De rerum dispositione apud Antiphontem et Andocidem, oratores atticos, commentatio

11쪽

P. P.

UPS ALIAE

13쪽

UPS ALIAE

TYPIS DESCRIPSIT ACAD. TYPOGRAPHUS. MDCCCLIX.

15쪽

ltu magna illa tot tantorumque Scriptorum copia et arietate, qua Graeca litera abundare constat, haud scio an nulli animum legenti aut Subtili sententiarum elegantia allectum diutius teneant aut multiplici rerum ubertate oecupatum delectent Vehementius quam Attici Oratores Sive enim Spectamia ea, quae in re publica saeta Sunt, res populi ab historici perScripta Velut e longinquo cognoscimus, ab oratoribu Velut culis Subjecta intuemur nec legere magi oratione eorum quam audire nobis videmur. Ac more S in Stituta, Vietum cultumque veterum Si investigare CupimuS ea omnia in orationibus eorum, qui incertaminibus verSari Soliti Sunt disceptationum forensium non tam dicendo enarrata Videmu quam XPre S Sa agendo. Sive ad Sermonem oratorum et eloquendi saeuitatem animum advertimuS, ViX aliunde luculentiu apparet, qua in laude lingua liter: eque Grί deorum Ponendae Sint. His ego de causi quum ad oratores illos legendos me conserebam tum inter legendum ad id maxime contemplandum invitabar, quid quisque eorum ad dicendume arte et ratione deserret. Si autem sentiebant Graeci Vetere S, Ut, qui S qui in concionem populi veniret aut soriam attingeret, arte eum et doctrina instructum ad illa accedere saS SSe arbitrarentur. Verum quidem St, non

omnia, quae ad vim dicendi pertineant arte et disciplina comprehendi posse Indoles enim ad bene dicendum ma-l s. Quintil. Instit. Orat. VIII, Prooem. 12. Certa quaedam

via est, et in qua multa etiam Sine doctrina praestare debeat per se ipsa natura, ut haec, de quibus dixi, non tam inventa a praeceptoribu quam, cum serent, Observata esse videantur. s. Cic. de r. I,

23, 109.

16쪽

jor quaedam Per Se ipsa non ea Solum, quae praecepta Sunt, perficit et illustrat sed nova etiam invenit et ad usum Suum convortit. Sed Ciceroni Credendum est, quum ad naturam eximiam et illustrem acceSSerit ratio qupedam consormatioque doctrinae tum illud nescio quid praeclarum ne Singulare Solore ex Si Stere. Ac neminem sere Athenis vel apud populum concionantem vel in judicio causas dicentem in VenimuS, qui non ex Sophistarum domestio institutione et umbratili exercitatione eductu in Solem et pulverem prodierit. imirum et ar requiritur et exercitatio. Utraque sine altera debili e St nec quidquam proficit β. Contra ea si altera alteri u ope BdjuVatur, majore in dies incremento Augent inter Se et perpoliunt'. Verum

enim vero apud Graeeo quum aliarum tum harum Praecipue rerum cernitur vi et S Situdo . Ut quo majores ad omnem ex uellentiam fecit progres Sione eloquentia ipsa eo demum diligentior et accuratior ratio dicendi et disciplinaeva Serit. Utraque utriusque Proseo tuum dedit et causam et occasionem et documentum. Hoc eo minia in eloque utipe apud Gripeos historia mirandum est, quod veteres illi dicendi praeceptores inde a Corace et i Sia, Siculis, a quibus primis libros rhetorico τεχνας η TOοικάς' con-SCri to is Se constat', usque ad auctorem Rhetoricae, quae

4 Primulare Quint l. O. X, 2 8 nulla inquit, Sit ars, quali iuventa est, nec intra uitium Stetit. Illis τέχναις eloquentiae non praecepta Solum Sed Xempla etiam Pontinebantur, cujus generis sunt tetra logue Antipliciniis CL L. Spenget. Συναγυ μὴ τεχνων s. Artium Scriptores Stuit 18 28 p. 1l sq. Valent. Ros De Aristotelis libro P. Ord et auctorii Berol. 1854. p. 101.

Cf. Spengel. l. l. p. 29 sqq. 37 sqq. Cic. de Invent. II, 2, Tibia in inveniorem et principem iiij us artis dicit. Sed cf. Id de r. J, 20 9l Brul. 2, 46. Marii Victorin expositi in Cic. de Inventia l. l. p. 207. d. Neapol. 1777. nititit. I. O. III, 1, 8. Schol ad Isocr. r.

17쪽

dicitur ad Alexandrum ' omnes et oratores fuerunt ipsi et ita de dicendo praeceperunt ut, quae tr3der 'nt Omnia

ad suu foren Sem Converterent et Q comm Od Arent

Quae cum ita sint, quia inter artem et Sum dicendi apud Graecos ea interces Sit ratio et Contentio ut ab hoc illa mori recederet in illa latu niteretur', operae pretium

Anaximenem Lampsacenum. Ille liber de rhetorica On- Scriptu in operii m Aristoteli Ortim editione irrepsit atque in Odi i-bu manu Scriptis, qui adhue ogniti utit, sub nomine Aristotelis sertur. De hac re dubitationem primus movit Petrus Victorius in protegomenis immen tariori in in tres libro Aristotelis de arie diuendi Florent. 548 iis, quae in Scribuntur Vcapita quae perpendi debent ante legitimam operis declarationem, auctoremque libri ex Quirit. I. III, 4 9 Anaximeneni S Se monstravit. Cf. jusdem ain . eoit. Lib. XIV. c. 1 l. p. 246. d. Lugd. 1554. Sententiam jus secuti sunt proXimis Seculis plurimi viri docti, pios . . in khitis in iis inenta fio ne de auctore rhetoricae, quae dicitur ad Alexandrum, Heilbron. 849 p. 1 - 2 enumerat, quamquam addere poterat ditorem operum Aristotel Basil.

1563. p. 49-55 et a plero ne rium ad Quintil. I. O. III, 4, p. tb Sq. qui tamen contra quam secit Spengel ad Anaxiiii. Lips. 1850ὶ

p. 99 Quintilianum, non Anaximenem emendandum censet. At cf. Fin kh. l. l. p. 6-l2. Fuerunt quoque, qui, quum hanc artem Ari-SIO telis S se negarent, tamen alii aliis auctoribus tribuerent, de quibus cf. H. Usener, me Stione Anaximeneae Gottingae 18b6. . . Sententiam Victorii denuo argumentis confirmavit L. Spengel Arit. Scripti. p. 82-191 Cui postquam adversalus est Laur. Ler Se hius

S praeli philoso: hie der Alten. Tom. II. Bonn. 1840. p. 280-290ὶ

quuiu o S acerrimas inter ipso Controversias cf. eit schi . . Alterilium S issens ch. 1840. p. 12 8- 267. 18 l6 p l9-940 1847, p. s - 14. Rhein Mus. 842, p. 176-l92. Anaxim. d. Spengel. P. XSq. s. p. 99 Sq. ad Spengelium inclinasset victoria, tum demum a plerisque Anaxime nis esse librum non injuria negari de Situm est. Ceterum s. in kh. l. l. Quamquam demonstrare conatu est C. Campe in Philol. IX. 06 l28, 2 9 310 non magis Anaxime Di hoc opta e S Sequam Aristotelis aut alicujus uti ius scriptoris sed ex pluribus misere confectum )e quo cis Sener. l. l. p. 3 qq. Spengel Arit Scripti. p. 117. DionSSiu quoque Halicarn. De Isse judic. c. 9, p. 26. Reis . ab Ana Ximen orationes Scriptas esse docet Usener. l. l. p. 22.

18쪽

sore duciti, si quis ad oratorum Graecorum dicetidi virtute explananda ita Se conserret ut a rhetorum illorum decretis proficisceretur et ad eorum lege et XPOSitione S, quoad ejus fieri posset, Singula revocaret. Ego ero quia mneque omnem vim dicendi complecti me posse viderem neque omnium, qui in hoc genere S Sent licere mihi rationem habere, non inutile S Se Putavi eorum, quae ad eloquentiam pertinerent, unam aliquam partem deligere, quae apud quosdam oratore qua in ratione e S Set, quam maxime POSSem di Stincte, exponerem. De rerum igitur dispositione apud Antiphontem et Andocidem, oratore Atticos, quaerere constitui ita, ut ab Anaximene rei tractandae principia repeterem ad ejuSque lege et praecepta reserrem ea, quae de hac re cognita et explorata haberem. Qua re effici in illis Scriptoribu PoSSe Sperabam, ut et ad universam saeuitatem oratoriam eorum illustrandam et ad singulo locos aut melius explicando aut rectius emendandos aliquid conserretur. Sed quaerat sorsitan qui Spiam, qua re Commotu secerim, ut ad AnaXimenem potissimum accederem, Aristotelem, Summum illum rei rhetoricae X planatorem, mi S Sum sacerem. Ad haec et brevis erit et acilis responsio Aristotele enim quum rem altius H petendam duXi Sse videatur, a more rhetorum abhorren paulo Subtilius quam pro fori usu concionumque certaminibu disputavit. Contra ea naximenes omnia ad caia Sarum veritatem civiliumque disceptationum consuetudinem Conformata accommodavit λ0.

Lehre uia Vors chris angeeignet orden si V10 Cujus sententiae auctorem habeo satis locupletem conardum Spengelium, peritissimum harum rerum existimatorem. - - ja, da SSichoein Bedenken trage, den erili diese Rhetorii ii. e. het ad AleX. sur iis gum Verstandia is de Reden de Altera, nichi gur rheninis der eredis anahet an sicli 'oher, ais en derAristoteli Schen angus chlagen.' Zetis chr. f. Alterili. iss. 1840, p. 12b9. Cf. Idem, eber a Stud do Rhet. p. 11 sq. p. 23. Usener. l. l. p. 30.

19쪽

Rem igitur, quam nobi Propo Suimu S ita pertractare in animo St, ut primum indicemuS quibus potissimum e rebus conflentur et efficiantur ea, quae ei qui ad di

cendum SurreXerit, Oratione Per Sequenda Sint, tum Vero

singulas Antiphontis et Andocidis oratione pereen Seamia Sin iisque quae Sit rerum dispo Sitio con SideremuS, O Stremo de transitionibu breviter X ponam US. Ac primum quidem causarum a civibu inter Se oratione tractatarum et cm Troiaet ικῶν oro )λ duo S Se genera rex Mi)y AnaXimene volui S Se videtur, Oncionale δγη-ll Πολιτικὴ λόγος est causa civili S, qu e ratione publicati aetatur. V Ernest. exic Technolog. Graec. p. 279. Cf. et P. VictoriuS, Commentar in AriSt Ot Rhetor. p. 394. in kh. Commentat de Auct Rhet ad Ale X. . . 12 Initium libri Anaxime ne hoc est: Λυ γενο των OLTικων εἰσι λυγων, O su ἐν ζ Ἀηγορικον, ο ὁ δικανικόi . Ubi quum Codd.

sent, probabiliter Spengelius ex Quintil. I. . III, 4 9 et Syriani Schol.

in Hermogenis στάς. IV, 60 sq. Rheti Wal Z. totum locum re Stituit. Quod si quae litur, genera illa et Specie quonam rationis inculo inter Se contineantur, Spengeliu et in khius de hac re egregie illi quidem disputarunt, Sed non plane et perfecte, Si quidem nulla fere necessi tale unas ex alteri aptas esse di Xerunt. Cf. Spengel Zeit Schr. s.

Alteri humswiss. 1840, p. 263: Nichi aus leui runde der rei γένη, die dem Aristoteles ei genthii uilich sind, Sonderi aut dem dei si eben εἱδ, beruli die se te inere Rhetori l. V m Rhet ad Ale X. l. d. Onimentar ad Anaxim. p. 100 IV. in h. de Auct. liet ad Alex. . . recte respondit Spengelius, in tractatione argumeDti ipsa non genera explicari, ut apud Aristotelem, Sed mi SSi generibus Singula examinari species.' Hoc ita a doctis illis viri recte disputari non negandum est, si putatur Anaxime ne non tam id egisse, ut, quemadmodum secisse novimus Aristotelem, vel in singulis sui libri partibus Species illas ad suum quodque genu Semper revocaret, quam id pectaSSe, ut quam utiliSSi me praeciperet, quid SSet in quaque specietis, qui ad dicendum se vellent institui, Observandum. Sed nescio an injuste cum Ana Ximene agatur, Si qui eum ita rem transegisse assii mei, ut, quum genera in parte di Stribui S Set, quaenam partibus sub-eSSent genera, non agno Sceret. Aliud St OS generum in partes factam divisionem genera pietae termittere, partium rationem habere, aliud in ejusmodi partes genera di Stribuere, quae non uirilia que gene-

20쪽

μηγορικον et judiciale δικανικον), species εἴδή autem dixit

ri propriae sint, Sed omnibus ii Omis cum generibus continuites Atque naximenes nomina septem partium po Suit, Sed ipsas partes in- Sciens et imprudens statuisse videtur esse octo. Distribuendi igitur ratio rab illo inita haec mihi videtur suisse: γένος δημηγορικον

προτρεπτικον. ἔγκωμιαστικον. ἀποτρεπτικον. φεκτικον.

γενος δ

ικανικον κατηγορικον. ἐξετασTικον DTO st ' χαυτο.

ἀπολογητικον. ἐξ προς ἄλλο συμ παραλαμβανόμενον .

s. c. 5 et T. Hoc modo, quamvis non pro I SH apte, institutam tamen e S se ab Anaximene divisionem arbitror. Quare, si non aperte, at Vere pecie generibus Subjectas voluit. Cujus quidem rei vestigia in ipso libro hic illic apparent. Quum enim cap. 8 p. 204, 28-30. d. Teubn. l853 de anticipatione προκαταλην ει agitur, ejus rei tractatio in duas partes dividitur, quarunt una de γημηγορίαις est, altera de

δικαιολογίαις ἐν ριεν οἶν ται δηsιηγορίαις υτω και αες προκαταληφεσι χρηστεον και τοῖς θορυβοις ἀπαντητεον ' ἐν δε ται δικαιολογίαις προκαταλην οριεθα μεν ομοιοτροπως τοῖς προειργη μόνοις κτλ.Et vero in eo numero est προκαταλrri γις, ων προς δέονται κοινῆ '

κανικὰ προοίμιι τὼν αυτον τροπον ονπερ καὶ τὰ δ' si iri μικά. Ib. p. 233, 18-22 ὁθεν δε ταυτα γίνεται, ἐν τω δηριηγορικο καὶ ἐπὶ os προτροπων καὶ πιο λοπ ων ειρήκα/ιεν, καὶ ἐν τωαπολογητικω ἐδει πάλιν ἐπι τελευτης διέξιμεν To 3μῖν ουν πρωτον λογον, ἐὰν κατηγορῶ/ιεν, ἐν τοῖς Ἀκαν ικοῖς ΟυTω συνθύσομεν καὶ τάξομεν. Ubicunque ni in in universum de generibus orationum mentionem facit Rhetor, δημηγορίας τὰ δημηγορικὰ Semper ταῖς δικαιολογίαις τοῖς δικανικοῖς opponit. To ἐξεταστικον ειδος autem ad γένος δικανικὼν referre oportere te Sal quodam nodo est et Quintilianus I. O. III, 4 9 Vires ultima judicialis generis sunt partes' et Ernesti Lex. s. v. ἐξετα εσθαι et vero ipse AnaXimenes c. 36 init. p. 228, 22 Aoιπὼν δε ἐστιν ημῖν εἶδος το τε κατηγορικὀν καὶ ὁ ἀπο- λογχρτικὼν καὶ το ἐξεταστικον. Quae de hoc loco Spenget Co inmentar in Anax. p. 240 et in kh. p. 10 Scripserunt, ea sine dubio recte disputata sunt. Nihilo tamen minus dicere voluisse videtur auctor libri, una parte materiae, quam ibi POPOSUiSSet, pertractata re Stare, ut ad alteram, Nun quidem accusatio et desensio et exquisitio con-