De casuum syntaxi Sophoclea

11쪽

complectantur, tamen pro certo habeo dativum 'Eκτορι aliter intelligendum esse atque μυθοισι, scilicet hunc esse modalem

vel instrumonialem ), illum illustrari his exemplis, ubi dativi personae, ut ita dicam, inveniuntur O 87 sq. Θέμιστι δὲ καλλιπαρήορ δέκτο Marac B 186 δέρατο οἱ κῆπτρον. Quem dativum quinti saeculi poetae quoque excoperunt velut Soph. Ant. 1170 sq.

ταλλ' ἐro καπνου σκιας οὐ θν πριαίμην ἀνδρὶ προς την ηδονην Arist. 'hran. 1229 εγο πρέωμαι aur Soph. El. 226 Sq. Τένι .... πρωφορον ἀκουσαι Dως. Num pus est iterum monere, quo spectat propositum meum, ex his tam divorsis exemplis luce clarius apparere e nova verbi πειρασθαι notione dativi Ἀκτορι causam petendam non esse Utrum igitur dativum poeta posuerit metri necossitato coactus an ob id ipsum, quod dativi notio hoc loco gratior ei vidobatur esse essici non potest. Quo autem modo dativi, quos modo attuli, a poetis sint intollocti, conloctura sola non diiudicom. Destrusinius ipso do huiusmodi dativo, qui verbis quoquo regnandi β aliis iungitur, nonne dubitat utrum dativus inuinus an localis statuondus sit 3Ρindarum Voro ipsis antiquis temporibus mirati sunt Viri grammatici praeter vulgarem usum Verbis tangendi casum tertium pro usitato genitivo iunxisse, ita ut haec proprietas σχνα

Πινδαρικον ' nominaretur.' Cf. 3 377 120.

' s. 1 40. reger Inscriptionos graecae metricae 1891 nr. 57. 143.

yiis Delbrilch: Grundris do vergisichendo Grammati de indo- germanischon prachon Syntax 1893 p. 227, eiusdem Grandiagon dergrioch Syntax p. 56, eiusdem Ablativ, Localis, Instrumonialis 186 p. 40.

Plura exempla Aristophanea congesta sunt a Th. ochi in adn. ad h. l. Tamen in dubio relinquam num πριασει ioram eum geFmanica locutione jem. hause comparandum sit quod, Si Verum, Verba πειρασθω et ακοε ot ipsa tali modo tractanda sunt. Neque verba simplicia cum compositis comparari licet. M CL Grundris p. 247. Doneckius l. l. p. 23 sq. dativum genuinum

intelligit. iis Hom. λ 485,659. 264, ind. Ρ. X2, t. VII 87, Aesch. Ρrom. 49, 940. ur M. 666 Hol. 396 al. Cf. rsiger l. l. I 47, 20, 3.

12쪽

Error capti mihi osso vidontur viri docti do analogia verborum propinquandi cogitantes; nam appropinquandi significati alia do causa dativum postulat; noque iudicandum estvorba tangondi illa notion subiecta dativum sibi vindicasse, quam refellere opinionem SuperSedeo. Age, is nunc exempla ipsa inspiciamus, quaecumque e re mihi osso videntur Isthm ΙΙΙ 29 sq. νορεαι δ' ἐπαταισιν ικοθεν σταλαισιναπτονθ' Ηρακλεέαις - Ol. III 43 sq. νυν δε προς ἐσχατιὰν μιρων ρεταῖσιν ἱκάνων πτεται ἔκοθεν Ηρακλεος σταλῆν. Ρyth. IX 42 ον υ θεμιτον νευδει θιγεῖν - ibid. ΙI 29φευδεων δ' υχ πτεται. Ol. Ι 86 υν κραντοις φάνατο πεσι - ibid. X 2

persuasum habet novam verbi απτε incra notionem sicli in orbindvngsetZen dativum postulare, sed quod laudat exemplum Aesch. Sept. 207α rri,MMetu πυρὶ Metua, male intellexisse videtur illo vir doctissimus. - Ct. 9 547 ὀλίγον περ ἐπιφανη πραπίδε νιν ubi πραπίδε nudati uni modalem SSe non putaverim.

13쪽

Contra ido casus his verbis iunctus est, quamvis Variae i8 subsint notiones. Qua cum ita sint, concludendum est, OVam quandam Verborum notionem investigandam non SSe qua eX-plicetur insolontior dativi structura. Itaquo iam Friosius )rectam interpretandi viam ingressus esse mihi videtur, cum ipsas casuum notiones intelligero si xplanare satis habuit. Erravit autem vir doctissimus, cum utramque structuram insolentius a

Pindar dici ratus illum snitivum, qui orbis directionis, ut

ita dicam, adnectitur, cognoscendum esse statuit. Immo Pindarum φευδεων πυτία, ut hoc utar exemplo, ita iunxisse credo, ut

gonitivus oblocti loco osset. Audaciora vero temptavit poeta, cum dativum adhibuit, quod noti dativi cum orbis tangondi vulgo consociata non est. Quod si hic dativus intolligo instru- montalem Obiocti loco positus non est, statuendum est in usu Verborum tangones commutato dativum niti. orba nim illa volui intransitivo abhibita mihi esse vidontur, id quod germanico pronomine reflexiv addito inprimi solo sic borithron δ). Idem iudicandum os do verbo νομέζειν, cui Herodotu dativum instrumentalem adnexuit alvo ipse novavit sive apud Iones iam antea haec locuti in usu erat. eque enim e Variata utendi notione Structurae vice explicandas esse facile concodes, si haoc

τε νομέζων ἐν Πανελλανων νομου. in De casuum singulari apud indarum usu 1866 p. 63.' Idem ore sensisse vidotur Friosius i. c. iudicans dativo notari

ipsam coniunctionem quae studio assequendi effecta est.' Aeschyli verba Agam. 431 sq. πολλῶ γουν θιγγάνει προς παρ ad hanc quaestionem excutiendam nullius momenti sunt neque huc reserendi

sunt hi loci Soph. Ai. 39 χωρεῖ προ ηπαρ et Eur Hipp. 1070 αἰαῖ προς ηπταρ δακρεκυν ιγγος τοδε si Wilamowitzius Euripides Hippolytus 1891 ad h. l.).

14쪽

40 sq. η μάν νιν οτρυνον θαμὰ λυσμονοις θεραπόντεσσιν φολύραι Sequamurne Friesium consentem dativum eo excusari, quod notio imperandi animo obversetur Hac autem via nihil nos proficor mox intelliges, praesertim cum inter omnes constet apud Graecos ipsos imperandi notion minimo

dativum flagitari. Summo igitur iuro alii viri' docti analogiam

verbi κελευο commemoraverunt, cui eandem ob causam dativus

quoque adiunctus est. Quam licentiam' fortasse conforri licoleum Gostho illo: or rus mir'. Loc enim obiecti, quod his verbis transitivis iungi solet, dativus onuinus substitutus est, qua ratione Verbi ipsius vis augetur. Quas locutio latius manavit quam ut pluribus verbis opus sit '). Iam idoamus quid iudicandum sit de genitivo, qui cum verbo τέρπεσθαι ab Homero iunctus est. Vulgo 'honim cenastur hoc verbum, si genitivus adhibetur, notionem satiandi complocti, si dativus, doloctandi. amen non omnibus locis, ubi genitivus legitur, notio satiandi placet velut hoc loco p 21 sq. sismis r σαντο aras Ἀλληλοισι μένοντεηθης' ταρπῆναι καὶ Ἱραος ουδον ἱκέσθαι

' Dativum verbo νομίζω adiunctum invenia his quoque locis Horod. IV M. ΙΙ CLAEuhne l. l. p. 379. Bemhard l. l. p. 103. y l. l. p. 66.' Wannowski Syntaxeos nomala Graecorum pars 183 p. 239. Κύhnor l. l. p. 358. Sed tamen verbum ἐπιτασσω, quod ipsum quoque affertur, amotum velim, utpote quod verbum compositum sit.' o dativo ori Soph. El. 299 sq. συν in ἐποτρυνε πέλας ὁ κλεῖνος αὐτῆ ταυτα νυμφίος παρων dubitari licet, num e Verbo ἐποrρυνε pendeat. βὶ s. Orisspargor Tristia ex onto 1. Bdse Stunde V. 1. inues pertinent γεγωνέναι, κέλομαι de Homeriis 565 idomaeus-lerum De proprietate quadam elocutionis Aeschyleae 188 p. 17 ωφελεῖν τινι velut Aesch. Ρers. 84 Soph. Ant. 46 Eur Herc. s. 499 al. al. y Walthe l. l. p. 61. motbrssch: Grundris p. 315. monitivus io Eur. Jon 1376 και τι τερφγῆμαι pronomine

τι pendere videtur.

15쪽

2ll sq. oφρέα καὶ εἰν Alda .... Φι νοτεDω κρυεροχ τεταρπούμεσθα ootolia 345 sq. . . . 'Oδυσῆα ἐέλπετο Sc. Ἐθθν' εννῆς ῆc λοχρου ταρπημεναι ' δε καὶ φου. cs, 2 sq.). Quid quod verba satiandi ipsa quoquo cum dativo iuncta inveniuntur sensu non mutato Volutis 378 sq. κορδει κυνας ν δ' οἰωνους 'μω καὶ σαρκεωι'. Λ l Sq. a m Sc ἐμελλετε . . . κυνας oris δημφ. Quod si primitiva ac Vulgaris orbi τερπω notio, qua a G. Curtio δ)vertitur Hreue in Omori carminibus non solum mnibus )locis serri potest, sod otiam una longe aptissima St, summo iure contendendum est, eandem notionem verbi τέρπεσθαι utramquo structuram haud scus ac orba satiandi admittor atqus id ipsis antiquissimis temporibus, praesertim cum anscrita quoque lingua eandem proprietatem praebeat. equo miri quicquam habet haec structurarum varietas, quam non solum Homeri aetate Aod etiam tragicorum' postarum permulta alia verba passa sunt. Inspice quaeS haec quae Sequuntur exemplay Η l πυρος μειλισσεμεν ουκα Sc. νεκροπι

ἐπεί κε πυρος ψερεω i 21 sq. ἐν σε . . . χείλεα φυωω Τματος iis D 98. 10. 2 13. τ 213 251. . 57 cum dativus inveniatur 102 γοω τρέμα τερπομαι. De translaticio hoc verbi τερπεσθαι usu iam recte iudicavit .m Schmidtius Synonymi de grioch Sprache 1876-86 II p. 565.' s. Ν 31 sq. st Herod. III 8 νβρι κεκορημένος. ' Gruntadgo de grioch Etymologio β 1879 p. 223. ' Vide haec quae rostant genitivi Oxempla is 80. 201. 70. 99. 705 sq. st 300 τω V πιι οὐ φιλοτητος ι αρπντην ἐρατεινῆς, τερπέσθην μυ Mn, ubi dativus et genitivus iuxta positi inveniuntur. Dativus exstat in hisco Homeri exemplis: B 773 sq. Η 61. I 45. 444 sq. ζ 104. Γ 441. is Dolbriich: Grundris p. p. 254 315. ' s. p. 14.' Dativi Oxempla, qui vulgo illis verbis adiungatur, enumerare

16쪽

στείνοντο δε σηκοὶ ρνων ὴδ εριφων Il37 νῆα χρ σου νοθούσθω os ibid. 279 I 21 ordo sc κρεα ὰλος Quae cum legantur, non dubito censere verbum quoque τερπεσθαι loco datis instrumentalis' genitivum, ut videtur, ablativi vi raoditum' sibi

Noque omittam orbi ἐδεναι usum in Homericis, ubi saepissime cum genitivo construitur. Quod autom olbmockius dicit orbum εἰδεναι in Homeri carminibus persaopo sibi ollo,ors re seing, cavendum est ne putes hac o notion genitivum si pondere. Quidni moneamus eandem notionem audiri, cum accusativus positus est Satis habeo hao affore Oxompla V 202 εἰδως παντοίους τε δόλους a ii itia πυκνά f 270 μέμοναεργα ἰδυίας Λ7l ιδμεν πολεμήια ora I 831 sq. δ περὶ πάντων θει μαντοσυνας. quidem sacere non possum quin statuam variata orbi significatione genitivum explicandum non esse, sod aut oc insolentior genitivi notione aut e natura orbi

in Ablativi notionem non intolligunt Delbrueckius Grandris p. 329 et Brugmannius Ιw.mittier, Handbuch de Hass. Alteriumswiss. II p. 206).' De anscrito sermoneritestatur Delbrueckius, Grundlagen p. 57; idom vir doctus de graeco dativo ambigue iudicavitis L. I. p. 38 sq. et Grundiagon p. 57 et Grundris p. 254. y sonitivum attributivum intellegit Delbmockius, Grundlagen p. 40o Grundris p. 315. unera vero dativi instrumentalis hunc genitivum suscepisse iudicant Heilmannius, De genitivi graeci maxime homerici usu 1873 p. 42 sq. et lingharditus, De genitivi usu homerico otiosiodo 1879 p. 31 sqq. ablativi autem notionem mittendam non esse tenendum est.' Grundris p. 311. Neque analogia adiectivi ἐπι πομων l. advocanda est, id quod censet eidenhassius, De usu genitivi apud Homerum 186 p. 7 , cum haec quoque exempla inveniantur: Μ 228 sq. ος σάτα

17쪽

πιεν κυραν .... δικαιαν Λαμοφέλου τραπέδων ora rara δε ἔ-εηχ' ἱερον μενος Ἀντινοοιο 4 487 εἰ δ' ἐθελεις πολεμοιο δαήμεναι . Optime vero haec sermonis propriotas illustratur aliis quibusdam exemplis ex eodem Homero allatis quae si cui divorsa ab illis, quae modo adscripsi, esse Videantur, vide quantum ad rectam interpretationis viam inveniendam Valeant. Loguntur enim haec , 174 ta δε μοι πατρος τε καὶ υἱεος 49 sq. ἀλλ' γε μοι του παιδος Ιαυου μυθον νέωτες .... εω δε μοι Πηλῆος β). Quibus perspectis in eam sententiam adductus sum genitivum pender e nomine quodam substantivo audiendo, ita ut gonitivus attributivus sit intelligondus Κonninis, Kundo haben, ehommen Von tWa u. . .). ΘScio Rutem an quis existimo ablativi notionem cum his orbis a primordiis consociatam fuisse, quae tamen opinio, cum genitivus nudus ipso nihil praebeat, quo quis nitatur, neque e reliquO USU verborum quae huc spectant' certi quicquam nucleari possit, argumontis firmari nequit. Quae res utut se habet, rationem ac viam interpretandi indicasso satis habeo.

Nunc paucis tangam Homeri verba E 309sq. ἐρείσατο χειρι παχείη γαιης es. Λ 355 sq.), quae Varium in modum explicantur.

y Cf. Λ 357 A γνω χωομένοιο. Genitivum autem attributivum hoc intellexorta loco B 348 sq. πρὶν κα Λιος αἰγιποιο γνωμεναι - ς ωος vΠοσχεως, is καὶ Ουκι Similiter iudico de Aesch. Eum 915. ' Ρorvorse iudicat Friosius l. l. p. 69 genitivum positum esSe, quod notio affinis verbi πειρασθαι Subrepserit. R CL B 26 273 huc. I 3, 4. Fortasse huc spectat hic quoque Homeri versus y 76-o F ἀγορευοντος ξυνετ ξανθος Μενέλαος.εὶ in. τ 325. β Qua locutione inter tragicos poeta unus SophocleS, quantum OS quidem Videmus, usus esse videtur. s. i. 1236. O. R. 700 sq. O. C. 355. 661 El. 317 Trach. 928. 1122. Phil. 441. Verba ἀναειον μιν νωτος ἐξερήσομαι temerius dici non concedo . . Schmidtio, qui scripturam qua traditur corrigendam esse censet Κritische Studienes 1886 p. 2443.

' Velut πυνθάνεσθαι, αἰσθάνεσθαι, κουειν, κλυειν, ἀιειν GenitiVum autem ut Soph. rach. 39 ων αν ἐει- κορω e praecedentis VerauSVerbis το πιστον τῆς ληθείας pendere puto.

18쪽

Dolbruochiusi quidom verbum ερεέδεσθαι in numero verborum iungondi habet, quasi tali notione actum sit, ut genitivus raέης ponatur. Sed ista ratio minime probanda est quippe quae mira quadam inauditaquo licentia poetas usos esso fingat. Qua conce88a nonne eodem iure contendi licet aliorum quoque Jerborum notiones sub verbo ρεέδεσθαι audiendas esse η)3 Porro si vulgarem verbi ερεέδεσθαι notionem negligere nolumus, num Hontgii δ

iudicio stabimus, qui onitivum partitivum intolligit Sod videro

non OSSUm cur genitivus partitivus a poeta antopositus sit dativo qui dicitur localis, cum illa notio omnino aut insulsa aut supervacanea mihi videatur esse. quidem imaginem expressiorom evadere moneam, si ablativi vim utroque loco latere statuimus,

qua ratione illum quoque genitivum πεδέοιο explicos, de quo alii alitor iudicaverunt β).Νequo longius morabor in tractandis omori illis μεσσου δουρος ελων m8 Η56 . Quem genitivum verbo αιρεω adiunctum Κlinoardtius' intolligi posse ogavit nisi ιρεω a primaria

recedens significatione in sensum Verborum λαμβύνεσθαι, απτεσθαι transii88 Sumeremus. Neque vero a Vulgari notione sensus declinavit equo tali deverticulo opus est. Si locos, quos attuli, comparmeris, Statim concede exponendum fuisse, qua e parte

μεσσου Hector hastam, quam manu tenebat, prehenderet, quae noti genitivo continetur Τ) Comparentur haoc: 44 9 Pi ε

M Anto omnia has laudo exempla o 681 σενας ἐκ πεδίοιο μέγα προri ἄστυ inrire 4 541 sq. κεκονιμένοι ἐκ πεδίοιο νευρον. Quibus illustrari puto haec exempla: B 801 ἔσονται δῖοι μωσόμενοι πω αστο Ν 820 ir Sc. iπποι σε πολινδ' οἴσουσι κονίοντες πιδ ιo. Cetera haec sunt U 372 449.

κ38 cf. a 7), 363. si Sunt qui persuasum habeant, genitivum munera localis ipsius sibi vindicasse, velut megem l . 46, 1 1 et Delbmechius A. L. Ι. p. p. 32. 36, quam opinionem probar non POSSum.' Do genitivi usu homeric etc. p. 23. y Os αιοεῖν τι, ά τινος I97 323 A 542 EI M. Fortasse conicere licet a primis temporibus pro genitivo, qui obiecti loco postea cum his verbis et similibus iungitur, ablativi notionom substitutam fuisse.

19쪽

Opus it. Verborum da τῶν ἀντιa ιν sim usum omittere mallem, nisi olbruockius y cum verbis tangendi ea comparasset, ita ut lacilo quispiam in errorem perduci possit, genitivi structuram pendere ex suppleta aliena notione. Ac primum quidem monendum est primitivam atque vulgarem notionem obviam eundi non solum dativum ' requirere, sed etiam genitivum admittere,

τουδ' νέως oi ου παιδος τεθνηοτος νοοωσα ar 254 των εἴ κεν πάντων ἀντήσομεν ενδον ἐόντων. Itaque nullius momenti esse censeo ad genitivum explicandum, quodis vera haec verba, si metaphorico sensu ' usurpantur genitivum sibi vindicaro

δε εασθοι πολιον ac ὁ κλεονέκου arare). quidem conse devorbo ἀνταν ot similibus item iudicandum osso ac do adiectivis dντέος ἐνaντέος, similibus, quae eandem structurarum varietatem

genuini quem vocant genitivi apud Aeschylum usu 188 p. 118ὶ ' ἡTalium votorum compos factus . f. atthiae l. l. p. 328 adn.Κuehne p. 303 adn. 11 et p. 367. k l. l. 366 adn. . Quod supersede verba sacere de Butimanni explicandi ratione Lexilogus I p. 8 sq.), quam recepit eidenhamus l. l. p. 29, nemo mihi vitio vertet, cum iam atthiaeus summo iure eam refutaverit L l. p. 800 adn. y .

20쪽

verschiodonon miasichte vorschiedonisu seinμ. blativi automusus num a primi t0mporibus cum horum orborum notione iunctus suorit, in disceptationem mihi vocandum esse videtur. Quam rom equidem diiudicare non OSSum. His raolibatis nunc ad Sophoclem ipsum transgrediamur. Vidimus iam, si recte interpretatus sum quae attuli, Structurarum arietatem non explicandam e8Se e Sensu Verborum mutato.

Immo totum in eo est, ut structura per se ipsae intelligantur; syntactica enim ratio sola persaepe variata est Latius autem fluxit ista, quam restringere institui, Oxplicandi ratio in Sophocloo sermone iudicando, cuius age iam examinemus exempla quaedam, quae non Θcte mihi intellecta esse videntur. Incipiam a Philoctota versu 1011 sq. δηλος δὲ καὶ νυν στιν ἀλγεινου φερωνοὶ τ αυτο ἐελ μaρτεν οὶ τ' Im παθον. Vulgo dativum verbo di Πινω φερειν adiunctum esse iudicatur non tam ex analogia verborum succensendi sod quod audireturi haec notio. Ac primum quidem monendum, novam illam notionem hoc loco minime dosiderari aut flagitari. Nonne statim elucet nulla signification praeclarius Neoptolemi demissionem animi doloremque exprimi potuisse nisi ea, quae propria est Verbo. Neque Omnino

intelligo hunc dativum insolontius Oxhibori, ita ut nova quaedam explicandi ratio potonda sit. Quid vorba dolendi nonne vulgo dativum' pro accusativo sibi adnectunt Cur non licet ἀλγεινοoc φερειν idem ferre 3 eque iam haesitabis, si haec exempla com

8. V. αλγεινως secum dativo iunctum quia i q. αγανακτυ νμJ.

y Cf. Aesch. rom. 288 τυχα ς συναλγῶ cf. Eur Rhes. 807. Moschioni 10 Ν. Soph. l. 120 τοῖς ἴσοις ἀλγων κακοῖς id O. C. 44 Ant. 468, Eur. ro. 727 Aesch. ers. 295 μἐνειν κακοῖς es. Eur. Alc. 652ὶ ur. Alc. 199 στεναων id Hel. 727 συνωδόνειν. Valdo dubit num mutandum sit cum odio μάταια δεσποταν