se ex ipso Juliano emendare OSSe Utabat. εοικος SeripSi non, quod Simplicioris mutationis causa praeserendum Alislui cenSuerit, εικος ), quia

Iuliani usus hoc sibi postulabat. Significavi Supra Me peculiare Scholiorum genu non verborum significationi explicandae, Sed ipsis veriborum formis analogia illustrandis destinatum. Male de lio genere tacuerunt, qui in Iuliano Versati Sunt nam unuScerte locus labem inde contraxit gravissimam. p. XL. P. 419 B editiones et Ueyleri codd. haec habent: o G

ά ηΛια πανταχοU Arhyoῖ. ejleriis inepta, inquit, comparatio. Non est adeo inepta, dummodo recte o-plicetur et Scholiastae tribuatur non Iuliano. Nam ei ii quidem interpretatio humanitatem Suam tanquam

disciplinam aliquam in omnes homine explicat tantum non ridicula est, Sed si reputaVerimus φιλα43 ρώ- πευγια formam SSe rariorem et delectari omnino Julianum verbis in μα deSinentibuS ιτούργη)ια, σε-iailrti cet.), non vituperabimu SchOsaStae consilium,

qui, ut lucem asseri et insolitae formae, in margine scripSit κα απερ ΜΑΘΗΜΑ, Sed librarios vituperabimus qui abusi sunt scholio ad evertendam totius loci sententiam.

Venio ad illud corruptioni genuS, quod, ut omni bus Omnino scriptoribus, ita Iuliano quoque, Si non gravissima, at plurima certe infixit Vulnera, depravationem dico scripturae. Non dubito contendere, nunc etiam post praeclara VV. D. cura tot hujus generi menda in eo latere, ut Si Singula omnia asserre vellemus, liber scribendus eSSet, non commentatio praestabit igitur percurrere, quae graViSSima Videntur, non tam ad emendationum multitudinem, quam ad ipsam emendandi rationem respicientes. Incipiamus ab illis corruptelis, quarum cauSa sui recentior pro nuntiandi ratio. ConStat ex hujus legibus litterarum

R, L M, ει, ις αι, ε diSerimen SSe paene nullum. Quam consuetudinem quum Sequerentur librarii, totius erraverunt, ut certiSSimum Sit, codicum, recentiorum

praecipue in distinguendis ejusmodi syllabis exiguam

esse auctoritatem. HOC Si ObServamus, nonnullorum certe locorum in promptu erit emendatio. Misop. p. 338 A. εἰναι γ p, εριαε, ο βιβαινε το ς

σεις αμῶς ria'. Ita hunc locum exhibet Petavius, Spanhemius ultima verba ita mutavit φυσει 'αυτοῖς

27쪽

d στοις. ηδιοποις VeriSSimum videtur, de celeris numintegra sint vehementer dubito. Non quaeritur enim natura sibi jucundi sint mali cantore necne, Sed simpliciter dicitur eos aliis molestos, Sibi esse jucundissimos quare suspectam Oeem ita corrigo: -η-

plurali numero positum referri quodammodo posse ad varia philosophorum Systemata audacius variarum philosophiariam nomine insignita, quamui ne hoc quidem satis probabile videatur nego et pernego SequenSί- τω cum Singulari mi προοπησοι ii ullo modo conciliari posse. Ni fallor e φιλοσοφια philosophorum notio repetenda et ad hos utrumque pronomen reserendum est tum leniSSima mutatione ita erit scriben

τῆς ἐαυτω παιδείας Interpres callide vitavit difficultatem.

Ep. XXIV. p. 393. A. Supra jam emendavimus laudes, quibus scos exornat JulianuS in eodem argumento hic quoque versatur. Dicit de iis haec ἀλλα

ipsa particula mi intelligi poteSt, neque quid sequens sibi velit Optativus. Plana sunt omnia si ad Itacismi

modo explicanda sint e praecedentibus patet, ubi Ju

lianus cum amascenam τω τῆς ε προια νοβιω πανταχου ιαβαινε υ dixit. Or. III. p. 114 B. ui ει di τις πιλλη Uνε- ποιησε τω γη3ιαντι. Quid particula εἰ hoc loco signiscet non video. Ni fallor, εἰ si in ridri mutato, tota Sententia pro interrogatione habenda St. Or. I. p. 183 C. πίων εἰ υ ις τῶ χας του σω)Lατος σκε ναελ. Quum sutura antecedant, s tura Sequantur, Optativus serri non potest. Scribendum

orcilii εν HI, quae ineptiSSima St, quum neque dominorum neque Servorum ulla sat mentio, tamdiu tolerari potuiSSe praesertim quum egregiu ille Od. VOSS. νηυα3ιευm exhibeat, unde facillime et mutatione paene nulla νευ' ιευσ essici potest. Or. ΙΙ. p. 98 . τοῖς εμφροσι ε βεβαίως ο --

τους εαταράττειν παρεχη Caret sententia sinito, quod dicitur, verbo. Hanc ob causam, et ut accuratius haec sententiae pars priori respondeat, ita scripSerim το

hoc vitiorum genus in terminationibus vocabulorum ita in eadem hac oratione p. 58 D ιαυo' πὶ Θωη non cum Petavi in ιαυση εις ψωri Sed in διανοη- ειη Θων mutaVerim. Ex eodem hoc sonte plures derivandi sunt err re in una Oee ιμαι commissa quae facillime corrumpi poterat, quum utraque Tilaba illas quidem vo-

28쪽

cales contineat, quae solent in codd. cum Aliis permutari. Utitur vel abutitur potius Iulianu hoc verbo Saepissime. Est enim hic mos seriorum istorum Scriptorum. ut veterum imitatur elegantiam sentiant quidem et percipiant eximiam artem, qua illi, particuli aliisque voculis scite interpositis, vel lenissima exprimunt cogitationis et dictionis discrimina, ut interdum ex ipsis verbis non pateat solum, quid dixerit Scriptor. Sed etiam quo id animo dixerit: sed in hoc uno omnem paene elegantiam versari rati, ita hac arte abutantur, ut opprimant lectores et nimia elegantia ipSam elegantiam Subvertant. Haec nimietas apud Julianum. quum in particularum, tum in hujus verbi usu conspicitur non Si igitur cur miremur nonnullis locis jam ab aliis emendatiS, reStare qui medicina egeant, immo mirabimur non multo plures esse, nisi Statuamus vocem, quae in una pagina exies interdum Occurrit, vel negligentissimis librariis ipso usu tum cognitam suisse, ut paulo rariu in ea erraverint. Duo asseram

exempla. Restat tale vitium in p. XVII. p. 385 A.

κάθεο ιισητον. InfinitiVum di αι, quum non habeat, quo reseratur, serri non poSse recte judicavit Silenbatachius ), et conjecturam proposuit iis και, quae per se non mala tamen improbanda mihi videtur. Nam quum solennis sit in codd. Verborum εἶναι et οἰμαι confusio, multo certita ita SeribemuS τὀ 3ιευ in πρωτoa obιαι λί ιου Sqq. Miror et terum vulgatam lectionem in stagni p. 296 D. a VeriSsima Petavit emenda-

fusionem istam solennem esse Suo jure contendat. Uiramque syllabam corruptam vidimu S alterius Or- ruptio notanda est in Or. I. p. 201 C, quem locum Supra jam emendatiorem exscripsimus Codd. haec

του it 9 ro1 εἰναι Particulae usa nihil in sequentibus respondet, neque distinguuntur omnino variae variorum Sententiae recte igitur me facturum Spero, Si o his in hirci mutabo. Variant interdum codd. inter o βιεν et o ιαι. s. Jacob ad chili. Tatium p.

727 p. 93, 28

Ilaec verbi collocatio, qua indicativi nudum interponitur, Solita est et VulgariS, Verumque St, quod scholiastes Philostrati, quem Boissonadius edidit' , prae

in uliani libris loci, sed paucissimi, ubi non Sim ple οἰμαι Sed σπερ οἰμαι interpOSitum SSe Videatur, neque satis ad id mihi liquet, num omnes in suspicionem vocandi sint in hoc certe patet, hanc rationem non debere iniri, ubi sufficit altera. Notandus est hoc nomine Petavius. In Misopog. p. 350 haec suppeditant codd. OP δε - τελει τῆς latoλεως Ἀμ-

29쪽

quum P. Martinius, rερ- γιαι Sicut opinor' interpretatus esset, erravit ipse et tranSvei Sum egit prudentissimum virum, Petavium Labat an Sententia, si ita Voces conjunguntur, neque mirum St, πρωτου illud V Uoς alterum procreaSSe. PetRViu enim, ut con- Structioni succureret, verba ταευ ζη. μαιν prorSUS ejicienda censuit Sed neque probabilis admodum, neque necessaria Si conjectura. Omnia enim rectissime e habent, Si, justa interpunctione restituta ita ScribimuS

De pronuntiatione haec sussiciant. Aliud depravationi genu repetitio St, Sive unius litterae, Sive integrae Silabae Litterae male repetitae maximam partem tacite correctae Sunt ab interpretibus, paucis Simae eorum acumen fugerunt. Quae in p. ad Themist. p. 266 A leguntur: λλ λι υ porta No 11 εχ- ciani , PetaViu ita interpretatus est: atqui nequaquam id sapienti viro dignum esse dixerim . Male. Aperte altero, deleto legendum est: λλ ου ἄν φαίη νουνεχ - i' ly, Plane ut in Or. L p. 4 C. τουτους εου lo χ Up ς ἄν φαεν νουν εχυ amis. Et haec quidem oratio et ipsa simili sed graviori laborat vitio.

βιοτνῆς καταγειν σφῶι ιου, desiderant interpretem. neque facile invenient. Ossendit praecipue ἄλλης quid Si suspecta voce leniSSime mutata, ita scribamus: μεμ

Ceterum cavendum St, ne locum in lacunae Suspicio. nem Ocemus et repetitum εκ desideremus amat dulianus hoc attractionis genus Miror Schaeserum, ubi hunc usum illuStrat ), exemplis Sum Sse ex aliis scriptoribus desumptis, quum ipso Julianus Satis multa

Multo perniciosiores Syllabae sunt repetitae. U-culentiSSimum exemplum exhibet p. XLVI p. 426 D.

- τι βιεγα και creto pila'αι λβιου. Quod sit interdum

in interpretationibus Latinis, ut dissicultates callide dis- Simulentur, nostro loco actum est a Petro Martinio haud malo alioquin interprete. Vertit ita: Munus est profecto levius, quam ut eo quispiam possit vel de opum abundantia gloriari vel beatum Se praedicare. FalSiSSime. αποφῆναι activa est forma neque signiscare poteSt beatum se praedicare et inaudita est, quam ille proposuit, verbi ε orlσαι Significatio Loquitur Julianus de praedio antea commemorat idque divitem quemquam et sicere OSSe negat. XSpectamus igitur pro πινοῆσαι verbum tranSitivum, quod cum Sequenti ποφῆναι ad myci reserendum sit. Non despero id inveniri posse. Nam Si StatuamUS, praepositionem κυ ex antecedenti librarii errore originem duxisse, habemus formam oliorci e qua facillime vi, σαι estici potest; ' , ita ut haec dicat Iulianus ελατ-

' in adnotau ad orat. I. Lipsiensi Wyttenbachii commentationum editioni praefixis. 'R Similis es verissima Pelavi conjectura, qua in Or. III. p. II C pro ἀνοητον Go που repOSUit.

30쪽

καὶ πopria αι ὀλβιου Minus grave vitium hinc contraxisse videntur haec in Or. III. p. 110 C: τῆ ἐ υ, ρ

enim pronomine 'ός, facilior l0nges sit it elegantior

sententia. Arcte cum his erroribus conjunctae sunt salsae verborum et Silabarum divisiones. Exempla non desunt. Misop. p. 345. D. OU ζεστιυ o Jd io ου του αγριον καὶ Ἀνηγιερον 1ιαλάζει γων. Ad o sis requiritur pro nomen relativum, quum indicativi sequantur diremio igitur illo oro et leniter mutato, Scribendum videtur

Ep. XLI. l. 421 IIρω σου dri καὶ dro του λογον UIL ει νευΛιατι. Vulgatam hanc lectionem, quum sensu caSS Sit, Ueyleru ex uno codice , qui pessimae est notae, interpreti etiam, ut Videtur, aliquid tribuens auctoritati, ita mutavit πρωκες si καὶ αυτός ὁ λογου cet. idque ita interpretatur: accipe ante alios . Parum sane verisimile videtur, Julianum, si hoc dicere voluisset, non additurum suiSSe yo των

λωυ vel simile quid, neque recte Heyleria explicuitaoristi illius significationem. Denique quis interpolato isti codici fidem habebit, quum alii libri idem omnes exhibeant, idque tale, ut mutatione paene nulla elici inde queat idem, quod scripsit Iulianus. maud dubie

Acia inter mera participia poSitum ferri nequit, reponendum Si πως ε ο τό εταιριον Sqq. multis jam observatum est negligentiores libra riOS ubi verba inveniebant e verbo simplici et duabus praepositionibus composita, alteram interdum praepositionem omisisse. Uno, ni fallor, loco ipsi codd. duplicis compositionis vestigia tenent. In ep. XX. p. 388 vulgata lectio est: εἰ ὁ χρη τι κω πω - αι, duo codd. Parisini habent προσεύξασ αι Si utraque lectione Conjuncta προσεπεύ4ασ αι ScribemuS, proXime accedemus ad cumulatiorem Juliani elegantiam. Magnu es locorum, qui, quod Supra Saepe factum esse Significavi, e brevium et longarum Vocalium permutatione labem contraxere, numerus et facilicsere Semper emendatio. Quare de iis tacebo, quae perSpexit interpreS, de paucis tantummodo locis dicturus, ubi aut parum liquet, quid ille Senserit, aut erraSSe eum patet. Ver santur omnes in litteris discernendis. Or. II p. 99 πολλων χε τυχου ληχως ἐυόχων - 1 ταε περι αυτον isto νέαις Quam impedita sit haec lectio Putavius nos docebit, qui mire Se torquet in interpretando. Vertit ita: itaque, quum multi forsitan vero de iis, de quibus erant Suspecti, contra Se perpetrati essent obnoxii. uanto acilior sit sen