장음표시 사용
71쪽
VII. Posterioris generis longo plura e tant exempla, id quod indo explicari posse existimo, quod in versuum exitu ut mes sonus inter uitur, si aurium iudicium maxime nititur extromi orbi sono. Eadem est causa, cur Mntes Romana et post os nos ipsi rimis delectemur, quod rimis voci occasi datur, ut per exiguum temporis momeI1tum quiescat. Similo quid Omnibus temporibus in vorsuum exitu homines sonsisse mihi quidem persuasissimum est. Quado re mirari non possumus, quod in exitu versuum potissimum inop tales littorarum lusus conspicimus. Ea est e suum pars, ubi minim timendum erat meta no a mposse essugero talis lusus. v. 2. στις φυλάσορο ποαπος ἐν πρυμν πολεως. v. 6. Κτεοκλεης ab εἷς πολυς -- πτολιν. v. 13. ραν χονθ' nem ταν in τις ἐμπρεπης
72쪽
v. 1030. Ad haec uni unis octoginta exempla facile addi possint alia simillima, ut v 785, qu in versu vocis μο-οροιν -- cunda pars sat magnam vim habere vides , ut possit assit terationem moere v. 997 et v. 1014 contraria quodammodo exempla ei, quod inodo attulinius,' alia, ut v. 1007 ol), .QUI d), alia ius gelieris Sed Oruin omnium cum iam aliis locis mentio sit sacta, lamineundum videtur ad classem Octavam. VIII Tripartitum igitur instituimus horum exemplarum ordinem: 1 Formulam a ubi sequuntur:
τε, δε maximam vim attribuendam osse intellegitur, artutique sonum Opponi illi Προέτου r Dicon artiit irar. In xeniplo tremo quamquam non litterarum solum, sed in borum lusus
inest, tamen nolui mittor propterea quod in eo formulatim optime polas perspici. 2 Formulam ab ab quinque versus repraesentant: v. 10. φιν πέδου - μωσαν ἐριπ- ων σχεθεῖν Un kiim diu ris solbstrium ampi, nichi inhali soli
73쪽
hohlor sint e Malint hi uti gumineno nuri Difficit sano est talia litterarum artificia sacoro, difficilius sacri imitari nequo semper contingit, ut litteras litteris reddere possimus. IX. Eorum locorum, qui in hunc ordinem quadrant, Imaxiina pars iam supra p. 52 et 53 proposita est, quos hic repetere non licet. Addenda videlitur haec exempla, quae supra assurri non obobant: v. 63. φραζε πολισμα, πρὶν κατωγίω πνούς. v. 428. H, δ' ἐπ' cium κεἰ τομαργος - ocra . v. 642 4 , ἀσπίδος φλυ- ουν νοέ ω νθεν v. 643. sto παἶ παρθένος ἱκην παρον. v. 660. ἰλλ' ἄνδρα Aorctois Lad μείους ἴλας. Num particula πρὶν in primo exemplo tanta sit vis, ut ros ibi a litteras sucili negoti percipiantur, dubitari potest. Simila est iudicium do versibus 166 es p. 3 et
Coiisentaneum est me aut plures aut alias potuisse constituero allitterationum lassos sed eam semper sequi volui rationem, ut aurium iudicio uterer nutibus locis eaque
empla afferrem, quae meis auribus iucunditatem quandam habere videbantur. Quatenus recto hoc secerim, utrum iusis longius progressus sim necne sim, hac do re penes alios erit iudicium: Monim quibus oboant contineri suibus pusillae
74쪽
illac artos, a d ro corti aliquid affirmaro summa tantum cum iudicii tum sensus subtilitatis ost. Maximo digna, de quibus disputetur, esse ea men la, quae in binis verbis contineantur, vel inde conseqvitur, quod corum numerus aliorum omnium numerum longo superat. Qua multitudo non nimis nobis miranda est, si minio ten mus, cuius momenti cum in omni arto tum in versibus
Diaxitu diverbii componolidis bipartiendi ratio si Saeliis-stino iiii verbis ad sententiam confomandam praecipue gravibus quacunque ration distinctis a ceterorum numero
latus verborum contextus facillimus fit ad intollegendum. In sinula a d qua agimus, centum quinquaginta ea sus exstant, in quibus bina verba ab eadem littera incipientia
sunt. Quos cum inter se compararem in duo mihi genera posso distribui videbantur: unum eorum in quibus Resura
illarum verborum uirum ab altero separet, quod in mariam numer fieri intellegebam 87), alterum eorum, in quibus verba illa nullo alio verbo et ne adsum quidem dirimuntur, quos esse 5 numerabam. Pauca remanent exempla nec huic nec illi classi ascrib
Utrumque hoc allitterationum onus Ostrae linguaunotissimum nobisque familiarissimum esse eamque ob causam nos valde illis locis dolectari non est, cur demonstremus. Tamen praeterire, non potuit, sat magnum esse bscrimen inter eam, quam nostrates pristinorum temporum p ta usurpabant allitterationem et eam, quae assim apud
Nam apud nos eae tantum syllabae, quae altiore sono in sermon pronuntiantur, quae quasi accentu notantur, ut littorationis loge inter se conectere licet, artissimo igitur vinculo illa allitterationuin ratio cum ipsa re metrica mimiuncta erat simulque sontentiarum concinnitatem quam maximo augebat. Quare optimo iuro in ipsa ullitteratione positum esse illud genus poeticum existimamus.
75쪽
Ηuius es similis legis vestigia in eis, quae ego ex Αoschyli fabula congesseram xemplis indagaturus hanc ii
Stitui tuaestiunculaui, postquam intellexi, in universuti iiihil eSSe commune inter has artes poetae et ipsam rationem metricam.
M verborum paria, quae vocibus int positis dirimuntur, ita contemplatus sum, ut quare em, qua esset natura Vibi urum earum, de quibus ageretur, utrum longae essent an
breves ut totius utrum in ars essent positae an in thesi, deinde utruili accentu notarentur an non omisi autem ea,
qua stirpium vel totarum vocum aequalitate continebantur,no nimiam copiam congererem. Satis habui ea exempla hac ratione ductus in certas discribere classes nam iam inde apparuit, poetam sibi nequaquam constare neque ullo modo syllabarum naturam respicere. Eteni in nonaginta tria exempli distribuenda erant in limi modum: 1 Utiaque Vllaba et ictum et accentum habet tria exempla: v. 264. μαλλον, ιορωμον v. 420. ---: θνετια. v. 418. φύε : τίκτεται. M Utraque uillaba ictum, non accentum habet quattuor
3 Utraque syllaba accentum, non ictum habet novem
v. 357. πυλπις: στύλον v. 797. πολιν:πρύμουσαν. v. 364 μορον μύλον 4 Neutra syllaba aut ictum aut aeconium habet deeem exempla:
76쪽
In his quas iani attuli quattuor exemplorum generibus sempor aliquid utriusque syllaba commune orat, sed ad alia
accedimus, in quibus haec aequabilita 1 rustra Pilui I'itur.5 Αltor syllaba ut ictum et accentum, altera ictum, non accentum habet duo exempla:
. 459. υνδρε:ίωτέως. v. 517. ὀμον ἐπωνυμον. 6 Altera syllaba et ictum et accentum, altera accentum, non ictum liabet: sex xempla:
77쪽
9 Altera syllaba ictum, non accentum, altera nequo ictum neque accinium habet duodecim exempla: v. 55. ἔλειπον, λαχων. v. 177. ρ ὶς ἀκου γεται.
10 Altera accentum, non ictum, altera neque ictum neque accentum habet viginta se exempla:
maiorem inesse vim exemplis quattuor ordinum primorum, quam reliquis id quod num iuro faciamus alae mihi videtur
78쪽
ubi tres syllabae ars elatae allitterationem efficiunt, consilium o artem poetae agnoscendam osse equidem concesserim. Singularum litterarum quibus artificia illa Melantur lio luentiani si respicimus, numeri xemplorum sintilium valdo inter se discrepa iit. Id quod partim ira supra vidimus, cum vocalium bis vel saepius positarum locos collectos proponer anus. Liceat mihi tabula apposita ostendere, quot exempla ad singulas litteras spectantia invenerim utiora sunt
unum exemplum. οSunt nulla exempla.
79쪽
Repetitionem litterarunt quarundam Graecis valito di, pliculas ex compluribus grammaticorum locis discimus, ubi dictum est cavendum esse no littora quaedam cumulentur. )8od illorum grammaticorum iudicio non iiiiiiiiii tribuem dum est atque ad quaestionem nostram praecepta illa omnino non pertinere videntur. Quaeret aliquis quemadmodum explicetur magna illa frequentiae discrepantia Maximo indo xplicandati osse nos ducimus, quod in sermone Graeco maior numerus e M incipientium exstare videt tu;
incipientium. Utrum accedat sensus quidam et studium a natura insitum, quibus motae hanc vel illam litteram saepius ponere Veientur, qui neget, quis affirmotyCur dedita opera fere nemo adhuc quod linguam Graecam attinui, in talus artes poeticas inquisierit, inde intellegi poterit, quod neque ad artem metri in neque ad artem rhetoricam illa artificia spectare videntur. Neutrius igitur artis tractati attingeba hunc quasi intors num inter illas
In utra arto versati nos ess nobis videantur, si quaeriS: eodem iure dici poterit iii utraque atque hi neutra. At vero
melius iudicium socerimus, si dixerimus nil interesse quo nomine appellanda sit ista Detrina si qua in At philologi esse talia quoquo curam vix quisquam inbit.
Non solum in sermone poetico sed etiam in prosa ratione allittoratiotiis i t alias id ei uis figuras usurpata esse constat Sermotus utriusque hi sunt quasi communes flores,
adminicula concinnae rationis, item ab histrione, ut ab oratore adamati, quia vox in eis requiescit quodam modo. Est ubi transeat prosa ratio ad poeticam anu optime Cicero do in III, 7, 184:
80쪽
, Naiablue ego illius', inquit, assentior heophrasto, qui puta orationem, quae quidem sit polita atque acta quinam modo, non astricte, sed omissius numerosam esse oportere'. Eiusmodi qualia tractavimus artificia sunt quasi pons quidam, o quem transitus fit ab altor ad aliorum artum. Ac si quis dubitet, voceno possint oxprinii tot o tantillii artos, audiat attento, quanta sit variotas soni vocis humanae Apeli ι in libro de ro metrica I, 233 scribit: Dio Prosa anu in montivom ythmus rei solii, uls
diuina soli passon a doleis, in onchaos. Ea comparation S 'hel lingius perliene ignificat. lualis sit varietas sonorii etiam in orbis recitatis. Quae puinta res possit luculentissimo nobis apparet, cum audimus recitatores sinularum nostrates, quorum nonnulli diversarum personarum voces tam bono imitantur, ut complures homines laquentos auribus to percipere lutes. Neque minor inope admiratione permovemur, cum videmus, qua pronuntiandi inodullandi pio subtilitato homines de plebe inter o colloquentes utantur. Foro infinitam dicas vocis humana sonorum varietatem. Qui comparavori meum libellum cum A. F. Melii viri iloctissimi commentation olim conscripta do ullittorationesernionis latini, luat supra laudabam, is intelleget, illius in vestigia saepius vitasse, quam secutum me.
At tu magnam quidem partem hoc in ro actum est, quod ego in una sabula versabar, ille in tes pristina m Mos latina genere, partu inplicatur discrepantia ea, quae
inter linguam Graocorum et Romanorum inter odit, denique ad sonsus et iudicii nostri diversitatem revocanduit sest. Nam omnibus in rebus haud quidem illi assentiri possum voluti
id allitterationis genus, quod p. 380 et proximis tractatur,